สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1090 สาวใช้ตัวแสบ 994

ตอนที่ 1090 สาวใช้ตัวแสบ 994
“ไม่เป็นไร คุณรีบพาพวกเขาไปช่วยคนก่อนเถอะ” สวีเห้าเซิงแกล้งไอแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ช่วยชีวิตคนสำคัญกว่า”
ได้แบกเสี่ยวอ้ายอยู่ข้างหนังเป็นสิ่งที่เขาเต็มใจอย่างที่สุด จะให้คนอื่นมาทำแทนได้อย่างไร? โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีตลอด
คนอื่น ๆ แอบดูหัวหน้าของพวกเขาเสียหน้า เห็นสภาพนี้แล้ว เขาเป็นคู่รักกัน คงไม่ต้องการให้คุณไปช่วยหรอก แต่ไม่มีใครกล้าพูดและหัวเราะ
“รายงานครับหัวหน้า ข้างหน้ามีรอยแตกพื้นดินขนาดใหญ่ น่าจะเป็นผลกระทบจากแผ่นดินไหวครับ”
สวีเห้าเซิงจำได้ว่าคุณลุงคนนั้นบอกเขาว่าที่นี่เป็นสถานที่หาสมุนไพร เย่เชินหลินอาจจะอยู่แถว ๆ นี้ก็ได้
“รอก่อนครับ รอก่อนครับ”
เสียงตะโกนดังขึ้นและได้ขัดจังหวะของพวกเขา
เซี่ยชีหรั่นดีใจที่เห็นคน ๆ นั้นเดินเข้ามา เขาคือคุณลุงในหมู่บ้านที่ออกมาหาสมุนไพรกับเย่เชินหลินด้วยกัน ดูเหมือนลุงคนนั้นไม่ได้สังเกตเห็นเซี่ยชีหรั่นที่อยู่บนหลังสวีเห้าเซิง เขาอยากบอกพวกเขาว่าเย่เชินหลินตกอยู่ในหลุมนั้น แต่ไม่มีโอกาสพูดสักที ในที่สุดตอนนี้เขาก็มีโอกาสพูดแล้ว
“ใครกำลังตะโกน?” เก่อหยางหันกลับมาแล้วเห็นชายชราที่แต่งตัวทรุดโทรมคนหนึ่ง สีหน้าเขาเคร่งเครียดมาก แผ่นดินไหวครั้งนี้กระทบไปถึงหลาย ๆ ส่วนจริง ๆ
“คุณลุง มีเรื่องอะไรเหรอ?”
เมื่อเห็นลุงเดินเข้ามา เก่อหยางจึงถามเขาด้วยความเป็นห่วง
“เขา เขาน่าจะรู้จักเย่เชินหลิน” สวีเห้าเซิงพูดด้วยความตื่นเต้น เขาเริ่มพูดจาติดอ่างเล็กน้อย แม้ว่าโดยปกติ สวีเห้าเซิงจะไม่ได้เป็นคนพูดเก่ง แต่ก็ไม่ถึงขั้นพูดจาติดอ่าง
เซี่ยชีหรั่นเบิกตากว้างและจดจ่อไปที่ปากของชายชราคนนั้น เธอหวังว่าเขาจะพูดอะไรที่เกี่ยวข้องกับเย่เชินหลิน
ภายใต้สายตาที่คาดหวังของทุกคน คุณลุงคนนั้นรู้สึกเหมือนเขาตกลงไปในถ้ำหมาป่า เขากลืนน้ำลายแล้วค่อย ๆ พูดต่อ “ผมกับคุณเย่ออกมาหาสมุนไพรให้กับคุณเซี่ยด้วยกันครับ คุณเซี่ยขาแพลง เราเพิ่งเก็บสมุนไพรกันเสร็จ แต่ก็พบว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ เรารู้สึกว่าเกิดแผ่นดินไหว แต่คุณเย่วิ่งกลับไปที่หมู่บ้านอย่างไม่คิดชีวิตเลย ผมคิดว่าเขาต้องรีบกลับไปหาคุณเซี่ยแน่นอน”
สวีเห้าเซิงรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเซี่ยชีหรั่นที่อยู่บนหลังเขาเกร็งร่างกายขึ้นมาทันที เป็นเพราะการดูแลของเขาทำให้เสี่ยวอ้ายรู้สึกดีมาตลอด แต่เมื่อได้ยินว่าเย่เชินหลินวิ่งกลับไปหาเธออย่างไม่คิดถึงชีวิตเสี่ยวอ้ายจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร?
ความกังวลในใจสวีเห้าเซิงเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเสี่ยวอ้ายต้องหวั่นไหวในตัวของเย่เชินหลินแน่ เขาต้องทำอย่างไรถึงจะไล่เย่เชินหลินออกไปจากโลกของเสี่ยวอ้ายได้
“ผมวิ่งตามคุณเย่มา แต่เขายังหนุ่มวิ่งเร็วกว่าผม เขาไม่ทันระวังจึงตกลงไปในหลุมลึกนั้น” คุณลุงยังคงหวาดผวาในขณะที่พูด เพราะฉากนั้นมันน่ากลัวจริง ๆ
เมื่อได้ยินว่าเย่เชินหลินตกลงไปในรอยแตกขนาดใหญ่นั้นเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกเจ็บปวดใจมาก ราวกับว่าคนตกลงไปในนั้นไม่ใช่เย่เชินหลินแต่กลับเป็นเซี่ยชีหรั่นเอง
“เตรียมอุปกรณ์ เราจะลงไปช่วยคนเดี๋ยวนี้” เก่อหยางเห็นสายตาของสวีเห้าเซิงก็รู้ว่าเขาควรปฏิบัติแล้ว
คนอื่น ๆ ที่ได้รับคำสั่งก็รีบเริ่มงานทันที
เซี่ยชีหรั่นมองเข้าไปด้วยความคาดหวัง เธออยากรู้ว่าเย่เชินหลินอยู่ที่ไหน
สี่ชั่วโมงผ่านไปในพริบตา แต่ก็ยังไม่พบตัวเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกกังวลมาก ซือซือได้แต่แอบมองอยู่ที่ไกลด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์
ทำไมไม่ใช่เธอเองที่เป็นคนลงไปตายในนั้นนะเซี่ยชีหรั่น? ทำไมเธอถึงไม่ยอมตายสักที?
ความหวังของเธอพังทลายลงแล้ว แต่มันไม่ได้สำคัญอะไรอีก เพราะซือซือคิดหาวิธีอื่นได้แล้ว เธอจะทำให้ความสัมพันธ์ของเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นค่อย ๆ พังทลายลงในสักวัน เธอยังเข้าใจดีว่าถ้าจะจัดการเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นนั้นต้องใช้คนใกล้ตัวที่สุดของพวกเขา เธอจะทำให้พวกเขาเข้าใจผิดกันเอง ก็เหมือนเซี่ยชีหรั่นหนีไปฝรั่งเศสก็เพราะว่าเย่เชินหลินจะแต่งงานกับจงหยุนซาง
เมื่อนึกถึงงานแต่งที่ไม่มีที่มาที่ไปนั้น สายตาของซือซือก็เย็นเยือกลงทันที เธออดไม่ได้ที่จะฆ่าเย่เชินหลินให้ตาย ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ตอนนี้ซือซือก็ไม่ใช่สภาพนี้หรอก
สวีเห้าเซิงกับเซี่ยชีหรั่นต่างก็ให้ความสำคัญกับการช่วยเหลืออยู่ ไม่มีใครสังเกตซือซือที่เป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนนี้
“เชินหลิน คุณอยู่ไหนกันแน่?”
เซี่ยชีหรั่นร้องโหยหาเย่เชินหลินอยู่เงียบ ๆ ในใจ เธอหวังว่าเย่เชินหลินจะรีบปรากฏตัวให้เห็น แม้จะออกมาในสภาพที่บาดเจ็บแต่ก็ดีกว่าความว่างเปล่าในตอนนี้
เมื่อเห็นว่ามีคนกำลังเดินมาทางนี้ เซี่ยชีหรั่นก็เกิดความหวังที่ไม่มีวันสิ้นสุดขึ้นมา
“รายงานครับหัวหน้า ข้างล่างไม่มีคนเลยครับ”
เสียง“พรึบ” ดังขึ้นในหัวใจของเซี่ยชีหรั่น เหมือนหัวใจของเธอร่วงหล่นลงสู่ก้นบึ้ง ความหวังทั้งหมดหายไปเหมือนเงาอันว่างเปล่า เย่เชินหลิน คุณจะทิ้งฉันไว้คนเดียวไม่ได้ เชินหลิน คุณต้องอดทนนะ
“หาไปเรื่อย ๆ”
ไม่ว่าคนข้างล่างนี้จะเป็นใคร หน้าที่ของเขาก็คือการช่วยเหลือ เก่อหยางออกคำสั่งเพื่อให้ตามหาคนต่อไป
หลังจากสวีเห้าเซิงได้ยินว่าไม่พบคนด้านล่างนั้น เขาก็สังเกตสีหน้าของเซี่ยชีหรั่นทันที เมื่อเห็นใบหน้าของเธอซีดเซียวลง สวีเห้าเซิงก็รีบแบกเธอกลับไปที่เต็นท์พยาบาลทันทีโดยไม่คิดอะไรเลย ไม่ว่าเธอจะป่วยจริง ๆ หรือว่าเป็นเพราะเธอช็อคเรื่องของเย่เชินหลิน สวีเห้าเซิงคิดอย่างเดียวคือเขาจะปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นเป็นอะไรไปไม่ได้
เช้าวันที่สอง สวีเห้าเซิงไม่ยอมพาเซี่ยชีหรั่นออกไปไหนอีก เขาอยู่ดูแลเซี่ยชีหรั่นใกล้ ๆ ข้อเท้าของเธอเริ่มดีขึ้นแล้ว แขนของเธอต้องใช้เวลาพักฟื้นอีกครึ่งเดือน ส่วนลำคอของเธอไม่รู้ต้องใช้เวลารักษานานเท่าไหร่
สวีเห้าเซิงไม่รู้จะอธิบายอย่างไรกับการบาดเจ็บของเซี่ยชีหรั่น เขาหวังว่าเซี่ยชีหรั่นจะป่วยหรือบาดเจ็บแบบนี้ จะได้ไม่มีใครชอบเธอและแย่งเธอไปอีก แต่เขาจะทนดูเธอเจ็บปวดได้อย่างไร
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงบ่ายของวันที่สาม เย่เชินหลินถูกพามาวางไว้ตรงหน้าของเซี่ยชีหรั่น เธอได้แต่มองเย่เชินหลินโดยไม่พูดอะไรสักคำ น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างหยุดไม่อยู่
ใบหน้าของเย่เชินหลินบวมช้ำและผิดรูปไป ทรงผมที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบในปกติก็ยุ่งเหยิงไปหมด รวมถึงเสื้อผ้าของเขาฉีกขาดไม่เหลือชิ้นดี ตอนนี้เขาไม่เหลือความเป็นเย่เชินหลินแล้ว มันช่างแตกต่างกับเขาในปกติเหลือเกิน
เซี่ยชีหรั่นทะเยอทะยานจะเข้าไปหาเย่เชินหลิน แต่เธอแค่ลุกขึ้นเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ล้มลงกับพื้น แพทย์เคยเตือนเธอแล้วว่าต้องระวังบาดแผลให้ดี
แต่เมื่อเห็นสภาพของเย่เชินหลินแบบนี้แล้ว เซี่ยชีหรั่นจะมีเวลาไปคิดถึงบาดแผลของตนเองได้อย่างไร เขาเจ็บ เธอก็เจ็บ แม้แต่ความเจ็บปวดของนิ้วทั้งสิบก็ไม่สามารถบรรยายความเจ็บปวดของเซี่ยชีหรั่นได้ในขณะนี้
สวีเห้าเซิงรีบเข้าไปพยุงเซี่ยชีหรั่น
“เสี่ยวอ้าย ไม่เป็นไรแล้ว เราพบเขาแล้ว เราจะส่งเขากลับไปทันที ส่งเขาไปหาหมอที่ดีที่สุดในตงเจียง ถ้าไม่ดีจริง ๆ เราจะส่งเขาไปรักษาที่เมืองนอกเลย”
ไม่มีอะไรเจ็บปวดเท่ากับการที่ได้เห็นคนรักของตนร้องไห้เสียใจเพื่อผู้ชายคนอื่นแล้วยังต้องปลอบใจเธอด้วย สวีเห้าเซิงเพิ่งได้สัมผัสกับความเจ็บปวดที่แท้จริงว่าเป็นอย่างไร
เซี่ยชีหรั่นเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย เธอได้แต่มองไปที่เย่เชินหลิน เหมือนเขาจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเธอ ส่วนคนอื่น ๆ เป็นเพียงตัวประกอบเท่านั้น
“เสี่ยวอ้าย ให้แพทย์ทหารดูอาการเขาก่อน”
สวีเห้าเซิงขมวดคิ้ว เย่เชินหลินในสภาพนี้ยังจะรอดได้อยู่หรือ?
แพทย์ทหารได้ยินคำพูดของสวีเห้าเซิงแล้วก็เข้ามายกตัวเย่เชินหลินทันที แต่เขายังไม่ทันแตะตัวเขา เซี่ยชีหรั่นก็มองพวกเขาด้วยสายตาอันเย็นเยือก สายตานั้นถึงกับทำให้พวกเขาต้องมือไม้อ่อนไปทีเดียว
สายตาของผู้หญิงคนนี้เย็นเยือกเกินไป มีความรู้สึกเหมือนอยู่ในฤดูหนาวที่แสนจะหนาวเหน็บเลย
“เสี่ยวอ้าย ถ้าไม่ยอมให้พวกเขาดู อาการของเย่เชินหลินอาจจะอันตรายได้นะ เสี่ยวอ้ายต้องเชื่อฟังนะ!” สวีเห้าเซิงลูบหัวเซี่ยชีหรั่นเบา ๆ เขาต้องรวบรวมความอดทนทั้งหมดที่มีถึงจะพูดคำนั้นออกมาได้ เขาต้องช่วยเหลือศัตรูแห่งความรักของเขาและเขากำลังสร้างศัตรูด้วยมือของเขาเอง
บางทีอาจเป็นเพราะคำพูดของสวีเห้าเซิง หรือบางทีเซี่ยชีหรั่นอาจจะคิดได้เองว่าเย่เชินหลินต้องได้รับการรักษาแล้ว แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เย่เชินหลินก็ถูกพาตัวไปแล้ว
“เสี่ยวอ้าย เราไปหาอะไรกินกันก่อน” สวีเห้าเซิงพยุงเซี่ยชีหรั่นลุกขึ้น เธอถูกเขาพาออกไปเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ที่ไร้วิญญาณตัวหนึ่ง
สวีเห้าเซิงยื่นขนมปังบิสกิตและน้ำให้กับเซี่ยชีหรั่น แต่เธอไม่มีการตอบสนองเลย
เขาแกะออกมาให้เธอแต่เธอก็ไม่ยอมกินเหมือนกัน
“เสี่ยวอ้ายอ้าปากสิครับ” สวีเห้าเซิงหยิบขนมปังออกมาแล้วฉีกเป็นชิ้นเล็ก ๆ ป้อนให้เธอ เขาพยายามอดทนเกลี้ยกล่อมให้เซี่ยชีหรั่นกิน แต่เธอก็ยังไม่มีการตอบสนองอยู่ดี
“เสี่ยวอ้าย คุณไม่กินไม่ได้นะ” เสี่ยวอ้ายพูดอย่างอ่อนโยน
เซี่ยชีหรั่นยังคงไม่ตอบสนอง แม้ว่าสวีเห้าเซิงจะป้อนให้เธอถึงปาก แต่เธอก็ไม่ยอมกินอยู่ดี
“เสี่ยวอ้าย ถ้าคุณไม่ยอมกิน เดี๋ยวเย่เชินหลินตื่นขึ้นมาแล้วเห็นคุณสลบไป เขาจะเป็นห่วงคุณนะ”
ด้วยสุดความสามารถของสวีเห้าเซิง เขาจำเป็นต้องใช้เย่เชินหลินมาเป็นเครื่องมือของเขา เขาเชื่อว่าตอนนี้มีเพียงเย่เชินหลินเท่านั้นที่จะทำให้เซี่ยชีหรั่นกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เมื่อเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นเริ่มอ้าปากแล้ว สวีเห้าเซิงก็ทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่น ในที่สุด เย่เชินหลินก็คือเส้นตายของเซี่ยชีหรั่นและเธอเซี่ยชีหรั่นก็เป็นเส้นตายของสวีเห้าเซิงเหมือนกัน เมื่อเธอไม่ยอมกินอะไร เขาไม่สามารถนั่งมองอย่างเฉย ๆ ได้
ซือซือยืนมองฉากทั้งหมดนี้อยู่นอกประตู เซี่ยชีหรั่นเธอทำให้ผู้คนมากมายมาล้อมรอบเธอได้อย่างไร ในเมื่อมีคนชอบเธอมากมายตั้งแต่แรกแล้ว เธอทำไมถึงยังเลือกที่จะรักเย่เชินหลินด้วย?
สวีเห้าเซิงมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูท่าแล้วเขาจำเป็นต้องรีบส่งตัวเย่เชินหลินไปที่ตงเจียงด่วน เขาต้องออกไปถามแพทย์ทหารก่อนว่าสามารถเคลื่อนย้ายตัวเขาได้ไหม เพราะดูอาการของเย่เชินหลินแล้วสาหัสมาก
“เสี่ยวอ้าย คุณอยู่ที่นี่ก่อนนะ ผมจะไปดูเย่เชินหลิน เดี๋ยวผมกลับมานะ”
หลังจากป้อนขนมปังกับน้ำให้เซี่ยชีหรั่นเสร็จแล้ว สวีเห้าเซิงลุกขึ้นยืนแล้วเตรียมเดินออกไป แต่เซี่ยชีหรั่นดึงเสื้อของเขาไว้แล้วส่งสัญญาณว่าเธอก็จะไปด้วย
มองมือที่เรียวเล็กนั้นสวีเห้าเซิงขมวดคิ้วถาม “คุณก็จะไปด้วย?”
เซี่ยชีหรั่นรีบพยักหน้าอย่างแรง เพราะกลัวว่าสวีเห้าเซิงจะไม่เข้าใจความหมายของเธอ
“เสี่ยวอ้าย คุณอยู่ที่นี่ดีแล้ว ให้ผมไปคนเดียวก็พอ”
สวีเห้าเซิงมองไปที่ขาของเซี่ยชีหรั่น ให้เธอพักฟื้นดี ๆ จะดีกว่า จากการบาดเจ็บที่ควรหายภายในสองถึงสามวัน แต่ดูสภาพแบบนี้แล้วต้องใช้เวลาสักกี่ปีถึงจะหาย?
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่สีหน้าความลำบากใจของสวีเห้าเซิง เธอรู้ว่าสวีเห้าเซิงเป็นห่วงเธอ แต่เซี่ยชีหรั่นก็ยังยืนยันที่จะไปดูเย่เชินหลิน เธออยากเห็นเย่เชินหลินด้วยตาของเธอเอง แม้อาการของเขาจะไม่ดีก็ตาม แต่อย่างน้อยเธอก็ได้เห็นความคืบหน้าของสถานการณ์
เมื่อเห็นการแสดงออกของเซี่ยชีหรั่น สวีเห้าเซิงยังคงส่ายหัวอย่างแน่วแน่ เขาจะไม่รับปากเธอ เพราะถ้าเซี่ยชีหรั่นได้เข้าไปเห็นเย่เชินหลินที่เป็นอะไรไป เธอต้องรับไม่ได้อย่างแน่นอน
สวีเห้าเซิงจึงส่ายหัวปฏิเสธคำขอของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่สวีเห้าเซิงด้วยความเสียใจและยังยืนยันที่จะไปด้วย
มองไปที่ดวงตาอันไร้เดียงสาของเซี่ยชีหรั่น สวีเห้าเซิงแทบจะใจอ่อนให้กับเธอ แต่ไม่ได้ เขาจะตามใจเสี่ยวอ้ายไม่ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวอ้ายเขาต้องรับผิดชอบ ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขารู้สึกผิดมากพอแล้ว
“คุณรอผมที่นี่นะ ที่ผมไม่ยอมให้คุณไปก็เพราะผมกลัวคุณจะกังวลมากเกินไปเมื่อเห็นอาการของเย่เชินหลิน เสี่ยวอ้าย คุณต้องเชื่อใจพี่สวีนะ พี่สวีไม่มีวันทำร้ายคุณ ผมแค่หวังว่าคุณจะหายดีขึ้นจริง ๆ”