สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1147 สาวใช้ตัวแสบ 1051

ตอนที่ 1147 สาวใช้ตัวแสบ 1051
“เย่เชินหลิน คุณปล่อยมือ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว วันนี้ฉันจะพาเนี่ยนโม่ออกมา!” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน ในใจชอกช้ำ
“เพราะสวีเห้าเซิงหรือว่าหลินเจี๋ย? ” เย่เชินหลินกดเซี่ยชีหรั่นเอาไว้
เงียบไป ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมต้องอธิบายอีก?
ในขณะนี้นอกห้องน้ำมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ชีหรั่น เธออยู่ข้างในไหม? ”
มันคือสวีเห้าเซิง!
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินอย่างเงียบๆ
เย่เชินหลินเปิดประตูห้องน้ำ เห็นพนักงานบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นต่างยืนคุยกันอยู่ตรงนั้น
“ชีหรั่น เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ” สวีเห้าเซิงมองเซี่ยชีหรั่น รีบเดินไปข้างหน้า
ขณะที่เย่เชินหลินเดินเฉียดไหล่สวีเห้าเซิง ก็ชนสวีเห้าเซิง
ทันใดนั้นสวีเห้าเซิงก็รู้สึกเจ็บที่ไหล่ เหมือนกระดูกหัก
เย่เชินหลินไม่ได้หันศีรษะกลับไป เดินออกไปนอกบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น
เซี่ยชีหรั่นมองแผ่นหลังเย่เชินหลินที่เดินออกไป ความรู้สึกเสียใจเศร้าโศกเอ่อล้นขึ้นมา
บางทีอาจจะอยู่ตัวคนเดียวในอนาคต บางคนเคยพูดว่า คนที่รักคุณไม่ว่าคุณจะทำอะไร เขาก็จะไม่ทิ้งคุณไป คนที่รักคุณไม่ว่าคนอื่นจะพูดอะไร ก็จะเชื่อใจคุณ ไม่สงสัยในตัวคุณ
แต่เย่เชินหลินไม่เคยเชื่อใจเธอเลย แล้วทำไมต้องปกป้องความรู้สึกที่เปราะบางแบบนี้ด้วย วนเวียนอยู่ท่ามกลางสงสัยและถูกสงสัย
“ชีหรั่น เธอไม่บาดเจ็บใช่ไหม! ” สวีเห้าเซิงนวดไหล่ด้วยมือเดียว มองเซี่ยชีหรั่นแล้วถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่ค่ะ พี่สวี พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?!” เซี่ยชีหรั่นเห็นสีหน้าเจ็บปวดของสวีเห้าเซิง
คนในบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นกระซิบกระซาบ ค่อยๆ แยกย้ายกันออกไป
เซี่ยชีหรั่นนั่งภายในห้องทำงานคนเดียว นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเร็วๆ นี้ ยิ่งตั้งใจที่จะย้ายออกจากคฤหาสน์มากขึ้น
เลิกงาน ก็เป็นเวลาเกือบค่ำแล้ว หลังจากเซี่ยชีหรั่นจัดการเอกสารในมือเสร็จแล้ว ก็ขับรถไปที่คฤหาสน์
หลังจากที่เย่เชินหลินออกมาจากบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น ก็ตรงไปที่บาร์
ภายในบาร์ ก็ยังมีกลุ่มคนส่งเสียงดัง
“คุณชายเย่ คุณไม่ได้มาที่นานมากเลยนะ ฉันคิดว่าคุณลืมเราไปแล้ว! ” เสียงออดอ้อนของผู้หญิงดังเข้ามาในหูของเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินหัวเราะเบาๆ ขอลาฟีทจากบาร์มาสองสามขวด
“คุณชายเย่ คุณยังจำฉันได้ไหม?” เสียงนุ่มนวลละเอียดอ่อนดังเข้าไปในหูเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินเงยศีรษะขึ้นมาก็เห็นใบหน้าบอบบางที่ถูกแต่งด้วยแป้ง แต่เขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับคนตรงหน้าเลย
“ดูเหมือนคุณชายเย่จะขี้ลืมนะ!” ผู้หญิงยิ้มเล็กน้อย ไม่สนใจเลยว่าเย่เชินหลินจะจำเธอได้หรือไม่
เย่เชินหลินรู้สึกเศร้าในใจ เขาแค่จำใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นได้อย่างชัดเจน รวมถึงจำทุกส่วนของร่างกายเธอได้อย่างชัดเจน นอกจากเธอ ผู้หญิงคนอื่นในสายตาเขา ก็จะถูกลืมไปหมด
“คุณชายเย่ มาดื่มเหล้ามา!” ผู้หญิงหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาตรงหน้าริมฝีปากเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินยื่นแขนยาวออกไป โอบหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน
“ที่รัก ดื่มเหล้า ฉันจะจำเธอไม่ได้ได้ยังไง?” เย่เชินหลินยิ้มขมขื่น ดื่มเหล้ารวดเดียวหมดแก้ว
หญิงสาวเห็นว่าเป็นเช่นนี้ ก็เติมเหล้าให้เต็มแก้วทันที
ภายในคฤหาสน์
เนี่ยนโม่เห็นเซี่ยชีหรั่นกำลังเก็บของ หันไปถามเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตางุนงง “แม่ พ่อล่ะครับ? ”
เซี่ยชีหรั่นอึ้งไป ความเจ็บปวดบีบหัวใจ หันไปพูดกับเนี่ยนโม่ว่า “เขาไม่ใช่พ่อของลูก ระยะเวลาทดลองผ่านไปแล้ว!”
“แต่……เขาไม่มีคุณสมบัติเหรอครับ? ผมรู้สึกว่าพ่อ อ่อ ไม่สิ เขาดีกับพวกเรามากนะครับ!” เนี่ยนโม่มองเซี่ยชีหรั่นอย่างสงสัย กะพริบตาปริบๆ
“สิ่งที่แม่พูด ลูกไม่เชื่อเหรอ? แม่คิดว่าเขาไม่มีคุณสมบัติ!” เซี่ยชีหรั่นพูดกับเนี่ยนโม่อย่างเย็นชา
เนี่ยนโม่ไม่เคยเห็นเซี่ยชีหรั่นพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อน เขาไม่เคยตำหนิแม่ตัวเองมาก่อนเลย
“แม่ เราจะไปแล้วใช่ไหม?” เนี่ยนโม่มองเซี่ยชีหรั่น กะพริบตา ถูมือเล็กและถามด้วยความสับสน
“อืม ใช่ เนี่ยนโม่ต้องเป็นเด็กดีนะ” เซี่ยชีหรั่นค่อนข้างรู้สึกผิดในใจ เธอรู้สึกผิดต่อเนี่ยนโม่นิดหน่อย
“ผมจะเป็นเด็กดีครับ แม่” เนี่ยนโม่มองคฤหาสน์หลังนี้ด้วยความว่างเปล่า เขาค่อนข้างคุ้นกับทุกอย่างที่นี่แล้ว เขายืนที่ประตูทางเข้า อำลาดอกไม้ใบหญ้าเหล่านั้นด้วยความไม่เต็มใจ
เซี่ยชีหรั่นเห็นในสายตา ในใจมีความเสียใจที่อธิบายไม่ได้
ด้วยความพยายามไม่นาน เซี่ยชีหรั่นก็เก็บของเรียบร้อยแล้ว ใส่ทุกอย่างไว้ในรถ
พี่เลี้ยงเดินมาข้างหน้า ขมวดคิ้ว มองเนี่ยนโม่ด้วยความเสียดาย “คุณเซี่ย พวกคุณจะไปไหนคะ? ฉันเห็นคุณเตรียมจะย้ายบ้านเหรอคะ? ”
“คุณป้า ต่อไปเราจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว ขอบคุณที่ดูแลเนี่ยนโม่มานานนะคะ” เซี่ยชีหรั่นเผยยิ้มนิดๆ บนใบหน้า มองสิ่งแวดล้อมที่คุ้นเคยรอบๆ และกล่าวอำลาพี่เลี้ยง
“ลาก่อนครับ!” เนี่ยนโม่โบกมือให้กับเธอ
ไฟรถสว่างขึ้น เซี่ยชีหรั่นขับรถมุ่งหน้าไปสู่บ้านเก่าในอดีต
บ้านหลังนั้น แม่ทิ้งไว้ให้หลังจากแต่งงานใหม่ ก่อนที่จะย้ายไปพักที่คฤหาสน์ของเย่เชินหลิน พวกเธออาศัยอยู่ที่นั่น
จากคฤหาสน์ไปสู่บ้านหลังเดิม ต้องผ่านเขตชุมชนโทรมๆ เมื่อเซี่ยชีหรั่นเลี้ยว รถก็ปะทะกับคนสองคน ด้วยไฟของรถ เซี่ยชีหรั่นเห็นใบหน้าเย่เชินหลิน และข้างกายเย่เชินหลินก็มีหญิงสาวรูปร่างน่าหลงใหลแต่งตัวเปิดเผยกำลังพยุงเขาเดินเข้าไปประตูใหญ่เขตชุมชน
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงหัวใจแตกสลายอย่างชัดเจน
“ที่รัก ฉันต้องการคุณ! ” หญิงคนนั้นมองใบหน้าหล่อของเย่เชินหลินด้วยดวงตามัวเมา
เซี่ยชีหรั่นหยุดรถ จอดถนนข้างทาง หันศีรษะไปมองคนสองคนนอกหน้าต่างรถผ่านกระจกรถ
แค่เห็นเย่เชินหลินยื่นมือเข้าไปในหน้าอกอวบอั๋นของหญิงสาว บีบมันอย่างแรง ดวงตาหญิงคนนั้นยิ่งมัวเมา ส่งเสียงแหลมรู้สึกดีเป็นบางครั้ง
เซี่ยชีหรั่นมองเนี่ยนโม่ข้างๆ ที่หลับไปแล้ว หัวใจเจ็บปวดสุดขีด จนกระทั่งเย่เชินหลินถูกผู้หญิงคนนั้นพยุงเข้าไปในเขตชุมชน เซี่ยชีหรั่นถึงได้ขับรถออกไป
เย่เชินหลินดื่มลาฟีทเยอะมากเกินไป มองถนนตรงหน้าที่พลิ้วไหว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองถูกผู้หญิงตรงหน้าพยุงเข้าไปในเขตชุมชนได้อย่างไร
ผู้หญิงหน้าแดงก่ำ ทนไม่ไหวแล้วที่จะดึงเย่เชินหลินเข้าไปยังที่พัก เปิดไฟ เย่เชินหลินถูกพยุงล้มลงบนเตียง
“ชีหรั่น” เย่เชินหลินพึมพำกับตัวเอง มองภาพเบลอตรงหน้า
“คุณชายเย่ ฉันรักคุณมากนะคะ” เสียงหอบทุ้มต่ำออดอ้อน หญิงสาวจูบปากเย่เชินหลิน ริมฝีปากอุ่นร้อนเกี่ยวพันกัน ทั้งร่างกายเย่เชินหลินเต็มไปด้วยความรู้สึกร้อนผ่าว
หญิงสาวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเย่เชินหลินอย่างอดใจไม่ไหว ถอดเสื้อตัวนอกของเขาออก จากนั้นก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงลื่นหล่นลงพื้น
เย่เชินหลินพลิกตัว กดหญิงสาวน่าหลงใหลไว้ใต้ร่าง มองใบหน้าเธอด้วยดวงตาพร่ามัว ทันใดนั้นความพร่ามัวในดวงตาเขาก็จางหายไปมาก แทนที่ด้วยความเย็นชาน่ากลัว เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าชัดๆ แล้ว เย่เชินหลินก็รีบผลักหญิงสาวในอ้อมแขนออก จัดแจงเสื้อผ้าของตัวเอง
หญิงสาวถูกผลักลงบนเตียงอย่างไม่เข้าใจ มีความเสียใจบนใบหน้านิดหน่อย มองไปที่เย่เชินหลินที่กำลังจะจากไป ถามอย่างอ่อนโยน “คุณชายเย่ ฉันทำอะไรผิดเหรอคะ? ”
“ออกไป! ” เย่เชินหลินหยิบเงินสดจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเงิน ทิ้งไว้ตรงหน้าผู้หญิง
สายลมยามค่ำคืนพัดมา เย่เชินหลินก็ยิ่งสร่าง มองไปรอบๆ เห็นสภาพแวดล้อมรอบๆ ชัดเจนแล้ว ก็เดินโซเซออกมา มีเสียงสะอื้นของผู้หญิงอยู่ด้านหลัง
เย่เชินหลินเดินบนถนนที่มืดมิด ไม่มีแสงไฟเลยสักนิด นี่คือสถานที่ห่างไกลที่สุดในเมืองนี้ เขาส่ายศีรษะ สร่างเมามากขึ้นแล้ว เดินโซเซไปที่บาร์ต่อ
ในความมืดมิด มีคนไม่กี่คนโผล่ออกมา เดินตามหลังเย่เชินหลินอย่างเงียบๆ
“พี่ใหญ่ ต้องลงมือเลยใช่ไหม? ”
“ไป ซัดมันให้ตาย! ” คนที่พูดคือชายที่มีแผลเป็น
บางคนพูดพลางวิ่งเข้าหาเย่เชินหลินที่เมา
ดวงตาเย่เชินหลินมีแสงเย็นแวบผ่านมา มุมปากเผยรอยยิ้มนิดๆ หูเขาสั่นเล็กน้อย หันตัวไปก็เห็นคนจำนวนห้าหกคนยืนถือมีดสั้นอยู่ด้านหลังตน
บางคนตกตะลึง เห็นเย่เชินหลินพบตน ความเย็นชาในดวงตาเขาน่ากลัว เห็นเย่เชินหลินเมาอยู่ยังไม่สร่างทั้งหมด ก็หยิบมีสั้นออกมาแล้วพุ่งเข้าไป
เย่เชินหลินหลบด้วยท่า “เท้าทะยานคลื่น” หลายคนพุ่งเข้าไปหาอากาศก็อายจนโกรธและพุ่งไปข้างหน้าต่อ
หลังจากสู้กันก็ได้ยินแค่เสียงมีดสั้นทยอยหล่นลงพื้นดัง “เพล้ง” “เพล้ง” “เพล้ง” เห็นบางคนหนีไปด้วยความทุลักทุเล
หนีไปได้ไม่ไกล หนึ่งในนั้นก็รับโทรศัพท์ “ฮัลโหล เย่เชินหลินวิ่งไปแล้ว!”
“โง่หรือไง เมาจนเป็นแบบนั้น พวกแกยังทำไม่สำเร็จ! ” ปลายสายมีเสียงด่าดังขึ้นมา “แกจะให้ฉันอธิบายกับประธานหลินยังไง? ”
“ขอโทษจริงๆ ครับ เราไม่รู้เลยว่าเย่เชินหลินมันต่อสู้ได้!”
ในขณะนี้ประธานหลินนั่งอยู่ในตึกใหญ่ของบริษัทหลินซื่อกรุ๊ป ร่างทอดยาวด้วยแสงจันทร์สะท้อนท่ามกลางความมืด
“เป็นไงบ้าง? ” เอ่ยถามสั้นๆ และชัดเจน
“ล้มเหลวครับ! ”
“ดูเหมือนเราจะประเมินเขาต่ำไป เมาแล้วยังต้านทานนักฆ่าที่เจ้าเล่ห์ที่สุดในเมืองนี้ได้งั้นเหรอ? ” ประธานหลินขมวดคิ้ว
“แต่ในข้อมูลไม่ได้บอกว่าเขาต่อสู้ได้!” เฉินอานเสียงขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“คนของตระกูลเย่มันมีไหวพริบและระมัดระวังอยู่เสมอ เรื่องที่เย่เชินหลินมันต่อสู้ได้อาจจะไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ” ดวงตาชายชราหลินเต็มไปด้วยความเย็นชา
เย่เชินหลินต่อสู้อย่างดุเดือดเมื่อครู่นี้ก็สร่างขึ้นเยอะ ถ้าเขาไม่ได้ฝึกเทควันโดตั้งแต่เด็ก จะหลบหนีการไล่ล่าของคนพวกนั้นตอนเขาเมาได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นคนไม่กี่คนเหล่านี้เขาเคยได้ยินมาทั้งหมด
เดินไปที่หน้าประตูบาร์ด้วยความมึนเมาสุดท้าย พบว่าแขนมีรอยขีดข่วนนิดหน่อย เลือดสีแดงทิ่มแทงสายตา
เปิดประตูรถ ต้นขาเรียวก้าวเข้าไปในรถ ขับรถไปคฤหาสน์ตลอดทาง
ยกข้อมือขึ้นมา เห็นว่าตอนนี้ตีสองแล้ว อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว บางทีเซี่ยชีหรั่นอาจจะไปแล้วก็ได้ คิดถึงตรงนี้ เย่เชินหลินก็ขับให้เร็วขึ้น รถทั้งคันเหมือนลูกศร