รวยชั่วข้ามคืน?！ – ตอนที่ 87  โกรธแล้วคืนคำ

บทที่ 87  โกรธแล้วคืนคำ
“พี่นะพี่ พี่ดูแฟนที่‘ดี’ที่พี่หามาซิ นี่ก็คือความผิดพลาด”เผิงหนานยิ้มและก้าวเดินไปที่หน้าของเผิงเมิ่ง: “พี่ยังอยากจะให้ขยะแบบนี้เข้ามาในบ้านของเราอีก ฉันว่านะพี่อยากทำให้ครอบครัวเราวุ่นวายมากกว่าใช่มั้ย? เสียดายที่ผู้หลักผู้ใหญ่ในตระกูลให้ความสำคัญกับพี่มาก! พี่กลับหาของแบบนี้มา  รู้สึกผิดต่อตระกูลเผิงบ้างมั้ย?”  
เผิงเมิ่งอยู่ที่ตระกูลเผิง ตั้งแต่เล็กจนโตเธอเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุด เมื่อโตขึ้นเธอก็ยังดำรงตำแหน่งที่สำคัญของตระกูลเผิง ก็รับการยกย่องและเป็นที่รักของผู้หลักผู้ใหญ่ในตระกูล เพราะแบบนี้ เผิงเมิ่งก็กลายเป็นขวากหนามในสายของคนรอบข้าง ในใจของพวกเขาก็อิจฉาเผิงเมิ่ง และเกลียดเผิงเมิ่ง  
เผิงหนานก็เป็นหนึ่งในนั้น  
ฉวยโอกาสในครั้งนี้  แน่นอนว่าเผิงหนานก็อยากจะเหยียบย่ำเผิงเมิ่งอย่างหนัก 
แต่เผิงเมิ่งในตอนนี้ ไม่ได้ยินคำเยาะเย้ยของเผิงหนาน เธอเอาแต่จ้องฉินหลั่งด้วยความข้องใจ เธอกลัวว่าตัวเองจะมองคนผิดไป เผิงเมิ่งก็เดินไปตรงหน้าฉินหลั่ง แล้วตะโกนขู่: “ทั้งๆที่หล่อนกำลังทำให้นายมีมลทิน นายพูดออกมาซิ บอกพวกเขาไป ที่หล่อนพูดเป็นเรื่องโกหก นายไม่เคยทำเรื่องที่หล่อนพูดออกมา….” 
ฉินหลั่งหลบตา โดยไม่พูดอะไรสักคำ เผิงเมิ่งโกรธ ตอนนี้ฉินหลั่งทำให้หล่อนรู้สึกผิดหวังมาก นี่มันไม่ใช่คืนนั้น คนที่บุกเดี่ยว ชายเลือดร้อนที่ต่อยตีกับกลุ่มคนสิบกว่าคน  เขาเป็นคนขี้ขลาด!
“นายพูดซิ! เป็นใบ้เหรอ…..”เผิงเมิ่งกังวลแล้วทุบตีหมัดลงไปหน้าอกของฉินหลั่งทีล่ะหมัด เธอร้องไห้ฟูมฟายออกมาอย่างหนัก ฉินหลั่งทำให้หัวใจแตกสลาย ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง เพียงแค่ฉินหลั่งพูดออกมา หรือเพียงแค่ส่ายหัว เผิงเมิ่งก็เชื่อเขาโดยไม่สนใจเหตุผลอะไรแม้แต่นิดเดียว แต่ฉินหลั่ง…..  
“พูดซิ พูดซิ…..”เผิงเมิ่งเกือบจะเป็นบ้า ทันใดนั้นก็กรีดร้อง แล้วตบไปบนหน้าของฉินหลั่ง เล็บของเธอข่วนลงบนใบหน้าฉินหลั่งจนเป็นแผล  คนอื่นก็ตกใจ ดวงตาที่พร่ามัวของเผิงเมิ่งจ้องมองไปที่ฉินหลั่ง : “ฉินหลั่ง ฉันเกลียดนาย…..”  
เมื่อพูดจบ เผิงเมิ่งก็หันกลับออกไปและเบียดตัวออกไปจากฝูงชน  
“แก….แก ไอ้คนตระกูลฉิน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเผิงเมิ่ง ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!”กู่ซาพูดกับฉินหลั่ง แล้วรีบวิ่งตามเผิงเมิ่งไป: “เผิงเมิ่ง รอฉันด้วย….”  
ในเวลานี้ ดวงตาที่หลบอยู่ของฉินหลั่งก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา มองไปทางที่เผิงเมิ่งจากไป เขาก็ถอนหายใจเล็กน้อย  
ฉันมีจงยู่อยู่แล้ว ดังนั้นจึงทำได้เพียงแค่ขอโทษ 
เมื่อเผิงเมิ่งออกไปแล้ว ฉินหลั่งก็กลายเป็นเป้าสายตาของทุกคน ฉินหลั่งก็ค่อยๆเบียดตัวออกจากฝูงชนและเดินออกไป  
“รีบไปซะ สถานที่นี่ไม่ใช่ที่ที่นายควรจะมา”หนุ่มวัยรุ่นหน้าอ่อนวัยก็ผลักฉินหลั่งอย่างมีอวดเก่งเพื่อให้เขารีบออกไป ฉินหลั่งจ้องมองด้วยความโกรธ ทำให้เขาตกใจคอหด  
สุดท้ายก็เป็นไปตามผลอย่างที่เส้เหวินจี้งคาดหวังไว้ มองดูด้านหลังของฉินหลั่งที่ตกระกำลำบากจากไป เส้เหวินจี้งก็เผยให้เห็นแววตาที่เย็นชา แล้วปากของเธอก็พึมพำขึ้นเบาๆ: “ฉินหลั่ง ฉันเคยบอกแล้ว นายทำให้ฉันอับอายขายหน้า ฉันก็จะเอาคืนนายเป็นทวีคูณ…..”  
เป็นเพราะเรื่องนี้ ทำให้ฉินหลั่งเสียเวลาไปหนึ่งวัน แต่ว่าเป็นแบบนี้มันก็ดี อย่างน้อยก็ทำให้เผิงเมิ่งตัดใจจากตัวเองได้อย่างสมบูรณ์  
ในช่วงบ่าย ฉินหลั่งรับจงยู่ไปที่บริษัทช่างเมิ่งมิวสิค จำกัด เขาโกหกจงยู่ว่า รอยแผลบนใบหน้าคือตัวเองไม่ทันระวังข่วนโดนเอง  
ครั้งนี้ ทั้งสองคนตั้งใจนั่งรถประจำทางกลับไป นั่งแถวอยู่สุดท้าย ราวกับว่าเวลาจะย้อนกลับไปตอนที่พวกเขาเพิ่งรู้จักกันหนึ่งเดือน  
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมท่าทางนายดูไม่มีความสุขเลย”จงยู่จับมือของฉินหลั่ง หลังจากที่ฝึกซ้อมที่บริษัทมาหลายวัน จงยู่ก็ค่อยๆหลุดพ้นจากความเศร้าใจการตายของช่ายหนง  
“ไม่เป็นอะไร”ฉินหลั่งนิ่งไปชั่วครู่ เมื่อรู้ว่าไม่ควรคิดถึงเรื่องวุ่นวายตอนที่อยู่กับจงยู่ เขายิ้มบางๆแล้วมองไปที่จงยู่: “ทำไมวันนี้เธอดูมีความสุขจัง? ตั้งแต่ขึ้นรถมา ก็ยิ้มไม่หยุดเลย”  
“ไม่มีนะ”ปากจงยู่ก็บอกว่าไม่มี แต่บนใบหน้าก็ยิ้มบานเหมือนดอกไม้อยู่ เธอจ้องมองฉินหลั่งด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์: “พี่เฉินบอกว่า สองวันนี้จะจัดเตรียมให้พวกเราไปเข้าร่วมการแข่งขันรายการ《Hello，girls》ที่เซี่ยงไฮ้ 《Hello，girls》เป็นรายการที่แสดงความสามารถที่โด่งดังที่สุดในตอนนี้ ถ้าเรามีผลงานที่ดี ก็จะง่ายต่อการเข้าวงการบันเทิง”  
“อย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องที่ดีนะซิ!”ฉินหลั่งก็รู้สึกดีใจกับจงยู่ด้วย: “ถึงตอนนั้นฉันจะไปกับเธอเอง”  
“ไม่ต้อง พี่เฉินบอกว่าต้องการฝึกซ้อมที่เซี่ยงไฮ้ก่อน เธอยังติดต่อคณะกรรมการจัดงานให้พวกเราด้วย อาจใช้เวลาหลายวันอยู่?”  
จงยู่มองไปที่ฉินหลั่งแล้วพูดอย่างจริงจัง: “นายตั้งใจเรียนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนจะดีกว่า ต่อให้นายไปก็ช่วยอะไรฉันไม่ได้ ฉันสามารถดูแลตัวเองได้” 
“ก็ได้”ฉินหลั่งจงใจตอบตกลง: “แต่ฉันก็กลัวว่าเมื่อเธอไปถึงที่เซี่ยงไฮ้ จะถูกผู้ชายอื่นแย่งไป เพราะว่าเซี่ยงไฮ้ก็เป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุด ทุกที่ก็มีหนุ่มหล่อ มีแต่คนร่ำรวย แต่ฉันก็เป็นแค่ไอ้ขี้แพ้ของมหาวิทยาลัยจีนหลิง”  
จงยู่ยิ้มอย่างเล่ห์เหลี่ยม เธอ“อวดดี”ชำเลืองมองฉินหลั่ง: “ตอนนี้รู้แล้วใช่มั้ยว่าฉันสำคัญแค่ไหน ฉันจะถูกแย่งไปได้หรือไม่ได้ ก็ขึ้นอยู่กับนายแล้ว ถ้านายทำให้ฉันพอใจ ไปถึงที่เซี่ยงไฮ้ ฉันก็จะหลับตา”  
หลังจากพูดจบ จงยู่ก็ขยับไหล่เล็กน้อย และกระแอมเบาๆ  
ฉินหลั่งมองไปที่จงยู่ด้วยรอยยิ้มที่พูดไม่ออก วางมือบนไหล่ของจงยู่ แล้วนวดขึ้นมา  จงยู่ยิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยมในใจ  
“สบายหรือเปล่า?”  
“ก็เฉยๆพอไปได้”  
“อย่างนั้นถ้าเธอไปถึงเซี่ยงไฮ้ จะหลับตาหรือเปล่า?”  
“หลับแค่ครั้งเดียว”  
“ครั้งเดียวเหรอ? แบบนี้สบายมั้ย? ตกลงหลับกี่ครั้ง?”  
“หนึ่งครั้งครึ่ง”  
…….
สามวันต่อมา จงยู่กับเฉินจิ้งอี๋และสมาชิกทั้งสี่คนของDream girls นั่งอยู่บนเครื่องบินไปที่เซี่ยงไฮ้ เพื่อไปไล่ตามความฝันในการแสดง  
หลังจากฉินหลั่งที่ไปส่งจงยู่เสร็จก็กลับไปที่มหาวิทยาลัยจีนหลิง การพยากรณ์อากาศในโทรศัพท์ ก็มีเพิ่ม “เซี่ยงไฮ้”  
เขามาที่โรงอาหาร ก็สั่ง“ผัดบะหมี่หูฉลาม”แปดหยวน ในผัดบะหมี่ไม่มีหูฉลาม(ภาษาจีนเรียกว่าหยูชื่อ) คือเชฟท่านหนึ่งที่มีนานว่า“หยูชื่อ”เป็นคนผัด   
ฉินหลั่งถือผัดบะหมี่แล้วหาที่นั่งลงทันที เพิ่งจะกินได้หนึ่งคำ ก็ได้ยินน้ำเสียงที่อ่อนหวานตรงหน้า: “เลี้ยงฉันหน่อยได้หรือเปล่า?”  
ฉินหลั่งเงยหน้าขึ้นมามอง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือเผิงเมิ่ง  
วันนี้เผิงเมิ่งสวมใส่เสื้อเปิดไหล่สีไวโอเลต ด้านล่างสวมใส่กางเกงสีน้ำเงินขาสั้นโคบอลต์ ซึ่งทำให้เธอยิ่งดูสวยหรูและสง่างามยิ่งขึ้น  
ในขณะนี้เผิงเมิ่ง เธอไขว้มือไว้ด้านหลัง มองไปที่ฉินหลั่งด้วยรอยยิ้มหวานๆ ทำให้คนที่มองหน้าเธอ  ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มไปกับเธอ  
“เธอ….”บะหมี่ในปากของฉินหลั่งก็ตกลงไปในถ้วย วันนั้น ทั้งๆที่เผิงเมิ่งก็ผิดหวังในตัวเขามาก โกรธมาก และวิ่งหนีไปหลังจากที่ตบเขาไปหนึ่งที ทำไมตอนนี้เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ?  
“นายอยากถามใช่มั้ยว่าทำไมวันนั้นฉันโกรธนายขนาดนั้น แต่ตอนนี้กลับมาปรากฏตัวตรงหน้านาย?”เผิงเมิ่งพูดความสงสัยทั้งหมดในใจของฉินหลั่งออกมา แล้วเธอนั่งลงตรงข้ามกับฉินหลั่งอย่างสบายๆ  
“บอกตามความจริง ในตอนนั้นฉันก็โกรธมากจริงๆ หลังจากที่กลับถึงบ้าน ฉันก็นอนร้องไห้บนเตียงเป็นเวลานานมาก ฉันรู้สึกว่าชายหนุ่มเลือดร้อนที่ช่วยฉันในคืนนั้น ไม่น่าจะเป็นอย่างที่เส้เหวินจี้งพูด”เผิงเมิ่งจ้องมองไปที่ดวงตาของฉินหลั่ง แล้วพูดเบาๆว่า: “หลังจากที่ฉันตื่นมาในวันรุ่งขึ้น อารมณ์ของฉันก็ค่อยๆสงบลง สามวันมานี้ ฉันเองก็คิดมาก” 
“ฉันเชื่อ สิ่งที่เส้นเหวินจี้งพูด มีความจริง แต่สิ่งที่พูดมามันเกินความเป็นจริงและก็มีเรื่องไม่เป็นความจริง ฉันไม่เชื่อ ว่านายจะเป็นแบบที่หล่อนพูดมาก ไปขอร้องให้หล่อนคืนดี ในตอนนั้นนายรักกับเส้เหวินจี้ง จะพูดออกมาตามในข้อความวีแชต ก็เป็นคำพูดที่ปกติอยู่แล้ว แล้วที่หล่อนบอกว่า เรื่องที่นายอยู่ที่ผับ จะมอมเหล้าหล่อน จากนั้นก็พาหล่อนไปที่เปิดห้อง ฉันก็เชื่อ ว่าไม่ใช่สิ่งที่นายจะทำมันออกมาได้อย่างแน่นอน”  
“บางทีฉันก็อาจเป็นคนทำก็ได้”ฉินหลั่งพูดเบาๆผิดหวังเล็กน้อย  
“ตอนนี้ฉันยิ่งมั่นใจมากขึ้น ว่านั้นไม่ใช่สิ่งที่นายทำ”เมื่อเห็นการท่าทางของฉินหลั่ง ในใจเผิงเมิ่งก็มั่นใจ  
“แล้วแต่เธอเถอะ แต่ว่าครั้งก่อนเธอเคยบอกว่า ถ้าฉันตกลงแกล้งเป็นแฟนของเธอไปร่วมงานเลี้ยง หลังจากนี้ไปเธอก็จะปล่อยฉันไป”ฉินหลั่งมองไปที่เผิงเมิ่งแล้วพูด ไม่ว่าเผิงเมิ่งจะรู้สึกยังไงกับเขา แต่ฉินหลั่งจะไม่ชัดเจนกับเธอไม่ได้  
“ฉันกลับคำ”เผิงเมิ่งก็ไม่ได้อ้อมค้อม ยอมรับไปตรงๆ  
“เธอ….”ฉินหลั่งไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไร เขาก็เริ่มก้มศีรษะกินบะหมี่ต่อ หลังจากนี้ไปเขาจะไม่เชื่อคำพูดของเผิงเมิ่งอีกต่อไป ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ฉินหลั่งก็จะทำเหมือนไม่เคยได้ยิน ทำเหมือนกับว่าไม่มีคนแบบเธอ 
“ฉินหลั่ง นายโกรธเหรอ?”เผิงเมิ่งก้มศีรษะลงเล็กน้อย มองไปที่ฉินหลั่งและถาม  
ฉินหลั่งเอาแต่กินบะหมี่ ไม่สนใจสิ่งที่เผิงเมิ่งพูด ฉินหลั่งมีอะไรที่จะคุยกับเธอได้บ้าง?  
“ฉินหลั่ง นายเป็นผู้ชายนะ อย่าโกรธฉันเลยนะ….”เผิงเมิ่งยื่นมือออกไปแตะไหล่ของฉินหลั่ง คิดไม่ถึงว่าฉินหลั่งจะตอบโต้ได้มากขนาดนี้ สะบัดมือ และปัดมือของเผิงเมิ่งออกไป  
“โอ๊ย…..”เผิงเมิ่งร้องขึ้นมาด้วยเจ็บทันที  
“เธอเป็นอะไรมั้ย?”เมื่อกี้ตอนที่ฉินหลั่งปัดมือของหล่อน เหมือนกับว่านิ้วโป้งของเธอจะเคล็ด เมื่อได้ยินเสียงร้องของฉินหลั่ง ก็ถามอย่างจริงจัง  
เผิงเมิ่งกุมมือนิ้วโป้งข้างซ้ายไว้ ขมวดคิ้วมองไปที่ฉินหลั่ง  
“ให้ฉันดูหน่อย”ฉินหลั่งวางตะเกียบลง แล้วจับมือ ในขณะที่สัมผัสกับมือของเผิงเมิ่ง ในใจของเขาก็เต้น แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหันไปสนใจมือของเผิงเมิ่งอย่างรวดเร็ว  
“เป็นยังไงบ้าง?’ฉินหลั่งนวดเบาๆให้กับเผิงเมิ่ง
“ดีขึ้นมาแล้ว!”บนหน้าเผิงเมิ่งก็มีรอยิ้มบางๆ เมื่อเห็นว่าบนโหนกแก้มฉินหลั่ง ยังมีรอยแผลเล็กๆ เผิงเมิ่งถามเบาๆด้วยความรู้สึกผิดและเป็นห่วง: “หน้าของนายยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?” 
ฉินหลั่งพูดเบาๆ ชำเลืองตามองเผิงเมิ่ง เรื่องในวันนั้นก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา เผิงเมิ่งตบเขาด้วยความเศร้าเสียใจ  
“ดีแล้ว”ฉินหลั่งค่อยปล่อยมือของเผิงเมิ่ง  
“ขอโทษด้วยนะ ที่ฉันหุนหันพลันแล่นไปหน่อย”เผิงเมิ่งรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย  
ฉินหลั่งไม่ได้พูดอะไร ก้มหัวกินบะหมี่ต่อ   
“เลี้ยงบะหมี่ฉันหน่อยได้หรือเปล่า?”เผิงเมิ่งถามเบาๆอีกครั้ง  
ฉินหลั่งเหลือบมองเผิงเมิ่ง หล่อนกำลังมองมาที่ตัวเองอย่างคาดหวัง: “ฉันจะไปเอามาให้เธออีกหนึ่งชุด”  
ในเวลานี้ ฉินหลั่งก็ลืมไปแล้ว สิ่งที่ตัวเองพูดในใจ ไม่ว่าเผิงเมิ่งจะพูดอะไร ก็จะไม่สนใจเธอ  
“ไม่ต้อง”กล่าวด้วยรอยยิ้ม เธอยืนขึ้น แล้วไปหยิบตะเกียบอีกคู่หนึ่ง และนั่งตรงหน้า: “ได้หรือเปล่า?”  
“แล้วแต่”ฉินหลั่งพูดด้วยอารมณ์ที่วุ่นวาย แล้วก้มหัวลงกินบะหมี่ ขณะที่กำลังกินอยู่ก็มีตะเกียบคู่หนึ่งยื่นมาอย่างระมัดระวัง ฉินหลั่งหยุดนิ่ง  
ทั้งฉินหลั่งและเผิงเมิ่งก็มีความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้น   
เผิงเมิ่งค่อยๆคีบตะเกียบ แล้วเอาบะหมี่เข้าปาก อย่างเอร็ดอร่อย  
แบบนี้ เผิงเมิ่งและฉินหลั่งกินกันคนล่ะหนึ่งตะเกียบ  กินบะหมี่ถ้วยเดียวกัน ไม่รู้ว่าจะมีนักเรียนชายกี่คนในโรงอาหารที่อิจฉา  
เผิงเมิ่งคีบเส้นบะหมี่หนึ่งเส้น ค่อยๆใส่เข้าปาก เส้นบะหมี่เส้นนี้ยาวมาก ไม่ขาดสักที ก็ช้าๆ เส้นบะหมี่ก็ยืดตรงขึ้น เผิงเมิ่งมองไปที่ส่วนอื่นๆของใบหน้าที่เหยียดตรงหน้านี้ด้วยความประหลาดใจ แล้วมันก็กัดเข้าไปในปากของฉินหลั่งพอดี  
เผิงเมิ่งและฉินหลั่งก็เบิกตากว้าง ฉินหลั่งหน้าแดง ก็รีบกัดเส้นบะหมี่ให้ขาด บะหมี่ก็แกว่ง แกว่งไปโดนคางของเผิงเมิ่ง  
“ขอโทษ……”ฉินหลั่งก็รีบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว  
เมื่อเห็นท่าทางที่ตื่นตระหนกของฉินหลั่ง เผิงเมิ่งก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา 
เห้อ เมื่อเห็นรอยยิ้มของเผิงเมิ่ง ฉินหลั่งก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ รอยยิ้มของเผิงเมิ่งเหมือนกับมีพลังวิเศษ ทำให้ฉินหลั่งยิ้มตามอย่างงงๆ…..