สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1133 สาวใช้ตัวแสบ 1037

บทที่ 1133 สาวใช้ตัวแสบ 1037
ปลายสายนั้นคือซือซือ เธอนั้นรู้ดีว่าฝู้เฟิ่งหยีนั้นเป็นคนใจอ่อน นี้เป็นเพียงครั้งแรก หล่อนไม่ลงมืออย่างแน่นอน
“ไม่เป็นไร ป้าเพิ่งจะตื่นนอน หนูพักอยู่ที่โรงแรมสะดวกสบายดีไหม？หากไม่มีที่ไปก็มาค้างที่บ้านป้าเถอะ！”ฝู้เฟิ่งหยีกล่าวทักทายสองสามประโยค เธอนั้นเข้าใจหล่อนเป็นอย่างดี ที่หล่อนนั้นเรียกให้เธอไปนอนค้างที่คฤหาสน์ตระกูลเย่อย่างง่ายดาย
“ไม่เป็นไรค่ะ！”สายตาของซือซือนั้นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ผู้หญิงคนนี้กำลังลองใจเธออยู่？
“อ่อ ถ้าเช่นนั้นหนูก็ดูแลตัวเองดีดีนะ！”ฝู้เฟิ่งหยีนั้นตัดสินใจไปยังคฤหาสน์ที่เซี่ยชีหรั่นนั้นอาศัยอยู่ หลายวันแล้วที่หล่อนนั้นไม่ได้เจอกับเนี่ยนโม่ หล่อนนั้นคิดถึงเขาเป็นอย่างมาก
หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จ ฝู้เฟิ่งหยีก็เดินมุ่งไปที่คฤหาสน์ที่เซี่ยชีหรั่นนั้นอาศัยอยู่
แม้ว่าจะเป็นเพียงการเดินจากคฤหาสน์หนึ่งไปสู่คฤหาสน์หนึ่งเท่านั้น แต่กลับรู้สึกว่าเป็นการเดินทางที่ยาวไกลเป็นอย่างมาก
ประตูหน้าคฤหาสน์ที่เซี่ยชีหรั่นนั้นอาศัยอยู่ไม่มีพนักงานรักษาความปลอดภัย ขณะที่หล่อนนั้นเดินเข้าไป หล่อนนั้นก็พบกับพี่เลี้ยงหนึ่งคน ซึ่งพี่เลี้ยงคนนี้ก็เป็นพี่เลี้ยงที่เย่เชินหลินขอร้องให้อยู่
เพราะว่า หากเซี่ยชีหรั่นนั้นไปทำงาน แล้วที่บ้านไม่มีพี่เลี้ยงเนี่ยนโม่ก็จะไม่มีคนคอยดูแล
ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงได้วางใจให้คนอื่นมาดูแลหลายชายของฉัน แต่กลับไม่ยอมให้ย่าแท้ๆมาดูแลเขาด้วยตนเอง！หล่อนวางใจได้อย่างไรกัน？หรือว่าจะเป็นอย่างที่หลิ่วถิงถิงพูด ว่าหล่อนนั้นกลัวว่าตนกับเนี่ยนโม่จะผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง？
ความโมโหนั้นปะทุขึ้นในใจของหล่อน
ขณะนี้เนี่ยนโม่กำลังเล่นอยู่ที่สนามหญ้าอย่างสนุกสนาน จึงไม่ได้สังเกตเห็นการมาเยือนของฝู้เฟิ่งหยี เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ตามมาจากข้างหลังก็ไม่ได้หันหลังมาดูแต่อย่างใด
พี่เลี้ยงนั้นเป็นคนของตระกูลเย่ แน่นอนว่าจะต้องรู้จักกับฝู้เฟิ่งหยี จึงไม่ได้ห้ามไม่ให้หล่อนเขาไปหาเนี่ยนโม่ใกล้ๆ
“เนี่ยนโม่ หลานชายของย่า！” ฝู้เฟิ่งหยีก้าวไปข้างหน้าเพื่อเรียกเนี่ยนโม่
เนี่ยนโม่นั้นกำลังเล่นรถบรรทุกอยู่ เสียงของรถบรรทุกนั้นดังจนกลบเสียงของฝู้เฟิ่งหยี ทำให้ไม่ได้ยินเลยว่าย่าของตนนั้นพูดอะไรกับตน
“เนี่ยนโม่！”ฝู้เฟิ่งหยีนั้นรู้สึกไม่สบายใจ ไม่ได้เจอแค่ไม่กี่วัน เนี่ยนโม่ก็ไม่สนใจตนแล้วเหรอ？และสิ่งนี้นี่เองยิ่งทำให้ตนนั้นเริ่มเชื่อคำพูดของซือซือมากยิ่งขึ้น
รถบรรทุกคันนี้เป็นรถคันใหม่ที่เซี่ยชีหรั่นนั้นเพิ่งซื้อให้กับเนี่ยนโม่ ดังนั้นเขาจึงเล่นไม่ยอมปล่อย และถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นเซี่ยชีหรั่นที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา เขาก็คงจะไม่สนใจเช่นกัน
“เนี่ยนโม่！”ฝู้เฟิ่งหยีตบไหล่ของเนี่ยนโม่
เวลานี้เนี่ยนโม่ถึงได้หันหลังกลับมา เมื่อเห็นฝู้เฟิ่งหยี เขาก็พูดขึ้นเพียงว่า：“คุณย่า！”จากนั้นสายตาทั้งหมดของเขาก็รวมอยู่ที่รถของเล่นคันนั้นเพียงอย่างเดียว
“เนี่ยนโม่กำลังเล่นอะไรอยู่เหรอครับ？ให้ย่าเล่นด้วยได้ไหม？”ภายในใจของฝู้เฟิ่งหยีนั้นรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ตอนนี้เนี่ยนโม่นั้นไม่เหลือบมองตนเลยแม้แต่น้อย นี่ขนาดไม่ได้เจอกันแค่สิบกว่าวันเอง แล้วถ้าหากไม่ได้เจอกันนานกว่านี้ล่ะ เกรงว่าเขาคงไม่เรียกตนว่าย่าแล้วล่ะ？
ฝู้เฟิ่งหยีน้ำตาคลอเบ้า หล่อนนั้นปาดน้ำตาเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมา
“เนี่ยนโม่ ไปกับย่าเถอะ！ ย่าจะพาหนูไปกินของอร่อย แล้วก็มีของเล่นด้วยนะ ไปเล่นของเล่นที่สระว่ายน้ำบ้านของย่ากันดีไหม？”ฝู้เฟิ่งหยีนั้นพยายามใช้สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของตนหลอกล่อเนี่ยนโม่ หล่อนนั้นรู้ดีว่าเนี่ยนโม่นั้นชอบเล่นในสระว่ายน้ำที่สุด
“คุณย่าดูสิครับ รถบรรทุกคันนี้ยังสามารถตักของได้เองด้วยนะครับ？”เนี่ยนโม่นั้นจ้องมองไปที่รถบรรทุกอย่างไม่ละสายตา เห็นเพียงพลั่วที่กำลังตักดินไปใส่ไว้ในกระบะหลังรถ
“สระว่ายน้ำ？” เวลานี้เขาถึงได้มีการตอบสนองกลับ เมื่อสักครู่นี้คุณย่าพูดถึงสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่สมัยก่อนเขานั้นชอบเป็นที่สุด ซึ่งหากเป็นสมัยก่อนเวลาที่เขานั้นอยากจะไปเล่นก็จะต้องถูกคุณแม่และคุณย่าบ่น แต่เมื่อสักครู่นี้ คุณย่าเอ่ยปากให้เขาไปเล่นที่นั่นด้วยตัวคุณย่าเอง มันช่างดีจริงๆ！
“จริงเหรอครับ？”เนี่ยนโม่โยนรถบรรทุกที่อยู่ในมือทิ้ง จากนั้นมองไปที่ฝู้เฟิ่งหยีด้วยความใสซื่อ รอให้ฝู้เฟิ่งหยีนั้นตอบกลับ
“ใช่แล้ว ขอเพียงแค่เนี่ยนโม่นั้นไปกับย่า หลานก็จะได้เห็นสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งก็คือสระว่ายน้ำที่เนี่ยนโม่ไปเล่นครั้งก่อน แล้วย่าก็จะอนุญาตให้เนี่ยนโม่เล่นที่นั่นด้วย”ฝู้เฟิ่งหยีทำได้แค่เพียงหยิบเรื่องนี้มาหลอกล่อเนี่ยนโม่ เพื่อที่จะให้เนี่ยนโม่นั้นจดจำหล่อนได้
“ได้ครับ คุณย่าพูดแล้วห้ามคืนคำ ห้ามหลอกผมนะครับ！”เนี่ยนโม่เขยิบเข้ามาจับมือของฝู้เฟิ่งหยี จากนั้นสายตาก็มองไปที่ด้านนอกของคฤหาสน์
รอยยิ้มบนใบหน้าของฝู้เฟิ่งหยีนั้นเต็มไปด้วยความพอใจ สายตาอ่อนโยนคู่นั้นมองไปที่เนี่ยนโม่ที่กำลังกระโดดโลดเต้นอยู่ด้วยความดีใจ ดวงตาสดใสคู่นั้นของเขายากที่จะอธิบาย
“เดี๋ยวก่อนครับ！”จู่ๆเนี่ยนโม่ก็ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน เขาขมวดคิ้วราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่！
“ทำไมเหรอ？ทำไมไม่ไปแล้วล่ะ？”ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของฝู้เฟิ่งหยีก็เลือนหายไป มองดูเนี่ยนโม่ด้วยความสงสัย
“คุณย่าครับ คุณแม่กำชับไว้ว่าไม่ให้ผมออกจากคฤหาสน์หลังนี้ ห้ามออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก เพราะหากเป็นเช่นนั้นคุณแม่จะเป็นห่วง หากคุณแม่หาผมไม่เจอ คุณแม่จะเสียใจ คุณแม่จะร้องไห้！”เนี่ยนโม่คิดถึงท่าทางเสียใจของเซี่ยชีหรั่น ไม่ทันใดใบหน้าจิ้มลิ้มของเขาก็เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“ย่าเป็นใคร？ย่าเป็นคุณย่าของหลานไม่ใช่เหรอ？ย่าจะแอบลักพาตัวหนูไปได้อย่างไรกัน？ก่อนที่แม่หลานจะกลับมา ย่าจะรีบพาหลานกลับมาส่งดีไหม ？”ฝู้เฟิ่งหยีมองไปที่เนี่ยนโม่จากนั้นลูบที่หน้าผากของเขา
เนี่ยนโม่นั้นรู้สึกลำบากใจ เอามือน้อยๆของเขาปิดไว้ที่ปาก จากนั้นก็ค่อยๆคลายคิ้วที่ขมวดลงแล้วพูดขึ้นว่า：“ ได้ๆ ย่าจะรีบมาส่งหลานที่นี่ก่อนหกโมงเย็น ช่วงเวลานี้แม่หลานยังไม่เลิกงานหรอก！” เนี่ยนโม่มองดูฝู้เฟิ่งหยีด้วยความใสซื่อ
“ป่ะ ไปกันเถอะ！” ฝู้เฟิ่งหยีพาเนี่ยนโม่ไปที่คฤหาสน์ตระกูลเย่
สระว่ายที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าคฤหาสน์ตระกูลเย่นั้น ตั้งอยู่บริเวณไม่ห่างจากบริเวณของหน้าต่างนัก เมื่อมองลอดผ่านหน้าต่างก็จะมองเห็นผืนน้ำสีฟ้าสุดลูกหูลูกตา ราวกับผืนทะเล
สระว่ายน้ำแห่งนี้เป็นสระว่ายน้ำที่เย่เชินหลินนั้นสร้างขึ้นที่ไหน สระว่ายน้ำนั้นค่อนข้างลึก น้ำในสระว่ายน้ำนี้ไหลทะลุมาจากทะเลทางตอนใต้สุดของเมืองนี้
ดังนั้นอุณหภูมิน้ำในสระนี้ นั้นเป็นอุณหภูมิที่เหมาะกับการเล่นน้ำตลอด ไม่ว่าจะเป็นฤดูไหนก็ตาม น้ำก็จะอุ่นอยู่เสมอ！
“อูฮู้ สระว่ายน้ำใหญ่มาก คุณย่า หลานลงน้ำได้หรือยังครับ？”สายตาของเนี่ยนโม่นั้นเป็นประกาย ครั้งแรกที่เขานั้นได้เห็นสระน้ำที่ใหญ่ขนาดนี้ มันก็นานมาแล้ว ซึ่งก็น่าเสียดายมากที่เขานั้นไม่ได้สัมผัสอุณหภูมิของน้ำในสระแห่งนี้
ฝู้เฟิ่งหยีนั้นยังนึกถึงคำพูดของหลิ่วถิงถิง โดยที่ไม่ได้สนใจเนี่ยนโม่เลยแม้แต่น้อย
เนี่ยนโม่ ทะยานตัวขึ้นจากนั้นก็กระโดดลงไปในน้ำ！ทันใดนั้นก็กินน้ำทะเลไปสองสามอึก
“ ไอ  ไอ ……ไอ  ไอ ……คุณย่า คุณย่า ช่วยด้วย！”เนี่ยนโม่ยังคงร้องเรียกให้ฝู้เฟิ่งหยีที่กำลังเหม่อลอย
เมื่อได้ยินเสียงเนี่ยนโม่ร้องเรียกตน ฝู้เฟิ่งหยีก็หันกลับมา เมื่อเห็นว่าเนี่ยนโม่นั้นกำลังจะจมน้ำ ก็ทำอะไรไม่ถูก จึงตะโกนน้องเรียกให้คนใช้ที่อยู่ในบ้านออกมาช่วย ：“ช่วยด้วย！ช่วยด้วย！”
เมื่อคนใช้ได้ยินก็ต่างวิ่งกันออกมา เมื่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูกของฝู้เฟิ่งหยีมองดูเนี่ยนโม่ที่กำลังจะจมน้ำ ทุกคนก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน
ไม่นาน คนสองสามคนก็กระโดดลงไปในน้ำ เพื่อที่จะช่วยเนี่ยนโม่ขึ้นมา หากมองจากริมสระก็จะพบว่าเนี่ยนโม่นั้นอยู่ห่างจากสระสิบเมตร ดูเหมือนว่าน้ำในสระว่ายน้ำนั้นจะสงบเงียบ แต่เบื้องล่างนั้นก็เต็มไปด้วยพลัง
เย่เชินหลินนั้นชอบนั้นชอบในความสงบที่แฝงไว้ด้วยพลังที่สุด
สีหน้าของเนี่ยนโม่นั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ราวกับวิญญาณนั้นหลุดออกมาจากร่าง กลัวจนกระทั่งลืมที่จะร้องไห้ ทำแค่เพียงนั่งเหม่อลอยมองท้องฟ้า
“เนี่ยนโม่！หลานชายสุดที่รักของย่า！พ่อบ้านหวาง เรียกหมอ เรียกหมอ！”ฝู้เฟิ่งหยีลูบที่หน้าผากของเนี่ยนโม่ หน้าผากที่เย็นยะเยือกปะทะกับฝ่ามือของฝู้เฟิ่งหยี ทำให้ฝู้เฟิ่งหยีทำตัวไม่ถูก
เวลาผ่านไปไม่นาน หมอส่วนตัวของฝู้เฟิ่งหยีก็มาถึง เขาใช้มือสัมผัสที่แก้มของเนี่ยนโม่ ทำให้ได้ยินเสียงของเนี่ยนโม่ร้อง“ฮื้อ” จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง
“เป็นเด็กดีนะลูก ย่าอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ยาอยู่ตรงนี้แล้ว ย่าไม่ดีเอง ที่ย่าดูแลหนูไม่ดี！”ฝู้เฟิ่งหยีได้แต่โทษตัวเอง ที่ตนนั้นไม่ได้ดูแลเนี่ยนโม่ให้ดี ทำให้หลานตกลงไปในน้ำ！
“คุณย่า……หนูจะหาแม่ หนูจะหาแม่！”เนี่ยนโม่ร้องไห้พลางตะโกนเสียงดังกับฝู้เฟิ่งหยี
“เด็กดี ไม่ร้อง ไม่ร้อง ย่าอยู่นี้ เดี๋ยวรอคุณแม่กลับมาแล้วย่าจะพาไปหานะลูก！”ฝู้เฟิ่งหยีเสียใจเล็กน้อย เพิ่งจะพาเอามา หลานชายร้องหาแม่เสียแล้ว
“ไม่ ผมจะกลับบ้าน！”เนี่ยนโม่เบะปากจ้องมองฝู้เฟิ่งหยี
“ที่นี่เป็นบ้านของหลาน หลานจะกลับไปที่ไหน？”อารมณ์ของฝู้เฟิ่งหยีนั้นแปรปรวนเล็กน้อย เพราะเนี่ยนโม่นั้นร้องอยากจะกลับบ้าน？เขานั้นเป็นหลานชายแท้ๆของตน หากคฤหาสน์ตระกูลเย่นั้นไม่ใช่บ้านของตน แล้วที่ไหนถึงจะใช่ล่ะ？
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของผม ไม่ใช่บ้านของผม！”เนี่ยนโม่ยังคงดื้อรั้นที่จะกลับไป
“ได้ ได้ ได้ เดี๋ยวย่าจะพากลับไป！” ฝู้เฟิ่งหยีสั่งให้คนใช้เช็ดเหงื่อและคราบน้ำที่ตัวของเนี่ยนโม่จากนั้นก็กอดเขาไว้ในอ้อมกอดของตน และอุ้มเขาขึ้นรถ เพื่อออกเดินทางไปยังคฤหาสน์ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเหนื่อยเกินไปเนี่ยนโม่นั้นนอนหลับลงบนหน้าตักของฝู้เฟิ่งหยี ขนตาขนาดยาวยังคงกระพริบเบาๆ
“คนขับ กลับรถ ！” คนขับที่ขับรถมาได้ครึ่งทางแล้ว ไม่ได้รับคำสั่งเช่นนั้นของฝู้เฟิ่งหยี ก็กลับรถเพื่อเดินทางกลับคฤหาสน์ตระกูลเย่ทันที
เฮ้อ！ฝู้เฟิ่งหยีถอนหายใจเบาๆ แม้ว่าเนี่ยนโม่จะยังเด็ก แต่ว่าคำพูดที่เนี่ยนโม่พูดออกมานั้นกลับประทับอยู่ในหัวใจลึกๆของฝู้เฟิ่งหยี
กลับบ้าน？
แล้วที่นี่มันไม่ใช่บ้านของเขาเหรอ？เซี่ยชีหรั่นพูดอะไรกับเนี่ยนโม่ไว้บ้างนะ？
ฝู้เฟิ่งหยีไม่คิดมากไม่ได้
เมื่อเซี่ยชีหรั่นนั้นจัดการงานที่บริษัทเรียบร้อยแล้ว เธอก็รีบกลับบ้านทันที เธอนั้นรู้ดีว่าเนี่ยนโม่นั้นห่างเธอได้ไม่นาน แม้ว่าการที่พี่เลี้ยงกับลูกชายของเธอจะอยู่ที่บ้านกันสองคนตามลำพังจะไม่ปลอดภัยมากนัก แต่บริเวณหน้าประตูนั้นมีพนักงานรักษาความปลอดภัยของตระกูลเย่เฝ้าดูอยู่ ซึ่งก็ถือว่าปลอดภัยพอสมควร กลัวก็แค่ว่าจะมีใครชักจูงเนี่ยนโม่ไปในทางที่ไม่ดีก็เท่านั้น
ตลอดช่วงเวลาบ่ายนี้ ใจของเธอนั้นร้อนรนเป็นอย่างมาก แม่ลูกประสานใจ จึงทำให้เธอนั้นรู้สึกกังวลว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับเนี่ยนโม่
เมื่อเดินเข้าประตูมา ก็กลับเห็นพี่เลี้ยงอยู่ที่สนามหญ้าตามลำพัง คิ้วของเธอขมวดขึ้น จากนั้นจึงถามขึ้นด้วยความรีบร้อนว่า：“เนี่ยนโม่หล่ะ？อยู่ที่ไหน？”
“คุณเซี่ยคะ คุณนายเป็นคนพาเนี่ยนโม่ไปค่ะ！”พี่เลี้ยงเหลือบมองเซี่ยชีหรั่นครู่หนึ่ง
ในช่วงเวลานี้ใจของเขาถึงได้ค่อยๆสงบลง และคิดขึ้นได้ว่า ฝู้เฟิ่งหยีนั้นไม่ได้มาหาเนี่ยนโม่หลายวันแล้ว การที่ท่านพาลูกชายของเธอไปนั้นก็พอที่จะเข้าใจได้