สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1157 สาวใช้ตัวแสบ 1061

ตอนที่ 1157 สาวใช้ตัวแสบ 1061
เซี่ยชีหรั่นอึ้งไป เธอเห็นความอ่อนโยนในดวงตาหลินเจี๋ย หัวใจเต้นระรัวทันที ใบหน้าเย็นชาเหมือนกับเย่เชินหลิน จริง……ถ้าเป็นเย่เชินหลิน……เธอคงตกตะลึงไปแล้ว
“ทำไมเหรอ?” เห็นเซี่ยชีหรั่นอึ้งไปถึงไหนแล้วไม่รู้ ใบหน้าหลินเจี๋ยเต็มไปด้วยความสงสัย
เซี่ยชีหรั่นได้สติกลับมาจากภวังค์ความคิด นั่งในรถ จ้องมองหิมะตกหนักด้านนอกอย่างเหม่อลอย ทำไมจู่ๆ นึกถึงเย่เชินหลิน?
เธอส่ายศีรษะ ความรู้สึกหัวใจแตกสลายแล่นเข้ามา
ผู้ชายโหดเหี้ยมเย็นชาคนนั้น
บูกัตติขับออกไปไกล หลินเจี๋ยมองใบหน้าด้านข้างของเซี่ยชีหรั่น ใบหน้าด้านข้างเธอไม่มีที่ติ
หลินเจี๋ยจ้องใบหน้าด้านข้างของเซี่ยชีหรั่น ทันใดนั้นเขาก็อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป รถกลายเป็นขับช้าลงมาก
ถนนเส้นนี้ค่อนข้างห่างไกล แต่อากาศที่นี่สดชื่นมากเป็นพิเศษ หลินเจี๋ยเหมือนได้กลิ่นอากาศบริสุทธิ์ด้านนอก บนถนนมืดๆ เส้นนี้ บูกัตติคันดำมีรถจากัวร์คันดำตามติดมา เหมือนกับเสือดำเดินในป่าอย่างกะทันหัน ดวงตาคนในรถฉายแววเย็นชา
อย่างเงียบๆ เห็นบูกัตติหายไปจากสายตาตัวเอง รถจากัวร์คันดำก็ค่อยๆ สว่างขึ้นมา เย่เชินหลินเลี้ยงรถอย่างกะทันหัน วิ่งไปที่ไกลๆ
จู่ๆ ในหัวใจเขาเจ็บมาก ความเศร้าที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในหัวใจ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ตัวเองรู้สึกแบบนี้มาก่อน
หิมะปกคลุมไปทั้งเมือง
ประมาณสิบนาทีผ่านไป คฤหาสน์ส่วนตัวของหลินเจี๋ยก็อยู่ตรงหน้า
คฤหาสน์หลังนี้ เต็มไปด้วยความหรูหราในแบบตะวันตก เหมือนปราสาทภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิด ลงมาจากรถ หิมะสีขาวปกคลุมใบหน้าเซี่ยชีหรั่น เกิดความรู้สึกหนาวเย็น
เดินเข้าไปในคฤหาสน์ ในสระว่ายน้ำหน้าคฤหาสน์ เกล็ดหิมะสีขาวละลายในน้ำใสในสระ สระว่ายน้ำสีฟ้าและหิมะสีขาวเสริมซึ่งกันและกัน เป็นภาพที่งดงามมาก
ภายในคฤหาสน์ เป็นการตกแต่งที่เรียบง่าย เข้ากับนิสัยเฉพาะของหลินเจี๋ยอย่างสมน้ำสมเนื้อ โซฟาหนังสะดุดตา ก็เป็นสีขาวงาช้าง เป็นรูปทรงหัวใจ
“คืนนี้คุณอยู่ที่นี่ไปก่อนนะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะมารับคุณ” ตาเรียวยาวของหลินเจี๋ยเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเซี่ยชีหรั่น
“อืม ขอบคุณค่ะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อยให้กับหลินเจี๋ย ใบหน้าเผยความกระอักกระอ่วนออกมานิดหน่อย
“ไม่ต้องเกรงใจ งั้นฉันไปก่อนนะ” หลินเจี๋ยมองเซี่ยชีหรั่น หันตัวโบกมือให้กับเธอ ขาเรียวสองข้างนั่งลงในรถบูกัตติคันดำ แล้วขับออกไปไกล
มองสภาพแวดล้อมที่แปลกตานี้ ดวงตาเซี่ยชีหรั่นก็เต็มไปด้วยความเศร้า เธอเกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในใจ เธอในตอนนี้คิดถึงเนี่ยนโม่นิดหน่อยแล้ว
ในขณะนี้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เสียงไพเราะของจิ่วจิ่วดังขึ้นในโทรศัพท์
“ชีหรั่น ตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
“เนี่ยนโม่ล่ะ? ฉันกำลังจะโทรหาพวกเธอพอดี” เซี่ยชีหรั่นนั่งบนโซฟาสีขาวงาช้าง
“เขาอยู่ข้างๆ ฉัน โวยวายอยากหาแม่” จิ่วจิ่วถอนหายใจ
“แม่ฮะ……” เสียงคุ้นเคยของเนี่ยนโม่ดังขึ้นมาในโทรศัพท์
“เป็นเด็กดีนะลูก ลูกต้องเชื่อฟังน้าจิ่วจิ่วนะ พรุ่งนี้แม่จะไปหาลูก” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างอ่อนโยนกับเนี่ยนโม่ที่อยู่ปลายสาย
“อืม พรุ่งนี้แม่ต้องมาหาผมนะ ผมคิดถึงแม่มาก” เสียงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของเนี่ยนโม่ดังเข้าหูเซี่ยชีหรั่น
“อืม แม่จะต้องกลับไปหาลูกแน่ๆ”
“ชีหรั่น วันนี้คุณอยู่ที่ไหน? ฉันได้ยินว่าบ้านคุณถูกตรวจสอบอายัดไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” จิ่วจิ่วถามเซี่ยชีหรั่นอย่างประหลาดใจ
“ฉัน……ฉันใช้ห้องทำงานไปก่อน พรุ่งนี้รบกวนคุณด้วยนะ บ้านคุณมีที่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นมองคฤหาสน์ของหลินเจี๋ย ถึงที่นี่จะดีมาก แต่ตัวเองไม่อยากทำให้หลินเจี๋ยลำบาก
“ชีหรั่น คนหน้าตาแบบคุณ มีหลายคนที่อยาก……ทำไมคุณดื้อแบบนี้นะ”
“จิ่วจิ่ว คุณพูดอะไรน่ะ? ”
“เอาล่ะๆ รู้ว่าคุณมันใช้ไม่ได้ ถ้าฉันหน้าแบบคุณนะ ไม่รู้ฉันจะได้เงินมามากเท่าไรแล้ว จะแต่งงานกับเหยนชิงเหยียนได้ยังไง! ” จิ่วจิ่วดูเหมือนจะโกรธนิดหน่อย
คุยกันไม่กี่ประโยคก็รู้ จิ่วจิ่ววางสายไปแล้ว และขอให้เซี่ยชีหรั่นดูแลสุขภาพร่างกายให้ดี
คนอย่างจิ่วจิ่ว เซี่ยชีหรั่นก็รู้จักเธอดี เธอมีภูมิหลังไม่ดี หลังจากแต่งงานกับเหยนชิงเหยียน ชีวิตก็ถือว่าโอเค ถึงจิ่วจิ่วจะรักเงินมาก แต่จิ่วจิ่วก็ไม่ได้มองแต่เงินอย่างเดียว หลายปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่เคยทอดทิ้งตนเลย
ค่ำคืนนี้ เซี่ยชีหรั่นค่อนข้างนอนไม่หลับ ในวันปกติ เธอยังสามารถมองเนี่ยนโม่ได้โดยไม่เหงาแบบนี้ แต่ไม่มีเนี่ยนโม่อยู่ด้วย ตอนนี้รู้สึกเหงาเป็นพิเศษ
เย่เชินหลินขับรถจากัวร์คันดำนี้ไปบนถนนกว้างๆ เหมือนเสือดำเดินผ่านป่า สายตามีความเย็นยะเยือก มองไปด้านหน้าอย่างตั้งใจ
ทันใดนั้น ความเย็นยะเยือกในดวงตาเขาก็มืดลง
ผู้หญิงบ้าคนนี้ อย่างที่คิดไว้……ไปที่คฤหาสน์หลินเจี๋ยจริงๆ 
อย่างที่คิดไว้ ที่ตัดสินใจย้ายออกจากคฤหาสน์ตระกูลเย่ครั้งนั้น ก็เพราะหลินเจี๋ย และบริษัทหลินซื่อ เซี่ยชีหรั่นยัยทึ่มนี่ จะรู้บทสรุปของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นได้อย่างไร มีความสัมพันธ์กับตระกูลหลินอย่างไม่สามารถปฏิเสธได้
เขามาหาเธอ เพราะต้องการคืนบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นให้กับเธอ บางที เขาไม่ควรใจอ่อนแบบนี้ ไม่ควรใจดีแบบนี้
ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหิมะ อากาศสดชื่นเป็นพิเศษ เซี่ยชีหรั่นเก็บของง่ายๆ เตรียมไปบริษัท ถึงแม้เมื่อคืนหลินเจี๋ยจะบอกเธอว่าจะมารับเธอตอนเช้า แต่เธอไม่อยากเดินเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกับหลินเจี๋ยในตอนเช้าท่ามกลางสายตาทุกคน
เมื่อเดินออกมาจากคฤหาสน์ ก็เห็นรถจอดที่ประตูทางเข้า แต่มองไม่เห็นว่าคนในรถหน้าตาเป็นอย่างไร
คนในรถเหมือนเห็นเซี่ยชีหรั่นที่อยู่นอกคฤหาสน์แล้ว รถก็เริ่มสตาร์ท จากนั้นก็บีบแตรรถ
“หลินเจี๋ยเหรอ?” 
เซี่ยชีหรั่นประหลาดใจมาก เดิมทีเพราะกลัวว่าหลินเจี๋ยจะมารับตน กลับไม่คิดเลยว่าเขาจะมาถึงหน้าประตูเร็วขนาดนี้
“ชีหรั่น อรุณสวัสดิ์” หลินเจี๋ยขยี้ตาสะลึมสะลือ
“อืม” เซี่ยชีหรั่นค่อนข้างกระอักกระอ่วน
“ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปกินข้าวเช้า” ในดวงตาหลินเจี๋ยส่องสว่าง
“โอเค……”
แผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อ
เซี่ยชีหรั่นและหลินเจี๋ยเดินเข้าไปในแผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อด้วยกัน ดึงดูดผู้สังเกตการณ์ หลายๆ คนเริ่มกระซิบกระซาบ “ผู้อำนวยการเซี่ยทำไมอยู่กับประธานหลิน?”
“เช้าขนาดนี้ มาบริษัทด้วยกันเหรอ? ”
“เมื่อคืนคงไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกนะ?”
“ข่าวนี้เด็ดเกินไปแล้ว”
“สาวสวยโชคดีจัง เธอดูสิ ตอนแรกก็ประธานบริษัทเย่ซื่อ ตอนนี้ก็คุณชายประธานบริษัทหลินซื่อ ยังไงแล้วผู้หญิงในเมืองนี้ก็ต้องการหนึ่งในพวกเขาคนใดคนหนึ่ง แต่คุณชายหลินกลับมาหลังจากแต่งงานในต่างประเทศ ผู้หญิงคนนี้……จึ๊ๆ ……”
ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วบริษัท
บังเอิญพอดี ซือซือสวมชุดขนมิงค์สีดำเดินเข้ามาใกล้แผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อ ผมยาวเป็นลอนลอยอยู่ด้านข้างของใบหน้าเต็มไปด้วยความเซ็กซี่และมีเสน่ห์
“อะแฮ่ม……” ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูง แผนกต้อนรับก็ส่งสัญญาณให้คนอื่นๆ อย่าพูดต่อ
เมื่อซือซือเงยศีรษะขึ้นมา ก็เห็นสีหน้าประหลาดใจของพนักงานแผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดมากว่าแผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อเกิดเรื่องอะไรบางอย่าง
ซือซือก้าวเดินมาที่แผนกต้อนรับอย่างเซ็กซี่ พูดกับคนในแผนกต้อนรับ “ช่วยโทรหาประธานหลินให้ฉันหน่อย”
แผนกต้อนรับมองซือซือแล้วพูดขึ้น “ตอนนี้ประธานหลินมีธุระอยู่ค่ะ ไม่สะดวกรับสาย”
“ฉันเป็นแฟนเขา มาหายากขนาดนั้นเลยเหรอ? ” ซือซือมองแผนกต้อนรับด้วยความประหลาดใจ
“คุณก็รู้ ช่วงนี้บริษัทเรามีผู้อำนวยการคนใหม่เข้ามา ตอนนี้ประธานหลินกำลังหารือเกี่ยวกับแผนการแผนกเครื่องประดับกับผู้อำนวยการเซี่ยอยู่ จึงห้ามให้ใครรบกวน”
ซือซือฟังออกถึงคำประชดประชันของแผนกต้อนรับ เหลือบมองแผนกต้อนรับ ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องทำงานของหลินเจี๋ย เสียงรองเท้าส้นสูงดังขึ้นบนทางเดินยาว
“ชีหรั่น ไม่งั้นคุณก็อยู่ที่นั่นตลอดเลยก็ได้นะ ยังไงก็ไม่มีใครอาศัยที่คฤหาสน์นั้นอยู่แล้ว” เสียงอ่อนโยนของหลินเจี๋ยดังขึ้นมา
ซือซือได้ยินเสียงหลินเจี๋ย ก็ยืนอยู่ตรงที่ลับ แอบมองสองคนในห้องทำงานอย่างเงียบๆ
“เมื่อคืนขอบคุณมากนะคะ ฉันบอกเพื่อนแล้ว ว่าจะไปอยู่กับเธอสักพัก” เซี่ยชีหรั่นยิ้มมองหลินเจี๋ย เธอเห็นความจริงใจในดวงตาหลินเจี๋ย
“ก็ได้ ดูเหมือนคฤหาสน์ของฉันจะไม่มีโชคแล้ว” หลินเจี๋ยยิ้มเล็กน้อย พูดขึ้น “กลางวันไปกินข้าวกันนะ” 
ซือซือมองการแสดงออกบนใบหน้าหลินเจี๋ย ในหัวใจเต็มไปด้วยความโกรธ ไม่แปลกใจที่เมื่อวานหลินเจี๋ยไม่กลับมา ที่แท้ก็ไปอยู่กับเซี่ยชีหรั่นนี่เอง ผู้หญิงคนนี้ ทำไมมีเสน่ห์ขนาดนี้นะ?
เธอมองสำรวจตัวเองจากกระจกไม่หยุด ไม่ว่าจะมองอย่างไร ตัวเองก็ไม่แพ้เซี่ยชีหรั่นเลยสักนิด ตอนนั้นเธอพยายามเข้าใกล้หลินเจี๋ย และใช้ความพยายามอย่างมาก……คิดๆ แล้วความรู้สึกปวดใจก็เกิดขึ้นในหัวใจ
เปิดประตู เสียงอ่อนแรงของซือซือก็ดังขึ้น “เจี๋ย นายอยู่เหรอ ฉันเอาข้าวเช้ามาให้” ซือซือถือโจ๊กในมือ มันคือโจ๊กร้านสวีฝูจี้ที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองนี้
เซี่ยชีหรั่นมองซือซืออย่างกระอักกระอ่วน ผู้หญิงตรงหน้า เป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ บนร่างกายมีความเซ็กซี่อยู่ทุกที่ เธอมองหลินเจี๋ยแล้วยิ้ม และตัวเองก็จำได้ ผู้หญิงคนนี้ก็คือหลิ่วซือซือที่เจอที่บ้านฝู้เฟิ่งหยี
โลกแคบจริงๆ!
หลินเจี๋ยได้ยินมีคนเรียกเขา ก็เงยศีรษะขึ้นหันกลับมา เห็นซือซือยืนอยู่ด้านหลังตน ในมือถือโจ๊กสวีฝูจี้ยืนอยู่ประตูทางเข้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
หลินเจี๋ยขมวดคิ้วเล็กน้อย เดินไปข้างหน้า ผลักซือซือออกไปจากห้องทำงาน พูดขึ้นเรียบๆ “เธอมาได้ยังไง? ฉันกินข้าวเช้าแล้ว พวกนี้เธอเก็บไว้กินเถอะ”
ซือซือได้ยินคำพูดของหลินเจี๋ยก็ระงับความโกรธในหัวใจเอาไว้ มองหลินเจี๋ยแล้วพูดขึ้น “ที่รัก นี่มันโจ๊กที่คุณชอบกินที่สุด ฉันต่อแถวยาวมากในตอนเช้าเพื่อซื้อมันมา”