สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 3 ขอโทษค่ะ! คุณเย่

ตอนที่ 3 ขอโทษค่ะ! คุณเย่　
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นอย่างที่พวกเขาพูด เธอไม่มีทางจะไปจู่โจมคุณเย่ ….ฉันหัวใจจะวาย ตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่นิดหน่อย” ร่างเล็กๆของหลิวเสี่ยวเจียว น้ำเสียงก็ยังเล็ก ดูขี้กลัว
“ไม่เป็นไร อย่ากลัวไปเลย ถ้าหล่อนมารังแกเธอ เธอก็ร้องออกมาดังๆ ฉันจะรีบไปช่วยเธอเอง”
“อืม! ขอบคุณนะพี่เซี่ย! ฉันไปก่อนนะ”
……
กลางดึกนั้นเอง ผู้คนทั้งคฤหาสน์ล้วนหลับใหล
เซี่ยชีหรั่นที่กำลังฝันว่าตนกำลังวิ่งไม่หยุด ร้องตะโกนออกมา “เสี่ยวจุน กลับมา! กลับมา!”
ราวกับว่าเธอได้คว้าชายเสื้อที่โดนลมพัดปลิวของเขาไว้ หลังจากที่ลมแรงผ่านไป เธอกลับมองไม่เห็นเขาอีกเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ด้านหลัง
เธอตกใจตื่นขึ้นมา ด้วยน้ำตานองหน้า มองออกไปในห้องมืดๆ ก็นอนไม่หลับอีก
พรุ่งนี้ เธอจะต้องพยายามให้มากกว่าวันนี้ให้ได้!
ห้าโมงครึ่งในตอนเช้า เซี่ยชีหรั่นก็ตื่นนอน อาบน้ำเย็นอยู่ในห้องน้ำ หลังจากล้างตัวเสร็จ จ้าวเทียนอั้ยก็คลานลุกขึ้นอย่างยากลำบาก
หกโมงก็ไปรวมตัวหน้าประตูของพื้นที่คนงาน ท่านพ่อบ้านนำทางพวกเธอมุ่งไปยังห้องออกกำลังกาย เย่เชินหลินที่ออกกำลังกายบนลู่วิ่งไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว
วิ่งเสร็จแล้ว เขานั่งลงบนเครื่องออกกำลังกาย แล้วเริ่มออกกำลังเพิ่มกล้ามเนื้อช่วงอก
เซี่ยชีหรั่นและสาวใช้คนอื่นๆต่างยืนห่างจากเย่เชินหลินออกมาสามเมตร ในมือก็ถือถาดหนึ่งใบ บนถาดมีผ้าขนหนูสะอาดวางไว้
นอกจากเซี่ยชีหรั่นแล้ว สาวใช้คนอื่นๆก็มักจะแอบเงยหน้าขึ้นมองเย่เชินหลิน
เขาออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอตลอดทั้งปี กล้ามเนื้อที่กำยำ เหงื่อค่อยๆหยดลงบนกล้ามเนื้อสีขาว พวกผู้หญิงก็มองกันอย่างไม่ละสายตา
ฟางลี่น่าควบคุมอาการไม่อยู่ที่จะเข้าไปหาเย่เชินหลิน ดวงตากลมโตกลอกไปมา ถือถาดแล้วบิดเอวบิดสะโพกเดินเข้าไป แล้วหยุดลงด้านหน้าของเขา ย่อตัวลง เอ่ยออกมาด้วยเสียงหวานหยดย้อย “คุณเย่ เหงื่อของคุณออกมาเยอะเลย ดิฉันเช็ดให้นะคะ”
เย่เชินหลินหันหน้ามา สายตาเย็นราวกับน้ำแข็งพันปี เพียงกวาดตามองอย่างเรียบๆ ก็ทำให้ฟางลี่น่ากลัวจนต้องร้องขอโทษออกมา
“ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! คุณเย่!”
โชคดีที่ท่านพ่อบ้านทำธุระเสร็จกลับมาพอดี พอเดินเข้าห้องออกกำลังกาย ก็เห็นฉากนั้นเข้าพอดี
เขารีบสาวเท้าเข้าไปข้างฟางลี่น่า ขึ้นเสียงต่อว่าออกมา “คุณเย่เกลียดการถูกคนอื่นเข้ามารุ่มร่าม เธอจำไม่ได้แล้วหรอ? ยังไม่…”
คำพูดของท่านพ่อบ้านเอ่ยออกมาเพียงครึ่ง เย่เชินหลินหยุดมือที่กำลังออกกำลังกาย พูดออกมาอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไร ไม่ต้องตำหนิเธอหรอก”
พูดจบ ก็หยิบผ้าขนหนูจากถาดที่ฟางลี่น่าถืออยู่ขึ้นมาเช็ดเหงื่อสองสามทีก็วางลงกลับไป
ตอนแรกฟางลี่น่าคิดว่าเธอจะโดนท่านพ่อบ้านต่อว่าแล้วทำโทษเหมือนอย่างเซี่ยชีหรั่น ไม่คิดเลยว่าอยู่ดีๆคุณชายใหญ่จะวอนขอยกโทษแทนเธอ
ถ้ามองไม่ผิดแล้วนั้น เขายังส่งยิ้มให้กับฉันเล็กน้อย
พระเจ้า! คุณชายใหญ่ยิ้มให้เธอ!
ทันใดนั้นจิตใจของฟางลี่น่าก็เบิกบาน แอบฉลองความสำเร็จในครั้งนี้ของตัวเอง ที่สามารถดึงดูดสายตาของคุณชายใหญ่ได้สำเร็จ
ภายในห้องมีสาวใช้อยู่ยี่สิบกว่าคน แทบจะทุกคนที่ทั้งอิจฉาและทั้งริษยาฟางลี่น่า เซี่ยชีหรั่นที่ยืนนิ่งอยู่ตลอด ไม่ได้มองไปทางเย่เชินหลินอีกเลย
เขากลับมองเธอมาอย่างไร้ความรู้สึก ควบคุมอารมณ์ได้นิ่งเงียบอะไรอย่างนี้กัน? เขาเผยอปากออกมาเล็กน้อย
เย่เชินหลินทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว พวกเธอก็ยืนเรียงแถวเพื่อรอส่งจนเขาเดินออกไปแล้ว ท่านพ่อบ้านจึงเริ่มจัดแจงงานอื่นให้
ในคืนวันนี้ เย่เชินหลินกลับมาถึงก็มืดค่ำ บ้านตระกูลเย่มีกฎ ว่าถ้าเกินสี่ทุ่มแล้วเขาไม่กลับมา สาวใช้ทุกคนก็พักผ่อนได้ ไม่ต้องรอเขา
หลังจากแยกย้ายกันตอนสี่ทุ่ม แต่เนื่องจากเซี่ยชีหรั่นได้โดนลงโทษ จึงเหลืออยู่ในห้องโถงเพียงคนเดียว คุกเข่านั่งลงกับพื้นแล้วเอาผ้าขี้ริ้วสีขาวเช็ดพื้นหินอ่อน
ท่านพ่อบ้านเคยบอกไว้ว่าให้เช็ดจนบนผ้าขี้ริ้วไม่มีที่ให้เช็ดอีก
ก็ไม่รู้ว่าต้องเช็ดไปนานแค่ไหน เธอได้ยินเสียงเท้าที่เดินเข้ามา เป็นก้าวที่ฟังดูมั่นคง
รับรู้ว่าเขามาแล้ว แต่เธอไม่อยากยุ่งกับเขา และก็ไม่กล้าไปตอแยเขา ก็เลยแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขามาแล้ว แล้วตั้งใจเช็ดพื้นต่อไป
เย่เชินหลินย่อตัวนั่งลงข้างๆร่างของเธอ เงาจากร่างใหญ่ปิดคลุมร่างเล็กของเธอจนมิด
ผู้หญิงน่าตาย! ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าเมินเขา!
เธอควรจะเป็นเหมือนกับฟางลี่น่าคนนั้น ที่เข้ามายั่วยวนเขาอย่างจู่โจม ไม่ควรที่จะอยู่กับเขาสองคนแล้วแต่กลับยังไม่แยแสอีก
เย่เชินหลินเอามือมาเชยคางเธอขึ้น บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมา สายตาของเขามองไปยังใบหน้าเล็กๆของเธอ
มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มที่ทำให้เธอเกลียดและหมั่นไส้เป็นที่สุด เข้าไปใกล้ใบหน้าของเธอ ริมฝีปากบางกระจับ เอ่ยเรียบๆออกมา “เป็นยังไง ความรู้สึกแบบนี้ดีมั้ย?”
เธออยากหันกลับไปตอบโต้ แต่ไม่ต้องการสบสายตากับเขา จริงๆแล้วเธออาจจะโดนกล่าวหาว่ายั่วยวนเขาได้ตลอดเวลา จะกลายเป็นเปิดศึกกับเหล่าสาวใช้ทั้งหลาย เธอไม่อยากสร้างศัตรูขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
ปวดบริเวณคางขึ้นมาเล็กน้อย แม้เขากำลังยิ้ม แต่กลับไม่ให้สาวใช้ตัวเล็กๆอย่างเธอ เลี่ยงคำถามของเขาเด็ดขาด
“ตอบฉันมา!” ในน้ำเสียงทรงอำนาจจนยากจะขัดขืนของเขา
เซี่ยชีหรั่นหายใจเข้าลึกๆ มองจ้องเขาไปตรงๆ แสดงออกมาอย่างตรงๆ “คุณเย่คะ ความรู้สึกแบบนี้มันไม่ดีเลย แต่ฉันอยากได้งานนี้ ฉันอยากได้เงิน ฉันไม่คิดจะยั่วยวนคุณเลย เรื่องนี้ฉันคิดว่าคุณก็รู้อยู่แล้ว ฉันเพียงอยากทำงานเป็นสาวใช้อย่างซื่อสัตย์ ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี”
เย่เชินหลินมองเธอราวกับยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม การเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ บนใบหน้าของเธอไม่สามารถหลบหนีสายตาของเขาไปได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตอนที่เธอบอกว่าเธอต้องการเงิน ในแววตาดูลังเล ซึ่งแสดงว่าเธอโกหกเขา
“ต้องการเงิน?” เขาถามออกมาอย่างนึกตรองไปด้วย
“ต้องการสิคะ ดังนั้นก็เชิญคุณ…..” เธอพูดยังไม่จบก็ถูกความรู้สึกชาบริเวณริมฝีปากขัดเอาไว้ จนพูดต่อไม่ได้ ที่แท้มือที่หยิกคางเธอเอาไว้ได้ปล่อยออกไปแล้วเอานิ้วมือมาถูปากของเธอเบาๆ อ่อนโยนราวกับเป็นเพียงลมเบาๆที่พัดปลิวใบไม้ใบหญ้ายังไงอย่างนั้น