สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1001 สาวใช้ตัวแสบ 905

ตอนที่ 1001 สาวใช้ตัวแสบ 905
“งั้นเรากลับบ้านได้แล้วใช่ไหมคะ? ” จิ่วจิ่วพูดอย่างดีใจ รอยยิ้มดีใจของเธอช่างใจร้าย เซี่ยชีหรั่นมองจิ่วจิ่วอย่างหมดหนทาง บ่งบอกว่าเธอไม่ต้องพูด สาวน้อยคนนี้ไม่ดูเลยว่าอยู่ในสถานการณ์ไหน
เหยนชิงเหยียนขมวดคิ้วเดินไปด้านหน้าจิ่วจิ่วเพื่อกั้นเธอไว้ จิ่วจิ่วเห็นบรรยากาศลดลงทันที เธอก็แลบลิ้นพูดเสียงเบา “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้เย่เฮ่าหรันเดินตามแพทย์ออกมา พ่อบ้านพยักหน้ายืนอยู่ด้านนอก
“ไป กลับบ้าน” ฝู้เฟิ่งหยีประคองเย่เฮ่าหรัน แพทย์ให้พ่อบ้านและเย่เชินหลินมาเจรจา
“เสี่ยวห้านนายกับจิ่วจิ่วไปก่อน ชีหรั่น คุณไปนั่งรอฉันกับพวกเขา” เย่เชินหลินเอ่ยปากอธิบาย เขาอยากได้ยินสถานการณ์ที่แท้จริงที่สุดจากแพทย์
เห็นคนอื่นๆ ค่อยๆ เดินไปไกล เย่เชินหลินก็ถามแพทย์อย่างเคร่งขรึม “ไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอครับ?”
“โรคหัวใจของประธานเย่ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้สถานการณ์ถือว่าดี แต่เขาห้ามถูกกระตุ้น ถ้ามีความสุขมากหรือเศร้ามาก ก็อาจจะเสียชีวิตได้” แพทย์บอกทุกอย่างภายใต้สายตาอันตรายของเย่เชินหลิน จริงๆ เขาไม่ได้วางแผนปกปิด แค่ไม่คิดว่าจะถูกสายตาคุกคามฆ่าให้ตายของเย่เชินหลิน เขาพูดตะกุกตะกัก
เย่เชินหลินเดินออกไปอย่างค่อนข้างหมดหวัง แม้แต่สิ่งที่แพทย์พูดด้านหลังเขาก็ได้ยินไม่ชัดเจน
“คุณเย่” พ่อบ้านเห็นเย่เชินหลินเดินออกมาก็เรียกอย่างเคารพ เย่เชินหลินไม่สนใจเขา พ่อบ้านคิดอย่างน้อยใจว่าวันนี้คุณเย่ขุ่นเคืองได้อย่างไร? ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ทำอะไรผิดนะ?
จริงๆ แล้วพ่อบ้านคิดมากจริงๆ เย่เชินหลินไม่ใช่ไม่สนใจเขา เขาแค่อึ้งกับประโยคนั้นที่บอกว่าอาจจะเสียชีวิตได้ ในสมองสะท้อนประโยคนั้นตลอดเวลา
“เชินหลิน เข้ามา” เซี่ยชีหรั่นเห็นเย่เชินหลินเดินออกมา ยื่นมือโบก แต่เซี่ยชีหรั่นพบอย่างน่าผิดหวังว่าเย่เชินหลินมองไม่เห็นเธอ
เย่เชินหลินเดินมาถึงข้างๆ รถ เปิดประตูรถนั่งข้างๆ เซี่ยชีหรั่น ฝู้เฟิ่งหยีเห็นเขาเป็นแบบนี้ก็มองอย่างลึกซึ้ง ในใจยิ่งเป็นห่วงอาการป่วยของเย่เฮ่าหรัน
“เชินหลิน” เซี่ยชีหรั่นพิงร่างกายเย่เชินหลิน เขาเป็นแบบนี้ทำให้เธอเป็นห่วงอย่างยิ่ง เธอเรียกชื่อเขาอย่างระมัดระวัง หวังว่าจะแบ่งปันความทุกข์ในความกังวลเขาได้
การเข้าใกล้ของเซี่ยชีหรั่นดึงความคิดของเย่เชินหลินกลับมา เขามองสีหน้าคนอื่น เงียบไม่กี่นาทีก็พูดขึ้น “เมื่อกี้ฉันนึกขึ้นได้ว่าลืมเซ็นสัญญาสำคัญ” ท่าทีจริงใจของเย่เชินหลินทำให้ทุกคนเห็นพ้องต้องกัน ฝู้เฟิ่งหยีมองเย่เชินหลินอย่างสงสัย แต่เย่เชินหลินแสดงอย่างใจกว้างเกินไป หรือว่าเธอคิดมากจริงๆ ไม่ใช่เพราะเย่เฮ่าหรัน
ระหว่างทาง จิ่วจิ่วพูดหัวเราะกับเซี่ยชีหรั่นเบาๆ แค่พวกเธอคนคุยกัน ทั้งสองคุยกันไม่กี่ประโยคก็เงียบไป ฝู้เฟิ่งหยีไม่ได้พูดอะไร เย่เชินหลินไม่ได้ต่างจากปกติอะไร คนอื่นไม่เห็นสิ่งผิดปกติ
“เสี่ยวห้าน พรุ่งนี้พวกเธอไปดูร้านนั้นแล้วถ่ายภาพแต่งงานตั้งแต่เนิ่นๆ ” ประโยคเดียวของเย่เฮ่าหรันทำลายความเงียบ พ่อบ้านเริ่มเรียกเย่เชินหลินแต่เขาไม่ตอบ ตอนนี้หวาดผวาอยู่ ประโยคนี้ของเย่เฮ่าหรันทำให้เขาสบายใจมากขึ้นหน่อย บรรยากาศที่หนักหน่วงแบบนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ
“พ่อ รู้แล้วครับ” เหยนชิงเหยียนพูดอย่างเคารพ “พ่อ พ่อต้องดูแลตัวเองนะครับ” เขาไม่รู้จะพูดอะไรดีสักพักหนึ่ง สุดท้ายก็เงียบไม่พูด
ภายในรถเงียบลงอีกครั้ง
โทรศัพท์คุณนายไห่กู้ชีพที่เกิดเหตุอีกครั้ง
“เป็นไงบ้าง สุขภาพของนายท่านเย่? ” เสียงที่ค่อนข้างกังวลของคุณนายไห่ดังขึ้นในรถอย่างชัดเจนเป็นพิเศษ
“ยังโอเค งานหมั้นเสี่ยวห้านกับจิ่วจิ่วสัปดาห์หน้าพวกเธอต้องมานะ” ฝู้เฟิ่งหยีพูดอย่างสุขใจ
เย่เชินหลินเข้าใกล้เซี่ยชีหรั่น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้ววางลงอีกครั้ง
เวลาเป็นสิ่งที่เร็วที่สุด พริบตาเดียวก็หนึ่งวันแล้ว
เช้าตรู่เหยนชิงเหยียนและจิ่วจิ่วมาดูก่อนว่าเย่เฮ่าหรันดีขึ้นไหม สีหน้าเย่เฮ่าหรันดีขึ้น อาจบอกไม่ได้ว่าสดชื่น แต่สีหน้าไม่แย่ เขายิ้มโบกมือให้ทั้งสองคนรีบไปทำธุระของตัวเอง เย่เชินหลินให้เซี่ยชีหรั่นและฝู้เฟิ่งหยีอยู่บ้านดูแลลูกในท้องอย่างสบายใจ ตัวเขาเองไม่รู้ไปที่ไหนแล้ว
เย่เชินหลินกลับมาที่เขตพัฒนาใหม่ เขาอยู่ในห้องคนเดียวเงียบๆ เปิดม่านออก
“ภารกิจของพวกนายที่นั่นเป็นไงบ้าง? ” เย่เชินหลินพูดเสียงทุ้มต่ำ ตอนนี้เขาต้องเข้าใจสถานการณ์ของจงหวีฉวน
“เจ้านาย ยังไม่พบจุดประสงค์ของภารกิจครับ” อีกฝ่ายหยุดสักพักแล้วพูดขึ้น “เป้าหมายแรกคือทำลายบ้านพักลับของตัวเองเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาหนีไปพร้อมกับกระดาษเก่าๆ แผ่นหนึ่ง กระดาษแผ่นนั้นหล่นระหว่างทาง เขาต่อสู้อย่างหนักเพื่อเอาคืน”
เย่เชินหลินฟังคนตรงข้ามพูดอย่างตั้งใจ หัวสมองครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว กระดาษแผ่นนั้นคืออะไรกันแน่ ทำไมจงหวีฉวนถึงให้ความสำคัญกับกระดาษแผ่นนั้นมากขนาดนั้น?
“พยายามเอากระดาษแผ่นนั้นมาให้ได้” เย่เชินหลินพูดต่อ “ภารกิจแรกคือต้องปกป้องประธานเย่ให้ดี”
เย่เชินหลินวางสายแล้วนั่งในห้องทำงานอยู่นานมาก เขาเดาว่ากระดาษแผ่นนั้นจะมีอะไรกันแน่ บันทึกอดีตอันเหลือทนของจงหวีฉวนเหรอ? เย่เชินหลินส่ายศีรษะ เขาไม่ควรโง่แบบนี้ แต่ยังมีอะไรอีกที่ทำให้จงหวีฉวนกระตือรือร้นได้ขนาดนี้ สิ่งที่เขาสนใจไม่มีอะไรมากไปกว่าอำนาจและตำแหน่ง
ถ้าหากระดาษแผ่นนั้นเจอ อาจมีการแก้ปัญหาได้มากมาย
เหยนชิงเหยียนพาจิ่วจิ่วมาที่ร้านถ่ายภาพแต่งงานคนเดียว ในใจหดหู่อย่างเลี่ยงไม่ได้ มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น
“ชิงเหยียน นายชอบอะไรฉัน? ” จิ่วจิ่วยืนนอกร้านชุดแต่งงานเอ่ยปากถาม เธอจ้องมองเหยนชิงเหยียนด้วยดวงตากลมโต วันนี้หญิงสาวจิ่วจิ่วตัดสินใจอยากถามคำถามหนึ่งสองสาม นี่คือคำถามที่รบกวนเธอมาเนิ่นนาน ตอนนี้เหยนชิงเหยียนคือคุณชายน้อยของตระกูลเย่ สถานะตำแหน่งไม่ต่ำ คุณหญิงลูกสาวบ้านรวยมากมายรอคอยความรักจากเขา จิ่วจิ่วเป็นแค่สาวน้อยธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าตัวเองเข้าตาเหยนชิงเหยียนตรงไหน
เหยนชิงเหยียนมองจิ่วจิ่วด้วยแววตาชัดเจน เขาหลุดหัวเราะเงียบๆ คำถามนี้สำคัญมากเหรอ?
เขาชอบอะไรจิ่วจิ่วกันแน่ เหยนชิงเหยียนก็ไม่รู้เหมือนกัน ชอบความตรงไปตรงมาของเธอ ความไม่อวดดี ชอบอารมณ์ที่แท้จริงของเธอ? ดูเหมือนเขาจะชอบเธอทั้งหมด แค่เป็นเพราะเธอ เขาก็เลยชอบ เหยนชิงเหยียนส่ายศีรษะพูดขึ้น “ฉันไม่รู้” เขาบอกไม่ถูกจริงๆ ว่าชอบอะไรในตัวจิ่วจิ่ว
“ไม่เอา นายต้องบอกว่าชอบอะไรฉัน”
จิ่วจิ่วมองเหยนชิงเหยียนโดยไม่ใจเย็นแล้ว ทำท่าประมาณว่าถ้านายไม่บอกฉันจะจัดการนาย
“ฉันชอบทุกอย่างของเธอ” เหยนชิงเหยียนคิดสองนาทีแล้วพูดขึ้น “ไปกันเถอะ ยืนตรงประตูทางเข้าร้านชุดแต่งงานตลอดเวลามันเป็นยังไง”
ทุกคนรอบข้างมองมาที่พวกเขา
“นายบอกฉันสิว่าชอบอะไรฉันมากที่สุด” จิ่วจิ่วเบ้ปากพูด ในดวงตาจริงจัง เธอแค่อยากรู้ว่าเหยนชิงเหยียนชอบเธอหรือเปล่า
“ฉันชอบลักยิ้มของเธอ” เหยนชิงเหยียนถูกบังคับจนหมดหนทาง นึกถึงลักยิ้มน่ารักของจิ่วจิ่วก็พูดออกมาทันที
จิ่วจิ่วเงียบไม่กี่นาทีแล้วดึงเหยนชิงเหยียนเดินเข้ามา
เหยนชิงเหยียนมองจิ่วจิ่วอย่างสงสัย เมื่อหนึ่งนาทีก่อนสาวน้อยคนนี้ยังดีอยู่เลย ทำไมตอนนี้อึดอัดแล้วล่ะ? ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจริงๆ
พนักงานพอเห็นคนมาก็มีความสุขอย่างยิ่ง รีบวิ่งมาทันที
“เราอยากถ่ายภาพแต่งงาน” จิ่วจิ่วพูดอย่างไม่พอใจ
“ขอโทษนะคะคุณผู้หญิง พวกคุณได้เจอไว้ไหมคะ? ” พนักงานไม่ได้ปล่อยพวกเขาโดยไม่สนใจเพียงเพราะจิ่วจิ่วอารมณ์เสีย ดูเหมือนจะได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษ แต่คนข้างๆ เธอกลับแตกต่าง เธอมองจิ่วจิ่วอย่างดูถูก ดูเหมือนจิ่วจิ่วไม่เคยเห็นโลกกว้าง
“ไม่ใช่ว่ามาแล้วถ่ายได้เลยเหรอคะ? แค่ให้เราเลือกฉากเสร็จ” เหตุผลที่จิ่วจิ่วมาที่นี่ก็เพราะได้ยินว่าที่นี่สะดวกมาก
“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? เลือกฉากเสร็จแล้วถ่ายได้เลย” ดูเหมือนคนที่อยู่ข้างๆ นั้นจะไม่พอใจจิ่วจิ่วโกรธยังไม่มากพอ เลยใส่ฟืนให้เธออีก เพื่อให้ไฟรุนแรงขึ้น
จิ่วจิ่วได้รับสายตาของเธอก็ไม่พอใจอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นสาวน้อยคนนี้ก็เพิ่งไม่พอใจมา นี่ไม่ใช่การเติมเชื้อเพลิงเหรอ
“เธอหมายความว่าไง? จะถ่ายไม่ถ่าย” จิ่วจิ่วอารมณ์ร้อนขึ้นมา เธอยืนถามกลางประตูใหญ่ เอามือเท้าเอว ไม่ต่างจากคนปากร้ายที่ด่าข้างถนน ต่างกันแค่จิ่วจิ่วไม่ได้ด่า
“เสี่ยวเหอ” พนักงานคนนั้นที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีเรียกคนที่เติมน้ำมันเข้าไปในกองไฟ คนที่มาคือลูกค้า ทำไมเสี่ยวเหอไม่เรียนรู้เหตุผลนี้ เธอเอาเรื่องกฎมาพูด เธอไม่รู้ว่าเสี่ยวหอคนนี้จะจำมันได้เมื่อไร ผู้หญิงที่เป็นห่วงเสี่ยวเหอคนนี้อายุสามสิบห้า เธอดูแลตัวเองอย่างดี ดูไม่ออกว่าอายุมากแล้ว เธออารมณ์ดีเหมือนที่ทุกคนเรียกเธอว่าพี่สวี่
เสี่ยวเหอพึมพำเสียงเบา “ก็ใช่ไง”
นี่โทษเธอไม่ได้ เสี่ยวเหอถูกพ่อแม่ตามใจตั้งแต่เด็ก เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย หางานทำไม่ได้ หน้าตาไม่แย่ ได้รับการแนะนำจากเพื่อนร่วมชั้นให้มาช่วยงานในสตูดิโอถ่ายภาพแต่งงาน แต่สาวน้อยคนนี้อารมณ์ร้อน ชอบเปรียบเทียบ มองไม่เห็นข้อดีของคนอื่น ทำให้หลายๆ คนขุ่นเคือง มีเพียงพี่สวี่เท่านั้นที่ดีกับเธอตลอด
“พวกคุณหลอกลวงเกินไปแล้ว” จิ่วจิ่วพูดอย่างโกรธๆ แต่ไม่ได้พูดไม่คิด
เหยนชิงเหยียนยืนข้างๆ จิ่วจิ่ว เขาไม่รู้ควรเอ่ยปากอย่างไร
“เกิดอะไรขึ้น? ” เสียงหยุนซางดังขึ้นด้านหลัง เธอผ่านมาที่นี่เห็นจิ่วจิ่ว เดิมทีสถานะของเธอไม่น่ามารู้จักกับจิ่วจิ่วได้ ชีวิตมนุษย์คือพรหมลิขิต เซี่ยชีหรั่นพาทุกคนมาพบกัน
“พี่หยุนซาง” จิ่วจิ่วพูดขึ้นอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม จิ่วจิ่วนึกถึงเซี่ยชีหรั่นขึ้นมา เธอไม่รู้ทำไมอยากร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาตลอดอย่างควบคุมไม่ได้ ถามเหยนชิงเหยียนว่าชอบอะไรเธอ เขากลับตอบว่าชอบลักยิ้มเธอ คนที่มีลักยิ้มมีตั้งเยอะ ถ้าวันนั้นมีคนที่มีลักยิ้มปรากฏตัวขึ้น เหยนชิงเหยียนจะไม่วิ่งหนีเหมือนแมลงเหรอ?
“มีอะไร? ” ตอนนี้จงหยุนซางและจิ่วจิ่วสนิทกันมากแล้ว ระหว่างที่ทำความรู้จักกับเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น เธอก็ได้รู้จักกับจิ่วจิ่ว ต่อมาก็ได้เจอกันหลายครั้ง เธอบอกไม่ได้ว่าจิ่วจิ่วคือเพื่อนสนิท แต่ถือว่าเป็นคุ้นเคย
“เธอหมิ่นสถานะของเรา” จิ่วจิ่วมักจะกล้าหาญมาโดยตลอด คุณชายเย่ก็เอาอกเอาใจจิ่วจิ่ว ตอนนี้เหยนชิงเหยียนก็ยิ่งเอาใจเธอ จิ่วจิ่วถ่ายทอดคำพูดของเสี่ยวเหอโดยตรง
“เรียกผู้จัดการพวกเธอมา” ตอนแรกจงหยุนซางไม่อยากสนใจเรื่องต่างๆ มากมาย นึกถึงเรื่องที่พ่อตัวเองทำอะไรแย่ๆ กับเย่เชินหลิน เธอเลยพูดออกไป