สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1007 สาวใช้ตัวแสบ 911

ตอนที่ 1007 สาวใช้ตัวแสบ 911
เขาไม่อยากสนใจเธอจริงๆ แต่ก็วางใจเธอไม่ลง ไห่ลี่หมินนั่งรถกลับบ้านด้วยความขุ่นเคือง!
คนขับรถจงหวีฉวนสตาร์ทรถ ไห่ลี่หมินยังอดไม่ได้ที่จะอยากเจอหลินหลิง เขายังวางใจไม่ลง! 
ไห่ลี่หมินนึกถึงหลินหลิงตลอดทาง แม้แต่คนที่ตามมาด้านหลังเขาก็ไม่เห็น! 
ไห่ลี่หมินมาถึงตระกูลหลินก็หนึ่งทุ่มแล้ว เขาจอดรถ แล้วรีบวิ่งเข้าไป
“คุณผู้หญิงของคุณเป็นไงบ้างครับ? ” ไห่ลี่หมินอดใจไม่ไหวถามคนรับใช้ตระกูลหลินข้างๆ ใครจะไปรู้ว่าคนรับใช้ไม่สนใจเขาเลย “งั้นเปิดประตูให้ผมหน่อย ผมอยากเจอหลินหลิง” ไห่ลี่หมินรอการตอบสนองพวกเขาไม่ไหว อยากบุกเข้าไปข้างในเลย! เขาไม่อยากรอแล้ว
ใครจะไปรู้ว่าคนเหล่านั้นแค่มองเขาหนึ่งทีแล้วเดินจากไป ที่แท้หลินหลิงก็เพิ่งเดินออกมาจากห้องแล้วเห็นรถไห่ลี่หมินพอดี เธอเดาว่าไอ้ผู้ชายเฮงซวยนี่ต้องมาตระกูลหลินแน่ๆ เธอสั่งคนรับใช้ทันทีว่าห้ามให้ไห่ลี่หมินเข้ามา หลินหลิงไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้าอะไร ตามหลักการแล้วไห่ลี่หมินไม่มาหาเธอ เธอควรจะจุดธูป ควรจะดีใจสิ หลินหลิงดีใจไม่ลง ทั้งๆ ที่รู้ว่าสองสามวันนี้ตระกูลเย่ยุ่งมาก เธอก็ยังโกรธ
เลขาธิการหลินมีธุระเพิ่งถึงบ้าน เมื่อเลขาเขาเปิดประตู ท่าทางเป็นกังวลของไห่ลี่หมินก็ตกอยู่ในสายตาเขา
“ลี่หมิน ไม่เห็นนายมาตั้งนานแน่ะ ยุ่งมากเหรอ? ”
เสียงคุ้นเคยของเลขาธิการหลินดังขึ้นด้านหลัง ไห่ลี่หมินหลังแข็งทื่อ เขาหันตัวกลับไป ยิ้มและพูดขึ้น “คุณท่านหลิน เชินหลินเป็นพี่น้องของผม สองวันนี้ที่บ้านเขามีธุระค่อนข้างเยอะ เลยไม่ได้มาเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนคุณเลย ลี่หมินต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ”
เลขาธิการหลินพอใจกับทัศนคติไห่ลี่หมินมาก บางครั้งไม่ว่าใครจะผิด ถอยออกมาก้าวหนึ่งจะทำให้ท้องฟ้ากว้างขึ้น ถ้าผู้ชายคนหนึ่งแม้แต่ความคิดนี้ก็ไม่มี เขาจะยกหลินหลิงให้เขาได้อย่างสบายใจได้อย่างไร
“ตามฉันมาสิ บางทีหลินหลิงสาวน้อยคนนั้นไม่เจอนายไม่กี่วัน ป่านนี้โกรธนายแล้วแหละ” เลขาธิการหลินหัวเราะฮ่าๆ รู้ว่าลูกสาวเหมือนพ่อ เลขาธิการหลินพูดถูกจริงๆ 
ไห่ลี่หมินคิดความเป็นไปได้มากมาย สิ่งเดียวที่ไม่ได้คิดคือหลินหลิงจะโกรธเขา เธอไม่ได้คิดถึงแต่เย่เชินหลินหรอกเหรอ จะโกรธเขาได้อย่างไร ไห่ลี่หมินยิ้มออกมา เห็นว่าเลขาธิการหลินปลอบเขา
คนรับใช้มองไห่ลี่หมินเข้าไปห้องโถงอย่างตะลึงงัน คุณผู้หญิง ขอโทษนะ เราทำตามที่คุณสั่งแล้ว แต่คุณท่านพาคุณไห่เข้ามาเอง
“ไปดื่มชากับฉัน นี่คือชาหลงจิ่งแรกของปีนี้ รสชาติไม่เลว กว่าฉันจะขอให้คนไปซื้อให้ได้ไม่ง่ายเลย” เลขาธิการหลินพูดอย่างมีความสุข ทุกปีเขาซื้อชาดีๆ ไม่กี่กิโล 
“นายท่าน ผมได้ยินว่าหลินหลิงป่วย งานหมั้นเย่จื่อห้านก็ไม่เห็นเธอไป ผมคิดว่าหลินหลิงยุ่งกับงานที่บริษัทเลยไปไม่ได้ ผมอยากเจอเธอ” ไห่ลี่หมินพูดอย่างจริงใจ หัวใจเขาบินไปที่หลินหลิงนานแล้ว ตัวอยู่ที่ค่ายของเฉาเชา ใจอยู่ที่ดินแดนฮั่น
เลขาธิการหลินสนับสนุนให้ไห่ลี่หมินและหลินหลิงคบกัน พอได้ยินไห่ลี่หมินจะไปหาหลินหลิง เขาก็โบกมือไม่ได้ขอให้อยู่ต่อ ชายังมีโอกาสหน้า
ห้องนอนหลินหลิงคุ้นเคยสำหรับไห่ลี่หมินตั้งนานแล้ว เมื่อคิดแล้วไห่ลี่หมินก็รีบไปสู่จุดหมาย
ระหว่างทางก็เห็นป้าจางถือถ้วยโจ๊กเดินมาพอดี
“ป้าจาง” ไห่ลี่หมินเดินไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้น เขาไม่กระตือรือร้นได้เหรอ จะได้อยู่กับหลินหลิงไหมยังต้องพึ่งพวกป้าจางตอนนี้เรื่องราวมันยังไม่เกิดขึ้นเลย ทำให้พวกเขาไม่พอใจมันคือพฤติกรรมของคนโง่ไม่ใช่เหรอ
“ลี่หมิน ไม่เจอคุณนานมากเลย งานเยอะเหรอ นายท่านคิดถึงคุณ คุณผู้หญิงก็คิดถึงคุณเหมือนกัน” ป้าจางพูดอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนคำเหล่านี้ไม่ได้แปลกอะไร แต่ไห่ลี่หมินฟังแล้วแตกต่าง นายท่านหลินคิดถึงเขา เขาเข้าใจได้ แต่หลินหลิงคิดถึงเขาเนี่ย ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่อยากจะเชื่อชั่วคราว
แต่ไห่ลี่หมินฉลาดมาก เขาไม่ได้คัดค้าน กลายเป็นกิจวัตรก็ดี แสดงว่าเขากลายเป็นแขกประจำของตระกูลหลินแล้วไม่ใช่เหรอ ทุกคนไม่เจอเขาก็ยังคิดถึงเขาคนนี้ ถ้าเขากลายเป็นกิจวัตรของหลินหลิง ไห่ลี่หมินดวงตาเป็นประกาย ไม่เลวนี่
“ป้าจาง อันนี้ผมเอาไปให้เอง คุณกลับไปเถอะครับ” ไห่ลี่หมินมองโจ๊กในชาม เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าโจ๊กนี้มันเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ
“คุณผู้หญิงป่วยไม่สามารถกินของเผ็ดหรือเลี่ยนได้ ฉันเลยให้ห้องครัวทำโจ๊กให้เธอ งั้นคุณเอาไปให้เธอนะคะ ฉันไปทำธุระแล้ว” ป้าจางมองออกว่าไห่ลี่หมินอยากคุยกับหลินหลิง เธอก็ชอบไห่ลี่หมินเด็กคนนี้เหมือนกัน ในใจก็หวังว่างานแต่งงานครั้งนี้จะเป็นไปได้ เลยปล่อยให้ไห่ลี่หมินไปหาหลินหลิง หวังว่าสองคนนี้ได้อยู่กันตามลำพังมากขึ้นแล้วจะชอบกัน
หลินหลิงนอนบนเตียง ในใจไม่สงบอยู่นานมาก เมื่อครู่นี้ตอนเธอเห็นไห่ลี่หมินในใจก็หลอกใครไม่ได้ แต่นั่นมันไอ้อันธพาลเฮงซวย หลินหลิงยังไม่ทันคิดต่อก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยหนึ่ง
“หลินหลิง ขึ้นมาทานโจ๊ก” ไห่ลี่หมินผลักประตูเข้ามาทันที
“นายเคาะประตูไม่เป็นหรือไง” หลินหลิงพูดอย่างโกรธนิดหน่อย
“ครั้งหน้าฉันจะจำไว้ ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนเร็วๆ” ไห่ลี่หมินพูดอย่างอารมณ์ดี เขาวางโจ๊กบนโต๊ะในห้องหลินหลิง ยื่นมือจะพยุงหลินหลิงขึ้นมา
“นายจะทำอะไร?” หลินหลิงตะโกนเสียงดังขึ้นมา
ไห่ลี่หมินตกใจสะดุ้ง เขายิ้มแล้วพูดขึ้น “เธอคิดว่าฉันจะทำอะไร? ฉันแค่จะพยุงเธอขึ้นมากินยา อย่าใช้ความคิดสกปรกของเธอคิดถึงฉันสิ”
หลินหลิงได้ยินก็ทนไม่ไหว เดิมทีเธอหาที่ระบายความโกรธไม่ได้ ประโยคนี้ของไห่ลี่หมินกลายเป็นชนวน
“นายว่าใครสกปรก นายต่างหากที่สกปรก เหมือนพวกที่เอาไปทั่ว” หลินหลิงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ไอ้ชายเฮงซวยคนนี้บอกว่าเธอสกปรก หน้าด้านจริงๆ “ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น นายต่างหากที่คิดเรื่องแบบนั้นทั้งวัน” หลินหลิงพูดแล้วก็หน้าแดง ใบหน้าที่ปกติเย็นชานั้นแดงก่ำ ไห่ลี่หมินตกตะลึง
“โอเคๆ งั้นเธอกินนี่ก่อน ฉันสกปรกเอง” ไห่ลี่หมินพูดเอาใจ บางครั้งก็ยอมผู้หญิงบ้างก็ดี ถ้าดำเนินต่อไปมันจะไม่มีจุดสิ้นสุดใช่ไหม?
ไห่ลี่หมินไม่พูดกับเธอหลินหลิงก็ไม่มีวิธีแล้ว เธอจ้องไห่ลี่หมิน ขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเขา
“ถ้าเธอไม่กิน ฉันก็จะใช้วิธีอื่นช่วยแบบไม่เกรงใจแล้วนะ เช่นการใช้ปากป้อนเธอ ฉันก็คิดถึงปากแดงๆ ของเธอมาก” ไห่ลี่หมินพูดอย่างชัดเจน เดิมทีแค่พูดขู่หลินหลิงเฉยๆ ใครจะรู้ว่าพอพูดจบเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองปากแดงของหลินหลิง ปากแดงอันบอบบางของหลินหลิงดึงดูดไห่ลี่หมิน
เขากลืนน้ำลายอย่างหนัก ให้ตายเถอะ ทำไมตอนนี้มองหลินหลิงแล้วกลายเป็นสิ่งล่อใจ หรือต่อไปเธอคือพิษรักที่เขาไม่สามารถแก้ได้? 
หลินหลิงพบความผิดปกติของไห่ลี่หมินเช่นกัน เธอคิดอย่างกังวลนิดหน่อยว่าที่นี่คือตระกูลหลิน ถึงไห่ลี่หมินจะใจกล้าบ้าบิ่นแค่ไหนก็คงไม่ถึงขั้นกระตุกหางเสือหรอก!
“เธอรีบกินเถอะ กินเสร็จแล้วฉันจะได้ไป! ” เสียงไห่ลี่หมินทุ้มต่ำน่ากลัว! หลินหลิงเห็นเงาสะท้อนตัวเธอในดวงตาเขาอย่างชัดเจน!
หลินหลิงชี้ไปที่โจ๊ก เธอสวมชุดนอน ชุดนอนในฤดูร้อนตามประเพณีแล้วไม่มีการรับประกันในหน้าหนาว!
ไห่ลี่หมินส่งโจ๊กมาให้หลินหลิงมองเธอทานจนหมด สุดท้ายก็ออกไปโดยไม่หันศีรษะกลับมาแม้แต่นิดเดียว! เขาไม่กล้าหันศีรษะกลับมา! ตอนนี้เขาต้องสงบสติอารมณ์ หรือไม่ก็หาคนปลอบประโลม คิดว่าต้องหาคน ไห่ลี่หมินก็ไม่อยากจริงๆ ! ความหื่นกระหายในใจก็ลดลงเยอะมาก!
แต่ไห่ลี่หมินก็ไม่กล้าอยู่ต่อ!
ตอนเขาเดินออกมาก็เห็นคุณท่านหลินอีกครั้ง!
“ลี่หมิน จะกลับแล้วเหรอ? ” คุณท่านหลินเหมือนจะรอไห่ลี่หมินอยู่โดยเฉพาะ!
“ท่านหลิน หลินหลิงกินเสร็จแล้วครับ เดี๋ยวผมมีธุระต่อ!” ไห่ลี่หมินกล่าวอย่างรู้สึกผิด! 
พอเลขาธิการหลินได้ยิน ก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้ปฏิบัติกับหลินหลิงไม่เลว เขายิ้มเล็กน้อยพยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ไปเถอะ มีเวลาว่างก็มาอยู่เป็นเพื่อนตากแก่อย่างฉันนะ!”
“ต่อไปลี่หมินจะมากวนบ่อยๆ ครับ!”
ไห่ลี่หมินบอกลาเลขาธิการหลิน นั่งรถออกไปแล้ว! เขาเปิดหน้าต่างรถตลอดเวลา โดนลมหนาวพัดก็รู้สึกสร่างขึ้นมาก!
ไห่ลี่หมินมองไปที่ถนนคึกคัก เขาอยากหาซูเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อน้ำเย็นสักคชขวด แบบนี้ก็ได้! 
“นั่นเย่จื่อห้านหรือเปล่า?” ไห่ลี่หมินมองดูนาฬิกาข้อมือ นี่มันดึกแล้ว เขาอยู่ที่นี่จริงๆ เหรอ? ดื่มเหล้าเมา!
ไห่ลี่หมินจำได้ว่าเย่จื่อห้านเหมือนจะไม่ชอบดื่มเหล้า มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? 
เขาคือน้องชายเย่เชินหลิน ไห่ลี่หมินลงรถแล้วเดินไปอย่างไม่ลังเล!
“เสี่ยวห้าน ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ล่ะ? ” ไห่ลี่หมินนั่งตรงข้ามเหยนชิงเหยียน ถามความสงสัยในใจออกไป!
“พี่ไห่ ฉันปวดใจมาก!” เหยนชิงเหยียนเมาแล้ว ความกดดันในช่วงนี้ของเขากดเขาเอาไว้แน่น พอเห็นไห่ลี่หมินเขาก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ อยากให้สักคนมารับฟัง! 
“เสี่ยวห้าน ไม่เป็นไรนะ แล้วมันจะผ่านไป!” ไห่ลี่หมินไม่รู้ว่าบอกเหยนชิงเหยียนหรือปลอบตัวเอง บางทีอาจจะทั้งสอง! 
“พี่ไห่ คุณพ่อป่วยแล้ว ป่วยร้ายแรงขนาดนั้นแต่ฉันไม่กล้าไปเยี่ยมเขา!” เหยนชิงเหยียนพูดเสียงดังและเจ็บปวด เขาพึมพำประโยคนี้ตลอดเวลา! 
“ประธานเย่ป่วยรุนแรงมากเหรอ?” ไห่ลี่หมินไม่แน่ใจกับอาการป่วยของเย่เฮ่าหรันมากนัก!
“พี่ไห่ฉันเป็นคนเลว! ขโมยความสุขของคนอื่น! ” เหยนชิงเหยียนหยุดปากเอาไว้ไม่ได้!
ไห่ลี่หมินมองเหยนชิงเหยียนอย่างสงสัย ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด!
“จิ่วจิ่ว ฉันรักเธอ อย่ารักคนอื่นเลยนะ! ” เหยนชิงเหยียนนึกถึงคำพูดของจิ่วจิ่ว เขาพูดอย่างเจ็บปวด! 
ไห่ลี่หมินมองเหยนชิงเหยียนแล้วนึกถึงหลินหลิง หลินหลิง อย่าชอบคนอื่นเลยนะ!
ไห่ลี่หมินยิ่งคิดถึงหลินหลิง ในใจก็เกิดความเศร้ามากมายอย่างไม่มีเหตุผล!
เขาเรียกบริกรมาเพิ่มแก้วเหล้า ไห่ลี่หมินเติมของตัวเองให้เต็มแก้ว ดื่มรวดเดียวจนหมด! 
ทั้งสองคนเริ่มดื่มทีละแก้ว! เหยนชิงเหยียนดื่มเยอะอยู่แล้ว ยังไม่ทันสองแก้วเขาก็ฟุบหลับบนโต๊ะ! 
ไห่ลี่หมินถือแก้วคนเดียว รู้สึกว่างเปล่าและเหงามาก คิดถึงหลินหลิง เขาดื่มอีกแก้วและอีกแก้ว ดื่มตลอดเวลาจนหมดสติ!
จงหวีฉวนเห็นข้อความที่ส่งมาจากคนที่ส่งไป เย่เฮ่าหรันป่วยหนัก เย่จื่อห้านกับไห่ลี่หมินเมาเหล้า อ้างว่าเสียใจเรื่องเย่เฮ่าหรัน!
จงหวีฉวนพิจารณาเรื่องเสียใจของเย่จื่อห้านมาโดยตลอด! 
เย่เฮ่าหรันป่วยหนัก เขาหัวใจวาย เย่เฮ่าหรันอย่าโทษว่าฉันโหดเหี้ยมเลยนะ ถ้าจะโทษก็ให้โทษที่นายแข่งกันฉัน! 
จงหวีฉวนพึมพำว่าขอโทษตลอดเวลา สำหรับแผนอันดับแรกต้องแก้ไขสถานการณ์ในตอนนี้ก่อน จะขอโทษทำไมกัน! แต่เขาต้องบอกเลยว่าเย่จื่อห้านชีวิตยากลำบากจริงๆ
เขาอยากขอบคุณที่เหยนชิงเหยียนไปดื่มเหล้า ถ้าไม่ใช่เพราะเขา จงหวีฉวนจะได้ผลลัพธ์ที่ตัวเองต้องการเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร ตอนนี้เวลาก็คือชีวิต เขาต้องแข่งขันกับเวลา