สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1143 สาวใช้ตัวแสบ 1047

ตอนที่ 1143 สาวใช้ตัวแสบ 1047
“ไม่รู้จัก แต่เราจะได้รู้จักกันแน่นอน!” มุมปากหลินเจี๋ยยิ้มเย็นยะเยือกนิดหน่อย ด้วยรอยยิ้มที่เย็นยะเยือกนี้ เกิดอาการหนาวสั่นขึ้นมา ปกคลุมสวีเห้าเซิงและเซี่ยชีหรั่นไว้ทั้งหมด
คุยเรื่องเครื่องประดับเกือบเสร็จแล้ว หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นบอกลาสวีเห้าเซิงและหลินเจี๋ย ก็ออกจากร้านกาแฟไป
สวีเห้าเซิงและหลินเจี๋ยสองคนนั่งอยู่ภายในร้านกาแฟ
หลินเจี๋ยเห็นสวีเห้าเซิงมองแผ่นหลังเซี่ยชีหรั่นเดินออกไป พบว่าความผิดปกตินิดหน่อย พูดกับสวีเห้าเซิงว่า “เห้าเซิง นายชอบคุณเซี่ยใช่ไหม?”
สวีเห้าเซิงเห็นหลินเจี๋ยเผยความรู้สึกในใจของตัวเองต่อหน้าเขาอย่างไม่ต้องสงสัย จึงหน้าแดงก่ำชั่วขณะหนึ่ง
“ฉันมองออกว่าคุณเซี่ยรู้สึกยังไงกับเย่เชินหลิน” หลินเจี๋ยมองสวีเห้าเซิง สุดท้ายเขาก็เข้าใจว่าทำไมสวีเห้าเซิงถึงยังไม่แต่งงานตอนนี้
แต่วิสัยทัศน์ของสวีเห้าเซิงนั้นดีจริงๆ ผู้หญิงที่หน้าตาดีแบบเซี่ยชีหรั่น มีความคิดเห็นของตัวเองที่เป็นเอกลักษณ์ในเรื่องการทำงานและการใช้ชีวิต นี่มันเป็นสิ่งที่หายากที่สุด
สวีเห้าเซิงตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าในตอนนี้ เขารู้อย่างแน่นอนว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นผู้หญิงที่ดี แค่……ผ่านมานานมากขนาดนี้แล้ว ความรู้สึกที่เซี่ยชีหรั่นมีต่อตน ดูเหมือนจะ……
หลินเจี๋ยเห็นความกังวลของสวีเห้าเซิง เขารู้อย่างชัดเจนว่าถ้าสวีเห้าเซิงเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เซี่ยชีหรั่นจะไม่ชอบเขา เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เชินหลินเลย
เดิมทีหลินเจี๋ยมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้กับเซี่ยชีหรั่น แต่สำหรับผู้หญิงที่เพื่อนตัวเองชอบ เขาแตะต้องไม่ได้อย่างเด็ดขาด ถึงตัวเองจะชอบแค่ไหน ก็จะไม่ยั่วผู้หญิงที่เพื่อนชอบ
บริษัทหลินซื่อกรุ๊ป
แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องทำงานของชายชราตระกูลหลิน
“คุณท่าน วันนี้คุณชาย……” ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขากำลังเป็นห่วงหลินเจี๋ย
“ทำไม? มีเรื่องอะไรก็พูดตรงๆ อย่าลังเล อานเสียง นี่ไม่ใช่นิสัยนาย!” เสียงทุ้มต่ำดังมาจากโต๊ะทำงาน
“มีคนรายงานว่าวันนี้คุณชายไปเจอสวีเห้าเซิง……” ไม่รอให้เฉินอานเสียงพูดจบ ชายชราหลินก็มีความโกรธโหมกระหน่ำบนใบหน้า
“ไอ้ลูกไม่รักดี!” ชายชราหลินมีร่องรอยความบูดบึ้งในดวงตา ทันใดนั้นเขาก็หรี่ตา
“แต่……ประธาน ยังมีอีกคน……” เฉินอานเสียงหยิบภาพถ่ายจำนวนหนึ่งออกมา ภาพถ่ายเหล่านี้คือภาพที่สวีเห้าเซิง เซี่ยชีหรั่น หลินเจี๋ยสามคนกำลังพูดคุยหัวเราะและดื่มกาแฟกันในร้านกาแฟ
“ผู้หญิงคนนี้……” สายตาชายชราหลินจับจ้องไปที่ผู้หญิงคนนี้ เหมือนผู้หญิงตรงหน้าจู่ๆ ก็ทำให้เขานึกถึงคนคนหนึ่ง……ทันใดนั้นก็มีเหงื่อผุดด้านหลัง
“อานเสียง ภูมิหลังผู้หญิงคนนี้……”
“ประธาน เธอคือผู้หญิงของเย่เชินหลิน!” ดวงตาเฉินอานเสียงมีความมั่นใจ มองใบหน้าประหลาดใจของชายชราหลิน
ทันใดนั้น ชายชราหลินก็คิดว่าสวีเห้าเซิงที่หลินเจี๋ยรู้จักตอนอยู่อเมริกา เพราะเย่เชินหลินจงใจจัดฉากขึ้น และผู้หญิงคนนี้……มีอารมณ์คล้ายกับเธอมาก เหมือนเกินไป นี่เป็นเรื่องอันตรายอย่างยิ่ง
“หาวิธีรู้ให้แน่ๆ ว่าสามคนนี้คุยอะไรกันบ้าง สุดท้ายได้ข้อตกลงอะไร!” ชายชราตระกูลหลินจ้องมองระยะไกลๆ ราวกับนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมานานแล้ว
สำหรับเรื่องความรู้สึก เขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่อหลินเจี๋ย ดังนั้นหลายปีที่ผ่านมา เขาปล่อยให้หลินเจี๋ยใช้ชีวิตอิสระอยู่ข้างนอก
“ประธาน ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น มีข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับเครื่องประดับ นี่คือสิ่งที่ผมรู้จักเธอตอนที่ทำเครื่องประดับ และสวีเห้าเซิงกับเธอ เหมือนจะเป็นเพื่อนกัน แต่ก็เหมือนจีบเธอ”
“จีบเหรอ? จีบผู้หญิงของเย่เชินหลินเหรอ?” จู่ๆ ชายชราหลินก็รู้สึกขำผิดปกติ เขารู้จักเย่เชินหลินดี ใครกล้าแตะต้องของของเขา ก็มีแต่ความตายเท่านั้น ไม่มีทางหลบหนี ตอนนี้เขายอมให้ผู้ชายที่จีบผู้หญิงของเขาอย่างโจ่งแจ้งแอบออกไปใต้จมูกเขาน่ะเหรอ? ใครจะไปเชื่อ ว่าในนี้ไม่มีแผนร้ายใดๆ?
เฉินอานเสียงเห็นชายชราหลินยิ้มแปลกๆ ก็ขมวดคิ้ว จ้องมองเขาเงียบๆ
“คนอย่างเย่เชินหลิน นายก็รู้นี่ ทำอะไรเลวทราม นายจะเชื่อได้ยังไงว่ามันยอมเห็นผู้ชายคนอื่นจีบผู้หญิงของตัวเอง แถมยังให้คนที่จีบพาผู้หญิงของตัวเองไปหาผู้ชายคนอื่น?” ชายชราหลินมองเฉินอานเสียง ในดวงตาฉายแววประหลาดใจ
“ประธาน คุณหมายความว่าไง? ทุกอย่างนี้เย่เชินหลินเป็นคนจัดฉากเหรอครับ?” เฉินอานเสียงมองชายชราหลินที่ทำหน้ามุ่งมั่น ทันใดนั้นดวงตาเขาก็วูบไหว พบมุมหนึ่งของรูปถ่าย ผู้ชายที่สวมแว่นกันแดดและชุดสูท สองมือล้วงกระเป๋า มองมาทางหลินเจี๋ยเป็นครั้งคราว
“เย่เชินหลิน? ทำไมเป็นเขา? เย่เชินหลินก็อยู่ด้วยเหรอ?” ชายชราหลินยิ่งประหลาดใจ ยิ่งแน่ใจว่านี่คือแผนการที่คิดไว้ล่วงหน้า
“ต้องให้หลินเจี๋ยเลิกติดต่อกับสองคนนี้โดยเด็ดขาด!” ชายชราหลินตบโต๊ะขึ้นมาด้วยความโกรธ
“ครับ ประธาน!” เฉินอานเสียงค่อยๆ ถอยออกไปจากห้องทำงานชายชราหลิน
เย่เชินหลินขับโรลส์-รอยซ์ โฮลดิงส์ออกไป ในใจเต็มไปด้วยความโกรธเคือง มองจากกระจกมองหลัง ไม่เห็นร่างเซี่ยชีหรั่นเลย
ผู้หญิงคนนี้ ไม่รู้จักไล่ออกไป? นัดผู้ชายคนอื่นลับหลังเขาอย่างโจ่งแจ้งจริงๆ? ไม่ใช่แค่นี้ ผู้ชายคนนี้ยังเป็นคุณชายประธานบริษัทหลินซื่อกรุ๊ปคู่แข่งเขาอีก? 
บริษัทหลินซื่อกรุ๊ปที่ดี หรือว่าเตรียมใช้วิธีอื่นในการบรรลุวัตถุประสงค์ในการแข่งขัน? ต้องรู้ว่าจะมีการเสนอราคาที่นี่ในอีกสองวัน
เย่เชินหลินคิดถึงตรงนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เป็นผู้หญิงที่โง่จริงๆ ! แต่บริษัทหลินซื่อก็หน้าเนื้อใจเสือจริง!
ความเร็วของรถค่อยๆ ช้าลง ท้องฟ้านอกหน้าต่างสดใสเป็นพิเศษ มีสีฟ้าอ่อนๆ และผสมกับเมฆขาว
มุมปากเย่เชินหลินฉายแววยิ้มชั่วร้ายนิดหน่อย
ผู้หญิงของเย่เชินหลินอย่างเขา! จะทนให้คนอื่นชื่นชมได้อย่างไร? สวีเห้าเซิงมันกล้าดีจริงๆ นะ แอบมองผู้หญิงตัวเองไม่พอ ยังพาผู้หญิงของตัวเองมาบริษัทหลินซื่ออีก ต้องรู้ว่าบริษัทหลินซื่อเป็นคู่แข่งที่ทรงพลังที่สุดของบริษัทเย่ซื่อ!
ไอ้สวีเห้าเซิงบัดซบ!
เย่เชินหลินยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นบอกลาสวีเห้าเซิงและหลินเจี๋ย ก็กลับบ้าน เธอนึกถึงสีหน้าเย่เชินหลินตอนออกมา ครู่หนึ่งเธอไม่มีอารมณ์กลับไปทำงานที่บริษัท อย่างไรแล้วเย่เชินหลินก็ไม่ใช่คนที่ยั่วโมโหได้ เธออยากอธิบายให้เย่เชินหลินฟัง แต่คิดไม่ออกว่าควรอธิบายอย่างไร
ช่างเถอะ บางทียิ่งอธิบายก็ยิ่งแย่ ไม่ต้องอธิบายเลยแล้วกัน อย่างไรแล้วมันก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น อีกอย่างกลางวันแสกๆ มันเกิดอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
ตอนที่เซี่ยชีหรั่นกลับไป เนี่ยนโม่กำลังเล่นในลานบ้าน
หลังจากจอดรถเสร็จแล้ว มองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นเงาเย่เชินหลิน เขามีอารมณ์ไปทำงานจริงๆ เหรอ? ยังจะ……
ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย เย่เชินหลินผิดหวังตนเหรอ? แถมยังไม่สนใจเลยเหรอ? ในใจเกิดความเจ็บปวดนิดหน่อย
“แม่ กลับมาแล้วเหรอครับ? วันนี้ทำไมกลับเร็วจัง? เพราะคิดถึงเนี่ยนโม่หรือเปล่า?” เนี่ยนโม่ยิ้มวิ่งไปที่เซี่ยชีหรั่น
“แม่คิดถึงเนี่ยนโม่แล้ว! วันนี้เนี่ยนโม่เป็นเด็กดีหรือเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นลูบหน้าผากของเนี่ยนโม่
“วันนี้พ่อก็กลับมาแล้ว เขาบอกว่าเขาคิดถึงเนี่ยนโม่ด้วยล่ะ!” เนี่ยนโม่เล่นของเล่นในอ้อมกอดเซี่ยชีหรั่น และเบ้ปากเล็ก
“พ่อกลับมาแล้วเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นมองเนี่ยนโม่อย่างประหลาดใจ ดวงตามองไปรอบๆ แต่ก็ยังไม่เห็นเงาเย่เชินหลินเลย
“พ่อกลับมาแล้วก็ออกไปแล้วครับ บอกว่าจะไปประชุมอะไรสักอย่างที่บริษัท!” เนี่ยนโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปที่เซี่ยชีหรั่นแล้วพูดขึ้น “เหมือนพ่ออารมณ์ไม่ดี”
“แม่ แม่ทำให้พ่อโกรธหรือเปล่าครับ?” เนี่ยนโม่เห็นเซี่ยชีหรั่นเพิ่งกลับมาก็เริ่มมองไปรอบๆ หาเย่เชินหลิน ก็รู้ว่าระหว่างเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินเกิดเรื่องอะไรบางอย่างอีกแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นครับ? แม่ ทำไมไม่พูดล่ะ?” เนี่ยนโม่เบ้ปากเล็ก มองเซี่ยชีหรั่น ทำหน้าพูดไม่ออก
เซี่ยชีหรั่นมองคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างเหม่อลอย ความเสียใจเข้ามาในหัวใจ ดูเหมือนว่าเย่เชินหลินจะโกรธจริงๆ แต่ทำไมเขาไม่เชื่อใจความรู้สึกของเธอกับเขาล่ะ? ทำไมต้องสงสัยเธอด้วย? 
“แม่ แม่ทำอะไรผิดหรือเปล่า? ไม่เป็นไรนะครับ แค่แม่ขอโทษพ่อ พ่อต้องให้อภัยแม่อยู่แล้ว!” เนี่ยนโม่รู้จักเซี่ยชีหรั่นดี เห็นสีหน้าแบบนี้ของเซี่ยชีหรั่น ต้องเป็นเพราะเซี่ยชีหรั่นทำอะไรผิดกับเย่เชินหลินแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่โทษตัวเองแบบนี้
เซี่ยชีหรั่นอึ้งไป มองเนี่ยนโม่ ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “แม่ไม่เป็นไร แม่ไม่ได้ทำอะไรผิดต่อพ่อนะ!”
“ผมเชื่อแม่ เราไปอธิบายให้พ่อฟังกัน พ่อต้องอภัยให้แน่ๆ!” เนี่ยนโม่ลูบหน้าผากเซี่ยชีหรั่น
ตลอดบ่าย เซี่ยชีหรั่นกำลังคิดถึงเรื่องในร้านกาแฟ
ตอนเย่เชินหลินกลับไปก็ดึกมากแล้ว ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยกลับมาดึกขนาดนี้มาก่อน ไม่มีดวงดาวบนท้องฟ้า ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำ
เย่เชินหลินจอดรถสีดำในลานบ้าน เดินเข้าไปในคฤหาสน์ เห็นรถเซี่ยชีหรั่น ก็รู้ว่าเธอกลับมาตั้งนานแล้ว
ดูเหมือนไม่ใช่ผู้หญิงที่คิดมาก!
เย่เชินหลินก้าวเท้ายาว สองมือล้วงกระเป๋า เดินเข้าไปในคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว
ในขณะนี้เซี่ยชีหรั่นกำลังแก้ไขเอกสารในห้องทำงาน ความคืบหน้าของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นค่อนข้างราบรื่น โชคดีที่เซี่ยชีหรั่นมีข้อมูลเชิงลึกและความรู้ที่เกี่ยวข้องที่เป็นเอกลักษณ์เกี่ยวกับเครื่องประดับ
เนี่ยนโม่นั่งบนโซฟา อ้อมแขนกอดของเล่นนุ่มนิ่ม หรี่ตาหลับไปแล้ว
ขนตายาวๆ ของเขาอยู่บนใบหน้าเล็กจ้ำม่ำ ปากเล็กเหมือนลูกเชอร์รี่สีแดง ทำให้อดไม่ได้ที่จะปีนขึ้นไปกัด
ได้ยินเสียงฝีเท้านอกประตู เนี่ยนโม่ก็เบิกตากว้างอย่างมีความสุขทันที