สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1106 สาวใช้ตัวแสบ 1010

ตอนที่ 1106 สาวใช้ตัวแสบ 1010
“น้าจิ่วจิ่ว ผมจะไปกับแม่ แม่น้อยใจแล้ว” เนี่ยนโม่พูดยิ้มๆ ความทรยศในดวงตาของเขาถูกซ่อนไว้อย่างที่คาดไว้ จิ่วจิ่วระเบิดอีกครั้ง
“บอกให้เรียกแม่บุญธรรมไง เป็นแม่บุญธรรมนะ ไม่ใช่น้า” อีกนิดจิ่วจิ่วเกือบจะเดินหนีด้วยความโกรธ
เนี่ยนโม่เดินไปข้างๆเย่เชินหลิน พูดเรียบๆว่า “คุณน้า เข้าใจแล้ว” แต่กลับเรียกคุณน้าตลอด เนี่ยนโม่ทรยศ วิ่งไปหาเย่เชินหลินจริงๆ จิ่วจิ่วอยากลงโทษเนี่ยนโม่แต่ก็ไม่กล้าเดินไปหาเย่เชินหลิน
จิ่วจิ่วอยากเดินหนีเพราะความโมโห แต่ตอนนี้ไม่ใช่สถานการณ์ที่เหมาะนัก จิ่วจิ่วจึงจ้องเนี่ยนโม่เขม็ง ฝากไว้ก่อน เดี๋ยวจะมาเอาคืนที่หลัง
เนี่ยนโม่กลอกตาใส่จิ่วจิ่วอยู่ด้านหลังเย่เชินหลินแล้วยิ้มเย็นให้จิ่วจิ่ว กล้ามาจับผมมั้ยล่ะ มาสิ ท่าทางภูมิใจที่เอาชนะได้
“เนี่ยนโม่อยู่ที่บ้านกับพ่อนะ ย่ากับแม่จะออกไปซื้อบ้านให้” ฝู้เฟิ่งหยียิ้มให้เนี่ยนโม่อย่างขอความเห็นฝู้เฟิ่งหยีเองก็เข้าใจ อย่าคิดว่าเนี่ยนโม่ยังเด็ก แต่เขาฉลาดกว่าเด็กทั่วไป
“ผม”
เนี่ยนโม่ยังไม่ทันเอ่ยปาก จิ่วจิ่วก็ยิ้มน่ากลัวแล้วเอ่ยว่า “เนี่ยนโม่เป็นเด็กดีจริงๆ เขาอยู่บ้านส่วนเราก็ออกไปซื้อบ้านกัน” สายตาที่จิ่วจิ่วมองเนี่ยนโม่ ฉันจะซื้อบ้านที่น่าเกลียดให้คุณสักหลัง คุณไม่มีโอกาสเลือก ยิ่งคิดเท่าไหร่จิ่วจิ่วก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นที่ได้เห็นเนี่ยนโม่ถูกบีบให้ยอมรับความพ่ายแพ้ ดูเหมือนจิ่วจิ่วจะลืมไปว่าเนี่ยนโม่เป็นเพียงเด็ก เซี่ยชีหรั่นจะเป็นคนเลือกเอง
ฝู้เฟิ่งหยีคิดว่าคงไม่สะดวกที่จะพาเด็กๆไปเลือกบ้านโดยเฉพาะอย่างยิ่งวันที่เนี่ยนโม่หายไปครั้งหนึ่ง เธอยังคงเหมือนนกที่หวาดกลัว ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าพา เนี่ยนโม่ออกไป
“เนี่ยนโม่อยู่ที่บ้านไป ดูและเลือกชุดที่ดีที่สุดสำหรับหนู” ฝู้เฟิ่งหยีแตะศีรษะของเนี่ยนโม่เธอปิดกั้นการโต้เถียงของเนี่ยนโม่อีกครั้ง
เนี่ยนโม่มองไปที่เซี่ยชีหรั่น บ่งบอกว่าเขาต้องการออกไปเช่นกัน เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เนี่ยนโม่และยักไหล่บ่งบอกว่าเธอหมดหนทาง
เมื่อเห็นจิ่วจิ่วยิ้มอย่างมีชัย เนี่ยนโม่ย่นจมูกของเขาแล้วกัดฟันใส่จิ่วจิ่ว
เย่เชินหลินให้ความสนใจกับปฏิสัมพันธ์ของพวกเขา อารมณ์ในดวงตาของเขาดูไม่ออก
“เราไปแล้ว เนี่ยนโม่อยู่ที่บ้านเป็นเด็กดีนะ เราจะรีบกลับมา” จิ่วจิ่วพูดอย่างข่มๆ อายุขนาดนี้แล้วยังเถียงกับเด็กอีก เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับคนทั้งสองนี้
เย่เชินหลินผลักรถเข็นและเดินไปหาเนี่ยนโม่ ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน เหมือนเป็นพลังที่ไร้รูปร่างให้เนี่ยนโม่ ราวกับว่าเขากลายเป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งของเนี่ยนโม่
เมื่อเห็นร่างเล็กๆของเนี่ยนโม่ดูโดดเดี่ยวเมื่อมองดูคนอื่นๆจากไป เย่เชินหลินก็รู้สึกสงสารโดยไม่มีเหตุผล ใช่แล้วสงสาร เขาอยากกอดเนี่ยนโม่แต่ต่อมาก็หักห้ามตัวเองไม่ให้ทำเช่นนั้น .
“เข้าไปเถอะ แม่ลูกและคนอื่นๆไปไกลแล้ว” นี่เป็นคำพูดที่นุ่มนวลที่สุดที่เย่เชินหลินเคยพูดกับเนี่ยนโม่ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับเนี่ยนโม่มากนัก แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเนี่ยนโม่คืออีกครึ่งหนึ่งของเซี่ยชีหรั่น
เนี่ยนโม่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างว่างเปล่า หันไปรอบๆและส่งเสียงหึเบาๆ แล้วเดินข้ามเย่เชินหลินไปที่ห้องของเขาอย่างไม่สบอารมณ์
เย่เชินหลินรู้ว่าเขาจะไม่ได้รับความสนใจจากเนี่ยนโม่ แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะถูกรังเกียจขนาดนี้
เย่เชินหลินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ หันรถเข็นและเดินตามเนี่ยนโม่ไป
ในห้องเนี่ยนโม่นั่งคนเดียวบนพรมเล่นกับของเล่นในมือ เมื่อได้ยินเสียงประตูถูกผลักเบาๆ ร่างน้อยก็สั่นเล็กน้อย
เย่เชินหลินสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเนี่ยนโม่อย่างแน่นอนและความเศร้าในดวงตาของเขาก็หายวับไป
“กำลังเล่นอะไร” เย่เชินหลินถามเบาๆ
“ไม่เห็นเหรอ เล่นของเล่น” เนี่ยนโม่ตอบอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
เด็กอายุสามขวบ เย่เชินหลินไม่สามารถจินตนาการได้ว่าสุดท้ายแล้วเขาจะส่งผลอย่างไรต่อเขา แต่ความแปลกประหลาดในคำพูดของเขาได้ทำให้คนที่อยากเข้าใกล้มากขึ้น
บางทีตราบใดที่เขาจับมือแม่ เขาก็จะใกล้ชิดกับตัวเองมากขึ้น
เนี่ยนโม่ลูกจะยอมรับพ่อ! เย่เชินหลินคิดสิ่งนี้ในใจ เขาไม่ได้ถามต่อ หันรถเข็นและออกจากห้องไป
หลังจากที่เขาจากไป เนี่ยนโม่ก็โยนของเล่นในมือออกไปโดยมองไปที่ของเล่นที่เขาโยนไปไกลๆอย่างไร้ประโยชน์
“มาทำอะไรที่นี่ มันทำให้หัวใจของผมยุ่งเหยิง” เหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อยที่ลุกขึ้นจากพื้น เนี่ยนโม่ออกจากห้องคิดว่าจะไปที่สวนดีมั้ย
อย่างไรก็ตาม ยามประตูเสี่ยวจางและเสี่ยวเฉินมักจะตามหลัง พวกเขาทำให้เขามีช่วงเวลาพักผ่อน
“อย่าตามฉันมา ฉันต้องการเล่นกับตัวเอง” เนี่ยนโม่คำรามอย่างไม่พอใจ จริงๆเลย ปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็ก ตอนเขาอยู่ที่บ้านเวลาที่แม่ไม่ว่าง เขาก็ต้องเล่นคนเดียว แม้แต่พี่เลี้ยงเด็กยังบอกว่านี่เป็นลูกที่ดีที่สุดที่เธอเลี้ยงมา
เนี่ยนโม่ยังคงบ่นอยู่ในใจแต่หลังจากที่เสี่ยวจางและเสี่ยวเฉินมองหน้ากัน พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะมองเขาต่อไปอย่างเงียบๆ
ต้องรู้ว่าเสี่ยวจางและเสี่ยวเฉินเป็นสมบัติชิ้นใหญ่ของตระกูลเย่ หากมีอะไรเกิดขึ้น ต่อให้พวกเขาสองคนจะมีสิบหัวก็ไม่เพียงพอที่จะตัด
ในขณะนี้จางชิงยืนอยู่ที่ระเบียงห้องของเธอและเห็นการปกป้องเนี่ยนโม่โดยตระกูลเย่ ผู้คุมประตูลงมือทำเองและดูเหมือนว่าตัวเธอจะไม่มีโอกาสกำจัดสิ่งเล็กน้อยที่น่าขยะแขยงนี้
แม้ว่าซือซือจะขอให้เธอสงบสติอารมณ์ก่อน แม้ว่าเย่เชินหลินจะใช้เธอโกรธเซี่ยชีหรั่น จนทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกกดดัน ตราบใดที่เธอสามารถใช้ประโยชน์จากข้อได้เปรียบนี้และไม่ทำให้เย่เชินหลินระคายเคือง เธอก็มีโอกาสไล่เซี่ยชีหรั่นโดยไม่ทำอะไรเลย
แต่เธอไม่สามารถกลืนลมหายใจนี้ได้ ไม่ทำให้เซี่ยชีหรั่นและเนี่ยนโม่มีแผลสักหน่อย ก็รู้สึกว่าตัวเองอาจถูกเย่เชินหลินจัดการได้ตลอดเวลา
“เหอะ รอฉันก่อนเถอะ” จางชิงกำหมัดที่ระเบียงและพูดอย่างโกรธๆ
“คุณกำลังพูดถึงอะไร” เย่เชินหลินยอมรับความพ่ายแพ้ที่ห้องเนี่ยนโม่ เขาเลยมาที่ห้องนอนขอจางชิง ต้องการดูใบหน้าของผู้หญิงคนนี้เพื่อปลอบโยนหัวใจที่บอบช้ำของเขา แต่กลับได้ยินคำพูดที่โกรธของเธออย่างคลุมเครือ
ร่างกายของจางชิงสั่นเล็กน้อย พยายามสงบความตื่นตระหนกในใจหันหลังกลับพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นเย่เชินหลินผลักรถเข็นอยู่ที่ประตู
“ไม่มีอะไร ทำไมไม่มีใครคอยดูแลคุณ ฉันช่วยนะคะ” จางชิงกล่าวและเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่ประจบ แต่ยังไม่ทันเข้าใกล้เย่เชินหลินก็ถูกสายตาเย็นชาของเขาหยุดนิ่ง
“คุณพักผ่อนให้ดี ยังไงก็ตามดูแลเนี่ยนโม่หน่อย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ฉันจะไม่ปล่อยคุณแน่” เย่เชินหลินหันหลังและจากไปความปวดร้าวภายในของเขาอยู่ลึกลงไป ดูเหมือนว่าบ้านหลังนี้ ทั้งบ้านทำให้เขารู้สึกเบื่อ ตราบใดที่เซี่ยชีหรั่นไม่อยู่ ทุกอย่างก็จะเสียสมดุล
แต่คำเตือนของเขาทำให้จางชิงรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก อยู่เคียงข้างเย่เชินหลินอย่างหมดหัวใจและทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้ตัวเองรู้สึกน้อยใจเพื่อเขา กลับได้เพียงคำขู่จากชายที่เธอรัก
จางชิงกัดริมฝีปากล่างของเธอ ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว
คำเตือนของเย่เชินหลินไม่ส่งผลกระทบต่อจางชิงแต่อย่างใดและยังทำให้เธอต้องการแก้แค้นมากยิ่งขึ้น เหตุผลที่จางชิงเพิกเฉยต่อคำเตือนของเย่เชินหลินก็คือเย่เชินหลินไม่ได้ทำอะไรน่ากลัวกับเธอมาหลายปีแล้ว
แต่เธอคงลืมไปว่าเย่เชินหลินไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายกับเธอทั้งหมดนี้เป็นเพราะใบหน้านี้
ที่ลานบ้านเนี่ยนโม่ถูกรบกวนจากคนอื่นๆ ผู้ติดตามสองคนที่อยู่ใกล้ๆกันทำให้เขาไม่อยากเล่น ทั้งพ่อและลูกต่างหวังว่าเซี่ยชีหรั่นจะกลับมาเร็วๆเพื่อรักษาสมดุลของความโกรธ
เนี่ยนโม่ดึงเสี่ยวจางและเสี่ยวเฉินกลับมาแล้วเดินไปที่วิลล่า เสี่ยวจางและเสี่ยวเฉินเห็นว่าเนี่ยนโม่เข้ามาในบ้านแล้วพวกเขาจึงหยุดติดตามและกลับไปที่ประตูเพื่อปฏิบัติหน้าที่ต่อ
ทันทีที่เนี่ยนโม่เข้ามาในบ้าน กลุ่มคนรับใช้และแม่บ้านก็มาหาอีกครั้ง ทันใดนั้นใบหน้าเล็กๆน่ารักก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“อย่ารบกวนเขา ปล่อยให้เขาเล่นคนเดียวเถอะ” จางชิงเดินลงบันไดอย่างสบายใจ มองไปที่เนี่ยนโม่ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน แต่ในใจไม่พอใจเด็ก น่ารำคาญจริงๆ ในอนาคตเธอและลูกๆของเย่เชินหลินจะต้องมีคนรับใช้มากกว่านี้สิบเท่า
จางชิงผู้ซึ่งเก่งในการเสแสร้ง ทำให้คนอื่นเดาความคิดในใจของเธอออกไม่ได้
เนี่ยนโม่มองไปที่จางชิง เขาไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ นอกจากคุณย่าของเขาและคุณน้าที่จิ่วจิ่วที่ทั้งรักทั้งเกลียด ที่เขาไม่ชอบที่สุดในบ้านหลังนี้คือเย่เชินหลินและผู้หญิงคนนี้ เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของเขาแล้วยังไงล่ะ? ใครใช้ให้เขารังแกแม่เขากันล่ะ
เนี่ยนโม่มองไปที่จางชิงอย่างเยาะเย้ยราวกับจะทำให้เธอโกรธ สั่งให้คนรับใช้และพ่อบ้านที่อยู่ใกล้ๆ
“ฉันอยากดื่มน้ำ ฉันอยากได้น้ำมะม่วง ยังไงก็ตามช่วยฉันเอาของเล่นออกจากห้องและฉันอยากได้ของว่าง…” จางชิงพูดจบแล้วมองไปที่จางชิงอย่างมีชัยชนะ
ผิวของจางชิงซีดลงมองไปที่แม่บ้านและคนรับใช้ที่วุ่นวายเหล่านี้ ปกติเธอจะเป็นคนสั่งให้พวกเขาทำทีละอย่างๆ แต่ตอนนี้เด็กน่าเกลียดคนนี้กลับสั่งดำเนินไปเรื่อยๆ ความคิดที่จะทำร้ายเนี่ยนโม่ในใจยิ่งลึกลงไป
จางชิงคิดอย่างนั้นจึงหันกลับไปที่ห้อง หยิบยาป้องกันอาการท้องผูกออกมาจากนั้นก็ไปที่ห้องครัว ตระกูลเย่มีธุรกิจขนาดใหญ่ เป็นเรื่องปกติที่จะมีผลไม้เมืองร้อนสดในตู้เย็น แต่ถ้าเธอทำผลไม้พวกนี้เน่า เธอเข้าไปในครัวเองก็จะสะดุดตาเกินไป
แต่เย่เชินหลินโปรดปรานเธอในอดีต ทำให้ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ว่าอะไรถูกหรือผิด
“ไปเอามะม่วงมาให้ฉัน” จางชิงพูด คนรับใช้ลังเลอยู่สองสามวินาทีเพราะเธอเป็นคนของเย่เชินหลิน ยากที่จะปฏิเสธ จึงเข้าครัวอย่างเชื่อฟังพร้อมเอามะม่วงมา จางชิงรออย่างเงียบๆและหลังจากนั้นไม่นานเขาก็นำมะม่วงสดมาให้
“สีนี้น่าเกลียดจริงๆ” จางชิงลุกขึ้นจากโซฟากลอกตาและจ้องไปที่คนรับใช้ที่หยิบมะม่วงมา แล้วเดินไปที่ห้องครัว แน่นอนว่าห้องครัวกำลังยุ่งอยู่กับการทำน้ำมะม่วงให้เนี่ยนโม่ มะม่วงสดถูกปอกเปลือกออก แม้ว่าการเคลื่อนไหวจะยุ่งเล็กน้อย แต่ก็นิ่งและมั่นคง