สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1089 สาวใช้ตัวแสบ 993

ตอนที่ 1089 สาวใช้ตัวแสบ 993
เสียงหัวเราะของท่านปู่สวีแสดงให้เห็นว่านายท่านอารมณ์
คุณแม่โทรบอกคุณปู่ สวีเห้าเซิงไม่เข้าใจว่าแม่ของเขารู้ข่าวนี้ได้อย่างไร? หรือว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นคนโทรบอกแม่ของเขา สวีเห้าเซิงจำได้ว่าในโทรศัพท์ของชีหรั่นมีเบอร์โทรศัพท์ของบ้านเขา
“คุณปู่ครับ ผมมาประเทศจีนเพื่อเข้าร่วมการประชุมวิทยาศาสตร์ครับ แล้วที่มาที่นี่ผมมากับเพื่อนด้วยกัน คุณปู่ช่วยเพื่อนผมหน่อยได้ไหมครับ” สวีเห้าเซิงพูดอย่างประจบ เขารู้สึกผิดเหมือนกันที่ไม่ได้แวะไปเยี่ยมปู่ แต่ตอนนี้เขาต้องหาชีหรั่นกับหลินเจี๋ยให้พบก่อน
“เพื่อนที่ไหนเหรอ?” เมื่อท่านปู่สวีได้ยินเช่นนี้ก็เกิดความสนใจขึ้นมา อายุของสวีเห้าเซิงมากขึ้นเรื่อย ๆ แม่ของเขา โอวหยางชิงก็กังวลว่าเขาจะไม่แต่งงานสักที พักหลังได้ข่าวว่าสวีเห้าเซิงไปปารีสฝรั่งเศสเพราะผู้หญิงที่เขาชอบอยู่ที่นั่น ท่านปู่สวีอยากอุ้มหลานแล้ว เมื่อได้ยินสวีเห้าเซิงพูดถึงเพื่อน เขาจึงคิดว่าเป็นแฟนสาวของหลาน
“คุณปู่ครับ เป็นเพื่อนสำคัญของผมนะครับ คุณปู่ต้องช่วยผมนะครับ”
“ได้ มอบให้ปู่ก็แล้วกัน แล้วนายไม่เป็นไรใช่ไหมเห้าเซิง?” ท่านปู่อารมณ์ดีมาก ในเมื่อเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดของหลานแล้วเขาก็จะไม่เพิกเฉย
“คุณปู่ครับ ผมไม่เป็นไรครับ หลังเสร็จงานนี้ผมจะพาเพื่อนไปเยี่ยมคุณปู่นะครับ” สวีเห้าเซิงคิดว่าเขาจะพาเสี่ยวอ้ายไปหาปู่และเขาเชื่อว่าปู่ต้องชอบเสี่ยวอ้ายอย่างแน่นอน
หลิวฉวนยืนฟังสวีเห้าเซิงคุยโทรศัพท์อย่างมีมารยาท มีปู่แบบนี้ดีจริง ๆ
“เพื่อนผมชื่อเซี่ยชีหรั่น หลินเจี๋ย แล้วก็เย่เชินหลินครับ” ใจจริงสวีเห้าเซิงไม่อยากช่วยเย่เชินหลิน เขาอยากให้เย่เชินหลินตายซะมากกว่า แต่คิดว่าถ้าเขาตายไปเสี่ยวอ้ายคงต้องจะรักเขามากขึ้นและลืมเขาไม่ได้อย่างแน่นอน
“คุณสวี หลินเจี๋ยที่คุณพูดถึงใช่ลูกชายของเลขาธิการหลินไหมครับ?” หลังจากสวีเห้าเซิงวางสายลง หลิวฉวนก็ถามเขาอย่างสงสัย เนื่องจากคนที่มีชื่อซ้ำกันตั้งมากมาย เพื่อนของสวีเห้าเซิงอาจไม่ใช่ลูกชายของเลขาธิการหลินก็ได้ เลขาธิการหลินอยู่เมืองตงเจียง แต่คุณสวีอยู่ที่อื่น ซึ่งห่างกันเป็นพัน ๆ ไมล์ คงไม่ใช่หรอก
“ใช่ครับ ผู้บังคับกองพันหลิวรู้จักเหรอครับ?” สวีเห้าเซิงรู้ว่าหลิวฉวนเป็นผู้บัญชาการที่นี่ บางทีเขาอาจจะรู้จักก็ได้ เขาจึงลองถามดู
“คุณสวี คุณชายหลินถูกคนของคุณพ่อแกรับไปก่อนหน้านี้แล้วครับ”
หลิวฉวนพูดอย่างเสียดาย ท่านปู่หลินนั้นดีกับหลินเจี๋ยจริง ๆ
สวีเห้าเซิงพยักหน้าเพื่อบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว ดูเหมือนว่าอาการของหลินเจี๋ยคงไม่ได้หนักมาก
“แล้วอาการบาดเจ็บของเขาเป็นอย่างไรบ้างครับ?”
สวีเห้าเซิงยังคงถามอย่างไม่สบายใจ
“คุณสวีไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ คุณชายหลินไม่ได้เป็นอะไรมาก” หลิวฉวนจำได้ว่าผู้หญิงที่อยู่กับคุณชายหลินในตอนเกิดเหตุแล้วหลังจากนั้นหลี่หมิงจุ้นให้เขาส่งเธอกลับไปที่ตงเจียง อาการเธอจะหนักกว่าเขามาก “แต่ผู้หญิงที่อยู่กับเขาอาการหนักกว่าครับ ในที่เกิดเหตุดูเหมือนว่าเธอกำลังช่วยชีวิตเขาอยู่ด้วยนะครับ”
หลิวฉวนคิดว่าสถานะแบบนี้คงไม่ใช่อย่างอื่นนอกจากเป็นคู่รักกัน ผู้หญิงคนนั้นคงต้องรักหลินเจี๋ยมาก แต่หลิวฉวนไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นใสซื่อ ที่เธอยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเขาก็เพราะว่าเขาคือเพื่อนสนิทของสวีเห้าเซิงเท่านั้น
“ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงครับ? คุณรู้ชื่อเธอไหมครับ?”
สวีเห้าเซิงเอะใจ ผู้หญิงของหลินเจี๋ยคือซือซือ แต่ซือซืออยู่กับเขาในขณะที่เกิดเหตุ ดังนั้นผู้หญิงที่อยู่กับหลินเจี๋ยคงต้องเป็นเสี่ยวอ้ายแน่เลย เธอบาดเจ็บสาหัส เสี่ยวอ้ายคิดจะช่วยหลินเจี๋ย?
ยัยซื่อเอ๋ย หลินเจี๋ยเป็นเพื่อนรักของผมก็จริง แต่คุณเป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับผมนะ ปฏิเสธไม่ได้ว่าสวีเห้าเซิงนั้นรู้ใจเซี่ยชีหรั่นจริง ๆ ทั้งสองคบกันมาสามปี ถือว่าสนิทกันพอสมควรแล้ว
“น่าจะชื่อเซี่ยชีหรั่นนะ แต่เสนาธิการหลี่ให้ผมส่งเธอไปที่ตงเจียงแล้ว”
หลิวฉวนมองไปที่สวีเห้าเซิงอย่างงงงวย เซี่ยชีหรั่นเป็นแฟนสาวของหลินเจี๋ย แต่ดูเหมือนว่าสวีเห้าเซิงจะเป็นห่วงเซี่ยชีหรั่นมากกว่าหลินเจี๋ยด้วยซ้ำ วัยรุ่นสมัยนี้ คนแก่อย่างเขาไม่มีวันเข้าใจเลยจริง ๆ
ดีเหมือนกัน ขอเพียงเสี่ยวอ้ายพ้นขีดอันตรายก็ดีที่สุดแล้ว สวีเห้าเซิงถอยห่างออกไป ไม่รู้ว่าเขานึกอะไรได้ เขาดูเกร็ง ๆ ขึ้นมา
“เห้าเซิงขอตัวก่อนนะครับ”
สวีเห้าเซิงเดินออกไปอย่างมีมารยาท อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาต้องขอความช่วยเหลือจากหลิวฉวน เขาจึงต้องทำในสิ่งที่ควรทำ
หลิวฉวนเฝ้าดูสวีเห้าเซิงค่อย ๆ เดินออกไป เขาถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ อดีตผู้บัญชาการสอนเขาได้ดีมากจริง ๆ ไม่หยิ่งผยองหรือผลีผลามใด ๆ เลย ก่อนที่จะพูดถึงเซี่ยชีหรั่นคนนั้นสวีเห้าเซิงดูหน้านิ่งมาก หรือว่าคุณเซี่ยเป็นแฟนสาวของสวีเห้าเซิงกันแน่?
สวีเห้าเซิงถูกจัดให้อยู่ในสถานที่ที่ดีที่สุด หลิวฉวนยังคงมีงานอีกมากมายที่ต้องทำ จึงไม่มีเวลาเข้าไปหาสวีเห้าเซิง เขาเพียงแค่ย้ำซ้ำ ๆ ว่าต้องดูแลสวีเห้าเซิงให้ดี
ซือซือก็ได้ดีกับสวีเห้าเซิงไปด้วย เธอได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด นัยน์ตาของเธอเกิดความสงสัย สรุปแล้วว่าสวีเห้าเซิงคนนี้เป็นใครกันแน่? แต่ไม่มีใครตอบคำตอบนี้ให้เธอ
สวีเห้าเซิงกำลังรอข่าวของเย่เชินหลิน เขาอยากทิ้งทุกอย่างมาก ซือซือเห็นถึงความกระวนกระวายของสวีเห้าเซิง ดูเหมือนว่าเธอกำลังสนุกกับการเฝ้าดูความเจ็บปวดของคนอื่นอยู่ จากที่พิจารณาหลายรอบแล้วสวีเห้าเซิงก็ได้ตัดสินใจว่าจะไปหาเซี่ยชีหรั่น เขาตัดสินใจกลับไปตงเจียง ตราบใดที่เย่เชินหลินเป็นเพื่อนของสวีเห้าเซิง เชื่อว่าเขาจะได้รับการดูแลที่ดีที่สุดเช่นกัน
แต่การกลับมาของเซี่ยชีหรั่นทำให้สวีเห้าเซิงต้องอยู่ต่อ
“พี่สวี” เซี่ยชีหรั่นดีใจมากที่เห็นสวีเห้าเซิงพ้นจากอันตราย เธอลืมไปเลยว่าตัวเองนั้นยังพูดไม่ได้ เธอนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยฉุกเฉินแล้วตะโกนเรียก สวีเห้าเซิงเห็นเซี่ยชีหรั่นกำลังพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาไม่ได้ยินเสียงเธอเลย เขามองเซี่ยชีหรั่นด้วยความสงสัย เสี่ยวอ้ายอยากพูดอะไรกับเขากันแน่? แต่ดูเหมือนเธอกำลังลังเลอยู่? หรือว่าเธออยากถามถึงเย่เชินหลิน แต่เธอจึงลังเลที่จะถาม สวีเห้าเซิงคิดในใจและเขาไม่ชอบคำตอบนี้ที่สุด
สวีเห้าเซิงรีบเดินเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่น ต่อให้เขาจะไม่ชอบอย่างไรก็ตาม ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นกำลังบาดเจ็บอยู่ สวีเห้าเซิงไม่สามารถทิ้งเธอไว้ตามลำพังได้อีก
“เสี่ยวอ้ายอยากพูดอะไรเหรอ?”
สวีเห้าเซิงลังเลไปสักพัก แต่สุดท้ายก็ถามเธอจนได้ ในเมื่อเขาจะรักเธอแล้ว เขาก็ควรจะอดทนต่อเธอในทุก ๆ เรื่อง จะปล่อยให้เธอแบกภาระและทุกข์ใจอยู่คนเดียวไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นยิ้มส่ายหัวอย่างขมขื่น เธอได้แต่ชี้ไปที่ปากของเธอแล้วส่ายหัว
สวีเห้าเซิงมองเซี่ยชีหรั่นอย่างสงสัย เสี่ยวอ้ายทำไมไม่ยอมพูด? เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?
“เสี่ยวอ้าย อย่ากังวลนะ มีเรื่องอะไรบอกพี่สวีได้นะ”
เสี่ยวอ้าย เรื่องของคุณก็คือเรื่องของผมพี่สวีคนนี้เหมือนกัน สวีเห้าเซิงจะสนับสนุนเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่มีเงื่อนไข เพียงเพราะเธอเป็นเสี่ยวอ้ายของเขา เสี่ยวอ้ายคนเดียวของเขาเท่านั้น
เซี่ยชีหรั่นซาบซึ้งมากที่ได้ยินสวีเห้าเซิงพูดเช่นนี้ เขาดูแลเธอแบบนี้มาตลอด ให้การสนับสนุนที่ดีที่สุดกับเธอ ไม่เคยปล่อยให้เธอต้องกังวล เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าสวีเห้าเซิงรักเธอมาก ถ้าแม่ไม่ได้ป่วยคงไม่มีวันนี้แล้วใช่ไหม? เธอไม่คู่ควรสำหรับเขา เธอเป็นผู้หญิงที่เคยแต่งงานมาแล้ว ต่อให้พี่สวีรักเธอมากแค่ไหน ไม่ถือสาในอดีตของเธอ แต่พ่อแม่และครอบครัวของพี่สวีจะรับได้หรือ?
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างขมขื่น อีกอย่างตอนนี้เธอพูดไม่ได้ด้วย ทำให้เธอยิ่งไม่คู่ควรสำหรับสวีเห้าเซิง
แม้จ้าวซิงจะไม่รู้ว่าสวีเห้าเซิงคือใคร แต่เขาเป็นผู้ดูแลเซี่ยชีหรั่นในตอนนี้ เขาจึงเดินเข้ามาพูด “คุณผู้ชายครับ คุณเซี่ยพูดไม่ได้ครับ”
พูดไม่ได้ เหมือนมีสายฟ้าจากท้องฟ้าสีคราม สวีเห้าเซิงตกใจจนเดินถอยหลังไป เขาได้แต่ส่ายหัว นี่ไม่ใช่ความจริง ไม่ใช่ความจริงอย่างแน่นอน
“เสี่ยวอ้าย คุณบอกผมหน่อยว่านี่ไม่ใช่ความจริง” สวีเห้าเซิงมองไปที่คอและริมฝีปากสีแดงของเธอแต่ไม่เห็นบาดแผลใด ๆ ไม่มีบาดแผลก็ดีแล้วล่ะ เสี่ยวอ้ายต้องล้อเล่นแน่เลย สวีเห้าเซิงยังไม่ทันได้หลอกตัวเองเสร็จ จ้าวซิงก็พูดด้วยคำพูดที่ทำให้เขาต้องดิ่งลงเหว
“คุณผู้ชายครับ คุณเซี่ยไม่สามารถพูดได้จริง ๆ ครับ เธออาจจะดีขึ้นหรือว่าอาจจะเป็นแบบนี้ไปตลอดก็ได้นะครับ” จ้าวซิงพูดแล้วเหลือบมองไปที่เซี่ยชีหรั่น เธอยังสาวขนาดนี้ก็พูดไม่ได้ซะแล้ว ไม่รู้ว่าคุณเซี่ยจะรับความจริงนี้ได้หรือไม่
“เสี่ยวอ้าย เสี่ยวอ้าย ผมขอโทษ”
สวีเห้าเซิงกอดเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดคำว่าขอโทษอย่างไม่หยุด เขายังจำคำพูดของหลิวฉวนได้ “เสี่ยวอ้าย คุณยังเจ็บตรงไหนมั้ย? แขนของคุณเป็นอะไร?” สวีเห้าเซิงเพิ่งสังเกตเห็นแขนของเซี่ยชีหรั่นใส่เฝือกไว้ ขาของเธอก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน
“พี่สวีไม่ต้องกังวลนะ ฉันไม่เป็นไรมาก” เซี่ยชีหรั่นเขียนลงกระดาษด้วยรอยยิ้ม
เมื่อเห็นสภาพของเซี่ยชีหรั่นแล้ว สวีเห้าเซิงก็ยิ่งรู้สึกใจสลาย ต้องใช้ความกล้าหาญมากแค่ไหนถึงจะทนมองผู้หญิงสดใสคนหนึ่งกลายเป็นสภาพที่น่าเศร้าแบบนี้ เธอยังบอกคนอื่นได้ว่าเธอไม่เป็นไรด้วยรอยยิ้ม เสี่ยวอ้าย คุณพึ่งพาฉันสิ
“เสี่ยวอ้าย แล้วทำไมคุณถึงกลับมาละ?” สวีเห้าเซิงจำได้ว่าหลิวฉวนให้คนส่งตัวเซี่ยชีหรั่นไปแล้ว ทำไมเธอถึงกลับมาที่นี่อีก
พี่สวี ฉันทิ้งคุณไปไม่ได้และเธอก็ทิ้งเย่เชินหลินไปไม่ได้เช่นกัน แผ่นดินไหวครั้งนี้ คนที่ปรากฏขึ้นในความคิดของเซี่ยชีหรั่นก่อนที่เธอจะสลบไปคือเย่เชินหลิน เธอรู้ตัวอย่างชัดเจนว่าตัวเองยังชอบเย่เชินหลินอยู่ และชอบมากด้วย เธอเหมือนมีงูพิษฝังอยู่ในร่างสิบปีก็ยังไม่หาย เซี่ยชีหรั่นเป็นได้แค่เต่าตัวหนึ่งที่คอยปฏิเสธความรู้สึกของตนเอง แต่ครั้งนี้เธอถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับมันแล้ว
“พี่สวี ฉันจะทิ้งพวกคุณไว้ไม่ได้”
เธอไม่ใช่คู่วาสนาของเขา แต่เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ อาจพูดได้ว่าเขาคือผู้มีพระคุณต่อเธอก็ได้
“เสี่ยวอ้าย ไม่เป็นไรนะ คุณต้องหายดีอย่างแน่นอน”
“พี่สวี คุณเป็นเย่เชินหลินไหม?”
ในที่สุดเซี่ยชีหรั่นก็ถามจนได้ เพราะเธอเป็นห่วงเย่เชินหลิน ตอนนี้มีเพียงสวีเห้าเซิงเท่านั้นที่รู้ เซี่ยชีหรั่นจึงมองสวีเห้าเซิงด้วยความรู้สึกผิด
“ยังไม่พบตัวเขาเลย แต่เสี่ยวอ้ายอย่ากังวลนะ เราต้องหาตัวเขาให้พบ”
สวีเห้าเซิงจำได้ว่าเย่เชินหลินออกไปหายาให้เซี่ยชีหรั่น ดังนั้นถ้าไปตามเส้นทางที่ไปหายาก็คงต้องพบตัวเย่เชินหลินอย่างแน่นอน
ในช่วงบ่ายวันนั้น กองกำลังกู้ภัยเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ซึ่งเป็นคนของคุณปู่สวีเห้าเซิง คนเหล่านี้ตามหาเย่เชินหลินตามเส้นทางที่สวีเห้าเซิงแจ้งแต่ก็ยังไม่พบตัวเขา
หนึ่งวันผ่านไป เซี่ยชีหรั่นเริ่มรู้สึกกังวลมากขึ้น แต่เธอไม่ได้แสดงออกมากเท่าไหร่ เธอยังให้การรักษาตัวอยู่ เธอต้องการพักฟื้น แพทย์ทหารบอกเซี่ยชีหรั่นว่าต้องให้ความสำคัญกับลำคอของเธอ
เช้าวันที่สอง เซี่ยชีหรั่นยืนยันว่าจะไปตามหาเย่เชินหลินด้วยคน สวีเห้าเซิงห้ามเธอไว้ไม่ได้จึงจำเป็นต้องแบกเธอไปพร้อมกับทีม
ผู้นำทีมครั้งนี้คือชายโสดอายุสามสิบต้น ๆ มีรูปร่างสูงใหญ่ เขาชื่อว่าเก่อหยาง เมื่อเขาเห็นสวีเห้าเซิงแบกเซี่ยชีหรั่นและเขารู้ว่าสวีเห้าเซิงคือใคร เขาอาสาเข้ามาช่วยสวีเห้าเซิงแบกเซี่ยชีหรั่น จึงทำให้เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก เธอได้รับความนิยมขนาดนั้นเลยหรือ?