สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1087 สาวใช้ตัวแสบ 991

ตอนที่ 1087 สาวใช้ตัวแสบ 991
หลี่เหอไท้ไม่กล้าสบตาจงหยุนซาง “คุณดูแลเนี่ยนโม่กับยี่ซวนให้ดีนะ ผมจะรีบกลับมา”
เนี่ยนโม่ให้ความสนใจกับบทสนทนาระหว่างเขาทั้งสอง เขาคุ้นเคยกับชื่อของเซี่ยชีหรั่นเป็นอย่างดี
“คุณลุงครับ เกิดอะไรขึ้นกับคุณแม่ผมครับ?”
“เนี่ยนโม่ ลูกอยู่บ้านต้องเชื่อฟังคุณป้านะครับ คุณแม่ไม่เป็นไรหรอกนะ” หลี่เหอไท้แตะหัวของเนี่ยนโม่แล้วพูดเบา ๆ
“คุณลุงครับ คุณลุงต้องพาแม่ผมกลับมาให้ได้นะครับ” เนี่ยนโม่พูดจบก็เงียบลงทันที หลี่เหอไท้กับจงหยุนซางสบตากันแล้วยิ้มให้กัน เด็กคนนี้ฉลาดเกินไวจริง ๆ
“ลุงสัญญาครับ แต่เนี่ยนโม่ต้องเป็นเด็กดีนะครับ”
หลี่เหอไท้เดินออกจากบ้านโดยไม่หันกลับมามอง เขาต้องพาเซี่ยชีหรั่นกลับบ้าน เย่เชินหลินก็ไปด้วยเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง เขาคิดว่าจะลองติดต่อหลินต้าฮุยดู
“ต้าฮุย ผมหลี่เหอไท้นะ คุณเห็นข่าวแล้วหรือยัง ชีหรั่นอยู่ที่นั่น ผมคิดว่าเย่เชินหลินก็ต้องอยู่ด้วยเหมือนกัน” หลี่เหอไท้ต้องการบอกกับเขาเพียงเท่านี้ ส่วนที่เหลือก็ให้พวกเขาไปจัดการเอาเอง ที่เขาทำเช่นนี้ก็เพราะว่าเย่เชินหลินเป็นพ่อของเนี่ยนโม่ เพราะเด็กคนนี้ไม่เพียงแต่เป็นลูกของเย่เชินหลินแต่ยังเป็นลูกของชีหรั่นด้วย
หลังจากที่หลินต้าฮุยทราบข่าวนี้แล้ว เขาก็ไปหาไห่ลี่หมินทันที
“ต้าฮุย คุณมาหาผมเหรอ?” ไห่ลี่หมินเพิ่งเสร็จธุระก็ได้รับสายจากเลขาของเขาว่าคนที่ชื่อหลินต้าฮุยต้องการติดต่อเขาและขอให้เลขาของไห่ลี่หมินบอกเขาว่าเป็นเรื่องเร่งด่วนด้วย
“คุณไห่ครับ ผมไม่รู้ว่าควรไปหาใคร จึงเข้ามาหาคุณก่อนครับ คุณเย่ไปเข้าร่วมกิจกรรมขององค์กรมูลนิธิในชนบทของเมือง A” หลินต้าฮุยมองไปที่ไห่ลี่หมินอย่างทำอะไรไม่ถูก จากนั้นเขาไม่ต้องพูดต่อก็เชื่อว่าไห่ลี่หมินคงเข้าใจแล้ว
“คุณว่าเชินหลินอยู่ที่ไหนนะ?”
ไห่ลี่หมินเพิ่งนึกได้ว่าทำไมช่วงนี้หลินหลิงถึงงานยุ่งมาก ที่แท้เย่เชินหลินจะออกไปทำธุระข้างนอกจึงมอบหมายงานทั้งหมดให้กับเธอ
“ใช่ครับ ผมยังได้ข่าวว่าคุณหลินก็ไปด้วยครับ”
หลินต้าฮุยใช้เรื่องนี้เป็นเครื่องมือเพื่อให้ไห่ลี่หมินช่วยเหลือ เพราะตระกูลหลินมีลูกชายคนเดียวคือหลินเจี๋ย ถ้าท่านปู่รู้ว่าหลินเจี๋ยอยู่ที่นั่นด้วยเขาต้องช่วยเหลืออย่างเต็มที่แน่นอน
“ผมเข้าใจแล้ว คุณกลับไปก่อน ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้เลย” ไห่ลี่หมินขมวดคิ้ว หลินเจี๋ยไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร? แล้วหลินหลิงรู้ข่าวนี้แล้วหรือยัง? หลินหลิงกับท่านปู่หลินน่าจะยังไม่รู้ข่าวนี้แน่เลย ไม่งั้นจะเงียบแบบนี้ได้ไง?
ไห่ลี่หมินทิ้งงานทุกอย่างในมือ ตอนนี้ไม่มีอะไรสามารถหยุดเขากลับไปที่บ้านตระกูลหลินได้
บ้านตระกูลหลินค่อนข้างเงียบสงบ ดูเหมือนว่าจะแตกต่างจากปกติ
“ผมต้องการพบท่านปู่” ไห่ลี่หมินมองชายสองคนที่ขวางเขาไว้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
“ขออภัยครับ ท่านปู่กำลังคุยกับแขกข้างใน ตอนนี้ท่านยังไม่สะดวกพบคนอื่นครับ อีกหนึ่งชั่วโมงคุณค่อยกลับมาจะดีกว่านะครับ” คนพูดเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ไห่ลี่หมินมั่นใจว่าเขาไม่เคยเห็นคน ๆ นี้มาก่อน เขาแค่ไม่ได้กลับมาที่นี่สักพักทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
“คุณไห่ครับ เชิญคุณมากับผมทางนี้ก่อนนะครับ” พ่อบ้านหลินเดินออกมาพอดี เขาเห็นไห่ลี่หมินยืนอยู่ข้างนอกจึงคิดว่าเขาคงถูกห้ามไม่ให้เข้าไปหาท่านปู่แน่นอน
“พ่อบ้าน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
ไห่ลี่หมินเห็นพ่อบ้านเดินออกมาอย่างระมัดระวังและยังปิดประตูด้วย เขารู้ว่าพ่อบ้านเป็นคนทำงานละเอียดอยู่แล้ว แต่ไห่ลี่หมินไม่เคยเห็นพ่อบ้านที่ละเอียดขนาดนี้มาก่อน
“คุณไห่ครับ เราไม่สามารถยุ่งเกี่ยวกับคนของคุณได้ แต่ตอนนี้ท่านปู่ยังพบใครไม่ได้จริง ๆ นะครับ หลังจากนี้หนึ่งชั่วโมงพวกเขาถึงจะคุยกันเสร็จ คุณค่อยกลับมาอีกทีนะครับ จริงด้วยครับคุณไห่ คุณมาหาท่านปู่มีเรื่องอะไรเหรอครับ”
เดินออกไปสักพักพ่อบ้านถึงจะถามไห่ลี่หมินว่ามาหาท่านปู่มีเรื่องอะไร ดูเหมือนว่าไห่ลี่หมินจะยิ่งสงสัยและอยากเจอคนที่อยู่ในนั้นมากขึ้น
“นายช่วยบอกท่านปู่หน่อยนะ หลินเจี๋ยอยู่เมือง A ผมต้องไปหาแกก่อน” ไห่ลี่หมินไม่มีเวลารอท่านปู่ ณ ตอนนี้เวลาก็คือชีวิต
พ่อบ้านได้แต่เบิกตากว้างแล้วมองไห่ลี่หมินจากด้านหลัง คุณชายอยู่ที่นั่นด้วยหรือ นั่นหมายความว่า แต่ว่าท่านปู่บอกว่าท่านจะไม่พบคุณไห่ ต่อให้พบเขาก็ต้องรีบออกไปอยู่ดี
สิบสามเพิ่งกลับจากกรุงปารีสฝรั่งเศส คุณเซี่ยยังอยู่ที่ปารีสจริง ๆ อีกอย่างคุณเซี่ยตอนนี้อยู่ปารีสไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ
หลังลงจากเครื่องสิบสามซื้อหนังสือพิมพ์มาฉบับหนึ่งและกำลังมีความสุขกับช่วงเวลาแห่งความคิดถึงนี้
“แผ่นดินไหวนั้นไร้ความปรานี” ข่าวพาดหัวนี้ทำให้สิบสามมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเลย แต่เธอก็ยังยิ้มออกมา อันที่จริงคนอย่างพวกเธอไม่ควรมีความรู้สึกต่อผู้อื่นมากที่สุด แต่เมื่อเห็นข่าวพาดหัวแบบนั้น เธอก็ไม่สามารถสงบจิตใจได้แล้ว สิบสามไม่รู้ว่าควรโทษตัวเองที่ล้มเหลวหรือว่าจะโทษธรรมชาติของความเป็นคนกันแน่
สิบสามรู้สึกว่าควรเบี่ยงเบนความสนใจของตนเอง เธอคิดว่าจะบอกข่าวนี้ให้เจ้านายฟัง เชื่อว่าเจ้านายต้องดีใจแน่
โทรไปเลยดีกว่า ส่งข้อความกว่าจะอ่านก็คงดึกแล้ว
ไม่อยู่ในพื้นที่ให้บริการ?
คำพูดไม่กี่คำทำให้สิบสามรู้สึกลางสังหรณ์ที่ไม่ดีจริง ๆ เพราะเบอร์ของเจ้านายเบอร์นี้ไม่เคยปิดเครื่องและไม่เคยติดต่อไม่ได้เลย ทำไมถึงไม่อยู่ในพื้นที่ให้บริการ?
สิบสามจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปที่ฐานหนึ่ง เธอต้องรู้ว่าตอนนี้เจ้านายอยู่ที่ไหน
“สิบสาม กลับมาแล้วเหรอ?” เหล่าอู่รับสายอย่างอารมณ์ดี เขากำลังนอนอาบแดดอย่างสบายใจด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ถ้าไม่ใช่ตัวตนของเขา ทุกคนที่เห็นต่างก็คงคิดว่าเขาเป็นคนใจดีคนหนึ่ง
“เหล่าอู่ เจ้านายอยู่ไหน?”
“สิบสาม เราจะถามข้อมูลส่วนตัวของเจ้านายไม่ได้นะ”
เหล่าอู่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย วันนี้สิบสามเป็นอะไรไป มีเจตนาร้ายงั้นหรือ? นี่ดูเหมือนจะไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลยนะ
“เหล่าอู่ ฉันโทรหาเจ้านายแล้ว แต่แกไม่อยู่ในพื้นที่ให้บริการ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านาย” สิบสามไม่สามารถพูดต่อได้ เธอไม่กล้าคิดไปเอง
เหล่าอู่รีบลุกขึ้นนั่งทันที เจ้านายคือแกนกลางหัวใจหลักและเป็นสมองของพวกเขา ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านาย ไม่ได้ ต่อให้ต้องละเมิดกฎก็ตาม หรือว่าใครจะหาว่ามีเจตนาร้ายก็ตาม ความปลอดภัยของเจ้านายต้องมาก่อน
“เข้าใจแล้ว คุณรีบกลับมา เดี๋ยวผมจะเรียกคนอื่น ๆ ตรวจสอบทันที”
หลังจากเหล่าอู่พูดสั้น ๆ ก็รีบวางสายลงทันที จะหาเจ้านายได้อย่างไร
เย่เชินหลินและคุณลุงในหมู่บ้านไปขุดสมุนไพรบนภูเขา ไม่ได้ปีนขึ้นไปบนภูเขาสูง เรียกได้ว่าเป็นเนินเล็ก ๆ เท่านั้น เมื่อได้ยินเสียงดังก้องหลายครั้งในระยะไกลพวกเขาก็หันมองไป พวกเขาได้เห็นบ้านหลังเล็ก ๆ พังทลายลงทีละหลังกับตา ดวงตาของเย่เชินหลินเบิกกว้าง คำว่าแผ่นดินไหวปรากฏขึ้นในความคิดของเขา ไม่นะ ชีหรั่นอยู่ในนั้น
“ไม่ ไม่ ไม่นะ” เย่เชินหลินตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เหมือนสิงโตที่กำลังโกรธคำราม ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงเลือด
“เซี่ยชีหรั่น คุณจะตายไม่ได้นะ อดทนไว้นะ ผมกำลังจะไปหาคุณ”
เสียงตะโกนของเย่เชินหลินดังก้องไปไกลแสนไกล เขาไม่เคยเชื่อว่าจะได้พบกับความรู้สึกแบบนี้มากก่อน ตอนนี้เย่เชินหลินอยากให้เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ อยากให้รู้ว่าเขาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน เธอจะได้อดทนรอเขา
เสียงตะโกนของเย่เชินหลินทำให้ลุงคนนั้นตกใจ ห่านแดงร่ำไห้ก็ไม่เจ็บปวดมากเท่านี้ เซี่ยชีหรั่นคงเป็นคุณเซี่ยคนนั้นที่ได้รับบาดเจ็บ
“คุณเย่ครับ กลับมาก่อน คุณไปทางนั้นไม่ได้”
เย่เชินหลินวิ่งลงเขาอย่างไม่คิดชีวิต เขาไม่อยากเชื่อว่าที่นี่จะเกิดแผ่นดินไหวได้ เขาไม่ได้ยินคำพูดของลุงคนนั้นเลยสักคำ
วิ่งไปเพียงไม่นานก็มีรอยแตกบนพื้นดินอยู่ด้านหน้า เขาไม่ทันระวังตกลงไปในนั้น เย่เชินหลินไม่ได้สลบ แต่มองไปรอบ ๆ หลุมแล้วไม่มีที่ให้ปีนขึ้นไปได้เลย เย่เชินหลินรู้สึกจนปัญญาอีกครั้ง เมื่อเขาลุกขึ้นยืนก็พบว่าขาของเขาได้รับบาดเจ็บแล้ว ให้ตายเหอะ ถ้าเจ็บขาแล้วเขาจะไปหาชีหรั่นได้อย่างไร
ลุงในหมู่บ้านตกใจเมื่อเห็นเย่เชินหลินตกลงไปในหลุมนั้นกับตา เขาตกตะลึงจนยืนอยู่กับที่และขยับตัวไม่ได้เลย
“ข้าจะออกจากที่นี่ให้ได้” เย่เชินหลินขุดดินด้วยมือเปล่าเพื่อทำร่องให้ตัวเองปีนขึ้นมาได้
ดูเหมือนว่าเซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงเรียกของเย่เชินหลิน น้ำตาเธอร่วงหล่นลงมาทันที เสียงดังสนั่นกระแทกจิตใจเธออย่างรุนแรง
“ที่นี่ที่ไหน?”
เซี่ยชีหรั่นค่อย ๆ ลืมขึ้นแล้วถามอย่างกังวล หลังพูดจบเซี่ยชีหรั่นตกตะลึงมาก เพราะเธอไม่สามารถพูดออกเสียงได้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอกลายเป็นคนใบ้ได้อย่างไร
เมื่อชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นว่าเซี่ยชีหรั่นฟื้นขึ้นมาก็รีบพูดกับเธอ
“คุณเซี่ยครับ เราอยู่บนรถที่กำลังวิ่งไปในเมืองตงเจียงครับ ผู้บังคับกองพันหลิวให้เราส่งคุณไปที่นั่นครับ” คนพูดคือชายในชุดทหารแต่งตัวเต็มยศ หลังพูดจบเขาเพิ่งนึกได้ว่าหมอบอกว่าลำคอของเธอได้รับความเสียหายอย่างมาก ตอนนี้เธอยังพูดไม่ได้ชั่วคราว
“ไม่ได้ ฉันต้องกลับไปหาเย่เชินหลิน” เซี่ยชีหรั่นพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างกายของเธออ่อนแรงไปทั้งตัว “จริงด้วย ผู้ชายที่อยู่ข้างฉันตอนเกิดเหตุ เขาเป็นยังไงบ้างแล้ว?” หลังพูดจบเซี่ยชีหรั่นเพิ่งรู้ตัวอย่างน่าเศร้า ไม่มีใครรู้ว่าเธอพูดถึงอะไรเลย
ในเมื่อพวกเขาพบเธอได้ก็คงต้องพบหลินเจี๋ยเหมือนกันสิ หลินเจี๋ยคงไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม ถ้าหลินเจี๋ยไม่เป็นไรมาก แล้วเย่เชินหลินล่ะ เมื่อกี้นี้เหมือนเธอได้ยินเสียงของเย่เชินหลินด้วยนะ ไม่สิ เธอต้องกลับไปหาเย่เชินหลินก่อน
เซี่ยชีหรั่นพบว่ามือข้างหนึ่งของเธอยังสามารถเคลื่อนไหวได้ เธอจึงจับแขนชายทหารคนนั้นไว้ไม่ปล่อยมือ
ชายชุดทหารมีชื่อว่าจ้าวซิง อายุยี่สิบสี่ปี เมื่อถูกเซี่ยชีหรั่นจับแขนไว้แน่น ๆ แบบนี้เขาก็หน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้ แม้ว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นผู้บาดเจ็บ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก มันคือความจริงของผู้หญิงที่มีเสน่ห์
“คุณเซี่ยครับ คุณอยากพูดอะไรเหรอครับ?” จ้าวซิงถามอย่างมีความอดทน เขารู้ว่าผู้หญิงตรงหน้านี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน เพราะเธอสามารถทำให้เขาต้องทิ้งงานทุกอย่างในเวลาคับขันแบบนี้แล้วส่งเธอไปที่ตงเจียงแค่คนเดียวจะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร?
เซี่ยชีหรั่นดึงมือของจ้าวซิงมาใกล้ ๆ เธอจะเขียนบนฝ่ามือของเขา ตอนนี้เธอทำได้แค่นี้ เพราะเขาไม่ใช่เย่เชินหลินที่จะอ่านปากอ่านใจเธอได้
“ฉันจะกลับไปหาคน”
เซี่ยชีหรั่นเขียนอย่างช้า ๆ ทีละตัว เธอต้องการให้จ้าวซิงเข้าใจว่าเธอกำลังจะสื่ออะไร
จ้าวซิงนึกได้ว่าเขามีสมุดบันทึกกับปากกา เขาจึงรีบหยิบมันออกมาแล้วยื่นให้เธอ “คุณเซี่ยครับ ผมชื่อจ้าวซิงนะครับ อันนี้ให้คุณครับ คุณเขียนลงตรงนี้เลยครับ”
เมื่อเห็นปากกาและกระดาษที่ยื่นออกมาด้วยสองมือของเขา เซี่ยชีหรั่นได้แต่กล่าวขอบคุณเขา เมื่อพูดจบเธอก็ส่ายหัวแล้วยิ้ม เธอพูดไม่ออกจริง ๆ แล้ว จ้าวซิงจะเข้าใจความหมายเธอได้อย่างไร
“ขอบคุณนะ คุณจ้าวซิง ฉันอยากกลับไปตามหาคน” เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถขยับไปซ้ายขวาได้ เหลือเพียงมือขวาของเธอเท่านั้นที่ยังคงสภาพเดิมอยู่ เธอจับปากกาแล้วเขียนลงกระดาษทีละคำ ตัวหนังสือคดเคี้ยว ซึ่งต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเขียนประโยคให้สมบูรณ์
“มันควรจะเป็นอย่างนั้นครับคุณเซี่ย แต่ผมได้รับคำสั่งจากผู้บังคับกองพันหลิวให้พาคุณไปส่งให้กับท่านปู่หลี่ที่ตงเจียงนะครับ” จ้าวซิงได้แต่ส่ายหัวตอบ เขาจะฝ่าฝืนคำสั่งจากเบื้องบนไม่ได้