“ลองพูดอีกทีสิ!” ลู่เสี่ยวฉิงกล่าวด้วยความโกรธ นางดูราวกับเสือร้ายที่กำลังจับสะโพกตนเอง
“ฮ่า ฮ่า ล้อเล่นน่า ล้อเล่น มาสิ นั่งลงก่อน อย่างที่กล่าวไป ข้ามีความสุขนักที่สหายจากที่ห่างไกลมาเยี่ยมเยียน! ไม่ เดี๋ยวก่อนนะ เจ้าไม่ได้อยู่ห่างไกลเพียงนั้นนี่” เซี่ยงเส้าหยุนหัวเราะ
หลังจากลังเลเล็กน้อย ลู่เสี่ยวฉิงเดินเข้าไปในสวน เสี่ยวไปกำลังหลับอยู่ใต้ต้นไม้ ขณะที่นางเดินเข้าไป มันเลิกตาขึ้นก่อนจะจ้องไปที่นางอย่างเพิกเฉย และเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
เมื่อไม่นานมานี้ เสี่ยวไป่ได้จดจ่อกับการย่อยสลายแก่นปีศาจที่กลืนลงไปก่อนหน้า มันจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ในการนอนหลับ เมื่อลู่เสี่ยวฉิงมองดูเสี่ยวไป่ ใบหน้าเผยรอยยิ้ม และอุทานขึ้น “ว้าว! นี่มันเจ้าแมวน้อยนี่!”
นางวิ่งเข้าใส่ และพยายามอุ้มเสี่ยวไป่ขึ้น แต่ก่อนที่จะทันได้เข้าใกล้ มันก็กระโจนไปที่อื่นด้วยความเร็ว
“เหมียว!”
เสี่ยวไป่ร้องด้วยความไม่พอใจ ขณะร่างเริ่มเรืองแสงต่อหน้าลู่เสี่ยวฉิง ดูเหมือนมันต้องการจะเตือนไม่ให้นางเข้าใกล้
“อย่าหยาบคายนะ เสี่ยวไป่ ชู่! จะไปนอนต่อที่ไหนก็ไปเถิด” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว
แต่เสือน้อยไม่ยอมขยับไปไหน มันกระโดดไปที่ไหล่ของเด็กหนุ่ม
“เส้าหยุน เขาคือสัตว์เลี้ยงของเจ้าหรือ? เขาน่ารักมากเลย! ข้าหวังว่าจะมีลูกแมวที่น่ารักเช่นนี้เหมือนกัน!” ลู่เสี่ยวฉิงกล่าวด้วยความอิจฉาเล็กน้อย
“หากเจ้าชอบสัตว์อสูรละก็ ข้าจะนำราชาแห่งสัตว์อสูรมามอบให้เจ้าในภายภาคหน้า!” เซี่ยงเส้าหยุนมอบคำมั่นอย่างไม่เห็นแก่ตัว
“ชู่ เจ้าจะไม่หยุดโอ้อวดเช่นนี้ใช่มั้ย?” ลู่เสี่ยวฉิงมิอาจเชื่อคำเหล่านั้น ราชาแห่งสัตว์อสูรนั้นแข็งแกร่งเท่ากันกับระดับราชา จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้มาครอบครอง
“ข้ารู้ดีว่า ไม่มีผู้ใดจำเชื่อที่ข้าพูดได้ แม้มันจะเป็นความจริงก็ตาม” เซี่ยงเส้าหยุนยักไหล่ ก่อนจะกล่าวอีกครา “นั่งลงก่อนเถิด ข้าจะนำบางสิ่งมาให้เจ้า”
เมื่อเซี่งเส้าหยุนเข้าไปในที่พำนัก สำหรับลู่เสี่ยวฉิง นางเริ่มเป็นกังวลอย่างไร้เหตุผล
‘นะ นี่เขาจะนำบางสิ่งมามอบให้ข้ารึ? มันจะเป็นสิ่งใดกัน? ระ หรือว่าเขาจะพยายามมาสารภาพกับข้า? ตะ แต่ ข้ายังไม่พร้อม!’ ลู่เสี่ยวฉิงคิดในใจ ใบหน้าแดงก่ำ
เมื่อเด็กหนุ่มกลับมาอีกครั้ง เขายื่นขวดหยกให้ “นี่สำหรับเจ้า”
ลู่เสี่ยวฉิงมองดูขวดหยก และถามอย่างสงสัย “นี่คือ?”
“น้ำจากน้ำพุดวงดาวปฐพี” เซี่ยงเส้าหยุนตอบกลับอย่างเฉยเมย
“นะ นี่นะรึ น้ำจากน้ำพุดวงดาวปฐพี? จะ เจ้าพบมันรึ?” ลู่เสี่ยวฉิงกล่าวด้วยความตกใจ
“มิต้องตกตะลึงเช่นนี้หรอก คุณชายผู้นี้เป็นถึงลูกที่สวรรค์รักใคร่ ไม่ว่าจะไปที่แห่งใด ที่แห่งนั้นก็จักพบแต่ความโชคดี หากข้าต้องการสมบัติแห่งวิญญาณ มันก็จะมาหาแค่เพียงกระดิกนิ้ว” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวขณะสะบัดผมไปรอบ ๆ
เซี่ยงเส้าหยุนช่างดูหล่อเหลากว่าก่อนหน้า และด้วยบางเหตุผล การสะบัดผมเมื่อครู่ทำให้สตรีทั้งหลายต่างต้องหัวใจเต้นแรง
ลู่เสี่ยฉิงเริ่มงุนงงอีกครั้ง และแทนที่จะรับเอาขวดหยกมา นางกล่าว “ข้าคงรับของมีค่าเช่นนี้ไว้ไม่ได้!”
“หยุดกเกรงใจ แล้วรับมันไปเสีย ไม่งั้น ข้าจะถือว่าเข้ากำลังดูถูกข้าอยู่” เซี่ยงเส้าหยุนฮึดฮัด และกล่าวเสริม “หากเจ้ายังคงปฏิเสธ ข้าจะโยนมันทิ้งไปเสีย ไม่ต้องมีผู้ใดสมควรได้รับมันจากข้า”
“ไม่ อย่า ก็ได้ ข้าจะรับมันไว้” ลู่เสี่ยวฉิงกล่าว
“เช่นนั้นแหละดีแล้ว” เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวอย่างสบายใจ
ลู่เสี่ยวฉิงรับเอาขวดหยกมา หัวใจของนางเต้นแรง ขณะที่คิด ‘เหตุใดเขาจึงทำดีต่อเราเช่นนี้? หรือเขาตกหลุมรักเรา?’
ขณะที่เด็กสาวกำลังดื่มดำกับความคิด เสี่ยวไป่ร้องขึ้น และขนของมันฟูฟ่อง มันแยกเขี้ยวออก ด้วยหากมีศัตรูตัวฉกาจปรากฎตัวขึ้นเล่า ตอนนั้นเองที่เซี่ยงเส้าหยุน และเสี่ยวไป่เริ่มรู้สึกตัว เด็กหนุ่มเริ่มสนใจกับสิ่งรอบตัว เขามั่นใจในสัมผัสของสัตว์อสูร เสี่ยวไป่ไม่แสดงกิริยาเช่นนี้หากไร้ซึ่งเหตุผล แต่ที่นี่คือภายในตำหนักยุทธ์ จะมีอันตรายจากที่ใดมาย่างกรายกันเล่า?
ฟึ่บ!
ทันใดนั้น ร่างราวกับเงาพุ่งผ่านอากาศมา ตอนนั้นเอง มีกระสอบสีดำคลุมตัวเซี่ยงเส้าหยุนจากด้านบน แม้เซี่ยงเส้าหยุนจะรังตัวก็ตาม เขายังคงมิอาจกระทำสิ่งใดได้ทันเวลา และถูกทำให้สงบลง เสี่ยวไป่ซึ่งสัมผัสได้ มันจึงกระโดดหลบจากการจับกุมได้ทันเวลา
“เรื่องบ้าอะไรกัน? ปล่อยข้านะ?” เซี่ยงเส้าหยุนก่นด่า ก่อนที่จะเริ่มดิ้นรน
“อยู่นิ่ง ๆ!” ผู้ลักพาตัวตะโกน และทุบตีเด็กหนุ่ม
ตู้ม!
การทุบตีซึ่งรุนแรงมาก แม้แต่เซี่ยงเส้าหยุนก็ต้องกระอักเลือดจากการโจมตีครั้งนั้น อวัยวะภายในราวกับจะระเบิดออก และสลบไป ไม่มีผู้ฝึกยุทธ์ระดับดวงดาวคนใดจะสามารถปลดปล่อยการโจมตีเช่นนี้ได้ ผู้ลักพาตัวจะต้องเป็นถึงยอดฝีมือช่วงสุดท้ายของระดับแปรสภาพเป็นแน่
ลู่เสี่ยวฉิงรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก และขณะที่กำลังจะตะโกน นางถูกลูกเตะจนลอยไปไกล โชคดีที่ผู้ลักพาตัวมิได้ต้องการสังหารนาง มิเช่นนั้นนางคงถูกสังหารด้วยลูกเตะเมื่อครู่ไปแล้ว ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้กระเด็นไปหลายเมตร นางไอเป็นเลือดและสลบไป
ผู้ลักพาตัวนั้น พาเซี่ยงเส้าหยุนไปอย่างรวดเร็ว ไม่ไกลจากที่พำนัก มีรถม้าจอดอยู่ เขานำเด็กหนุ่มขึ้นรถม้าที่จอดอยู่นั่น
“ย่าห์!” ชายคนขับควบม้าในทันที และรถม้าพุ่งตรงไปที่ทางออกของตำหนักยุทธ์
“เหมียว!”
แม้เสี่ยวไป่ไล่ตามรถม้าอย่างร้อนรน หลังจากนั้น มันกระโจนขึ้นบนรถม้าได้สำเร็จ และแอบซ่อนตัว ด้วยคนบนรถม้าสนใจสิ่งอื่นอยู่ จึงไม่ได้สัมผัสถึงเสี่ยวไป่ เมื่อรถม้ามาถึงทางออก ทหารยามมองไปที่คนขับรถม้า ก่อนจะเปิดทางให้รถม้าของผู้อาวุโส เมื่อออกจากตำหนักยุทธ์ได้สำเร็จ ผู้คนบนรถม้าต่างหายใจอย่างโล่งอก และมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ตระกูลอู่
ในขณะเดียวกัน จื่อฉางเหอย้อนกลับไปที่พำนักของเซี่ยงเส้าหยุนด้วยความรู้สึกเลวร้าย ทว่า เมื่อไปถึงกลับพบเพียงลู่เสี่ยวฉิงที่สลบอยู่ สีหน้าของเขาเปลี่ยนในทันที เขารีบปลุกเด็กสาวก่อนจะถาม “เกิดสิ่งใดขึ้น? แล้วเซี่ยงเส้าหยุนเล่า?”
“ขะ เขาถูกลักพาตัวไป!” ลู่เสี่ยวฉิงพยายามตอบกลับ
“บ้าฉิบ!” จื่อฉางเหออุทานด้วยความโกรธ
‘เซี่ยงเส้าหยุนเป็นถึงศิษย์น้องของเขา และยังเป็นนายของผู้อาสุโสเจิ้นเผิง แต่ก็ยังมีคนกล้าจับตัวเขาไปหรือนี่? ช่างหน้าด้านเกินไปแล้ว!’ หลังจากนำยารักษาให้ลู่เสี่ยวฉิงทาน จื่อฉางเหอมุ่งหน้าไปที่ทางออกทันที
“เจ้าเห็นผู้ใดออกไปเมื่อครู่นี้ไหม?” จื่อฉางเหอตะโกนถามทหารยาม
“ผู้อาวุโสที่สิบเก้าขอรับ วันนี้มีคนมากมายเข้าและออกจากตำหนัก ข้าจะทราบได้อย่างไร ว่าท่านกำลังถามถึงผู้ใด?” ทหารยามผู้หนึ่งตอบกลับด้วยความกังวลใจ
“ข้าถามว่าเมื่อครู่ มันเป็นเวลาอันสั้นเท่านั้น เจ้าเห็นผู้ใดที่น่าสงสัยออกไปไหม? ศิษย์น้องของข้า เซี่ยงเส้าหยุนถูกลักพาตัวไป เจ้าไม่สังเกตเห็นสิ่งใดเลยหรือ?” จื่อฉางเหอคำราม
