ภายในศาลาเหลียนฮวา
เผิงอวิ๋นที่กางร่มพร้อมกับประคองหยาเหยาก็เดินมาถึงยังด้านหน้าของศาลาหลังงามนี้…. โดยที่เด็กน้อยในศาลาก็ได้เเต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มีเพียงเเต่ชิงชิงที่ยิ้มกว้างกว่าผู้อื่น
“เกอเกอ…. ” หยาเหยาพยามดันร่างของเผิงอวิ๋นให้ห่างออกไปหน่อย
“เมื่อครู่เจ้ายังบอกว่าพึงใจในตัวพี่เจ้า? ” เผิงอวิ๋นกระซิบ
ในตอนนั้นหยาเหยาใบหน้าเเดงกล่ำ นางเเสร้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่เผิงอวิ๋นกล่าวเสีย นางเดินไปหาพวกเด็กด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างอบอุ่นนั้น
“เด็กๆ ที่ข้าสั่งให้พวกเจ้าทำเสร็จเเล้วใช่หรือไม่? ”
“เสร็จเเล้ว” เสียงเด็กน้อยร้องตอบพร้อมกัน
ในเวลานั้นเผิงอวิ๋นที่ยืนยิ้มอยู่ก็ได้ เอ่ยประโยคหนึ่งขึ้น
“พวกเจ้าอยากรู้หรือมไม่ ว่าเเคว้นรอบๆ ของเรามีเรื่องราวเป็นอย่างไร? ”
“อยากๆ ๆ ” เด็กน้อยหันเหความสนใจมาที่เผิงอวิ๋นเเทนที่จะเป็นหยาเหยา
“เกอเกอ” หยาเหยาร้องขึ้นอย่างขัดใจ หากเเต่นางก้สงบได้หลังจากนั้นไม่นาน สิ่งที่เผิงอวิ๋นจะกล่าวให้เด็กๆ เหล่านี้ฟังนั้นล้วนเป็นคำพูด พูดถึงในสิ่งที่เด็กน้อยเล่านี้อาจจะมิได้ประสบไปชั่วชีวิต
สิ่งที่เผิงอวิ๋นจะสั่งสอนเด็กน้อยเล่านี้นับว่าล้ำค่ามาก โลกกว้างของเด็กน้อยจะได้เปิดออก
หยาเหยานางเห็นดีเห็นงามกับสิ่งที่เผิงอวิ๋นกระทำทุกประการ
ตกเย็นของวันนั้น
เผิงอวิ๋นเเละหยาเหยานั่งบนรถม้าเพื่อกลับจวนอัครเสนาบดีพร้อมกัน ในตอนนั้นเผิงอวิ๋นดูอย่างไรก็งามพร้อมด้วยคุณสมบัติบัณฑิตทุกประการ
หยาเหยามองไปที่เผิงอวิ๋นในใจก็นึกภาคภูมิในตัวเขาไม่น้อย ไม่ผิดในตอนที่นางยังเด็กที่คาดไว้ว่าบุรุษผู้นี้มากด้วยสามารถล้วนเป็นความคิดที่ถูกแล้ว
ที่คาดว่าบุรุษผู้นี้เติบโตขึ้นจะเป็นที่พึงพิงของนางได้ นับเเต่วัยเยาว์มารดาของนางที่เอ่ยไว้ไม่มีผิดเเม้นสักคำ
บุรุษสองผู้ที่มิวันทรยศต่อเจ้า…. มีท่านพ่อเเละเกอเกอของนางผู้นี้ เป็นนางที่ใจเเท้ไม่มั่นคง โกรธเคืองไร้เหตุผลก็ปานนั้น หากเเต่คนผู้นี้เอ่ยคำใดก็คือคำนั้น
หลายวันผ่านไป
ในตอนนั้นเสนาบดีสกุลซื่อก็ได้บอกให้เผิงอวิ๋นพาหยาเหยาไปเดินเที่ยวชมเทศกาลชมดอกเบญจมาศ เผิงอวิ๋นโดยเเท้ก็เต็มใจที่จะพาดวงใจของเขาผู้นี้ไปอยู่เเล้ว
ในตอนที่ทั้งสองเดินชื่นชมซุ้มดอกเบญจมาศหลากหลายสีสันที่ระรานตาตลอดทางความยามของถนน
ซื่อหยาเหยานางเดินไปเคียงคู่กันไปกับเผิงอวิ๋น โดยที่มีชิงชิงเดินตามหลังอยู่ไม่ห่างนักเป็นภาพที่งดงามเเละตราจึงใจเป็นที่สุด
“เหยาเหยา” เผิงอวิ๋นเอ่ยเสียงหวานล้ำ
“เจ้าคะ”
จู่เผิงอวิ๋นก็หยิบปิ่นหยกลวดลายงดงามเล่มหนึ่งขึ้นมา…. ในตอนนั้นก็หมายที่จะมอบให้เหยาเหยาของเขา
หยาเหยาในตอนนั้นก็ตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย
“ปิ่นหยกนี้เป็นของที่ท่านพ่อเคยมอบให้กับท่านเเม่ข้า วันนี้ข้าขอมอบให้เจ้า ไม่รู้เจ้ายินดีจะรับไว้หรือไม่? ” เผิงอวิ๋นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ลึกซึ้งเเละอบอุ่นยิ่ง สองตาประสานราวกับห้วงเวลามีเพียงกันเเลพกันท่ามกลางผู้คนมากมายที่วุ่นวาย
“ข้า….. “หยาเหยานางกำลังเอ่ยตอบด้วยเเววตาที่เปี่ยมสุข
หากเเต่ในตอนนั้นเอง…. จู่ๆ ก็มีสตรีนาง วิ่งเข้ามาโผเข้าสวมกอดเผิงอวิ๋น
“เผิงอวิ๋นเกอเกอ ในที่สุดข้าก็พบท่าน ท่านคิดถึงฮวนเอ่อร์หรือไม่? ”
โปรดติดตามตอนต่อไป
