สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1128 สาวใช้ตัวแสบ 1032

ตอนที่ 1128 สาวใช้ตัวแสบ 1032
พอเนี่ยนโม่ได้ยินคำพูดของพวกเขาแล้ว ในใจก็ยิ่งกลัวมากขึ้น และยิ่งวิ่งเร็วขึ้นไปอีก
จางชิงพักอาศัยอยู่แถวคนยากจนของประเทศK ที่แห่งนี้ทั้งแคบและมืด ถนนหนทางก็แคบ แม้แต่คนในพื้นที่เอง ถ้ามาอยู่ที่นี่แล้วก็อาจจะหลงทางได้เช่นกัน
เนี่ยนโม่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องวิ่งไปทางไหน และไม่กล้าหยุดลง ผู้ชายสองคนข้างหลังกำลังวิ่งตามมาอย่างไม่ลดละ เขาพยายามวิ่งสุดชีวิต ความกลัวในใจยิ่งอยู่ก็ยิ่งมากยิ่งขึ้น
คุณแม่ คุณพ่อ คุณย่า พวกคุณอยู่ไหนกันครับ? เนี่ยนโม่กลัวมาก ๆ กลัวมาก ๆ เลยครับ……
ตาเห็นเจ้าสองคนที่เฝ้ายามนั้นกำลังจะตามมาถึงตัวเนี่ยนโม่แล้ว แต่อยู่ ๆ ที่ทางโค้งก็มีรถเก๋งขับเอียงไปเอียงมาพุ่งออกมาคันหนึ่ง แล้วก็พุ่งชนไปตรง ๆ ที่ร่างของเนี่ยนโม่
ชั่ววินาทีนั้น เนี่ยนโม่ก็เหมือนกับว่าวที่สายป่านขาดแล้วยังไงอย่างงั้น ตัวล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง
“ไม่!”
เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่หวาดกลัวอย่างขีดสุดดังก้องไปทั่วท้องฟ้า
เย่เชินหลินมองเนี่ยนโม่ค่อย ๆ ตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างหวาดกลัว แล้วทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดนอนอยู่ตรงกลางถนน
ส่วนรถคันที่ก่อเหตุนั้น ได้หนีไปไม่เห็นแม้แต่เงาตั้งนานแล้ว
เย่เชินหลินวิ่งไปหาเนี่ยนโม่อย่างบ้าคลั่ง ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือด ท่าทางแบบนั้นทำให้คนรู้สึกกลัวอย่างสุดขีด
จะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ เจ้าลูกชาย ลูกจะเป็นอะไรไปไม่ได้อย่างเด็ดขาดนะ !
มือที่สั่นเทาทั้งคู่ของเย่เชินหลินอุ้มเนี่ยนโม่ที่เลือดไหลไม่หยุดไว้ นิ้วมือนิ้วหนึ่งที่กำลังสั่นเทา ถูกยื่นไปที่ใต้จมูกของเขา
โชคยังดี ที่เนี่ยนโม่ยังมีลมหายใจที่อ่อนระทวยอยู่
เย่เชินหลินไม่กล้าเสียเวลาอีกแม้แต่นาทีเดียว เขารีบอุ้มเนี่ยนโม่ขึ้นมา แล้วใช้ความเร็วที่เร็วที่สุด เพื่อส่งเนี่ยนโม่ไปให้ถึงโรงพยาบาล
ตลอดระยะทาง มือของเย่เชินหลินนั้นสั่นไม่หยุด ลมหายใจของเนี่ยนโม่นั้นยิ่งอยู่ก็ยิ่งแผ่วลง ราวกับว่าวินาทีต่อไป เขาก็จะหายไปจากอ้อมอกของตัวเองยังไงอย่างงั้น
“ลูกชาย ลูกอย่าเป็นอะไรไปนะ ได้โปรด ได้โปรดอย่าเป็นอะไรนะ!”
เย่เชินหลินหลับตาไว้ แล้วอ้อนวอนกับสวรรค์อย่างเงียบ ๆ
เขายินยอมใช้อายุขัยของตัวเอง เพื่อไปแลกกับสุขภาพที่แข็งแรงของเนี่ยนโม่
บางทีสวรรค์อาจจะได้ยินคำขออย่างจริงใจของเย่เชินหลินก็ได้ พอเนี่ยนโม่ถูกส่งตัวมาถึงโรงพยาบาลแล้ว หลังจากที่หมอได้พยายามช่วยอย่างสุดความสามารถแล้ว ในที่สุดก็สามารถช่วยชีวิตไว้ได้
แต่ว่า เนี่ยนโม่นั้นได้เสียเลือดมากเกินไป จึงจำเป็นจะต้องให้เลือดเพิ่ม
และถึงแม้ว่าเย่เชินหลินจะไม่อยากแค่ไหน แต่ว่าเขาก็ต้องโทรศัพท์หาเซี่ยชีหรั่นเพื่อบอกกับเธอแล้ว
“ฮัลโล ชีหรั่น คุณฟังผมพูดนะ เนี่ยนโม่ถูกรถชน แล้วตอนนี้ต้องการให้เลือดเพิ่ม เดี๋ยวผมจะส่งคนไปรับคุณนะ……”
คำพูดของเย่เชินหลินยังไม่ทันได้พูดจบ ก็โดนเซี่ยชีหรั่นรีบร้อนพูดขัดขึ้น “รถชน? เขาถูกรถชนได้ยังไงกัน? เขาไม่ใช่อยู่กับแม่คุณไม่ใช่เหรอ? แล้วอาการหนักหรือเปล่า? คุณพูดซิ คุณบอกฉันมาซิ!”
น้ำเสียงของเซี่ยชีหรั่นมีความร้อนรนอยู่บ้าง เธอรู้สึกรับไม่ได้ ทั้งที่เมื่อวานลูกยังได้ยิ้มได้พูดคุยกับเธออยู่เลย วันนี้กลับต้องมานอนอยู่ในโรงพยาบาลอย่างอ่อนแรง แล้วเป็นตายร้ายดีก็ไม่รู้
ในชั่วพริบตาเย่เชินหลินก็มีความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาได้แต่เปิดปากพูดแห้ง ๆ ว่า “เป็นเพราะผมไม่ดีเอง ผมไม่ได้ปกป้องแกให้ดี…… จางชิงมาพาตัวแกไป จึงทำให้เนี่ยนโม่ถูกรถชนเข้า……”
“เย่เชินหลิน! ถ้าเนี่ยนโม่เป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียวละก็ ชาตินี้ทั้งชาติฉันจะไม่มีทางให้อภัยคุณแน่ !”
ท่าทีของเย่เชินหลินเศร้าสลดลง “เนี่ยนโม่จะต้องไม่เป็นอะไร ผมรู้ว่าผมพูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์……”
ทางนั้นเซี่ยชีหรั่นได้วางสายไปตั้งนานแล้ว
เย่เชินหลินมองลูกชายที่หน้าขาวซีด และนอนไม่ขยับตัว ความเจ็บปวดในดวงตานั้นจะเอ่อล้นออกมาอยู่แล้ว
ถ้าหากไม่ใช้เพราะว่าหน้าอกของเด็กคนนี้ยังคงขยับขึ้นลงอยู่ เขาคงจะคิดว่าเด็กคนนี้ได้ไปสรวงสวรรค์แล้ว……
ไม่ ไม่มีทาง เย่เชินหลินปลอบใจตัวเอง หมอบอกว่าเขาพ้นขีดอันตรายแล้ว อย่างงั้นก็ต้องไม่มีเรื่องอะไรแล้วนะซิ
เย่เชินหลินจับมือของเนี่ยนโม่เอาไว้ แล้วจูบครั้งแล้วครั้งเล่า ลูกรัก หนูต้องรีบ ๆ หายนะ แล้วพ่อจะไม่ให้หนูต้องลำบากอีก ต่อไปพ่อจะต้องปกป้องหนูให้ดี แล้วก็มีแม่ของหนูด้วย
รอถึงตอนที่เซี่ยชีหรั่นมาถึงโรงพยาบาลนั้น สิ่งที่เธอเห็นก็คือ เย่เชินหลินกำลังฟุบหน้าอยู่ที่ข้างเตียงของเนี่ยนโม่ ในมือของเขายังกุมมือของเนี่ยนโม่เอาไว้
ชั่วครู่เดียวเซี่ยชีหรั่นก็ตัวอ่อนแรงนั่งลงไปที่หน้าประตู
เธอเอามือปิดปากไว้ แล้วร้องไห้โห่ออกมาอย่างหมดเปลือก
สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่า ตลอดระยะทางที่มานี้เธอต้องผ่านมันมายังไง เธอแทบจะอยากจะมีปีกงอกออกมาสักคู่ ที่จะสามารถทำให้เธอมาถึงข้างกายลูกชายได้ในพริบตา
โชคยังดีที่เนี่ยนโม่ยังมีชีวิตอยู่ โชคยังดี……
เซี่ยชีหรั่นเดินไปที่ทางเตียงผู้ป่วยอย่างโซซัดโซเซ เธอมองหมอที่ยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วย แล้วก็รูดแขนเสื้อขึ้นมาและร้อนรนร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วยว่า“คุณหมอคะ มาเร็ว เร็ว ฉันเป็นแม่ของเด็กค่ะ รีบมาดูดเลือดของฉันไปเลยค่ะ!”
พอได้ยินเสียงแล้ว เย่เชินหลินก็เงยหน้าขึ้น เขามองเห็นเซี่ยชีหรั่นที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยตั้งแต่เมื่อไหร่ ด้วยสภาพที่ดวงตาทั้งคู่ของเธอแดงก่ำ มันทำให้ตัวเองหัวใจแตกสลาย
“ชีหรั่น……” เขาขมวดคิ้วไว้แน่น มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างรักใคร่ นอกจากรักใคร่แล้ว สิ่งที่มีอยู่ในใจมากกว่าก็คือ ความรู้สึกผิดต่อเธอ
“คุณหมอ……เร็ว ๆ มาดูดเลือดของฉันไปเลยค่ะ เร็ว ๆ ……” เซี่ยชีหรั่นจ้องใบหน้าที่ขาวซีดของเนี่ยนโม่ไว้ไม่ให้คลาดสายตา ฝ่ามือเรียวประคบลงบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเขา ตอนนี้เธอแทบอยากจะเอาเดือดทั้งตัวของเธอใส่เข้าไปในร่างกายของเนี่ยนโม่ อยากจะเห็นเนี่ยนโม่ยืนอยู่ต่อหน้าตัวเองอย่างร่าเริงสดใสแล้วร้องเรียกแม่อย่างเสียงอ่อนเสียงหวาน
“ชีหรั่น คุณอย่าร้อนใจมากไปเลยเนี่ยนโม่เขา…… เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว !” เย่เชินหลินนั้นไม่เคยปลอบใจใครมาก่อน ครั้งนี้ถือเป็นการปลอบใจคนอื่นครั้งแรกตั้งแต่เขาเกิดมาเลย
“คุณเป็นแม่ของเด็กเหรอ? เลือดของคุณเป็นเลือดHRกรุปพิเศษหรือเปล่า?” หมอมองไปที่เย่เชินหลินทีหนึ่งอย่างไม่ค่อยจะเชื่อ
“เขาเป็นแม่ของเด็กครับ รีบไปดูดเลือดเถอะ!” เย่เชินหลินเก็บสายตาที่รักใคร่กลับคืนมา สิ่งที่มาแทนที่ก็คือความเย็นชาอีกรูปแบบหนึ่ง
“ได้…… ได้ครับ!” หมอรีบร้อนไปเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม เซี่ยชีหรั่นนอนลงที่เตียงผู้ป่วยข้าง ๆเนี่ยนโม่ แล้วมองดูเลือดสีแดงเข้มสด ๆ ที่ไหลออกจากร่างกายของตัวเองไปเข้าสู่ร่างกายของเนี่ยนโม่
เย่เชินหลินมองดูภาพแบบนี้แล้ว ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี จากดวงตาของเซี่ยชีหรั่นสิ่งที่เขาสามารถมองเห็นได้นอกจากความเสียใจแล้วยังมีความโกรธเกลียดอีกด้วย
เสียงโทรศัพท์ทำลายความเงียบของตอนนี้ลง เซี่ยชีหรั่นยังคงจมอยู่กับความทุกข์ใจ สายตาของเธอตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ยังคงไม่เคยละจากใบหน้าของเนี่ยนโม่เลยสักครั้ง
เย่เชินหลินเดินออกมาจากข้างในห้องผู้ป่วย
“เจ้าลูกชาย หลานของฉันเป็นยังไงบ้างแล้ว? หาเจอหรือยัง? ตอนนี้พวกเธออยู่ที่ไหนกัน? แล้วหลานของฉันล่ะ? ให้หลานของฉันมารับโทรศัพท์เร็ว!” ฝู้เฟิ่งหยีดูร้อนใจ
“แม่ครับ แม่วางใจได้แล้วครับ หาเนี่ยนโม่เจอแล้วครับ!” ในใจของเย่เชินหลินมีความรู้สึกจี๊ด ๆ บางอย่าง เขาพูดแล้วว่าจะปกป้องดูแลทั้งสองแม่ลูกให้ดี แต่ว่าตอนนี้…… อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้เอามาก ๆ และที่ยิ่งสำคัญกว่าก็คือ ไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะยอมให้อภัยตัวเองอีกไหม
“เร็ว ๆ ……. รีบให้เนี่ยนโม่มารับโทรศัพท์เร็ว ฉันคิดถึงเขาจะแย่แล้วเนี่ย!” ความดีอกดีใจที่อดกลั้นไว้ไม่อยู่ของฝู้เฟิ่งหยี ลอยออกมาจากโทรศัพท์อีกฝ่าย
“แม่ครับ ตอนนี้พวกเราอยู่ที่โรงพยาบาล เนี่ยนโม่เสียเลือดมากเกินไป แต่ว่าตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ!”
แววตาของฝู้เฟิ่งหยีเปลี่ยนเป็นนิ่งอึ้งไปทันที เขาคลำที่คลำทางแล้วนั่งลงบนโซฟา “อะไรนะ……เสียเลือดมาก? ทำไมถึงได้เสียเลือดมาก? ตกลงมันเรื่องอะไรกัน พวกเธออยู่ที่ไหนกัน?”
หัวใจของเธอเจ็บจี๊ดขึ้นมา “ลูกชาย เนี่ยนโม่นั้นเป็นเลือดHRกรุปพิเศษที่พบเจอได้ยากนะ เวลากะทันหันแบบนี้จะไปหาเลือดบริจาคได้ที่ไหนกัน? ชีหรั่นล่ะ? เร็ว……รีบโทรศัพท์หาชีหรั่นเร็ว!” ฝู้เฟิ่งหยีเริ่มนั่งตัวไม่ติดแล้ว จึงลุกขึ้นยืนจากโซฟา
“แม่ครับ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วครับ ผมให้คนไปรับชีหรั่นมาแล้ว ตอนนี้เธอกำลังให้เลือดเนี่ยนโม่อยู่ครับ” เย่เชินหลินไม่รู้ว่าเป็นอะไร ในสายตามักจะมีภาพแววตาที่สิ้นหวังของเซี่ยชีหรั่นลอยขึ้นมาอยู่ตลอด
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว หลานของฉันไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว! เพียงแต่ว่า ต้องขอโทษชีหรั่นมาก ๆ เลย!” ฝู้เฟิ่งหยียังคงรู้สึกผิดไม่หยุด
พอได้ยินเสียงหมอที่อยู่ในห้องผู้ป่วยออกมาแล้ว เย่เชินหลินก็รีบพูดตัดบทกับฝู้เฟิ่งหยีไปไม่กี่คำ แล้วก็วางโทรศัพท์ลง
“หมอ ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้างครับ?” คิ้วของเย่เชินหลินขมวดกันเป็นปม แล้วจดจ้องดวงตาของหมอไว้
“อาการของเด็กโดยรวมแล้วถือได้ว่าคงที่แล้ว พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลสักช่วงก็กลับบ้านได้แล้วครับ” หมอถอดหน้ากากอนามัยออก แล้วพูดกับเย่เชินหลินอีกว่า “ดีที่แม่ของเด็กมาถึงทันเวลาพอดี ไม่งั้นเลือดแบบนี้นั้นหายากมากเลยนะ!”
“ขอบคุณครับ!” หลังจากที่เย่เชินหลินพูดขอบคุณเสร็จแล้ว ก็ได้แต่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องผู้ป่วย เขาเป็นห่วงว่าจะเห็นความทุกข์ใจในดวงตาของเซี่ยชีหรั่น แต่ยิ่งกลัวว่าเซี่ยชีหรั่นจะไม่ยอมให้อภัยเขาอีก
หลังจากที่ลังเลอยู่นาน เย่เชินหลินก็ได้เดินเข้าไปในห้อง ตอนที่ผลักประตูออกนั้น เซี่ยชีหรั่นและเนี่ยนโม่ทั้งสองคนต่างก็นอนหลับไปแล้ว เขานั่งอยู่ที่มุมหนึ่งในห้องผู้ป่วยตัวคนเดียว อยู่ ๆ ในใจก็มีสิ่งหนึ่งที่แปลก ๆ พุ่งขึ้นมา และยิ่งยืนยันว่าเขาจะต้องปกป้องดูแลคนทั้งสองตรงหน้านี้ที่เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตเขาให้ดี
จางชิงยัยผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ คิดไม่ถึงว่าจะไม่รู้จักกลับตัวกลับใจ ขนาดโดนไล่มาอยู่ต่างประเทศแล้วแต่ก็ยังคงคอยคิดร้ายกับเซี่ยชีหรั่นอยู่อีก! ครั้งนี้เขาจะไม่ใจอ่อนเหมือนที่ผ่านมาแล้ว เขาจะต้องให้ผู้หญิงคนนี้หายสาบสูญไปตั้งแต่นี้
หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้น เขาดึงมุมผ้าให้เนี่ยนโม่และเซี่ยชีหรั่นให้เรียบร้อย แล้วก็เดินออกไปจากห้องไป
“คุณชายเย่ครับ เรื่องราวตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับ คนขับรถของรถคันที่ชนแล้วหนีตอนที่เกิดเหตุนั้น……” ไม่รอคนที่อยู่ปลายสายอีกฝ่ายพูดจบ ก็ได้ยินน้ำเสียงเยือกเย็นของเย่เชินหลินลอยมาว่า “ตาย!”
ผลของการทำร้ายคนที่เขารักที่สุด มีแค่ทางเดินนี้ให้เดินเท่านั้น! คนที่แม้แต่เขาเองยังทำร้ายไม่ลงคอ แล้วจะมาให้คนอื่นทำร้ายเสร็จแล้ว ไปมีชีวิตอยู่อย่างอิสรเสรีได้ยังไงกัน?
“ครับ! คุณชายเย่!”
“ยังมีอีกอย่าง ตอนนี้จางชิงอยู่ไหน?” คนที่เย่เชินหลินเกลียดที่สุดไม่ใช่คนขับรถคนนั้น แต่เป็นจางชิง ถ้าหากไม่ใช่จางชิงแล้วละก็! เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ต้องเย็นชากับตัวเองถึงขนาดนี้เพราะเรื่องพวกนี้
“เบาะแสของจางชิงนั้นยังไม่ชัดเจนครับ เบื้องหลังของเขาจะต้องมีคนช่วยอยู่แน่นอนครับ ที่นี่ไม่ใช่ในประเทศ ถ้าเป็นในประเทศเขาอาจจะพอรู้จักคนอยู่บ้าง แต่ว่าอยู่ที่นี่ เขาไม่ได้คุ้นเคยกับใคร แล้วยังสามารถหลุดรอดไปจากสายตาของเราได้เร็วขนาดนี้ แสดงว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเขาคนนี้น่าจะไม่ใช่คนง่าย ๆ แน่ครับ!”
อยู่ ๆ หัวคิ้วของเย่เชินหลินก็ค่อย ๆ ย่นเข้าหากัน นัยน์ตาของเขาตอนนี้ดำลึกจนไม่เห็นก้น เหมือนอย่างกับหลุมดำในขอบจักรวาลที่สามารถดูดกลืนทุกอย่างได้ และเหมือนน้ำแข็งบนยอดเขาสูงที่สุดที่ไม่สามารถปีนขึ้นไปได้ตลอดกาล
“ไปตรวจสอบให้ฉันต่อไป จะต้องหาตัวเขาออกมาให้ได้!”
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าจางชิงมีหน้าตาที่คล้ายคลึงกับเซี่ยชีหรั่นแล้วละก็ ตั้งแต่ที่เรื่องของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นเมื่อตอนนั้นก็คงจะสับเธอเป็นหมื่น ๆ ชิ้นแล้วเอาไปโยนลงใต้แม่น้ำให้ปลากินไปตั้งนานแล้ว! คิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้ามาขอเหล้าลงโทษดื่มเอง! นี่มันมีชีวิตจนเบื่อแล้วใช่ไหม!