สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 103 สาวใช้ตัวแสบ7

ตอนที่ 103 สาวใช้ตัวแสบ7
“เสี่ยวหลัน นี่คือเซี่ยชีหรั่น จะมาช่วยงานเธอ ฝากหน่อยนะ” คำพูดฝากฝังของฝู้เฟิ่งหยีหลบเลี่ยงจุดสำคัญ เสี่ยวหลันรับใช้เธอมาหลายปีแล้ว จึงรู้ว่าเรื่องไหนควรถามหรือไม่ควรถาม หล่อนตอบรับอย่างนบน้อม ค่ะ แล้วจึงพาเซี่ยชีหรั่นนำของไปเก็บยังห้องพี่เลี้ยงเด็กจากนั้นก็พาเธอไปยังห้องครัว
พอไม่ได้พบเย่เห้าหรัน เย่เชินหลินก็รู้สึกผิดหวังอยู่นิดหน่อย
พอหล่อนคิดว่าเย่เชินหลินยังอยู่ที่นี่ ก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา กลัวเขาจะพาเธอกลับไปอีก กลัวเขาจะทำให้เสียโอกาสนี้ไป
“ลูกหลิน สุขภาพหายเป็นปกติดีแล้วรึยัง?” ฝู้เฟิ่งหยีนั่งบนโซฟาถามเย่เชินหลินที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ดีขึ้นมากแล้วครับ”
“ถ้าอย่างนั้น ก็ให้อยู่กับหลิงหลิงให้ดี แม่รออุ้มหลานอยู่ ลูกก็รู้ใช่ไหม?”
“ผมรู้ครับ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”
ขณะที่แม่ลูกกำลังคุยกันอยู่นั้นก็มีเสียงกริ่งประตูดังขึ้น แม่บ้านเสี่ยวหลันขานรับพร้อมกับรีบเดินไปเปิดประตู
“สวัสดีครับ ผมไห่ลี่หมิน มาเยี่ยมท่านประธานเย่และคุณน้าฝู้ครับ”
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ! ”เสี่ยวหลันเลื่อนใบหน้าออกจากลำโพงกริ่งประตู แล้วหันกลับไปถามฝู้เฟิ่งหยีว่าเป็นคุณไห่ลี่หมิน จะอนุญาตให้เข้ามาไหม
สีหน้าเย่เชินหลินดูเย็นชา เขาแอบคิดอยู่ว่า เขามาเร็วมาก คงมาเพราะเซี่ยชีหรั่นมาสินะ ไม่งั้นคงจะไม่บังเอิญขนาดนี้ พอหล่อนมา เขาก็มาทันที
“ลี่หมินเหรอ รีบเชิญเข้ามา!” ฝู้เฟิ่งหยีกล่าว
สักพักไห่ลี่หมินก็ขึ้นตึกมา ในมือหิ้วขนมเปี๊ยะไหว้พระจันทร์เจ้าดังและผลิตภัณฑ์บำรุงร่างกายมาด้วย
“สวัสดีครับคุณน้า วันไหว้พระจันทร์ใกล้มาถึงแล้วผมเลยมาเยี่ยมคุณน้ากับคุณลุง อวยพรให้ครอบครัวกลมเกลียวมีความสุขครับ! ”
“สิ้นเปลืองแล้ว เสี่ยวหลันรับของสิ! วันนี้ทำกับข้าวเยอะหน่อยนะ ข้าวเที่ยงลี่หมินก็อยู่ทานกับพวกเราเถอะนะ”
“งั้นผมก็ไม่เกรงใจแล้วนะครับ” ไห่ลี่หมินตอบกลับพร้อมกับยิ้มนิดๆ
เสี่ยวหลันรับของจากไห่ลี่หมินนำไปเก็บไว้ในตู้ในห้องรับแขก แล้วจึงเดินกลับไปยังห้องครัว
เซี่ยชีหรั่นอยู่ในครัวได้ยินเสียงไห่ลี่หมินมาแต่แรก ในใจเดาไปต่างๆนาๆว่าเขามาทำไม? เพราะรู้ว่าเธอมา? หรือมาเพื่อมาฟ้องเอาเรื่องที่เธอไล่เขาตอนนั้น? แต่เขารู้ได้ยังไงว่าเธอมาที่นี่? หรือที่บ้านนั้นยังมีคนของเขาอยู่ หรือว่าพานหยูรู้เรื่องจากส้งหลิงหลิงแล้วเอาไปบอกเขา?
คราวนี้ก็ไม่ต้องเดาเลยว่าเย่เชินหลินจะต้องคิดว่าเธอมีอะไรกับไห่ลี่หมินอีกแน่ คงไม่จู่ๆก็พาเธอกลับไปอีกนะ?
ถ้าท่านประธานเย่กลับมาตอนนี้ก็คงจะดี คิดถึงตรงนี้ เธอก็ค่อยๆถามเสี่ยวหลันว่า “ข้าวเที่ยงต้องหุงข้าวให้กี่ท่านคะ ท่านประธานเย่กลับมาทานด้วยไหมคะ? ”
เสี่ยวหลันส่ายหัว “ตอนเที่ยงท่านไม่กลับบ้าน”
ไห่ลี่หมินนั่งลงบนโซฟา ตั้งแต่มายังไม่เห็นเซี่ยชีหรั่น สายตาส่องไปทางห้องครัวอย่างเร็ว แล้วรีบชักสายตากลับมามองฝู้เฟิ่งหยี
“ช่วงนี้สุขภาพคุณน้าเป็นยังไงบ้างครับ? ผมได้ยินมาว่าที่โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนมีคุฯหมอเก่าแก่มาท่านนึง เป็นคุณหมอที่เกษียณอายุกลับมาบ้านเกิด รักษาเก่งมาก ถ้าคุณน้าไม่สบายตรงไหน เดี๋ยวให้คุณแม่ผมพาไปให้คุณหมอเช็ดสักหน่อยนะครับ”
“น้าสบายดีจ้ะ ลำบากแย่เลยเด็กคนนี้”
จู่ๆเหมือนไห่ลี่หมินคิดอะไรขึ้นมาได้ เอ่ยกับฝู้เฟิ่งหยีว่า “บ้านคุณน้ามีเนื้อวัวไหมครับ? ”
“น่าจะมีนะ คุณลุงเย่เขาชอบทานเนื้อน่ะ แม่บ้านเลยมักจะซื้อเนื้อวัวติดตู้เย็นไว้”
“คุณน้า ผมเพิ่งเรียนทำตุ๋นเนื้อวัวมาใหม่ คุณพ่อคุณแม่ชอบมาก วันนี้มานี่พอดี เดี๋ยวผมทำให้ชิมนะครับ ”
“งั้นก็รบกวนหน่อยละกันนะ”
ไห่ลี่หมินลุกขึ้นยืน พร้อมพูดว่า “รบกวนอะไรกันครับ ผมกับเชินหลินเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน คุณน้ากับคุณแม่ผมก็เป็นเพื่อนรักกัน กตัญญูกับคุณน้าเป็นเรื่องที่สมควรครับ” จากนั้นก็เดินเข้าครัวไป
“คุณแม่ครับ ผมมีเรื่องนึงลืมบอกกับเซี่ยชีหรั่น ผมไปคุยกับเธอก่อน คุณแม่ดูทีวีคนเดียวไปก่อนนะครับ ”เย่เชินหลินพูดจบก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปยังห้องครัวอย่างเร็ว
ฝู้เฟิ่งหยีรู้สึกแปลกใจกับพฤติกรรมของทั้งสองนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เธอหยิบรีโมทบนโต๊ะรับแขกขึ้นมาเปิดทีวีดูไปเรื่อยๆ
ไห่ลี่หมินรู้อยู่แล้วว่ามีเสี่ยวหลันอยู่ด้วย ไม่สะดวกที่จะคุยอะไรกับเซี่ยชีหรั่นเท่าไหร่ ที่บอกว่าจะช่วยทำกับข้าว ก็แค่อยากใกล้ชิดเซี่ยชีหรั่นแค่นั้น อีกอย่างคืออยากให้เย่เชินหลินได้เห็นท่าทีของเขาด้วย
แต่สำหรับเย่เชินหลินนั้น ไม่ว่าไห่ลี่หมินจะมีโอกาสคุยกับเซี่ยชีหรั่นหรือไม่ เขาก็ไม่อยากให้เข้าใกล้เซี่ยชีหรั่น ถึงจะแค่เพียงอยู่ในพื้นที่เดียวกัน เขาก็ไม่อนุญาต
เซี่ยชีหรั่นถึงจะดูเหมือนกำลังตั้งใจช่วยงานเสี่ยวหลันอยู่ แต่กับเรื่องที่ทุกคนคุยกันในห้องรับแขกเธอก็กำลังตั้งใจฟังอยู่ พอรู้ว่าไห่ลี่หมินกำลังจะมาที่ห้องครัว เธอก็ไม่อยากให้มา เขายิ่งอยากเข้ามาใกล้แบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เย่เชินหลินโกรธมากขึ้น จะทำให้เธอลำบากขึ้นเสียเปล่า
ไห่ลี่หมินเดินเข้ามายังครัว เพิ่งมองเซี่ยชีหรั่นได้ครู่เดียว เย่เชินหลินก็มาถึงประตูห้องครัว
“เซี่ยชีหรั่น มากับฉัน ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย! ”
“ค่ะ คุณเย่! ” เซี่ยชีหรั่นรีบเช็ดมือ คำนับให้ไห่ลี่หมินพร้อมพูด “สวัสดีค่ะคุณไห่!”
จากนั้นก็เดินผ่านไห่ลี่หมิน ออกจากห้องครัวไป