เซี่ยงเส้าหยุนรีบไปตามเส้นทาง โดยมิได้สนใจอาการบาดเจ็บของตนแม้แต่น้อย เมื่อแน่ใจว่าเหม่ยเหลียนฮวาไม่ได้ตามมา เขาได้พบกับพื้นที่เปลี่ยวจึงกลืนเม็ดยาฟื้นฟู และยาเก่ามากกว่าสองตัวที่ได้จากกระเป๋าของศพชายก่อนหน้า
ภายในมีสมุนไพรที่สามารถเพิ่มการฟื้นฟูให้รวดเร็วขึ้น ทำให้บาดแผลหายได้เร็วกว่าปกติหลายเท่า โดยเฉพาะบาดแผลที่ถูกฟันด้วยดาบก่อนหน้าที่หลัง หากเขาไม่รักษาตัวก่อนเผชิญอันตราย จะกลายเป็นเรื่องยากจะเอาชีวิตรอด
เซี่ยงเส้าหยุนนั่งลงขัดสมาธิและเริ่มหมุนเวียนตำราราชันพิชิตสวรรค์ด้วยความเร็วเท่าที่สามารถทำได้ ดูดซับตัวยาอย่างรวดเร็วเพื่อเร่งการรักษาบาดแผลบนหลัง
ก่อนหน้านี้เซี่ยงเส้าหยุนสังเกตเห็นพลังงานไหลเวียนผ่านเก้าดวงดาวมากขึ้น พลังงานที่เกิดจากการบีบอัดในระหว่างฟันฝ่าอุปสรรค และการมีพลังที่มากขึ้นเป็นสิ่งที่ดีต่อผู้มีเก้าดวงดาวสถิต
พลังซึ่งจะทำให้เขาสามารถปลดปล่อยพลังออกจากดาบที่สามารถสู้กับผู้ฝึกยุท์ระดับดวงดาวขั้นสองได้ในการต่อสู่ครั้งก่อน ด้วยเหตุการณ์ชี้เป็นชี้ตายก่อนหน้า ทำให้พลังดวงดาวเพิ่มขึ้นมากแต่การใช้พลังก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน ทำให้เขาอ่อนแอลงอย่างมากหลังจากใช้วิชาดาบ
ด้วยพลังที่มากขึ้น ทำให้สรรพคุณในการรักษาที่ซ่อนอยู่ในตัวยาได้เผยออกมาจากร่างกายของเขาอีกครั้ง พลังงานเส้นเล็ก ๆ ที่เปิดใช้งานภายในร่างกายของเซี่ยงเส้าหยุนนั้น มีประสิทธิภาพในการรักษาที่มากกว่าเม็ดยารักษาและตัวยาสมุนไพรที่เขากินก่อนหน้า
“อ๊า…”
ความรู้สึกสงบสบายทำให้เซี่ยงเส้าหยุนปล่อยเสียงครวญครางอย่างมีความสุขออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ หากเขาสามารถมองเห็นภายในของตนได้ จะได้เห็นอาการบาดเจ็บได้รับการฟื้นฟูจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ช่างคล้ายคลึงกับการกินยามหัศจรรย์ การฟื้นฟูเป็นไปอย่างรวดเร็วมาก!
ไม่เพียงเท่านั้น พลังงานภายในดวงดาวก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน ผลักดันเซี่ยงเส้าหยุนจากช่วงเริ่มต้นของระดับพื้นฐานขั้นแปด เข้าสู่ช่วงกลางอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดระดับยุทธ์ก็เข้าสู่ช่วงสูงสุดของระดับพื้นฐานขั้นแปด ก่อนที่เขาจะระงับมันไว้
พลังงานที่ปล่อยออกมานั้นยอดเยี่ยมจนเซี่ยงเส้าหยุนสามารถบรรลุถึงระดับพื้นฐานขั้นเก้าได้หากไม่ระวัง แต่พลังงานส่วนเกินได้ถูกส่งไปยังดวงดาวภายใน เพื่อเสริมสร้างรากฐานให้แข็งแกร่ง
สี่ชั่วโมงผ่านไป พลังงานได้หยุดหลั่งออกจากร่างกาย ในตอนนี้บาดแผลถูกเยียวยาถึงแปดในสิบ ตอนนี้แทบไม่มีผลกับการเคลื่อนไหว ความน่ากลัวที่สุดคือความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว มิมีผู้ใดสามารถต่อกรกับเขาได้หากมันยังเพิ่มพูนขึ้นเช่นนี้
“ท่านพ่อช่างประเทืองปัญญานัก ท่านรู้ว่าเราไม่สามารถฝึกยุทธ์ได้ในสิบปี จึงช่วยเสริมสร้างร่างกายด้วยตัวยามากมาย ซึ่งทำให้ศักยภาพภายในร่างกายที่ถูกซ่อนค่อยเผยออกมา ด้วยเหตุนี้แม้จะต้องอาศัยยา แต่เราก็ไม่ได้รับผลร้ายแม้สักนิด” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวอย่างเป็นสุข
เซี่ยงเส้าหยุนเป็นคนมีเหตุผล เขาทราบว่าแม้จะเร่งการเสริมสร้างพลังให้มากขึ้น หากศักยภาพในกายถูกใช้อย่างรวดเร็วจนหมด จะทำให้พลังที่ไร้รากฐานต้องสั่นคลอน
“ยิ่งระดับยุทธ์ของเราต่ำเพียงใด การเสริมสร้างรากฐานให้มั่นคงจึงจำเป็นสำหรับขั้นถัดไป หากในตอนนี้พลังการต่อสู้ของเราสามารถเอาชนะผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาวขั้นสองได้ ด้วยอาศัยก้าวราชันเก้าปรโลก มิเช่นนั้นคงไม่สามารถจัดการเขาได้แน่ เราควรถอยหนีโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ คงไม่เป็นปัญหาหากต้องเผชิญหน้ากับปีศาจระดับกลางชั้นต่ำ
หลังจากชะล้างความคิด เซี่ยงเส้าหยุนและเสี่ยวไป่เริ่มเดินทางไปสู่น้ำพุดวงดาวปฐพีอีกครั้ง แม้จะรู้ดีว่ากลุ่มนักล่าสิงโตคลั่งจะอยู่บริเวณโดยรอบ เขายังคงไม่ยอมละทิ้งโอกาสนี้ พวกมันได้มาถึงยอดเขาสูงเสียดเมฆก่อนแล้ว
ภูเขาลูกนี้สูงที่สุดในเทือกเขาร้อยอสูร มีต้นไม้มากมายที่ถูกคลุมไปจนถึงสวรรค์ และแทบไร้เสียงร้องของสัตว์ ราวกับมีผู้มาถึงดินแดนโบราณแล้ว ที่นี่มีน้ำตกที่งดงามทอดยาวจากยอดเขาจนถึงตีนเขาราวกับแม่น้ำจากสรวงสวรรค์ทำให้ผู้พบเห็นต่างตกตะลึง
“นี่มันภูเขาแม่น้ำร่วงหล่น! น้ำพุดวงดาวปฐพีอาจอยู่ไม่ไกล!” เซี่ยงเส้าหยุนอุทานอย่างตื่นเต้น ในขณะที่วิ่งต่อไปยังภูเขาแม่น้ำร่วงหล่น และได้พบกับกลุ่มทหารพรานปิดกั้นทางขึ้นเขา เหล่านายพรานพวกนี้ล้วนเป็นกลุ่มคนยอดฝีมือ ซึ่งดูทรงพลังและดุร้าย ด้วยการผสานความแข็งแกรงของพวกเขา การจัดการกับสัตว์อสูรระดับกลางคงไม่เป็นปัญหา
“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ออกมาเดี๋ยวนี้! กลุ่มนักล่าสิงโตคลั่งขออ้างสิทธิ์ในภูเขาลูกนี้!” นายพรานสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง ทันทีที่สัมผัสได้ถึงการมาของเซี่ยงเส้าหยุน เขาตะโกนเตือนทันที
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความแข็งแกร่ง เขามีสายตากว้างไกลเช่นเดียวกับออร่าที่โดดเด่น ออร่าของเขาคือออร่าของผู้บรรลุช่วงปลายของระดับดวงดาว เมื่อไร้ซึ่งตัวเลือก เซี่ยงเส้าหยุนจึงต้องถอยร่นไปเล็นน้อย
“ดูเหมือนกลุ่มนักล่าสิงโตคลั่งจะแข็งแกร่งมาก พวกเขามียอดฝึมือถึงยี่สิบห้าคนคอยเฝ้าทางเข้า ลำบากเสียแล้วสิ” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวคำเบาอย่างมืดมนกับตนเอง
หลังจากถอยไประยะที่ปลอดภัยแล้ว เซี่ยงเส้าหยุนหยุด ไร้ซึ่งการยอมรับความพ่ายแพ้นี้ เมื่อสำรวจสภาพแวดล้อม เขาได้พบหน้าผาสูงชันซึ่งสามารถทำให้เขาไปถึงจุดหมายได้ จะต้องปีนขึ้นไป หน้าผาที่สูงกว่าสามร้อยเมตรหากไม่สามารถเกาะให้มั่น แม้จะเป็นยอดฝีมือระดับดวงดาวก็จะต้องสิ้นชื่อทันทีเมื่อตกลงมา
“พบขุมทรัพย์ท่ามกลางภยันตราย! เรายังไม่เคยพบหน้าผาที่ปีนไม่ได้!” หลังจากขบคิดสถานการณ์ครู่ใหญ่ สายตามุ่งมั่นฉายแววในดวงตาของเซี่ยงเส้าหยุน เขาจึงเปลี่ยนเส้นทางและไปยังตีนเขา
“เราจะถือว่าเป็นการฝึกฝนที่เสี่ยงตายแล้วกัน!” เซี่ยงเส้าหยุนกัดฟันก่อนจะเริ่มปีนหน้าผา
ความสูงชันของหน้าผานั้นยากจะกล่าว โชคดีที่ยังพอมีขอบหยักยื่นออกทำให้สามารถปีนได้ ความแข็งแกร่งของเซี่ยงเส้าหยุนเทียบเคียงกับผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาว และยังมีแหล่งพลังดวงดาวที่แข็งแกร่ง ซึ่งเพียงพอจะทำให้เขาปีนภูเขาได้
ผ่านไปครู่หนึ่ง เซี่ยงเส้าหยุนปีนไปกว่าห้าสิบเมตร มือทั้งสองฟกช้ำจนเลือดออก และเสือผ้าก็ชุ่มเหงื่อ ขนาดของหน้าผาไม่ใช่สิ่งสำหรับฝึกฝนร่างกายเพียงอย่างเดียว มันสามารถฝึกฝนจิตได้เช่นกันหากจิตวิญญาณไม่สามารถยึดมั่นได้ ผู้นั้นจะต้องพบกับหายนะแน่นอน
“ทำต่อไป ทำต่อไป…” เซี่ยงเส้าหยุนหอบ เปิดใช้งานตำราราชันพิชิตสวรรค์ พลังงานดวงดาวกระจายไปทั่วร่างทำให้จุดฝังเข็มสว่างขึ้น ให้พลังงานแก่เขาขณะปีนขึ้น ด้วยสิ่งเหล่านี้ทำให้เขาไต่ได้ราวกับแมงมุมตลอดเวลา
เซี่ยงเส้าหยุนปีนไปได้ครึ่งทางอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงจุดนี้เขาได้ยินเสียงร้องแหวกอากาศมา
แกว๊กกก!
เซี่ยงเส้าหยุนหยุดปีนและหันไปพบกับอสูรอินทรีกำลังพุ่งตรงมาที่เขา
“ไม่ดีแล้ว นี่มันอินทรีเพลิง!” เซี่ยงเส้าหยุนตกใจมากจนเริ่มลื่น
โชคดีที่ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาเฉียบคม เขาจิกกรงเล็บเข้าไปที่หน้าผาอย่างฉิวเฉียด ป้องกันไม่ให้ลื่นไหลลงไปอีก ทว่าร่างกายกลับพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง รอยฟกช้ำที่เพิ่มขึ้นจะทำให้เลือดหลั่งออกมามาก เขาพบว่ามีปัญหาที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้นแล้ว
เขาลอยอยู่ในอากาศกว่าร้อยเมตร หากตกลงไปจากที่สูงเพียงนี้ จะต้องพบจุดจบอย่างแน่นอน ขณะนั้นเองอินทรีเพลิงเริ่มตรงดิ่งมาที่เขา ร่างกายสีแดงเพลิงของมันก่อให้เกิดเส้นทางเพลิงในอากาศ ขณะที่ดวงตาลุกโชนจ้องไปที่เซี่ยงเส้าหยุน เขาคงกลายเป็นมื้อเที่ยงของมันเป็นแน่
เซี่ยงเส้าหยุนเกือบจะร้องไห้ก่อนจะพึมพำกับตนเอง “ไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะต้องมาเป็นอาหารของอินทรีเช่นนี้!”
ขณะที่กำลังจะยอมแพ้และปล่อยตัว เสี่ยวไปซึ่งเกาะบนหลังของเขาส่งเสียงคำรามออกมา ก่อนจะกระโดดเข้าใส่อินทรีเพลิง
“เสี่ยวไป่!” เซี่ยงเส้าหยุนตะโกนด้วยความตกใจ เมื่อพบว่าเจ้าเสือน้อยกระโดดไปบนหลังอินทรีเพลิงแล้ว
