สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1120 สาวใช้ตัวแสบ 1024

ตอนที่ 1120 สาวใช้ตัวแสบ 1024
อันที่จริงเขาพูดความจริงเหมือนกัน เมื่อคืนเซี่ยชีหรั่นกอดเขาไว้แน่น ๆ แล้วพูดอย่างไม่หยุด อย่าไปจากฉัน อย่าไปจากฉัน
เซี่ยชีหรั่นไม่คิดว่าเธอจะเป็นแบบนี้
เธอก้มหัวลงอย่างเขินอายแล้วกระซิบพูด “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าฉันเมาแล้วจะกลายเป็นคนแบบนี้”
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก”
เย่เชินหลินพูดในใจ เขาไม่เพียงแต่ไม่ปฏิเสธเธอ แต่ยังยินดีที่จะให้เธอทำแบบนี้กับเขาบ่อย ๆ ในอนาคต
แต่คำพูดนี้คงพูดกับเซี่ยชีหรั่นไม่ได้ ไม่เช่นนั้นเธอต้องโกรธอย่างแน่นอน
เซี่ยชีหรั่นยังคงคิดว่าเรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูด แต่ตอนนี้เธอทั้งปวดหัวและเวียนหัว เธอจับผิดใครไม่ได้เลย
และเธอยังจำภาพของเมื่อคืนได้ราง ๆ
ช่างมันเถอะ ไม่อยากไปคิดแล้ว คิดมากไปก็ปวดหัวเปล่า ๆ
เธอหันไปทางอื่นแล้วพูดกับเย่เชินหลินอย่างทำตัวไม่ถูก “คุณตื่นก่อนแล้วไปใส่เสื้อผ้าเลย แล้วเสื้อของฉันล่ะ? เอาให้ฉันหน่อย ฉันจะใส่เสื้อ”
แม้ว่าเมื่อคืนเขาสองคนจะไม่มีอะไรกันจริง ๆ แต่เธอจะมานั่งคุยกับเย่เชินหลินโดยที่ไม่ใส่เสื้อไม่ได้
สิ่งนี้ทำให้เธอต้องเขินอายและทำตัวไม่ถูก
เย่เชินหลินรู้สึกเสียดายมาก เพราะเขายังอยากอยู่กับเซี่ยชีหรั่นแบบนี้ต่ออีกสักพัก
ถ้าไม่ได้กลัวเซี่ยชีหรั่นรับไม่ได้ เขาคงไม่ต้องหาเรื่องไปโกหกเธอหรอก เขารู้ตัวว่าเมื่อคืนไม่ควรเอาเปรียบคนอื่นในตอนคาดสติแบบนี้
แต่เซี่ยชีหรั่นยั่วยุคนมากเกินไป เขาไม่สามารถต้านทานแรงดึงดูดนั้นได้จริง ๆ ถ้าความมีเสน่ห์ของเซี่ยชีหรั่นถูกผู้ชายคนอื่นเห็นเข้าล่ะก็ เกรงว่าเธอจะไม่เหลือแม้แต่ชีวิตด้วยซ้ำ
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะสามารถกอดเซี่ยชีหรั่นไว้ในอ้อมแขนอย่างเปิดเผยได้……
แต่ไม่เป็นไร เขายังมีโอกาสอีกมากมายและต้องมีวิธีเอาชนะใจเซี่ยชีหรั่นได้อีกครั้ง
เย่เชินหลินเต็มไปด้วยความคาดหวังและความมั่นใจในอนาคต
สาวใช้มากดกริ่งประตูห้องแล้วเคาะประตูเข้ามาอย่างสุภาพ “ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยคะ?”
เย่เชินหลินสั่งให้สาวใช้ช่วยหาชุดมาให้เซี่ยชีหรั่นใส่
สาวใช้จึงรีบทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว จนผ่านไปไม่นานเธอก็ทำตามคำสั่งเรียบร้อยแล้วออกจากห้องด้วยความสุภาพ
เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากของเธอแล้วหันหลังให้กับเย่เชินหลินและสวมเสื้อผ้าอย่างรีบร้อน
ส่วนเย่เชินหลินแตกต่างกับเธออย่างสิ้นเชิง เขาค่อย ๆ แต่งตัวอย่างช้า ๆ และไม่ได้ส่งเสียงใด ๆ ออกมา
หลังจากแต่งตัวเสร็จ เซี่ยชีหรั่นแตะศีรษะของเธอและยังคงรู้สึกปวดหัวอยู่ ทันใดนั้นเธอก็นึกบางอย่างขึ้นได้ “แย่แล้ว เนี่ยนโม่!”
เมื่อคืนนี้เธอเมามากจนลืมลูกชายไป!
เซี่ยชีหรั่นกังวลจนนั่งไม่อยู่กับที่ เธอกระสับกระส่ายและเกือบจะกระโดดขึ้นมา
เมื่อเย่เชินหลินเห็นเซี่ยชีหรั่นรีบร้อนจนแทบจะร้องไห้ เขาจึงปลอบโยนเธออย่างนุ่มนวล
“ใจเย็น ๆ ก่อน เมื่อคืนผมให้คนไปรับลูกกลับมาแล้ว ตอนนี้ลูกอยู่กับคุณแม่”
เซี่ยชีหรั่นจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ทำให้เธอกังวลจนเหงื่อตก
เธอก้มหัวลงด้วยความรู้สึกผิด ตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรอีก เธอสูญเสียทุกอย่างไปได้นอกจากเนี่ยนโม่ เธอรับไม่ได้กับการที่ไม่มีเขาแม้แต่วินาทีเดียว
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลินที่ยังคงพิงอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าซับซ้อน แล้วเธอก็พูดเบา ๆ “ขอบคุณนะที่คุณช่วยดูแลฉันกับลูกชายเมื่อคืนนี้ งั้นฉันขอตัวก่อน”
นัยน์ตาของเย่เชินหลินแสดงถึงความไม่พึงพอใจ
ผู้หญิงที่น่าเกลียดชังคนนี้ บอกจะไปก็ไปเลย ไม่มีเยื่อใยเลยจริง ๆ
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งเดินไปถึงหน้าประตูและยังไม่ทันเปิดประตูออกก็ได้ยินเสียงอันเย็นชาของเย่เชินหลินดังขึ้นจากด้านหลังเธอ
“ผมจะให้คุณย้ายกลับมาอยู่ที่นี่พร้อมกับลูกชาย”
เซี่ยชีหรั่นแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยินเลย เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็วแล้วจ้องมองไปที่เย่เชินหลินด้วยความโกรธ “เรื่องอะไร? เรื่องอะไรฉันต้องย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ด้วย?”
เย่เชินหลินยังคงเอนกายพิงอยู่ที่หัวเตียงแล้วพูดอย่างเฉยเมย “เพราะผมเป็นพ่อของเนี่ยนโม่ ผมอยากให้เขากลับมา”
“แต่คุณเคยรับปากฉันก่อนหน้านี้……”
เย่เชินหลินขัดจังหวะคำพูดของเซี่ยชีหรั่นทันที “ผมเคยรับปากคุณก็จริง เพราะผมเชื่อว่าคุณจะดูแลลูกให้ดี แล้วคุณทำได้ไหม?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกผิด “ฉันทำไม่ได้ตรงไหน? ฉันไม่ดีกับลูกตรงไหน? เขาแข็งแรงและมีสุขภาพที่ดีขนาดนี้ ยังไม่ดีพอเหรอ!”
เย่เชินหลินยิ้มพูดอย่างประชด “แล้วคุณจะอธิบายเรื่องเมื่อคืนยังไง? ถ้าผมไปไม่ทันเวลาคุณจะทิ้งลูกชายผมไว้ตรงไหน?”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกท้อแท้ทันที เมื่อคืนเธอทำผิดจริง ๆ และดันโชคร้ายที่ให้เย่เชินหลินรู้เข้าอีก
“มันเป็นแค่ความบังเอิญเท่านั้น! เมื่อคืนฉันทานมื้อเย็นกับผู้ร่วมงานด้วยกัน แล้วดื่มเยอะไปโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ฉันสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
“สัญญา?” เย่เชินหลินหัวเราะเยาะเย้ยเธอ
เขานั่งตัวตรงแล้วมองหน้าเซี่ยชีหรั่นที่เริ่มกังวลขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นพูดต่อ“คุณไม่จำเป็นต้องมาต่อรองกับผมหรอก ผมสามารถให้การดูแลและฝึกอบรมบ่มเพาะให้กับเนี่ยนโม่อย่างดีที่สุดได้ อีกอย่างคุณแม่ก็คิดถึงเขาด้วย ตอนนี้คุณกับเนี่ยนโม่จะต้องย้ายกลับมาทันที”
เซี่ยชีหรั่นจะตกลงกับเขาง่าย ๆ ขนาดนี้ได้อย่างไร? เธอปฏิเสธดัง ๆ “ไม่ ฉันไม่เห็นด้วย ฉันจะไม่พาเนี่ยนโม่กลับมาที่นี่ ฉันกับเนี่ยนโม่อยู่เองได้ ไม่จำเป็นต้องมาอาศัยคุณ”
จากนั้นเซี่ยชีหรั่นก็พูดต่อ “เมื่อคืนต่อให้คุณไม่มารับฉัน พี่สวีก็คงไม่ปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับฉันหรอก อีกอย่างเขาจะช่วยฉันดูแลเนี่ยนโม่ให้ดีได้เหมือนกัน”
เธอไม่พูดคำดีจะดีกว่า แต่ในเมื่อเธอพูดออกมาแล้วเธอก็สังเกตเห็นสีหน้าของเย่เชินหลินกลายเป็นความมืดมนและพร้อมที่จะระเบิดออกมาทันที
เย่เชินหลินอึ้งจนอ้าปากค้างด้วยความโกรธ
ผู้หญิงคนนี้!
เธอกล้าพูดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเขาได้อย่างไร?
ยังใช้น้ำเสียงที่ใกล้ชิดเช่นนี้!
ลูกชายของเขาเย่เชินหลิน เรื่องอะไรต้องให้ผู้ชายคนอื่นมาดูแลแทนด้วย? คนนามสกุลสวีคนนั้นคิดอยากเข้าใกล้ผู้หญิงและลูกของเขาหรือ ไม่มีทางหรอก
เว้นแต่เย่เชินหลินจะตายแล้ว! มิฉะนั้น เขาไม่มีทางปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าเย่เชินหลินเงียบไป เธอคิดว่าเขาคงใจอ่อนและจะไม่เรียกร้องให้เธอกับลูกชายกลับมาที่บ้านตระกูลเย่อีก
แม้ความเย็นเยือกของเย่เชินหลินจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่เซี่ยชีหรั่นก็ยังรวบรวมความกล้าแล้วสอบตาเขาโดยปราศจากความกลัว
“เรื่องของบริษัทแฟชั่นคิวบ์เมื่อวาน ฉันต้องขอขอบคุณคุณจริง ๆ นะ วันหลังถ้าคุณมีอะไรให้ช่วยก็ขอให้บอกก็แล้วกัน”
เซี่ยชีหรั่นครุ่นคิดอยู่นานและเธอรู้สึกว่าเธอยังคงติดค้างคำว่าขอบคุณกับเย่เชินหลินอยู่
ไม่ว่าที่ผ่านมาจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา แต่อย่างน้อยทุกครั้งที่เธอมีปัญหาเขาก็จะคอยเอื้อมมือช่วยเหลืออยู่ตลอด บุญคุณนี้เธอจะจดจำมันไว้และไม่มีวันลืม
เมื่อเย่เชินหลินได้ยินคำพูดของเธอก็พูดอย่างแผ่วเบา “ผมยังต้องการความช่วยเหลือจากคุณ? ตลกจริง ๆ คุณดูแลตัวเองให้ดีก่อนเถอะ”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกรับไม่ได้ คำพูดที่เธอตั้งใจพูดมาจากใจ แต่ไม่คิดว่าเขาจะมองข้ามมันไปแบบนี้
จริงเหมือนกัน เขาเย่เชินหลินเป็นคนระดับไหนกันแล้ว ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้หรอก อย่างเขาจะต้องการความช่วยเหลือจากเธอได้อย่างไร?
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะเยาะตัวเองแล้วแตะที่เส้นผมของเธออย่างทำตัวไม่ถูก เธอพูดต่อด้วยเสียงเบา ๆ “ไม่ว่ายังไง ฉันก็อยากขอบคุณคุณ”
เย่เชินหลินสีหน้าเคร่งขรึม “ถ้าอยากขอบคุณผมก็ทำตามที่ผมพูด พาเนี่ยนโม่กลับมาอยู่ที่นี่”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว “ไม่ได้ เรื่องนี้ฉันรับปากไม่ได้ เรื่องอื่นฉันโอเค แต่เรื่องนี้ยังไงฉันก็ไม่โอเค”
สายตาเย็นชาของเย่เชินหลินพุ่งตรงไปที่ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นก็ยืดอกของเธอแล้วมองกลับไปที่เขาอย่างไม่กลัวอะไร
เย่เชินหลินพูดด้วยความเย็นชา “ได้ เธอเก่งมาก ออกไป”
คำพูดที่เยือกเย็นนี้ เหมือนคมดาบที่แทงเข้าไปกลางอกของเซี่ยชีหรั่นทำให้เธอทั้งหนาวทั้งเจ็บ
เขาพูดคำว่า “ออกไป” แต่การแสดงออกของเขากลับบอกเธออย่างชัดเจนว่าให้เธอ “ออกไปให้พ้น”
เย่เชินหลินผู้หยิ่งผยองจะยอมรับการปฏิเสธของผู้หญิงคนหนึ่งได้อย่างไร?
ตอนนี้เขาไม่ได้ไล่เธอออกไปอย่างไร้มารยาท ถือว่าเขามีความเป็นสุภาพบุรุษมากแล้ว
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
เซี่ยชีหรั่นออกจากห้องนอนของเย่เชินหลินอย่างไม่มีเยื่อใย เธอปล่อยให้เย่เชินหลินต้องอยู่กับความอ้างว้างในห้องตัวคนเดียว
หลังจากเงียบไปสักพักเย่เชินหลินก็พูดกับตัวเอง “สิ่งที่ผมตั้งใจจะทำ ไม่มีอะไรที่ทำไม่สำเร็จหรอก”
เซี่ยชีหรั่นลงไปชั้นล่างแล้วเห็นฝู้เฟิ่งหยีกำลังป้อนข้าวให้เนี่ยนโม่อยู่
“คุณแม่!”
สายตาของเนี่ยนโม่ค่อนข้างไว เขาสามารถมองเห็นเซี่ยชีหรั่นได้ในพริบตา
เนี่ยนโม่ไม่ได้เจอแม่เลยทั้งคืน ดวงตาของเขาสว่างขึ้นทันที เขาแทบจะบินเข้าไปหาตัวของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นรีบก้าวเข้าไปข้างหน้าเพื่อรับเนี่ยนโม่ที่พุ่งเข้ามาหาเธอ
“เนี่ยนโม่”
“คุณแม่ เมื่อคืนคุณแม่ไปไหนครับเนี่ย? ผมคิดถึงคุณแม่จนแทบแย่เลย!”
เนี่ยนโม่กระพริบตาแล้วมองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยความเสียใจ การแสดงออกของเขาน่ารักน่าชังเหลือเกิน
เซี่ยชีหรั่นรีบกอดเขาไว้แล้วขอโทษเขาด้วยความอ่อนโยน “ขอโทษนะ เนี่ยนโม่ เมื่อคืนคุณแม่เผลอดื่มเยอะไปแล้วลืมไปรับลูกเลย ลูกให้อภัยแม่ได้ไหมครับ?”
การแสดงออกของเนี่ยนโม่กลายเป็นจริงจังมากขึ้น “แล้วคุณแม่จะทำผิดแบบนี้อีกไหม?”
เซี่ยชีหรั่นรีบรับปากเขาทันที “ต่อไปแม่จะไม่ทำแบบนี้อีก งั้นเนี่ยนโม่หายโกรธแม่ได้แล้วยัง?”
เนี่ยนโม่แสดงสีหน้าอย่างเคร่งขรึม จากนั้นพยักหน้าตอบ “ผมจะให้อภัยคุณแม่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะครับ ถ้าวันหลังทำอีกผมจะไม่สนใจคุณแม่แล้ว”