สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 7 หล่อนคิดว่าฉันไม่กล้าไล่หล่อนออกหรอ

ตอนที่ 7 หล่อนคิดว่าฉันไม่กล้าไล่หล่อนออกหรอ
จ้าวเทียนอั้ยพูดเสียงเบากระซิบออกมา “ใครจะกล้าตัดกระโปรงของเธอกัน? ท่านพ่อบ้านก็รู้ไม่ใช่หรอว่าเธอคิดจะอ้อยคุณเย่อยู่ทุกวัน ไม่แน่ว่าอาจจะคิดว่าการใส่ชุดเหมือนพวกเราอาจไม่ดีต่อการยั่วอ้อยผู้ชาย ก็เลยตัดออกซะ?”
ท่านพ่อบ้านคิดไปสักพัก ก็พูดออกมา “พูดแบบนี้ก็ไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ เซี่ยชีหรั่น ชุดของเธอเองแต่ไม่ดูแลให้ดี มันเป็นความผิดของเธอ สาเหตุอื่นก็ไม่ต้องพูดอีก พูดมาฉันก็ไม่มีทางเชื่อ”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มเศร้าในใจ ผลออกมาแบบนี้ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่
“โอ๊ย ท่านพ่อบ้าน ฉันจำได้เหมือนกับว่าท่านพ่อบ้านเคยพูดเอาไว้ ถ้าชุดของใครเกิดปัญหาขึ้นมา จะต้องรีบออกจากที่นี่ไปใช่มั้ยคะ?” ฟางลี่น่าเอ่ยออกมา ตามมาด้วยจ้าวเทียนอั้ยที่พูดเสริมออกมา “ใช่แล้ว นี่อาจจะเป็นกฎที่ท่านตั้งเอาไว้ เพิ่งจะวางกฎเอาไว้ก็มีคนแหกกฎไปแล้ว หรือท่านพ่อบ้านจะไม่ลงโทษเธอกัน แต่หลังจากนี้จะมีใครฟังคำพูดของท่านอีกคะ?
เซี่ยชีหรั่นแอบสำรวจสีหน้าของท่านพ่อบ้านอย่างเงียบๆ เธอรู้ดีว่าถ้าตามความคิดของเขาเองแล้ว จะต้องไม่ให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปอีกแน่นอน คงคิดว่าเธอจะสร้างปัญหาให้กับเขา
ท่าทีที่แสดงออกมาของเขาราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง รอเขาเอ่ยปากพูดออกมา ก็ไม่ดีที่จะเก็บคืน
ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเธอยอมรับผิดเอง ท่านพ่อบ้านก็คงไม่ปล่อยไปง่ายๆเหมือนกัน
เซี่ยชีหรั่นก้าวเข้าไปด้านหน้า ถามออกมาเบาๆ “ฉันจำได้ว่าตอนที่พวกเราเข้ามาเป็นคุณเย่ที่เลือกเข้ามาด้วยตัวเอง ถ้าจะต้องไล่ออกจริงๆ ก็ต้องให้เขาเห็นชอบด้วยใช่หรือเปล่าคะ?”
เธอหลากหลายความรู้สึกเต็มไปหมด แม้ว่าคนแซ่เย่ผู้นั้นจะใจร้ายกับเธอ แต่เขาคงไม่ไล่เธอออกไป แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดถึงสาเหตุอย่างชัดเจน
สีหน้าดูไม่ได้เลยของท่านพ่อบ้าน นี่เท่ากับว่าคำพูดที่เขาพูดไว้มันไม่มีประโยชน์เลย เขาจ้องเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาวาวโรจน์ พูดออกมาอย่างโกรธเคือง “หล่อนคิดว่าฉันจะไม่กล้าไล่หล่อนออกจริงๆหรอ?”
ในตอนนั้นก็มีเสียงเรียบๆของเย่เชินหลินดังเข้ามาในหูฟังของเขา
“สาวใช้เหล่านั้น ถ้าเกิดใครทำผิดขึ้นมา ให้ลงโทษให้พวกเธอไปทำกะดึกที่ห้องโถง ต่อกันจนครบหนึ่งสัปดาห์”
ท่านพ่อบ้านคิดทบทวนคำพูดของเขาอย่างละเอียด ถึงจะเข้าใจได้ว่ามันหมายความว่าอะไร เกรงว่าคงจะเป็นการพุ่งเป้าไปที่เซี่ยชีหรั่นโดยตรง
เขาถูกเซี่ยชีหรั่นทำให้เขาดูเป็นคนไม่รักษากฎ ทำไมถึงไม่ฟังคำพูดของเขากัน จากนั้นก็รับปรับอารมณ์ของตัวเอง พูดออกมาด้วยท่าทางน่าเคารพ “ครับ! คุณเย่ ลงโทษให้หล่อนไปดูแลห้องโถงคืนนี้”
ท่านพ่อบ้านเดินกลับเข้าไปด้านหน้าของกลุ่มสาวใช้ พูดออกมาอย่างไม่เต็มใจ “เซี่ยชีหรั่น เธอทำชุดพัง เพราะฉะนั้นคืนนี้หล่อนต้องเริ่มไปทำงานกะดึกที่ห้องโถงจนครบหนึ่งสัปดาห์”
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พูดเสียงต่ำออกมา “ขอบคุณค่ะ!”
“แล้วยังต้องเช็ดพื้นต่อไปด้วย!”
“รับทราบค่ะ!”
“แล้วยังมีอีกเรื่องนึงก็คือเรื่องชุดของเธอก็ต้องคิดแก้ปัญหาเอาเอง แต่ต้องให้เหมือนกับของคนอื่นๆด้วย”เขาอยากจะรู้จริงๆว่าเธอจะแก้ปัญหานี้ยังไง แต่ถ้าแก้ไม่ได้ เขาค่อยคิดหาวิธีจัดการกับเธออีกที
เขาไม่เชื่อว่าเธอจะทนกับมันได้ ถึงเวลานั้นเธอเองจะต้องมาขอออกไปด้วยตัวเอง
“ฉันทำได้ค่ะ”
ทำงานกะดึกที่ห้องโถง นั่นเป็นที่ที่ห่างจากคุณชายใหญ่ไม่ไกล ถ้าเกิดอยู่ดีๆตอนกลางคืนเขาเกิดสนใจขึ้นมา ก็เหมือนกับน้ำตาลใกล้มด…
ฟางลี่น่า จ้าวเทียนอั้ยและซุนเหมิงเหมิงทั้งสามคนเกิดรู้สึกอิจฉาสุดๆขึ้นมาทันที ถ้ารู้ว่าตัดชุดพวกนั้นแล้วจะได้ไปทำงานที่ห้องโถง พวกเธอจะตัดชุดของพวกเธอเองให้เละ ไหนเลยจะให้มันได้รับผลประโยชน์ครั้งนี้ไป
เซี่ยชีหรั่นน่าตาย ทำไมมันถึงได้โชคดีอยู่ตลอดกัน?
เรื่องราวจบลงแล้ว ท่านพ่อบ้านก็จัดให้พวกเธอไปทำงานกันต่อ แล้วเลือกจัดงานที่ทั้งหนักและสกปรกให้กับเซี่ยชีหรั่น ไม่ว่าจะให้เธอทำอะไร เธอก็รับอย่างไม่ปริปากบ่น
ตอนใกล้ถึงเวลามื้ออาหารเที่ยง ท่านพ่อบ้านที่ได้รับคำแจ้งมาว่าคุณไห่ได้มาถึงแล้ว
สาวใช้ทั้งหมดรีบจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อยแล้วออกไปยืนเรียงแถวหน้าประตูห้องโถงด้วยกันกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ผู้ชายในชุดลำลองสีฟ้าอ่อนเดินเข้ามาในห้องโถงภายใต้การคุ้มครองจากบอดี้การ์ดของตระกูลเย่
“สวัสดีตอนกลางวันค่ะ คุณไห่!” เหล่าสาวใช้ทักทายกันอย่างเป็นระเบียบ
สายตาของไห่ลี่หมินกวาดตามองสาวใช้ที่กำลังก้มหน้าก้มตากันอยู่ แล้วหยุดลงเมื่อเห็นใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นขึ้นมา เร่งก้าวเท้าเข้าไป
เดินเข้าไปจนถึงตัวเย่เชินหลิน แล้วตบลงที่บ่าของเขา พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่จำเป็นต้องมากพิธีไปหรอกมั้ง?”
เย่เชินหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่ไม่เท่าไหร่เอง ต้อนรับเลขลับกิตติมศักดิ์ของท่านประธานหอการค้าแห่งมณฑลทั้งที ผมยังคงไม่ชอบความไม่เป็นระเบียบ”
ไห่ลี่หมินเข้ามาใกล้เขา พูดออกมาเสียงเบา “เป็นท่านผู้อาวุโสของตระกูลพวกนาย เดินไปไหนก็จะไม่อลังการขนาดนี้ นายจงใจสร้างความลำบากใจกับเขา หรือว่าทำให้ฉันลำบากใจกัน?”
เย่เชินหลินไม่ได้ตอบกลับออกไป ยิ้มเพื่อสื่อความหมายลึกซึ้งออกมาเล็กน้อย
ด้านบนหลังคาและบริเวณโดยรอบของศาลาพาวิลเลียนที่อยู่ในสวนหลังบ้าน ปกคลุมไปด้วยพืชพรรณสีเขียวมากมาย ทั้งศาลาตั้งอยู่ในที่ที่อากาศถ่ายเทเย็นสบายที่สุดในคฤหาสน์ใหญ่โตแห่งนี้ แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อน แต่ก็ยังคงเย็นสดชื่น
เย่เชินหลินกับไห่ลี่หมินนั่งลงที่หน้าโต๊ะไม้สีแดงในศาลา ที่จริงแล้วในศาลานั้นมีพื้นที่อย่างจำกัด จะให้สาวใช้ทั้งหมดมายืนประกบด้านข้างนั้นไม่อาจทำได้
เย่เชินหลินออกคำสั่งให้เหลือฟางลี่น่าและเซี่ยชีหรั่นไว้ข้างๆโต๊ะเพื่อคอยบริการอาหาร ส่วนสาวใช้คนอื่นๆให้ยืนรอด้านนอกศาลาที่ห่างออกมาอีกหน่อยนึง
ไห่ลี่หมินกวาดตามองทั้งในและนอกศาลารอบนึง เอ่ยออกมาอย่างมีอารมณ์ขัน “ที่นี่เขาเลือกสาวใช้ๆสวยๆกันทั้งนั้นเลย นี่ช่างเป็นอาหารตาที่ดีจริงๆ”
เย่เชินหลินหัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจอะไร แล้วตอบกลับเขาไป “สวยงั้นหรอ? มีคนที่คุณรู้สึกชอบใจคนไหนบ้างมั้ย ผมจะมอบให้คุณ คนนี้ คุณคิดว่าเป็นยังไง? “ พูดไปมือก็ชี้ไปยังเซี่ยชีหรั่นไปด้วย
ความอัปยศเหล่านี้เป็นสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นพบเจอมาโดยตลอด แม้ว่าเธอจะมีชีวิตสุดอาภัพตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่เคยมีตอนไหนที่เศร้าและเหนื่อยอ่อนเหมือนอย่างตอนนี้เลย
เธอกัดริมฝีปากของเธอออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้วเงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่พอใจ หน้าแดง แล้วมองไปยังเย่เชินหลิน กวาดตามองไห่ลี่หมินด้วยหางตา
ตั้งแต่ไห่ลี่หมินเข้าบ้านตระกูลเย่มา เธอก็ยุ่งวุ่นวายตลอด ตอนนี้ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ได้เจอเขา ใบหน้าที่คุ้นเคยทำให้เธอลืมความทุกข์ที่เพิ่งได้รับมา เธอจับตาดูใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่ผิด เป็นเขาจริงๆด้วย