สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1097 สาวใช้ตัวแสบ 1001

ตอนที่ 1097 สาวใช้ตัวแสบ 1001
“โทร”
เย่เชินหลินก็เป็นห่วงคนอื่นนอกเหนือจากเซี่ยชีหรั่น ตอนที่คิดพิจารณาเพื่อคนอื่น เช่นเหล่าเอ้อในตอนนี้ เย่เชินหลินส่งโทรศัพท์ส่วนตัวให้เหล่าเอ้อ
เหล่าเอ้อประจบสอพลออย่างยิ่ง เป็นครั้งแรกที่ได้จับโทรศัพท์เจ้านาย เขารับมันอย่างระมัดระวัง
“501314”
เย่เชินหลินบอกเบอร์อย่างสุขใจ สุขใจจริงๆ
เหล่าเอ้อฟังจบก็อึ้งไป นี่เจ้านายจริงเหรอ? ที่แท้ก็ปลดล็อก เจ้านายใช้รหัสผ่านที่วิเศษแบบนี้เชียว? แต่เขาไม่อยากตาย กดเพื่อปลดล็อก ค้นหาสมุดโทรศัพท์
เบอร์โทรศัพท์เพียงหนึ่งเดียว
“เชินหลิน？”
กระเป๋าเซี่ยชีหรั่นสั่นสะเทือนขึ้นมา เธอยิ้มอย่างรู้สึกผิด เปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมา เย่เชินหลิน เขาโทรหาเธอมีเรื่องอะไร?
“ฉันไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ” เซี่ยชีหรั่นหยิบโทรศัพท์ออกไปนอกห้อง
สวีเห้าเซิงขมวดคิ้วบึ้งตึง หลินเจี๋ยยิ้มขมขื่นมองเซี่ยชีหรั่นที่เดินออกไป แค่ทานอาหาร ยังทานไม่เสร็จก็โดนเรียกไปซะแล้ว
“ขอโทษนะครับนี่คุณเซี่ยใช่ไหม?”
เสียงไม่คุ้นเคยดังเข้ามา เซี่ยชีหรั่นมองเบอร์ที่โชว์อย่างสงสัย นี่เบอร์เย่เชินหลินนี่หน่า ทำไมเป็นเสียงไม่คุ้น? 
“ฉันเองค่ะ ขอโทษนะคะคุณมีธุระอะไรกับฉัน? เจ้าของโทรศัพท์ล่ะ? ”
เซี่ยชีหรั่นควบคุมตัวเอง ต้องนิ่งไว้
“ผมคือหมอผู้รับผิดชอบคุณเย่ หมอเย่ครับ รบกวนคุณมาตระกูลเย่เพื่อช่วยเหลือทีครับ ตอนนี้ขาคุณเย่มีอาการ ย่ำแย่มาก ไม่มีใครเข้าใกล้เขาได้เลย”
เหล่าเอ้อมองเย่เชินหลิน พูดได้ลื่นไหลไม่มีติดขัด เย่เชินหลินมองเหล่าเอ้อด้วยใบหน้าบึ้งตึง บอกว่าเขามีอาการจริงๆ แต่ก็ดี ถ้าเป็นแบบนี้ชีหรั่นจะได้มาได้ซึ่งมันดีกว่าอะไรทั้งนั้น
เหล่าเอ้อมองเย่เชินหลินที่มุมปากยิ้มเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะพูดถูกแล้ว แต่มันขึ้นกับว่าคุณเซี่ยจะเป็นห่วงเจ้านายจริงๆ หรือเปล่า เจ้านายมันขึ้นอยู่กับคุณแล้วนะ
“จางชิงไม่อยู่เหรอ? ” 
เซี่ยชีหรั่นถามอย่างสงสัย ผู้หญิงคนนั้นอยู่กับตระกูลเย่มาสามปี เธอไม่เชื่อว่าเย่เชินหลินไม่ให้เธอเข้าใกล้ นึกถึงจางชิง เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกปวดใจนิดๆ เธออยู่กับเย่เชินหลินมานานขนาดนั้น เธอเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลินตั้งนานแล้ว พอนึกถึงคำว่าผู้หญิงของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นก็เจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง โน้มเอวด้วยความเจ็บปวด
“เสี่ยวอ้าย เธอเป็นอะไร? ” สวีเห้าเซิงไม่สามารถมองจากด้านหลังได้ ดูท่าแล้วเสี่ยวอ้ายเหมือนจะป่วยเลย
“พี่สวีฉันไม่เป็นไร” เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อยพูดขึ้น เธอไม่รู้ว่าตัวเองยิ้มได้แย่มากแค่ไหน
เหล่าเอ้อได้ยินเซี่ยชีหรั่นเรียกพี่สวี เข้าใจทันทีว่าทำไมวันนี้เจ้านายมีความกดอากาศต่ำขนาดนั้น รู้สึกว่าคุณเซี่ยจะออกไปกับผู้ชายคนอื่น ไม่แปลกที่จะโกรธ
“คุณเซี่ย?” เหล่าเอ้อดวงตาหดเกร็ง ไม่รู้ว่าเจ้านายได้ยินไหม เขารีบดึงดูดความสนใจของเซี่ยชีหรั่น ทำให้เจ้านายมีความสุขเราทุกคนจะได้มีความสุข
“พี่สวี ฉันคุยโทรศัพท์ก่อน ไม่เป็นไรค่ะ” เซี่ยชีหรั่นถอยมาหนึ่งก้าวพูดขึ้น “ฉันอยู่ค่ะ”
ได้ยินเสียงเซี่ยชีหรั่นเหล่าเอ้อก็สบายใจไม่น้อย
“ตอนนี้คุณเย่ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้นอกจากคุณ ถ้าคุณไม่มายาตัวนี้ไม่รู้จะได้เปลี่ยนเมื่อไร เดิมทีขาคุณเย่ก็ย่ำแย่มาก ถ้ายืดเยื้อเวลา ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงครับ”
ได้ยินคำพูดนี้เซี่ยชีหรั่นก็เครียดในใจ เธอนึกถึงคุณหมอพูดที่โรงพยาบาลเมื่อครั้งก่อน ขาเย่เชินหลินย่ำแย่มาก ต้องระวังเรื่องการฟื้นฟู
เหล่าเอ้อถอนหายใจพูดขึ้น “ไม่รู้ต่อไปจะดีขึ้นได้ไหม”
เซี่ยชีหรั่นยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะไปไหม ประโยคนี้ทำให้เธอตกเหว ตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอต้องไป ถ้าขาเย่เชินหลินดีขึ้นไม่ได้ เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไร ผู้ชายที่ใจแคบและหยิ่งผยองคนนั้น ถ้าพิการไปบางทีอาจจะไม่มีความกล้าที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
เหมือนเซี่ยชีหรั่นเป็นหนี้เขาเมื่อชาติที่แล้ว เซี่ยชีหรั่นค่อยๆ ยืนขึ้นมา นึกถึงที่บอกว่าไม่อยากให้คนอื่นเข้าใกล้เขา ในใจเซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าควรดีใจหรือควรโกรธ สรุปแล้วรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ขอโทษนะคะ พี่สวี หลินเจี๋ย ฉันต้องกลับแล้ว ที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อย วันอื่นฉันจะเลี้ยงพวกคุณนะคะ” เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงจางๆ บนใบหน้าแสดงความรู้สึกผิด
“เสี่ยวอ้าย คุณไปเถอะ” 
สวีเห้าเซิงไม่รู้ว่าทำไมเขาพูดประโยคนี้ออกมาได้ แถมยังยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้า ต้องการให้เซี่ยชีหรั่นมองความคิดที่แท้จริงของเขาไม่ออก มีแต่พระเจ้าที่รู้ว่าตอนนี้สวีเห้าเซิงอยากบอกว่า เสี่ยวอ้าย เธออย่าไปเลยนะ เรากลับไปแต่งงานกันที่ประเทศฝรั่งเศสเถอะ
แต่เขาทำแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเซี่ยชีหรั่นอยากทำ เขาก็สนับสนุนเธอโดยไม่มีเงื่อนไข ปล่อยให้เธอไร้ความกังวล ปล่อยมือทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ
“ขอโทษนะ ฉันไปก่อน”
เซี่ยชีหรั่นยังเดินออกไปไม่กี่ก้าว หลินเจี๋ยก็ขมวดคิ้วพูดขึ้น “ฉันไปส่งเธอได้ไหม?”
ตอนเธอมานั่งรถพวกเขา ตอนนี้กลับไป……
“ไม่เป็นไร ฉันเรียกรถก็ได้” เซี่ยชีหรั่นส่ายศีรษะแสดงว่าไม่ต้อง เธอไม่สามารถอยู่ทานอาหารกับพวกเขาได้ก็ไม่มีมารยาทมากแล้ว ถ้าให้พวกเขาไปส่งเธอกลับโดยที่ยังทานอาหารไม่เสร็จยิ่งไม่มีมารยาทเลย
“คุณเซี่ยอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวเราขับไปรับคุณ”
เหล่าเอ้อยังไม่ได้วางสายตลอดเวลา ฟังบทสนทนาที่ดังผ่านเข้ามาในลำโพงเงียบๆ เขาฟังอย่างใจเย็นอยู่ตลอด ดูเหมือนชีวิตความรักของเจ้านายจะไม่ราบรื่น! เซี่ยชีหรั่นจะมาแล้ว เขาดีใจจนอยากจะให้เธอบินมาหาเจ้านายทันที การขับรถไปรับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาอย่างมาก
“พวกคุณจะมารับฉันเหรอ?”
“ตามนี้แหละครับ”
เหล่าเอ้อวางสายในพริบตาเดียว ไม่ให้เซี่ยชีหรั่นเลือกเลย มาก็ต้องมา ไม่มาก็ต้องมา
เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความประหลาดใจ เธอสงสัยและไม่เข้าใจ ถ้าเย่เชินหลินติดตามเธอก็ไม่อะไร แต่คุณหมอเย่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ เขาเป็นแค่คนนอกจะช่วยเย่เชินหลินได้อย่างไร? 
“พี่สวี พวกพี่กินไปนะ คุณหมอเย่จะมารับฉัน”
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากยืดเยื้อการทานอาหารของสวีเห้าเซิง คิดแล้วให้คุณหมอเย่มารับดีกว่า เธอถูกลิขิตไม่ให้รักสวีเห้าเซิง ถ้าอย่างนั้นก็พยายามเป็นหนี้เขาให้น้อยที่สุด ให้ไม่ได้ เซี่ยชีหรั่นอึ้งไป นี่คือจิตใต้สำนึกของเธอใช่ไหม? ให้ไม่ได้?
เซี่ยชีหรั่นถอยหลังหนึ่งก้าว “พี่สวี ขอโทษนะคะ”
สวีเห้าเซิงส่ายศีรษะพูดขึ้น “เสี่ยวอ้าย อย่าพูดขอโทษพี่อีกต่อไป พี่คือพี่สวีของเธอ เป็นพี่สวีตลอดไป” เดิมทีเขาอยากบอกว่าเขาอยากเป็นฉากที่งดงามที่สุดในใจเธอตลอดไป ไม่ใช่เพลงประกอบฉาก แต่โอกาสแบบนี้ เสี่ยวอ้ายยังมีธุระ สวีเห้าเซิงเลยไม่ได้พูดไป
“ขอโทษค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นยังคงส่ายศีรษะ ยืนกรานพูดขอโทษ
“เอาล่ะ พี่ให้อภัยเธอ ไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ”
สวีเห้าเซิงพูดอย่างหมดหนทาง เสี่ยวอ้ายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร
ทั้งคู่คุยกันไม่กี่ประโยค รถคันหนึ่งก็มาจอดหน้าประตูร้านอาหาร มีเด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งเดินลงมาจากรถ
“พี่เซี่ยชีหรั่นเชิญค่ะ ฉันชื่อเสี่ยวซิน หมอเย่ให้ฉันมารับพี่ค่ะ เขาบอกเขาต้องทำทุกอย่างเพื่อช่วยคุณเย่ อาการป่วยของคุณเย่ท้าทายมาก เลยอยากให้คุณเซี่ยช่วยอำนวยความสะดวกสักหน่อย” เด็กผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวซินพูดอย่างอ่อนหวาน ดูแล้วน่าจะเป็นสาวน้อยวัยมหาลัยที่ยังไม่มีประสบการณ์
“พี่สวี งั้นฉันไปก่อน พวกพี่กินกันต่อนะ”
เซี่ยชีหรั่นตามเสี่ยวซินเดินขึ้นรถ หลินเจี๋ยก้าวเท้ากว้างเดินไปด้านหน้าทั้งสองคนแล้วพูดขึ้น “เราจะเชื่อได้ไงว่าเธอเป็นคนที่หมอเย่ส่งมา?” คำถามนี้ทำให้ทุกคนมองไปที่เสี่ยวซิน เป็นห่วงเรื่องความวุ่นวาย ในทำนองเดียวกัน เห็นคนที่เป็นห่วงเจอกับอันตรายก็เป็นความคิดที่สูญเสียความแม่นยำเหมือนกัน
ในใจเซี่ยชีหรั่นแค่อยากไปเจอเย่เชินหลินไวๆ ยังจะคิดถึงปัญหาอื่นๆ ที่ไหนกัน พอหลินเจี๋ยพูดแบบนี้ เธอก็มองเสี่ยวซิน เมื่อก่อนเธอไม่คิดร้ายกับผู้อื่นอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน ผ่านเรื่องราวมามากมาย ความเหี้ยมโหดมากมาย เซี่ยชีหรั่นเรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเองแล้ว หัวใจสำคัญของการป้องกันตัวเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้
“ฉันจะโทรหาหมอเย่” เสี่ยวซินพูดขึ้นอย่างน้อยใจ ตาโตสุกใสมองเซี่ยชีหรั่น กล่าวหาเธอเงียบๆ ที่ไม่เชื่อ
สวีเห้าเซิงเห็นหลินเจี๋ยพูดแบบนี้ เขาก็มองไปที่เสี่ยวซินเช่นกัน มันเกี่ยวข้องกับเซี่ยชีหรั่น เขาทำอะไรสะเพร่าไม่ได้ แม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงที่สงบสุขและรุ่งเรืองมาก สวีเห้าเซิงก็ยังคงเป็นห่วงมาก เขาเดิมพันไม่ลง
เซี่ยชีหรั่นคิดสักพักแล้วก็โทรหาเย่เชินหลิน เมื่อครู่นี้คุณหมอคนนั้นใช้เบอร์เย่เชินหลินโทรมา คิดว่าเขาน่าจะอยู่ข้างๆ
“ฮัลโหล ฉันเซี่ยชีหรั่นนะคะ ขอโทษนะคะคุณให้ใครมารับฉัน? หรือให้ฉันนั่งรถไปเอง? ”
เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา ถามขึ้นต่อหน้าเสี่ยวซิน ในใจเธอก็รู้สึกละอายใจ
“คุณเซี่ย ผมให้ผู้หญิงที่ชื่อว่าเสี่ยวซินไปรับคุณ ผู้หญิงคนนั้นขับรถเร็วมาก เธอร่าเริงและคบหาคุณได้ เธอเป็นนักศึกษาฝึกงานในโรงพยาบาล รู้เรื่องทางการแพทย์อยู่บ้าง ถ้าคุณอยากรู้เรื่องของคุณเย่ก็สามารถคุยกับเธอได้”
เหล่าเอ้อพูดอย่างอลังการ ใบหน้าไม่แดงก่ำเพราะตัวเองพูดโกหกเลย
“พี่สวี งั้นฉันไปก่อนนะ พวกพี่ค่อยๆ กินกันล่ะ วันหลังฉันจะเลี้ยงพวกพี่เอง”
เซี่ยชีหรั่นโบกมือบนรถ เสี่ยวซินแทบรอไม่ไหวปิดประตู ปิดกั้นสายตาของสวีเห้าเซิงและหลินเจี๋ย สองคนนั้นมองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าชอบคุณเซี่ย เธอขับรถไปด้วยคุยกับเซี่ยชีหรั่นไปด้วย
สวีเห้าเซิงมองคนที่จากไปแล้ว หัวใจรู้สึกว่างเปล่า เสี่ยวอ้ายไปแล้ว เขาเอื้อมมือออกไปจับได้แค่อากาศเท่านั้น มันอดไม่ได้
“เห้าเซิง ไม่เป็นไรนะ คราวหน้าชีหรั่นจะเลี้ยงอาหารเรา” 
หลินเจี๋ยรู้สึกดีใจนิดหน่อย ตั้งหน้าตั้งตารอว่าคราวหน้ามันเมื่อไร เขามองรถหายไปต่อหน้าต่อตา ไม่สามารถตัดใจได้
“คุณเซี่ย คุณกับคุณเย่รักกันมากใช่ไหมคะ”
ระหว่างทางเสี่ยวซินก็ถามนั่นถามนี่ ใบหน้ามีรอยยิ้มตลอด มันทำให้เซี่ยชีหรั่นนึกถึงจิ่วจิ่วเมื่อก่อน น่าเสียดายที่เสี่ยวซินไม่ใช่จิ่วจิ่ว มุมปากเธอไม่มีรอยยิ้มอันใหญ่นั้น
“ฉันรักเขา”
เธอไม่รู้ว่าเย่เชินหลินรักเธอไหม น่าจะไม่ได้รักมากมั้ง เซี่ยชีหรั่นมองนอกหน้าต่างรถโดยที่ไม่พูดอะไร
เสี่ยวซินเห็นท่าทางเซี่ยชีหรั่นก็มีไหวพริบไม่พูดอะไร ไม่รู้ว่าเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า หรือว่าในรถมันร้อนเกินไป เซี่ยชีหรั่นง่วงนอนมากโดยไม่คาดคิด เธอเริ่มฝันอีกครั้ง
ในฝันเย่เชินหลินหลับตาตลอดเวลา ไม่มีชีวิตชีวาเลย
“คุณเป็นใคร? ”
เซี่ยชีหรั่นมองหนึ่งคนขาวหนึ่งคนดำเดินมา ในใจเธอไม่เชื่อ สอบถามเป็นแค่ความหวังที่เลือนรางในใจ