สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1045 สาวใช้ตัวแสบ 949

ตอนที่ 1045 สาวใช้ตัวแสบ 949
เย่เชินหลินหรี่ตาลง เขาไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่ไหน และก็ไม่ได้ตั้งใจไปหา เมื่อก่อนจงหยุนซางไม่เคยถาม ทำไมถึงได้ถามขึ้นมากะทันหัน? ตั้งใจหรือว่าไม่ได้ตั้งใจ
“เธอไม่อยู่บ้าน” เย่เชินหลินพูดอย่างไม่รีบร้อน โม่เสี่ยวหนงขยับเข้าใกล้เย่เชินหลิน ได้ยินชื่อเซี่ยชีหรั่น เธอหรี่ตาลง เซี่ยชีหรั่นเอ๋ยเซี่ยชีหรั่น เธอไปแล้วทำไมถึงไม่ไปให้พ้นๆ?
มองดูจางชิงที่คุกเข่าอยู่บนพื้น สีหน้าโม่เสี่ยวหนงนิ่งเงียบ เธอไม่กล้าลงมือต่อหน้าเย่เชินหลิน ใบหน้าของจางชิงทำให้เธออิจฉา
มองดูจางชิงคุกเข่าอยู่ที่พื้น ในใจโม่เสี่ยวหนงสะใจอยู่ไม่น้อย มีใบหน้าที่คล้ายคลึงแล้วมีประโยชน์อะไร ตอนนี้ก็ถูกคุณเย่ลงโทษให้คุกเข่าอยู่บนพื้นไม่ใช่หรือ?
เย่เชินหลินปล่อยโม่เสี่ยวหนง ลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกไป จงหยุนซางโทรมาแบบนี้ทำให้เขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ทำไมเธอต้องถามถึงเรื่องของเซี่ยชีหรั่น? เย่เชินหลินเกลียดจงหวีฉวน ดังนั้นเขาจึงเกลียดเซี่ยชีหรั่นไปด้วย หลังจากที่พ่อบ้านบอกกับเขาว่าลูกในท้องของเซี่ยชีหรั่นไม่มีแล้ว เย่เชินหลินก็ไม่ได้สนใจเลยว่าเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่ไหน
“หยุนซางจะมาหาชีหรั่นไหม?”
จงหยุนซางมองดูมือถืออย่างไม่อยากเชื่อ ชีหรั่นไม่ได้อยู่ที่บ้านพักตระกูลจริงๆ งั้นที่พ่อพูดก็เป็นความจริง แต่เธอไม่เข้าใจ ทำไมเย่เชินหลินถึงได้ปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นไปอยู่ที่หลินเจียงคนเดียว อีกอย่างชีหรั่นยังท้องอยู่ด้วย
“เชินหลิน ในเมื่อชีหรั่นไม่อยู่บ้าน งั้นฉันรอเธอกลับมาก่อนก็ได้ ไม่มีอะไรแล้ววางสายแล้วนะ”
“เชื่อคำพูดของพ่อแล้วหรือ? พ่อเคยโกหกลูกเสียเมื่อไหร่?” จงหวีฉวนพูดขึ้นอย่างรักใคร่ “ชีหรั่นเป็นลูกของพ่อ ลูกก็เป็นลูกของพ่อ”
“พ่อ งั้นเมื่อกี้ที่พ่อพูดว่าชีหรั่นอยู่ที่หลินเจียงก็เป็นความจริง” จงหยุนซางพูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ เธอเริ่มเชื่อว่าคำพูดของจงหวีฉวนเป็นความจริงแล้ว
ผลที่จงหวีฉวนต้องการก็คือแบบนี้ มีเพียงจงหยุนซางเชื่อว่าตอนนี้เซี่ยชีหรั่นตกอยู่ใน สถานการณ์ที่ลำบาก แล้วเธอก็ไปช่วยเขารับเซี่ยชีหรั่นกลับมาที่ตงเจียง
“อืม พ่อได้ข่าวมาจากเพื่อนคนหนึ่งที่อยู่ที่นั่น” จงหวีฉวนถอนหายใจพร้อมพูดขึ้นว่า “ช่างเป็นลูกที่น่าสงสารมาก”
“พ่อ ให้ลูกไปรับชีหรั่นกลับมา?” จงหยุนซางมองดูจงหวีฉวนแล้วพูดขึ้นอย่างจริงจัง
“แม่ของลูกไม่ชอบชีหรั่น พ่อผิดเองที่เมื่อก่อนทำอะไรไม่รอบคอบ”
จงหวีฉวนพูดขึ้นอย่างน่าสงสาร เราต้องการความช่วยเหลือจากจงหยุนซาง ทางด้านเยว่มู่หลานเขาค่อยไปอธิบายให้เธอฟังทีหลัง
“พ่อ ลูกไปรับชีหรั่นมาอยู่ข้างนอกก่อน เธออยู่ข้างนอกคนเดียวลูกไม่วางใจ” จงหยุนซาง คิดว่าหาบ้านข้างนอกให้เซี่ยชีหรั่นอยู่ก่อน แล้วค่อยหาคนดูแลเธอ
“นี่เป็นที่อยู่กับเบอร์โทรศัพท์ ลูกไปหาเขา เขาจะพาลูกไปหาเซี่ยชีหรั่น” จงหวีฉวนเอาเบอร์โทรของคนอ้วนสองพี่น้องให้กับจงหยุนซาง เขาบอกอาซานก่อนแล้วว่าไม่ต้องให้จงหยุนซางเจอเขา ก่อนหน้านี้เรื่องของเซี่ยชีหรั่นอาซานเข้าไปยุ่งแล้วไม่น้อย หากจงหยุนซางได้เจอเขาอาจจะไม่เป็นผลดี
จงหยุนซางรับที่อยู่กับเบอร์โทรศัพท์มาจากจงหวีฉวน วางแผนไว้ว่าพรุ่งนี้จะไปรับเซี่ยชีหรั่นที่หลินเจียง
“พ่อวางใจ พรุ่งนี้ลูกจะไปรับเซี่ยชีหรั่นกลับมา” จงหยุนซางพูดรับปากอย่างจริงจัง
เธอไม่รู้ว่าการที่ตัวเองรับเซี่ยชีหรั่นกลับมาจะเป็นการทำร้ายเธอ จงหยุนซางเสียใจก็ไม่มีประโยชน์
“หยุนซาง พ่อขอบใจลูกมาก”
หยุนซางยิ้มส่ายหัว เธอคิดว่าจงหวีฉวนขอบใจที่เธอช่วยดูแลเซี่ยชีหรั่น
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นได้รับโทรศัพท์ของจงหวีฉวนก็ครุ่นคิดอยู่ตลอด เธอควรที่จะไปหาจงหวีฉวนที่ตงเจียงไหม เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ข้างประตู คิดถึงคำพูดของเย่เชินหลินที่พูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า เขาให้เธอหายสาบสูญไปจากโลกนี้ แล้วเซี่ยชีหรั่นก็ฟุบนั่งลง เธอจะออกไปแบบนี้ไม่ได้
สวีเห้าเซิงนั่งอยู่บนโซฟา ตอนที่เซี่ยชีหรั่นรับโทรศัพท์เขาได้ยินแล้ว เขากำลังรอเธอตัดสินใจ สวีเห้าเซิงหัวเราะเยาะตัวเอง เซี่ยชีหรั่นเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา แล้วก็ทำให้เขาถอนตัวไม่ขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ตอนนี้สวีเห้าเซิงเพิ่งรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นมีพ่อ
เขามองดูประตูบานนั้น เสี่ยวอ้าย ทำอย่างไรดี เวลาไม่ถึงสองเดือน ผมก็ถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว คุณบอกผมได้ไหมว่าผมควรทำอย่างไร?
สวีเห้าเซิงหัวเราะเยาะว่าตัวเองโง่มาก เซี่ยชีหรั่นมีลูกของคนอื่น ผู้หญิงคนหนึ่งยืนยันที่จะคลอดลูกคนเดียว ยังไงก็สามารถดูออกว่าเธอรักพ่อของเด็กมากแค่ไหน
หวูอ้าย หวูอ้าย เสี่ยวอ้ายคุณก็บอกผมแต่แรกแล้วว่าคุณไม่มีความรัก แต่ความรู้สึกของผมตอนนี้เอากลับคืนมาไม่ได้แล้ว
เซี่ยชีหรั่นเดินออกมาอย่างไม่พูดไม่จา
“เสี่ยวอ้าย คุณยังโอเคไหม” สวีเห้าเซิงเดินเข้ามาหา แววตากวาดมองดูเซี่ยชีหรั่นทั่วทั้งร่าง เขายังคงไม่วางใจ อยากได้ยินจากปากของเธอ
“ไม่เป็นไร พี่สวี รอแป๊บหนึ่งฉันจะไปทำกับข้าว” เซี่ยชีหรั่นอุ้มท้องโตหันหลังให้กับสวีเห้าเซิงแล้วเดินเข้าไปในครัว
เธอไม่แน่ใจว่านี่จะเป็นมื้อสุดท้ายที่จะได้ทำกับข้าวให้กับสวีเห้าเซิงหรือเปล่า เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าคิด เธอไม่แน่ใจว่าจะอดทนไม่ไปหาจงหวีฉวนได้ไหม
สวีเห้าเซิงก้าวเดินไป
“เสี่ยวอ้าย วันนี้ให้ผมทำให้คุณทานเถอะ” สวีเห้าเซิงเดินไปด้านข้างเซี่ยชีหรั่น รอยยิ้มที่อ่อนโยนของเขาทำให้ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นเปียกชื้น
ขอโทษพี่สวี แววตาความรู้สึกของคุณไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจ แต่ตอบแทนให้ไม่ได้ ฉันไม่เหมาะสมกับคุณ คนดีๆอย่างพี่สวีควรที่จะเจอกับผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง
“พี่สวี เราช่วยกันทำเถอะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มพูด
อาหารมื้อนี้ทั้งสองคนทานอย่างไม่มีความหิว
“พี่สวี ฉันคิดว่าพรุ่งนี้ฉันต้องไปแล้ว” เซี่ยชีหรั่นไม่กล้ามองสวีเห้าเซิง
“คุณจะไปไหน?” สวีเห้าเซิงถามกลับว่า “อยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว คุณตัวคนเดียวไม่สะดวก”
“พี่สวี ขอบคุณที่คุณดูแลฉัน แต่ฉันไม่กลับไปไม่ได้”
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้ตัวเองต้องเสียใจทีหลัง จงหวีฉวนป่วย หากเขาจากไปเพราะป่วย เซี่ยชีหรั่นไม่ได้เห็นหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย เธอกลัวว่าต่อไปตัวเองจะเสียใจ เมื่อวานได้ยินน้ำเสียงของจงหวีฉวน เซี่ยชีหรั่นก็อยากที่จะไปเยี่ยมจงหวีฉวนแล้ว น้ำเสียงของเขาฟังดูแก่ขนาดนั้น ไม่หนุ่มเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“เสี่ยวอ้าย” สวีเห้าเซิงพูดสองคำนี้แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เขากับเธอเป็นเพียงแค่คนพบเจอกัน มิตรภาพที่ยังไม่ถึงร้อยวันด้วยซ้ำ เขาจะรั้งเธอไว้ได้อย่างไร?
“พี่สวี พ่อของฉันไม่สบาย ฉันชื่อเซี่ยชีหรั่น จงหวีฉวนเป็นพ่อของฉัน ที่นี่เป็นหลินเจียง ดังนั้นคุณจึงไม่รู้ เขาอยากเจอลูกสาวของเขา ฉันก็เป็นลูกสาวของเขา ในโทรศัพท์เขาบอกว่าเขาอยากเจอฉัน ทุกสิ่งในโลกนี้ล้วนไม่แน่นอน ฉันไม่อยากเสียใจภายหลัง” เซี่ยชีหรั่นมองดูสวีเห้าเซิงอย่างจริงใจ ใช่ เธอไม่อยากเสียใจภายหลัง
ถึงว่า ตอนที่เสี่ยวอ้ายรู้ว่าจงหวีฉวนไม่สบาย ใบหน้าของเธอฉายแววเป็นกังวลทำให้เขาแปลกใจ หากเสี่ยวอ้ายเป็นลูกสาวของเขาก็ไม่น่าแปลกแล้ว
เขายังจะรั้งเธอไว้ได้ไหม? เสี่ยวอ้ายจะไปหาพ่อของเธอ สวีเห้าเซิงคิดดูแล้วก็พูดขึ้นว่า “เสี่ยวอ้าย ผมไปเยี่ยมคุณลุงพร้อมกับคุณไหม?”
เขาตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมจงหวีฉวนพร้อมกับเซี่ยชีหรั่น ด้วยตำแหน่งสถานะของเขา เขาเชื่อว่ายังไงจงหวีฉวนก็ต้องยกเสี่ยวอ้ายให้แต่งงานกับเขา
สวีเห้าเซิงมองดูเซี่ยชีหรั่น เสี่ยวอ้าย ตกลงคุณรักพ่อของเด็กหรือไม่
“พี่สวี ช่วงนี้คุณงานยุ่งมากไม่ใช่หรือ? ฉันไปคนเดียวก็ได้” เซี่ยชีหรั่นยิ้มพูดอย่างขมขื่น เธอจะพาสวีเห้าเซิงไปไม่ได้ สวีเห้าเซิงก็ไม่ใช่คนธรรมดา จงหวีฉวนเป็นคนยังไง เธอรู้ดีที่สุด เธอไม่อยากให้จงหวีฉวนหลอกใช้เขา
ตงเจียงเป็นพื้นที่ของเย่เชินหลิน ที่จริงเธอก็ไม่อยากให้เย่เชินหลินเข้าใจผิด เขาทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนั้น แต่เธอก็ยังคงไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด
นี่ก็คือความรักของคนคนหนึ่งที่น่าสงสาร ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด
“คุณตัวคนเดียวผมไม่วางใจ” แววตาสวีเห้าเซิงเปลี่ยนเป็นลึกซึ้ง ทำให้หลีกเลี่ยงไม่ได้
“ไม่เป็นไร ตงเจียงกับหลินเจียงห่างกันไม่ไกล ฉันนั่งรถไปคนเดียวก็ได้”
“ผมไปส่งคุณถึงตงเจียงแล้วก็กลับมา” สวีเห้าเซิงยอมถอยพร้อมขอร้อง
“แต่คุณ”
เซี่ยชีหรั่นยังพูดไม่ทันจบก็ถูกสวีเห้าเซิงพูดดักว่า “เสี่ยวอ้าย ที่จริงวันนี้ผมไม่อยากเล่าเรื่องพวกนี้ให้คุณฟัง แต่หากคุณไปแล้ว ผมรู้สึกว่าคุณจะไม่กลับมาอีกแล้ว คุณจะไม่ใช่เสี่ยวอ้ายของผมอีกแล้ว”
สวีเห้าเซิงมองดูสายตาของเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นจะไปอย่างกะทันหัน ทำให้เขาตั้งตัวไม่ทัน
“ผมไม่รู้ว่าเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ในใจก็มีคนคนนั้นที่ทำกับข้าวให้ผม ผู้หญิงที่พูดคุยกับผม ถึงแม้จะรู้ว่าในใจของเธอมีคนอื่น ผมก็ยังหลงรักเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น ถึงแม้จะเป็นแมงเม่าวิ่งเข้าสู่กองไฟ ผมก็ตกลงไปแล้วอย่างไม่สามารถถอนตัว เสี่ยวอ้าย ที่ผมพูดสิ่งเหล่านี้กับคุณแค่อยากให้คุณรู้ว่าผมรักคุณ ไม่ต้องการให้คุณตอบกลับ ต่อไปหากคุณตัวคนเดียว ให้มาหาผม ผมจะรอคุณสิบปี” สวีเห้าเซิงพูดอย่างจริงจัง บางทีคนอื่นพูดเช่นนี้อาจจะไม่มีคนเชื่อ สวีเห้าเซิงไม่เคยพูดล้อเล่น เขาบอกว่าสิบปีก็คือสิบปี หลังจากสิบปีหากเขายังไม่แต่งงาน คนแก่ที่บ้านจะต้องเดือดร้อนแน่ ระยะเวลาสิบปีเขาเชื่อว่าเพียงพอที่เสี่ยวอ้ายจะหาความสุขของตัวเองเจอ
“พี่สวี ฉันไม่คู่ควรให้คุณทำเช่นนี้” แววตาเซี่ยชีหรั่นเบิกโตอย่างตกใจ ริมฝีปากค่อยๆอ้า เธอไม่เคยคิดเลยว่าสวีเห้าเซิงจะชอบเธอ
“เสี่ยวอ้าย ความรักไม่มีคำว่าคู่ควรหรือไม่คู่ควร ทานข้าวเสร็จแล้วก็ไปพักผ่อน พรุ่งนี้ผมพาคุณไปตงเจียง” สวีเห้าเซิงไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธ จึงรีบพูดตัดบทก่อน
เพียงแต่วันที่สอง ชายคนอ้วนกับชายสวมแว่น พาจงหยุนซางมาถึงด้านนอกที่พักของสวีเห้าเซิง
“เช้าขนาดนี้ใครกันที่มาหาผม?” สวีเห้าเซิงมองดูด้านนอกประตูอย่างไม่เข้าใจ เพื่อนของเขามาหาเขาที่นี่น้อยมาก
“พวกคุณมาหาใคร?” สวีเห้าเซิงถามสามคนที่อยู่ด้านนอกอย่างไม่รู้จัก
“สวัสดีคุณผู้ชาย ฉันได้ยินมาว่าน้องสาวของฉันอยู่ที่นี่ ฉันมารับเธอกลับบ้าน พ่อของฉันคิดถึงเธอ” มองดูคนที่มาเปิดประตู แล้วจงหยุนซางก็อึ้งไปพักหนึ่ง ก็เป็นเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น “ขออภัย น้องสาวของฉันชื่อเซี่ยชีหรั่น ได้ยินมาว่าเธออยู่ที่นี่”
“ตามผมมา” สวีเห้าเซิงพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด มองดูจงหยุนซางแล้ว เขาก็รู้ว่าจะต้องมาตามหาเสี่ยวอ้ายแน่ มาได้รวดเร็วจริงๆ
จงหยุนซางมองดูสวีเห้าเซิง แล้วก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไร ทำไมชีหรั่นถึงอยู่ที่นี่? ไม่รู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง
“พวกคุณรอสักครู่ เสี่ยวอ้ายกำลังพักผ่อนอยู่” สวีเห้าเซิงยังคงเคยชินที่เรียกเซี่ยชีหรั่นว่าเสี่ยวอ้าย
“เสี่ยวอ้าย?” จงหยุนซางถามอย่างสงสัย เสี่ยวอ้ายคือใคร? ชีหรั่น?
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อจงหยุนซางเป็นพี่สาวของเซี่ยชีหรั่น ไม่ทราบว่าคนที่คุณเรียกว่าเสี่ยวอ้าย?” จงหยุนซางยื่นมือออกมาอย่างใจกว้าง
“ผมชื่อสวีเห้าเซิง เป็นเจ้าของที่นี่ เสี่ยวอ้ายก็คือเซี่ยชีหรั่นที่คุณตามหา ยินดีที่ได้เจอพวกคุณ” สวีเห้าเซิงพูดไม่ตรงกับใจ ในเมื่อเป็นพี่สาวของเสี่ยวอ้ายก็ควรที่จะรักษาความสัมพันธ์ที่ดี