สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1091 สาวใช้ตัวแสบ 995

ตอนที่ 1091 สาวใช้ตัวแสบ 995
เขาจ้องเซี่ยชีหรั่นอย่างแน่วแน่ ถึงแม้จะทำเพื่อเธอ เขาก็จะช่วยเย่เชินหลินเช่นกัน
“เธออยู่ตรงนี้ดีๆ นะ ฉันรีบไปรีบมา ” แผ่นหลังที่ค่อนข้างหดหู่ของสวีเห้าเซิงหายไปจากสายตาเซี่ยชีหรั่น เธอเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ อยากจะตามไป เทียบกับสวีเห้าเซิงแล้ว ไม่สามารถก้าวทันเขาได้
ทุกก้าวเดินเซี่ยชีหรั่นรู้สึกเจ็บปวดมาก เหมือนนางเงือกโดนมีดแหลมคม ทั้งหมดเพื่อไปพบเจ้าชายของตัวเอง
สวีเห้าเซิงเดินเร็วมาก เขาอยากรู้สถานการณ์ของเย่เชินหลินให้เร็วหน่อยจากนั้นก็จะได้กลับมาอยู่กับเซี่ยชีหรั่น เธอเคลื่อนไหวไม่สะดวก ไม่คุ้นเคยกับที่นี่ เซี่ยชีหรั่นเดินตามมาเขาไม่รู้เลย ยืนอยู่นอกเต็นท์ ทหารเหล่านั้นเห็นเซี่ยชีหรั่นก็อยากมาช่วย เซี่ยชีหรั่นสั่นมือบอกว่าตัวเองยังโอเค ตอนที่เซี่ยชีหรั่นเดินออกมาซือซือก็เดินมาอีกด้าน ทหารคนอื่นคิดว่ากำลังทะเลาะกัน ดังนั้นจึงไม่สำคัญ อย่างไรแล้วผิวหน้าของเด็กผู้หญิงก็บาง
เห็นเซี่ยชีหรั่นถึงแม้จะเดินช้าแต่ก็ไม่ล้ม ทหารเหล่านั้นก็แยกย้ายกันไป
ซือซือถือโอกาสเดินไปข้างๆ เซี่ยชีหรั่น พูดอย่างเย็นชา “เซี่ยชีหรั่น นี่คือบทลงโทษของเธอกับเย่เชินหลิน ถือว่าพระเจ้าตาสว่างแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นมองซือซือด้วยความสงสัย เธอแน่ใจว่าไม่ได้มีความเกลียดชังใดๆ กับเธอ ทำไมเธอถึงเกลียดเธอได้ขนาดนี้? ครุ่นคิดอย่างหนัก เซี่ยชีหรั่นก็ยังไม่รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าเธอคือใคร
เธอพูดไม่ได้ สภาพในตอนนี้จะอธิบายกับผู้หญิงตรงหน้ายังไง? 
“ไม่พูดแปลว่ายอมรับ?”
เซี่ยชีหรั่นมองซือซือ ยากที่จะเข้าใจมาก เธออยากไปหาเย่เชินหลิน ไม่อยากคุยกับผู้หญิงคนนี้ เซี่ยชีหรั่นเดินไปอีกทาง ซือซือก็เดินตามมาทางเดียวกัน เซี่ยชีหรั่นค่อยๆ ย้ายไปอีกทาง ซือซือก็ทำตามเหมือนกัน เหตุการณ์นี้ทำให้เซี่ยชีหรั่นมีหนามอยู่ในใจ
เธอยอมรับที่ไหน? เธอพูดไม่ได้โอเคไหม!
แต่ซือซือไม่รู้ เธอแค่แสยะยิ้มมองรอยยิ้มหมดหนทางของเย่เชินหลิน เธอต้องการเอาชนะเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่น เธอรู้จักกลัวไหม?
โดนซือซือขวางทาง สวีเห้าเซิงก็หายตัวไปภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดมิดแล้ว
เธอต้องการจะทำอะไรกันแน่ เซี่ยชีหรั่นมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไร
“เสี่ยวอ้าย เธอออกมาได้ยังไง?”
เสียงของสวีเห้าเซิงดังมาจากที่ไม่ไกล เขาเดินเข้ามาก็เห็นซือซือกับเสี่ยวอ้ายอยู่ด้วยกัน? เสียงนี้ค่อนข้างแปลก
หลังจากซือซือได้ยินเสียงของสวีเห้าเซิง มือเธอก็เริ่มชักกลับ ถอยออกมาจากเซี่ยชีหรั่นขณะที่สวีเห้าเซิงลดเปลือกตาลง เธอไม่สามารถทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้ได้
“ซือซือ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง? เธอพาเซี่ยชีหรั่นมาเหรอ?” สวีเห้าเซิงมองซือซืออย่างไม่เข้าใจ เขาจำได้ว่าซือซือดูเหมือนจะไม่ได้สนิทกับเซี่ยชีหรั่นแบบนี้
เซี่ยชีหรั่นมองซือซือไม่ได้พูดอะไร เธอไม่พบสิ่งที่น่าสงสัยจากซือซือ ไม่ได้พูดอะไร
สวีเห้าเซิงไม่คิดว่าซือซือจะมาทำร้ายเซี่ยชีหรั่น เห็นมือซือซือที่ชักกลับไป การกระทำเล็กน้อยนี้ทำให้สวีเห้าเซิงคิดอย่างลึกซึ้ง
ซือซือเห็นสวีเห้าเซิงมาแล้ว ในใจก็รู้ว่าแผนร้ายที่อยากทำให้เป็นจริงไม่มีทางสำเร็จแน่ เอาไว้คราวหลังแล้วกัน ต่อไปค่อยหาโอกาสทำให้เซี่ยชีหรั่นหายตัวไป! สภาพอย่างเย่เชินหลินไม่ต้องทำอะไรก็ไม่ห่างไกลจากความตาย!
“เสี่ยวอ้าย ไม่เป็นไรนะ อาการของเย่เชินหลินไม่ได้เลวร้ายที่สุด! พรุ่งนี้เราก็กลับตงเจียงแล้ว!”
สวีเห้าเซิงแสดงออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่พบอะไรผิดปกติ ซือซือมองสวีเห้าเซิงอย่างสงสัย วันนี้เธอแอบได้ยินมาว่าอาการของเย่เชินหลินย่ำแย่มาก! ทำไมสวีเห้าเซิงบอกว่าไม่เป็นอะไร?
เซี่ยชีหรั่นได้ยินว่าเย่เชินหลินไม่เป็นอะไรก็ปล่อยหินก้อนใหญ่ในใจไปเลย!
ไม่จริง ไม่ควรพูดกับพี่สวีว่ามันเป็นง่ายดายแบบนี้ ตอนนั้นเชินหลินดูย่ำแย่มาก!
สวีเห้าเซิงเห็นเซี่ยชีหรั่นเชื่อครึ่งๆ เขาก็วางใจไม่น้อย ความประหม่าในดวงตาก็คลายลง!
ซือซือสังเกตเห็นสถานการณ์นี้ ที่แท้สวีเห้าเซิงก็โกหกเซี่ยชีหรั่น!
“ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างมีฉัน!” สวีเห้าเซิงลูบศีรษะเซี่ยชีหรั่นปลอบโยนเธอ
“ไปเถอะ นอนให้สบายนะ พรุ่งนี้เรากลับตงเจียงกัน!”
อย่างไรแล้วที่นี่ก็เป็นปัจจัยทางการแพทย์ที่สร้างขึ้นชั่วคราว พวกเขายังใช้เพื่อการกู้ภัย ทุกวันมีหลายคนรอให้พวกเขาไปรักษา ที่ไหนว่างพร้อมบริการให้เย่เชินหลินเพียงคนเดียว!
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าบ่งบอกว่าเห็นด้วย เธอก็รู้ว่าแค่กลับไปที่ตงเจียงถึงจะมีปัจจัยการรักษาที่ดียิ่งขึ้น!
“เสี่ยวอ้าย เธอนอนเถอะ ฉันจะเฝ้าอยู่ข้างๆ!”
นึกถึงผู้ชายโบราณเหล่านั้นที่เฝ้าดูแลหญิงผู้เป็นที่รักของตน นี่เขาเรียนรู้จากคนโบราณเหรอ!
หญิงผู้เป็นที่รัก! คำไม่กี่คำนี้ทำให้สวีเห้าเซิงเหมือนกินน้ำผึ้ง! หวานถึงใจ!
“พี่สวี พี่ก็พักผ่อนเถอะ!” เซี่ยชีหรั่นรีบร้อนพูดจบถึงนึกขึ้นได้ว่าเธอเปล่งเสียงไม่ออก เพราะกังวล เธอลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว!
เซี่ยชีหรั่นดึงมือสวีเห้าเซิงมา เขียนสิ่งที่ตัวเองต้องการจะพูดทีละคำ
มือเธอเย็นนิดหน่อย เล็กจิ๋ว มันดูบอบบางมากในฝ่ามือใหญ่ของเขา
ปลายนิ้วเย็นเฉียบวาดกลางฝ่ามือเขา สวีเห้าเซิงรู้สึกผ่อนคลายนิดหน่อย ให้ตายเถอะ! เขาไม่รู้เลยว่าเธอเขียนอะไร!
เซี่ยชีหรั่นมองเขาด้วยดวงตาโต สวีเห้าเซิงค่อนข้างยากที่จะต่อต้าน!
“เสี่ยวอ้าย เธอเขียนอีกครั้งสิ!”
สวีเห้าเซิงไม่กล้ามองเซี่ยชีหรั่น กลัวว่าบนใบหน้าเธอจะมีการแสดงออกอื่นๆ! แค่การแสดงออกธรรมดาๆ ของเธอ สวีเห้าเซิงก็รู้สึกอยากตายดีกว่ามีชีวิตอยู่!
เซี่ยชีหรั่นยิ้มแสดงความรู้สึกผิด คราวนี้เธอเขียนช้ากว่าคราวที่แล้ว! เขียนเสร็จหนึ่งคำก็มองสวีเห้าเซิงถ้าไม่รู้เธอจะได้เขียนใหม่!
คราวนี้สวีเห้าเซิงจดจ่ออยู่กับตัวอักษรที่เซี่ยชีหรั่นเขียน!
เขามองเซี่ยชีหรั่น ค่อนข้างไม่อยากจะเชื่อเลย!
“ไม่เป็นไร มันเร่งด่วนเราต้องยืดหยุ่น!”
สิ่งที่สวีเห้าเซิงคาดหวังมากที่สุดไม่มีอะไรมากไปกว่าการได้พึ่งพาซึ่งกันและกันกับเซี่ยชีหรั่น ไม่ใช่เป็นการซ้ำเติม! ฉลาดแกมโกง!
“เสี่ยวอ้าย นอนให้สบายใจเถอะนะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน!”
ซือซือจ้องมองเต็นท์ของสวีเห้าเซิงและเซี่ยชีหรั่นตลอดเวลา สวีเห้าเซิงยังไม่ออกมาใบหน้าสวยเธอก็โกรธจนเขียว!
วันรุ่งขึ้น เซี่ยชีหรั่นเพิ่งตื่นก็ไม่เห็นสวีเห้าเซิงแล้ว เธอพยายามลุกขึ้นนั่ง ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันอยู่รางๆ นอกประตู!
เสียงนี้มันเป็นของสิบสาม ทำไมสิบสามมาที่นี่?
“เราได้รับมอบหมายให้พาคุณเย่กลับไป!” เสียงสิบสามผ่านเข้ามาในเต็นท์อย่างชัดเจน!
“ฉันจะส่งเขากลับไป!” สวีเห้าเซิงไม่รู้จักคนเหล่านี้ จะตกลงกับคำขอของสิบสามง่ายได้อย่างไร!
“คุณสวี เราเชื่อว่าเราส่งเขากลับตงเจียงได้เร็วกว่า!”
……
ฟังมานาน เซี่ยชีหรั่นก็รู้จักสิบสาม ผู้ชายคนนั้นคือใคร? คนของลูกน้องเย่เชินหลินเหรอ? 
ถ้าเป็นพวกเขาจริงๆ เซี่ยชีหรั่นเชื่อว่าพวกเขาจะเร็วที่สุด!
สิบสามเห็นเซี่ยชีหรั่นออกมาก็อึ้งไป เธอสงสัยมาตลอดว่าเจ้านายมาที่นี่ได้อย่างไร ที่แท้คุณเซี่ยกลับมาแล้ว ที่ไหนที่มีเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินอยู่ด้วยก็ไม่น่าแปลกใจ! 
“คุณเซี่ย！”
สิบสามคิดแล้วก็พูดขึ้นมา เธอเชื่อว่าเซี่ยชีหรั่นจะสนับสนุนเธอ!
การทักทายอย่างนอบน้อมของสิบสามทำให้เหล่าอู่ประหลาดใจ เซี่ย หรือว่านี่คือผู้หญิงที่เจ้านายชอบ?
เหล่าอู่เริ่มมองสำรวจเซี่ยชีหรั่นอย่างจริงจัง ดูเหมือนอยากดูว่าอะไรที่ทำให้เซี่ยชีหรั่นแตกต่างออกไป!
สวีเห้าเซิงหันตัวไปก็เห็นเซี่ยชีหรั่นหันหน้ามา ออกมาอย่างกะทันหัน!
แสงแดดสีทองอ่อนๆ ให้สีศักดิ์สิทธิ์แก่เซี่ยชีหรั่น!
“เสี่ยวอ้าย เธอออกมาทำไม! ”
สวีเห้าเซิงมองเซี่ยชีหรั่นที่มองสิบสาม คุณเซี่ย ดูเหมือนพวกเธอรู้จัก หรือว่าคนเหล่านี้คือคนของตระกูลเย่? 
“พี่สวีให้พวกเขาเอาตัวคุณเย่ไปเถอะ เราก็ไปด้วยกัน!”
เนื่องจากเซี่ยชีหรั่นเชื่อคนพวกนี้ สวีเห้าเซิงก็เชื่อด้วย คนที่เขาเชื่อคือเซี่ยชีหรั่น ความรักที่เซี่ยชีหรั่นมีให้เย่เชินหลิน เขาเห็นมันอยู่ในสายตา! เซี่ยชีหรั่นจะต้องพิจารณาสิ่งที่ดีที่สุดให้เย่เชินหลินแน่นอน!
“ขอบคุณค่ะคุณเซี่ย”
ดูเหมือนคุณเซี่ยคือคนที่ชอบเจ้านาย เพียงแต่พี่สวีคนนี้เป็นอะไรกับคุณเซี่ย? ทำไมคุณเซี่ยเรียกเจ้านายว่าคุณเย่ล่ะ?
เหล่าอู่ไม่คิดว่าเซี่ยชีหรั่นจะยืนข้างพวกเขา แต่แค่ไปกับเขามันก็ดีที่สุดแล้ว ลดปัญหา
“ในเมื่อคุณเซี่ยจะไปด้วย งั้นก็ไปด้วยกันเถอะ ฉันเชื่อว่าเหลือที่นั่งสองที่”
สิบสามมองเหล่าอู่ ทั้งคู่สื่อสารกันด้วยวิธีที่สามารถเข้าใจได้
หลายคนนำเย่เชินหลินส่งให้สิบสามกับเหล่าอู่ สวีเห้าเซิงและผู้บังคับกองพันหลิวเอ่ยลา เซี่ยชีหรั่นก็นั่งเข้าไปในรถของสิบสามและเหล่าอู่ ตลอดทางเซี่ยชีหรั่นไม่พูดอะไรเอาแต่มองเย่เชินหลิน ราวกับกลัวว่าถ้าตัวเองไม่มอง เย่เชินหลินจะหายไปจากโลกใบนี้
ดูเหมือนใช้เวลานานมาก และก็เหมือนผ่านไปไม่นานมาก พวกเขาก็มาถึงตงเจียงแล้ว
“คุณเซี่ย เราจะพาคุณเย่ไปโรงพยาบาลนะ”
สิบสามพูดอย่างเคารพ แทนที่จะขอความคิดเห็นจากเซี่ยชีหรั่นก็บอกเซี่ยชีหรั่นไปเลยดีกว่า อย่างไรแล้วความสัมพันธ์ของเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินก็ไม่ธรรมดา
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าบ่งบอกว่ารู้ ใบหน้าเธอไม่มีการแสดงออกอื่นๆ เงียบสงบอย่างมาก เซี่ยชีหรั่นดึงมือสวีเห้าเซิงแล้วเริ่มเขียนตัวอักษร
“ฉันอยากไปกับพวกเขา” แค่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เธอถึงจะวางใจ ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เซี่ยชีหรั่นจะกังวลใจตลอดเวลา ถึงแม้ว่าสวีเห้าเซิงจะบอกว่าเย่เชินหลินไม่เป็นอะไร
พวกเขาไปแล้ว ซือซืออยู่ในพื้นที่ประสบภัยคนเดียว เหมือนไม่มีใครจำเธอคนนี้ได้ ขณะที่มองรถของพวกเซี่ยชีหรั่นหายไป ซือซือก็ทำหน้าบึ้งตึง ไม่รู้ว่าพวกเขาจะไปถึงตงเจียงได้หรือไม่
ขณะนี้โทรศัพท์ของเหล่าอู่ก็ดังขึ้น เขาก้มหน้าเดินออกไปรับโทรศัพท์ เซี่ยชีหรั่นไม่ใช่คนนอก แต่ชายแซ่สวีเป็นคนนอก เรื่องของพวกเขาไม่ใช่เรื่องโจ่งแจ้ง ไม่งั้นจะตาย
“วันนี้เส้นทางที่ขับรถตามปกติเกิดอุบัติเหตุ มีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บจำนวนมาก”
หลังจากเหล่าอู่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ใบหน้าก็เคร่งขรึม นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือจงใจ ถ้าบังเอิญมันก็บังเอิญไปมั้ง ถ้ามีคนจงใจทำ คนคนนี้ก็ร้ายกาจเกินไป พวกเขาทำอะไรระมัดระวังตลอดเวลา ไม่มีใครรู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาและคุณเย่ และไม่รู้ว่าพวกเขาจะมาที่นี่ ถ้าไม่ได้เร่งรีบ พวกเขาต้องใช้ถนนเส้นปกติเหมือนคนทั่วไปแน่นอน แต่วันนี้เพราะเจ้านาย จึงต้องเปลี่ยนเส้นทาง