สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1139 สาวใช้ตัวแสบ 1043

ตอนที่ 1139 สาวใช้ตัวแสบ 1043
ตระกูลหลินก็มีเพียงต้นกล้าต้นเพียงต้นเดียว ดังนั้นความคาดหวังจึงอยู่ที่เขาคนเดียว
หลินเจี๋ยกลับมาครั้งนี้ไม่อยากให้มันเป็นเรื่องยุ่งยาก แต่ว่าตาเฒ่าหลินกลับไม่เห็นด้วย เขาคิดจะทำให้เรื่องนี้มันยิ่งใหญ่อลังการ
วันนั้นที่มารับที่สนามบิน ขบวนรถจอดเรียงรายกันเต็มถนนสนามบินไปหมด ตอนที่หลินเจี๋ยลงจากเครื่องบิน สำนักหนังสือพิมพ์กับสื่อเดินออกมาทางนี้อย่างเร่งรีบ
“คุณชายหลิน ได้ยินว่าคุณมีแฟนแล้ว แต่ว่าทำไมไม่เห็นคุณกับแฟนคุณกลับมาด้วยกันล่ะคะ? ”
“คุณชายหลินคะ คุณอยู่ในสหรัฐอเมริกามานาน คุณมีข้อมูลเชิงลึกใหม่ๆเกี่ยวกับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์มาด้วยหรือเปล่าคะ? ”
“คุณชายหลินคะ การกลับมาของคุณครั้งนี้จะมารับช่วยธุรกิจของบริษัทหลินซื่อต่อทั้งหมดเลยไหมคะ รวมถึงธุรกิจจิวเวลรี่ด้วยหรือเปล่าคะ?
“……”
ผู้สื่อข่าวล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมดทำให้หลินเจี๋ยหายใจเทียบไม่ออก โชคดีที่ซือซือฉลาด ไม่ได้กลับมาพร้อมกันกับเขา
เมื่อขึ้นมานั่งบนรถพิเศษของบริษัทหลินซื่อแล้ว หลินเจี๋ยจึงโทรหาซือซือ “อยู่ไหน พ่อต้องการจะพบคุณ!”
คำพูดสั้นๆแต่ทรงพลัง เต็มไปด้วยความรู้สึกของการวางอำนาจ
“คุณกลับมาแล้วหรอ ฉันจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้ คุณอยู่ที่ไหนคะ ! ”
ซือซือเอาบุหรี่ในมือไปบี้ลงในที่ทิ้งบุหรี่
“ผมอยู่บนถนนกำลังกลับบ้าน ในอีกสิบนาทีข้างหน้า ก่อนที่ผมจะถึงบ้าน คุณต้องไปที่นั่นให้เร็วที่สุด! ”
เสียงของหลินเจี๋ยค่อนข้างเร่งรีบ
อันที่จริงในช่วงหลายปีที่ผ่านมาในสหรัฐอเมริกา หลินเจี๋ยไม่ได้เรียนรู้อะไรมากมาย เขาขี้ขลาดตั้งแต่ยังเด็ก และไม่ชอบเรียนรู้ ที่เขาไปต่างประเทศก็เพราะคำแนะนำของพ่อเท่านั้น
“ได้ค่ะ”
“ผมต้องบอกที่อยู่ให้คุณไหม”
ตอนที่รู้จักกับหลินเจี๋ยแรกๆ ซือซือบอกเขาว่าหลังจากที่พ่อและแม่ตายไป เธอก็โตมาที่อเมริกา ดังนั้นหลินเจี๋ยจึงกลัวว่าเธอจะมาบ้านตระกูลหลินไม่ถูก
“ไม่เป็นไรค่ะ เหมือนว่าในเมืองนี้ใครๆก็รู้จักบ้านตระกูลหลินกันนะคะ”ซือซือยิ้มมุมปาก ในใจของเธอเกิดไอเดียขึ้นมาบ้างแล้ว　
“โอเคที่รัก งั้นคุณมาด้วยตัวเองเถอะ ผมรอคุณอยู่ที่นี่ ” หลินเจี๋ยชอบซือซือเพราะว่าเธอสวยผิวขาวๆ หน้าตาสะสวย ท่าทางสง่างามทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่เขาชอบ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเธออยู่ในเมืองเดียวกันกับเขา และเธอยังเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและใจดีอีกด้วย
ซือซือจัดแจงเสื้อผ้าให้ดูดี และเดินออกไปจากประตูของคฤหาสน์ รถมาเซราติคันสีแดงจอดนิ่งอยู่ในโรงรถ เธอเดินเข้าไปในรถอย่างสง่างาม เสียงสตาร์ทรถดังขึ้น รถมาเซราติคันสีแดงมุ่งไปยังบริษัทหลินซื่อ
ตอนที่หลินเจี๋ยเดินลงมาจากรถ ก็เห็นซือซือรออยู่ที่หน้าประตูบริษัทหลินซื่อแล้ว
ซือซือสวมชุดเดรสสีไวน์แดงยืนรออยู่ข้างรถเซมาราติ ผมลอนยาวพาดอยู่บนอก รองเท้าส้นสูงสีแดงของเธอเข้ากับชุดเดรสของเธอเป็นพิเศษ
เป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ
สายตาของทุกคนล้วนไปรวมอยู่ที่ซือซือกันหมด
“หลินเจี๋ย”
เสียเรียกเดียวของเธอ ดึงดูดผู้สื่อข่าวของสำนักข่าวมาทั้งหมด
หลินเจี๋ยหันไปมองซือซือ พลางเดินไปข้างหน้าและจับมือของซือซือขึ้นมา และเดินไปทางคฤหาสน์ตระกูลหลิน
คฤหาสน์ของตระกูลหลินสัดส่วนพอดี และมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ซึ่งเป็นรูปแบบปกติของสถาปัตยกรรมตระกูลหลิน
เดินผ่านถนนที่ปูด้วยหินอ่อนทอดยาวหน้าประตู ตามด้วยทางเดินที่ปูด้วยหินไข่ห่าน ตาเฒ่าหลินไม่ได้ออกมาจากคฤหาสน์เพื่อต้อนรับลูกชายเพียงคนเดียวของเขา
“พ่อผมกลับมาแล้ว”เมื่อหลินเจี๋ยเข้าไปในคฤหาสน์ ก็มุ่งตรงไปหาผู้เฒ่าที่กำลังว่างนั่งดื่มน้ำชาอยู่ทันที มือของซือซือถูกหลินเจี๋ยจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ถึงแม้จะอยู่ต่อหน้าของผู้เฒ่าตระกูลหลินก็ตาม “ลูกไม่รักดียังมีหน้ากลับมาอีกหรอ ! ” ตาเฒ่าหลินไม่ได้รู้สึกดีใจกลับการมาของลูกชาย เพราะไม่เห็นลูกชายของตัวเองมาหลายปีแล้ว
“พ่อทำไมพูดแบบนี้ล่ะ” หลินเจี๋ยมองไปยังตาเฒ่าหลิน พลางขมวดคิ้วเบาๆ
“เวลาแกไปแกก็ไปตั้งหลายปียังคิดจะกลับมาดูฉันอีกหรอ ?รอจนฉันตาย แกก็ไม่ยอมมาเจอฉันใช่ไหม! ”
หลินเจี๋ยเขาจะได้ทันที ที่แท้ตาเฒ่าก็โกรธเพราะแบบนี้นี่เอง
ซือซือเป็นหญิงสาวมีชาติตระกูล แน่นอนว่าเธอไม่ถูกความน่าเกรงขามของผู้เฒ่าทำให้ตกใจอยู่แล้ว
“นี่ใคร? ”
ซือซือคิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะเข้ามาในตระกูลหลินก็ถูกผู้เฒ่าหลินวางท่าใส่ซะแล้ว
“เธอเป็นว่าที่ลูกสะใภ้พ่อไง! ”หลินเจี๋ยมองไปยังผู้เฒ่าและเอ่ยพูดอย่างจริงจัง
“คุณลุงคะ หนูชื่อซือซือค่ะ” ซือซือเอ่ยพูดเสียงอ่อนโยน
ผู้เฒ่าหลินเจอคนมาเยอะแยะมากมาย สำหรับท่าทาง น้ำเสียง และกิริยาของซือซือที่แสดงออกมา ก็ทำให้ตัดสินได้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา
“แกไม่กลับบ้านมาตั้งหลายปีไปอยู่ต่างประเทศเรียนรู้อะไรมาได้บ้าง”ผู้เฒ่าหลินถามหลินเจี๋ย
ลมพัดฝุ่นอยู่ข้างนอกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนกับเขาที่กลับมาบ้านแล้วถูกซักถามไม่จบไม่สิ้น ช่วงเวลาแห่งการถูกทรมานผ่านพ้นไปจนถึงตอนเย็น
“คุณบอกว่าอยู่ที่ต่างประเทศยังรู้จักเพื่อนอีกคนนึงไม่ใช่หรอ? ”
ซือซือยังคงคิดถึงเรื่องของเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินอยู่
“นี่ถ้าคุณไม่พูดผมคงลืมไปแล้ว ผมเข้าไม่ได้เจอกันมาหลายปี นัดกันไว้ว่าจะไปผ่อนคลายอารมณ์กันสักหน่อย! ”หลินเจี๋ยพูดพลางกดสายโทรออก
“ฉันกลับมาแล้ว ตอนนี้แกอยู่ไหน? ” หลินเจี๋ยพูดกับคนปลายสาย นั้นก็คือสวีเห้าเซิง
“ตอนนี้อยู่ไหน ออกไปดื่มกันหน่อยไหม?”ในใจของสวีเห้าเซิงเต็มไปด้วยความดีใจ ช่วงนี้เรื่องของเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นทำให้เขาหดหู่ใจ
“ได้สิ เอาคนที่แกชอบมาด้วยนะ”หลินเจี๋ยอยากจะรู้จริงๆ ว่าผู้หญิงที่ทำให้สวีเห้าเซิงชอบได้เป็นผู้หญิงแบบไหนกัน
ตอนนี้อยู่ที่อเมริกา สวีเห้าเซิงมีความรู้เรื่องทางวิชาการเยอะมาก แต่เรื่องของผู้หญิงกับผู้ชายเขากลับไม่รู้อะไรเลย แต่เขามันตรงกันข้ามไม่งั้นจะเจอกับซือซือที่อเมริกาได้ยังไง
“เธอ…เธอไม่ว่าง อีกอย่างก็ดึกแล้วด้วย ใช่สิ แฟนของแกหล่ะ? ” สวีเห้าเซิงคิดมาโดยตลอดว่าคนอย่างหลินเจี๋ยไม่มีทางรักผู้หญิงคนไหนจริงๆ เขารู้จักกับ หลินเจี๋ยมานานหลายปีขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนผู้หญิงไปแล้วกี่คน หลินเจี๋ยที่แต่งงานแล้วมา เขาลองนึกภาพดู ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะที่ได้เข้าไปกุมหัวใจของหลินเจี๋ย“เธออยู่ข้างๆฉัน”หลินเจี๋ยโอบแขนซือซือไว้ และโน้มลงไปจูบที่แก้มเธอ
“โอเค ออกมาดื่มกันเถอะ! ” สวีเห้าเซิงยอมรับการนัดหมายของหลินเจี๋ย และตัดสินใจออกไปเจอกันที่ผับ
ผับแห่งนี้ตั้งอยู่ในตำแหน่งศูนย์กลางที่สุดของเมือง
หลินเจี๋ยจองห้องส่วนตัวไว้ และนั่งรอการมาถึงของสวีเห้าเซิงในห้องส่วนตัวกับซือซือ
สวีเห้าเซิงไม่ชอบสถานที่อย่างผับเอาซะเลย แต่เขานัดกับหลินเจี๋ยไว้แล้วว่ามาที่นี่
ในผับมีไฟสว่างวิบวับ ผู้หญิงโยกย้ายส่ายไปมาอย่างน่าหลงไหล
“สวัสดีค่ะคุณผู้ชายมีนัดไว้รึเปล่าคะ” พนักงานเดินมาทางเขา
“ใช่ครับ ห้อง 105! ” สวีเห้าเซิงพยักหน้าเล็กน้อย
“เชิญตามดิฉันมาค่ะ” พนักงานพาสวีเห้าเซิงเดินไปที่ห้องห้องส่วนตัว 105
มีไฟหลากสีติดอยู่บนผนังของผับเดินประมาณห้าสิบเมตรเพิ่งจะเห็นป้ายห้อง 105
เมื่อเปิดประตูและเดินเข้าไปก็เห็นหลินเจี๋ยสั่งไวน์ไว้สองสามขวดและนั่งอยู่บนโซฟาในห้องส่วนตัว
“สวีเห้าเซิงนั่งเร็ว ”หลินเจี๋ยยืนขึ้นมาเดินไปยังสวีเห้าเซิง
“สวีเห้าเซิง?”ซือซือจ้องไปยังสวีเห้าเซิงที่กำลังเดินมาทางตัวเอง ที่แท้เพื่อนเพียงคนเดียวของหลินเจี๋ยก็คือสวีเห้าเซิงงั้นเหรอ?
นี่เป็นเหมือนการจัดเตรียมมาอย่างดีของพระเจ้างั้นเหรอ
ซือซือตะลึงอยู่ที่นั่นไปชั่วขณะจิตใจ แต่ในใจก็เต็มไปด้วยความสุขเช่นเดียวกัน
“ซือซือนี่คือเพื่อนที่ผมมักจะพูดถึงบ่อยๆ คุณสวีเห้าเซิง เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์! ” หลินเจี๋ยมองไปที่ซือซือยิ้มและพูดกับสวีเห้าเซิงว่า”นี่คือคนที่ฉันมักพูดถึงบ่อยๆ ชื่อคุณหลิ่วซือซือ! ”
สวีเห้าเซิงมองไปที่ซือซือและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “หลินเจี๋ย สายตาไม่เลวเลยนิ! ”
ซือซือยิ้มและก้าวไปข้างหน้าและยกแก้วไวน์ขึ้นมาไว้ในมือและพูดกับสวีเห้าเซิงว่า “ ฉันได้ยินหลินเจี๋ยพูดเกี่ยวกับคุณมานานแล้ว วันนี้ได้เห็นตัวจริงแล้ว ดูมันเต็มไปด้วยบรรยากาศของนักวิทยาศาสตร์จริงๆค่ะ” ในสายตามีแววตกใจเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายคนเดียวกับในคืนนั้นงั้นเหรอ? ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ
ทั้งสามคนอยู่ในห้องส่วนตัวและพูดคุยกันมากมาย หลังจากปรับตัวได้ซือซือก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าการที่จะให้หลินเจี๋ยเข้าใกล้เซี่ยชีหรั่นจะเป็นเรื่องง่ายขึ้นมาก แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วพวกเขารู้จักกันตั้งแต่เนิ่นๆก็ตาม
ในตอนดึก ทั้งสามแยกกัน ซือซือและหลินเจี๋ยกลับไปที่คฤหาสน์ด้วยกัน ในเวลานี้มาเซราติสีแดงคันนั้นดูเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ไม่มีที่สิ้นสุด
หลินเจี๋ยไม่รู้ว่าเขาเสียใจที่ถูกพ่อดุว่าหรือเขารู้สึกดีใจเป็นพิเศษเพราะเห็นสวีเห้าเซิงกันแน่ ดังนั้นเขาจึงดื่มมันเยอะมาก ตอนนี้เขารู้สึกเวียนหัวอยู่ไม่น้อย
ซือซือพาหลินเจี๋ยเข้าไปในคฤหาสน์ จอดรถไว้ที่โรงรถในบ้าน แล้วลากหลินเจี๋ยไปทางในห้อง
ไฟของคฤหาสน์สว่างไสวอย่างต่อเนื่องและความอบอุ่นของสีชมพูอบอุ่นทำให้รู้สึกเหมือนฝัน
ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ควบคู่ไปกับสีชมพูและอารมณ์ที่อ่อนโยนทำให้หลินเจี๋ยมีความปรารถนาที่เทียบจะระเบิด
ซือซือนั่งอยู่ข้างๆหลินเจี๋ยและช่วยเขาถอดเสื้อออก
หลินเจี๋ยลืมตาขึ้นและมองไปที่ซือซือดวงตาของคนเมาที่พร่ามัวเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
ทันใดนั้นห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นไอของฮอร์โมน
วันรุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์และสื่อทั้งหมดในเมืองนี้กำลังโต้เถียงกันเกี่ยวกับเรื่องของหลินเจี๋ย
แน่นอนว่ามีรูปของซือซืออยู่ในหนังสือพิมพ์ด้วย แต่รูปร่างดูพร่ามัวทำให้ไม่เห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเธอ
จู่ๆสวีเห้าเซิงก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย เขาอยู่เคียงข้างเซี่ยชีหรั่นตลอด แต่ว่าตั้งแต่ต้นจนจบเขาตัวคนเดียวมาตลอด สวีเห้าเซิงอาศัยอยู่ในชุมชนระดับไฮเอนด์ในเมืองนี้ ห้องขนาดใหญ่มีแค่เขาเพียงลำพัง
ไม่มีใครคอยปลอบเวลาเมา
ในช่วงที่หลินเจี๋ยกลับมาที่ประเทศจีน เขาก็ยุ่งอยู่กับการรวมตัวกับเพื่อน ๆ และซือซือก็ยังวิ่งไปมากับหลินเจี๋ยด้วย