สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1006 สาวใช้ตัวแสบ 910

ตอนที่ 1006 สาวใช้ตัวแสบ 910
เหยนชิงเหยียนที่ยืนด้านหลังจิ่วจิ่วไม่กล้ามองหน้าฝู้เฟิ่งหยีตลอดเวลา ทุกครั้งที่มาหาเย่เฮ่าหรันก็จะรีบมารีบไป ไม่ได้อยู่นานเกินไป ฝู้เฟิ่งหยีถามเหตุผลกับจิ่วจิ่ว จิ่วจิ่วก็ส่ายศีรษะไม่รู้!
ทุกครั้งที่เขาออกมาก็จะแอบมองที่หน้าต่างเย่เฮ่าหรันหรือไม่ก็มองเขาจากที่ไกลๆ เหยนชิงเหยียนไม่กล้ากับฝู้เฟิ่งหยี ในขณะเดียวกันเขาก็ยิ่งไม่กล้ามองเย่เฮ่าหรัน เขารู้อาการป่วยของเย่เฮ่าหรันจากทางโรงพยาบาล เขายิ่งรู้สึกเสียใจ เขาครอบครองตำแหน่งของเย่จื่อห้านมาโดยตลอด เขารู้สึกอับอายที่ได้รับความอบอุ่นจากตระกูลเย่ เขาอาจจะไม่ใช่ลูกของตระกูลเย่ เย่เฮ่าหรันป่วยหนัก เขาก็ไม่กล้าพูดความจริงออกมา
ตอนเที่ยงคืน เย่เฮ่าหรันเพิ่งตื่นยังไม่ทันลืมตา ตอนนี้การได้ยินของเขาอ่อนไหวมาก เขาได้ยินเสียงเบาๆ จากข้างนอก
“ใคร? ” เย่เฮ่าหรันหยุดการกระทำที่มือ เขามองข้างๆ ประตู ไม่มีใคร หรือว่าตัวเองฟังผิด?
เย่เฮ่าหรันไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจ ในเมื่อไม่ได้เข้ามาเขาก็คิดว่าต้องเป็นเย่เชินหลินแน่ๆ
จริงๆ แล้วเย่เฮ่าหรันเดาผิด ครั้งนี้ไม่ใช่เย่เชินหลิน
เหยนชิงเหยียนไม่กล้าหายใจเสียงดังพิงกำแพงอยู่ ให้ตัวเองอยู่ในความมืดยากที่จะมองเห็น ไม่ได้ เขาต้องไปหาหลักฐานพิสูจน์ว่าเขาคือลูกตระกูลเย่ เขาไม่อยากสูญเสียความรักความห่วงใหญ่นี้ โดยเฉพาะความรักของจิ่วจิ่ว
อาการป่วยเย่เฮ่าหรันดีขึ้นสองวันก็ไปทำงาน เป็นวันจันทร์พอดี ทำให้จงหวีฉวนไม่แน่ใจว่าเย่เฮ่าหรันสบายดีหรือเปล่า
ทำงานวันแรก จงหวีฉวนนั่งในห้องทำงานมองไปฝั่งตรงข้ามอย่างกระตือรือร้น ฝั่งตรงข้ามคือห้องทำงานเย่เฮ่าหรัน เขาอยากแน่ใจว่าเย่เฮ่าหรันป่วยร้ายแรงหรือเปล่า เช้าตรู่ประตูจงหวีฉวนก็เปิดออก เพียงแต่เย่เฮ่าหรันไม่ได้ร่วมมือกับเขา เย่เฮ่าหรันรีบออกมาตอนเก้าโมงหนึ่งครั้ง จงหวีฉวนยังไม่ทันเห็น เขาก็เดินออกไปจากสายตา
สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังก็คือเย่เฮ่าหรันไม่เพียงแต่มาทำงาน ดูเหมือนสีหน้าจิตวิญญาณก็ดีมากด้วย จงหวีฉวนแทบอยากเข้าไปดูว่าเย่เฮ่าหรันเสแสร้งหรือเปล่า แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนี้
“เฮ่าหรันมาทำงานแล้วเหรอ” จงหวีฉวนเดินไปข้างๆ ห้องทำงานเย่เฮ่าหรันแล้วเสแสร้งทักทาย ในเมื่อถนนไปภูเขามันมาหาเขา เขาก็จะไปที่ภูเขา ตอนนี้มีคนอื่นอยู่ ไม่สะดวกเข้าไปดูใกล้ๆ เย่เฮ่าหรันพยักหน้าทำงานในมือต่อ ไม่ได้พูดอะไรมากมายกับจงหวีฉวน จงหวีฉวนลำบากใจ เขาเดินมาห้องทำงานตัวเองอย่างสบายๆ ในใจ ในใจกลับเอ่ยทักทายบรรพบุรุษเย่เฮ่าหรันสิบชั่วคน
จงหวีฉวนปิดประตูห้องทำงานตัวเองดังปัง หยุนซางบอกว่าเย่เฮ่าหรันป่วย เมื่อครู่นี้เขามองอย่างไรเย่เฮ่าหรันก็มีสีหน้าดีมาก ไม่มีวี่แววว่าป่วยเลย เยว่มู่หลานไม่จำเป็นต้องโกหกเขา หยุนซางก็คงไม่มายุ่งยากบอกว่าเย่เฮ่าหรันป่วยหรอก หรือว่าเย่เฮ่าหรันตั้งใจเสแสร้ง? หรือว่าเย่เฮ่าหรันพบจุดประสงค์ของเขาแล้ว? ไม่น่านะ จงหวีฉวนส่ายศีรษะตลอดเวลา!
เขาจะต้องทำอย่างไรถึงจะได้สถานการณ์ที่แท้จริงที่สุดของเย่เฮ่าหรัน?
จงหวีฉวนพยายามอย่างเต็มที่ในการคิดหาทาง สุดท้ายก็คิดว่าเซี่ยชีหรั่นใช้ได้ผลมากที่สุด เธอฉลาดมาก แต่ความใจดีคือจุดอ่อนของเธอ! ถ้าจงหวีฉวนป่วย ถ้าเธอรู้ก็ซ่อนมันไม่มิดแน่นอน
ทำงานวันนี้จงหวีฉวนเหมือนนั่งบนพรมเข็ม อยากจะให้เลิกงานเร็วๆ รอไปรอมาก็มาถึงห้าโมงเย็น
เย่เฮ่าหรันเดินมาจากข้างประตูจงหวีฉวนอย่างหรูหรา เขาดูเหมือนรีบมาก ไม่เห็นการทักทายของจงหวีฉวนเลย และไม่รู้ด้วยว่าตั้งใจไม่เห็นหรือเปล่า
จงหวีฉวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นไม่รับสาย เขาเตรียมจะโทรครั้งที่สองก็เห็นไห่ลี่หมินเดินลงมาจากข้างบน จงหวีฉวนดวงตาเป็นประกาย ตอนนี้มีคนหนึ่งที่ถามได้ไม่ใช่เหรอ? ถ้ายังมีคนที่ถามได้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามในสิ่งที่ตนอยากรู้!
“ลี่หมินอ่า ทำไมวันนี้มาทำงานเนี่ย ไปกินข้าวด้วยกันไหม” จงหวีฉวนเรียกไห่ลี่หมินที่เพิ่งลงมาชั้นล่าง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เต็มไปด้วยความใจดี
ไห่ลี่หมินมองจงหวีฉวนอย่างสงสัย จงหวีฉวนไม่เคยอยากทานอาหารกับเขาอย่างบริสุทธิ์ใจ ครั้งนี้เขามีธุระอะไรอีกไหม? ไห่ลี่หมินมองจงหวีฉวนอย่างสงบนิ่ง พยักหน้าเงียบๆ ใครใช้ให้จงหวีฉวนเป็นเจ้านายเขาล่ะ ถึงจะเป็นงานเลี้ยงที่หงเหมิน เขาก็ต้องไป สิ่งที่เขาทำได้ก็คือรับมือกับทุกวิธี
“ลี่หมิน เอาแบบนี้นะ ไปบ้านฉัน” จงหวีฉวนดึงไห่ลี่หมินขึ้นรถโดยไม่ให้โอกาสอธิบาย ไห่ลี่หมินอยากลงมาก็ไม่ได้แล้ว เขาทำได้เพียงตอบตกลง
ครอบครัวหนึ่งกับไห่ลี่หมินนั่งล้อมทานอาหารด้วยกัน บรรยากาศแปลกประหลาดจริงๆ จงหวีฉวนกลับไม่คิดอย่างนั้น ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาอยากรู้คือเย่เฮ่าหรันป่วยจริงหรือไม่ ส่วนบรรยากาศเขาไม่ได้พิจารณามันเลย
จงหยุนซางและไห่ลี่หมินพยักหน้าให้กันถือเป็นการทักทาย เธอมองจงหวีฉวน พ่อพาไห่ลี่หมินกลับบ้านมาทำไม? จงหวีฉวนไม่เคยทำธุรกิจที่ขาดทุน จงหยุนซางคิดว่าจงหวีฉวนกำลังวางแผนร้ายอะไรอยู่ โทษเธอไม่ได้ที่คาดเดาพ่อแบบนี้ สิ่งที่ต้องโทษคือความประทับใจที่ไม่ดีที่จงหวีฉวนมอบให้กับเธอ
“หยุนซาง เมื่อวานไปงานหมั้นเสี่ยวห้านเป็นยังไงบ้าง ลูกเตรียมจะหมั้นเมื่อไร? ” จงหวีฉวนทานไปทานมาก็เอ่ยถามขึ้นมาเหมือนไม่ได้ตั้งใจ  ความจริงคือรวมทุกอย่าง คนที่ไม่รู้ก็จะคิดว่านี่คือพ่อที่แสนดีคนหนึ่งจริงๆ โดยเฉพาะคำว่าเสี่ยวห้านสองคำนี้พูดอย่างใจดีมาก
“พ่อ ทำไมพ่อถามแบบนี้?” จงหยุนซางมองจงหวีฉวนอย่างสงสัย เหมือนอยากเห็นอะไรบางอย่างในสายตาเขา แต่จงหวีฉวนไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าให้จงหยุนซางมองความคิดเขาออกง่ายๆ แบบนี้ เขาจะได้ตำแหน่งในวันนี้ได้อย่างไร
“เป็นสาวอายุมากแล้ว ยังจะเขินอายอีก ช่วงนี้สุขภาพฉันไม่ดี ไม่เจอชีหรั่นมานานมากแล้ว” จงหวีฉวนพูดอย่างรู้สึกเสียใจนิดหน่อย พอเยว่มู่หลานได้ยิน ในใจก็โกรธมาก เดิมทีเธอยากจะพูดกับจงหวีฉวนตรงๆ ยังไม่ทันเอ่ยปากก็นึกขึ้นได้ว่าที่บ้านยังมีไห่ลี่หมินอยู่ เธอสำรวมขึ้นมาก แต่แบบนี้จะบรรเทาความโกรธได้อย่างไร? เยว่มู่หลานเตะจงหวีฉวนอย่างแรงหนึ่งที จงหวีฉวนเจ็บจนอยากร้องเสียงดัง สุดท้ายก็ทนเอาไว้
“ลี่หมิน เมื่อวานครึกครื้นหรือเปล่า?” จงหวีฉวนถามอย่างลวกๆ ใช้ตะเกียบตักอาหารอย่างคล่องมือ ลักษณะท่าทางสุขใจและร่าเริง
ไห่ลี่หมินถูกจงหวีถามแบบนี้ เขาก็พยักหน้าพูดขึ้นทันที “ครึกครื้นครับ”
“ได้ข่าววว่าเย่เฮ่าหรันก็ป่วยเหรอ?” จงหวีฉวนพูดถึงเย่เฮ่าหรันจบก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย เขาควรเปลี่ยนวิธีพูด พูดถึงเย่เฮ่าหรันตรงๆ แบบนี้ดูเหมือนไม่ดีเท่าไร
“พ่อรู้ได้ไง?” จงหยุนซางมองจงหวีฉวนอย่างสงสัย เขาไม่ได้ไปที่งาน ที่บ้านก็ไม่มีใครรู้ อาการป่วยของเย่เฮ่าหรันไม่ได้รายงานออกมาด้วย จงหวีฉวนไปรู้ข่าวนี้มาจากไหน
ได้ยินจงหยุนซางถามจงหวีฉวนกลับแบบนี้ถือว่ายืนยันว่าเย่เฮ่าหรันป่วยจริงๆ
“เขาไม่เป็นไรใช่ไหม เป็นเพื่อนร่วมงานกัน ไม่ได้ไปเยี่ยมเขาเลย จริงๆ แล้วมันค่อนข้างไม่ยุติธรรม” ใบหน้าชราของจงหวีฉวนรู้สึกผิดอย่างมาก ระหว่างที่พูดเขาแอบสังเกตปฏิกิริยาของไห่ลี่หมินและจงหยุนซาง
“พ่อ สถานการณ์ของคุณลุงเย่เราไม่รู้หรอก เรากินข้าวกันเถอะ คุยเรื่องคนอื่นลับหลังมันไม่ดี” จงหยุนซางเอ่ยปากพูดขึ้น ไห่ลี่หมินก็ไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ
“ลี่หมินอ่า พูดถึงงานแต่งของหยุนซางแล้ว ของเธอล่ะ?” จงหวีฉวนอยากถามสถานการณ์อาการป่วยของเย่เฮ่าหรัน แต่ไม่สามารถสอดแนมจากสองคนนี้ได้ จึงทำได้เพียงถามเรื่องอื่น เช่นได้รู้สถานการณ์ด้านความรักของลูกสาวเลขาธิการหลินก็ไม่เลว
“ประธานจง ผมยังเร็วไปครับ” ไห่ลี่หมินยิ้มพูด แต่เขาก็งงเป็นอย่างมาก จงหวีฉวนถามคำถามนี้ทำไม ถึงจะไม่รู้ว่าจงหวีฉวนมีทีเด็ดอะไรซ่อนอยู่หรือเปล่า มันเหมือนกระจกในใจไห่ลี่หมิน พูดคุยกับจงหวีฉวนต้องระวังอยู่เสมอ ทุกประโยคของจงหวีฉวนนั้นเป็นกับดัก ดึงให้ตกลงไป แม้จะไม่ใช่กับดัก แต่ทุกประโยคของเขาล้วนมีประโยชน์ ถือโอกาสฟังศัตรู
“ไม่เร็วไปหรอก ถึงจะไม่สามารถสร้างครอบครัวโดยไม่ทำอะไรเลย แต่มีครอบครัวแล้วจะรู้สึกเป็นเจ้าของ” จงหวีฉวนพูดด้วยอารมณ์ ทำให้เยว่มู่หลานกลอกตา แต่จงหวีฉวนมีไหวพริบไม่ได้เถียงเยว่มู่หลาน บางเรื่องสามารถแก้ไขได้โดยส่วนตัว โดยเฉพาะกับเยว่มู่หลาน ตราบใดที่เขาบอกเหตุผลที่ทำแบบนี้ เยว่มู่หลานจะไม่ทำให้เขาลำบากใจเกินไปแน่นอน
ไห่ลี่หมินยิ้มไม่ได้พูดอะไร บนโต๊ะอาหารเงียบนิดหน่อยชั่วขณะหนึ่ง
“ลี่หมิน ได้ข่าวว่าผู้ช่วยเย่เชินหลินป่วยเหรอ” ครั้งนี้จงหวีฉวนพูดอย่างไม่ใส่ใจ ตามองไห่ลี่หมินไม่กะพริบ ได้ยินมาจากลูกน้องว่าช่วงนั้นที่ไห่ลี่หมินหายตัวไปคือตามหาผู้หญิงที่ชื่อหลินหลิง
ผู้หญิงคนนั้นคือผู้ช่วยของเย่เชินหลิน เดิมทีแล้วนี่ยังไม่น่ากลัวมากพอ สิ่งที่กลัวคือสถานะตำแหน่งของผู้หญิงคนนั้นไม่สามารถเพิกเฉยได้ เธอและไห่ลี่หมินเหมือนมีความลับหนึ่งซ่อนอยู่ ครั้งนั้นเลขาธิการหลินกับเย่เชินหลินยังคุยกันอย่างมีความสุข ถ้าผู้ช่วยคนนั้นกับไห่ลี่หมินใกล้ชิดกันมันก็ดีสำหรับเขา
หลินหลิงป่วยเหรอ? ทำไมเขาไม่รู้ ช่วงนี้ยุ่งกับงาน ไห่ลี่หมินลืมไปหาหลินหลิง ให้ตายเถอะ เธอป่วยแต่ไม่บอกสักคำ เขาอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเธอขึ้นมา
ไม่จริง ทำไมจงหวีฉวนรู้ว่าหลินหลิงป่วย เขาไม่รู้เลย
“เหรอครับ? ยังไม่ได้ยินจริงๆ ครับ”
“เมื่อไม่กี่วันก่อนได้ยินเลขาธิการหลินพูดขึ้น เขามาหาเธอ เธอมีธุระอยู่ เธอเลยไม่รู้” จงหวีฉวนพูดจริงครึ่งเท็จครึ่ง ความเป็นเท็จดูเหมือนจริงมากกว่าความจริงเสียอีก!
“ประธานจงล้อเล่นแล้ว! ”
ใครจะอ้อมค้อมไม่เป็น ไห่ลี่หมินไม่ใช่ตัวสร้างความวุ่นวายนะ!
ทั้งสองคนไปๆ มาๆ ต่อสู้กัน!
จงหยุนซางอยู่ข้างๆ มองสองคนที่ต่อสู้กันอย่างไม่ยอมแพ้แล้วรู้สึกปวดศีรษะ!
ไห่ลี่หมินสังเกตเห็นหน้าจงหยุนซางไม่ดีอย่างมาก!
เยว่มู่หลานก็สังเกตเห็นจงหยุนซาง ทานอาหารอย่างไม่สบายใจเลย เธอจ้องจงหวีฉวนอย่างดุเดือด จงหวีฉวนอยากแสร้งทำเป็นหูหนวกเป็นใบ้ก็ทำไม่ได้ อีกอย่างปรบมือข้างเดียวมันไม่ดัง!
อาหารหนึ่งมื้อผ่านไป สถานการณ์ทั้งสองฝ่ายเกิดความตึงเครียด บรรยากาศไม่ต่างกับสนามรบ!
ไห่ลี่หมินทานอาหารเสร็จก็ขอลา เขาไม่หยุดแม้แต่ก้าวเดียว!
จงหวีฉวนส่งไห่ลี่หมินออกไปด้วยตัวเอง เขารู้ว่าไห่ลี่หมินอยากไปหาผู้ช่วยเย่เชินหลิน จงหวีฉวนอยากให้ไห่ลี่หมินไปหาหลินหลิงจากใจจริง ถ้าไห่ลี่หมินและหลินหลิงประสบผลสำเร็จก็เป็นเรื่องที่ดี เลขาธิการหลินจะช่วยเย่เฮ่าหรันหรือไม่ก็พูดยาก!
คนเรามีความเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น!
“พวกเธอสองคนไปส่งคุณไห่กลับบ้าน” จงหวีฉวนสั่งคนขับรถ! ไห่ลี่หมินก็ไม่ได้ชักช้า วันนี้เขานั่งรถจงหวีฉวนมา รถของเขายังอยู่ชั้นล่างห้องทำงาน!
ไห่ลี่หมินเป็นห่วงหลินหลิงเสมอ ผู้หญิงดื้อรั้นคนนั้น คิดถึงแต่เย่เชินหลินคนเดียว แม้แต่ชีวิตก็ไม่ต้องการ! เย่เชินหลินมันดีขนาดนั้นเลยเหรอ? ไห่ลี่หมินหึงหวงอย่างไร้เหตุผล!