สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1004 สาวใช้ตัวแสบ 908

ตอนที่ 1004 สาวใช้ตัวแสบ 908
“เธอไปทำธุระเถอะ ฉันรับเอง” เหยนชิงเหยียนพูดอย่างอ่อนโยน เขาหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมารับอย่างง่ายๆ และเอ่ยปากถาม “สวัสดีครับ ขอโทษนะครับคุณต้องการพบใคร”
ส้งหลิงหลิงได้ยินเสียงเหยนชิงเหยียนก็พูดอย่างเย็นชา “เหยนชิงเหยียน ดูนายมีชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อยๆ นะ”
เหยนชิงเหยียนได้ยินเสียงส้งหลิงหลิงก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจลืมที่จะพูด เมื่อไม่กี่วันก่อนเย่เชินหลินตามหาส้งหลิงหลิง หาไม่เจอตลอดเลย ทำไมวันนี้เธอถึงได้เปิดเผยตัวตนโทรหาตัวเองล่ะ?
“เหยนชิงเหยียน วันนี้ฉันจะบอกความลับหนึ่งอย่างกับนาย ความลับที่นายยอมตายดีกว่ามีชีวิตอยู่ นายไม่ใช่เย่จื่อห้าน การพิสูจน์ความเป็นพ่อลูกฉันเป็นคนทำขึ้นมาเองแหละ ถ้าไม่เชื่อนายก็ไปพิสูจน์ความเป็นพ่อลูกด้วยตัวเองสิ” ส้งหลิงหลิงพูดเกรี้ยวกราด เธอก็ไม่ได้พูดว่าใครคือเย่จื่อห้าน เธอรู้สึกบิดเบี้ยวในใจตั้งนานแล้ว ส้งหลิงหลิงวินิจฉัยว่าเหยนชิงเหยียนไม่เชื่อชั่วขณะหนึ่ง เธอมั่นใจมากว่าเหยนชิงเหยียนจะต้องไปยืนยันตัวตนของตัวเองอย่างแน่นอน “พวกแกทุกคนมีความสุข มันจะง่ายอย่างนั้นได้ที่ไหน”
“เธอโกหก” เหยนชิงเหยียนพูดเสียงดัง เขากับเย่เฮ่าหรันเคยทำการพิสูจน์ตัวบุคคลแล้ว สีดำและสีขาว เขาไม่เชื่อส้งหลิงหลิง
“ฉันโกหก แต่โกหกเพื่อช่วยโจรตัวน้อยอย่างนายยังไงล่ะ” ส้งหลิงหลิงรู้สึกว่าในใจเหยนชิงเหยียนไม่สงบ ช่วงเวลาเหล่านี้ความทุกข์เธอเหมือนจะลดลงหน่อย “เหยนชิงเหยียน การพิสูจน์ความเป็นพ่อลูกของนายและเย่เฮ่าหรันถูกสับเปลี่ยน แบบทดสอบฉบับนั้นฉันขโมยไปเปลี่ยนเองแหละ”
“ทำไมฉันต้องเชื่อเธอ?” เหยนชิงเหยียนถามอย่างไม่สงบ เขาเสียน้ำเสียงดั้งเดิมไปตั้งนานแล้วเพราะความตื่นเต้น เขามองรอบๆ อย่างระมัดระวัง สาวใช้เมื่อครู่นี้ไม่อยู่แล้ว และวันนี้คือวันมงคลของเขา พวกเธอกำลังยุ่งกันอยู่
“นายจะไม่เชื่อฉันก็ได้ แต่นายสามารถไปเช็กแบบทดสอบด้วยตัวเองได้ ทำไมพวกแกใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข ฉันเป็นลูกสาวที่แท้จริงมีบ้านทำไมกลับไม่ได้? ” ส้งหลิงหลิงตะโกนเหมือนเป็นโรคประสาทหวาดผวา ระบายความไม่พอใจของตนออกมา
“ใครใช้ให้เธอทำเรื่องชั่วๆ ล่ะ” เหยนชิงเหยียนคิดแล้วพูดขึ้น
“เหอะๆ ฉันก็แค่รักคนที่ฉันไม่ควรรัก เหยนชิงเหยียนก็จะมีชีวิตที่ไม่ดีเหมือนกัน เสียที่พักพิงอย่างเย่จื่อห้านนี่ไปนายก็จะสูญเสียอะไรมากมาย นายคิดว่าจะได้เป็นปลาในน้ำเหมือนในตอนนี้เหรอ? นายคิดผิด ผู้หญิงที่ไม่รักเงิน นายแน่ใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าจิ่วจิ่วไม่ได้รักสถานะและตำแหน่งของนาย? ” ส้งหลิงหลิงเป็นหญิงที่ใช้เสน่ห์ยั่วยวนผู้ชายให้หลงใหล เธอโน้มน้าวให้เหยนชิงเหยียนเข้าใจผิด
จิ่วจิ่ว เธอเป็นแบบนั้นหรือเปล่า? จิ่วจิ่ว เธอชอบอะไรฉัน? เหยนชิงเหยียนเกิดคำถามนี้ในใจ
“ส้งหลิงหลิง ไม่ว่าจิ่วจิ่วจะชอบอะไรฉัน แค่ฉันชอบเธอก็พอแล้ว” หลังจากพูดประโยคนี้ เหยนชิงเหยียนก็ผ่อนคลายลงมาก
ส้งหลิงหลิงฟังประโยคนี้ของเหยนชิงเหยียนอย่างอึ้งๆ ในใจเธอเริ่มนึกถึงท่าทางของเย่เชินหลิน เธอชอบเขามาตลอดแต่ไม่ได้รับการตอบสนองเลย เธอจึงหมดความอดทน เขาชอบเซี่ยชีหรั่น ตอนนั้นเย่เชินหลินเหมือนจะบอกเธอว่าแค่เขาชอบเซี่ยชีหรั่นก็พอแล้วเหมือนกัน ไม่ว่าเซี่ยชีหรั่นจะชอบเย่เชินหลินอย่างเขาหรือไม่ก็ตาม
ส้งหลิงหลิงวางสายไปด้วยความสิ้นหวัง ทำไมจิ่วจิ่วและเซี่ยชีหรั่นถึงได้ความรักที่คนอื่นคาดหวัง? หัวใจเธอไม่สงบ
คิดว่าเหยนชิงเหยียนรู้เรื่องเหล่านี้แล้วจะไม่สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนเดิม จิ่วจิ่วและเหยนชิงเหยียนจะไม่มีความสุข นายจะยังมีความสุขอีกไหม? ส้งหลิงหลิงยิ้มที่มุมปาก คนอย่างจิ่วจิ่ว ตราบใดที่เหยนชิงเหยียนไม่มีความสุข เธอก็จะไม่มีความสุข คิดๆ แล้วส้งหลิงหลิงก็อารมณ์ไม่ดี เห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ ตู้โทรศัพท์ ส้งหลิงหลิงถึงนึกขึ้นมาได้ว่า ตอนนี้เธอเป็นอาชญากรที่ต้องการตัว ส้งหลิงหลิงเอาผมคลุมหน้าผาก ยุ่งเหยิงเหลือทน เธอทำให้เสื้อผ้าเธอไม่เรียบร้อยแล้วเดินออกมา แบบนี้ก็จะไม่มีคนจำเธอได้แล้ว
เมื่อเหยนชิงเหยียนได้ยินเมื่อครู่นี้ก็ส่ายศีรษะไม่เชื่อตลอดเวลา ส้งหลิงหลิงบอกว่านายสามารถไปพิสูจน์ความเป็นพ่อลูกได้
เขาวางโทรศัพท์ด้วยความสิ้นหวัง สาวใช้ที่เรียกเขาก่อนหน้านี้ได้ไปทำธุระข้างนอกแล้ว วันนี้เป็นวันมงคลของเขา สาวใช้ไม่อยู่กัน เขาเดินออกมาอย่างมึนงง ในหัวสมองมีแต่ประโยคนั้นตลอดเวลา นายไม่ใช่เย่เชินหลิน
เหยนชิงเหยียนนึกถึงครั้งนั้นที่ตัวเองถ่ายเลือดที่โรงพยาบาล แพทย์บอกว่ากรุปเลือดเขาแปลกมากไม่เหมือนกับตระกูลเย่ จิ่วจิ่วยังทะเลาะกับแพทย์ด้วย
เขาไม่ใช่เย่จื่อห้านจริงๆ เหรอ?
เหยนชิงเหยียนส่ายศีรษะอย่างรุนแรง เขาไม่เชื่อ ถ้าเขาไม่ใช่เย่จื่อห้าน แล้วจิ่วจิ่ว? “ไม่” เหยนชิงเหยียนตะโกนเสียงดังหมอบลงกับพื้น
ที่หน้างานจิ่วจิ่วเห็นว่าเหยนชิงเหยียนยังไม่กลับเลย เธอหันศีรษะกลับไปอยู่บ่อยๆ อย่างกังวล
ฝู้เฟิ่งหยีก็เห็นสถานการณ์ทางนี้เช่นกัน เธอเรียกสาวใช้ข้างๆ มาถาม “คุณเย่คนเล็กล่ะ?”
“คุณนาย เมื่อกี้มีคนมาเรียกคุณเย่คนเล็กค่ะ เขาออกไปแล้ว”
พอฝู้เฟิ่งหยีได้ยิน ตอนนี้ใครจะมาตามหาเสี่ยวห้านนะ
จิ่วจิ่วกำลังวิ่งไปข้างๆ ฝู้เฟิ่งหยี เธอมองฝู้เฟิ่งหยีด้วยความน้อยใจแล้วพูดขึ้น “แม่คะ ฉันไปดูเสี่ยวห้านสักหน่อยนะคะ” พูดจบเธอก็ยกมุมกระโปรงของเธอแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“เสี่ยวห้าน นายอยู่ไหน? ” จิ่วจิ่ววิ่งออกมาจากสถานที่จัดงานแล้วตะโกน
หลังจากเหยนชิงเหยียนที่กำลังเหม่อลอยได้ยินเสียงจิ่วจิ่ว เขาก็ได้สติกลับมา ไม่ ไม่ว่าเขาจะเป็นเย่จื่อห้านหรือไม่ เขาก็คือเย่จื่อห้าน เหยนชิงเหยียนเสียจิ่วจิ่วไปไม่ได้ นึกถึงชีวิตดั้งเดิม นึกถึงการถ่ายภาพแต่งงานในครั้งนั้น เขาไม่อยากเสียสถานะนี้ไป
จิ่วจิ่วหันร่างมาก็เห็นเหยนชิงเหยียน ใบหน้าเธอเปลี่ยนจากสดใสเป็นอึมครึม
“เสี่ยวห้าน ทำไมนายอยู่ที่นี่ แม่ก็กำลังตามหานายนะ”
“ฉันไม่เป็นไร” เหยนชิงเหยียนพูดเสียงเบา เขาดึงจิ่วจิ่วให้เดินออกไปจากห้องโถงใหญ่ ยิ่งเดิน เขาก็ยิ่งเชื่อว่าเขาไม่ใช่เย่จื่อห้านจริงๆ
“จิ่วจิ่ว ทำไมเธอถึงชอบฉันเหรอ? ” เหยนชิงเหยียนเห็นจิ่วจิ่วที่มีชีวิตชีวาก็ถามขึ้นทันที
จิ่วจิ่วเดินรอบเหยนชิงเหยียนหนึ่งรอบ หัวเราะฮิๆ แล้วพูดขึ้น “ฉันตามหาคนที่สูงรวยหล่อมาตลอด”
“สมมติว่าฉันไม่ใช่ลูกชายของตระกูลร่ำรวย เธอจะยังชอบฉันไหม?” เหยนชิงเหยียนถามอย่างกังวลนิดหน่อย นึกถึงคำพูดของส้งหลิงหลิงเขาอยากรู้ว่าจิ่วจิ่วชอบเขาหรือเปล่า
จิ่วจิ่วมองเหยนชิงเหยียนอย่างแปลกใจ เหยนชิงเหยียนส่ายศีรษะแล้วพูดขึ้น “ฉันแค่สมมติ”
ได้ยินคำถามประหลาดจากเหยนชิงเหยียน จิ่วจิ่วก็เบ้ปาก พูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ไม่ชอบแน่นอน ผู้ชายในฝันฉันคือสูงรวยหล่อ ฉันถึงชอบนายไง” เธอแค่พูดออกมาเฉยๆ และไม่ได้ตั้งใจ ใครจะไปรู้ว่าคนพูดไม่ตั้งใจฟังแต่คนฟังตั้งใจ
เหยนชิงเหยียนมองจิ่วจิ่วอย่างอึ้งๆ ถ้าเขาไม่ใช่เย่จื่อห้าน จิ่วจิ่วก็จะเลิกกับเขา
ไม่ เหยนชิงเหยียนยิ่งตั้งใจจะปกปิดความลับนี้ ในเมื่อเขาเป็นเย่จื่อห้านมานานมาก ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขาเป็นเย่จื่อห้านตลอดไป!
ส้งหลิงหลิงเธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าฉันไม่ใช่เย่จื่อห้าน?
“ทำไมหน้านายแย่แบบนั้น หรือเมื่อวานดีใจมากจนนอนหลับไม่สนิท? ” จิ่วจิ่วเงยศีรษะขึ้นมาเห็นใบหน้าเหยนชิงเหยียนแย่มาก จึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่ต้องเป็นห่วง เราไปกันเถอะ” เหยนชิงเหยียนดึงมือจิ่วจิ่วก้าวยาวเดินออกไป มือเขาจับจิ่วจิ่วไว้แน่น กลัวว่าปล่อยมือแล้วเธอจะหายไป
ฝู้เฟิ่งหยีเห็นเหยนชิงเหยียนและจิ่วจิ่วเดินมาเธอก็ยิ้มและถามขึ้น “จิ่วจิ่วยังใช้ได้ พอเข้าไปก็พาเสี่ยวห้านออกมาได้เลย ไม่เป็นไรใช่ไหม? ” เธอพูดอยู่ก็เห็นสีหน้าเหยนชิงเหยียนไม่ดีโดยบังเอิญ
“แม่ ไม่เป็นไรครับ” เหยนชิงเหยียนรู้สึกละอายใจกับผู้หญิงตรงหน้าเป็นครั้งแรก เขาครองตำแหน่งลูกชายของเธอมาตลอด เพลิดเพลินไปกับความอบอุ่นที่เธอมอบให้
เย่เชินหลินนั่งข้างๆ เซี่ยชีหรั่นตลอด ตอนเหยนชิงเหยียนออกไปเขาก็สังเกตอย่างรอบคอบ เหยนชิงเหยียนกลับมาเขาก็เหลือบมอง เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เสี่ยวห้านมีความกังวลในใจ
เหยนชิงเหยียนรู้สึกได้ว่ามีคนมองเขา เขามองไปเหมือนโจร ไม่มีใคร? 
เย่เชินหลินละสายตากลับมาตั้งนานแล้ว ดูเหมือนเขาต้องไปสืบว่าวันนี้เสี่ยวห้านออกไปจากสถานที่จัดงานเพื่อทำอะไรมา
เหยนชิงเหยียนดึงจิ่วจิ่วไปสานต่อเรื่องที่ยังทำไม่เสร็จ
จับมือคู่นั้นที่คุ้นเคย หัวใจเขาก็โล่งขึ้นทันที ความตื่นตระหนกในใจก็หายไป ได้จูงมือเธอ จิ่วจิ่วฉันไม่สนใจแล้วว่าฉันจะเป็นคนไม่ดีหรือเป็นโจร เขาก็ไม่สนใจว่าเธอชอบคนสูงรวยหล่อแบบไหน ตราบใดที่เธออยู่เคียงข้างเขาก็พอแล้ว เขารู้สึกได้ว่าจิ่วจิ่วไม่ใช่ผู้หญิงวัตถุนิยม เธอเป็นคนเรียบง่ายและใจดี
เย่เฮ่าหรันนั่งอยู่ด้านล่างมีความสุขอย่างยิ่ง
เขารู้สึกปวดหัวใจ คนเป็นโรคหัวใจไม่ควรมีความเศร้ามากๆ และดีใจมากๆ เย่เฮ่าหรันควบคุมตัวเองได้ตลอดเวลา แค่เย่จื่อห้านได้หมั้นหมายเขาก็มีความสุขยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
“คุณลุงเย่” ไห่ลี่หมินตะโกนขึ้นมาเสียงดัง
เสียงนี้ของไห่ลี่หมินแทบจะเป็นเสียงคำรามออกมา เขานั่งด้านหลังเย่เฮ่าหรัน ในงานตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้เย่เฮ่าหรันไม่มีอะไรผิดปกติ เขารู้เพราะเย่เฮ่าหรันพิงเขาเบาๆ 
เสียงร้องนี้ดึงดูดสายตาของแขกคนอื่นๆ ทันที
เย่เชินหลินลูบมือเซี่ยชีหรั่น ปล่อยมือเธอ หยิบโทรศัพท์ออกมา
“ต้าฮุย ให้พวกเขาเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลเย่ทันที” เย่เชินหลินปลอบโยนอย่างเงียบสงบ วันนี้งานเลี้ยงยังไม่ได้เริ่ม เขาก็ได้เชิญแพทย์มาที่ห้องรับแขกตระกูลเย่แล้ว เย่เฮ่าหรันไม่สามารถดีใจมากหรือเสียใจมาก เขาและฝู้เฟิ่งหยีอยากเห็นเหยนชิงเหยียนหมั้นหมาย เย่เชินหลินหาวิธีใหม่ๆ เพื่อแก้ปัญหา เขาต้องการสนองความปรารถนาของพวกเขา จึงต้องทำแบบนี้
“พ่อ” เหยนชิงเหยียนดึงจิ่วจิ่ววิ่งไป
ฝู้เฟิ่งหยีตกใจกับสภาพเย่เฮ่าหรันจนไม่สามารถขยับฝีเท้าได้ เธอมองคนที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่อย่างไม่อยากจะเชื่อ
ในตอนนี้มีแพทย์ในชุดคลุมขาวสองสามคนผลักประตูเข้ามา เย่เฮ่าหรันถูกย้ายไปที่เตียงฉุกเฉินในสายตาของฝู้เฟิ่งหยี
สถานที่จัดงานเงียบทันที พวกเขาไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ดังกล่าว
งานมงคลหนึ่ง กลายเป็นโชคร้าย
ไห่ลี่หมินเห็นแพทย์เหล่านั้นที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีพาเย่เฮ่าหรันออกไป เขาหรี่ตามองเย่เชินหลิน ดูเหมือนเย่เชินหลินจะไม่ได้แปลกใจมากเท่าไร
ฝู้เฟิ่งหยีเห็นเย่เฮ่าหรันออกไปแล้วถึงได้สติกลับมา เธอเดินมาข้างๆ เย่เชินหลิน จับมือเขาไว้แน่นแล้วพูดขึ้น “เชินหลิน” หลังจากเอ่ยสองคำนี้ก็ไม่มีคำอื่นตามมาอีก
“แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เขาจะไม่เป็นอะไร” เย่เชินหลินปลอบฝู้เฟิ่งหยี เขามองไห่ลี่หมิน พี่น้องที่นี่ฝากนายด้วยนะ
ไห่ลี่หมินพยักหน้า
งานเลี้ยงของงานหมั้นแห่งหนึ่ง พระเอกกับนางเอกล้วนไม่อยู่ในงาน
เย่เชินหลินประคองฝู้เฟิ่งหยี และดูแลเซี่ยชีหรั่นข้างๆ ด้วย
“แม่คะ เชินหลินบอกว่าไม่เป็นไร แม่ก็ไม่ต้องกังวลมากนะคะ” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยเสียงอ่อนโยน
ฝู้เฟิ่งหยีพยักหน้า ในใจก็ยังกังวลมาก เธอจะไม่กังวลได้อย่างไร คนคนนั้นคือคนที่จะอยู่กับเธอตลอดชีวิต ถ้าเขาเกิดอุบัติเหตุเหนือความคาดหมาย ฝู้เฟิ่งหยีไม่อยากจะคิดเลย
เซี่ยชีหรั่นเพราะว่ามีลูกจึงเดินเร็วไม่ได้ ฝู้เฟิ่งหยีเพราะว่าในใจเป็นกังวลจึงขาอ่อนเดินไม่เร็ว เย่เชินหลินดูแลพวกเธอ ยังเติมเต็มซึ่งกันและกัน เดินไม่เร็วและไม่ช้า