สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1009 สาวใช้ตัวแสบ 913

ตอนที่ 1009 สาวใช้ตัวแสบ 913
จงหวีฉวนมองเวลาจะประชุมแล้ว เขาหรี่ตาเดินเข้าไปในห้องทำงาน
ในที่ประชุมมีแค่เย่เฮ่าหรันคนเดียวที่ไม่ได้มา
“ฉันจะไปเชิญประธานเย่” จงหวีฉวนพูดอย่างจอมปลอม ดูเหมือนว่าเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเย่เฮ่าหรันอย่างยิ่ง
จงหวีฉวนเดินไปที่ประตู เย่เฮ่าหรันก็เดินไปที่ประตูเช่นกัน เขาพูดด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคนเท่านั้น “เย่จื่อห้านถูกโยนทิ้งลงแม่น้ำนั้นมีความหวังที่จะรอดชีวิต นายฆ่าลูกของนาย นายว่าทำไมเหยนชิงเหยียนกลายเป็นลูกของนาย?”
เย่เฮ่าหรันนั่งอยู่กับที่ ในหัวสมองมีแต่ประโยคนั้นที่ว่าเขาฆ่าเย่จื่อห้าน
จงหวีฉวนฉลาดมากที่เขาไม่ได้เข้ามากับเย่เฮ่าหรัน แต่เป็นการเดินเฉียดไหล่ผ่านไป! 
ออกไปสิบนาทีจงหวีฉวนถึงเข้ามา การประชุมเริ่มขึ้นแล้ว! 
ระหว่างทางจงหวีฉวนพูดถึงการพัฒนาอย่างเร่งด่วนของตงเจียง! 
“ประธานเย่ เชิญท่านพูดความคิดเห็นของท่าน!” จงหวีฉวนตั้งคำถามอย่างเสแสร้งทำเป็นไม่รู้
เย่เฮ่าหรันนั่งเงียบไม่เปล่งเสียง! 
คนข้างๆ เขามองเย่เฮ่าหรันแล้วตกใจสะดุ้งโหยง กรีดร้องขึ้นมา “แย่แล้ว พวกเธอดูสิทำไมประธานเย่ไม่ขยับเลย!”
คนอื่นๆ ก็ต่างมองไปที่เย่เฮ่าหรัน! 
จงหวีฉวนในใจตื่นเต้นอย่างมาก เย่เฮ่าหรันตายแล้ว ในที่สุดมันก็ตายแล้ว นี่เป็นข่าวดีจริงๆ แต่จงหวีฉวนรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะหัวเราะ เขายังมีไหวพริบเบื้องต้นที่สุดที่หลีกเลี่ยงความสงสัย
“เป็นไปได้ไง ประธานเย่ยังสบายดีไม่ใช่เหรอ? ” จงหวีฉวนพูดอย่างเจ้าเล่ห์ เขาจ้องไปที่คนข้างๆ เย่เฮ่าหรัน “กินข้าวซี้ซั้วได้ แต่ห้ามพูดซี้ซั้ว”
“รีบเรียกรถพยาบาล!” คนคนนั้นได้ยินประโยคนี้ของจงหวีฉวนก็ยิ่งตื่นเต้น เขายื่นมือไปจับเย่เฮ่าหรัน มันอุ่น
ไห่ลี่หมินวิ่งไปข้างหน้าเย่เฮ่าหรันทันที ลมหายใจจะไม่มีแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเย่เชินหลินทันที ถึงความสัมพันธ์ของเย่เชินหลินกับเย่เฮ่าหรันจะแย่ขนาดไหนพวกเขาก็ยังเป็นพ่อลูกกัน
โทรศัพท์ดังอยู่ตลอดไม่มีคนรับสาย เขาโทรหาเซี่ยชีหรั่นก็ไม่มีคนรับสาย โทรไปครั้งที่สองก็ปิดเครื่อง เป็นครั้งแรกที่ไห่ลี่หมินมีปัญหากับเซี่ยชีหรั่น
มันแปลกประหลาดจริงๆ ไม่มีใครรับโทรศัพท์สักคน ไห่ลี่หมินพูดอย่างลนลาน “เย่เชินหลิน นายรีบรับโทรศัพท์ฉันเร็วเข้า”
“โทรไปที่บ้านเขาสิ”
จงหวีฉวนพูดอย่างเสแสร้งทำเป็นเศร้า น้ำตาที่ปรากฏขึ้นในขอบตาทำให้คนอื่นสงสัย เย่เฮ่าหรันกับจงหวีฉวนไม่ถูกกันมาตลอด นี่ไม่ใช่ความลับ ทุกคนรู้กันหมด
ไห่ลี่หมินหยิบโทรศัพท์โทรเบอร์ 120
“ฮัลโหล มาที่ตึกรัฐบาล ที่นี่มีคนเกิดอุบัติเหตุ” ไห่ลี่หมินคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวเหมือนสิงโต ดวงตาเขาแดงนิดหน่อย
คนอื่นๆ ค่อนข้างกลัวลักษณะท่าทางของไห่ลี่หมิน
“สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะคุณต้องการคุยกับใคร? ”
ตอนไห่ลี่หมินโทรไปคฤหาสน์ตระกูลเย่ก็มีเสียงหวานผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้น
“เธอรีบๆ เรียกเจ้านายตระกูลเย่มารับโทรศัพท์ฉัน บอกว่าฉันคือไห่ลี่หมิน”
“ขอโทษค่ะ คุณไห่ วันนี้มีแค่พ่อบ้าน” อีกฝ่ายกลัวไห่ลี่หมินมาก พูดด้วยเสียงสั่นเครือ แต่คุณภาพจิตใจยังถือว่าโอเค
“เรียกเขามารับโทรศัพท์”
พ่อบ้านได้ยินว่าเป็นโทรศัพท์จากไห่ลี่หมินก็รีบวิ่งมา ไห่ลี่หมินกับเย่เชินหลินสนิทกันมาก เขาไม่สามารถทำให้เขาขุ่นเคืองได้ และดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรบางอย่างในน้ำเสียงนั้น
“คุณไห่ คุณเรียกผมเหรอครับ? ”
“รีบตามหาเย่เชินหลินให้ฉันทันทีไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม ถ้าเขาไม่มา เขาจะเสียใจไปตลอดชีวิต ถ้านายแจ้งไปไม่ได้ ผลลัพธ์ไม่ใช่สิ่งที่นายจะแบกรับได้”
พอพ่อบ้านได้ยินก็ดวงตาเบิกกว้าง โทรศัพท์หล่นไปบนพื้นเมื่อไรก็ไม่รู้
เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นออกไปเที่ยวกันสองคน
เมื่อเดินในสวนสาธารณะเซี่ยชีหรั่นอยากถ่ายรูปให้เย่เชินหลิน เมื่อลมพัดผมของเย่เชินหลินขึ้นมาเธอก็ถ่ายช่วงเวลานี้เอาไว้ เซี่ยชีหรั่นที่ดีใจเกินไปทำโทรศัพท์หล่นน้ำ โทรศัพท์ของเย่เชินหลินอยู่ในรถไม่ได้เอามา
“เชินหลิน ฉันอยากให้ลูกของเราคลอดออกมาเร็วๆ จัง” เซี่ยชีหรั่นซุกในอ้อมกอดคุณเย่พูดขึ้นอย่างดีใจ เธอแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะได้เห็นลูกที่มีสายเลือดเดียวกันเย่เชินหลิน
“กระวนกระวายยิ่งกว่าฉันอีกนะ” เย่เชินหลินจิ้มจมูกเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดขึ้น
เซี่ยชีหรั่นยังไม่ทันได้เอ่ยคัดค้าน เธอเห็นเซี่ยอี้ชิงวิ่งมาอย่างลนลาน ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ เซี่ยอี้ชิงคงไม่ตามหาเขาในเวลานี้
“คุณเย่ คุณเซี่ย พ่อบ้านโทรมาบอกว่าอยากคุยกับคุณเย่ครับ”
เซี่ยอี้ชิงก้มศีรษะลงแล้วพูดขึ้น เสียงเคร่งขรึมของพ่อบ้านยังตีเขาอยู่ตลอดเวลา
“มีเรื่องอะไรเร่งด่วนขนาดนี้? ”
“คุณเย่พ่อบ้านบอกว่าคุณไห่โทรมา โทรศัพท์คุณดังในรถอยู่หลายครั้งมากๆ ผมไม่ได้รับครับ”
เย่เชินหลินเกิดลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ เขาทิ้งเซี่ยชีหรั่นไว้แล้ววิ่งออกไป เย่เชินหลินที่วิ่งออกไปหยุดแล้วพูดขึ้น “เดี๋ยวพาชีหรั่นไปส่งที่เขตพัฒนาใหม่”
พูดจบเย่เชินหลินก็วิ่งโดยไม่หันศีรษะกลับมา เขาอยากให้รถอยู่ข้างๆ ตัว
เย่เชินหลินรู้ว่าไห่ลี่หมินคงไม่โทรมาหลายๆ ครั้งโดยไม่มีเรื่องอะไร อีกไม่กี่วันก็เลือกตั้งทั่วไปแล้ว เขากังวลว่าจงหวีฉวนไอ้เวรนั่นจะมีแผนชั่วร้าย
เย่เชินหลินเปิดประตูรถ หยิบสายรัดหูขึ้นมา เขาขับพุ่งออกไปด้วยความเร็วถึงขีดจำกัด
“เย่เชินหลิน นายบอกฉันสิฉันโทรหานายตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับ”
ช่วงที่เย่เชินหลินเพิ่งรับสาย ไห่ลี่หมินก็สั่งสอนขึ้นมาโครมๆ
“ลี่หมิน นายบอกฉันสิว่าเกิดอะไรขึ้น? ” เย่เชินหลินถามอย่างหวาดกลัว ในตอนนี้เขาไม่ได้หวาดกลัวแบบครั้งนั้น ตอนที่เย่จื่อห้านหายตัวไปเขาหวาดกลัวและเป็นกังวล
“เราอยู่ที่โรงพยาบาล คุณลุงอยู่ในห้องฉุกเฉิน เชินหลิน นายรีบๆ มา บางทีอาจจะได้พบคุณลุงสักครั้ง”
ไห่ลี่หมินพูดอย่างเจ็บปวด คำพูดของแพทย์เมื่อครู่นี้สะท้อนอยู่ตลอดเวลา เขาไม่เคยคิดเลยว่าเย่เฮ่าหรันจะจากไปเร็วขนาดนี้
“ไห่ลี่หมิน นายพูดมาให้ชัดๆ ทำไมบอกว่าจะได้เจอคุณลุงเป็นครั้งสุดท้าย นายกล้าแช่งพ่อฉันเหรอ” เย่เชินหลินคำรามเกรี้ยวกราดเสียงดัง ความเร็วรถก็ไม่ได้หยุดลงเพราะคุยกัน ตำรวจจราจรที่สกัดรถของเขาก็ถูกทิ้งไว้ด้านหลัง
“เย่เชินหลิน ฉันไม่ได้โกหกนาย เราเป็นพี่น้องกัน คุณลุงก็ถือว่าเป็นพ่อฉัน นายรีบมาเร็วๆ เข้า” ไห่ลี่หมินพูดจบก็วางสายไป ข่าวนี้ทำให้เย่เชินหลินสับสนวุ่นวายมากพอสมควร เขาไม่อยากให้เขาฟุ้งซ่าน
เย่เชินหลินได้ยินเสียงสัญญาณตู๊ดๆ รถขับชนข้างๆ ดังปัง เขาไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่ เย่เฮ่าหรันคุณตายไม่ได้นะ
เย่เชินหลินสตาร์ทเครื่องยนต์ทันที ตำรวจจราจรเหล่านั้นถูกเขาทิ้งไว้ด้านหลังอีกครั้ง
เหยนชิงเหยียน จิ่วจิ่วและฝู้เฟิ่งหยีล้อมรอบเย่เฮ่าหรัน ทุกคนใบหน้ามีแต่น้ำตา
“ขอโทษนะครับ เราพยายามอย่างเต็มที่แล้ว พวกคุณมีอะไรอยากจะพูดก็พูดได้เลยครับ ตอนนี้ประธานเย่ได้ยินสิ่งที่พวกคุณพูดอย่างชัดเจน”
แพทย์กู้ภัยออกจากห้องผู้ป่วยด้วยใบหน้าเจ็บปวด
ฝู้เฟิ่งหยีได้ยินข่าวนี้ก็แทบเป็นลม เธอกัดลิ้นให้มีสติขึ้นมา
“นายท่านเย่ ถ้าคุณไปแล้ว ฉันจะทำยังไง” ฝู้เฟิ่งหยีพูดด้วยน้ำตา “ไม่ได้บอกว่าอาการป่วยดีขึ้นแล้วเหรอ ทำไมจู่ๆ มันแย่ลงแบบนี้ ฉันไม่เชื่อ”
เย่เฮ่าหรันขยับดวงตา คนที่เขาอยากเจอมากที่สุดคือเย่เชินหลิน อยากได้ยินเขาเรียกพ่อสักครั้ง จงหวีฉวนบอกว่าเย่จื่อห้านตายไปแล้ว เหยนชิงเหยียนไม่ใช่ลูกชายเขา
“นายท่านเย่ คุณรอก่อนนะ ฉันจะโทรหาเย่เชินหลิน”
เป็นสามีภรรยากันมาหลายสิบปี การเคลื่อนไหวแววตาของเย่เฮ่าหรัน ฝู้เฟิ่งหยีก็รู้ใจอย่างยิ่ง
“ผมโทรหาเชินหลินแล้วครับ” ไห่ลี่หมินพูดเสียงดัง
เชินหลิน ลูกรีบมาเร็วหน่อยนะ ในใจฝู้เฟิ่งหยีภาวนา กรณีนี้เป็นไปไม่ได้ที่เย่เฮ่าหรันจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เธอหวังว่าจะตอบสนองความปรารถนาครั้งสุดท้ายของเขา
เย่เชินหลินเสียใจมาก ถ้าวันนี้เขาไม่พาเซี่ยชีหรั่นมาเที่ยวที่นี่ ถ้าเขาอยู่ที่บริษัทจะดีมากแค่ไหน แบบนี้จะได้ใกล้โรงพยาบาลเยอะมาก
เย่เฮ่าหรัน คุณจะตายได้ยังไง? คุณรอผมกลับไปก่อน ผมไม่ให้คุณตาย
หลังจากเห็นเย่เชินหลินไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นถึงได้ถามขึ้น “อี้ชิง มีเรื่องอะไรถึงรีบร้อนขนาดนี้?”
“ผมก็ไม่แน่ใจเท่าไรเหมือนกันครับ แต่น้ำเสียงพ่อบ้านดูไม่ใช่เรื่องที่ดี” เซี่ยอี้ชิงขมวดคิ้วพูด
การป่วยอย่างรุนแรงของเย่เฮ่าหรันไม่ใช่เรื่องที่ดีอยู่แล้ว
“อี้ชิง นายพาฉันกลับเถอะ ฉันจะไปตระกูลเย่” เซี่ยชีหรั่นอยากรอเย่เชินหลินที่คฤหาสน์ตระกูลเย่
“คุณเซี่ย เราไปรอคุณเย่ที่อพาร์ทเมนท์เขตพัฒนาใหม่ดีกว่านะครับ คุณเย่สั่งให้ไปที่นั่น ไม่ต้องกังวลไม่เป็นไรหรอกครับ” เซี่ยอี้ชิงเห็นสีหน้ากังวลของเซี่ยชีหรั่นก็อดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อมขึ้นมา
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ในเมื่อเย่เชินหลินให้เธอไปรอเขาที่อพาร์ทเมนท์ ถ้าอย่างนั้นก็ไปรอเขาที่นั่นก็ได้! 
แต่เซี่ยชีหรั่นไม่คิดเลยว่า การไปครั้งนี้จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้าย
ในเรื่องการแข่งขันของเวลา เย่เชินหลินแข่งขันกับเวลาจริงๆ เย่เฮ่าหรันก็แข่งขันกับเวลาเช่นกัน
เย่เฮ่าหรันเริ่มหายใจออกมาก หายใจเข้าน้อย เขารู้สึกได้ว่าชีวิตตัวเองกำลังจะสูญเสีย ไม่สามารถอ้าปากหรือขยับมือได้ จงหวีฉวนยังไม่ถูกประหารชีวิต
เย่เฮ่าหรันไม่มองเหยนชิงเหยียนเลย มันทำให้ไห่ลี่หมินแปลกใจมาก อย่างไรแล้วก่อนหน้านี้เย่เฮ่าหรันก็ดีกับเหยนชิงเหยียนมาก เหยนชิงเหยียนนั่งยองอยู่หน้าเตียงเขา ทำไมเขาเอาแต่มองฝู้เฟิ่งหยี? 
ตอนแรกไห่ลี่หมินคิดว่าตัวเองมองผิด
“พ่อ” น้ำตาเหยนชิงเหยียนคือของจริง เย่เฮ่าหรันดีกับเขามาก เขาเป็นเด็กกำพร้า ไม่เคยลิ้มรสความรักของครอบครัวมาก่อนเลย
เย่เฮ่าหรันไม่มองเหยนชิงเหยียน ตอนนี้ความปรารถนาเดียวของเขาคือการเห็นเย่เชินหลินเท่านั้น
ในปีที่ผ่านมานี้เขาเข้มงวดกับเย่เชินหลินมาก จุดประสงค์เดียวของเขาก็คืออยากให้เติบโตอย่างมีประโยชน์ เขาอยากให้เย่เชินหลินใกล้ชิดกับเขามาโดยตลอด ความรักระหว่างพ่อลูกเป็นสิ่งที่เขาโหยหามากที่สุด
เย่เฮ่าหรันพยายามอย่างมากในการเลื่อนสายตาไปที่ข้างประตู
เชินหลิน ลูกเกลียดพ่อขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่มาหาพ่อแม้แต่ครั้งสุดท้ายเหรอ?
เดิมทีเย่เฮ่าหรันกลั้นหายใจเฮือกสุดท้ายเอาไว้ ตอนนี้ลมหายใจนั้นเริ่มสลายอย่างช้าๆ
เชินหลิน ในเมื่อลูกไม่อยากเจอพ่อ ถ้าอย่างนั้นพ่อก็จะทำในสิ่งที่ลูกต้องการ
ดวงตาเย่เฮ่าหรันเริ่มพร่าเลือน
“ไม่ นายท่านเย่ คุณตายไม่ได้นะ เชินหลินจะต้องมาแน่ๆ ” ฝู้เฟิ่งหยีเห็นแววตาเย่เฮ่าหรันก็กรีดร้องขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก
“ลี่หมินเธอช่วยโทรหาเชินหลินให้แม่ที บอกเขาว่าถ้าไม่มา เขาจะเสียใจไปตลอดชีวิต” ฝู้เฟิ่งหยีแทบจะคำรามออกมา เย่เชินหลินมีธุระเยอะมาก แต่ตอนนี้ผ่านไปนานแล้วเขาก็ยังไม่มาเหรอ?