สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1119 สาวใช้ตัวแสบ 1023

ตอนที่ 1119 สาวใช้ตัวแสบ 1023
เธออดไม่ได้ที่จะหลับตาลงอย่างมึนเมาแล้วโอบกอดเย่เชินหลิน
“จริงเหรอ? ฉันเป็นเจ้าหญิงของคุณจริง ๆ เหรอ? แล้วทำไมคุณถึงเพิ่งมาล่ะ? เจ้าชาย คุณมาสายไปนะ มีคนรังแกเจ้าหญิงของคุณรู้ไหม……”
เซี่ยชีหรั่นยังคงหลับตาอยู่ ริมฝีปากสีแดงของเธอเข้าไปใกล้กับลำคอของเย่เชินหลินด้วยสีหน้าน้อยอกน้อยใจ
เมื่อเห็นสีหน้าของเซี่ยชีหรั่นแล้วเย่เชินหลินก็จำเป็นต้องใจอ่อน
“ผมผิดเองที่มาช้าไป ทำให้คุณต้องทุกข์ใจแล้ว”
เย่เชินหลินสวมกอดเซี่ยชีหรั่นอย่างเงียบ ๆ แล้วกระซิบพูดข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าเขากำลังพูดถึงอะไรอยู่ เธอรู้แค่ว่ามีไอร้อนอยู่ข้างหูเธอ ทำให้เธอคันจนอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“เฮอ ๆ …… เฮอ ๆ …… สบายจังเลย กลิ่นคุณหอมจัง”
เซี่ยชีหรั่นยังคงหลับตาอยู่ ใบหน้าของเธอถูกับร่างกายของเย่เชินหลินจนทำให้เขากอดเธอไว้แน่น ๆ อย่างไม่รู้ตัว
“ผมจะพาคุณกลับบ้านนะ” เย่เชินหลินดีดนิ้วแล้วมีบอดี้การ์ดสองคนเดินเข้ามาจากด้านนอกประตู
“ประคองคุณผู้หญิงให้ดีนะ” เย่เชินหลินสั่ง
เขาปล่อยมือเซี่ยชีหรั่นออก แต่เซี่ยชีหรั่นก็ทำหน้ามุ่ยและประท้วงเขา เพราะเธออยากให้เขากอดอีก
“เชื่อฟังนะ เดี๋ยวกลับไปผมค่อยกอดคุณ”
หลังจากพูดกับเซี่ยชีหรั่นเสร็จ เขาหันกลับไปมองสวีเห้าเซิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
ความอ่อนโยนเมื่อครู่นี้ได้หายไปจากใบหน้าของเขา สีหน้าของเขากลายเป็นเย็นชาและมืดมน
“สวีเห้าเซิง ช่วยระวังมือของคุณด้วยนะ ไม่อย่างนั้นผมไม่ขอรับปากว่ามันจะขาดไปจากตัวคุณหรือไม่” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก
สวีเห้าเซิงมองไปที่เย่เชินหลินอย่างโกรธแค้นแล้วหันไปมองเซี่ยชีหรั่นที่พิงอยู่บนไหล่ของบอดี้การ์ดอย่างเงียบ ๆ สีหน้าของเขาดูเศร้ามากและเขาค่อย ๆ ก้มหัวลง
ตอนนี้ยังไม่สามารถต่อกรกับเย่เชินหลินได้ เขาทำได้เพียงเฝ้ามองเย่เชินหลินพาเธอจากไป
เขาเริ่มเกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้
ส่วนเย่เชินหลินไม่มีอารมณ์ที่จะไปใส่ใจความรู้สึกของสวีเห้าเซิง ตอนนี้เขาแค่อยากพาผู้หญิงขี้เมาคนนี้กลับบ้านให้เร็วที่สุด แล้วหลังจากเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาจะตีก้นเธอให้เข็ดไป
รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองดื่มไม่เป็นแต่ก็ยังจะดื่มอีก เกือบปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นได้ฉวยโอกาสแล้ว
บอดี้การ์ดทั้งสองพาเซี่ยชีหรั่นออกจากร้านอาหาร ส่วนเย่เชินหลินก็ให้บอดี้การ์ดอีกสองคนพาเขาขึ้นรถ
ในรถระหว่างทางกลับบ้าน เซี่ยชีหรั่นนอนเงียบ ๆ อยู่ในอ้อมแขนของเย่เชินหลิน เหมือนนางฟ้าตัวน้อยกำลังนอนหลับอยู่
เย่เชินหลินอดไม่ได้ที่จะก้มหัวลงแล้ววางจูบเบา ๆ ลงบนใบหน้าของเธอ
ในกรณีนี้เท่านั้นที่เธอจะไม่ต่อต้านเขา
เซี่ยชีหรั่นที่มีสตินั้นเย็นชามากเกินไป เธอเย็นชาและห่างเหินกับเขา ทำให้เขาทั้งรักทั้งเกลียดเธอจริง ๆ
รถขับไปยังบ้านตระกูลเย่อย่างรวดเร็ว บ้านตระกูลเย่สว่างไสวสวยงามและดูเหมือนว่าทุกคนกำลังรอการกลับมาของคุณชายและคุณหญิงอยู่
บอดี้การ์ดพาเซี่ยชีหรั่นขึ้นไปที่ห้องของเย่เชินหลินชั้นบน
เย่เชินหลินนั่งอยู่ข้างเตียงแล้วก้มหัวมองใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นที่กำลังหลับใหลอยู่
ใบหน้าขาวเนียนของเธอย้อมด้วยสีแดงจาง ๆ ดูแล้วน่ารักกว่าปกติมากมาย
สาวใช้เปลี่ยนชุดนอนสีขาวให้กับเซี่ยชีหรั่น ผ้านุ่ม ๆ ของชุดนอนเกาะติดกับร่างกายของเซี่ยชีหรั่นและได้แสดงให้เห็นรูปร่างที่สวยงามของเธอ
มองดูเซี่ยชีหรั่นที่นอนอยู่บนเตียงของตัวเอง สีที่แตกต่างกันในดวงตาของเย่เชินหลินนั้นสดใสมากขึ้น
เขายื่นมือออกไปลูบใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นเบา ๆ และอดไม่ได้ที่จะก้มหัวลงจูบเธออีกครั้ง
“งืม……”
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วแล้วส่งเสียงราวกับว่าเธอกำลังประท้วงที่มีคนมาขัดจังหวะการนอนหลับที่ดีของเธออยู่
เย่เชินหลินหัวเราะเบา ๆ แล้วจูบเธอต่อ
ในที่สุดเซี่ยชีหรั่นก็ทนไม่ไหวแล้วลืมตาขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ เธอมองไปที่เย่เชินหลินอย่างอารมณ์เสีย “เค้านอนอยู่นะ”
ลมหายใจของเย่เชินหลินอยู่ข้างหูเซี่ยชีหรั่น แล้วมองเธออย่างยั่วยวน “ผมนอนเป็นเพื่อนคุณ ดีไหม?”
“คุณ? คุณนอนเป็นเพื่อน? ไม่เอา ไม่เอาคุณ ฉันจะเอาเนี่ยนโม่……”
เย่เชินหลินใช้เสียงนุ่มนวลพูดกับเธอต่อ “ผมอบอุ่นกว่าเขานะ คุณไม่อยากลองหน่อยเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นสองตาเบิกกว้างแล้วมองเขาอย่างสงสัย “ลอง? ลองยังไง? ฉันไม่รู้นะ คุณสอนฉันสิ……”
“ได้สิ เดี๋ยวผมจะสอนคุณนะ คุณกอดผมไว้สิ มา……”
เซี่ยชีหรั่นที่น่าสงสารถูกเย่เชินหลินกลืนกินไปอย่างไม่รู้ตัว
เช้าวันใหม่ แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านหนาทึบเข้าไปบนเตียงขนาดใหญ่ในห้องนอน
สองคนนอนอยู่บนเตียง ฝ่ายชายห่มผ้าห่มถึงระดับเอวและเผยให้เห็นหน้าอกที่สุดเซ็กซี่ของเขา
แขนของเขายังคงโอบกอดฝ่ายหญิงอย่างแน่น ราวกับว่าเขากำลังแสดงความเป็นเจ้าของในความฝันอยู่
แสงอาทิตย์สอดส่องเข้าไปที่ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่น ทำให้เธอขยับตัวอย่างอึดอัด
เมื่อคืนนี้เย่เชินหลินเหนื่อยและตื่นเต้นจนถึงสุดขีด เขาจึงหลับลึกเป็นพิเศษ
เซี่ยชีหรั่นพยายามบิดตัวหลายครั้งแต่ไม่สามารถหลุดออกจากแขนของเย่เชินหลินได้
เธอไม่ได้ลืมตา เธอแค่ขมวดคิ้วแล้วเอามือบังหน้าและพูดพึมพำ “แดดแรงจัง……”
เย่เชินหลินตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เขายังไม่ทันลืมตาก็หันไปกอดผู้หญิงข้าง ๆ ไว้แน่น ๆ
ริมฝีปากของเขาขยับเข้าไปติดอยู่ที่ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นเหมือนเมื่อคืนแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ตื่นแล้วเหรอ?”
หือ?
เซี่ยชีหรั่นลืมตาขึ้นอย่างตกใจ
ทำไมถึงมีเสียงผู้ชายอยู่ข้างหูเธอด้วย? หรือว่ามีภาพหลอนหรือ?
ก่อนที่เธอจะหันมามอง เธอก็รู้สึกว่ามีแหล่งความร้อนเข้ามาใกล้ชิดเธอ
“นอนต่ออีกสักพักไหม? เมื่อคืนคุณคงเหนื่อยมาเลยสินะ?”
นี่มันไม่ใช่ภาพลวงตาแล้ว เย่เชินหลินอยู่บนเตียงของเธอ!
มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?
เซี่ยชีหรั่นกุมศีรษะของเธอไว้อย่างเจ็บปวด จากนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง
เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรไว้เลย เธอทำได้เพียงจับผ้าปูที่นอนให้แน่น ๆ แล้วมองไปที่เย่เชินหลินอย่างมึนงงด้วยใบหน้าแดงก่ำ
เย่เชินหลินที่เพิ่งตื่นนอนในตอนเช้า ตาของเขายังคงง่วงอยู่และเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของเขา แต่ให้ตายเถอะ ดูยังไงก็ยังมีเสน่ห์อยู่ดี
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ไม่สบายตรงไหนไหม?” เย่เชินหลินพยุงศีรษะด้วยแขนข้างเดียวแล้วถามเธอด้วยเสียงแหบแห้ง
“ฉันปวดหัวมาก……สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเพียงว่ามีคนกำลังใช้ค้อนทุบหัวตัวเองอย่างไม่หยุด จนหัวเธอใกล้จะระเบิด
“อะไร เกิดอะไรขึ้น? คุณปวดหัวเหรอ? คุณแฮงค์เหล้าไงล่ะ ยังกล้าดื่มแบบไม่คิดอีกไหมล่ะ”
น้ำเสียงของเย่เชินหลินค่อนข้างรุนแรง แต่การแสดงออกบนใบหน้าของเขาดูอ่อนโยนมาก ทำให้เซี่ยชีหรั่นมีความรู้สึกว่าเขายังรักเธออย่างลึกซึ้งเหมือนเดิม
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวแรง ๆ เพื่อพยายามจะสลัดความคิดที่น่าทึ่งนี้ออกไปจากสมอง
เธอเป็นอะไรไป ยังคิดว่าเย่เชินหลินมีใจให้อยู่หรือ?
เขามีผู้หญิงคนอื่นแล้ว!
ไม่สำคัญว่าเธอจะส่ายหัว แต่หลังจากที่ส่ายหัวแล้วเธอรู้สึกปวดหัวมากกว่าเมื่อกี้เป็นหลายเท่า ทำให้เธอต้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดออกมา
เย่เชินหลินเห็นเธอเงียบไปและคิดว่าเธอต้องเจ็บปวดมาก นัยน์ตาของเขาก็เต็มไปด้วยความห่วงใย
“ผมนวดให้คุณนะ”
เขาลุกขึ้นนั่งอย่างใช้เรี่ยวแรง จากนั้นกดที่ศีรษะของเซี่ยชีหรั่นเบา ๆ แล้วเริ่มนวดให้เธอ
เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถตอบสนองได้กับความอ่อนโยนที่เขามีให้ในขณะนี้
จนกระทั่งเย่เชินหลินนวดให้เธอเป็นเวลาหลายนาที เธอถึงตั้งสติได้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
“หยุดก่อน ๆ ให้ฉันอยู่นิ่ง ๆ ก่อน ฉันจำได้ว่าฉันดื่มจนเมานะ แต่ว่า คุณมาอยู่บนเตียงของฉันได้ไง?”
เซี่ยชีหรั่นถามเย่เชินหลินด้วยความให้เกียรติกัน
เย่เชินหลินยิ้มและพูดเตือนเธอ “คุณดูให้ดีก่อน นี่มันเตียงของคุณเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นประหลาดใจแล้วรีบมองไปรอบ ๆ
จริงด้วย นี่ไม่ใช่เตียงของเธอ และตอนนี้เธออยู่ในห้องของเย่เชินหลินด้วย
บ้าเอ้ย เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย?
“เมื่อคืนคุณทำอะไรฉันเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นเขินอายกว่าเดิม เธอไม่กล้าเงยหน้ามองเย่เชินหลินด้วยซ้ำ
เย่เชินหลินชอบความขี้อายของเซี่ยชีหรั่นในขณะนี้มาก เขาอดไม่ได้ที่จะกดเซี่ยชีหรั่นลงบนเตียงแล้วสั่งสอนเธออีกครั้ง
แต่ตอนนี้เขารู้ดีว่าเซี่ยชีหรั่นที่มีสติไม่ได้หลงกลเขาง่าย ๆ เหมือนตอนเมา
เขาจำเป็นต้องโกหกเธอ “ผมจะทำอะไรได้ล่ะ?”
เหมือนเย่เชินหลินจะนึกอะไรได้ สายตาของเขาหรี่ลง “ขาของผมกลายเป็นแบบนี้แล้ว ยังจะทำอะไรคุณได้ล่ะ? คุณว่ามั้ย?”
เซี่ยชีหรั่นไม่คิดว่าเย่เชินหลินจะตอบเธอแบบนี้
สำหรับขาของเย่เชินหลินแล้ว เซี่ยชีหรั่นยังเต็มไปด้วยความตำหนิตัวเอง เธออยากเจ็บแทนเย่เชินหลินมาก ถ้าเป็นไปได้เธอยอมที่จะเอาสุขภาพที่แข็งแรงของเธอไปแลกกับเขา
“แล้ว แล้วทำไมฉันไม่ใส่เสื้อผ้าเลยล่ะ คุณก็ด้วย คุณถอดเสื้อของฉันเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นถามคำถามที่สองอย่างสงสัย
เย่เชินหลินดูหน้านิ่ง ๆ เขายังคงต้องโกหกเธอต่อไป “อ้อ เป็นไปได้ไงล่ะ? คุณเมามากไม่ใช่เหรอ? ตอนผมเห็นคุณ คุณเกาะผมไว้ไม่ปล่อยเลย สุดท้ายคุณก็ถอดเสื้อผมจนเกลี้ยง แล้วถอดเสื้อตัวเองด้วย จากนั้นก็เผลอหลับไป”
“ถ้าเป็นแบบนี้ ทำไมคุณถึงยังอยู่บนเตียงของฉันล่ะ ไม่ หมายถึงทำไมคุณถึงอยู่กับฉันด้วย? คุณไปนอนห้องอื่นไม่ได้เหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นยังคงสงสัยในสิ่งที่เย่เชินหลินพูด เธอไม่เชื่อว่าเย่เชินหลินจะเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้จริง ๆ
เย่เชินหลินทำสีหน้าไร้เดียงสาอย่างสุดขีด เขากางมือออกแล้วพูดต่อ “ผมจะทำอะไรได้ล่ะ? คุณกอดผมไว้ไม่ยอมปล่อย ผมขยับนิดเดียวคุณจะก็จะร้องไห้ไม่หยุด หลังจากนั้น ผมเหนื่อยก็เผลอหลับไป”