สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1096 สาวใช้ตัวแสบ 1000

ตอนที่ 1096 สาวใช้ตัวแสบ 1000
จิ่วจิ่วยังไม่ทันเข้าไปในห้องเย่เชินหลินก็ตะโกน “ชีหรั่นล่ะ” เสียงดัง
เดินมาถึงนอกห้องเย่เชินหลิน ถนนเส้นนี้วิวไม่แย่ เธออารมณ์ดี แต่ที่นี่ทำไมไม่มีใครสักคนเลยล่ะ บางทีอาจจะเป็นสถานที่ที่เงียบสงบที่สุดในคฤหาสน์ตระกูลเย่
“ฉันบอกว่าออกไป……” เย่เชินหลินยังพูดไม่จบก็ได้ยินเสียงจิ่วจิ่ว นึกถึงความสัมพันธ์ของจิ่วจิ่วและเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินก็อดกลั้นพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “ไม่รู้”
นี่เป็นคำพูดเชิงลบอย่างแน่นอน
เย่เชินหลินทำหน้าเย็นชา ราวกับหุ้นในบริษัทเขาติดลบไปสิบจุด
จิ่วจิ่วมองเย่เชินหลินด้วยความสงสัย ไม่รู้มันหมายความว่าไง? ชีหรั่นกับเย่เชินหลินคืนดีกันแล้ว ก็ควรจะติดหนึบกันสิ ทำไมเย่เชินหลินยังทำหน้าเย็นชา แปลกๆ แล้วนะ หรือมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?
เห็นแววตาเต็มไปด้วยความสงสัยของจิ่วจิ่ว เย่เชินหลินก็ทำหน้าเย็นชาและสงสัยเข็นรถเข็นออกไปด้วยตัวเอง ที่นี่ไม่มีคนนอก เย่เชินหลินที่เป็นคนหยิ่งยโสแบบนี้ จะให้คนอื่นมาช่วยได้อย่างไร
“พี่ใหญ่”
“ออกไป”
จิ่วจิ่วยังไม่ทันพูดจบก็โดนเย่เชินหลินไล่ เขาไม่อยากเห็นจิ่วจิ่ว แค่เห็นจิ่วจิ่วเขาก็มักจะนึกถึงผู้หญิงไร้หัวใจคนนั้น ตอนนี้เขาคือคนป่วยที่ต้องดูแล เธอทิ้งเขาไปอย่างโหดเหี้ยม เย่เชินหลินยิ่งคิดยิ่งโกรธ
จิ่วจิ่วมองแผ่นหลังที่ค่อนข้างเย็นยะเยือกของเย่เชินหลิน ใช่ เย็นยะเยือก เย่เชินหลินเป็นคนที่โอ้อวดมาตลอด ทำไมมีวันที่สภาพย่ำแย่แบบนี้
“ฉันไปละ”
จิ่วจิ่วเดินออกไป ทุกคนล้วนมีความโอ้อวดของตัวเอง ดูเหมือนเธอไปตามหาชีหรั่นด้วยตัวเองก็ได้
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งเดินออกมา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็เอ่ยทักทายอย่างเคารพ
“คุณนาย”
“เรียกฉันว่าชีหรั่นเถอะค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มพูด เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา คุณนาย ห่างไกลจากคำเรียกนั้นมานาน ชื่อเรียกนี้ทำให้เธอนึกถึงเหตุการณ์เศร้าๆ อยู่เสมอ แต่มันก็ผ่านไปแล้ว ตอนนี้การพักฟื้นของเย่เชินหลินต้องการการดูแลจากเธอ เธอไม่สามารถทิ้งเขาไปได้
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งเดินออกมาจากห้องรักษาความปลอดภัยก็เห็นรถหรูที่น่ายกย่องคันหนึ่ง เธอไม่ได้สนใจอะไรมาก
ประตูเปิดออก สวีเห้าเซิงค่อยๆ เดินลงมา
“พี่สวี มาแล้วเหรอคะ”
เซี่ยชีหรั่นเดินไปด้วยรองเท้าส้นสูง เสื้อผ้าบนร่างกายไม่ใช่กระโปรงสีขาวเหมือนเมื่อก่อน
“เสี่ยวอ้ายเราออกไปกินข้าวกัน หลินเจี๋ยอยากขอบคุณเธอ”
สวีเห้าเซิงมองใบหน้าคุ้นเคยอย่างละโมบนิดหน่อย การตรอมใจในช่วงนี้ได้รับการเยียวยา แต่ก็แค่นิดเดียวเท่านั้น เขาเข้าใจอย่างลึกซึ้ง ตัวเองถูกวางยาพิษ วิธีการถอนพิษก็มีแค่สิ่งนี้ นั่นก็คือเซี่ยชีหรั่น นอกนั้นไม่มีวิธีอื่น
หลินเจี๋ยเปิดหน้าต่างรถ มองสวีเห้าเซิงและเซี่ยชีหรั่นจากไกลๆ
เซี่ยชีหรั่นเดินตามสวีเห้าเซิงมาหน้ารถ สวีเห้าเซิงก้าวไปข้างหน้าเปิดประตูให้ เชิญเซี่ยชีหรั่นขึ้นรถอย่างสุภาพบุรุษ
เห็นมือบนศีรษะ เซี่ยชีหรั่นก็ค่อนข้างประทับใจ ดูเหมือนว่าสวีเห้าเซิงจะดูแลเธอแบบนี้มาโดยตลอด
“ทำไมมีแค่พี่คนเดียว? ซือซือล่ะ? ”
เซี่ยชีหรั่นถามอย่างสบายๆ ถึงเธอจะไม่ชอบซือซืออย่างมาก แต่ซือซือก็เป็นเพื่อนผู้หญิงของหลินเจี๋ย เขาจะไม่พาซือซือมาได้อย่างไร ไม่กลัวซือซือรู้ทีหลังแล้วหึงเหรอ?
แต่ผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขาคงไม่สนใจอะไรมากหรอกมั้ง ได้ยินมาว่าหลินเจี๋ยเป็นผู้หญิงเร็วกว่าเย่เชินหลินเมื่อก่อนอีก
นึกถึงผู้หญิงของเย่เชินหลินในอดีต เซี่ยชีหรั่นก็เจ็บนิดๆ มีผู้หญิงเหล่านั้นและยังมีโม่เสี่ยวหนงด้วย น้องสาวแบบไหนกันที่รักเข้ากระดูก
“เธอมีธุระ”
หลินเจี๋ยพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ ต่อมาก็แอบด่าตัวเอง เขามีสิทธิ์อะไรไม่พอใจ?
นึกถึงเรื่องเมื่อวาน หลินเจี๋ยแอบมองเซี่ยชีหรั่น เหมือนเธอไม่มีอะไรผิดปกติ? หรือไว้หน้าเขาหรือเปล่า? และไม่อยากทำให้เย่เชินหลินเข้าใจผิด? ไม่จริง เย่เชินหลินไม่รู้ นั่นทำเพื่อเขาเหรอ? คิดถึงตรงนี้ หลินเจี๋ยไม่รู้ควรดีใจหรือเสียใจ
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งนั่งลง สวีเห้าเซิงก็โน้มตัวช่วยเธอรัดเข็มขัดนิรภัย การกระทำนี้ดำเนินมาตลอดสามปี วันนี้เซี่ยชีหรั่นตัวแข็งทื่อ
สวีเห้าเซิงสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวละเอียดอ่อนนี้ เสี่ยวอ้ายวันนี้เธอไม่อยากพึ่งฉันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เพราะเย่เชินหลินใช่ไหม? ยังไม่ทันเริ่มเขาก็แพ้แล้ว จริงๆ เขาก็แพ้ตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว การแต่งงานในประเทศของเย่เชินหลินคาดว่าเสี่ยวอ้ายก็เห็นแล้ว แต่เธอก็ยังดื้อดึงคลอดเนี่ยนโม่ ถ้าไม่ได้รักผู้ชายคนหนึ่งเข้ากระดูก จะยืนกรานที่จะคลอดลูกออกมาได้อย่างไร?
เย่เชินหลินโกรธ เซี่ยชีหรั่นก็ยังไป
จิ่วจิ่วไปแล้ว เขานั่งในห้องทำงานเงียบๆ คนเดียว ชีหรั่น คุณรังเกียจฉันแล้วตามสวีเห้าเซิงไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเหรอ?
และตอนนี้เขาก็เป็นคนพิการ ชีหรั่นควรรักคนที่ดีกว่า ไม่ต้องพูดถึงการที่เขาอยากกักขังชีหรั่นไว้ตระกูลเย่
มีเสียงที่ให้ความเคารพของพ่อบ้านดังขึ้นในเครื่องรับส่งวิทยุ
“คุณเย่ หมอที่รับผิดชอบคุณ คุณหมอเย่มาแล้วครับ”
“ให้เขาเข้ามา”
เสียงเย่เชินหลินไม่คล้อยตามและเริ่มเย็นชา เหล่าเอ้อมาแล้ว ขาของเขามีข่าวดีแล้วหรือเปล่า แค่เขาหายสนิทก็จะทำให้เซี่ยชีหรั่นมีความสุขยิ่งขึ้น ถ้าขาเขาไม่ดี เย่เชินหลินหรี่ตา เขาก็จะปล่อยไป ถึงแม้การปล่อยไปมันเจ็บปวดมากจริงๆ เห็นชีหรั่นอยู่กับผู้ชายคนอื่นมันคือการทรมาน จิตใต้สำนึกเขาคิดเสมอว่าชีหรั่นรักเขา ก็เหมือนกับเขาซึ่งถึงแม้จะเกลียดแต่ก็รักเซี่ยชีหรั่นอย่างช่วยไม่ได้ เซี่ยชีหรั่นก็คือต้นป๊อบปี้
“หมอเย่ คุณเย่เชิญคุณเข้าไปครับ” พ่อบ้านพูดอย่างเคารพ คุณเซี่ยไปแล้ว ตอนนี้คุณเย่ต้องอารมณ์ไม่ดีแน่ๆ เขาจะไปกล้าแตะสิ่งโชคร้ายนี้ที่ไหนกัน
เหล่าเอ้อพยักหน้า และยิ้มใจดีให้พ่อบ้าน
เย่เชินหลินเข็นรถเข็นมาด้วยตัวเอง ถามขึ้นอย่างทนไม่ไหว “ขาฉันเป็นยังไงบ้าง? ยืนขึ้นน่าจะไม่มีปัญหาใช่ไหม?”
เห็นท่าทางเป็นกังวลของเย่เชินหลิน เหล่าเอ้อก็อยากแบ่งเบาภาระให้เขาได้จริงๆ แต่ขานี้มีเจ้าของแค่คนเดียว แม้ว่าพวกเขาอยากช่วยก็ช่วยไม่ได้ สำหรับเขา สิ่งเดียวที่สามารถทำได้ก็คือช่วยฟื้นฟูร่างกายเย่เชินหลินให้เต็มที่
“เรียกฉันว่าคุณเย่”
เย่เชินหลินไม่รอให้เหล่าเอ้อเอ่ยปากก็พูดขึ้นก่อน ต้องเปิดเผยเขา ยังดีที่เหล่าอู่และสิบสามแค่ออกมาด้านเดียว
“คุณเย่ คุณฟื้นขึ้นมาได้ก็โชคดีมากแล้ว ส่วนขา”
“ในเมื่อฉันฟื้นขึ้นมาได้ ฉันมีเหตุผลที่จะเชื่อว่านายช่วยฉันได้”
เย่เชินหลินขัดสิ่งที่เหล่าเอ้ออยากจะพูด เขาไม่อยากฟังอะไรที่เป็นไปไม่ได้ สิ่งที่เขาต้องการคือต้องได้
“คุณเย่ ผมจะทำสุดความสามารถ นอกจากผมยังมีหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในอเมริกาติดต่อกันด้วย เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการผ่าตัดที่เป็นที่รู้จักในประเทศ ผมเชื่อว่าเขาสามารถช่วยเราได้แน่นอน”
เหล่าเอ้อบอกแผนการของพวกเขาอย่างให้ความเคารพ
“ก็ดี ฉันจะต้องยืนขึ้นมาให้ได้ไม่ว่าจะจ่ายเท่าไรก็ตาม”
ใช่ จะต้องยืนขึ้นมาให้ได้ไม่ว่าจะจ่ายเท่าไรก็ตาม ถ้ายืนขึ้นไม่ได้ เขาจะเอาอะไรไปสู้กับสวีเห้าเซิง ชีหรั่นคือคนที่อยู่ในหัวใจเขา
“ครับ จริงสิเหล่าอู่กับสิบสามห้ามไม่ให้เขาออกมา” เย่เชินหลินนึกถึงที่เซี่ยชีหรั่นบอกว่าเขาคือคนที่สิบสามส่งมา ตามการบรรยายของเซี่ยชีหรั่นผู้ชายอีกคนต้องเป็นเหล่าอู่แน่ๆ
“ใช่”
“การฟื้นฟูขาของฉันมีข้อแนะนำไหม? ”
สิ่งที่เย่เชินหลินเป็นห่วงมากที่สุดคือขาของเขา เขากังวลว่าจะเดินไม่ได้ และกังวลว่าจะไม่เหมาะสมกับเซี่ยชีหรั่น
“คุณเย่ ผมเชื่อว่าตราบเท่าที่คุณมีศรัทธาที่จะยืนขึ้น คุณต้องยืนขึ้นได้แน่ๆ ”
เหล่าเอ้อพูดอย่างมีชั้นเชิง ในช่วงเวลาเหล่านี้เขาก็รู้ว่าเย่เชินหลินฟื้นขึ้นมาได้ต้องเป็นเพราะผู้หญิงที่ชื่อเซี่ยชีหรั่น ผู้หญิงคนนั้นมีความหมายกับเจ้านายมาก ถ้ามีกำลังใจจากเธอ เขาเชื่อว่าการฟื้นฟูของเย่เชินหลินจะไม่มีปัญหา
“รู้แล้ว”
ความศรัทธา ความศรัทธาที่ทำให้เขายืนขึ้นมาได้ก็คือยัยตัวเล็ก ยัยตัวเล็ก ฉันจะยืนขึ้นมาเพื่อเธอ ตอนนี้เธอกำลังวิ่งอยู่ มันแย่จริงๆ
“จริงสิ คุณเย่ ยังมีอีกเรื่องครับ”
เย่เชินหลินเห็นแววตาเหล่าเอ้อกลายเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา เหล่าเอ้อเป็นคนที่นั่งมาก ไม่มีทางเคร่งขรึมกะทันหันแบบนี้ หรือว่ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น?
“เรื่องอะไร”
เย่เชินหลินพูดเสียงทุ้ม เขาอยากรู้มาก มันคือเรื่องอะไรกันแน่
“วันนั้นตอนไปส่งคุณเย่ ถนนที่เราเดินทางไปเป็นถนนเส้นปกติ อย่างที่บอกไป ตอนกลับมาเพราะอาการคุณเย่ย่ำแย่มาก สิบสามแนะนำให้ไปเส้นอื่น เหล่าอู่ก็เห็นด้วยเช่นกัน คนของเราคุ้มครองเส้นทางที่กำหนดไว้ล่วงหน้า และเพราะสิบสามเปลี่ยนเส้นทางถึงได้หลีกเลี่ยงอุบัติเหตุรถยนต์ได้ วันนั้นมีอุบัติเหตุรถยนต์ที่เส้นทางเดิม นี่มันบังเอิญมากเกินไป เราจึงให้คนไปสืบ ตอนนี้สืบออกมาแล้วเรื่องเหล่านั้นมีคนจงใจสร้าง แต่ขอโทษจริงๆ ครับ คุณเย่ เรายังไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ”
เหล่าเอ้อพูดจบก็ก้มศีรษะลง เสียงเขาเบามากมีแค่เย่เชินหลินและเขาเท่านั้นที่ได้ยิน แทบเป็นเสียงกระซิบ
เย่เชินหลินเงียบไป ใครอยากทำร้ายเขากันแน่? ดูเหมือนคนที่เขาทำให้ขุ่นเคืองใจนั้นมีไม่น้อย เป็นคนที่อยากทำร้ายเขาหรือทำร้ายสวีเห้าเซิง วันนั้นบนรถมีสวีเห้าเซิงและยัยตัวเล็ก คนอื่นทำร้ายยัยตัวเล็กต้องเกี่ยวข้องกับเขาแน่ๆ อยากทำร้ายสวีเห้าเซิง สวีเห้าเซิงเพิ่งกลับมาจากประเทศฝรั่งเศส บ้านเขาไม่ได้อยู่ที่ตงเจียง ไม่น่ามีศัตรู
ดูเหมือนจะเล็งเป้ามาที่เขา
“ไปสืบมา ห้ามแหวกหญ้าให้งูตื่น”
เย่เชินหลินไม่เชื่อว่าจะสืบไม่เจอ
“คุณเย่ไม่งั้นผมโทรหาคุณเซี่ย ให้เธอมาช่วย? ”
เหล่าเอ้อพูดประโยคนี้กับเขาอย่างมั่นคงและใจเย็น ไม่มีความเมตตาภายนอกเลยสักนิด มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เย่เชินหลินหัวใจปั่นป่วนขึ้นมา ถ้าให้ชีหรั่นมา เธอก็จะไม่ได้ทานอาหารกับสวีเห้าเซิง แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ยัยตัวเล็กก็คงไม่ชอบสวีเห้าเซิง เขาหัวเราะร้ายกาจ ถ้าตอนนี้เรียกชีหรั่นมา ไม่รู้ว่าสวีเห้าเซิงจะโกรธจนกระอักเลือดเลยไหม
“แล้วแต่นาย”
ต้องบอกว่าบางครั้งเย่เชินหลินก็ไร้ความปรานี ประโยคที่ว่าแล้วแต่นาย ภายนอกเหมือนให้เหล่าเอ้อเลือกได้ จริงๆ แล้วเขาบอกเหล่าเอ้ออย่างชัดเจนแล้วว่า นายโทรเรียกเธอมาเถอะ