ราชาเหนือราชัน – ตอนที่ 103 : พวกเขาไม่คู่ควร

ราชาแร้งสายฟ้านั้นอาศัยในถ้ำขนาดใหญ่ อยู่ตรงกลางภูเขาที่ซึ่งสายฟ้ามารวมตัวกัน และมันดูเหมือนจะกินพื้นที่กว่าครึ่งหนึ่งของภายในภูเขา แร้งสายฟ้าจำนวนมากพักผ่อนรอบถ้ำ และพวกมันมองเซี่ยงเส้าหยุนด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก

ด้วยความหนาวเหน็บจากราชาแร้งสายฟ้า เหล่าแร้งจึงกระจัดกระจายกันไป ในตอนนี้ เซี่ยงเส้าหยุนได้สวมใส่อาภรณ์เต็มยศ เขาไม่อาจยืนเปลือยเปล่าต่อหน้าฝูงแร้งสายฟ้าได้

“ยังโชคดี ที่พวกนั้นเป็นสัตว์ปีศาจ ไม่ใช่มนุษย์ มิเช่นนั้น ข้าคงจะเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวคำเบา

ไม่นานนัก เซี่ยงเส้าหยุนสัมผัสได้ถึงออร่าสายฟ้าจากภายในถ้ำ และออร่านั่นทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอยากใกล้ชิด หากเป็นผู้อื่นที่ พวกเขาจะต้องมึนงงจากพลังงานสายฟ้าอันหนาทึบในอากาศ

แต่นั่นไม่ใช่สำหรับเซี่ยงเส้าหยุน อาจกล่าวได้ว่าตอนนี้เขามีความสนิทสนมใกล้ชิดกับพลังงานสายฟ้าทุกรูปแบบ และเขาพบว่าหญ้าสายฟ้ากลายสภาพนั้นเติบโตไปเป็นยาวิญญาณระดับต่ำ

“หญ้าสายฟ้ากลายสภาพ!” เซี่ยงเส้าหยุนจ้องมองอย่างโหยหา

“เจ้าได้กินหญ้าสายฟ้ากลายสภาพระดับสูงไปแล้วก่อนหน้านี้ ที่เจ้าเกือบจะตาย” ราชาแร้งสายฟ้ากล่าวเตือน ขณะเห็นเซี่ยงเส้าหยุนมองดูมัน

“ถ้าเช่นนั้น คงหมายความว่าท่านราชาแร้งสายฟ้าได้ช่วยชีวิตข้าไว้ ท่านมีบุญคุณต่อข้านัก” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวด้วยน้ำเสียงสำนึก ก่อนจะรีบยกมือขึ้น และขอบคุณราชาแร้งสายฟ้า

เขาสามารถจำได้ว่าตนเองนั้นมีสภาพที่แย่มาก เมื่อยามที่พลังงานสายฟ้าในตัวแปรเปลี่ยนไปเป็นมิตร ทำให้เขาฟื้นฟู และรอดชีวิตมาได้

“ยินดี” ราชาแร้งสายฟ้ากล่าว

ที่นี่ มีรังขนาดใหญ่ที่ถูกสร้างจากกิ่งไม้แห้ง นี่คือสถานที่เฉพาะของราชาแร้งสายฟ้า ตั้งแต่ที่พาเซี่ยงเส้าหยุนมาที่นี่ เห็นได้ชัดว่าเขาสนใจเด็กหนุ่มมากเพียงใด

เซี่ยงเส้าหยุนมีความรู้เกี่ยวกับสัตว์ปีศาจ เขาไม่ลังเล และนั่งลงตรงกลางกิ่งไม้แห้ง และกล่าวถามราชาแร้งสายฟ้า “ข้าขอถามหน่อยได้ไหม เหตุใดท่านจึงช่วยข้า ท่านราชาแร้งสายฟ้า?”

จนถึงตอนนี้ เขายังคงสับสน สัตว์ปีศาจ และมนุษย์นั้นเป็นขั้วตรงข้ามกัน เมื่อมีโอกาสเกิดขึ้น ฝ่ายหนางมักจะพยายามกินอีกฝ่ายมาตลอด

เป็นที่สังเกตได้ว่าเซี่ยงเส้าหยุนมาเพื่อสายฟ้า แท้จริงแล้ว อาจกล่าวได้ว่าเขาเข้าไปยุ่งกับการเติบโตของราชาแร้ง แต่ไม่ว่าอย่างไร ราชาแร้งกลับไม่โทษเขาแม้แต่น้อย กลับกัน ราชาแร้งสายฟ้ากลับช่วยเขาไว้เสียด้วยซ้ำ ด้วยไม่คิดว่านี่เป็นเพราะเสน่ห์อันไร้ขอบเขตของตน

‘หรือราชาแร้งสายฟ้าจะพยายามทำให้เขาเป็นสัตว์เลี้ยงกัน? บ้าฉิบ ข้าตายเสียดีกว่า!’ เซี่ยงเส้าหยุนคิดในใจ

มนุษย์มีนิสัยชอบปราบสัตว์ปีศาจเพื่อนำพวกมันมาเป็นพาหนะ ในทำนองเดียวกัน สัตว์ปีศาจก็มีนิสัยชอบปราบมนุษย์เพื่อเปลี่ยนพวกเขาให้เป็นทาส สัตว์ปีศาจบางตนเพียงต้องการทำให้มนุษย์อ่อนแอ เพื่อเป็นการดูถูก แต่บางตนกลับชอบทรมานมนุษย์เพื่อสนองความต้องการอันวิปริต โดยเปลี่ยนให้มนุษย์เป็นของเล่น

สัตว์ปีศาจจำนวนมากมีรศนิยมอันวิปริต โดยปราศจากเพษ พวกมันจะจับมนุษย์ และทำเป็นทาสที่มีชีวิตเลวร้ายยิ่งกว่าตาย ขณะที่เซี่ยงเส้าหยุนนึกถึงสิ่งนั้น ขนของเขาก็ได้ลุกชันขึ้นไปทั่วทั้งตัว

เขาไม่อาจหลบหนีไปจากราชาแร้งสายฟ้าได้ สถานที่แห่งนี้ไม่สามารถเข้าถึงได้ แม้ผู้อาวุโสเจิ้นเผิงจะมาเองก็ตาม เนื่องจากเขาได้เคยมาที่นี่เมื่อนานมาแล้ว

ขณะที่เซี่ยงเส้าหุนเริ่มกระวนกระวายใจ ราชาแร้งสายฟ้าได้ถามขึ้น “ข้าทราบว่ามนุษย์ชอบเปลี่ยนพวกเรา เหล่าสัตว์ปีศาจให้เป็นสัตว์ขี่ที่สามารถต่อสู้เคียงข้างพวกเจ้าได้ เมื่อข้าได้บรรลุแล้ว ได้มีมนุษย์บางคนพยายามทำเช่นนั้น ตอนนี้ข้าได้บรรลุสำเร็จแล้ว ข้าเพียงสงสัยว่าพวกเขาจะมาที่นี้ในเร็ววัน เจ้าเกี่ยวข้องมนุษย์พวกนั้นไหม?”

เซี่ยงเส้าหยุนโบกมืออย่างรวดเร็ว และกล่าว “ข้าจะไปรู้จักเขาได้ยังไง? ข้าเพียงต้องการมายืมพลังสายฟ้าเล็กน้อยเท่านั้น ข้าไม่รู้จักเขาแม้แต่น้อย หากท่านต้องการแก้แค้น เอาเลย ข้าจะไม่ห้ามท่านหรอก ความจริงแล้ว ข้าอยากให้จับเขามาเป็นทาสเสียด้วยซ้ำ เพราะงั้น เอาเลย!”

เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวอย่างใจกว้างราวกับเขาเป็นคนสั่งให้ราชาแร้งสายฟ้าไปจับมนุษย์มาเป็นทาส ราชาแร้งสายฟ้ากล่าวอย่างไม่ยาแส “ข้าไม่สนใจที่จะนำเขามาเป็นทาสหรอก ข้าไม่ชอบทำเช่นนั้น แม้เขาจะแข็งแกร่งมาก แม้ข้าไม่ได้เผชิญหน้ากับเขาในสถานการณ์เช่นนั้น ข้าก็คงไม่อาจปล่อยเขาไปได้เช่นกัน”

“ท่านถ่อมตัวเกินไปแล้ว ท่านราชา” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว รู้สึกค่อนข้างหดหู่

“หากเจ้าต้องการสัตว์พาหนะ ข้าคงช่วยเหลือเจ้าในเรื่องนี้ไม่ได้” ราชาแร้งกล่าว

เซี่ยงเส้าหยุนโบกมืออีกครั้งอย่างรวดเร็ว

“ไม่ ไม่เลย ข้าไม่ได้ต้องการสิ่งนั้น เดี๋ยวก่อนนะ ท่านหมายความว่าจะมองแร้งสายฟ้าบางตนให้ข้าขี่หรือ?” เซี่ยงเส้าหยุนถามด้วยความตกใจ เขาเข้าใจว่าเหตุใดราชาแร้งจึงพาเขามาที่นี่ มันไม่สมเหตุสมผลแม้แต่น้อย ที่ราชาแร้งสายฟ้าผู้นี้จะเสนอสัตว์พาหนะให้กับตน แต่สิ่งที่ราชาแร้งสายฟ้ากล่าวทำให้เด็กหนุ่มตกตะลึงยิ่งกว่าเก่า

“ข้าหมายความว่าจะเป็นพาหนะให้เจ้า ไม่ใช่แร้งตนอื่น พวกมันไม่คู่ควร” ราชาแร้งสายฟ้าอธิบาย

“ท่าน? ให้ข้าขี่?” เซี่ยงเส้าหยุนอ้าปากค้าง

แม้จะเคยขี่ราชาปีศาจที่แข็งแกร่งมาก่อน แต่เขาไม่ได้ปราบพวกมันเอง ด้วยตอนนี้ไม่ได้รู้สึกยินดีต่อความรุ่งโรจน์นั่นอีกต่อไป และด้วยมีความแข็งแกร่งเพียงระดับดวงดาว ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่เขาจะสามารถนำปีศาจระดับราชามาเป็นสัตว์พาหนะ

แต่นี่คือราชาปีศาจตนใหม่ ได้เสนอตัวมาเป็นพาหนะ นั่นรู้สึกเหมือนฝัน ผู้ใดก็ควรทราบว่าราชามีความภาคภูมิ และแม้ราชาปีศาจเองก็จะไม่ยอมจำนนโดยง่าย เรื่องในครั้งนี้สร้างความตกใจเสียยิ่งกว่าครั้งผู้อาวุโสเจิ้นเผิงยอมจำนนเสียอีก ไม่มีผู้ใดเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่เป็นแน่

“เอาล่ะ หากท่านมีพลังงานสายฟ้าอันบริสุทธ์ที่สุดในร่างกายเติบโตในร่างกาย ถ้าหากข้าสามารถยืนเคียงข้างเจ้าได้ตราบนานเท่านาน ข้าก็จะสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้เช่นกัน” ราชาแร้งสายฟ้ากล่าวอย่างจริงใจ

แร้งสายฟ้าแม้จะเป็นสายพันธุ์ที่ไม่โดดเด่นนักเมื่อเทียบกับสัตว์ปีศาจด้วยกัน แต่ความน่าประทับใจที่เกิดขึ้นจากราชาแร้งสายฟ้าผู้นี้ที่บรรลุเป็นราชาปีศาจได้ มันจะยากกว่ามากสำหรับเขาที่จะไปถึงจุดที่สูงกว่านี้

ราชาแร้งสายฟ้ากำลังพิจารณาอย่างถี่ถ้วนเมื่อเขาได้เห็นสายฟ้าสีม่วงโดยกำเนิดเอ่อล้นในร่างกายของเด็กหนุ่ม และเมื่อเห็นการผลักผิวของเซี่ยงเส้าหยุน ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจยอมจำนน แม้ว่ามนุษย์ผู้นี้จะยังอ่อนแอ ผู้ที่มีสายฟ้าสีม่วงโดยกำเนิดจะต้องพบกับความสำเร็จมากมายในอนาคตอย่างไม่ต้องสงสัย

เซี่ยงเส้าหยุนสูดลมหายใจลึก และจัดการความคิดของตนเอง ในขณะที่คร่ำครวญอยู่ภายใน ‘มาถึงจุดที่แม้แต่ราชาปีศาจก็ไม่อาจต้านทานสเน่ห์ของเราได้แล้วหรือ บ้าฉิบ นี่เขาจะมาเป็นสมุนเขาเราเลยนะ เหตุใดข้าจึงต้องปฎิเสธเล่า’

“ท่านแน่ใจแล้วหรือ ท่านราชาแร้งสายฟ้า? หลังจากติดตามข้าแล้ว ท่านจะต้องตามข้าไปยังดินแดนของมนุษย์นะ” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว

“แน่นอน นั่นคือสิ่งที่ข้ากังวล ข้าได้บรรลุแล้ว และยังต้องการดูแลตระกูลของข้าเอง มันจะต้องเป็นปัญหาอย่างมากหากข้าจากไป ดังนั้น ข้าว่าเจาควรจะฝึกยุทธ์อยู่ที่นี่แทน มันจะเป็นประโยชน์ต่อเจ้าอย่างแน่นอน และเมื่อใดที่เจ้าบรรลุระดับราชาในอนาคต มันจะเป็นประโยชน์ต่อข้าเช่นกัน” ราชาแร้งสายฟ้ากล่าว

‘อะไรนะ ไม่! เหตุใดเขาจึงไม่ฟังเราเล่า?’ เซี่ยงเส้าหยุนตะโกนในใจ แต่เมื่อเขากล่าวออก คำเหล่านั้นกับสงบกว่าที่คิดนัก “ข้าไม่คิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดีนะ”

เขารู้สึกราวกับตบหน้าตนเองเมื่อถามราชาแร้งสายฟ้าหลายอย่าง ด้วยควรตอบตกลงกับข้อเสนอนี้ ก่อนที่ราชาแร้งจะเปลี่ยนใจ