สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1008 สาวใช้ตัวแสบ 912

ตอนที่ 1008 สาวใช้ตัวแสบ 912
จงหวีฉวนกระตือรือร้นมากสำหรับวันพรุ่งนี้ เพราะว่าพรุ่งนี้จะเป็นจุดพลิกชะตาชีวิตของเขา จุดเริ่มต้นของชีวิตที่มีความสุข
เหล้าที่ไห่ลี่หมินดื่มไม่ได้น้อยกว่าเหยนชิงเหยียนเลย เขาพยายามอย่างมากในการครองสติไว้ เหยนชิงเหยียนที่เมาทำได้เพียงให้ไห่ลี่หมินมาส่ง
“ไม่รู้เสี่ยวห้านไปไหน ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย” จิ่วจิ่วเดินอยู่ในห้องเซี่ยชีหรั่นอย่างกังวล เธอไม่กล้าเคลื่อนไหวมากเกินไป เหยนชิงเหยียนไม่ให้จิ่วจิ่วตามเขาไป เขาต้องการอยู่เงียบๆ
เย่เชินหลินยุ่งอยู่ตลอดเวลา เซี่ยชีหรั่นเบื่อที่จะอยู่คนเดียว เธอยืนข้างๆ มองจิ่วจิ่วที่นั่งจับมุมเสื้ออย่างอยู่ไม่สุข! ดูเหมือนจะปล่อยเสี่ยวจุนไปอย่างสมบูรณ์แล้ว! มีรถคันหนึ่งค่อยๆ ขับมาจากไม่ไกล รถคันนั้นเธอจำได้ว่าเป็นของไห่ลี่หมิน ทำไมเขามาที่ตระกูลเย่?
“จิ่วจิ่ว เธอว่าคุณไห่มาที่นี่ทำไม? ” จิ่วจิ่วชี้ไปนอกหน้าต่างและเอ่ยถาม
จิ่วจิ่วได้ยินว่าไห่ลี่หมินมาที่นี่ เธอคิดว่าคงไม่ได้พาเหยนชิงเหยียนมาหรอกมั้ง เธอเดาถูกจริงๆ ด้วย
ไห่ลี่หมินเพิ่งเปิดประตู จิ่วจิ่วก็พุ่งไปที่ประตูรถ เธอบินไปเหมือนนกที่กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“พามาให้แล้ว ไม่ต้องขอบคุณ” ไห่ลี่หมินจอดรถส่งเหยนชิงเหยียนให้จิ่วจิ่ว
“คุณไห่ ขอบคุณค่ะ” จิ่วจิ่วโห่ร้องอย่างดีใจ
ไห่ลี่หมินเดินเตาะแตะไปเปิดประตูรถ เหยนชิงเหยียนพักผ่อนอยู่ในนั้นอย่างสงบ
จิ่วจิ่วเมื่อได้เห็นเขาจริงๆ หินก้อนใหญ่ในใจทั้งหมดก็ถูกวางลง
เซี่ยชีหรั่นเห็นภาพนี้ มุมปากก็เผยรอยยิ้ม
พวกเขาไม่มีใครรู้ว่าเสียงหัวเราะในวันนี้หลังจากผ่านไปหนึ่งวันจะกลายเป็นความเศร้า เซี่ยชีหรั่นไม่เคยคิดมาก่อนเช่นกันว่าต่อไปจะเจอนรกสิบแปดขุม
เช้าตรู่วันต่อมาจงหวีฉวนไปดักรอหน้าประตูเย่เฮ่าหรัน เมื่อวานเขาคิดหาทางได้แล้ว วิธีเดียวที่สามารถแก้ปัญหาได้ทั้งหมด
เมื่อเย่เฮ่าหรันเห็นจงหวีฉวนก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก ต่อมาก็คิดๆ แล้วก็สมเหตุสมผล เขาคงอยากรู้ว่าเขาลงสมัครรับเลือกตั้งได้หรือไม่ แต่เสียใจจริงๆ เย่เฮ่าหรันมองจงหวีฉวนแล้วพูดทีละคำ “ฉันสบายดีแล้ว นายไม่ต้องมาถามฉันแล้ว”
จงหวีฉวนมองเย่เฮ่าหรันเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม วันนี้เขาไม่ได้ถามแค่ว่าเขาสบายดีไหม สิ่งที่จงหวีฉวนต้องทำในวันนี้คือสิ่งผิดกฎหมายและเป็นอันตราย เขาก็ต้องทำเช่นกัน
“เย่เฮ่าหรัน ฉันจะบอกความลับนายหนึ่งอย่าง” จงหวีฉวนเหลือบมองเย่เฮ่าหรัน เหมือนพระราชาผู้สูงศักดิ์
“นายมีความลับอะไร? ” เย่เฮ่าหรันมุมปากยิ้มเยาะเย้ยขึ้นมาจางๆ เขาไม่มองจงหวีฉวนเลย เท้าข้างหนึ่งย่ำเข้าไปในห้องทำงานแล้ว
ปากหนักขนาดนี้เลย? เดี๋ยวฉันให้ปล่อยให้นายปากหนักตลอดไป
“บอกนายเรื่องความลับครั้งใหญ่เมื่อสิบกว่าปีก่อน รับรองว่าจะทำให้นายประหลาดใจ” จงหวีฉวนมองเย่เฮ่าหรันเดินเข้าไปในห้องทำงาน เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนแม้กระทั่งความดูถูกเหยียดหยามของเย่เฮ่าหรัน
แต่จงหวีฉวนแสร้งทำเป็นไม่เห็น เขารอคอยอย่างมากว่าเย่เฮ่าหรันฟังเรื่องราวเขาจงแล้วจะยังสามารถดูถูกเหยียดหยามได้แบบนี้หรือเปล่า
“สิบกว่าปีก่อน การหายตัวไปของเย่จื่อห้านไม่ใช่เรื่องบังเอิญ” จงหวีฉวนพูดกับเย่เฮ่าหรันอย่างคาดการณ์ไม่ได้ “และไม่เสียหายที่จะบอกนาย การหายตัวไปของเขามันวิเศษมาก ฉันจะเล่ารายละเอียดให้นายฟังช้าๆ ”
เย่เฮ่าหรันเบิกตากว้างมองจงหวีฉวน ในตอนนั้นการหายตัวไปของเย่จื่อห้านทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับเย่เชินหลินแข็งตึงมาโดยตลอด จนถึงตอนนี้เย่เชินหลินยังไม่ยอมเรียกเขาว่าพ่อเลยสักคำ!
จงหวีฉวนเริ่มพูดขึ้นมาอย่างน้ำไหลไฟดับ
สามเดือนก่อนที่เย่จื่อห้านหายตัวไป ผู้นำส่วนกลางมาตรวจสอบที่ตงเจียง เย่เฮ่าหรันได้รับคำชมอย่างเป็นเอกฉันท์ จงหวีฉวนคิดว่าตัวเองทำงานหนักมาแต่สุดท้ายก็ไม่ได้รับคำชมเลย? ในใจเขาโกรธอย่างยิ่ง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งความชอบที่เผยออกมาอย่างตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจของผู้นำที่มีต่อเย่เฮ่าหรัน การเลื่อนขั้นคือการตอกตะปูลงแผ่นเหล็ก!
จงหวีฉวนนั่งโซฟาหนังแท้ เริ่มวางแผนวิธีสมคบคิด ช่องโทรทัศน์ออกอากาศข่าว เด็กคนหนึ่งที่หายตัวไปนานยี่สิบกว่าปีกำลังตามหาพ่อ จงหวีฉวนเริ่มวางแผน ในเมื่อเย่เฮ่าหรันขโมยซีนของเขาไป เขาจะต้องทำให้เขาสูญเสียสิ่งที่เขาห่วงใย
จงหวีฉวนเดินไปด้านหน้าหน้าต่าง สายตาเย็นยะเยือกมองไปที่การหลั่งไหลของผู้คนบนถนน เย่เฮ่าหรันถ้าจะโทษก็โทษได้แค่ที่แกมาขวางทางกว้างของฉัน!
เขาต้องหาวันดีๆ สักวันให้เย่เฮ่าหรันพาเย่จื่อห้าน เย่เชินหลินและฝู้เฟิ่งหยีออกมาเที่ยว ตงเจียงจะบอกว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ บอกว่าเล็กก็ไม่เล็ก มันเป็นไปได้อย่างสมบูรณ์แบบที่เด็กออกมาเที่ยวแล้วหายตัวไป
วันนั้น ตงเจียงจัดเทศกาลโคมไฟอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!
“พ่อ ผมอยากออกไปดูโคมไฟ! ” เย่จื่อห้านตัวน้อยมองเย่เฮ่าหรันตาไม่กะพริบ!
ช่วงนี้แถวบ้านเขาได้รู้จักคุณลุงคนหนึ่ง ลุงคนนั้นพาเขาออกไปเที่ยวทุกวัน ให้ของเล่นเขา คุณลุงบอกว่าเรื่องนี้ห้ามบอกใคร แม้แต่คุณแม่ก็ห้ามบอก!
วันนี้ คุณลุงเดินตะลอนๆ มาบอกเขา สามารถได้กลิ่นฝุ่นบนเสื้อผ้า!
“เสี่ยวห้าน วันนี้ลุงจะพาไปดูโคมไฟ โคมไฟสวยมาก! ”
คุณลุงในชุดสูทและรองเท้าหนังพูดกล่อมเย่จื่อห้านด้วยคำพูดไพเราะ พูดแล้วอยากไปดูโคมไฟอย่างมาก!
“คุณลุง โคมไฟสวยมากเลยเหรอครับ? ” เย่จื่อห้านถาม!
“สวยมาก! ”
ในเมื่อคุณลุงบอกว่าสวยนั่นก็ต้องสวยมาก เย่จื่อห้านยิ้มแล้วพูดขึ้น “คุณลุง ลุงไปก่อน เดี๋ยวผมให้พ่อแม่พาผมไปหาคุณ!”
เย่จื่อห้านพูดจบก็วิ่งออกไปไกล เขาควรกลับไปแล้ว พี่ชายกำลังรอเขาอยู่!
เย่จื่อห้านยิ่งวิ่งยิ่งไกล จนกระทั่งหายไป ใบหน้าคุณลุงที่อ่อนโยนมาโดยตลอดกลายเป็นรอยยิ้มเย็นยะเยือก อุณหภูมิบรรยากาศโดยรอบลดลงอย่างไม่มีเหตุผล
ตามคำขอของลูก ฝู้เฟิ่งหยีก็ตอบตกลงอย่างใจอ่อนว่าจะพาลูกไปเที่ยว
ฝู้เฟิ่งหยีและเย่เฮ่าหรันพาลูกสองคนมาก็ยังมีบอดี้การ์ดหลายคนอยู่รอบๆ จุดประสงค์เพื่อป้องกันการหายตัวไป อย่างไรแล้วคนก็เยอะมาก แต่ไม่ว่าพวกเขาจะป้องกันอย่างไรสุดท้ายแล้วก็ปล่อยให้เย่จื่อห้านหายตัวไปในที่สุด
ลูกทั้งสองคนปกติไม่ค่อยออกมา ได้เห็นโลกที่เต็มไปด้วยสีสันที่นั่น ไม่ว่าเห็นอะไรก็แปลกใจไปเสียทุกอย่าง
มักจะเกิดอุบัติเหตุในสถานที่ครึกครื้น นี่ก็ด้วย เทศกาลโคมไฟยังเริ่มไม่นานเท่าไร ก็เกิดเรื่องใหญ่ นักแสดงอาหารเป็นพิษ เย่เฮ่าหรันเป็นผู้รับผิดชอบในการให้การสนับสนุนการแสดงครั้งนี้ เขาต้องไปที่นั่น ชีวิตคนสำคัญมาก
“พ่อ ผมจะไปกับพ่อ” เย่จื่อห้านดึงเสื้อผ้าเย่เฮ่าหรันแล้วพูดเสียงเบา เขาเห็นคุณลุงที่คุ้นเคยแล้ว เขายิ้มให้เขาตลอดเลย เขาอยากไปขอบคุณเขา ถ้าไม่ใช่เขา วันนี้เย่จื่อห้านคงไม่ได้เห็นสิ่งแปลกใหม่มากมายขนาดนี้
“เสี่ยวห้าน เป็นเด็กดีนะลูก พ่อมีธุระ ครั้งหน้าจะพาไปด้วย” เย่เฮ่าหรันออกไปจัดการธุระ เขาพาเย่จื่อห้านไปด้วยไม่สะดวก
“พ่อ เสี่ยวห้านเป็นเด็กดีมากครับ” เย่จื่อห้านตอนเด็กๆ หน้าตาน่ารัก ดวงตากลมโตใสแจ๋ว
เย่เฮ่าหรันเห็นแววตาคาดหวังของลูกชาย กัดฟัน เดี๋ยวตอนพาเขาไปด้วยก็หาคนให้ช่วยดูก็ได้
เย่จื่อห้านดีใจอย่างยิ่ง เขาจะได้คุยกับคุณลุงแล้ว ตอนเย่จื่อห้านไปก็ยังโบกมือให้กับฝู้เฟิ่งหยีและเย่เชินหลินแล้วพูดขึ้นว่า “แม่ครับ พี่ครับ รอผมนะเดี๋ยวมา” ใครจะไปรู้ว่าเขาไปครั้งนี้แล้วจะไม่มีวันกลับมา
เย่เฮ่าหรันพาลูกชายตัวน้อยมาที่ห้องประชุม ในนั้นมีผู้นำ เขาพาเย่จื่อห้านไปที่ห้องทำงานเขา
“เสี่ยวห้าน ลูกรอพ่ออยู่ที่นี่นะ” เย่เฮ่าหรันรีบวางเย่จื่อห้านลงแล้วรีบไปที่ห้องประชุมโดยไม่หันศีรษะกลับมา
เริ่มประชุมได้ไม่นาน ใบหน้าจงหวีฉวนเริ่มซีด ศีรษะมีเหงื่อออก ออกประชุมมากลางคัน นอกจากเขาแล้วคนอื่นก็ประชุมกันยาวนานมาก
เย่จื่อห้านอยู่คนเดียวในห้องทำงานอันว่างเปล่า เขาเริ่มหงุดหงิดอยู่ไม่สุขนิดหน่อย
ประตูห้องถูกเปิดออก
“คุณลุง มาที่นี่ได้ยังไงครับ” เย่จื่อห้านหันศีรษะไปเห็นคนคุ้นเคยก็ดีใจอย่างยิ่ง
“เสี่ยวห้าน พ่อหนูให้ฉันมารับหนู”
“คุณลุง รู้จักพ่อผมได้ยังไงครับ” ถึงแม้เย่จื่อห้านจะอายุยังน้อย ดูเหมือนเขาก็ไม่ได้ไม่เข้าใจอะไรเลย
เห็นใบหน้าระแวดระวังของเย่จื่อห้าน ชายที่ยืนอยู่หน้าประตูก็พูดขึ้น “เสี่ยวห้าน ถ้าฉันไม่รู้จักพ่อหนูแล้วจะมาเจอหนูรู้จักชื่อหนูได้ยังไงล่ะ หนูชื่อเย่จื่อห้าน พี่ชายหนูชื่อเย่เชินหลินใช่ไหมล่ะ”
ไม่ว่าเย่จื่อห้านจะอายุเท่าไรเขาก็ยังเป็นเด็กที่ไม่รู้ความ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายรู้จักชื่อพี่ชายตนและรู้จักคุณพ่อด้วย เขาก็ทิ้งเกราะป้องกันของเขาทั้งหมด
“โอเคครับ คุณลุงเราไปกันเถอะ”
แบบนี้แหละ เย่จื่อห้านก็ถูกพาตัวไปแล้ว
ฝู้เฟิ่งหยีพาเย่เชินหลินกลับบ้านไม่เห็นเย่เฮ่าหรันกลับมาเลย ถ้าแค่เขาก็คงไม่กังวลขนาดนั้น ตอนนี้มีเย่จื่อห้านด้วย ฝู้เฟิ่งหยีไม่กังวลไม่ได้
เธอพาเย่เชินหลินนั่งรถไปที่ทำงานของเย่เฮ่าหรันอย่างรวดเร็ว
จนกระทั่งสามทุ่มก็เห็นเย่เฮ่าหรันเดินออกมาด้วยสีหน้าไม่ดี
“น้องชายล่ะครับ” เย่เชินหลินเห็นเย่เฮ่าหรันก็กระโดดเข้าไป ไม่เจอน้องชายมานานมาก เย่เชินหลินคิดถึงเย่จื่อห้านมากจริงๆ
“พ่อให้เขาอยู่ที่ห้องทำงานพ่อ” เย่เฮ่าหรันพูดอย่างเหนื่อยล้า เรื่องในครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ง่าย
“เดินไปดูกัน” พอฝู้เฟิ่งหยีได้ยินคิ้วก็ขมวดขึ้นมา แต่เห็นว่าเย่เฮ่าหรันเหมือนเจอปัญหาในการทำงานมา เธอจึงพูดอย่างอ่อนโยน
เห็นห้องทำงานเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ความกังวลใจของฝู้เฟิ่งหยีก็ค่อยๆ วางลง
เย่เชินหลินค่อยๆ ผลักประตูเข้าไปแล้วเปิดออก การกระทำนี้ทำให้ผู้ใหญ่สองคนที่อยู่ด้านหลังตกใจทันที
เย่เฮ่าหรันเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ในใจเขาเริ่มภาวนาว่าอย่าเกิดอะไรขึ้น
“น้องชาย กลับบ้านได้แล้ว” เย่เชินหลินตะโกนเสียงดัง
เสียงร้องโดดเดี่ยวของเขาดังก้องภายในห้องทำงานอันว่างเปล่า “น้องชาย ออกมา อย่าเล่นซ่อนหาตอนนี้”
“คุณบอกว่าอยู่ในห้องทำงานไม่ใช่เหรอ?” ฝู้เฟิ่งหยีถามอย่างเกรี้ยวกราด “ทำไมตอนนี้ไม่อยู่ ทำไมประตูไม่ได้ปิด คุณลืมปิดประตูเหรอ?”
เย่เฮ่าหรันจำไม่ได้ว่าปิดประตูหรือเปล่า
“ไปหาให้ฉัน ไม่ว่าจะขุดลึกแค่ไหนก็ต้องหาให้ฉัน” เย่เฮ่าหรันตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว บอดี้การ์ดด้านหลังเขาแยกย้ายกันไปหาทันที
สายตาเย็นชาคู่หนึ่งเฝ้าดูทั้งหมดนี้อย่างเย็นชาอยู่ตลอดเวลา
“เย่เฮ่าหรัน นายอาจจะไม่รู้ คุณลุงนั่นก็คือฉันเอง” จงหวีฉวนแสยะยิ้มพูด เขามองเย่เฮ่าหรันฟังเรื่องราวจบหน้าก็เริ่มแดง อ้าปากกว้างค้างไว้ ผ่านไปนานมากเย่เฮ่าหรันแค่มองจงหวีฉวนด้วยความเย็นชา
“ตอนแรกฉันแค่โยนเขาทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่นายก็น่าจะหาเขาจนเจอ ฉันก็เลยโยนเขาทิ้งในแม่น้ำ แม่น้ำที่เย็นขนาดนั้น ไม่รู้ว่าเด็กเล็กขนาดนั้นจะตายยังไง”