รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 585 รวมตัวไม่ทำงาน

บทที่ 585 รวมตัวไม่ทำงาน
หมอหญิงแรงๆพูดอย่างไม่พอใจ：
“คลินิกนี้ส่งต่อให้คนไร้ประสบการณ์นี่ หมอเทพสวี่มีชื่อเสียงขนาดไหน ส่วนเขามันระดับไหน ล้อกันเล่นหน่า ฉันว่าถ้าไม่คุยเรื่องเงินให้เรียบร้อย ต่อไปธุรกิจร้านยาปุ่นฉ่าวคงไม่ดี ทั้งหมดต้องพึ่งหมออย่างพวกเรามารักษาหน้าไว้”
ความหมายก็คือ ถ้าไม่มีพวกเขา ฉินหลั่งคงต้องปิดกิจการอย่างแน่นอน
จากนั้นหมอหญิงดูแรงๆก็นั่งไขว่ห้าง：“อะไรนะฉินหลั่งใช่ไหม คำร้องของฉันนั้นง่ายมากๆ”
“ข้อแรก เพิ่มเงินเดือน3เท่า รับคนไข้ได้วันละ50คน ถ้าเกิน50คน จะเอาค่ารักษา80%”
“ข้อสอง ทุกคนต้องมีสิทธิของผู้ถือหุ้น50% คลินิกนี้พวกเราทั้ง8คนเป็นคนกอบกู้มันขึ้นมา มีสิทธิของผู้ถือหุ้น50%ก็ไม่แปลก”
“ข้อสาม คุณไม่เชี่ยวชาญ คุณไม่สามารถมีส่วนร่วมในบริหาร เรื่องปกติประจำวัน พวกเราจัดการเอง คุณมีส่วนร่วมในการจ่ายเงินปันผลในช่วงปลายปีก็พอ”
สวี่ซีเหวินถึงกลับต้องกลืนน้ำลาย นี่มันสูบเลือดสูบเนื้อกันชัดๆ
ตอบตกลงคำร้องขอของพวกเขา เท่ากับค่าเช่า1ปีของคลินิก ล้วนโดนพวกเขาเอาไปหมด อีกทั้งยังไม่มีอำนาจในการบริหารโดยสิ้นเชิง
“ถ้าคุณตกลง พวกเราก็จะตั้งใจทำงานต่อ”
“แต่ถ้าคุณไม่ตกลง พวกเราจะลาออกทันที แล้วร่วมกันเปิดคลินิกตรงข้ามร้านยาปุ่นฉ่าว”
อานซินก็พูดขึ้นอย่างเรียบๆ：“ให้เวลาคุณคิด1ชั่วโมง คิดดีแล้วค่อยบอกคำตอบกับพวกเรา”
“บีบบังคับให้สละตำแหน่งงั้นเหรอ？”
เมื่อได้ยินสิ่งที่อานซินพวกเขาต้องการ ฉินหลั่งก็ยิ้มออกมาอยากเดาทางไม่ถูก：“คุณหมอทั้งแปดท่าน น่าเกรงขามจริงๆ”
ฉินหลั่งถามด้วยความสงสัย：“พวกคุณแก่แล้วใช่ไหม ดูสถานการณ์ไม่ออกงั้นเหรอ”
“ฉินหลั่ง ไม่ต้องพูดมีหรือไม่มี”
หมอมีอายุดูผอมแห้งพูดขึ้น：“ตรงไปตรงมาหน่อย ตอบตกลง ไม่ก็ไปเล่นคนเดียวนู่นไป”
จากรายได้ที่เพิ่มสูงขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา คุณหมอทั้งแปดท่านต่างพากันคิดว่าตัวเองสุดยอด และคิดว่าร้านยาปุ่นฉ่าวต้องพึ่งพวกเขาถึงจะมีชื่อเสียง
ถ้าพวกเขาออกจากคลินิก ชื่อเสียงร้านยาปุ่นฉ่าวต้องย่อยยับแน่ๆ
“พ่อหนุ่ม คุณรีบตอบตกลงเถอะ”
“พวกเรามาทำการรักษาล้วนไปหาคุณหมออานพวกเขา หากพวกเขาไม่อยู่ร้านยาปุ่นฉ่าวแล้ว พวกเราก็จะไม่มาที่นี่”
“ใช่ ท่านวี่ไม่ทำการรักษา คุณหมออานพวกเขาก็จะลาออกอีก ร้านยาปุ่นฉ่าวยังมีค่าอะไรอีก？”
“ถ้าไม่มีคุณหมออานพวกเขา คลินิกนี้ไม่เกิน3วันก็เจ๊ง”
“คุณอย่าทำตามอำเภอเพราะเห็นว่ารวย มันจะทำลายร้านยาปุ่นฉ่าวเอาได้”
ไม่รอให้ฉินหลั่งเปิดปากพูด ผู้ป่วยกลุ่มหนึ่งก็ตะโกนกันออกมา พากันทำให้ฉินหลั่งอ่อนข้อให้อานซินพวกเขา
อานซินพวกเขาต่างเอามือกอดอก มองฉินหลั่งด้วยสายตาไม่พอใจ เด็กไม่มีประสบการณ์ มายั่วโมโหพวกเธอได้ยังไง？
“รีบตอบตกลงสิ？”
ฉินหลั่งยิ้มอย่างเดาไม่ออก นิ้วพลางเขี่ยเล่นต้นกุย：“พวกคุณไม่รู้สถานะของตัวเองจริงๆ”
“หลายปีมานี้ ไม่ใช่พวกคุณที่ทำให้ร้านยาปุ่นฉ่าวประสบความสำเร็จ แต่เป็นร้านยาปุ่นฉ่าวที่ทำให้พวกคุณประสบความสำเร็จต่างหาก”
“ไม่มีพวกคุณ ร้านยาปุ่นฉ่าวก็ยังเป็นหนึ่งในคลินิกชั้นนำเหมือนเดิม”
“แต่ถ้าไม่มีร้านยาปุ่นฉ่าว พวกคุณคุณหมอทั้งแปดท่านก็ไม่ต่างอะไรกับหมอข้างถนน”
“ในความเป็นจริงพวกคุณลืมความตั้งใจเดิมไปนานแล้ว ไม่มีจรรยาแพทย์ สิ่งที่พวกคุณคุยกันไม่ใช่เรื่องการรักษาและช่วยชีวิตคน แต่เกี่ยวกับการหาเงินจากทักษะทางการแพทย์”
“พวกคุณอยากรักษาให้ผู้มีอำนาจ แล้วได้เงินจำนวนมากนั้นไม่เป็นไร แต่พวกคุณไม่ควรทำชุ่ยๆกับผู้ป่วยซึ่งเป็นคนธรรมดา ที่มารักษากับร้านยาปุ่นฉ่าวเหล่านี้”
“เฉลี่ย5พันบาทต่อคนนั้นไม่ใช่น้อยๆ แต่สุดท้ายพวกคุณก็ทำอย่างไม่ใส่ใจ”
ฉินหลั่งเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ กวาดตามองอานซินพวกเขา：“พวกคุณหวังความสำเร็จของท่านวี่ แต่กลับไม่มีจรรยาบรรณได้ซักครึ่งหนึ่งของท่านวี่ แบบนี้พวกคุณเหมาะสมที่จะเป็นหมองั้นเหรอ？”
ผู้ป่วยที่อยู่ตรนั้นพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว คนละ5พันบาทถือว่าเยอะจริงๆ พวกเขาเริ่มรู้สึกดีต่อฉินหลั่งเล็กน้อย
“สารเลว ใครให้แกกล้ามาสั่งสอนพวกเรา？”
โดนฉินหลั่งตำหนิต่อหน้าทุกคนแบบนี้ หน้าสวยๆของอานซินก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที：“พวกเราไม่มีจรรยาบรรณยังไง พวกเราก็รักษาผู้ป่วยหายมานับไม่ถ้วน ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ ก็ต้องพึ่งพวกเราในการพักฟื้นร่างกาย”
“พวกเราใส่ใจผู้ป่วยมาก ความสำเร็จและความสามารถของพวกเรา คนจัดยาอย่างคุณไม่ใช่จะมาตัดสินได้”
หมอมีอายุผอมแห้งคนหนึ่งจ้องเขม็งด้วยความโกรธ：“คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าพวกเราไม่ใส่ใจ！”
หมอวัยกลางคนพูดคล้อยตาม：“ใช่ พวกเราเป็นหมอที่ช่วยผู้ป่วยได้ คุณจะไปเข้าใจอะไร？”
“หมอที่ช่วยผู้ป่วยได้？
“ใส่ใจมากๆ？”
ฉินหลั่งพูดถึงหมอวัยกลางคนพลางพูด：“คุณหมออาน ผู้ป่วยคนนี้เห็นได้ชัดว่ามีความร้อนสูงในร่างกาย แต่คุณกลับวินิจฉัยว่าเขาเป็นไข้ลมหนาว และเส้นลมปราณหยุดนิ่ง……”
“ถึงแม้ตัวยาจะไม่เป็นอันตรายกับเขา แต่ก็จะทำให้เขารู้สึกไม่สบาย และมีอารมณ์ร้าย……”หมอวัยกลางคนชะงัก：“ฉันบอกว่าจะกำจัดความชื้นยังไงก็ไม่มีประโยชน์”
ฉินหลั่งพูดถึงสาวสวยอีกคน：“คุณหมอเฉิน ยามังกรงูที่คุณสั่งนั้นไม่เลว แต่คุณไม่ได้คำนึงถึงการแพ้ของผู้ป่วยเลย”
“กินยานี้เข้าไป เธอจะเป็นตุ่มพุพองทั้งตัว……”
สาวสวยพูดอย่างตกใจ：“ใช่ ฉันมีปฏิกิริยากับหนังงู……”
เหล่าผู้ป่วยได้ยินก็ต่างฮือฮา มองอานซินพวกเขาด้วยสายตาที่เคารพน้อยลง และความสงสัยเพิ่มขึ้นมาแทน
พวกเขาไม่คิดว่าชายวัยกลางคนและสาวสวยจะแสดงละคร เพราะทั้งสองคนเป็นลูกค้าเก่าแก่ของร้านยาปุ่นฉ่าว
“ยังมีอีก ผมไม่รู้ว่ายาพวกนี้ใครเป็นคนจัดซื้อ และไม่รู้ว่าจ่ายไปเท่าไหร่ ผมรู้แค่ว่าพวกมันล้วนเป็นขยะ”
ฉินหลั่งพูดเสียงขรึม：“ไม่ใช่แค่หมดอายุ แถมยังคุณภาพต่ำ น้ำผลไม้ที่ทำจากยาสามชุดนี้ มีแค่ชุดเดียวที่ได้ประสิทธิผลเหมือนคลินิกทั่วไป”
เขาใช้นิ้วบีบต้นกุย แล้วมันก็กลายเป็นผุยผงในพริบตาเดียว
เหล่าสาวๆมองไปยังอานซิน
สวี่ซีเหวินตากระตุก ตัวยาล้วนเป็นอานซินที่จัดซื้อมา ราคาเป็นราคาตัวยาระดับพรีเมี่ยมทั้งหมด ใครจะไปรู้ว่ามันกลับเป็นคุณภาพต่ำ
“ฉินหลั่ง อย่าพูดใส่ร้ายคนอื่น”
อานซินหน้าชา：“ชื่อเสียงในช่วงหลายปีที่ผ่านมาของเรา คุณไม่สามารถทำลายได้”
“หมอนี่ ขอโทษเดี๋ยวนี้”
หมอมีอายุดูผอมแห้งตบโต๊ะ：“ไม่งั้นพวกเราทั้งหมดจะลาออก”
เหล่าสาวๆรวมถึงผู้ช่วยต่างลุกขึ้น：“ขอโทษ ไม่งั้นลาออก”
“ลาออก？
“ขู่ผมงั้นเหรอ？”
“น่าเสียดาย มันไม่ได้ผล อย่าว่าแต่ให้ผมขอให้อยู่ต่อเลย ต่อให้พวกคุณคุกเขาขอร้อง ผมก็ไม่เก็บพวกคุณไว้หรอก”
ฉินหลั่งยิ้มเยาะใส่อานซินพวกเขา：“ออกไปให้หมด”
“ได้ๆ ได้ ฉินหลั่ง พวกเราไปก็ได้”
อานซินยิ้มเยาะ：“ฉันจะคอยดู ว่าคุณไม่มีพวกเราคุณหมอทั้งแปดท่านแล้ว ร้านยาปุ่นฉ่าวจะอยู่ต่อไปยังไง”
“คณรอโดนท่านวี่ด่าเถอะ รอให้ร้านยาปุ่นฉ่าวเจ๊ง”
“เรามีความหยิ่งในศักดิ์ศรี อย่ามาข้อร้องพวกเราก็แล้วกัน”
เธอหันไปมองผู้ป่วย：“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเรากับร้านยาปุ่นฉ่าวขีดเส้นอย่างชัดเจน ไม่สิ อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้”
“หากพวกคุณมารักษาที่นี่ ก็เท่ากับอยู่ในแบล็คลิสของเรา หมดโอกาสที่จะรักษากับเรา”
“แต่ถ้าพวกคุณไปจากที่นี่กับพวกเรา ฉันรับประกันว่าจะแก้ปัญหาทั้งหมดของพวกเขา”
“ไปพวกเรา！”
พูดจบอานซินก็ถอดเสื้อกาวน์ทิ้งลงบนพื้น จากนั้นบัดสะโพกเดินออกไป
จากนั้นหมอคนอื่นๆก็พากันถอดเสื้อกาวน์ออก บางคนถึงกับเหยียบไปหลายครั้ง มองฉินหลั่งด้วยสายตาดูถูก แล้วเดินออกจากร้านยาปุ่นฉ่าว
ภายใต้การแสดงตัวอย่างให้เห็นของหมอ ทุกคนสะบัดมือออก นอกจากสวี่ซีเหวิน พนักงานคนอื่นๆของร้านยาปุ่นฉ่าว รวมถึงผู้ช่วย14คน เภสัชกร5คน แม้แต่คนทำความสะอาด3คน ทั้งหมดรวม40คน ล้วนละทิ้งเครื่องมือและงานที่ทำอยู่ ดินออกจากร้านยาปุ่นฉ่าวไป