สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 105 สาวใช้ตัวแสบ9

ตอนที่ 105 สาวใช้ตัวแสบ9
แต่ข้อหลังความเป็นไปได้ค่อนข้างน้อย เพราะใครต่างก็รู้ว่าหัวหน้าหวีเป็นคนของเย่เห้าหรัน
คิ้วเขาขมวดเป็นเส้น พอคิดถึงจิ้งจอกเจ้าเล่ห์แซ่จงนั่น มีวิธีทำให้เรื่องนี้ใหญ่ขึ้นเพื่อริดรอนอำนาจเย่เห้าหรันได้แต่กลับไม่ทำ คงเพราะคิดกับดักอื่นรอเย่เห้าหรันอยู่กระมัง
“คดีนี้ก็ผ่านไปเป็นปีแล้ว หลักฐานบางส่วนน่าจะถูกทำลายไปแล้ว คุณช่วยไปเช็คให้หน่อย ถ้าใช้วิธีการตามขั้นตอนปกติจะยังสามารถรื้อคดีได้ไหม? ” เย่เชินหลินพลางถามหลินต้าฮุย
“คุณเย่ครับ ผมลองไปตรวจสอบดูแล้ว น่าจะเป็นไปไม่ได้ เพื่อนผมบอกเวลานั้นเบื้องบนได้นำแฟ้มบันทึกหลักฐานต่างๆไปหมด หลักฐานในที่เกิดเหตุทั้งหมดล้วนไม่เหลือแล้ว อีกอย่างเหตุเกิดตอนกลางคืน ไม่มีพยานบุคคลเลย ร่างของโม่เสี่ยวจุนก็ถูกเผาจนไหม้ไปหมดและฝังไปแล้ว เอกสารที่เหลืออยู่ในตอนนี้เป็นได้แค่การสันนิษฐาน ไม่สามารถนำมาเป็นหลักฐานได้ จากนั้นหวีซานซานก็ทำพฤติกรรมอีกหลายอย่างทั้งที่จริงๆแล้วเป็นเพราะใจเธอกระวนกระวายเอง จริงๆควรปล่อยไปได้แล้วด้วยซ้ำเพราะยังไงหลักฐานก็ไม่พอสำหรับรื้อคดีอยู่แล้ว”
“ผมเข้าใจละ!ใกล้ได้เวลาทานอาหารแล้ว คุณอยู่ทานข้าวกับผมนะ”
ใบหน้าหลินต้าฮุยอึกอักเล็กน้อย พูดเบาๆว่า “คุณเย่ครับ พอดีผมนัดแฟนสาวไว้แล้ว”
“แฟนสาว?” เย่เชินหลินอมยิ้มที่เห็นได้ยากขึ้นมา เอามือตบบ่าเขาเบาๆแล้วพูดว่า “ไปเถอะ!”
“ครับ!” หลินต้าฮุยรับคำพร้อมเดินก้าวเท้าออกไปยังประตู กำลังจะจับลูกบิดประตู ก็ได้ยินเสียงสั่งของเย่เชินหลิน “เดี๋ยวก่อน!”
ไม่ใช่ว่าจู่ๆก็ไม่ให้เขาไปนะ? เขาหันมา รู้สึกหดหู่เล็กน้อย และมองเย่เชินหลิน
“จำได้ว่ามีคนเคยบอกว่าบ้านในหมู่บ้านเถาชูนเยวี่ยนใช้ได้เลย ตอนบ่ายลองพาแฟนสาวไปดูสิ ไปจองห้องชุดห้องใหญ่ไว้สักห้องถือซะว่าเป็นสวัสดิการจากบริษัท”
หลินต้าฮุยไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองนัก บ้านแถวนั้น แบบห้องชุดห้องใหญ่ราคาอย่างน้อยก็2ล้านเหรียญแล้ว คุณเย่จะใจกว้างไปแล้ว
“นี่มัน? คุณเย่ ผมไม่กล้ารับไว้หรอกครับ”
“ไม่กล้ารับไว้ว่างั้น? งั้นก็ไม่ให้ละ”
หลินต้าฮุยคิดถึงแฟนสาวว่าตอนไปดูห้องใหญ่ขนาดนั้นคงดีใจจนตัวโยน แม้เธอจะไม่ได้เรียกร้องอะไรมาก แต่ห้องหลังใหญ่ใครๆก็คงชอบ
“ไปเถอะ คุณทำงานกับผมมาตั้งนาน แค่ห้องชุดห้องเดียว คุณควรได้อยู่แล้ว” เย่เชินหลินพูดน้ำเสียงเด็ดขาด
“ขอบคุณครับคุณเย่ ผมจะตั้งใจทำงานแน่นอนครับ!” ดวงตาหลินต้าฮุยมีน้ำตารื้น
เห็นเขาดีใจขนาดนั้นก็ทำให้เย่เชินหลินรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมานิดนึงเหมือนกัน สำหรับเขาแล้วเงินเป็นแค่สัญลักษณ์หนึ่งไปแล้ว หลายปีมานี้หลินตาฮุยเปรียบเสมือนมือซ้ายขวาของเขา ซื่อสัตย์พึ่งได้ ขยันขันแข็ง ช่วยเขาแบ่งเบาภาระงานส่วนใหญ่ไปมาก ถึงเขาต้องให้มากกว่านี้ก็ไม่เสียดาย
เย่เชินหลินโบกมือลาหลินต้าฮุยที่ขอบคุณแล้วขอบคุณอีกก่อนปิดประตูออกจากห้องหนังสือไป
เซี่ยชีหรั่นเคยพูดถึงคนรักของเธอมากกว่าหนึ่งครั้งว่าไม่ใช่ไห่ลี่หมิน เขาไม่เคยเชื่อ ดูเหมือนว่าตอนนี้เป็นที่รู้แล้วว่าเธอไม่ได้โกหกเขา
ถึงแม้ชายคนนั้นจะไม่ใช่ไห่บี่หมินแต่เป็นโม่เสี่ยวจุน สำหรับเย่เชินหลินแล้วไม่ได้แตกต่างกัน
แค่เขาคิดขึ้นมาว่าเธอทำเพื่อชายคนอื่นโดยไม่คิดถึงแม้ชีวิตตัวเองขึ้นมา เขาก็รู้สึกกระเทือนบางอย่างที่ใจ ซ้ำยังรู้สึกอิจฉาริษยาคนตายขึ้นมา
เขาเอาแฟ้มเอกสารวางไว้บนโต๊ะ หลับตาแล้วคิดย้อนถึงสิ่งที่เคยเกิด หากเซี่ยชีหรั่นคิดจะแก้แค้น ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องไป แล้วเหตุใดเมื่อคืนถึงเก็บกระเป๋า หรือแค่อยากมาบ้านคุณแม่เขาเท่านั้นจริงๆ? แล้วเรื่องที่ไห่ลี่หมินมารอเธอที่บ้านล่ะ เรื่องนี้ไห่ลี่หมินเองก็เป็นคนยอมรับเอง
เรื่องนี้อธิบายได้อย่างเดียวคือทั้งสองร่วมมือกันแสดงละครตบตาเขา
เซี่ยชีหรั่นถูกเย่เชินหลินสั่งให้อยู่ในห้องนอนเขา ห้องนอนไม่ได้รกเลยสักนิด ของทุกอย่างถูกวางเป็นระเบียบ เธอไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจัดตรงไหนก่อนจริงๆ
ไม่อยากนั่งงงอยู่ในห้องเฉยๆ เธอเลยเอาผ้าห่มมาคลี่แล้วพับใหม่ ทำเสร็จก็ไม่มีอะไรให้เธอเก็บแล้ว
เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้สักพัก สังเกตเห็นมีตู้หนังสือตู้เล็กอยู่ตู้นึง เธอยืนขึ้นเดินไปจัดหนังสือให้เขา
หนังสือพวกนั้นดูเหมือนจะเก่ามากแล้ว เธอเปิดหน้าปกหนังสือออก บางเล่มเหมือนเคยเปิดอ่านมาหลายรอบ หนังสือบางหน้าก็ขาดแล้ว ไม่รู้ว่าเขาอนุญาตให้ใครแตะต้องหนังสือเขาไหม บริเวณอื่นในห้องดูสะอาดสะอ้าน แต่หนังสือเหล่านี้กลับมีขี้ฝุ่นเกาะอยู่เต็มไปหมด เซี่ยชีหรั่นถือหนังสือ《สื่อจี้》ขึ้นมา เป่าฝุ่นบนปกออก แล้วใช้มือปัด มีรูปใบนึงจากในหนังสือตกลงมาบนพื้น
เธอรีบก้มร่างลงไปเก็บขึ้นมา จ้องดูรูป รูปดูค่อนข้างหลายปีมาแล้ว เหมือนตอนนั้นเขาน่าจะอายุประมาณยี่สิบกว่าและดูค่อนข้างผอม ข้างกายเขาเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง หน้าตาดูจิ้มลิ้ม ยืนอิงแอบซบเขาอยู่
เหมือนเธอจะแอบเห็นความลับเขาซะแล้ว เซี่ยชีหรั่นอธิบายความรู้สึกไม่ถูก ไม่กล้าดูรูปอีก เธอรีบเก็บรูปไว้ในหนังสือแล้วเก็บหนังสือไว้บนชั้นที่เดิม
กลัวเย่เชินหลินจะเห็นแล้วคิดว่าเธอสอดรู้เรื่องเขา เธอเลยไม่กล้าหยิบจับอะไรอีก กลับมานั่งเฉยๆอยู่บนเก้าอี้เขา
จู่ๆประตูก็เปิดเข้ามา เธอรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ มองเย่เชินหลินที่เปิดประตูเข้ามา แล้วพูดเสียงต่ำว่า “คุณเย่ ฉันเก็บห้องคุณเสร็จแล้วค่ะ”