สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 108 สาวใช้ตัวแสบ12

ตอนที่ 108 สาวใช้ตัวแสบ12
ไม่ว่าเขาจะแสดงออกยังไง หรือจะพาเซี่ยชีหรั่นไปด้วย ขอให้เย่เชินหลินปลอดภัย เขาก็คงไม่ห้ามอะไร
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นมองเย่เชินหลินพร้อมยิ้มเล็กน้อย
นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะยิ้มให้เขาแล้วกระมัง ไม่ว่าระหว่างเธอกับเขาจะเคยมีปัญหาอะไรกัน เธอตัดสินใจว่าจากนี้จะลืมมันไปให้หมด
“คุณเย่คะ! ขอบคุณมากค่ะ! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฉันคงไม่มีโอกาสได้พบประธานเย่ ในที่สุดฉันก็ได้เล่าเรื่องนี้ให้กับท่านประธานเย่ด้วยตัวฉันเอง สำหรับฉันแล้ว ไม่มีอะไรที่ต้องเสียดายอีกแล้ว ขอบคุณที่คุณยอมรับฉันไว้ แต่ฉันไม่อยากไปแล้ว ถึงแม้จะอันตรายก็ไม่เป็นไร มนุษย์ทุกคนต้องตาย ฉันไม่อาจหนีไปตลอดชีวิตเพียงเพราะกลัวตาย อีกอย่างวันนี้มีท่านประธานเย่อยู่ ฉันเชื่อว่าถึงฉันจะถูกทำร้ายจนตาย ก็คงไม่ตายเปล่าแน่ๆ”
นังคนนี้ ที่พูดออกมาแปลว่าพอแก้แค้นให้ไอ้หมอนั่นแล้ว ตายก็ไม่เสียดายแล้วว่างั้น?
คิ้วของเย่เชินหลินขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว เขากำลังจะยื่นมือไปคว้ามือเซี่ยชีหรั่นไว้ ไม่คิดว่าไห่ลี่หมินก็เดินเข้ามาขวางตรงกลางระหว่างเขากับเซี่ยชีหรั่น
ไห่ลี่หมินโค้งคำนับเย่เห้าหรันพร้อมกล่าว “คุณลุงครับ! ” แล้วหันกลับมาคุยกับเซี่ยชีหรั่น “ชีหรั่น ผมเลิกกับพานหยูเด็ดขาดแล้ว อยากจะบอกกับคุณว่า ผมชอบคุณ! ไปกับผมเถอะ ผมจะปกป้องคุณเอง”
จู่ๆเขาทำแบบนี้ทำให้ทุกคนในเหตุการณ์ต่างก็ตกใจ แม้กระทั่งเย่เห้าหรันก็ยังอดไม่ได้ที่จะเผลอหันไปมองเซี่ยชีหรั่น คิดในใจว่าแม่สาวคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ ไม่เพียงแต่ทำให้เย่เชินหลินสนใจเธอ แม้แต่ไห่ลี่หมินที่ค่อนข้างมั่นคงยังมีความรู้สึกพิเศษด้วย แถมยังสารภาพรักต่อหน้าทุกคนอีก
เซี่ยชีหรั่นก็ตกใจไม่น้อยที่จู่ๆไห่ลี่หมินก็มาสารภาพแบบนี้ แต่พอมาคิดดูอีกที อาจเป็นแค่แผนเขาที่อยากจะพาเธอออกไป ถ้าเขาไม่พูดแบบนี้ เย่เชินหลินอาจบังคับให้เธอกลับบ้านกับเขา ถ้าเขาพูดมาแบบนี้แล้วเธอรับคำ ก็อาจเป็นอิสระ
พอคิดดังนี้ก็หันไปมองไห่ลี่หมิน กำลังจะเอ่ยปากตอบตกลง เย่เชินหลินก็ยื่นมือมากระชากข้อมือของเธอ
พอเขาออกแรง ร่างของเซี่ยชีหรั่นก็ดึงมาอยู่ข้างเขา
“คุณ คุณเย่ คุณทำอะไร?”
พอดึงเซี่ยชีหรั่นมาเสร็จ เขาก็กระซิบข้างหูเธอว่า “ฟังฉัน ไม่งั้นฉันจะทำให้คดีนี้ตรวจสอบไม่ได้!”
เซี่ยชีหรั่นยังไม่ทันตอบอะไร ไห่ลี่หมินก็พูดกับเย่เชินหลินอย่างจริงจัง ถามด้วยเสียงใสว่า “แบบนี้ไม่เท่ากับไม่ให้เกียรติเซี่ยชีหรั่นเหรอ ถึงจะหวังดีก็เถอะ ก็ควรรู้ว่าการบีบบังคับไม่ทำให้เกิดผลดี ผมว่าเรามาดูกันว่าเซี่ยชีหรั่นจะตัดสินใจยังไงดีกว่า จะไปกับคุณหรือไปกับผม!”
ไห่ลี่หมินมั่นใจว่าเซี่ยชีหรั่นจะไปกับเขา ถึงแม้เซี่ยชีหรั่นจะชอบเย่เชินหลินจริง แต่เธอก็เป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมาบีบบังคับ ความเคารพตัวเองของเธอจะทำให้เธอต้องการหลีกหนีเย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่นนั้นอยากไปกับไห่ลี่หมิน แต่คำขู่ของเย่เชินหลินทำให้เธอไม่กล้า
เย่เห้าหรันมองเซี่ยขีหรั่นแล้วพูดกับเธออย่างอ่อนโยน “ไม่ว่าเธอจะไปอยู่บ้านลูกหลิน หรือไปกับลี่หมินก็ปลอดภัยทั้งนั้น ก่อนคดีจะคลี่คลาย ความปลอดภัยของตัวเองเองเป็นสิ่งสำคัญที่สุดนะ”
ไม่ว่าเธอจะเลือกใคร เขาก็คงไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่าย
“ชีหรั่น ไปกันเถอะ!” ไห่ลี่หมินยื่นมือมากุมมือเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นรู้สึกตื้นตันและมองเขาพร้อมกับส่ายหัว
“ขอบคุณมากค่ะคุณไห่ แต่ฉันคงขอไปกับคุณเย่ อยู่ที่นั่นฉันเคยชินกว่า”
เย่เชินหลินมองไห่ลี่หมินด้วยสายตาดูถูกแวบนึง กุมมือเซี่ยชีหรั่น พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปกันเถอะ!”
“ลูกหลิน ทานข้าวเสร็จแล้วค่อยไปนะ!” ฝู้เฟิ่งหยีตะโกนบอก
“ไม่ละครับ เห็นคนบางคนแล้วผมทานข้าวไม่ลง คุณแม่ค่อยๆทานนะครับ ผมไปก่อน! เดี๋ยวผมหาพี่เลี้ยงที่น่าพึงใจคนใหม่ให้ครับ”
เย่เชินหลินไม่ได้หันกลับมามอง พอพูดจบก็เร่งฝีเท้าขึ้นอีก เซี่ยชีหรั่นเร่งฝีเท้าตามเขาตุปัดตุเป๋
คล้อยหลังพวกเขาไป สีหน้าเย่เห้าหรันเสียใจอย่างเห็นได้ชัด เที่ยงวันนี้เขาได้รับโทรศัพท์จากไห่ลี่หมินบอกว่าลูกชายเขากลับมาที่บ้าน เขาอุตส่าห์ยกเลิกอาหารนอกบ้าน เพราะอยากกลับมาเจอลูกชาย ใครจะรู้ว่าพอลูกชายเห็นเขานอกจากจะไม่ดีใจแล้ว ยังตั้งใจพูดจาทำร้ายเขา โถ่ เขาเป็นถึงประธานหอการค้าของมณฑล มีเรื่องไหนที่เขาทำได้ไม่ดีไม่สำเร็จบ้าง จะมีก็แค่เรื่องความสัมพันธ์กับลูกชายที่เข้าใจกันไม่ได้สักที
พอออกนอกบ้านเย่เชินหลินก็คว้ามือถือออกมาโทร สั่งให้ผู้ดูแลบ้านเตรียมรถไว้ให้เขาคันนึง ให้รถไปรับเขาที่ร้านอาหารติ่งสือเซวียที่อยู่ข้างๆที่พักของรัฐบาลมณฑล
พอออกนอกเขตที่พักรัฐบาลมณฑล เย่เชินหลินก็ปล่อยมือเซี่ยชีหรั่น เดินนำหน้าเธอ ให้เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเขาต้อยๆ
เขาเม้มริมฝีปาก ยังคงคิดเรื่องเย่เห้าหรันเข้าบ้านมาเมื่อกี้
ทุกครั้งที่เขากลับบ้าน มักตั้งใจหลบเย่เห้าหรัน หากบังเอิญพบเข้าเขาก็ไม่เคยแสดงสีหน้าที่ดีด้วย หรือบางครั้งก็จะใช้วาจาประชดประชัน หรือทำสีหน้าเฉยเมยใส่ ทุกครั้งที่เย่เห้าหรันมีสีหน้าที่เจ็บปวดเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่สังเกตเห็น แถมพอเห็นเขาดูทุกข์ขนาดนั้น ในใจเขาก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไร