สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1003 สาวใช้ตัวแสบ 907

ตอนที่ 1003 สาวใช้ตัวแสบ 907
“เธอไปเถอะ กลับบ้านไป ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอ” พูดจบเขาก็เดินจากไป
เสี่ยวเหอยืนในห้องทำงานอย่างเหม่อลอย ในใจเธอเกลียดจิ่วจิ่วสุดขีด เจ้านายเธอไม่ได้มองเธอเลยตั้งแต่ต้นจนจบ
“ฉันจะทำให้พวกแกต้องชดใช้” เสี่ยวเหอพูดอย่างเย็นชา เธอทำสายตา และมันไม่ต่างจากงูเห่าสะบัดลิ้นออกมาด้านบน
จิ่วจิ่วและเหยนชิงเหยียนจับมือกันกลับบ้าน ไม่ได้นึกถึงที่เธอทำให้เสี่ยวเหอขุ่นเคือง
“ชีหรั่น ฉันถ่ายรูปแต่งงานเยอะมาก สวยจริงๆ” จิ่วจิ่วพูดอย่างโอ้อวด ผู้หญิงทุกคนมีชุดแต่งงานเดียวไหม จิ่วจิ่วจะไม่พูดได้อย่างไร? โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนรัก
“จิ่วจิ่วของเราสวยที่สุด” เซี่ยชีหรั่นไม่เห็นจิ่วจิ่วแต่ได้ยินเสียงของเธอ ได้ยินเสียงก่อนจะเห็นตัวคน แค่เห็นก็มีความสุข เซี่ยชีหรั่นรู้สึกดีใจแทนจิ่วจิ่วจากใจจริง
สัปดาห์นี้เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นอยู่คฤหาสน์ตระกูลเย่ จิ่วจิ่วและเหยนชิงเหยียนได้รับภาพแล้วก็ยิ้มจนถึงหูกันตลอด แม้แต่เรื่องไม่พึงประสงค์ที่เกิดขึ้นในสตูดิโอถ่ายภาพก็ลืมไปหมดจด
เย่เชินหลินสั่งพ่อบ้านให้เตรียมจัดเลี้ยงงานหมั้นจิ่วจิ่วและเหยนชิงเหยียน เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ วันหมั้นก็มาถึงอย่างรวดเร็ว
บนเวทีมีเหยนชิงเหยียนและเย่เชินหลินยืนอยู่ เย่เชินหลินสวมสูทแฮนเมดชั้นยอด ทั้งร่างเปล่งออร่าที่น่าดึงดูด เมื่อเทียบกันแล้วมีความแตกต่างอย่างชัดเจน เหยนชิงเหยียนอ่อนโยนกว่ามาก แต่ทั้งคู่หน้าตาไม่เหมือนกันเลยสักนิด มองไม่ออกว่าเป็นพี่น้องกัน
“ฉันรู้สึกขอบคุณทุกคนมากที่มาร่วมงานหมั้นเสี่ยวห้าน” เย่เชินหลินเป็นคนหยิ่งผยองและไม่แยแสอยู่เสมอ มักจะทำให้รู้สึกคาดเดาไม่ได้ แต่วันนี้เป็นวันพิเศษ เขาเปลี่ยนสไตล์เดิมๆ ตั้งแต่ขึ้นมาบนเวที มันทำให้ผู้คนด้านล่างเวทีมากมายไม่อยากจะเชื่อ
เสียงปรบมือดังกึกก้องด้านล่าง
“เชิญพระเอกในวันนี้มาพูดกับทุกคนหน่อยครับ” เย่เชินหลินก้าวออกจากแท่น ส่งต่อให้พระเอกในวันนี้ เขาเดินไปข้างๆ เซี่ยชีหรั่น สังเกตคนที่มาอย่างเงียบๆ จงหยุนซางมาแล้ว ไห่ลี่หมินมาแล้ว หลินหลิงไม่มา หลี่เหอไท้มาไม่ได้ ทำไมคู่รักคู่นี้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
จงหวีฉวนไม่มา ถึงแม้เย่เชินหลินจะดีใจที่ไม่ได้เจอจงหวีฉวน แต่ในใจก็ยังไม่ลดการระมัดระวัง
“เชินหลิน วันนี้ฉันมีความสุขมาก” เซี่ยชีหรั่นพิงหน้าอกเย่เชินหลินอย่างอ่อนแรง เทียบกับเมื่อก่อน เธอร่าเริงมากกว่านี้ เคลื่อนไหวได้กล้าหาญมากกว่านี้ เซี่ยชีหรั่นจับมือเย่เชินหลินแล้วพูดขึ้น “ขอบคุณนะคะที่เตรียมงานหมั้นยิ่งใหญ่แบบนี้ให้จิ่วจิ่ว”
เธอกับจิ่วจิ่วเป็นเพื่อนรักกัน เห็นเพื่อนมีความสุข เธอก็ดีใจมากเหมือนกัน
“ยัยทึ่ม พูดอะไรเนี่ย” เย่เชินหลินยิ้มเล็กน้อยมองเซี่ยชีหรั่น ดูเหมือนเขาจะยิ้มมากขึ้นเรื่อยๆ 
แปะๆ เสียงปรบมือดังสนั่นอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงปรบมือ เธอรีบยื่นมือออกมาปรบมืออย่างกระตือรือร้น
“เชิญนางเอกของเราในวันนี้ครับ” ไห่ลี่หมินเป็นพิธีกรในงานแต่งวันนี้ เขาสวมชุดสีขาว มีความเย็นชาลดลง มีความเป็นมนุษย์มากขึ้นนิดหน่อย
เซี่ยชีหรั่นขยับไม่สะดวก เธอไม่สามารถพาจิ่วจิ่วออกมาได้ จงหยุนซางอาสาพาจิ่วจิ่วเดินออกมา เธอสวมรองเท้าส้นสูงเดินเป็นธรรมดา การเคลื่อนไหวที่สง่างามสะดุดตาคน
เหยียบบนแผงที่ตั้งอยู่บนพื้นใหญ่สีแดง จงหยุนซางรู้สึกเป็นงานหมั้นตัวเอง ดวงตาเธออดไม่ได้ที่จะมองเย่เชินหลิน อยากให้เขาหยิบแหวนแล้วเดินมาหาเธอ “หยุนซางแต่งงานกับฉันนะ” จงหยุนซางแอบยิ้ม เธอยังมีความคิดแบบนี้ได้อย่างไร เธอไม่ควรอย่างยิ่ง ชีหรั่นคือน้องสาวเธอ ชีหรั่นมีลูกของเย่เชินหลินแล้วด้วย
จู่ๆ ร่างของหลี่เหอไท้ก็เข้ามาในสมองจงหยุนซาง นึกถึงหลี่เหอไท้เธอก็ตกใจมาก จงหยุนซางมองมือตัวเองอย่างสงสัย พวกเขาแยกจากกันไม่นานมา เธอก็คิดถึงเขาแล้วจริงๆ
“พี่จิ่วจิ่ว คุณยินยอมแต่งงานกับเย่จื่อห้านหรือไม่ ไม่ว่าเขาจะเกิดแก่เจ็บตาย จะยากจนหรือร่ำรวย” ไห่ลี่หมินทำหน้าที่บาทหลวงของตัวเองเป็นอย่างดี
“ฉันยินยอม” จิ่วจิ่วยิ้มตอบ เธอจะเดินไปกับเขาตลอดชีวิตนี้
“เย่จื่อห้านคุณล่ะ? ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คุณจะอยู่กับคุณจิ่วจิ่วตลอดไปไหม?” ไห่ลี่หมินได้ทีขี่แพะไล่
ไห่ลี่หมินมองจิ่วจิ่วฝั่งตรงข้ามอย่างลึกซึ้ง เขาจะอยู่กับเธอตลอดชีวิต “ฉันยินยอม”
เสียงปรบมืออย่างหนักหน่วงดังขึ้นอีกครั้ง นี่คือการยืนยันสำหรับพวกเขา
“แลกแหวนกัน” ไห่ลี่หมินประกาศเสียงดังฟังชัด
เหยนชิงเหยียนเดินมาด้านหน้าจิ่วจิ่ว คุกเข่าข้างหนึ่ง พูดอย่างดีใจ “จิ่วจิ่ว แต่งงานกับฉันนะ”
“แต่งกับเขา แต่งกับเขา”
“แต่งกับฉันนะ” เหยนชิงเหยียนคุกเข่าข้างหนึ่ง ดวงตาเขามองเซี่ยชีหรั่นอย่างจริงจัง เขาอยากดูแลจิ่วจิ่วจากใจจริง จิ่วจิ่ว เธอยินยอมแต่งงานกับฉันไหม? “เหยนชิงเหยียนถามอย่างกังวลนิดหน่อย กลัวว่าจิ่วจิ่วจะพูดในสิ่งที่เขาไม่อยากฟังโดยไม่ได้ระวัง”
“ยินยอม” แขกด้านล่างตะโกนเสียงดัง
จิ่วจิ่วมองไปที่กองเชียร์ พูดเสียงเบา “ฉันยอมค่ะ” พูดจบก็หน้าแดงไม่กล้ามองคนอื่น
“ต่อไปเชิญพระเอกจูบนางเอกได้เลยครับ” ไห่ลี่หมินเห็นจิ่วจิ่วและเหยนชิงเหยียนมองหน้ากันอย่างมีความสุข นึกถึงหลินหลิง ถ้าได้มองเขาแบบนี้จะดีแค่ไหน คิดๆ แล้วเขาก็พูดผิด
“จูบเลย จูบเลย” คนด้านล่างพูดอย่างหนักหน่วง ไม่ว่าจะเพราะเย่เฮ่าหรัน หรือเพราะเย่เชินหลิน ก็ยังกล่าวอวยพรด้วยความจริงใจมากมาย พวกเขาต่างก็อยากเห็นคนที่รักมีความสุข
จิ่วจิ่วหน้าแดงมองไปที่เหยนชิงเหยียน เธอไม่อยาก เสียงด้านล่างถูกเธอปิดกั้นโดยอัตโนมัติ
“เด็กดี” คำพูดที่อ่อนโยนจนสามารถฆ่าคนได้ทั้งโลกของเหยนชิงเหยียนทำให้จิ่วจิ่วมึนเมา เธอมองโครงหน้าชัดเจนของเหยนชิงเหยียนอย่างตะลึงงันที่ใกล้เข้ามา เสียงดังพรึ่บ เหมือนน้ำเย็นหยดลงบนผิว
จิ่วจิ่วมองเหยนชิงเหยียนอย่างเหม่อลอย ริมฝีปากสัมผัสกันเหมือนไฟฟ้าช็อต มึนเมา พวกเขาไม่ได้สัมผัสกันครั้งแรก มันดีกว่าจูบแรก
ช่วงเวลาที่น่าทึ่งของทั้งสองคนถูกนักข่าวหลายคนถ่ายเอาไว้ คนเหล่านั้นที่พยายามถ่ายฉากนี้ กลัวถูกคนอื่นแย่งไปก่อน ใครใช้ให้พวกเขาทำงานนี้กันล่ะ
เซี่ยชีหรั่นมองสองคนบนเวที ปรบมืออย่างแรง เธอหวังว่าคำอวยพรตัวเองจะส่งผ่านทุกคนไปยังจิ่วจิ่วได้
ได้รับสายตาชีหรั่น จิ่วจิ่วหน้าแดงเล็กน้อยมองเซี่ยชีหรั่น
คนที่มีความสุขมากที่สุดคือเย่เฮ่าหรัน เขานั่งแถวแรก เย่เชินหลินโทษเขาตลอด ถ้าไม่ใช่เขาเย่จื่อห้านก็คงไม่หลงทาง ทำไมเขาไม่โทษตัวเอง? เห็นเย่จื่อห้านได้หมั้นหมาย เขารู้สึกว่าสิ่งนี้ทำให้เขามีความสุขมากกว่าการได้รับเลือกตั้งอีก
งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ถูกรายงานโดยนักข่าวหลายคน
ในซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็กในเขตชานเมืองตงเจียง ผู้หญิงคนหนึ่งผมเผ้ายุ่งเหยิง เคลื่อนย้ายสินค้าอย่างยากลำบากนิดหน่อย
แบกกล่องสินค้าหนัก สองมือเธอยื่นออกไป กล่องตกพื้นดังพรึ่บ เธอยื่นมือย้ายสินค้าบนพื้น ผมปิดหน้าปิดตา เธอเงยศีรษะขึ้นมา เธอจำคนเหล่านั้นบนเวทีได้
ประโยคนั้นของนักข่าวบอกว่าลูกชายประธานเย่หมั้นหมาย ไม่กี่คำหลังงานอันยิ่งใหญ่ที่เป็นประวัติการณ์นั้นกระตุ้นเธอ
ทำไมพวกมันถึงมีความสุขได้ มีแค่เธอคนเดียวที่อาศัยอยู่ในความมืด ต้องซ่อนตัว
เถ้าแก่หญิงพูดกับตัวเองขณะที่ดู “หึ งานหมั้นที่ยิ่งใหญ่จริงๆ คนรวยนี่หรูหราเนอะ” 
ผู้หญิงที่ขนย้ายสินค้าก็คือส้งหลิงหลิง เธอหนีมาที่ร้านซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ แห่งนี้ในเขตชานเมือง คนอื่นไม่พบข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับเธอ เหมือนว่าเธอหายไปจากโลกใบนี้
ดวงตาส้งหลิงหลิงจ้องมองซีรีส์ ความเศร้าโศกนับพันพุ่งออกมาทันที เธอเป็นลูกสาวที่แท้จริง แต่มีบ้านก็ไม่สามารถกลับไปได้ เหยนชิงเหยียนยิ้มนั้นของนายสดใสมาก นายรู้หรือเปล่าว่านายไม่ใช่ลูกชายคนเล็กของเย่เฮ่าหรัน โม่เสี่ยวจุนต่างหาก นายเป็นแค่เรื่องโกหกที่ฉันสร้างขึ้น ได้ครองตำแหน่งแทนโม่เสี่ยวจุน
เธอจำได้ว่าตอนแรกหลังจากที่ตัวเองประสบอุบัติเหตุ เหยนชิงเหยียนไม่ได้ช่วยเธอพูดเลยสักประโยคเดียว ส้งหลิงหลิงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่ยุติธรรม ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งบิดเบี้ยว เธอแสยะยิ้มวิ่งออกมาจากร้านซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ แห่งนี้ ส้งหลิงหลิงในตอนนี้ผิวซีดเซียว ดวงตาสองข้างไร้จิตวิญญาณ ไม่มีใครจำได้ว่าเธอคือส้งหลิงหลิงคนนั้น
“ยัยตัวแสบ แกจะไปไหนน่ะ กลับมานะ” เถ้าแก่หญิงเห็นส้งหลิงหลิงรีบวิ่งออกไปจากซูเปอร์มาร์เก็ต ความภาคภูมิใจเธอก็หายไป ยัยตัวแสบนี่มันจะไปไหน ไม่บอกเธอด้วย แต่เธออ้วนเกินกว่าจะตามส้งหลิงหลิงทัน เลยทำได้แค่ปล่อยให้เธอไป
ไม่ว่าเถ้าแก่หญิงจะเรียกอย่างไรส้งหลิงหลิงก็ไม่หันศีรษะกลับมา เธอวิ่งไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะหนึ่ง หยิบเหรียญสองสามเหรียญจากกระเป๋าแล้วใส่ลงไป
ส้งหลิงหลิงหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเย็นชา การแสดงออกบนใบหน้าเหมือนงูพิษที่สะบัดลิ้นอย่างบึ้งตึงและเย็นชา
เธอหยุดไปสองสามนาทีมือก็กดโทรเบอร์บ้านตระกูลเย่อย่างรวดเร็ว ทุกสิ่งในตระกูลเย่อยู่ในหัวสมองเธอมาโดยตลอด แม้อยากลืมก็ลืมไม่ลง
ไม่กี่นาทีก็มีคนรับ
“สวัสดีค่ะต้องการพบใครคะ” อีกฝ่ายไม่รอให้ส้งหลิงหลิงพูดก็เอ่ยถามอย่างอ่อนโยน
ตั้งแต่ต้นจนจบส้งหลิงหลิงไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าเลย ได้ยินว่าต้องการพบใครเธอก็รู้สึกเยาะเย้ยเหลือเกิน เมื่อก่อนคฤหาสน์ตระกูลเย่ไม่มีใครไม่ทำตามใจเธอ แต่ตอนนี้ไม่มีใครรู้จักเธอแล้วจริงๆ 
ส้งหลิงหลิงอ้าปากแค่นหัวเราะแล้วพูดขึ้น “ฉันอยากพบเหยนชิงเหยียน อ้อ เหยนชิงเหยียนก็คือคุณชายเย่จื่อห้านที่กำลังหมั้นของพวกเธอ เธอเรียกเขามารับโทรศัพท์หน่อย” โดยเฉพาะคำว่าคุณชายเย่จื่อห้านนั้นระคายเคืองหูเป็นพิเศษ
“ขอโทษนะคะคุณคือใครคะ?” อีกฝ่ายถาม ประโยคนี้ยิ่งกระตุ้นส้งหลิงหลิง
“ให้ไปตามก็ไปสิ จะพูดไร้สาระมากทำไม?” ความไม่พอใจที่สะสมมาในช่วงนี้ของส้งหลิงหลิงพลุ่งพล่านทันที ความขี้โมโหของเธอก็พุ่งขึ้นมา
อีกฝ่ายดูตกใจกับเสียงคำรามของส้งหลิงหลิง ไปเรียกเหยนชิงเหยียนมาด้วยความแปลกใจ เธอเป็นแค่สาวรับใช้ตัวน้อยเท่านั้น
งานหมั้นจัดขึ้นจนถึงตอนจบแล้ว เหยนชิงเหยียนดึงจิ่วจิ่วเตรียมไปดื่มอวยพร
สาวใช้คนหนึ่งรีบวิ่งมาข้างๆ เหยนชิงเหยียน พูดเสียงเบา “คุณเย่คนเล็กคะ มีคนอยากคุยกับคุณค่ะ” เธอมองจิ่วจิ่วหนึ่งที ในดวงตามีแต่ความเสียใจ มองจิ่วจิ่วอย่างแปลกใจ
“จิ่วจิ่ว เธอรอฉันตรงนี้นะ ฉันจะรีบกลับมาเร็วๆ” เหยนชิงเหยียนลูบแขนจิ่วจิ่ว บ่งบอกให้เธอไม่ต้องเป็นห่วง จิ่วจิ่วยิ้มพยักหน้า
เหยนชิงเหยียนก้าวเท้ายาวตามสาวใช้ไป มาถึงห้องโถงใหญ่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นพอดี
“คุณเย่คนเล็กคะ น่าจะเป็นโทรศัพท์ของคุณค่ะ” สาวใช้พูดอย่างระมัดระวัง ผู้หญิงคนนั้นดุมาก เธอกลัวจริงๆ ที่ได้ยินเสียงคำรามแสบแก้วหูของเธอ