สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1047 สาวใช้ตัวแสบ 951

ตอนที่ 1047 สาวใช้ตัวแสบ 951
เย่เชินหลินมองสายที่วางไป ดวงตาพลุ่งพล่านด้วยไฟที่ไม่อาจดับลง ในเมื่อเซี่ยชีหรั่นเก็บเด็กแล้วเด็กจะคลอดแล้ว ก็จริง ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเขาหรือเป็นของเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นจะกล้าฆ่าเด็กได้อย่างไร? เย่เชินหลินพยักหัว เขาเชื่อว่านิสัยที่มีเมตตาของเซี่ยชีหรั่นนั้น เด็กคนนี้มีโอกาส80%ที่จะรอด
เย่เชินหลินรู้ถึงจิตใจที่โหดร้ายของจงหวีฉวน เขาเดาได้ว่าจุดประสงค์ที่จงหวีฉวนขู่เขาคืออะไร เขา ได้ครองตำแหน่งของตัวเองแล้ว จงหวีฉวนใช้เซี่ยชีหรั่นมาขู่เขา ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นแน่นอน และจงหวีฉวนก็ทำเพื่อป้องกันไม่ให้เขาส่งการสอบสวนเหล่านั้นด้วย
จงหวีฉวนยืนอยู่บนยอดตึกโรงพยาบาล เฝ้าดูรถที่วิ่งไปมา เขาหลับตาลง ไม่สามารถแยกสีหน้าของเขาออก ชีหรั่น ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษเย่เชินหลินที่ไม่ใส่ใจเธอ ถ้าเขาให้ความสำคัญกับเธอมากพอ วันนี้เธอก็จะไม่เดือดร้อน
ส้งซูหาวมองจงหวีฉวนแล้วรู้สึกโปรดปรานและประหลาดใจ จงหวีฉวนตอนนี้ดูมีเกียรตินัก ถ้าเขากอดขาเขาไว้หนึ่งข้าง อนาคตคงจะสบาย พอคิดดูแล้ว น้ำลายส้งซูหาวก็แทบจะไหลออกมา
จงหวีฉวนไม่ชอบส้งซูหาวแม้แต่น้อย ตอนนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่ทำเรื่องนี้ให้สำเร็จได้ ส้งซูหาวเคยทิ้งเงาไม่ดีให้เซี่ยชีหรั่น ถ้าเรื่องนี้ปล่อยให้ส้งซูหาวไปทำผลก็คงจะดีกว่าร้อยเท่าพันเท่า
“ลุงจง ท่าน ? ” ส้งซูหาววิ่งไปและกล่าวสวัสดีอย่างประจบประแจง และไม่ค่อยพอใจที่จงหวีฉวนไม่เปิดเผยอะไรเลย
“ซูหาว ฉันเรียกคุณมาเพราะมีธุระกับคุณจริงจริง ”
ส้งซูหาวมองจงหวีฉวนด้วยความสงสัย จิ้งจอกเฒ่านี้หาเขาจะต้องไม่เป็นเรื่องดีแน่นอน เขาก็ได้เพียงหมิ่นประมาทในใจ ไม่กล้าพอที่จะพูดออกมา
“ลุงจง ไม่ว่าเรื่องใดที่ซูหาวสามารถรับใช้ได้ ฉันก็จะทำ ท่านพูดมาเลย ” ส้งซูหาวตบหน้าอกของเขาและพูดอย่างหยิ่งผยอง แต่ความกลัวความตายในดวงตาของเขานั้นไม่สอดคล้องกับการกระทำนี้
จงหวีฉวนเป็นจิ้งจอกเฒ่าจนชินแล้ว จะมองคำตอบแบบส่งส่งของเขาไม่ออกได้อย่างไร
“ซูหาว ลูกสาวของฉันกลับมาจากเมืองหลินเจียงแล้ว หวังว่าคุณจะไปเที่ยวเล่นเป็นเพื่อนเธอหนึ่งวันแต่ว่าอย่าทำอะไรละเลย ”เขากล่าวว่าด้วยน้ำเสียงเข้มงวด และความสง่างามแบบนั้นไม่สามารถเปล่งออกมาได้โดยคนธรรมดา
ส้งซูหาวรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกจากความกดดันของจงหวีฉวน เขามองจงหวีฉวนอย่างระมัดระวัง:“ลุงจง ลูกสาวที่ท่านพูดถึงคือ ? ”
เขาต้องถามให้ชัดเจน ไม่งั้นจะตายยังไงยังไม่รู้ด้วยซ้ำ
“ไปถึงคุณจะรู้เอง แต่ต้องมีความซื่อสัตย์ ไม่อย่างนั้น คุณก็รู้ดีกับฝีของฉัน ” คำพูดง่ายดายของจงหวีฉวนราวกับลอยอยู่ในอากาศ ส้งซูหาวรู้สึกตัวสั่นไปทั้งตัว
“ลุงจง ท่านไว้ใจได้ ฉันจะทำตามที่ท่านมอบหมาย ”
ส้งซูหาวกล่าวอย่างเรียบง่าย รอยยิ้มที่ประจบบนใบหน้าของเขาสดใสขึ้น ราวกับว่าจงหวีฉวนเป็นพ่อคนที่สองของเขา
“เอาเถอะ สักครู่ฉันให้คนพาคุณไป ” จงหวีฉวนพูด แม้แต่หัวก็ไม่หันมา เขาไม่อยากเสียเวลามากมายกับส้งซูหาว
มองจงหวีฉวนที่เดินไปไกลแล้ว ส้งซูหาวถึงกล้ายกมือขึ้นมาปาดเหงื่อ พลังความเป็นใหญ่ของจิ้งจอกเฒ่าคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งน่ากลัวแล้ว
“เขาหาคุณมีธุระอะไร ?” เซียวเสี่ยวลี่มองไปที่ร่างของจงหวีฉวนที่อยู่บริเวณมุม ถ้าไม่มีเหตุผลอะไรคงไม่มา คนอย่างจงหวีฉวน ต้องมีเรื่องอะไรให้ส้งซูหาวทำแน่นอน
“ให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสาวเขา” ส้งซูหาวไม่คิดมาก จึงทบทวนคำพูดที่จงหวีฉวนพูดกับเขา
“คุณกล้า ก็ลองดูสิ ” เซียวเสี่ยวลี่พูดอย่างโหดร้าย ถ้าความหื่นของส้งซูหาวยังไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องเสียเปรียบแน่นอน ถ้าเขาจะไปแต่งงานกับไก่กับสุนัข เธอก็ขี้เกียจที่จะเตือนเขาด้วยซ้ำ
“เธอคิดมากไปแล้ว ฉันเดาว่าเขากำลังหลอกใช้ฉัน แต่ไม่รู้ว่าจะใช้ยังไง เธอเลิกคิดมากได้แล้ว ฉันจะไม่มีทางแตะต้องลูกสาวของเขา ”ส้งซูหาวสัญญาด้วยความมุ่งมั่น ความจริงแล้วการสัญญาของเขาก็เป็นเพราะจงหวีฉวน
“จริงหรอ คุณจะไม่ถือโอกาสราดน้ำมัน? ”เซียวเสี่ยวลี่เฉลียวฉลาดมาก เธอเข้าใจนิสัยของส้งซูหาวมาก
“แม้ว่าฉันอยากก็ไม่กล้าหรอก ลูกสาวของจงหวีฉวน เธอก็คิดดูสิ ”ส้งซูหาวกล่าวด้วยความจริงใจ
เซียวเสี่ยวลี่มองไปที่ส้งซูหาวอย่างเยาะเย้ย เห็นแล้วว่าคุณไม่กล้า
มองส้งซูหาวจากไป ความเยาะเย้ยของเซียวเสี่ยวลี่ไม่มีแล้ว เธอต้องวางแผนเส้นทางออกให้ตัวเองอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องอย่างส้งซูหาว เธอไม่พอใจ
ส้งซูหาวเดินตามชายในชุดดำไปยังบ้านพักแถวชานเมือง มองสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ สาวงดงามที่กล่าวถึงนั้นจะเป็นเทพธิดามาจากไหนกันแน่ ?
เขาอดใจไม่ไหวที่อยากจะเข้าไปดูแล้ว
การกระทำของส้งซูหาวไปตามใจ เขาผลักประตู เดินเข้าไปทีละก้าว ไม่ทราบใบหน้าที่แท้จริง เขาจะไปดูว่าเป็นใคร
เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่บนชิงช้า เธอไม่กล้าที่จะแกว่งชิงช้าเล่น เธอยังคงคิดถึงช่วงเวลาอดีตที่เธอเคยแกว่งชิงช้าเล่น
เมื่อนึกถึงคำพูดของจงหวีฉวนที่บอกว่าจะมาเยี่ยมเธอ หัวใจเซี่ยชีหรั่นก็พร้อมที่จะเคลื่อนไหว เมื่อรู้ว่าจงหวีฉวนอาจทำร้ายเธอ เซี่ยชีหรั่นก็ยังไม่สนใจและไม่ทำอะไรเลย
เธอพยายามพูดกรอกหูตัวเอง ครั้งสุดท้าย แค่ครั้งสุดท้าย
ได้ยินเสียงคนผลักประตู เซี่ยชีหรั่นดีใจมาก ราวกับมีกระต่ายน้อยกระโดดอยู่ในใจเธอ เธอยืนขึ้นเพื่ออยากไปพบจงหวีฉวน แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เมื่อถูกเยว่มู่หลานขัดจังหวะในโรงพยาบาล เธอไม่ได้กังวลมากนัก แต่เมื่อจะได้เจอจงหวีฉวน เซี่ยชีหรั่นเหมือนกลับไปความรู้สึกที่เจอจงหวีฉวนครั้งแรกแบบส่วนตัว ตอนนั้นเธอยังอยู่กับเย่เชินหลิน
อดีตก็ไม่สามารถต้านทานการล่อลวงความรักในอนาคตของครอบครัวได้ เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นยืน จัดชุดของเธอและหันหลังกลับ เธอพยายามที่จะแสดงด้านที่ดีที่สุดของเธอต่อหน้าครอบครัวของเธอ
“ทำไมถึงเป็นคุณ ? ” เซี่ยชีหรั่นสงสัยอย่างตาโต มองคนตรงหน้า เป็นเพราะความตกใจ ทำให้เธอพูดไม่ออก
“ที่รัก ”คำพูดที่ไม่ผ่านกระบวนการความรู้ในสมองออกมาจากปากของเขา
เขาคิดไม่ถึงว่าจงหวีฉวนจะให้เขามาพบเซี่ยชีหรั่น จิ้งจอกเฒ่าเอ็นดูจงหยุนซางขนาดนั้น ส้งซูหาวควรคิดได้ตั้งนานแล้วว่าคนที่เขาจะพบคือเซี่ยชีหรั่น
เขาขมวดคิ้ว เย่เชินหลินรักเซี่ยชีหรั่นมากจนจะเก็บความดีงามของเธอไปหมด จะยอมให้เซี่ยชีหรั่นเจอเขาได้อย่างไร ?
ส้งซูหาวสงสัยแล้วสงสัย เขาเริ่มสำรวจเซี่ยชีหรั่น
ไม่ได้เจอเซี่ยชีหรั่นมานานแล้ว ส้งซูหาวลืมแล้ว เหมือนจะนานมากแล้ว
ใบหน้าของเธอยังคงสวยงาม เวลาไม่เคยรอใคร แต่เหมือนเวลาจะเอ็นดูเธอ ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรให้เธอเลย
“ส้งซูหาว คุณออกไป ” เซี่ยชีหรั่นตะโกนเสียงดัง เธอยืนขึ้นแล้ววิ่งออกไป
ที่นี่เป็นที่พักอาศัยของเธอ เธอจะวิ่งไปที่ไหนได้ ?
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าตัวเองน่าเสียใจจริงจริง ถ้าเธอไม่ออกจากเมืองหลินเจียงก็คงไม่ต้องมาเผชิญกับพวกนี้ใช่ไหม?
“ที่รัก เราคุยกันดีดีก่อน ” ความหื่นเกิดขึ้นเมื่อส้งซูหาวเจอเซี่ยชีหรั่น เขาทิ้งคำพูดของจงหวีฉวนไปอีกทาง
จงหวีฉวนได้จัดให้คนสนิทของเขาแอบซุ่มอยู่รอบรอบวิลล่าแล้ว
“คุณห้ามเข้ามา” เซี่ยชีหรั่นคอยถอยหลังและคอยจ้องส้งซูหาวไปด้วย เงาความกลัวอยู่ในใจเธอตลอด เมื่อมองส้งซูหาว ความกล้าทั้งหมดของเธอก็หายไปทันที
“ที่รัก ฉันคิดถึงเธอมาก ” ส้งซูหาววิ่งเข้าไปกอดเซี่ยชีหรั่นโดยตรง
ซึ่งนี่ก็เป็นผลลัพธ์ที่จงหวีฉวนต้องการ คนพวกนั้นรีบใช้โอกาสบันทึกภาพที่น่าตกตะลึงของเซี่ยชีหรั่น
มีรูปพวกนี้ จะยังกลัวว่าเย่เชินหลินจะไม่ยอมแพ้?
ฉากทั้งหมดเสร็จสิ้น จงหวีฉวนเดินออกไปอย่างช้าช้า มองไปที่ส้งซูหาวด้วยสายตาที่จริงจังและพูดอย่างโกรธว่า: “ฉันให้คุณมาเพื่อทำให้เธอมีความสุขและคลายความเบื่อให้ลูกสาวฉัน คุณหาความสุขให้เธอแบบนี้งั้นหรอ ? ”
เซี่ยชีหรั่นยังคงมีประโยชน์ มูลค่าการใช้ประโยชน์ของเธอยังมีอีกเยอะ จะยอมปล่อยให้ส้งซูหาวทำได้อย่างไร จงหวีฉวนจะไม่ทำการซื้อขายที่ขาดทุน
เวลานี้เซี่ยชีหรั่นก็ไม่สนว่าส้งซูหาวเข้ามายังไง ทำไมจงหวีฉวนถึงมาบังเอิญเช่นนี้ เธอรีบวิ่งไปหลบหลังจงหวีฉวน มองส้งซูหาวอย่างระแวง ร่างกายสั่นไปทั้งตัว
“ชีหรั่น ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ฉันให้เขาไปไกลไกลเดี๋ยวนี้เลย ต้องการอะไรก็บอกพวกเขา ”จงหวีฉวนกล่าวถึงกลุ่มคนเสื้อดำพวกนั้น
คนพวกนั้นเป็นคนสนิทของเขา เขาสั่งให้มาจับตาเฝ้าเซี่ยชีหรั่น ไม่ให้เธอมีโอกาสหนีออกไป
มองกลุ่มคนเสื้อดำพวกนี้ เซี่ยชีหรั่นคิดถึงชีวิตในฐานหนึ่ง ไม่ เธอไม่ต้องการอยู่แบบนั้น เธอไม่ต้องการ
เรื่องที่จงหวีฉวนตัดสินใจ เซี่ยชีหรั่นจะมาแก้ไขได้อย่างไร เขาได้เพียงออกคำสั่งให้เซี่ยชีหรั่น แต่ไม่ใช่ขอความคิดเห็นจากเธอ
“พ่อ ในฐานะที่เรามีเลือดเดียวกัน ท่านปล่อยฉันไปได้ไหม ? ” เซี่ยชีหรั่นดึงมือจงหวีฉวน ร่างกายค่อยค่อยคุกเข่าลงกับพื้น
จงหวีฉวนดึงเซี่ยชีหรั่นขึ้น เขาลูบหัวเซี่ยชีหรั่นด้วยความเอ็นดูและพูดออกมา : “ ชีหรั่น ฉันแค่อยากปกป้องเธอ เธอเป็นลูกสาวของฉัน ฉันไม่อยากให้ลูกสาวของฉันตกลงไปอยู่จุดอันตราย ”
จงหวีฉวนกล่าวอย่างถูกต้องและคมคาย คำพูดที่ฟังดูสูงมากมายก็ไม่สามารถซ่อนหัวใจที่น่าเกลียดของเขาได้
จงหวีฉวนปล่อยมือเซี่ยชีหรั่น พาส้งซูหาวจากไปโดยไม่หันหัวมาอีก แม้แต่ครั้งเดียวก็ยังไม่หันมา
เซี่ยชีหรั่นมองจงหวีฉวน เธอต้องเชื่อว่าเขาทำเพื่อเธอไหมงั้นหรอ? ตอนนี้เธอมีอันตรายก็จริง แต่ความอันตรายจากจงหวีฉวนก็ไม่น้อย
ใจของจงหวีฉวนไม่ได้อยู่ที่เซี่ยชีหรั่นอยู่แล้ว เขาถือฟิล์มขาวดำเหล่านั้นให้คนล้างภาพออกมาหลายหลายภาพ ยิ่งมองไปที่ภาพถ่ายเหล่านั้น รอยยิ้มที่มุมปากก็ยิ่งกว้างมากขึ้น ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่ภาพถ่าย แต่เป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดของเขา
“เย่เชินหลิน เราเจอกันเถอะ ! ” จงหวีฉวนรับโทรศัพท์และกล่าวอย่างมีชัย ดูเหมือนว่าเขาจะได้เห็น เย่เชินหลินยอมจำนนต่อความปรารถนาของเขาและแต่งงานกับจงหยุนซางแล้ว
เย่เชินหลินก็อยากรู้ว่าจงหวีฉวนกล่าวอย่างมีชัยเขาจะใช้แผนอะไร
แสงไฟสลัว ร้านเล็กเล็กที่หนาวเย็น ไม่มีใครคิดว่าเย่เชินหลินและจงหวีฉวนจะอยู่ที่นี่
“เย่เชินหลิน สุดท้ายคุณก็มา ”จงหวีฉวนมองเย่เชินหลินที่ดูเฉยชาตรงหน้าเขา เขาไม่รู้ว่าอีกสักพักเขาจะยิ้มออกมาไหม
“จงหวีฉวน ถ้าคุณเชิญ ฉันจะไม่มาได้อย่างไร ? ” เย่เชินหลินพูดเยาะเย้ย เขาไม่จำเป็นต้องกล่าวอ้างเท็จกับเขาและแสดงความเมตตาต่อเขา
คิดถึงความตายของเย่เฮ่าหรัน เย่เชินหลินอดใจไม่ไหวที่อยากจะไปฆ่าจงหวีฉวนให้ตาย แต่เขาไม่ทำแบบนี้ เพราะวิธีนี้มันง่ายไปสำหรับคนอย่างจงหวีฉวน