สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1046 สาวใช้ตัวแสบ 950

ตอนที่ 1046 สาวใช้ตัวแสบ 950
เขาไม่ดีใจแม้แต่นิดที่เจอพวกเขา ถ้าพวกเขาไม่มา สวีเห้าเซิงก็สามารถส่งเสี่ยวอ้ายไปตงเจียงได้ ตอนนี้คิดดูแล้ว เขาคงไม่มีโอกาสส่งเสี่ยวอ้ายกลับไปแล้ว
“ขอบคุณสำหรับการดูแลเสี่ยวอ้ายในช่วงนี้ หากคุณสวีต้องการความช่วยเหลือก็สามารถบอกได้ สิ่งที่หยุนซางสามารถช่วยได้ก็จะช่วยแน่นอน ” จงหยุนซางพูดอย่างใจลอย ไม่เจอชีหรั่นมาครึ่งวันแล้ว เธอคาดหวังให้รีบพาชีหรั่นกลับไป
“เสี่ยวอ้ายเป็นเพื่อนของผม ช่วยเหลือกันก็สมควรแล้วครับ ” สวีเห้าเซิงคิดอยากจะเรียกว่าพี่หยุนซาง แต่พอคิดแล้ว ก็ไม่ดี
“คุณสวี คุณพาฉันไปพบเสี่ยวอ้ายได้ไหม ฉันอยากพาเธอกลับไปให้เร็ว ” จงหยุนซางพูดด้วยความขอโทษ
สวีเห้าเซิงอยากให้เซี่ยชีหรั่นอยู่ต่อ แต่ก็ไม่มีอะไรให้รั้งไว้แล้ว
“มากับผมเถอะ ”
สวีเห้าเซิงพาทั้งสามมาถึงห้องของเซี่ยชีหรั่น
“พวกคุณรอฉันอยู่ตรงนี้ ” จงหยุนซางมองชายอ้วนและหนุ่มแว่น เธอผลักประตูเข้าไป สวีเห้าเซิงก็อยากจะตามเข้าไป เห็นว่าจงหยุนซางอยู่ ถ้าเขาเข้าไป จงหยุนซางเข้าใจผิดคงจะไม่ดี
“ชีหรั่น ตื่น ”จงหยุนซางมองเซี่ยชีหรั่นที่หลับลึก เธอนอนร้องออกมาอย่างเบาเสียง คิ้วเธอขมวดแน่น สีหน้ากังวล ราวกับเจอสิ่งที่ไม่สบายใจอย่างทรมาน
“ชีหรั่น ตื่น ”จงหยุนซางไม่อยากเห็นท่าทางทรมานแบบนี้ของเซี่ยชีหรั่น เธอพยายามเขย่าตัวของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นพัวพันอยู่กับฝันร้าย จงหยุนซางเขย่าถึงจะตื่นขึ้นมา มองคนตรงหน้า เซี่ยชีหรั่นหลับตาและลืมขึ้นอีกครั้ง
“พี่หยุนซาง พี่มาที่นี่ได้อย่างไร ? ”เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความไม่แน่ใจ จงหยุนซางรู้ว่าเธออยู่เมืองหลินเจียงได้อย่างไร อีกอย่างยังรู้ว่าเธอพักอยู่ที่นี่
“ชีหรั่น เป็นเธอจริงด้วย เธอยังสบายดีไหม ! ” จงหยุนซางพูดอย่างดีใจ เธอดึงมือเซี่ยชีหรั่น มีอะไรอีกมากมายที่พูดไม่ออกมา
“หยุนซาง ฉันสบายดี มีพี่สวีคอยดูแลฉัน ” เซี่ยชีหรั่นคิดว่าจงหยุนซางไม่รู้จักสวีเห้าเซิง เธออธิบายพลางหัวเราะ : “พี่สวีเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ถ้าไม่ใช่เขา ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันจะเป็นยังไง ”
เซี่ยชีหรั่นย้อนคิดถึงครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ สวีเห้าเซิงมักจะคุยเป็นเพื่อนเธอ ตรัสรู้ให้เธอเข้าใจ ให้เธอตั้งใจอ่านหนังสือ ถ้าไม่ใช่เพราะสวีเห้าเซิง เซี่ยชีหรั่นเชื่อว่าเธอไม่สามารถเดินออกจากวงที่เศร้าโศกนั้น
จงหยุนซางมองเซี่ยชีหรั่นตอนนี้ รู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย
“ชีหรั่น เธอมาที่นี่ได้อย่างไร ? ” นี่ถึงจะเป็นจุดสำคัญของคำถาม
“พี่หยุนซาง ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากออกมาเดินเล่น จริงด้วย คุณพ่อของพี่ ท่านยังสบายดีใช่ไหม ! ” เซี่ยชีหรั่นยังคงที่จะถามออกมา เธอคาดหวังให้จงหยุนซางบอกเธอว่าจงหวีฉวนไม่เป็นอะไร แค่ท่านไม่เป็นอะไรก็เพียงพอแล้ว
“ ชีหรั่น อะไรพ่อเธอ พ่อฉัน ท่านคือพ่อของเรา ท่านป่วย ตอนนี้ยังอยู่ที่โรงพยาบาล ”
จงหยุนซางไม่เคยเห็นจงหวีฉวนในสภาพอ่อนแอเช่นนั้น และเป็นเพราะเช่นนั้นเธอจึงมารับเซี่ยชีหรั่นกลับไป เธอเป็นห่วงที่เซี่ยชีหรั่นอยู่ด้านนอกคนเดียว จงหยุนซางก็รู้ว่าเธออยากพบจงหวีฉวน
“พี่หยุนซาง พี่พูดเล่นหรือเปล่า ” เซี่ยชีหรั่นเปิดผ้าห่มออก จงหยุนซางมาที่นี่มีเพียงปัญหาเดียว วันนี้เซี่ยชีหรั่นจะต้องกลับตงเจียงกับเธอ
จงหยุนซางเดินเข้าไปสวมเสื้อให้เซี่ยชีหรั่น
“ชีหรั่น กลับไปเยี่ยมพ่อเถอะ พ่ออยากเจอเธอมาก เรื่องที่เธออยู่ที่นี่ท่านก็เป็นคนบอกฉันเอง ท่านบอกว่าท่านกลัวว่าเธอจะใช้ชีวิตคนเดียวด้านนอกลำบาก กลับไปเถอะ ! ” จงหยุนซางพูดด้วยคำพูดที่จริงใจและแฝงความหมายที่ลึกซึ้ง เธอไม่มารับเซี่ยชีหรั่นเมื่อวานเพราะเธอไปหาที่พัก ชีหรั่นกลับไปจะได้มีที่ให้พัก แม่ของเธอไม่ชอบชีหรั่น ชีหรั่นไม่สามารถที่จะอาศัยที่ตระกูลจงได้ชั่วคราว
เซี่ยชีหรั่นมองจงหยุนซางอย่างสงสัย เธออยากถามมากว่าจงหวีฉวน รู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่นี่ ? คนที่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นมาเมืองหลินเจียงก็มีไม่มาก
“เสี่ยวอ้าย ตอนนี้มีคนมากมายที่กำลังตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นหญิงตั้งครรภ์พอดี “คำพูดของสวีเห้าเซิงพูดขึ้นมาข้างหูเธอ หรือคนที่หาเธอไม่ใช่เย่เชินหลิน แต่เป็นจงหวีฉวน เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าจงหวีฉวนหาเธอเพราะอะไร
“พี่หยุนซาง พ่อรู้ว่าฉันอยู่ตงเจียงได้อย่างไร ? ”เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความชะล่าใจ เธอไม่อยากโดนหลอกใช้อีก มองท้องตัวเอง เซี่ยชีหรั่นอยากปกป้องเด็ก
“ไม่รู้ พ่อบอกว่าเพื่อนของท่านได้ยินมาว่าเธออยู่ที่นี่ ”
เซี่ยชีหรั่นทำท่าทางเหมือนเดิม รู้สึกไม่มีความสุขอย่างมาก
“พี่หยุนซาง พี่บอกฉัน ตกลงพ่อป่วยไหม ? ”เซี่ยชีหรั่นมองตาจงหยุนซางตลอด เพียงแค่จงหยุนซางพูดโกหกเธอก็สามารถรู้ได้
“พ่อไม่สบายจริงจริง เป็นอะไรหรือเปล่า ชีหรั่น ? ”จงหยุนซางไม่รู้ความคิดในใจของเซี่ยชีหรั่น จึงไม่ได้คิดมาก คิดแค่ว่าเซี่ยชีหรั่นรับไม่ได้กับการป่วยของจงหวีฉวน
“ชีหรั่น พ่ออายุเยอะแล้ว โรคภัยไข้เจ็บมาเร็วยิ่งกว่าอะไร พ่อป่วย ฉันเป็นคนส่งท่านไปโรงพยาบาลเอง ฉันไม่เคยเห็นพ่อในสภาพที่อ่อนแอขนาดนี้ ”
หรือว่าเธอคิดมากเอง ? สีหน้าของพี่หยุนซางไม่ดูเหมือนโกหก อีกอย่างพี่หยุนซางก็ไม่จำเป็นต้องโกหกเธอ
ตกลงคนพวกนั้นที่ตามหาเธอเป็นคนที่จงหวีฉวนสั่งมาไหม ?
“พี่หยุนซาง ฉันขอคุยกับพี่สวีสักหน่อย จะกล่าวขอบคุณที่เขาดูแลฉัน ”
เซี่ยชีหรั่นคิดถึงสวีเห้าเซิง สีหน้าบนใบหน้าก็ดีขึ้นไม่น้อย
สวีเห้าเซิงพาชายอ้วนและหนุ่มแว่นมาที่ห้องรับแขก ต้อนรับทั้งสองโดยการดื่มชา
หลังจากเซี่ยชีหรั่นทำกิจธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว ระหว่างที่มาถึงห้องรับแขกกับจงหยุนซาง เธอยิ้มอยู่ตลอดเวลา เธอไม่อยากให้สวีเห้าเซิงเป็นห่วง
“พี่สวี ขอบคุณคุณมาก ฉันจะกลับไปกับพี่หยุนซางแล้ว คราวหลังค่อยมาเยี่ยมคุณ ”
“พี่สวี ขอบคุณที่ดูแลน้องสาวของเรา ” จงหยุนซางขอบคุณอย่างจริงใจ
“ไม่เป็นไร เสี่ยวอ้ายอยู่ที่นี่ทำให้ชีวิตของฉันเต็มไปด้วยความสุข ถ้าเธอไปแล้ว ที่นี่ก็คงจะเงียบเหงา ” สวีเห้าเซิงพูดอย่างอ่อนโยน เสียงนั้นทำให้ผู้คนไม่สามารถรับรู้ถึงอารมณ์ได้ แต่กลับดูเศร้ามาก ทั้งที่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าแต่เมื่อมองแล้วก็ไม่รู้สึกมีความสุข
“ขอบคุณมาก ”
เซี่ยชีหรั่นจากสายตาของ สวีเห้าเซิงไป ซึ่งเธอไม่รู้ว่าอีกไม่นานเธอกำลังจะตกลงไปในถ้ำหมาป่า
รถคันหนึ่งแล่นไปบนถนน และใช้เวลาไม่นานในการกลับไปที่ตงเจียง เมืองนี้เป็นที่คุ้นเคยกับเซี่ยชีหรั่น
จงหวีฉวนคาดเดาในใจว่าจงหยุนซางจะมาถึงเมื่อไหร่ รอยยิ้มแขวนอยู่บนมุมปาก ดูมุ่งมั่นที่จะชนะและดวงตาของเขาก็มองออกไปที่ประตูเป็นครั้งคราว
ตามที่เขาคาดคิด ตอนกลางวันจงหยุนซางพาเซี่ยชีหรั่นกลับมาแล้ว
“ชีหรั่น ดีจัง เธอกลับมาแล้ว ”จงหวีฉวนโบกมือให้เซี่ยชีหรั่น ในสายตามีความสัมพันธ์ที่ไม่จริงใจอยู่ไม่น้อย
“ชีหรั่น บอกแล้วว่าพ่อคิดถึงเธอ ” จงหยุนซางลากเซี่ยชีหรั่นเดินมาถึงหน้าจงหวีฉวน ราวกับครอบครัวที่มีความสุข
“พ่อ ขอโทษ พ่อ ท่านต้องรีบหายนะ” เซี่ยชีหรั่นจับมือจงหวีฉวน พูดด้วยความจริงใจ เมื่อก่อนจงหวีฉวนจะไม่ดีขนาดไหน ท่านก็ยังเป็นพ่อของเธอ
เยว่มู่หลานมาถึงด้านนอกประตูพอดี เธอมองฉากนี้ด้วยความไม่อยากเชื่อ การดำรงอยู่ของจ้าวเหวินอิงแสดงให้เห็นถึงความล้มเหลวของเธอ และการดำรงอยู่ของเซี่ยชีหรั่นยังแสดงให้เห็นถึงความไม่ซื่อสัตย์ของสามีเธอที่มีต่อเธอ
เธอเปิดประตู สายตาเย็นชามองไปที่เซี่ยชีหรั่นกับจงหวีฉวน
“เซี่ยชีหรั่น เธอมาทำอะไรที่นี่ ? ” เยว่มู่หลานถามด้วยความเหยียดหยาม：“ ที่นี่ไม่มีคนต้อนรับเธอ ” ใช่ ไม่มีคนต้อนรับเธอคนนี้ เธออดใจไม่ไหวที่อยากให้เซี่ยชีหรั่นหายไปจากตรงนี้
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ที่เดิม ซึ่งตอนนี้กลายเป็นบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงไปทันที
“หยุนซาง เธอพาชีหรั่นออกไป ” คิ้วของจงหวีฉวนขมวดขึ้นมาอย่างแน่น มองเยว่มู่หลานอย่างไม่พอใจ ทำไมเธอไม่เข้าใจความลำบากใจของเขาเลย ?
จงหยุนซางมองเยว่มู่หลานและมองจงหวีฉวน ในฐานะลูกสาว เธอไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร จงหยุนซางดึงมือเซี่ยชีหรั่นเดินออกจากโรงพยาบาล
“ พี่หยุนซาง ขอโทษนะ ที่ทำให้พี่ทะเลาะกับพ่อแม่ ”เซี่ยชีหรั่นเงยหัวมองท้องฟ้า ใช่ เธอไม่มีสิทธิ์ อยากให้จงหวีฉวนยอมรับลูกสาวเธอคนนี้ ยากยิ่งกว่าเดินขึ้นฟ้า
จงหยุนซางมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเสียดาย เธอไม่รู้ว่าควรปลอบใจเซี่ยชีหรั่นยังไง จะให้พูดถึงเยว่มู่หลานกับจงหวีฉวน ? เธอก็ไม่สามารถที่จะพูดได้
“ไม่เป็นไร พี่หยุนซาง ฉันเป็นเด็กกำพร้ามาตลอด ชินแล้ว ”
น้ำเสียงที่เฉยชาทำให้คนฟังรู้สึกเย็นชาไม่น้อย บวกกับสีหน้าบนใบหน้าตอนนี้ของเซี่ยชีหรั่น รู้สึกเสียใจกับเธอมาก
“ชีหรั่น ฉันพาเธอไปพักผ่อนก่อนเถอะ ! ” จงหยุนซางขับรถพาเซี่ยชีหรั่นไปที่พักใหม่ เซี่ยชีหรั่นไม่อยากพักที่นี่ คิดถึงคำพูดของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นจึงยอมเข้าไป
“ชีหรั่น เธอพักอยู่ตรงนี้ก่อน ฉันจะไปดูพ่อกับแม่ ” จงหยุนซางบอกลาอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะไปสีหน้ายังเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า นอกจากตรงนี้ เธอยังไม่รู้ว่าตัวเองควรไปไหน
จงหวีฉวนมองเยว่มู่หลานและพูดอย่างเย็นชา : “ ผู้หญิงอย่างคุณ จะเข้าใจอะไร ! ”หลังจากเขาพูดจบ จึงหันหลังลงจากเตียงและหยิบมือถือออกไป
เย่เชินหลินไม่แปลกใจที่ได้รับโทรศัพท์จากจงหวีฉวนอีกครั้ง แต่มันเร็วกว่าที่เขาคิด
“จงหวีฉวน ครั้งนี้คุณจะพูดอะไรอีก ? ”น้ำเสียงเย่เชินหลินเย็นชา แม้จะห่างกันไกลแค่ไหน จงหวีฉวนก็รู้สึกถึงความเย็นชาจากมือถือได้
“เย่เชินหลิน ฉันคิดว่าคุณอยากรู้ข่าวของคนหนึ่งมากกว่า ”
จงหวีฉวนพูดพร้อมกับมั่นใจว่าจะชนะ มีเซี่ยชีหรั่นเขาเชื่อว่าสำเร็จแน่นอน
“ใคร ? ”เย่เชินหลินพูดสั้นสั้น และกระชับ โดยไม่พูดอะไร เขาอยากรู้ว่าจงหวีฉวนจะเล่นกลอุบายอะไร
“เซี่ยชีหรั่น ”
“เรื่องผู้หญิงคนนั้นกับฉันจบลงแล้ว” เย่เชินหลินพ่นคำพูดออกมาอย่างไม่จริงใจ และความคิดถึงเล็กเล็กน้อยน้อยในใจของเขา ก็ถูกโยนเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ
“งั้นหรอ ? แม้แต่ลูกของคุณเอง คุณก็จะไม่เอาแล้ว ? จะยังไงก็ตาม นั่นก็เป็นลูกของคุณ ”จงหวีฉวนพูดด้วยความจริงใจ ราวกับผู้ใหญ่กำลังเตือนสั่งสอนให้รุ่นน้อย
หลังจากเย่เชินหลินได้ยินเรื่องลูกก็ไม่รู้สึกแปลกใจอะไรมาก พ่อบ้านบอกเขาว่าเด็กไม่มีแล้ว เย่เชินหลินเชื่อว่าพ่อบ้านจะช่วยเหลือเซี่ยชีหรั่น เขาจึงไม่ถามเกี่ยวกับเด็ก และใต้จิตใต้สำนึกของเขาก็หวังว่าเด็กคนนี้จะมีชีวิตรอดต่อได้
“จงหวีฉวน นั่นก็เป็นลูกสาวของคุณ ”เย่เชินหลินพูดอย่างเฉยชา น้ำเสียงที่ไม่แคร์เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจ
“ในเมื่อเย่เชินหลินไม่สนใจ ได้ยินว่าส้งซูหาวชอบลูกสาวฉันคนนี้มาก ฉันจะมอบเธอให้ส้งซูหาวดีกว่า” จงหวีฉวนพูดอย่างเสียดาย เสียดายเพราะเย่เชินหลินไม่ได้เซี่ยชีหรั่นมา หรือเสียดายอนาคตของเซี่ยชีหรั่น ไม่มีใครรู้