สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1144 สาวใช้ตัวแสบ 1048

ตอนที่ 1144 สาวใช้ตัวแสบ 1048
“พ่อ พ่อกลับมาแล้วเหรอ? ” เนี่ยนโม่มองเย่เชินหลิน มุมปากเผยยิ้มเล็กน้อย
“เนี่ยนโม่ ทำไมมาหลับอยู่ที่นี่? ” เย่เชินหลินอุ้มเนี่ยนโม่ไว้อ้อมแขน ถามอย่างเป็นห่วง
“พ่อ ผมอยากรอพ่อกลับมา วันนี้แม่ทำอะไรผิดมาหรือเปล่า? ทำไมพ่อไม่สนใจแม่? ” เนี่ยนโม่มองเย่เชินหลินอย่างกังวล ขมวดคิ้วเล็กน้อย
เย่เชินหลินประหลาดใจ เด็กน้อยคนนี้ทำไมรู้ว่าพ่อแม่มีปัญหากัน? พูดขึ้นด้วยความสงสัย “ลูกรู้ได้ไงว่าพ่อแม่มีปัญหากัน? ใครบอกลูก? ” เขามองไปรอบๆ จ้องตาพี่เลี้ยง
“ไม่มีใครบอกผมครับ ผมดูออกเอง แม่กลับมาตั้งนานแล้ว พอกลับมาก็เริ่มมองหาพ่อเลย! ” เนี่ยนโม่มองเย่เชินหลิน
พี่เลี้ยงมองเนี่ยนโม่อย่างซาบซึ้งมาก ถอนหายใจอย่างลึกซึ้ง
เย่เชินหลินยิ้มเบาๆ พูดขึ้นว่าพ่อจะไปหาแม่
“พ่อ วันนี้เหมือนจะเป็นวันสุดท้ายของระยะทดลองนะ! ” เนี่ยนโม่พุ่งไปหาเย่เชินหลินกะพริบตาใส่ ดูเหมือนจะบอกให้เย่เชินหลินสู้ๆ อย่างเต็มที่
เย่เชินหลินลูบจมูกเนี่ยนโม่
ขึ้นไปข้างบน เดินเข้าไปในห้องทำงาน เห็นเซี่ยชีหรั่นกำลังนั่งอ่านเอกสารด้วยชุดกระโปรงยาว มีเอกสารในระยะเริ่มต้นธุรกิจมากมาย ไม่แปลกใจที่เธอจะทำงานหนักแบบนี้
ได้ยินเสียงฝีเท้า เซี่ยชีหรั่นก็หันศีรษะมา เห็นเย่เชินหลินยืนหน้าประตู ทำหน้าประณามความผิด
สิ่งที่เธอเกลียดมากที่สุดมาโดยตลอดคือเห็นการแสดงออกของเขา สายตาเย็นยะเยือกทำให้หนาวสั่นไปทั้งร่าง
เซี่ยชีหรั่นหันตัวมา มองสีหน้าเย็นยะเยือกของเย่เชินหลิน ไม่มีความกลัวเลยสักนิด เธอแค่มองเขาอย่างใจเย็นเท่านั้น ไม่ได้อธิบายใดๆ ขมวดคิ้วอ่านเอกสารในมือต่อไป
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ยัยบ้านี่ เมินเฉยเขาแบบนี้จริงๆ เหรอ? อึ้งอยู่นานมาก ความโกรธในอกเขาก็รุนแรงขึ้น
เซี่ยชีหรั่นวางเอกสารลงทันที ยืนขึ้นมา เดินไปทางห้องน้ำ เหมือนเย่เชินหลินไม่ได้ปรากฏตัวอยู่ข้างๆ เธอเลย
นานมาก มีเสียงน้ำไหลดังขึ้นมาจากห้องน้ำ เข้าหูของเย่เชินหลิน เขากำหมัดแน่น ผู้หญิงคนนี้เมินตัวเองแบบนี้จริงๆ เหรอ?
เซี่ยชีหรั่นปล่อยให้น้ำไหลผ่านศีรษะกระจายไปตามร่างกาย เธอหลับตาลงเพลิดเพลินกับความรู้สึกถูกชะล้างด้วยน้ำอุ่น แต่หัวใจกลับเจ็บปวด!
วันสุดท้ายของระยะทดลอง เธอเริ่มไม่รู้ว่าเย่เชินหลินรู้สึกอย่างไรกับตน นี่มันคือชะตากรรมเหรอ?
เย่เชินหลินนึกถึงสถานการณ์เมื่อวานนี้ สีหน้าที่เซี่ยชีหรั่นมองหลินเจี๋ย และรอยยิ้มนั้น สบายใจมากขนาดนั้น แต่ตอนที่อยู่กับเขา เขาแทบไม่เคยเห็นรอยยิ้มเธอเลย
สวีเห้าเซิง！กล้าพาผู้หญิงของตนไปเจอผู้ชายอื่นได้อย่างไร!
ดวงตาเย่เชินหลินฉายแววเย็นชานิดหน่อย ถ้าสวีเห้าเซิงไม่ใช่เพื่อนของเซี่ยชีหรั่น เขาโยนมันลงทะเลให้อาหารปลาไปตั้งนานแล้ว
“ตึกๆ ” เสียงรองเท้าสลิปเปอร์แตะกับพื้น เย่เชินหลินมองไปทางห้องน้ำ เห็นเซี่ยชีหรั่นอาบน้ำเสร็จแล้วยืนอยู่ตรงนั้นด้วยชุดนอนสีขาว ผมดำยาวเปียกพาดบ่า ไหปลาร้าที่ยื่นออกมาเปียกไปด้วยหยดน้ำ สวยเหมือนนางงาม!
เย่เชินหลินอึ้งไปแล้ว ความโกรธแต่เดิมทีหายไปมากกว่าครึ่งเมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นในตอนนี้ เขาจ้องมองดวงตาเธอ เห็นเซี่ยชีหรั่นไม่ได้มองตัวเอง อดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้า
“เซี่ยชีหรั่น เรื่องในวันนี้คุณไม่อธิบายเลยสักนิดเหรอ? ” เย่เชินหลินกำนิ้วแน่น เส้นเลือดหลังมือปูดขึ้นมา
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ที่แท้เขาก็เป็นแบบที่ตัวเองพูดทั้งหมดจริงๆ ที่แท้ก็ไม่เคยเชื่อใจเธอเลย ถ้าอย่างนั้นจะต้องอธิบายอะไรอีก เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว เซี่ยชีหรั่นก็มองเย่เชินหลิน
ทำไม? เธอใช้แววตาแบบนี้มองเขาจริงๆ เหรอ? แต่ แววตาแบบนี้……เต็มไปด้วยความแค้น ความโกรธ และ……ทำไมทำให้ตัวเองปวดใจ? เย่เชินหลินกลืนน้ำลาย รอการเคลื่อนไหวต่อไปของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นหยิบเสื้อผ้าขึ้นมา เดินเข้าไปในห้องนอนห้องถัดไป ทิ้งเย่เชินหลินยืนตรงนั้นคนเดียว เหมือนคนโง่
“เซี่ยชีหรั่น! หยุดนะ!” เย่เชินหลินก้าวไปข้างหน้า จับแขนเซี่ยชีหรั่นไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย มีความเจ็บปวดมาจากข้อมือ มองเย่เชินหลิน พูดขึ้นอย่างเย็นชา “อธิบายเหรอ? ฉันต้องอธิบายอะไร? ”
ดวงตาเย่เชินหลินเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ผู้หญิงคนนี้ เฉยเมยแบบนี้ ถึงขั้นไม่คุ้นเคย อย่างที่คิดไว้ ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขานั้นไม่เท่ากับชะตากรรมที่เธอเจอคนอื่นเพียงครั้งเดียวเหรอ? ไม่มีแม้แต่คำอธิบายเหรอ?
“โอเค! ” เย่เชินหลินปล่อยแขนเซี่ยชีหรั่น ให้เธอออกไปจากที่นี่
เสียงปิดประตูทิ่มแทงหัวใจเย่เชินหลิน นอนจมกองเลือดสีแดงสด!
เซี่ยชีหรั่นนอนบนเตียง พลิกตัวไปมานอนไม่หลับ ทำไมเขาไม่เข้าใจจิตใจเธอ?
ไม่นาน ก็มีเสียงรถดังขึ้นในลานบ้าน เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นมา พิงหน้าต่าง มองไฟรถที่กะพริบค่อยๆ ขับออกไปนอกประตู
แสงสว่างของไฟรถ ทิ่มแทงดวงตาเธอ
วันต่อมา
สวีเห้าเซิงมาหาเซี่ยชีหรั่นตามปกติ บอกว่าอยากให้เซี่ยชีหรั่นไปบริษัทของหลินเจี๋ยสักครั้ง รายละเอียดโครงการดำเนินงานต้องมีการหารืออย่างละเอียด
เซี่ยชีหรั่นลังเล นึกถึงดวงตาเย่เชินหลินเมื่อวาน มีร่องรอยความเศร้าอยู่ในใจ หัวใจก็เจ็บปวดเช่นกัน
“เป็นอะไร ชีหรั่น? ไม่สบายเหรอ? ” สวีเห้าเซิงรู้ เซี่ยชีหรั่นเป็นแบบนี้ก็ตอนที่ป่วยเท่านั้น จึงเป็นห่วงอย่างรีบร้อน
“ไม่เป็นไรค่ะ ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันไปกับคุณ! ” เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นมา สวมเสื้อสูทตัวนอกสีขาว
สวีเห้าเซิงมาหาเธออย่างกะทันหัน บอกว่าหารือเกี่ยวกับโครงการเครื่องประดับ เซี่ยชีหรั่นปฏิเสธไม่ได้ง่ายๆ ถึงแม้เธอจะไม่อยากติดต่ออะไรกับหลินเจี๋ยแล้ว แต่ก็ยังต้องไปกับสวีเห้าเซิง
หลินเจี๋ยยังคงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน เขามีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ พูดไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่ แม้แต่ตัวเองก็รู้สึกแปลก
ขณะที่กำลังสงสัยอยู่ ก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตูด้านนอก
“เข้ามา” เสียงทุ้มต่ำตามปกติส่งไปยังทิศทางของประตูทางเข้า
“ประธานหลิน มีคุณชายนามสกุลสวีมาหาท่านค่ะ!” เสียงนุ่มนวลของเลขาดังขึ้นภายในห้องทำงาน
หลินเจี๋ยรู้สึกดีใจนิดหน่อย พูดกับเลขาที่อยู่นอกประตู “นอกจากคุณชายสวีแล้วมีคนอื่นไหม?”
“มีผู้หญิงอีกท่านค่ะ!”
“โอ้ รีบให้พวกเขาเข้ามา! ” ดวงตาหลินเจี๋ยแสดงความสดใสแปลกๆ ออกมา จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เชิญให้เลขาพาพวกเขาเข้ามาในห้องทำงาน
เซี่ยชีหรั่นเป็นผู้หญิงที่หาได้ยากจริงๆ ไม่เพียงแต่หน้าตาสวย แต่ยังมีข้อมูลเชิงลึกและความรู้ที่เป็นเอกลักษณ์เกี่ยวกับธุรกิจอีกด้วย
ไม่นานเลขาก็พาเซี่ยชีหรั่นและหลินเจี๋ยเดินเข้ามาในห้องทำงาน นี่เป็นครั้งแรกของเซี่ยชีหรั่นที่มาห้องทำงานของประธานบริษัทหลินซื่อ
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย สไตล์การตกแต่งของที่นี่ สวยงามแบบเรียบๆ แต่ในความสวยนุ่มนวลนี้มีความเย่อหยิ่งและโดดเด่น ถึงแม้จะตกแต่งสไตล์เดียวกับห้องทำงานเย่เชินหลิน แต่ภายในห้องทำงานของเย่เชินหลินมีความหม่นหมองนิดหน่อย……
“โอ้ ดูเหมือนคุณเซี่ยจะชอบสไตล์การตกแต่งของที่นี่มากสินะ? นี่ฉันส่งคนมาตกแต่งใหม่ แต่ก่อนที่ดูหรูหรามาก ไม่เหมือนที่ทำงานเลย” หลินเจี๋ยยิ้มเล็กน้อย มองเซี่ยชีหรั่น
“โอ้ ฉันก็แค่แปลกใจ ประธานบริษัทหลินซื่อผู้มีเกียรติ แต่สไตล์ตกแต่งห้องทำงานตัวเองกลับเรียบง่าย เป็นเรื่องที่น่าฉงนจริงๆ ”
“ความเรียบง่ายปลุกจิตใจคนได้! ” หลินเจี๋ยยิ้มเล็กน้อย ส่งสัญญาณให้สวีเห้าเซิงและเซี่ยชีหรั่นนั่งลง
เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อย บุคลิกโดดเด่นแบบนี้ของเขาคล้ายกับเย่เชินหลินนิดหน่อยจริงๆ
“ขอบคุณทั้งสองคนที่ช่วยธุรกิจเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อของเรา! นี่คือรูปแบบใหม่ทั้งสองคนดูหน่อยว่ามีความคิดเห็นอะไรกันบ้าง!” หลินเจี๋ยยิ้มเล็กน้อย หยิบสร้อยคอเพชรสีแดงออกมาจากลิ้นชักในห้องทำงาน วางไว้ตรงหน้าเซี่ยชีหรั่นและสวีเห้าเซิง
“ว้าว เป็นสร้อยที่สวยมาก! ” สวีเห้าเซิงประหลาดใจมาก ถึงเขาจะไม่มีความรู้เกี่ยวกับเครื่องประดับ แต่เมื่อเห็นสร้อยเส้นนี้ปรากฏต่อหน้าตนเอง ก็มีความรู้สึกที่แปลกใหม่
เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อย หยิบสร้อยขึ้นมา มองสำรวจในมืออย่างรอบคอบ: สร้อยเส้นนี้ ตัวโซ่ไม่มีอะไรไม่เหมาะสม เมื่อเทียบกับตลาดในปัจจุบัน วัสดุมีความบริสุทธิ์มากกว่า ความสว่างโดยธรรมชาติจึงสว่างและสวยกว่าเส้นอื่นๆ นิดหน่อย แต่ปัญหาอยู่ที่จี้
หลินเจี๋ยเห็นเบาะแสจากการแสดงออกของเซี่ยชีหรั่น อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว มองเซี่ยชีหรั่น ถามขึ้นเสียงเบา “คุณเซี่ย มีความคิดเห็นเป็นพิเศษใช่ไหมครับ?”
เซี่ยชีหรั่นได้ยินคำพูดของหลินเจี๋ย ก็เงยศีรษะขึ้นพูด “สร้อยเส้นนี้ ตัวโซ่ไม่มีปัญหาอะไร วัสดุดีกว่าตลาดปกตินิดหน่อย สว่างดีมาก แต่ปัญหามันอยู่ที่จี้ คุณดูสิ จี้นี้เพื่อแสวงหาความแปลกใหม่ จึงฝังเพชรที่มีขนาดเล็กหน่อย แต่ผู้ออกแบบไม่เคยคิดเลยว่าโซ่มันสว่างดีมาก โดยธรรมชาติแล้วการเลือกเพชรก็ต้องระมัดระวังด้วย!”
หลินเจี๋ยกระจ่างทันที จ้องมองเซี่ยชีหรั่น เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย และความนุ่มนวลขณะที่พูด ทำให้เขาต้องระงับอารมณ์ที่อยู่ในใจเป็นครั้งคราว
“ฮ่าๆ ทำไมฉันคิดไม่ถึงนะ? ” สวีเห้าเซิงยกนิ้วให้เซี่ยชีหรั่น
“แปะๆ ” เสียงปรบมือดังขึ้นภายในห้องทำงานนี้ ใบหน้าหลินเจี๋ยเผยยิ้มเล็กน้อยอย่างพออกพอใจ เขารู้สึกชื่นชมผู้หญิงตรงหน้าเพิ่มขึ้นอีกแล้ว
เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อย พูดขึ้น “ทั้งคู่ตลกใหญ่แล้ว ฉันแค่ออกความคิดเห็นของตัวเองเท่านั้นเอง!”
“คุณเซี่ยพูดถูก มันเป็นแบบนี้แหละ! ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือจากคุณเซี่ย สร้อยเส้นนี้ฉันให้คุณ!” หลินเจี๋ยยิ้มมองเซี่ยชีหรั่น
“นี่ฉันจะรับมันได้ยังไงคะ? ” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว ถึงสร้อยเส้นนี้จะมีตำหนิ แต่โดยรวมแล้วมันดีมาก ราคาก็ไม่ใช่ถูกๆ
“ทำไม? หรือคุณเซี่ยรังเกียจฝีมือสร้อยของธุรกิจเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อเราเหรอครับ? ” ในดวงตาหลินเจี๋ยเต็มไปด้วยความเย็นชา เป็นความเย็นชาที่อ่อนโยนและเอาแต่ใจ
“คือ……” เซี่ยชีหรั่นลังเลที่จะพูดและมองสวีเห้าเซิง
“เธอรับไปเถอะ มีอะไรไม่เหมาะสมล่ะ!” สวีเห้าเซิงพูดต่อไป “ถือว่าเป็นรางวัลที่หลินเจี๋ยให้เธอแล้วกัน เธอจะแก้ปัญหาให้เขาฟรีๆ ไม่ได้นะ”