สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1146 สาวใช้ตัวแสบ 1050

ตอนที่ 1146 สาวใช้ตัวแสบ 1050
หลินเจี๋ยเดินไปข้างหน้า ใช้นิ้วแตะหน้าผากซือซือเบาๆ นั่งข้างกายเธอ และโอบไหล่เธอ
ผู้หญิงที่อยู่ข้างกาย หน้าตาเหมือนเธอมาก แต่เซี่ยชีหรั่นเหมือนมากกว่า ไม่ได้เหมือนที่รูปลักษณ์ภายนอก แต่ความหมายครอบคลุมถึงภายใน! ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นจิตใจ หลินเจี๋ย
“คิดอะไร?” น้ำเสียงนุ่มนวลของซือซือมีเสน่ห์น่าสัมผัสนิดหน่อย ดวงตามัวเมาของเธอมองไปที่ใบหน้าหล่อของหลินเจี๋ย
“ฉันกำลังคิดว่า ทำไมเธอสวยแบบนี้?” หลินเจี๋ยยิ้มและจูบหน้าผากซือซือ
ซือซือยิ้มเล็กน้อย แม้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะอ่อนโยนขนาดไหน ผู้ชายมักชอบคนที่มีเสน่ห์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลินเจี๋ยที่เมื่อก่อนผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน!
“แล้วนายยังคุยกับแขกซะนานเชียว!” ซือซือมองหลินเจี๋ยอย่างงอนๆ
“ที่รัก ฉันจัดการเรื่องงาน!” หลินเจี๋ยตบบ่าซือซือ
“ฉันรู้ ไม่งั้นฉันไม่รออยู่ที่นี่เป็นอย่างดีหรอก” ซือซือยิ้ม จูบแก้มของหลินเจี๋ย
ตอนนี้สิ่งที่แวบขึ้นมาในจิตใจหลินเจี๋ยคือเซี่ยชีหรั่น เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายศีรษะ อย่างไรแล้วนั่นคือผู้หญิงที่สวีเห้าเซิงชอบ
สวีเห้าเซิงไปส่งเซี่ยชีหรั่นที่บริษัทเครื่องประดับแฟชั่น ตัวเองกลับไปทำงานที่หน่วยงาน เนื่องจากหน่วยงานของทั้งสองคนใกล้กันมาก เป็นเส้นทางที่ผ่านพอดี!
ตึกระฟ้าของบริษัทเย่ซื่อกรุ๊ป
“ประธานเย่”
“พูดมาเถอะ! มองอะไร?” เย่เชินหลินสงสัยเซี่ยชีหรั่นในตอนนี้ ทั้งๆ ที่เธอก็รู้ว่าเมื่อวานเธอทำผิด วันนี้ดันไปที่บริษัทหลินซื่ออีก!
“ประธานเย่ คุณเซี่ยไม่ได้ไปคนเดียว!”
“ว่าไงนะ? ไปกับสวีเห้าเซิงอีกแล้วเหรอ?” เย่เชินหลินมีความโกรธในอกอีกครั้ง ชายโง่เขลาคนนี้!
“ใช่ และตอนคุณเซี่ยออกมาสวมชุดกระโปรงสีฟ้า แบรนด์: channel”
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ ทั้งห้องทำงานกำลังจะถูกไฟเผา เขากำหมัดแน่น ตอนนี้อยากจะหั่นยัยบ้านั่นเป็นชิ้นๆ หลังจากสงบสักพัก เสียงทุ้มต่ำเย็นชาเขาก็ดังขึ้น “มีรูปไหม?”
“มีครับ! ผมจะส่งรูปให้คุณเดี๋ยวนี้! ” 
เย่เชินหลินหายใจเข้าลึกๆ ประธานบริษัทหลินซื่อกรุ๊ปกล้าแย่งผู้หญิงเย่เชินหลินคนอย่างเขาจริงๆ ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!
วางสายแล้ว มีรูปถ่ายชัดเจนสองสามรูปส่งมา รูปภาพที่เซี่ยชีหรั่นออกมาจากบริษัทหลินซื่อกับสวีเห้าเซิง และรูปภาพที่เข้าไปด้วยกัน ชุดกระโปรงสีชมพูกลางเป็นชุดกระโปรงสีฟ้าในเวลาไม่นาน
“ปัง” เย่เชินหลินตบโต๊ะ
ยัยบ้านี่! ไอ้บัดซบสวีเห้าเซิง ถ้าเป็นแบบนี้ อย่าหาว่าเย่เชินหลินอย่างฉันไม่เคยเตือน! 
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก เย่เชินหลินปรับอารมณ์ให้คงที่ เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น “เข้ามา!”
เลขาถือพัสดุด่วนเดินเข้ามา ส่งพัสดุด่วนให้ตรงหน้าเย่เชินหลิน
“ประธานเย่ ผู้ส่งบอกว่า สิ่งนี้สำคัญมาก ต้องให้คุณแกะมันเอง ฉันช่วยเอามาให้คุณค่ะ!” เลขาขมวดคิ้วมองพัสดุด่วนที่ปกติด้วยความสงสัย
เย่เชินหลินมองพัสดุด่วนอยู่นานมาก ก่อนมองไปที่เลขาแล้วพูดขึ้น “เธอลงไปก่อนเถอะ!”
เลขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินออกไป
หยิบพัสดุด่วนขึ้นมา ที่อยู่ในการจัดส่งคือบริษัทหลินซื่อ แกะพัสดุด่วนออกมา ด้านในคือชุดกระโปรงสีชมพู และข้างๆ ชุดกระโปรงก็มีสร้อยเส้นหนึ่งวางอยู่ และมีกระดาษโน้ต: ขอบคุณที่คุยเป็นเพื่อนฉันตั้งนาน ฉันสั่งให้คนไปจัดการชุดแล้ว ไม่มีคราบสกปรกให้เห็น ขอโทษที่ฉันไม่ดี หวังว่าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้กับคุณอีก จะไม่มีเรื่องแบบนี้ในครั้งต่อไป!
ว่าไงนะ? คราบสกปรก? เรื่องแบบนี้? ครั้งต่อไป? ในหัวสมองเย่เชินหลินปรากฏภาพเซี่ยชีหรั่นอ้อยอิ่งอยู่ในบริษัทหลินซื่อ
ยัยบ้านี่!
เขาวิ่งไปที่ลิฟต์ มาถึงชั้นหนึ่งในพริบตาเดียว เปิดประตูลิฟต์แล้วขับไปที่บริษัทเครื่องประดับแฟชั่น รถโรลส์-รอยซ์ โฮลดิงส์คันดำส่งเสียงร้องเบาๆ อยู่ระหว่างทางไปที่บริษัทเครื่องประดับแฟชั่น
เมื่อมาถึงบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นของเซี่ยชีหรั่น ก็เป็นเวลาอาหารกลางวันพอดี
“ขอโทษนะคะคุณมาหาใคร?” เมื่อแผนกต้อนรับเห็นเย่เชินหลินยืนอยู่ที่นี่ ก็ทำหน้าตาบ้าผู้ชาย
“โทษนะครับคุณเซี่ยอยู่ไหม?” เย่เชินหลินตามหาเซี่ยชีหรั่นอย่างต่อเนื่องภายในบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น
“โอ้ คุณผู้ชาย คุณเซี่ยทานอาหารกับคุณสวีอยู่ที่ชั้นหนึ่งค่ะ! ” แผนกต้อนรับพูดต่อ “คุณต้องการนัดไหมคะ?”
เย่เชินหลินพูดพลางวิ่งไปที่ชั้นหนึ่งของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น
เห็นร่างเย่เชินหลิน แผนกต้อนรับแค่รู้สึกว่าคนคนนี้คุ้นตามาก แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน
และเป็นครั้งแรกที่สวีเห้าเซิงทานอาหารกับเซี่ยชีหรั่นในห้องอาหารพนักงาน เดิมทีอยากออกไปกับเซี่ยชีหรั่น แค่เซี่ยชีหรั่นบอกว่างานเยอะมาก จำเป็นต้องทานอาหารด้วยกันในห้องอาหารพนักงาน
จริงๆ แล้วเหตุผลที่สำคัญที่สุด เซี่ยชีหรั่นไม่ได้บอกสวีเห้าเซิงว่าเธอกลัวว่าตอนที่กำลังทานอาหารอยู่ เย่เชินหลินจะโผล่ออกมา
“พี่สวี พี่ชินกับอาหารของพนักงานเราไหม?” เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กนิดๆ ให้กับสวีเห้าเซิง
ทันใดนั้น เสียงภายในห้องอาหารก็เงียบลงอย่างมาก
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงใครบางคนกระซิบ
“นี่พนักงานใหม่เหรอ? ”
“ทำไมคนนี้เหมือนประธานบริษัทเย่ซื่อขนาดนี้? ” 
“ไม่ใช่มั้ง? ผู้ชายที่หล่อรวยคนนั้นจะมาที่ห้องอาหารพนักงานเราได้ยังไง” 
“แต่เขาใส่อาร์มานี่นะ!”
มองไปตามทิศทางที่ผู้หญิงเหล่านี้พูด เห็นเย่เชินหลินหยิบจานอาหารขึ้นมาเดินไปทางเซี่ยชีหรั่นและสวีเห้าเซิง เขาไม่ได้แทรกเข้าไปที่โต๊ะเซี่ยชีหรั่น แต่นั่งขอบโต๊ะข้างๆ พวกเขา
ตักอาหารเข้าปากหนึ่งคำ ทันใดนั้นกรดในกระเพาะอาหารก็ม้วนขึ้นลง แน่ใจนะว่าอาหารนี้ไม่ใช่อาหารหมู?
เย่เชินหลินเห็นสวีเห้าเซิงทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
เขามองอาหารบนจานสวีเห้าเซิง ยืนยันว่ามันเหมือนกับที่ตัวเองทานจริงๆ ก็ยิ่งรู้สึกชื่นชมสวีเห้าเซิง
พอหันศีรษะกลับไป กลับเห็นว่าทั้งห้องอาหาร คนจำนวนหกสิบเปอร์เซ็นต์กำลังมองตัวเองอยู่
เขามองสำรวจตัวเองขึ้นลง ไม่มีอะไรผิดปกติ
ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นก็เห็น คนภายในห้องอาหารมองมาทางนี้ทั้งหมด
มองไปรอบๆ เธอเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ห่างจากตัวเองเพียงครึ่งเมตร เย่เชินหลินนั่งอยู่ตรงนั้น กำลังขมวดคิ้วลิ้มรสอาหารของพนักงานบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น
“ได้……ไง? เขามาอยู่ที่นี่ได้ไง! ” 
ทันใดนั้นเย่เชินหลินก็รู้สึกว่ามีคนมองเขา ตอนที่เงยศีรษะขึ้นมาก็สบตากับเซี่ยชีหรั่นพอดี
ความโกรธในใจเย่เชินหลินไม่รู้ทำไมถึงหายไปทันทีเมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่น
“อาหารในโรงอาหารพนักงานพวกเธออร่อยจริงๆ ! ” เย่เชินหลินค่อนข้างกระอักกระอ่วน
เซี่ยชีหรั่นตกตะลึงทันที
“คุณมากับฉัน! ” เย่เชินหลินวางอาหารในมือลง ดึงแขนเซี่ยชีหรั่นขึ้นมา มองไปรอบๆ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำชาย
เซี่ยชีหรั่นมองรอบๆ เห็นเย่เชินหลินดึงตัวเองเดินไปทางห้องน้ำชาย เขาคิดจะทำอะไรกันแน่? 
สวีเห้าเซิงตกตะลึงไปหมด เย่เชินหลินมาทานอาหารที่ห้องอาหารบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นจริงๆ เหรอ? ล้อเล่นหรือเปล่า เมื่อได้สติกลับมาก็เห็นเซี่ยชีหรั่นถูกเย่เชินหลินเอาตัวไปแล้ว
“ปัง” เสียงปิดประตูดังขึ้น เย่เชินหลินเอื้อมมือไปล็อกประตูห้องน้ำชายทันที
“คุณ……” ใบหน้าเซี่ยชีหรั่นเต็มไปด้วยความโกรธ ไม่รู้ว่าเพราะกระอักกระอ่วนหรือว่า……
“คุณปล่อยฉันนะ!” เซี่ยชีหรั่นสะบัดมือใหญ่ของเย่เชินหลิน ลูบข้อมือที่ถูกเย่เชินหลินจับจนรู้สึกค่อนข้างเจ็บ
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเงียบๆ ก่อน จากนั้นก็หายใจเข้าลึกๆ 
“คุณจะทำอะไรกันแน่?” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน
“ชุดที่คุณใส่วันนี้สวยจริงๆ!” เย่เชินหลินพ่นคำว่าสวยออกมาอย่างดุเดือด
“คุณเฝ้าดูฉันเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน ในใจมีความเสียใจและความเศร้าโศกเอ่อล้นออกมา
“ฮ่าๆ คุณดูเหมือนจะลืมอะไรไป?” เย่เชินหลินพูดพลางหยิบสร้อยหนึ่งเส้นออกมาจากกระเป๋า สร้อยคอเปล่งประกายเจิดจ้า
เซี่ยชีหรั่นถูกแสงจากสร้อยคอทิ่มแทงดวงตา เมื่อมองดูใกล้ๆ เห็นว่าสร้อยเส้นนี้คือสร้อยที่หลินเจี๋ยให้เธอมาในวันนั้น
แต่มันมาอยู่ในมือเย่เชินหลินได้อย่างไร?
“ทำไม? คุ้นมากเหรอ? ต้องให้ฉันบอกไหมว่าใครให้คุณมา?” เย่เชินหลินจ้องตาเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นจ้องใบหน้าเย่เชินหลิน ไม่มีความหวาดกลัวใดๆ 
ถ้าเซี่ยชีหรั่นสารภาพผิดกับตน ตนก็จะให้อภัยเธอ แต่ในดวงตาเธอตอนนี้มันคืออะไร? เต็มไปด้วยความโกรธและความไม่สนใจเขา
“คุณไม่พูดอะไรหน่อยเหรอกับพฤติกรรมของคุณ? คุณนายเย่? ” จิตใจเย่เชินหลินในตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธ
“คุณนายเย่? คุณน่าจะเข้าใจผิดนะ!” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน ในดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา
ไม่คุ้นเคยแบบนี้ ในดวงตาเธอมีความไม่คุ้นเคยแบบนี้
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินที่ก้าวร้าว ความเจ็บปวดเอ่อล้นขึ้นมาในหัวใจ
ทำไมเขาไม่เคยเชื่อใจเธอเลย?
ความรู้สึกเปราะบางขนาดนี้เลยเหรอ? ถ้าเป็นแบบนี้ ยอมไม่มีดีกว่า
“ว่าไงนะ? ” ดวงตาโกรธเกรี้ยวของเย่เชินหลินมีร่องรอยความโศกเศร้าแวบผ่านมา
“ฉันอยากเตือนคุณว่า ระยะเวลาทดลองมันผ่านไปแล้ว! ขอโทษนะ คุณตกรอบ!” เซี่ยชีหรั่นมองดวงตาเย็นยะเยือกของเย่เชินหลิน
ความโกรธในหัวใจเย่เชินหลินพุ่งขึ้นมา เขากดเซี่ยชีหรั่นไปที่มุมหนึ่งของห้องน้ำอย่างแรง
“คุณว่าไงนะ? ระยะเวลาทดลองผ่านไปแล้ว?” ในดวงตาเย่เชินหลินมีร่องรอยความเศร้าโศก เขาจ้องเซี่ยชีหรั่นเงียบๆ อยู่นานมาก แม้แต่แขนที่จับเซี่ยชีหรั่นก็สั่นนิดหน่อย
ทันใดนั้น ดวงตาเขาก็ฉายแววเย็นชาออกมา “อย่าลืมนะ เพื่อนคุณยังอยู่ข้างนอก แล้วคุณก็ชอบธุรกิจเครื่องประดับของบริษัทหลินซื่อไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันทำให้ธุรกิจเครื่องประดับของบริษัทหลินซื่อหายไปจากโลกใบนี้ คุณจะรู้สึกยังไง?”
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน ความโกรธภายในใจของเธอทำให้เธอหันหลังเดินไปที่ประตูห้องน้ำ
มือใหญ่คู่หนึ่งดึงเธอกลับมาอีกครั้ง