บทที่003 ต่างคนต่างอยู่
หลินมึ่งฟานถูกตบแล้วก็ตะลึงไปเลย
ต่อหน้าเขาฉินซูเป็นคนน่ารักและโอนอ่อนผ่อนตามเสมอ และตอบสนองต่อความมีอีโก้ของเขา
ตบคราวนี้ กลับทำให้เขาเสียหน้าไปหมด
“ฉินซู–”
หลินมึ่งฟานโกรธเพราะอับอาย อยากตบเธอคืน
แต่ดวงตาที่เฉียบคมของเขา จับจ้องไปที่คอของเธอ
เขาดึงคอเสื้อของเธอออก
ไหปลาร้าที่ผอมเพรียวของเธอ เต็มไปด้วยร่องรอยที่คลุมเครือ!
ถังเสี่ยวหรูที่ถูกตบ ในใจก็รู้สึกโกรธ พอเห็นดังนั้น ก็พูดจาเยาะเย้ย “มึ่งฟาน ดูเหมือนแฟนของนายที่คิดว่าตัวเองใสซื่อและสูงส่งกว่าคนอื่นก็รู้จักเล่นเหมือนกันนิ!”
หลินมึ่งฟานสีหน้ามืดมนไป
“ฉินซู นี่มันคืออะไร?!”
ฉินซูหัวเราะอย่างเย็นชา “นายคิดว่าไงล่ะ?”
เธอมาหาเขาเพื่อการปลอบใจ แต่กลับพบเห็นตัวเองโดนสวมเขาซะยังงั้น
ตอนนี้ เธอไม่ความจำเป็นต้องอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้เขารู้
ฉินซูผลักมือเขาออก แล้วก็ค่อยๆจัดคอเสื้อของตัวเองให้เรียบร้อย น้ำเสียงเย็นชาและเยาะเย้ย “นายหักหลังฉันไปนอนกับคนอื่นได้ นายก็จับชู้ฉันได้เหมือนกัน!”
“ทำไมเธอถึงได้หน้าด้านขนาดนี้? ทำเป็นเสแสร้งใสซื่อต่อหน้าผม”
ฉินซูเม้มปากแน่น ร่างกายของเธอสั่นเทา
เธอไม่คิดเลยว่า คนๆหนึ่งจะไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้!
ผู้ชายกากเดนแบบนี้ ไม่เลิกกันไปจะเหลือไว้ทำไมอีก?
“ หลินมึ่งฟาน ฉันจะเลิกกับนาย!”
ฉินซูตะคอกประโยคนี้ออกไป หน้าอกของเธอกระเพื่อมอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ
สีหน้าของหลินมึ่งฟานแน่นขึ้น อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าถูกถังเสี่ยวหรูดึงไว้ก่อน
ถังเสี่ยวหรูยกมุมปากขึ้น แล้วก็พูดอย่างหยอกล้อว่า “หลังจากวันนี้เป็นต้นไปต่างฝ่ายก็ต่างแยกไปมีชีวิตของตัวเอง ไม่เห็นมีอะไรไม่ดี”
พอได้ยินดังนั้น หลินมึ่งฟานพยายามทรงตัว แล้วก็พยักหน้า
หลังจากเดือดดาลอย่างมากแล้ว ก็ค่อยๆเย็นลง แล้วก็พูดด้วยสีหน้าที่มืดครึ้ม “เราเลิกกันแล้ว งั้นเงินแสนสองหยวนที่ฉันยืมให้นายซื้อบ้านนั้น อย่าลืมคืนฉันด้วย!”
หลินมึ่งฟานตะลึงไป
เงินก้อนนั้นเขาเอาไปจำนองบ้านแล้ว ตอนนี้จะให้เขาคืนมายังงั้นเหรอ?
เขาพึ่งทำงานแค่สองปี เงินตั้งแสนสองไม่ใช่จำนวนน้อยสำหรับเขานะ
หลินมึ่งฟานปฏิเสธที่จะคืน “เงินนั้นเธอเต็มใจให้ผมเองนิ”
หึ เต็มใจเหรอ?
“ถ้าเกิดนายไม่ได้บอกว่า บ้านหลังนั้นซื้อมาเพื่อเราใช้ในงานแต่งงาน ฉันจะให้นายงั้นเหรอ?”
เธอเป็นเพียงแค่นักเรียงยากจน เงินพวกนั้นมาจากการที่เธอทำงานหนัก และเข้าร่วมการแข่งขันต่างๆในมหาลัย เก็บไว้ไม่ง่าย
จะปล่อยให้ผู้ชายกากเดนแบบนี้ไปไม่ได้หรอก!
ฉินซูพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “นายจะเลือกไม่คืนก็ได้ แต่ว่าเรื่องที่นายเรียนจบนั้น——”
สีหน้าของหลินมึ่งฟานเปลี่ยนไปทันที
ถ้าเกิดว่าเรื่องนั้นถูกเผยแพร่ออกมา อนาคตของเขา……
เขามองหน้าฉินซูอย่างอึมครึม สุดท้ายก็กัดฟันพูดว่า “ผมจะคืนเงินให้เธอ!”
ฉินซูถึงได้หันหลังแล้วเดินออกมา
ตอนนี้เธอแค่อยากจะอยู่ให้ห่างห้องทำงานที่น่ารังเกียจนี้ และผู้ชายกากเดนคนนี้ ยิ่งไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!
ฉินซูก้มหน้า แล้วก็เดินอย่างรีบร้อน
เธอพึ่งจะเดินมาถึงหน้าประตู หัวของเธอก็ได้ชนกับหน้าอกที่แข็งแกร่ง
“ขอโทษค่ะ”
ฉินซูพูดขอโทษโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ แล้วก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
“ คุณชายฉู่ คุณเป็นอะไรไหมครับ?” ผู้ช่วยที่ยืนข้างๆเขาถามด้วยความเป็นห่วง
ฉู่หลินเฉินโบกมือ แล้วก็หันไปมองแผ่นหลังของฉินซู แววตาที่มืดครึ้มของเขาปรากฏความไม่แน่ใจ
ผู้หญิงคนนั้น……
“ถ้าอย่างงั้นเรารีบเข้าไปเถอะครับ คุณต้องไปทำแผลใหม่”
เว่ยเหอยิ้มแล้วพูด “คุณผู้หญิงกำชับไว้ คุณท่านเป็นห่วงคุณนะครับ”
ฉู่หลินเฉินเหลือบมองเขา แล้วก็เดินเข้าไปด้านใน
เขาเดินไปพร้อมกับออกคำสั่ง “เดี๋ยวนายติดต่อเธอให้ฉันหน่อยนะ”
“ผู้หญิงที่ได้ช่วยคุณคนนั้นเหรอครับ?”
“อืม พรุ่งนี้คุณย่าอยากจะเจอเธอ นายบอกเธอไว้ก่อน ผมน่าจะกลับช้าหน่อย”
ฉู่หลินเฉินลังเลนิดหน่อย ดวงตาเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาไป “ผมอยากรู้ว่าใครวางยาในเหล้าผม”
กล้าวางแผนเล่นงานเขา กล้ามาก
ฉินซูเดินไปที่สวนสาธารณะที่ไร้ผู้คน อารมณ์ที่อัดอั้นตันใจถึงได้ปล่อยออกมาอย่างอิสระ
เธอต้องการได้เงินที่ใช้ไปกับหลินมึ่งฟานคืนมา แต่ว่าความจริงใจที่เธอได้ให้ไปล่ะ?
ต่อให้หมากิน มันยังรู้จะเห่าขอบคุณ แต่ว่าเขากลับแว้งกัดเธอ!
คบมาห้าปี หลินมึ่งฟานเป็นรุ่นพี่ของเธอตั้งแต่มัธยมจนถึงมหาลัย เธอเดินตามเขาตลอด เธอเต็มใจรอคอยว่าเรียนจบแล้วจะได้แต่งงานกับเขา มีบ้านเล็กๆที่มีความสุขในเมืองที่คึกคักแห่งนี้……
คำพูดของหลินมึ่งฟานเมื่อกี้นี้ยังดังก้องอยู่ในหูของเธอ
แต่ว่าความจริงก็คือ——
เธอไม่เคยค้างคืนกับเขา เพราะว่าทุกครั้งเขาจะขอให้เธอช่วยเขียนรายงานการทำงาน จัดระเบียบบันทึกผู้ป่วย เธอกลัวว่าจะกระทบการเรียนในวันต่อไป ก็เลยเอางานกลับมาทำที่หอพักจนดึก
แต่ไหนแต่ไรเธอไม่แต่งหน้าแต่งตัว เพราะว่าเธอไม่มีเงินมาจับจ่ายในเรื่องที่ไม่ต้องการจริงๆ!
คุณย่ายังนอนอยู่ในห้องผู้ป่วยหนัก การรักษาต้องใช้เงิน มึ่งฟานยังต้องใช้เงินดาวน์บ้านด้วย…… ส่วนค่าใช้จ่ายสำหรับเครื่องสำอางและเสื้อผ้าสวยๆนั้นเป็นเงินมหาศาล!
ฉินซูส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะอย่างขมขื่น
ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ข้ออ้างของผู้ชายกากเดนคนนั้นแหละ ทำไมเธอต้องจริงจังด้วย!
เธอยกมือขึ้นมาเพื่อเช็ดมุมตาที่เปียกชุ่มของตัวเอง แล้วฉินซูก็ถอนหายใจออกยาวๆ
เลิกกันแล้ว เธอจะต้องมีชีวิตที่ดีในวันข้างหน้า ไม่มีความจำเป็นต้องให้ผู้ชายกากเดนคนนั้นมาทำให้ตนเองสะอิดสะเอียนอีก!
……
หวังอี้หลินกลับถึงบ้านก็แทบจะอดไม่ได้ที่จะบอกพ่อแม่ ว่าตัวเองจะแต่งงานกับครอบครัวคนรวย จะกลายเป็นคุณนายหญิงของตระกูลฉู่แล้ว
แต่เธอยังไม่ได้บอก เธอก็คิดไปไกลถึงไหรต่อไหนแล้ว……
คู่สามีภรรยาหวังเจิ่นหัวเดิมทีไม่เชื่อ เรื่องที่ดีขนาดนี้จู่ๆจะมาเกิดขึ้นกับครอบครัวตนเองได้ยังไง
ครอบครัวร่ำรวยและทรงพลังอันดับต้นๆอย่างตระกูลฉู่แบบนี้ ทายาทฉู่หลินเฉินเป็นคนสูงส่งแบบไหนกัน จะมาแต่งงานกับลูกสาวของพวกเขาอย่างงั้นเหรอ?
จนกระทั่งเว่ยเหอโทรมา
“ นี่คือผู้ช่วยส่วนตัวของคุณชายฉู่!”หวังอี้หลินอธิบายกับพ่อแม่ของเธออย่างภาคภูมิใจ หลังจากนั้นก็รับสาย และเปิดลำโพงด้วย
คู่สามีภรรยาหวังเจิ้นหัวไม่กล้าหายใจเสียงดัง ตั้งใจฟังอย่างประหม่าเล็กน้อย
“ คุณอี้หลิน คุณนายบอกว่าพรุ่งนี้คุณผู้หญิงอยากเจอคุณ หวังว่าคุณจะเตรียมตัวไว้ให้ดีครับ”
หวังอี้หลินพยักหน้าอย่างรีบร้อน “ได้ค่ะ! ฉันจะเตรียมตัวให้ดี”
เว่ยเหอเผลอหัวเราะออกมา “เดี๋ยวพวกเสื้อผ้าจะส่งไปให้คุณ คุณแค่เอาหลักฐานมาก็พอแล้วครับ”
“หลักฐาน?” หวังอี้หลินมึนงง
เว่ยเหออธิบาย “ก็คือสร้อยคอที่นายท่านให้คุณเมื่อคืนนี้ครับ นั่นก็คือหลักฐานที่จะมอบให้คุณนายหญิงแห่งตระกูลฉู่ครับ”
หวังอี้หลินลุกลี้ลุกลนแล้ว เธอไม่มีสร้อยคอนั้นซะหน่อย!
“ถ้าเกิดว่าไม่มี …… มันจะเป็นยังไงเหรอคะ?”
น้ำเสียงของเว่ยเหอเปลี่ยนไปทันที “ไม่มี?”
หวังอี้หลินตระหนักได้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป ก็รีบเปลี่ยนคำพูดทันที “ฉันหมายความว่า ถ้าเกิดว่าหาไม่เจอล่ะ?”
“ถ้าเกิดว่าหายไป คุณผู้หญิงต้องไม่ยอมรับคุณเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลฉู่ หรือว่าคุณทำสร้อยคอ……”
“เปล่าค่ะ!”หวังอี้หลินรีบปฏิเสธ
“เพราะฉันพึ่งกลับจากทัศนศึกษา ข้าวของเยอะไปหมด ไม่แน่ใจว่าเอาไปวางไว้ที่ไหน …… ใช่สิ เมื่อคืนมันมืดมาก ฉันดูไม่ชัดว่าสร้อยนั้นเป็นแบบไหนคะ จำไม่ค่อยได้แล้ว คุณเว่ย——”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะส่งรูปให้”
หลังจากวางสาย เว่ยเหอก็ส่งรูปสร้อยนั้นไปให้เธอ คิดในใจว่า ทำใมผู้หญิงคนนี้ดูแปลกๆแบบนี้
