สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1158 สาวใช้ตัวแสบ 1062

ตอนที่ 1158 สาวใช้ตัวแสบ 1062
ทันใดนั้นหลินเจี๋ยก็ค่อนข้างรู้สึกผิดต่อซือซือ รับโจ๊กของซือซือมา ประคองแก้มของซือซือแล้วพูดขึ้น “เป็นเด็กดีนะ ที่นี่บริษัท เธอเอาของพวกนี้กลับไป คืนนี้ฉันจะไปอยู่ด้วย”
ราวกับเป็นเรื่องน่าขบขัน ในดวงตาซือซือฉายแววความโกรธ ในพริบตาเดียวมันก็กลับกลายเป็นสงบ เธอรู้ดีว่าถ้าตอนนี้เธอถามหลินเจี๋ย จะยิ่งทำให้หลินเจี๋ยรังเกียจ
“โอเค งั้นฉันไปแล้วนะ” ในดวงตาซือซือเผยความไม่อยากออกมา เธอรู้ว่านั่นคือการแสดงออกที่หลินเจี๋ยชอบมากที่สุด ซือซือหันตัวไป ถือโจ๊กแล้วมองเซี่ยชีหรั่น ก่อนจะออกไป
ยัยผู้หญิงบ้านี่
แต่หลินเจี๋ยมีทัศนคติอย่างไรกับตน? เธอเริ่มสงสัยขึ้นมา
เห็นซือซือเดินออกมาจากห้องทำงานของหลินเจี๋ย เพิ่งเดินออกมาจากประตูใหญ่ ก็ได้ยินแผนกต้อนรับพูดขึ้น “ดูสิว่าต่อไปเธอจะกล้าหยิ่งผยองไหม พูดตามตรง ถ้าประธานหลินรักผู้อำนวยการเซี่ย มันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร เลิกกับหลิ่วซือซือคนนี้ได้ก็ยิ่งดี”
“ใช่ ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน”
หลินเจี๋ยมองแผ่นหลังซือซือที่เดินออกไป ในใจก็ตกอยู่ในความรู้สึกผิด เขาค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องตัวเองช้าๆ ปิดประตูห้องทำงาน คิดเยอะมาก
หลับตาสนิท ภาพก่อนหน้านี้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
“แกมันไอ้ลูกไม่รักดี ถ้าแกแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ ก็อย่ามาโทษฉัน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป แกจะไม่มีพ่ออย่างฉันอีก!” เสียงเย็นชาดังขึ้นมาจากอากาศ
“เจี๋ย นายไปเถอะ ฉันไม่อยากทำให้นายลำบากใจ ต่อไปนายจะได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่าฉัน” เสียงอ่อนโยนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ผู้หญิงคนหนึ่งยืนร้องไห้อยู่ในลานคฤหาสน์ตระกูลเย่
“จ้าวหยู่ยี่ ฉันรักเธอ ฉันจะพูดให้พ่อเข้าใจ ให้เขาช่วยให้เราสมหวัง” จับมือจ้าวหยู่ยี่อย่างหวาดผวา
เมฆดำท่ามกลางท้องฟ้า มีเสียงฟ้าร้องอึกทึก สายฟ้าฟาดลงมา ตามด้วยฝนที่เทลงมา จ้าวหยู่ยี่ที่สวมเสื้อเชิ้ตตัวบางเปียกจนเหมือนไก่ตกน้ำแกง
หลินเจี๋ยยืนท่ามกลางสายฝน ทั้งสองคนกอดกันร้องไห้
“หลินเจี๋ย ถ้าแกออกจากบ้านไปวันนี้ แกไม่ต้องกลับมาอีก” เสียงเย็นชาดังออกมาจากในคฤหาสน์
“พ่อ หยู่ยี่มีลูกของผม ผมทิ้งเธอไปแบบนี้ไม่ได้” หลินเจี๋ยมองชายชราตระกูลหลิน เต็มไปด้วยความเศร้า
จ้าวหยู่ยี่ทำหน้าอ้อนวอน ยืนตัวสั่นท่ามกลางสายฝน ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา จ้าวหยู่ยี่ก็เป็นลมในลานคฤหาสน์ตระกูลหลิน
“หมอ เร็วเข้า หมอ” หลินเจี๋ยยืนหวาดผวาท่ามกลางสายฝน ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง แพทย์ส่วนตัวของตระกูลหลินก็รีบมาที่นี่ด้วยการเห็นชอบจากชายชราตระกูลหลิน
เมื่อจ้าวหยู่ยี่ตื่นขึ้นมา ลูกในท้องก็ไม่มีแล้ว เธอมองหลินเจี๋ยที่ยืนข้างๆ ตัวเองด้วยใบหน้าซีดเซียว พูดขึ้น “เจี๋ย ลูกของเราล่ะ?”
“เธอฟังฉันนะ เธอฟังฉันนะหยู่ยี่ ลูกเสียไปแล้ว แต่……แต่เรายังสามารถ……สามารถมีอีกคนได้นะ” หลินเจี๋ยมองใบหน้าเศร้าโศกของจ้าวหยู่ยี่
“ไม่……ลูกของฉัน ลูกของฉันล่ะ?” จ้าวหยู่ยี่ยืนขึ้นอย่างกะทันหัน วิ่งออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลหลิน ยืนร้องไห้ท่ามกลางสายฝนที่รุนแรง
“หยู่ยี่” หลินเจี๋ยวิ่งออกไปแล้ว……
จ้าวหยู่ยี่ในต่อมาไม่สามารถยอมรับความเศร้านี้ได้ เกิดปัญหาทางจิต และตัวเองก็ถูกพ่อส่งไปเรียนที่ต่างประเทศ ต่อมาเมื่อตามหาจ้าวหยู่ยี่ ก็ไม่ได้ข่าวใดๆ ของจ้าวหยู่ยี่เลย
ความรู้สึกเศร้าเกิดขึ้นในหัวใจ
ตอนที่เรียนที่ต่างประเทศ ได้พบกับหลิ่วซือซือ ตั้งแต่เจอเธอครั้งแรก ก็คิดว่าเธอคือจ้าวหยู่ยี่เลยขอจ้าวหยู่ยี่เป็นแฟนตัวเอง ตั้งแต่รู้จักกับจ้าวหยู่ยี่ ก็ไม่เคยมองหาผู้หญิงคนอื่นอีกเลย และตอนนี้ก็ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่หน้ตาเหมือนกับจ้าวหยู่ยี่ตามใจปรารถนาแล้ว
แต่ เซี่ยชีหรั่น จนกระทั่งได้เจอเซี่ยชีหรั่น กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป ถึงแม้หลิ่วซือซือจะหน้าตาคล้ายกับจ้าวหยู่ยี่เป็นพิเศษ แต่เซี่ยชีหรั่นกลับมีความเมตตาเหมือนกับจ้าวหยู่ยี่
ในขณะนี้เซี่ยชีหรั่นนั่งในห้องทำงาน ในหัวมีแต่เงาซือซือ เธอแค่รู้สึกว่าเหมือนเคยเจอแผ่นหลังนี้ที่ไหนมาก่อน มันคล้ายกับส้งหลิงหลิงเหลือเกิน
เกิดสงครามเย็นในจิตใจอย่างช่วยไม่ได้
หลินเจี๋ยหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆ เดินออกมาจากห้องทำงาน เห็นเซี่ยชีหรั่นกำลังนั่งดูแผนการออกแบบใหม่ในห้องทำงาน ใบหน้าเธอจริงจัง ดูน่าสงสารเป็นพิเศษ
ตอนกลางวัน เซี่ยชีหรั่นปฏิเสธคำเชิญของหลินเจี๋ย และทานอาหารกับพนักงานบริษัทหลินซื่อ
“คุณได้ยินหรือเปล่า แผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อของเรามีนักออกแบบอีกคน กลับมาจากประเทศฝรั่งเศสแสนโรแมนติก เป็นลูกครึ่งด้วย ได้ยินว่าหล่อมาก”
“ดูความบ้าผู้ชายของคุณสิ นักออกแบบสุดหล่อคงไม่ชอบคุณหรอก”
“ถึงจะไม่ชอบฉัน แต่ได้ทำงานกับผู้ชายหล่อแบบนี้ คุณไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่มีความสุขมากเหรอ? ”
เซี่ยชีหรั่นทานอาหารกลางวันเงียบๆ เธอเพิ่งทำงานที่แผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อ รู้จักคนไม่มาก
“เฮ้”
ได้ยินว่ามีคนทักทาย เซี่ยชีหรั่นก็เงยศีรษะขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น
“สวัสดีครับ”
บนใบหน้าหล่อเหลานี้ มีดวงตากลมโตฉายแววความโรแมนติกแบบฝรั่งเศส
“ผมชื่อ Jones เป็นนักออกแบบที่มาใหม่ ยินดีที่ได้รู้จักคุณ สาวจีนคนสวย”
เซี่ยชีหรั่นประหลาดใจมากกับความตรงไปตรงมาของ Jones ผู้ชายคนนี้ จริงๆ เลย……แก้มเธอแดงระเรื่อขึ้นมา
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อเซี่ยชีหรั่น เป็นผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบของที่นี่”
“ว้าว คุณคือผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบของที่นี่เหรอ? ได้ยินมาตั้งนานแล้วว่าผู้อำนวยการออกแบบของที่นี่ไม่เพียงแต่หน้าตาสวย แต่ยังมีความคิดสร้างสรรค์และรอบคอบในการออกแบบเครื่องประดับมากด้วย”
ใบหน้า Jones เป็นประกายผิดปกติ
“ฮ่าๆ ” เซี่ยชีหรั่นหัวเราะเบาๆ ให้กับเขาอย่างอ่อนโยน
“ดวงตาคุณมีเสน่ห์จริงๆ ” Jones มองเซี่ยชีหรั่นอย่างเหม่อลอย
หัวใจเซี่ยชีหรั่นเต้นระรัว ผู้ชายคนนี้ตรงไปตรงมาเกินไป ทำให้รับไม่ไหวนิดหน่อย
ภายในห้องอาหารในตอนนี้ สายตาคนส่วนใหญ่จับจ้องไปที่เซี่ยชีหรั่นและ Jones สองคนนี้
“ดูเร็ว ดูเร็ว นักออกแบบคนใหม่กำลังชวนผู้อำนวยการเซี่ยคุย”
“เขาเสร็จแน่ๆ ผู้อำนวยการเซี่ยเป็นคนที่ประธานหลินชื่นชม”
เกิดเสียงกระซิบกระซาบอีกครั้ง
หลังจากซือซือกลับไปแล้ว จิตใจก็เต็มไปด้วยความโกรธ และโทรหาเหยนชิงเหยียน
“เรื่องของเนี่ยนโม่ว่ายังไงบ้าง?” เสียงเย็นชาดังขึ้น
“พี่ส้งหลิงหลิง คุณต้องรู้นะ จิ่วจิ่วดูเลเนี่ยนโม่มาตลอด ถึงฉันจะเป็นสามีของจิ่วจิ่ว แต่จิ่วจิ่วดูชอบเด็กคนนี้มาก ตัวติดกับเธอทั้งแต่เช้าจรดเย็น”
“นายพูดมาสิ นายต้องการอะไร? อย่าพูดไร้สาระ” ส้งหลิงหลิงรู้จักเหยนชิงเหยียนมากเกินไป
เหยนชิงเหยียนเงียบหนึ่งนาทีแล้วพูดขึ้น “พี่รู้จักฉันดีจริงๆ แต่ เรื่องที่ฉันให้พี่ไปจัดการล่ะ?”
ใบหน้าส้งหลิงหลิงเต็มไปด้วยความโกรธ อากาศทั้งห้องพลันกลายเป็นค่อนข้างหดหู่ “เหยนชิงเหยียน สิ่งที่ส้งหลิงหลิงคนอย่างฉันเคยพูด ไม่เคยรักษาคำพูดตอนไหน? แค่นายทำให้สำเร็จ นายก็ไม่ขาดผลประโยชน์ของนายหรอก”
เหมือนกับคำสั่ง
เหยนชิงเหยียนฟังออกถึงความโกรธในน้ำเสียงส้งหลิงหลิง มองส้งหลิงหลิงแล้วพูดขึ้น “ไม่ใช่ฉันไม่ช่วยนะ แต่ต้องหากำลังคนนิดหน่อย พี่ก็รู้ คนในสังคมตอนนี้ ก็เป็นคนที่เห็นแก่เงินทั้งนั้น ใครจะร่วมงานกับคนที่ไม่มีเงินล่ะ? แน่นอนฉันรู้ว่าสิ่งที่พี่ส้งหลิงหลิงมีก็คือเงิน”
ส้งหลิงหลิงหรี่ตา พูดกับเหยนชิงเหยียนที่อยู่ปลายสาย “ว่ามาสิ ต้องการเท่าไร?”
ใบหน้าเหยนชิงเหยียนสุขใจขึ้นมาทันที ยิ้มแล้วพูดขึ้น “พี่ส้งหลิงหลิงเจ๋งมากเลย ฉันชอบ”
“อย่ามาประจบฉัน รีบๆ พูดมา ต้องการเท่าไร? ” ในดวงตาส้งหลิงหลิงมีร่องรอยความโกรธ เล็บสีแดงเลือดบนนิ้วเรียวของเธอเปล่งแสงเจิดจ้าเหมือนเลือด น่ากลัวต่อสายตาจริงๆ
“ห้าแสน” เหยนชิงเหยียนกัดริมฝีปากแน่น ในดวงตามีร่องรอยความยินดี
“ได้ ให้นายห้าแสน นายเตรียมจะทำอะไรต่อไป? ” ส้งหลิงหลิงไม่สนใจเงินเหล่านี้เลย เธอสนใจแค่ความคุ้มค่าของเงินเหล่านี้เท่านั้น
“เรื่องต่อไป ก็ให้เป็นหน้าที่ฉัน ฉันจะทำมันโดยไม่ให้มีใครรู้อย่างแน่นอน” ในดวงตาของเหยนชิงเหยียนมีความแปลกประหลาดนิดหน่อย
“โอเค ฉันเชื่อใจนาย” ซือซือยิ้มเล็กน้อย ในดวงตาฉายแววความคาดหวัง
ตอนกลางคืน ซือซือนั่งโซฟา ไวน์แดงในมือเธอเปล่งประกาย ขาเรียวสองข้างของเธอนั่งไขว่ห้าง นึกถึงเรื่องในอดีตก็รู้สึกมันคือฝันร้าย ความเจ็บปวดในการสูญเสียลูกเป็นเรื่องที่ตนอยากจะลืมอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นจะต้องคืนความเจ็บปวดนี้ให้เซี่ยชีหรั่นเป็นสิบเท่าร้อยเท่า
เมื่อคิดถึงตรงนี้ มุมปากเธอก็ปรากฏรอยยิ้มนิดหน่อย นอกจากนี้ยังมีไวน์แดงที่ยังดื่มไม่หมดเอ่อล้นออกมา มันยิ่งดูประหลาดภายใต้แสงไฟ
จู่ๆ ประตูก็ดังขึ้น เมื่อเงยศีรษะขึ้นมา ก็เห็นหลินเจี๋ยยืนอยู่ตรงหน้าตน เธอเลิกยิ้มแปลกๆ ที่มุมปากทันที แทนที่ด้วยความอ่อนโยน
“ที่รัก นายกลับมาแล้วเหรอ? ”
หลินเจี๋ยหันสายตากลับมา เห็นดวงตาอ่อนโยนของซือซือที่มีความจริงใจอันอธิบายไม่ได้
“เป็นอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ? ” หลินเจี๋ยมองแววตาซือซืออย่างประหลาดใจ
“เปล่า ก็แค่คิดถึงนายไปหน่อย” ซือซือเบ้ปาก ใบหน้าน่ารักทำให้หลินเจี๋ยไม่สามารถปฏิเสธได้ เธอมักกระตุ้นความต้องการของคนได้อย่างง่ายดาย
“ฉันก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ” หลินเจี๋ยมองดวงตามีเสน่ห์ของซือซือ จูบปากแดงของเธอ มันหวานนิดๆ มันคือความหอมกลมกล่อมของไวน์
ทั้งสองคนพัวพันกัน ทั้งห้องเต็มไปด้วยอารมณ์ละมุนละไม
ตึกระฟ้าบริษัทเย่ซื่อ
แม้ว่าตอนนี้จะมืดแล้ว เย่เชินหลินก็ไม่ได้พักผ่อน มองไปที่ไฟนีออนของเมืองนี้ มีร่องรอยความเสียใจในดวงตาที่พร่ามัวของเขา ถ้าด้วยวิธีนี้ เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถยอมรับตัวเองได้ ครอบครองเธออย่างสมบูรณ์ เธอไม่เต็มใจที่จะมีความคลุมเครือกับชายอื่นเหรอ?