รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 475 ป้าลู่มีภัยพิบัตินองเลือด

บทที่ 475 ป้าลู่มีภัยพิบัตินองเลือด
“ฉินหลั่ง……นี่……” โจวซินลำบากใจ พูดเสียงเบาว่า: “นี่เป็นญาติฝั่งแม่ของฉัน เป็นแบบนี้มาตลอด ฉินหลั่ง อย่าว่าอะไรเลยนะ”
“นี่เป็นป้าของฉัน เฉินเมิ่งลู่”
ฉินหลั่งพยักหน้า ก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกับอีกฝ่าย ดังนั้นก็จึงพูดอย่างมีมารยาทว่า: “สวัสดีครับ ป้าลู่”
หัวเราะ ยินถิงเกือบจะหัวเราะออกมา ชื่อนี้ ยังเมิ่งลู่อีก ฉันก็คงเป็นชวาร์เซเน็กเกอร์
“ใครป้าลู่กัน?” ผู้หญิงคนนำกลุ่มคนนั้นพูดอย่างไม่พอใจ
“ปากดีนะ ป้าลู่นายก็เรียกได้งั้นเหรอ?!”
“เป็นคนจนที่หน้าไม่อายจริงๆ พอเห็นคนมีเงินก็รีบวิ่งแจ้นเข้ามา”
ผู้หญิงพูดจาคมเฉี่ยว ไม่เพียงไม่รับไหว้ แต่กลับด่าทอฉินหลั่งแทน
“โจวซิน รีบไล่พวกเขาออกไปเลยนะ วิลล่าจื่อจวู้นไม่ต้อนรับคนจน” เฉินเมิ่งลู่พูดอย่างดูถูก
ผู้หญิงคนอื่นก็เชิดหน้า เหมือนฉินหลั่งและคนอื่นๆไม่ใช่คนอย่างนั้น ไม่มองเลยด้วยซ้ำ
“ไอหยา ฉันนึกขึ้นได้แล้ว” ผู้หญิงอีกคนกรีดร้องขึ้นมา ชี้หน้าฉินหลั่งพูดว่า: “เขาเหมือนมาจากที่นั่นเลย ยังไงฉันเคยเห็นเขา เขาไง เป็นตายามนั่น จริงสิ ตายามนั่น ฉันเคยเห็นหลายครั้งแล้ว”
ผู้หญิงคนนั้นเรียกเขาว่ายามอยู่หลายครั้ง เหมือนกลัวว่าคนอื่นจะไม่ได้ยิน
“ให้ตายสิ ยามไม่ใช่คนหรือไง ทำไมต้องเติมตาเข้าไปด้วย เธอสาวมากมั้ง?!” ยินถิงยังพูดปลอบให้หยินห้าวอย่าโกรธ แต่ครั้งนี้เขาก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ด่าไปทันที แต่เพราะไว้หน้าโจวซินไว้ ไม่งั้นด่าแรงกว่านี้แน่
“นาย……กล้าด่าฉันงั้นเหรอ?” หญิงคนนั้นตัวสั่นระริก แต่กลับลืมไปแล้วว่าเธอเป็นคนเริ่มด่าคนอื่นก่อน
“ยามไม่ใช่คนหรือไง?” หยินห้าวก็โกรธเหมือนกัน ชี้หน้าผู้หญิงพวกนั้นแล้วด่า: “พวกคนบ้า!”
“ซินซินได้ยินไหม? เธอดูมายาทพวกนั้นสิ? กล้าด่าออกมาแบบนี้ได้ยังไง เธอรีบไล่พวกเขาออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นเธอจะต้องอับอายเพราะพวกเขานะ!” ผู้หญิงที่ชื่อเมิ่งลู่พูดขึ้นสุดเสียง คิดว่าตัวเองเป็นคนแก่กว่า ก็สั่งโจวซินทันที และยังกดดันเธออีก
“พวกนายพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน เคารพคนอื่นก็คือการเคารพตัวเอง” นี่เป็นเสียงผู้ชายที่ดังจากที่ไกล ต่อมาคนคนนั้นก็เดินเข้ามา
เป็นหวงเกอ
หวงเกอขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าได้ยินทุกคนทะเลาะกันเมื่อกี้แล้ว
“นั่นสิ มีแต่หวงเกอที่มีมารยาท รีบไล่พวกเขาออกไปสิ คนพูดจาแบบนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกเขาแล้ว เห็นแล้วจะทำสายตาเสียเอา” เฉินเมิ่งลู่ตะโกนอย่างได้ใจ
“ป้าลู่ ขอโทษด้วย ที่ผมบอกคือพวกคุณ พวกคุณเห็นเพื่อนของผมก็เริ่มดูถูกหมายความว่ายังไง? ดูถูกพวกเขาก็เท่ากับว่าดูถูกผมด้วยเข้าใจไหม?” หวงเกอโกรธจัด
“ว่าไงนะ?” ผู้หญิงพวกนั้นต่างอึ้งกันไปหมด มองอย่างไม่อยากจะเชื่อ: “หวงเกอ นายมันบ้า! ฉันเป็นป้านายนะ ซื้อคฤหาสน์หลังนี้ฉันออกให้หนึ่งแสน! นายไม่รู้จักสำนึกบุญคุณเสียบ้าง เข้าข้างคนนอก ฉันทำเพื่อพวกเธอรู้ไหม? ตายามนี่เอาอะไรให้นายกัน มีแต่ทำให้ตกต่ำ นายดูสิพวกเขามาแล้วก็มีแต่ทำให้งานเลี้ยงตกต่ำลง!”
เฉินเมิ่งลู่พูดไม่หยุด ดูแล้วยังอยู่ในความโกรธอยู่ พูดแต่ตายามที่มาแล้วก็ทำให้งานเลี้ยงตกต่ำ
“ป้าลู่ ขอให้คุณเคารพเพื่อนของผมด้วย เป็นยามไม่ได้มีอะไรไม่ดี ทำงานเลี้ยงดูตัวเองเป็นเรื่องที่ดี เทียบกับพวกเราที่เป็นคนรวยมาแต่กำเนิดดีกว่าเป็นร้อยเท่า เคารพคนอื่นก็คือการเคารพตัวเอง” หวงเกอพูดอย่างใจเย็น ในคำพูดก็เอาแต่ปกป้องเพื่อนในหอพักเดียวกัน
“เคารพ? ชิ!” เฉินเมิ่งลู่แสยะยิ้มเย็นชา: “เป็นแค่ยาม เขาก็ต้องมีความสามารถให้ฉันเคารพเขาสิ ในเมื่อเป็นเพื่อนกัน งั้นก็คงเป็นเด็กมหาลัยเย็นจีนสินะ เด็กจบมหาลัย ก็ไปเป็นแค่ยามงั้นเหรอ นายไม่คิดว่ามีปัญหาอะไรเลยเหรอ? เดาได้ว่าคุณภาพต่ำ และไม่มีความสามารถแค่ไหนกันเชียว!”
หวงเกอขมวดคิ้วเป็นผม อดไม่ได้ ก้าวไปข้างหน้าอย่างเร็ว จะเปิดปากพูดอะไร ฉินหลั่งยื่นมือไปดึง ยิ้มและหยุดหวงเกอเอาไว้
สำหรับเฉินเมิ่งลู่ที่เอาแต่ว่าเขาตายาม ฉินหลั่งรู้สึกว่าตัวเองควรจะสู้เพื่ออาชีพของตัวเอง
“ป้าลู่ ผมชื่อฉินหลั่ง ป้าดูจะไม่พอใจผมมากเลยนะ?” ฉินหลั่งพูด
“ถุย! ยังเรียกฉันว่าป้าอีก! ใครป้านายกัน?! ฉินหลั่ง?” เฉินเมิ่งลู่พูดกับฉินหลั่งโดยไม่ไยดีเลย: “นายก็แค่คนจนคนหนึ่ง ไม่มีสิทธิมาเป็นญาติกับฉัน ดูแล้วก็เป็นพวกคนที่หาแฟนไม่ได้ วันนี้เกรงว่าจะไม่มีข้าวกิน ก็รีบวิ่งมาขอข้าวบ้านโจวซินกินน่ะสิ!”
เฉินเมิ่งลู่ทำท่าเหมือนมองออกว่าฉินหลั่งกำลังคิดอะไรอยู่
“นายต่ำเกินไป ไม่เหมาะกับไปมาหาสู่กับพวกเรา!” ผู้หญิงอีกคนก็ช่วยพูดขึ้น
หวงเกอมีสีหน้าทุกข์ใจ เพราะเป็นญาติของโจวซิน ดังนั้นเขาอดทนมากแล้ว ที่จริงบ้านของฉินหลั่ง อาชีพ หวงเกอก็ได้ยินมาแล้ว บ้างก็ว่าเป็นคนรวบ แต่หวงเกอเห็นฉินหลั่งอับจนจนไม่มีข้าวกินมาหลายครั้งแล้ว แต่ข่าวลือพวกนี้ไม่สำคัญ ทุกคนให้ความสำคัญกับความรู้สึกความเป็นเพื่อนมากกว่า เขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่
น่าโมโหจริงๆ ตอนแรกก็เป็นงานเลี้ยง พูดคุยกันอยู่ดีๆ กลับถูกป้าลู่ทำงานล่มเสียได้
“รีบออกไปเลยนะ ไม่เห็นหรือไง ดูตรงนี้ไม่มีคนเป็นยามเหมือนนายหรอกนะ? มังกรกับมังกร หงส์กับหงส์ นายมันคนชั้นต่ำ มีสิทธิอะไรมาที่นี่?”
พวกผู้หญิงคนอื่นก็พูดต่อ สายตาเต็มไปด้วยความดูถูก
“หุบปากนะ! นี่เป็นคฤหาสน์ของฉัน ฉันมีสิทธิจะเชิญใครมาก็ได้!” หวงเกอทนไม่ไหวอีกแล้ว เพราะมีแขกหลายคนที่มองมาทางพวกเขา
“พวกเธอไม่มีสิทธิมาไล่ฉินหลั่งออกไป!”
“นั่นสิ ป้า พวกป้าทำเกินไปแล้วนะ……” โจวซินอดไม่ได้แล้วเหมือนกัน
ฉินหลั่งยื่นมือไปให้หวงเกอหยุด หัวเราะพูดว่า: “หวงเกอ โจวซิน ยังมีหยินห้าว ยินถิง พวกนายอย่างโกรธไปเลย”
“จะไม่โกรธได้ยังไง? พวกเรามาร่วมงานเลี้ยงเพื่อน ทำไมต้องถูกไล่ออกไปด้วย?” ยินถิงโกรธจัด
“นี่เป็นบ้านของหวงเกอ ไม่งั้น……” หยินห้าวกำหมัด
“ทุกคนไม่ต้องโกรธหรอก กับคนที่มีภัยพิบัตินองเลือดไม่ต้องโกรธอะไรหรอก……” ฉินหลั่งลูบจมูก มองเฉินเมิ่งลู่กับพวกผู้หญิงที่ชี้หน้าว่าเขาอยู่นาน
“ภัยพิบัตินองเลือด?”
ทุกคนเงียบกันหมด ต่อมา
“ฉินหลั่งนายหมายความว่ายังไง?”
“นายแช่งพวกเรางั้นเหรอ?”
“ตายามนี่ ร้ายจริงนะ”
“พูดมา! ทำไมถึงว่าพวกเราแบบนั้น ไม่งั้นวันนี้ฉันไม่จบกับนายแน่!”
พอถูกคนดูถูก ก็บอกว่าคนอื่นเป็นภัยพิบัติ มาทำคนอื่นกลัว ปลอบใจตัวเอง ใจโหดเหี้ยม แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนโชคชะตาตัวเองได้ พูดจาไร้สาระ จิตใจมืดมนจนถึงที่สุด
พวกผู้หญิงจับช่องโหว่ของฉินหลั่งได้ ทั้งดูถูก เหยาะเย้ย เหยียดหยาม หยอกล้อ ความโกรธ เต็มอยู่ในใจ