สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1098 สาวใช้ตัวแสบ 1002

ตอนที่ 1098 สาวใช้ตัวแสบ 1002
“เรามารับเย่เชินหลิน เขาควรกลับไปแล้ว”
เสียงสองคนนั้นเย็นเหมือนไม่ใช่มนุษย์ พวกเขาก็ไม่ใช่มนุษย์
เซี่ยชีหรั่นนึกถึงยมทูตขาวดำในตำนาน ไม่จริงมั้ง มันมียมทูตขาวดำตอนไหนกัน? นี่มันคือความฝันหรืออะไร? แต่เย่เชินหลินดูเหมือนจริงมาก เขาฟื้นมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังหลับอยู่? 
เซี่ยชีหรั่นมองไปอย่างไม่เข้าใจ ริมฝีปากที่เคยดูดีในอดีตตอนนี้เหี่ยวแห้ง
“ไม่ พวกคุณไปซะ เย่เชินหลินจะตายได้ยังไง”
ใช่ เชินหลินของเธอจะไม่ตาย เขาฟื้นขึ้นมาแล้ว เซี่ยชีหรั่นจำได้ว่าเย่เชินหลินฟื้นขึ้นมาแล้ว แค่ขาและเท้ายังเดินไม่สะดวกเท่านั้น เห็นได้ชัดว่ายมทูตขาวดำเป็นผีโง่ เป็นผีที่สุ่มตรวจจริงๆ 
“เซี่ยชีหรั่น เธอตกลงว่าจะแต่งงานกับสวีเห้าเซิง ทำไมยังมาสนใจเย่เชินหลินอีก? ”
ใบหน้ายมทูตขาวนั้นขาวโพลน มองเย่เชินหลินแล้วเอ่ยปากถามขึ้นอย่างบังคับ บังคับเซี่ยชีหรั่นจนมุมจนพูดไม่ออก
“ให้เย่เชินหลินตามเราไปที่ริมแม่น้ำเพื่อลืมอดีตเถอะ” ยมทูตดำถอนหายใจและพูดขึ้น
“แต่เย่เชินหลินยังไม่ตาย ยืนยันไม่ได้”
เซี่ยชีหรั่นปกป้องอย่างกระตือรือร้น เธอจะให้เย่เชินหลินตายไปไม่ได้
“สาวน้อย สนใจตัวเองให้ดีเถอะ”
ยมทูตขาวดึงเย่เชินหลินกำลังจะไปอย่างไม่พอใจ
“ปล่อยนะ พวกคุณปล่อยเย่เชินหลินนะ”
เซี่ยชีหรั่นดิ้นรนกระโดดโลดเต้นกลางอากาศ
เย่เชินหลินเปิดประตูรถเห็นเหตุการณ์นี้ ประโยคนั้นที่ว่าปล่อยเย่เชินหลินนะ เขาได้ยิน คนที่ตามมาข้างๆ ก็ได้ยินเช่นกัน เขาเอื้อมมือออกไปจะโอบเซี่ยชีหรั่น มือโอบเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองนั่งอยู่บนรถเข็น เขาไม่ใช่เย่เชินหลินในอดีตแล้ว
เสี่ยวซินมองเย่เชินหลินโดยไม่กล้าหายใจแรง ออร่านี้มันมากเกินไป ผู้อำนวยการบอกว่าต้องเคารพคุณเย่ ต้องนำคุณเซี่ยกลับมาให้ดี
เย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นตกใจตื่น
“เชินหลิน หลิน” เซี่ยชีหรั่นร้องโอ้วขึ้นมาแล้วกอดเย่เชินหลิน ดีที่เป็นความฝัน ยังดีที่เป็นแค่ฝัน เวลาหยุดนิ่ง เหล่าเอ้อพาเสี่ยวซินถอยออกมา
นานมากแล้ว หลินตัวนี้อยู่ห่างไกลเย่เชินหลินมากแล้ว กลับไปฝันอีกตอนเที่ยงคืน ในฝันเธอเรียกเขา หวานเยิ้มจนแทบตาย ตื่นขึ้นมาเป็นแค่ห้องมืดๆ คิดว่าเมื่อก่อนมักมีเซี่ยชีหรั่นอยู่ข้างๆ
“ที่รัก ฉันไม่เป็นไร”
เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่น ความรู้สึกในใจยังอธิบายไม่ชัดเจน ไม่ว่าจะคู่ควรกับเซี่ยชีหรั่นหรือไม่ เขาก็จะไม่ปล่อยมือ เย่เชินหลินกัดฟัน เขาต้องยืนขึ้นมาให้ได้ แค่ยืนขึ้นมาให้ได้เขาก็จะสู้กับสวีเห้าเซิงได้ เธอคือสมบัติของเขา เขาไม่อยากทำให้เธอน้อยใจ
“จริงสิ หมอเย่บอกว่าคุณเหมือนจะอาการย่ำแย่มาก? เกิดอะไรขึ้นคะ? ”
เซี่ยชีหรั่นถอยออกจากอ้อมกอดเย่เชินหลิน เดินอ้อมรถเข็นเขาอีกรอบและอีกรอบดูเย่เชินหลินจะปกติมาก นอกจากไม่สามารถยืนขึ้นได้ ก็ไม่ต่างอะไรกับตอนเธอออกมา? คุณหมอเย่โกหกเธอเหรอ? ความคิดนี้ก็ผุดขึ้นมาทันที
เซี่ยชีหรั่นอยากเข้าใจหลายๆ เรื่องทันที แค่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคุณหมอเย่ต้องโกหกเธอด้วย? ทำไมเย่เชินหลินถึงให้โทรศัพท์ตัวเอง
เห็นตาโตของเซี่ยชีหรั่นมีแต่คำถาม เย่เชินหลินก็ไม่คิดจะอธิบาย
“ไป เข้าไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉัน”
เย่เชินหลินไม่ตอบคำถามเซี่ยชีหรั่น แต่เอ่ยความต้องการของตัวเอง “ฉันหิวมาก” เขาไม่ได้หิวจริงๆ แค่อยากให้เธอทานอาหารกับเขาเท่านั้น เพลิดเพลินกับความอบอุ่นของครอบครัว
“หิวแล้วทำไมไม่กินข้าว”
เซี่ยชีหรั่นไม่สงสัยแรงจูงใจอื่นๆ ส่ายศีรษะถอนหายใจ เย่เชินหลินผู้ชายใจแคบคนนี้ก็ยังเหมือนเมื่อก่อน ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนได้เมื่อไร
“ฉันรอคุณมากิน”
เซี่ยชีหรั่นเห็นแก่เขาที่ยังเป็นผู้ป่วยเลยไม่อยากพูดอะไรกับเขามาก อีกอย่างตอนนี้ควรทานอาหารได้แล้ว
“คุณเซี่ย”
เหล่าเอ้อยืนในห้องรับแขก ทักทายเซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยน
เซี่ยชีหรั่นอยากถามว่าทำไมเย่เชินหลินไม่ได้อาการย่ำแย่เหมือนที่เขาพูด ต่อมาคิดว่าเขาก็แค่ช่วยเย่เชินหลินเท่านั้น ตัวเองไม่ควรทำให้คนอื่นลำบากใจ เธอใจร้ายไม่ลง
เหล่าเอ้อเห็นเซี่ยชีหรั่นทำท่าทางลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง เขาแค่แสร้งทำเป็นไม่เห็น นั่งโซฟาอย่างเคารพ พูดขึ้นอย่างจริงจัง “คุณเซี่ย ที่เรียกคุณมามีเรื่องสำคัญจะปรึกษาครับ” การแสดงออกบนใบหน้าเคร่งขรึมมาก ดูเหมือนจะปรึกษาเรื่องใหญ่มาก
เสี่ยวซินเดินอยู่ด้านหลัง เห็นเหล่าเอ้อเป็นแบบนี้ ในใจก็คิดว่าผู้อำนวยการของพวกเขาจะโกหกอีกแล้ว ทุกคนสับสนกับรูปลักษณ์ภายนอกของเขา เหล่าเอ้อเป็นคนที่สร้างความสับสนมากที่สุดในบรรดาพวกเขา
“เรื่องอะไรคะ?”
เมื่อได้ยินคุณหมอเย่มีเรื่องสำคัญ เซี่ยชีหรั่นก็ตึงเครียด เย่เชินหลินรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวนิดๆ ของเซี่ยชีหรั่น เธอเป็นห่วงเขา นี่มันทำให้เย่เชินหลินดีใจยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
“คุณเซี่ยชีหรั่น ขาคุณเย่ไม่ใช่ว่าฟื้นฟูไม่ได้ แค่เขาต้องอารมณ์ดี ต้องมีความอดทนในใจ เราสามารถช่วยได้ถ้าเขาเองก็ต้องการหาย คุณก็รู้ ถ้าผู้ป่วยไม่ยอมรักษา หมอจะดีแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์”
เหล่าเอ้อไม่มองเย่เชินหลิน พูดโพล่งออกมาครั้งเดียว เขาเชื่อว่าถ้าเซี่ยชีหรั่นรักเจ้านายจะต้องอยู่ต่อ
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน หรือเขาไม่อยากหายเหรอ? ไม่น่านะ
“หมอเย่ ฉันคิดว่าคุณเย่จะเป็นอย่างที่คุณว่า” เซี่ยชีหรั่นคิด พูดอย่างระมัดระวัง เธอรู้จักเย่เชินหลินดี คนที่หยิ่งผยองแบบนี้คงไม่ปล่อยให้ขาตัวเองเป็นอัมพาตแบบนี้แน่นอน
แต่ดูเหมือนขาของเย่เชินหลินจะได้รับบาดเจ็บมาก่อนหน้านี้
“คุณเซี่ย อย่าโทษว่าผมพูดอะไรไร้สาระเลยนะครับ ได้ยินมาว่าเมื่อก่อนคุณกับคุณเย่เป็นคนรักกัน เขาต้องการความช่วยเหลือและการดูแลของคุณ ถ้าคุณอยู่เคียงข้างเขามันจะดีกว่ายาใดๆ”
เหล่าเอ้อพูดขัดความคิดเซี่ยชีหรั่น เขาไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนใจกลางคัน เซี่ยชีหรั่นไม่ได้อยู่กับเจ้านายมาสามปี ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดอะไรไม่คาดคิดหรือเปล่า เหล่าเอ้อไม่กล้าใช้เรื่องของเย่เชินหลินมาเป็นเดิมพัน
“หมอเย่ แล้วต้องการให้ฉันทำอะไร? ” เซี่ยชีหรั่นได้ยินว่าเธอดีกว่ายาใดๆ ทั้งสิ้น ในใจก็รู้สึกดีใจมาก มันเพียงพอแล้วที่พิสูจน์ว่าเย่เชินหลินต้องการเธอ
“คุณแค่อยู่กับคุณเย่บ่อยๆ ให้เขาอารมณ์ดีก็พอแล้วครับ”
เหล่าเอ้อกระแอมไอแล้วถึงพูดขึ้นมาอย่างช้าๆ คำพูดนี้ใครจะไปรู้ว่ามันคือข้ออ้าง แต่บางส่วนเซี่ยชีหรั่นเป็นห่วงเย่เชินหลินอยู่ในใจ เธอเห็นใบหน้าซีดเซียวและไม่มีชีวิตชีวาของเขาด้วยตาตัวเอง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่ามันคือฝันร้าย
“ขอบคุณค่ะหมอเย่ คุณเย่ต้องฝากคุณด้วยนะคะ” เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นมาเตรียมขอบคุณเหล่าเอ้ออย่างหนักหน่วงที่สุด เย่เชินหลินก็จับเซี่ยชีหรั่นไว้แล้วพูดขึ้น “นั่งลง”
เสียงเบามากๆ มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมก็จะอยู่รับผิดชอบอาการป่วยของคุณเย่ที่ตระกูลเย่ชั่วคราวนะครับ” เหล่าเอ้อยืนขึ้นมา คำพูดนี้ดูแล้วจะเป็นการตัดสินใจ จริงๆ แล้วเป็นการถามความเห็นของเย่เชินหลิน เขายังเป็นห่วงเย่เชินหลิน วันนี้มาก็ได้ยินว่าเย่เชินหลินอารมณ์เสีย เหล่าเอ้อตัดสินใจดูแลเจ้านายด้วยตัวเอง แบบนี้ถึงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด
เย่เชินหลินพยักหน้า บ่งบอกให้พ่อบ้านที่ยืนข้างหลังเขาพาคุณหมอเย่ไปอยู่ข้างล่าง ตระกูลเย่ไม่ขาดเหลืออาหารและที่อยู่สำหรับเหล่าเอ้อ คิดว่าวันนี้เขาแย่งเซี่ยชีหรั่นออกมาจากสวีเห้าเซิงได้ ก็เป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่แล้ว เย่เชินหลินตัดสินใจให้รางวัลเหล่าเอ้อ ในเมื่อเขาอยากอยู่ตระกูลเย่ ก็ทำตามใจเขา
เซี่ยชีหรั่นผลักเย่เชินหลิน ในเมื่อเย่เชินหลินอยากทานอาหาร พวกเขาก็ไปทานอาหารกันก่อนเถอะ
“หมอเย่ คุณอยากกินข้าวด้วยกันไหม?”
เนื่องจากคุณหมอเย่เป็นหมอประจำของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นจึงให้ความเคารพคุณหมอเย่เป็นอย่างมาก
หลังคุณหมอเย่เย็นวาบ ตอนนี้คำพูดของคุณเย่มีพิษยิ่งกว่ายาพิษอีก เขาจะกล้าไปไหม? รบกวนพวกเขาทานอาหาร แค่แววตาของเจ้านายก็ทำให้เขากลายเป็นขี้เถ้าลอยไป ถ้าเจ้านายลงโทษเขาเล็กน้อยเป็นการส่วนตัว นึกถึงบทลงโทษพวกนั้น หมอเย่ก็ตัวสั่น เขาไม่กล้ามองเย่เชินหลินเลย
“ผมกินมาแล้วครับ คุณเซี่ย คุณอยู่กับคุณเย่ให้เต็มที่เถอะครับ” 
คุณหมอเย่ปฏิเสธเสียงดัง เมื่อเทียบกับคำพูดสุภาพเมื่อครู่นี้ เสียงดังขึ้นเยอะเลย หลังจากพูดเสร็จคุณหมอเย่ก็รู้สึกว่าตัวเองกระโตกกระตากไปหน่อย แต่นี่โทษเขาไม่ได้นะ งูกัดครั้งเดียว กลัวเชือกไปสิบปี
“เรา……”
“คุณเซี่ยผมอิ่มจริงๆ ครับ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับครับ” 
ไม่รอให้เซี่ยชีหรั่นพูดจบ คุณหมอเย่ก็ขัดคำพูดเซี่ยชีหรั่นทันที เขายังไม่อยากตาย อยากอยู่อีกหลายปี
“ในเมื่อหมอเย่กินแล้ว พ่อบ้านช่วยส่งหมอเย่ไปข้างล่างหน่อย” เย่เชินหลินพูดเสียงทุ้ม การแสดงออกบนใบหน้ามีรอยยิ้มคลุมเครือ
“ครับ คุณเย่”
พ่อบ้านพูดอย่างเคารพ “คุณหมอเย่ เชิญครับ” 
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นไว้เจอกันนะคะคุณหมอเย่” 
เซี่ยชีหรั่นมองคุณหมอเย่ที่ไม่สามารถอยู่ต่อได้และกล่าวขอบคุณ ทำได้เพียงบอกลา
“ไว้เจอกันครับ” 
คุณหมอเย่ตามพ่อบ้านชราไป ก้าวหนึ่งก้าวหันศีรษะกลับมามองเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นสามครั้ง ใบหน้าเซี่ยชีหรั่นยิ้มแพรวพราวเป็นพิเศษ เจ้านาย นี่เป็นโอกาสที่ดี คุณต้องคว้าเอาไว้นะ นี่คือการแข่งขันที่สวรรค์สร้างขึ้น
“ทำไมฉันรู้สึกว่าหมอเย่เหมือนกลัวคุณมาก”
เซี่ยชีหรั่นเห็นคุณหมอเย่เหมือนหนีด้วยความรีบร้อน พูดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว พูดจบเธอก็รู้สึกแปลกๆ คุณหมอเย่เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล ว่ากันว่าโรงพยาบาลนี้ดูแลคนรวยโดยเฉพาะ และไม่ใช่ว่าทุกคนจะสามารถเจอผู้อำนวยการได้
“เหรอ? ไม่มั้ง”
เย่เชินหลินพูดขึ้นอย่างอลังการ เขากลัวเขาแน่ๆ แหละ แต่คำพูดนี้เย่เชินหลินไม่บอกเซี่ยชีหรั่นเด็ดขาด ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจเซี่ยชีหรั่น แค่บางเรื่องเขาอยากให้เซี่ยชีหรั่นยิ่งรู้น้อยเท่าไรยิ่งดี เป็นตัวของตัวเองอยู่เสมอ
“ฉันรู้สึกได้”
เซี่ยชีหรั่นยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มองพลาด คุณหมอเย่กลัวเย่เชินหลินมากจริงๆ หรือพวกเขารู้จักกันเหรอ? แต่ช่วงเวลาที่เซี่ยชีหรั่นอยู่เคียงข้างเย่เชินหลินก็ไม่ถือว่าสั้น ทำไมเธอไม่เคยเห็นคนคนนี้มาก่อน และไม่เคยได้ยินมาก่อน
จริงๆ แล้วคนที่เซี่ยชีหรั่นไม่เคยเห็นมีเยอะมากเลย
“ฉันอยากกินอันนั้น” 
หลังจากเย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นเลี้ยวเข้าไปในห้องอาหารหลักแล้วก็เริ่มแสดงบทบาทสิทธิพิเศษของเจ้าชาย อยากทานอันนี้อยากทานอันนั้น เซี่ยชีหรั่นสงสารที่ขาเย่เชินหลินไม่สะดวกจึงทำตามประสงค์ของเขา เขาต้องการอะไร เซี่ยชีหรั่นก็ตักอาหารนั้นให้เย่เชินหลินโดยไม่พูดอะไร
“ฉันอยากให้คุณป้อนฉัน”
อะไรที่เรียกว่าได้คืบเอาศอก นี่ก็คือการได้คืบเอาศอก ตอนแรกอยากให้เซี่ยชีหรั่นตักอาหารให้เขา ตักแล้วเย่เชินหลินก็อยากให้เซี่ยชีหรั่นป้อนเขา คุณชายเย่เจ้าเล่ห์จริงๆ สิ่งที่เขาได้รับบาดเจ็บคือขาไม่ใช่มือสักหน่อย