สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 8 สาวใช้ธรรมดาทั่วๆไป

ตอนที่ 8 สาวใช้ธรรมดาทั่วๆไป
ใช้โอกาสที่เย่เชินหลินพูดคำนั้นออกมา ไห่ลี่หมินหันมาสื่อสารทางสายตากับเธอครู่หนึ่ง ก็ยิ้มออกมาอย่างสดใสทันที แล้วหลีกเลี่ยงหัวข้อบทสนทนาที่ทำให้เซี่ยชีหรั่นอึดอัดใจ
“ฉันคิดว่าเฉินผีป่าชามนี้ต้มได้รสชาติไม่เลวเลย “ เขาเอ่ยจบ ก็เอียงคอถามเซี่ยชีหรั่นออกไป “ขอรบกวนให้ช่วยเสิร์ฟให้ฉันอีกนิดได้หรือเปล่า?”
ทุกสายตาที่ปะทะกันระหว่างเขาและเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินล้วนมองได้อย่างชัดเจน บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มตามมารยาทอย่างที่เจ้าของบ้านต้องมีมาตั้งแต่ต้น มองดูนิ่งสงบมาก
ฟางลี่น่าคิดว่าสายตาที่เซี่ยชีหรั่นมองไห่ลี่หมินมันไม่ถูกต้อง เป็นใครก็คิดอยากจะล่อลวงเขาไปเสียหมด
คุณชายใหญ่ก็จะรู้สึกไม่พอใจที่หล่อนจู่โจมเกินไป ถ้าคุณชายใหญ่พบว่าหล่อนพยายามจะยั่วยวนแขก ถ้าเป็นอย่างนั้นหล่อนก็ต้องโดนไล่ออกใช่หรือเปล่า?
คิดมาจนถึงตรงนี้ เธอเพิ่งมองเซี่ยชีหรั่นตอนที่เติมอาหารชามเล็กๆให้ไห่ลี่หมินเสร็จแล้วยกออกไปแล้ว เธอก็ยืดเท้าออกไปดักขาของเซี่ยชีหรั่นเอาไว้
เซี่ยชีหรั่นแต่เดิมก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพียงเธอประคองชามอาหารแล้วเดินเข้าไปก็กลับล้มลงไปบนร่างของไห่ลี่หมิน….
มือไวของเย่เชินหลินคว้าเอาไว้ได้ทัน เพียงสองวิต่อมาเขาก็ดึงกลับไป
ไห่ลี่หมินก็ทำไม่ต่างจากเขา ได้ยื่นมือออกไปคว้าอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน
ก็เป็นแบบนี้ แต่ไม่มีใครยั้งเซี่ยชีหรั่นไว้ได้สักคน มือว่างของเธอก็คว้าโต๊ะตามสัญชาตญาณ อาหารในมือรวมถึงน้ำซุปก็หกเลอะทั่วทั้งเสื้อสีฟ้าของไห่ลี่หมิน
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ !” เซี่ยชีหรั่นรีบเอ่ยขอโทษอย่างทันที แล้วรีบหยิบทิชชู่ที่อยู่บนโต๊ะออกมาแล้วยื่นให้เขาอย่างรวดเร็ว
ตำแหน่งที่อาหารหกลงไปมันไม่เหมาะให้เธอใช้มือลงไปเช็ดให้เลย จึงทำได้เพียงรบกวนให้เขาเช็ดด้วยตัวเอง
ไห่ลี่หมินพูดบอกไม่เป็นไรไปพลาง รับทิชชู่ที่เธอส่งมาให้ไปพลางจนเช็ดไปได้สองรอบจนเรียบร้อย
เย่เชินหลินยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เพียงเอ่ยคำขอโทษออกมาเบาๆ “เธอเป็นสาวใช้ที่เพิ่งมาใหม่ อาจจะซุ่มซ่ามไปบ้าง เซี่ยชีหรั่น เธอพาคุณไห่ไปเปลี่ยนชุดสะอาดชุดใหม่ที่ห้องเก็บเสื้อผ้าสำหรับแขกด้วย
ความสูงของไห่ลี่หมินและเย่เชินหลินต่างกันไม่เยอะ เพียงแต่ร่างกายของเขาไม่กำยำเท่าเย่เชินหลิน ส่วนในเรื่องไซส์เสื้อ เขายังคงพอใส่เสื้อของเย่เชินหลินได้
“คุณไห่ ขอโทษจริงๆนะคะ! เชิญตามฉันมาค่ะ” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยออกมาอย่างสุภาพ
“โอเค”
หลังจากที่ไห่ลี่หมินตอบรับไปหนึ่งคำ แล้วเดินตามเซี่ยชีหรั่นออกนอกศาลาไป ตรงไปยังตึกหลัก
ท่านพ่อบ้านรีบสาวเท้าเข้ามาด้านหน้าเย่เชินหลินแล้วถามเสียงเบาออกมา “คุณเย่ คุณคิดว่าผมควรตามไปดูแลอีกคนด้วยหรือเปล่า?”
“ไม่ต้อง”
ในเมื่อทั้งสองคนอยากหาโอกาสที่จะได้คุยกันตามลำพัง เขาจะไม่ปล่อยพวกเขาไปได้ยังไง ปล่อยให้พวกเขาไปตามสบายเลย
เขายังสามารถวางใจสาวใช้เผู้นี้ได้หรือเปล่า?
เมื่อรอบๆไม่มีคนแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็เอ่ยขอโทษไห่ลี่หมินออกมาอีกครั้ง
“วันนี้จะต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉัน….” ไห่ลี่หมินโบกมืออย่างไม่ถือสา
ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนแล้ว รอยยิ้มที่ดูสง่างามบนใบหน้าของไห่ลี่หมินก็หายไปแล้ว ใบหน้าก็ดูเคร่งขรึมขึ้นมาด้วยเช่นกัน
“เธอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไม่ค่อยดีหรอ?” เขาถามเธอ
เซี่ยชีหรั่นยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วตอบกลับเขา “ดีมากเลย ฉันยังไม่ได้ขอบคุณคุณต่อหน้าเลย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณช่วยฉันเอาไว้ แล้วยังชี้นำทางนี้ให้กับฉัน ฉันคงยังต้องหนีหัวซุกหัวซุน อย่าพูดให้เขากลับคำเลย ชีวิตนี้ก็อาจจะรักษาเอาไว้ไม่รอด”
ไห่ลี่หมินหยุดก้าวลง หันกลับมาสำรวจใบหน้าของเธออย่างจริงจัง
“ไม่ต้องขอบคุณฉันแล้ว ถ้าเธอยอมเล่าถึงความเป็นอยู่ของเธอที่นี่ให้ฉันฟัง ฉันก็เต็มใจที่จะฟังแน่”
“ฉันเป็นเพียงสาวใช้ธรรมดาๆคนนึง นอกจากจะเหนื่อยบ้าง ก็คงไม่ต้องพูดถึงสภาพงานจริงใดๆแล้ว” เซี่ยชีหรั่นพูดออกมาอย่างไม่เฉยชา
“รอยฝ่ามือที่อยู่บนใบหน้าด้านขวาของเธอ แล้วยังมีเสื้อผ้าของคนอื่นที่ดูพอดีร่าง แต่ทำไมมีแค่ของเธอที่ไม่เหมือนกับใครเขาล่ะ?” เขาจ้องมองดวงตาทั้งคู่ของเธอ แล้วถามออกมา
ตั้งแต่เขาเดินเข้ามา เขาก็สังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆเหล่านี้ สภาพการใช้ชีวิตของเธอที่อยู่ที่นี่คงไม่ดี เธอบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี คงจะเป็นเพียงการกำลังอดทนกับมันอยู่
เซี่ยชีหรั่นแตะลงบนใบหน้าของตน หัวเราะกับตัวเอง พูดเสียงแผ่วออกมา “ชัดขนาดนั้นเลยหรอ? ที่จริงก็ไม่ได้มีอะไรมาก พวกเธอแค่คิดว่าฉันอยากจะเป็นไท่จื่อเฟย จนบางทีก็กลั่นแกล้งฉัน เมื่อผ่านช่วงเวลาหนึ่งไป พวกเธอก็จะคิดว่าฉันไม่มีใจทำเรื่องแบบนั้น มันก็อาจจะไม่เป็นแบบนี้แล้วก็ได้”
เธอไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้ เขาเองก็ไม่ถามอะไรขึ้นมาอีก
ยังคงเป็นเซี่ยชีหรั่นที่เดินนำอยู่ด้านหน้า ไห่ลี่หมินเดินตามหลังเธออย่างเงียบๆ
ก่อนที่ใกล้จะมาถึงเรือนหลักนั้น เซี่ยชีหรั่นก็ทำลายความเงียบออกมา มันเป็นปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเย่เชินหลินกับพ่อของเขาที่ทำให้เธอต้องมาพัวพันกับเรื่องยุ่งๆแบบนี้
“คุณไห่ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อทำหน้าที่สาวใช้ให้ดี รอวันหนึ่งคุณพ่อของคุณเย่มาหาเขาที่นี่ ฉันก็จะบอกกับเขา ให้แฟนของฉันเขาล้มเลิกความตั้งใจ แต่ว่า….พวกเขาสองคนพ่อลูกไม่ยอมคืนดีกันไม่ใช่หรอ เดิมทีก็ไม่มองหน้ากันอยู่แล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นอีก การที่ฉันอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
ไห่ลี่หมินครุ่นคิดอยู่ครู่นึง “เธออยู่ที่นี่ ก็อาจจะถูกใจเย่เชินหลินเข้า ผู้หญิงที่เขาถูกใจทั่วๆไปเธอเคยคิดถึงมันบ้างหรือเปล่า เขาอาจจะบังคับเธอ เธอจะยอมสละทำทุกอย่างเพื่อแฟนของเธอจริงๆหรอ?”
เขาจดจ้องใบหน้าเล็กของเธออีกครั้งอย่างจริงจัง ในใจราวกับกำลังรอคำยอมแพ้ของเธอออกมา
เซี่ยชีหรั่นเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน การกระทำของเย่เชินหลินในคืนนั้นทำให้เธอคิดหลายอย่าง แต่ก็ยังไม่มีคำตัดสินใจที่เด็ดขาด ดังเช่นตอนนี้ ราวกับว่าอยากจะเลี่ยงแต่คงเลี่ยงไม่ได้ต่อเรื่องนี้ เธอกัดลงบนริมฝีปากอย่างสิ้นหวัง ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความเข้มแข็ง
“ถ้าจะต้องฝากชีวิตไว้กับเขา แล้วเขาทำให้คนที่ทำร้ายเสี่ยวจุนมันพังพินาศไปได้จริงๆ ฉันก็จะยอม!”
สายตาเด็ดเดี่ยวของเธอทำให้ก้นบึ้งในหัวใจของไห่ลี่หมินเหลือบมองเธอผ่านความรู้สึกที่มันพิเศษอีกครั้ง
เขาเอ่ยโดยที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา “ในเมื่อมันเป็นแบบนี้……ไม่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาพ่อลูกจะเป็นอย่างไร เธอจะต้องจำเอาไว้ให้ดีว่าเขาเป็นลูกชายของเย่เฮ่าหรัน ถ้าลูกไม่เชื่อฟังบิดา บิดาจะต้องคิดวิธีทำดีกับเขาอยู่ตลอด เธอเป็นผู้หญิงฉลาด ไปเข้าใจมันด้วยตัวเธอเองเถอะ”
ประโยคที่ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาจากความฝัน เซี่ยชีหรั่นราวกับว่ามองเห็นความหวังครั้งใหม่ขึ้นมา