สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1145 สาวใช้ตัวแสบ 1049

ตอนที่ 1145 สาวใช้ตัวแสบ 1049
“ใช่ พี่เห้าเซิงพูดถูก!” หลินเจี๋ยส่งสายตาชมเชยให้กับเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นมองหลินเจี๋ย ผู้ชายคนนี้นิสัยคล้ายเย่เชินหลินเลย แค่สุภาพเรียบร้อยมากกว่าเย่เชินหลิน
“ก็ได้ค่ะ ฉันจะรับไว้ชั่วคราว รอให้บริษัทหลินซื่อออกเครื่องประดับใหม่ ฉันจะคืนให้คุณ! ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มและมองหลินเจี๋ย
ในขณะนี้ โทรศัพท์ภายในห้องทำงานประธานหลินก็ดังขึ้น
“ประธานหลิน คุณหลิ่วมาหาท่านค่ะ!” เสียงอ่อนโยนของเลขาดังขึ้นอีกครั้ง
“เธอให้เธอรอสักครู่” หลินเจี๋ยวางสายไป
รอในห้องรับแขกนอกประตู ซือซือสวมเสื้อถักสีแดง รองเท้าส้นสูงสีแดงที่เข้าคู่กันเปล่งประกายเจิดจ้า มันเติมเต็มกับการตกแต่งของที่นี่ เต็มไปด้วยความรู้สึกทันสมัยและหรูหรา
ตามที่คิดไว้ เซี่ยชีหรั่นอยู่ที่นี่ เดิมทีกังวลกับการปรากฏตัวของเย่เชินหลินเมื่อวาน จะทำให้เซี่ยชีหรั่นถอย ดูเหมือนเซี่ยชีหรั่นในตอนนี้กับคนที่รู้จักในอดีตจะเป็นคนละคนกันแล้ว เธอในอดีตมักจะขี้ขลาด ตอนนี้ผ่านประสบการณ์มามากมาย กลายเป็นเข้มแข็งขึ้นจริงๆ และในนั้นยังมีความกล้าหาญด้วย
มุมปากซือซือยิ้มเล็กน้อย ในรอยยิ้มนิดๆ เต็มไปด้วยความชั่วร้ายและมีความเจ้าเล่ห์ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปลอดภัยภายใต้แผนการของเธอ
เลขาเดินผ่านมาที่นี่ ถือแก้วกาแฟสองแก้ว และยังมีไอน้ำอยู่ ภายในหัวสมองซือซือมีประกายสุกใส เกิดความคิดผุดขึ้นมาในหัวสมอง
เธอยืนขึ้นมาเดินไปทางเลขา แนบหูเลขาเบาๆ เอ่ยเสียงทุ้มสองประโยค ใบหน้าเขาปรากฏความไม่สบายใจออกมานิดหน่อย ทันใดนั้นสีหน้าตื่นตระหนกก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันที “คุณหลิ่ว ถ้าฉันทำแบบนี้ ประธานหลินต้องไล่ฉันออกแน่!”
ซือซือได้ยิน สองมือก็กอดอก มองสำรวจเลขาจากล่างขึ้นบน “เฮอะ ถ้าเธอไม่ตอบตกลง ตอนนี้ฉันไล่เธอออกได้เลย เธอเชื่อไหมล่ะ? ”
เลขาเงยศีรษะขึ้นมา เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ผู้หญิงตรงหน้าเป็นแฟนของประธานหลิน แต่…… นี่……เธอตื่นตระหนกไปสักพักหนึ่ง แม้แต่ถาดยกกาแฟก็เริ่มสั่น เธอไม่อยากตกงานจริงๆ เงียบอยู่นานมาก ก็พูดอุทาน “ได้ค่ะ……ฉันตกลง!”
ใบหน้าซือซือเผยรอยยิ้มพึงพอใจ เธอเหลือบมองเลขาที่สองมือกำลังสั่นเหมือนเดิมแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องกลัว ทำตามที่ฉันบอก ฉันจะช่วยเธอพูดดีๆ ต่อหน้าประธานหลิน!” พูดจบ เธอจ้องกาแฟในมือเลขาแล้วพูดขึ้น “รีบถือเข้าไปสิ อย่าให้คนข้างในรอนาน!”
ซือซือมองแผ่นหลังเลขาเดินจากไป ดวงตามีแววเจ้าเล่ห์ ละครสนุกกำลังจะเข้าฉากแล้ว
ห้องทำงานประธานหลิน
เลขาเปิดประตูห้องทำงาน เดินเข้ามาใกล้หลินเจี๋ยสามคนอย่างเงียบๆ สีหน้าเธอประหม่า ก้มศีรษะลงไม่กล้ามองตาหลินเจี๋ย
“เพล้ง” กาแฟพลิกคว่ำบนโต๊ะ คราบกาแฟไหลจากโต๊ะ ลงมายังชุดกระโปรงสีชมพูของเซี่ยชีหรั่น
ทันใดนั้น วงคราบสีน้ำตาลก็ปรากฏตรงหน้า สะดุดตาเป็นอย่างมาก
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะคุณเซี่ย ฉันไม่ได้ตั้งใจ……” เลขาหน้าซีดเซียว เอาแต่เอ่ยขอโทษเซี่ยชีหรั่น
หลินเจี๋ยทุบโต๊ะขึ้นมา ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ “เธอทำได้ยังไง? เรื่องง่ายแค่นี้ก็ทำไม่ได้เหรอ? ถ้าทำไม่ได้ก็รีบกลับบ้านไปซะ!”
“ไม่ต้อง……ไม่ต้องไปโทษเธอ ครั้งนี้ช่างมันเถอะ!” เซี่ยชีหรั่นมองหลินเจี๋ยที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ขอร้องแทนเลขา
เลขามองเซี่ยชีหรั่นด้วยความซาบซึ้ง แล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองหลินเจี๋ยด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความน่าสงสาร เธอรู้ว่าประธานหลินเป็นคนที่เข้มงวดกับคนมาก
“เอาเถอะ ครั้งนี้ช่างมัน ถ้ามีครั้งหน้าจะไล่ออกทันที! ” หลินเจี๋ยตะโกนใส่เลขา
“ขอบคุณค่ะประธานหลิน ขอบคุณค่ะคุณเซี่ย! ” เลขาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก จัดถาดกาแฟให้เรียบร้อยแล้วก็รีบเดินออกไป
ซือซือเห็นเลขาเดินออกมาด้วยสีหน้าตื่นตกใจ เดินเข้าไปหนึ่งก้าวพูดขึ้น “เป็นไงบ้าง? ”
“คุณหลิ่ว……สิ่งที่คุณให้ฉันทำฉันทำหมดแล้วนะคะ รบกวนอย่าทำให้ฉันลำบากใจอีก!” เลขามองหลิ่วซือซือด้วยสายตาอ้อนวอน
“ดีมาก! ” มุมปากซือซือเผยยิ้มชั่วร้ายออกมา
“คุณเซี่ยไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” หลินเจี๋ยมองคราบกาแฟขนาดใหญ่บนเสื้อผ้าของเซี่ยชีหรั่น
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอไปจัดการที่ห้องน้ำสักครู่”
“โอ้ คุณเซี่ยออกไปแบบนี้ไม่ค่อยดีนะ ถ้าไม่รังเกียจ ที่ฉันมีชุดทำงานที่เตรียมไว้สำหรับพนักงานเป็นพิเศษ ถ้าคุณไม่รังเกียจก็เอาไปเปลี่ยนก่อนได้ รอจัดการเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ค่อยเปลี่ยนกลับ! ” หลินเจี๋ยมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความรู้สึกผิดนิดหน่อย
“โอเค ขอบคุณค่ะ! ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อย
“งั้นฉันจะให้คนพาคุณไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า! ” หลินเจี๋ยปรบมือ ก็มีเลขาคนหนึ่งเข้ามา
“ประธานหลิน เชิญสั่งได้เลยค่ะ! ”
“เธอพาคุณเซี่ยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย! ” หลินเจี๋ยพูดกับเลขาอย่างเย็นชา
“ค่ะ ประธานหลิน! ” เลขามองเซี่ยชีหรั่น พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “คุณเซี่ย เชิญคุณตามฉันมาค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ที่นี่คือสถานที่ที่พนักงานไว้เปลี่ยนเสื้อผ้าในตอนปกติ เมื่อรอประมาณสิบนาที ก็เห็นเลขายื่นกล่องของขวัญที่มีโลโก้ “chanel” ให้กับเซี่ยชีหรั่น “คุณเซี่ย ให้ชุดคุณค่ะ ขออภัยเป็นอย่างสูงที่ให้คุณรอนานค่ะ!”
เซี่ยชีหรั่นค่อนข้างประหลาดใจ เดินไปข้างหน้ารับกล่องของขวัญในมือเลขา เปิดออกมาดู เป็นชุดกระโปรงสีฟ้า สวยมาก! แต่บอกว่าเป็นของพนักงานไม่ใช่เหรอ? ทำไมเป็นชุดกระโปรง? เธอมองเลขาด้วยความสงสัยแล้วพูดขึ้น “พวกคุณเอามาผิดหรือเปล่า?”
“ไม่ผิดค่ะ นี่น่าจะเป็นขนาดที่คุณเซี่ยใส่นะคะ! ” เลขายิ้มเล็กน้อย ปิดประตูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วพูดขึ้น “คุณเซี่ย เชิญเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ ประธานหลินกำลังรออยู่!”
เซี่ยชีหรั่นเต็มไปด้วยความสงสัย หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็เตรียมทำความสะอาดชุดกระโปรงที่สกปรก
“คุณเซี่ย ฉันช่วยคุณจัดดีกว่าค่ะ มันเป็นสิ่งที่ฉันควรทำ ประธานหลินกำลังรออยู่ คุณไปก่อนเถอะค่ะ! ตอนคุณไปแล้ว ฉันจะส่งไปให้คุณ!”
“โอเค ขอบคุณค่ะ รบกวนคุณด้วยนะคะ! ” เซี่ยชีหรั่นเดินออกไปจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินไปที่ห้องทำงานของประธานหลิน
ซือซือเห็นเซี่ยชีหรั่นเดินออกมาจากห้องรับแขก มีรอยยิ้มเหยียดหยามบนใบหน้า “ฮ่าๆ ดีมาก!”
เมื่อเปิดประตูห้องทำงาน หลินเจี๋ยและสวีเห้าเซิงก็มองเธอด้วยใบหน้าประหลาดใจ
“ลักษณะเธอเหมือนเธอมากจริงๆ!” หลินเจี๋ยนึกถึงผู้หญิงคนนั้นที่ถูกเขาทิ้งภายใต้แรงกดดันของคุณพ่อ
สวีเห้าเซิงก็ตกตะลึงเช่นกัน เซี่ยชีหรั่นตรงหน้า มีความอ่อนโยนเหมือนสายลมอ่อนๆ ราวกับกำลังลอยอยู่ตรงหน้าตัวเอง สีหน้าอ่อนเยาว์นี้ ยิ่งเพิ่มความแดงก่ำบนใบหน้าเธอ ดูแล้วยิ่งมีเสน่ห์และน่าจับใจ
“บอกว่าเป็นชุดสำหรับพนักงานไม่ใช่เหรอคะ? ทำไม?” เซี่ยชีหรั่นสงสัยไม่เข้าใจ
“คุณเซี่ยเป็นคนที่สถานะ จะให้คุณใส่ชุดพนักงานบริษัทหลินซื่อออกไปได้ยังไง? เสื้อผ้าที่ผมให้ลูกน้องไปซื้อให้ สวมแล้วเหมาะสมใช่ไหม?” ดวงตาหลินเจี๋ยไม่เคยละออกจากตัวเซี่ยชีหรั่นเลย
“เหมาะมากค่ะ แค่……” เซี่ยชีหรั่นค่อนข้างอาย มองหลินเจี๋ยหนึ่งครั้ง “รอเสื้อผ้าฉันซักสะอาดก่อน ฉันจะส่งคืนให้คุณค่ะ!”
“ฮ่าๆ” หลินเจี๋ยหัวเราะขึ้นมา รอยยิ้มนิดๆ ของเขามีความรู้สึกร้ายกาจ ดวงตาเรียวยาวมีร่องรอยความอ่อนโยน “คุณจะคืนเสื้อผ้าฉัน? ฉันก็ใส่มันไม่ได้นะ ถือว่าเป็นอีกรางวัลหนึ่งของผมที่ให้คุณก็แล้วกัน ต่อไปต้องมีอีกหลายอย่างที่ต้องปรึกษาคุณ!”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มพูด “ก็ได้ค่ะ งั้นขอบคุณน้ำใจประธานหลินก่อนนะคะ!”
จากนั้น เซี่ยชีหรั่นและหลินเจี๋ยก็คุยกันเกี่ยวกับโครงการปรับปรุงเครื่องประดับ เมื่อจะใกล้เที่ยง หลินเจี๋ยอยากทานอาหารกับเซี่ยชีหรั่น แต่จู่ๆ เซี่ยชีหรั่นนึกถึงแววตาของเย่เชินหลิน เธอปฏิเสธหลินเจี๋ยอย่างสุภาพ
ภายในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของบริษัทหลินซื่อกรุ๊ป
ซือซือก้าวเท้าเบาๆ เดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ในดวงตาเธอมีการแสดงออกถึงชัยชนะ
เลขารีบเดินมาทางนี้ ชนซือซือโดยไม่ได้ตั้งใจ เสื้อผ้าในถุงที่อยู่ในมือกลิ้งหล่นลงมา กระจัดกระจายไปทั่ว
“เดินยังไง? ไม่มีตาเหรอ?” ซือซือมองเลขาด้วยใบหน้าโกรธเคือง
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ” เลขาเอ่ยขอโทษอย่างต่อเนื่อง
ซือซือมองเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้น อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “นี่ไม่ใช่เสื้อผ้าของเซี่ยชีหรั่นเหรอ? ” มุมปากเธอวาดโค้งสมบูรณ์แบบทันที
“ไม่มีอะไรแล้ว อันนี้จะเอาให้คุณเซี่ยใช่ไหม?” ซือซือจัดระเบียบเสื้อผ้า มองเลขา ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น
“ใช่ค่ะ คุณหลิ่ว!” เงยศีรษะขึ้นเห็นหลิ่วซือซือแฟนของประธานหลิน เลขาก็ตอบอย่างอ่อนแรง
“ดีมาก เสื้อผ้าอันนี้เอามาให้ฉันเถอะ!” หลิ่วซือซือแย่งถุงจากมือเลขามา
“นี่……จะได้ยังไงล่ะคะ? ” เลขาขมวดคิ้ว มองหลิ่วซือซือด้วยความลำบากใจ
“ฉันกับคุณเซี่ยเป็นเพื่อนสนิทกัน เพื่อรับประกันว่าเสื้อผ้าจะถึงมือเธอ เธอกล้าไม่ไว้ใจฉันเหรอ?” หลิ่วซือซือมองเลขาที่ยังคงอยู่ในความสงสัย พูดขึ้นอย่างโหดร้าย
“เปล่า……เปล่านะคะ ขอบคุณค่ะ ได้โปรดคืนเสื้อผ้าให้กับคุณเซี่ยด้วยนะคะ!” ดวงตาเลขาเต็มไปด้วยคำอธิษฐาน
“โอเค ไม่มีอะไรแล้ว ที่เหลือให้ฉันจัดการเถอะ! เธอไปทำธุระเธอได้แล้ว!” ซือซือมองเลขาก่อนจะหยิบกล่องขึ้นมาแล้วเดินไปนอกประตู ดวงตาเธอมีร่องรอยความแปลกประหลาด
แต่ชุดกระโปรงที่หลินเจี๋ยเพิ่งซื้อให้เซี่ยชีหรั่นเมื่อครู่นี้พอดีตัวมากจริงๆ ถ้าหากไม่เห็นสถานการณ์ทั้งหมด แม้แต่ตัวเองก็คิดว่าเซี่ยชีหรั่นเคยมีอะไรบางอย่างกับหลินเจี๋ย!
ซือซือคิดถึงตรงนี้ ในใจก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา กำลังจะทิ้งเสื้อผ้าเซี่ยชีหรั่นลงในถังขยะ ในสมองก็เกิดความคิดแปลกใหม่ออกมา อดไม่ได้ที่จะรู้สึกยกย่องความคิดของตัวเอง
เธอชักมือที่ยื่นเข้าไปในถังขยะกลับมา มุมปากยิ้มนิดๆ หลังจากเอาเสื้อผ้าให้ใครสักคนแล้วก็หันตัวกลับไปที่ธุรกิจเครื่องประดับของบริษัทหลินซื่อ
ทันใดนั้นหลินเจี๋ยก็นึกขึ้นได้ว่าหลิ่วซือซือยังอยู่ในห้องรับแขก จึงเดินออกไปจากห้องทำงานไปที่ห้องรับแขก
ผลักประตูออกไปก็เห็นซือซือเอนกายบนโซฟา หรี่ดวงตา ความนุ่มนวลของหน้าอกเธอกระเพื่อมขึ้นลงเพราะการหายใจ ขนตายาวภายใต้ดวงตาที่หรี่เล็กน้อยนั้นสั่นนิดๆ สีแดงทั้งตัวทำให้เธอเหมือนดอกไม้ที่สวยสดงดงาม