สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1178 สาวใช้ตัวแสบ 1082

ตอนที่ 1178 สาวใช้ตัวแสบ 1082
จางเฟิงอี้มองตามเซี่ยชีหรั่นออกไป สายตาหันไปมองตึกสูง บนนั้นเหมือนมีร่างคนยืนอยู่ตลอดเวลา และหายไปพร้อมกับการจากไปของเซี่ยชีหรั่น
กลับถึงบ้าน เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาว เก็บของเล่นของเนี่ยนโม่เสร็จแล้ว หยิบกระดานวาดรูปขึ้นมาเริ่มวาดลวกๆ เมื่อเวลาผ่านไปทีละนิด เสียงกรีดแหลมนอกประตูทำให้เซี่ยชีหรั่นตกใจ
ลุกขึ้นมองที่ตาแมว นอกประตูเหมือนไม่มีคน หันตัวกลับไปที่โซฟา พอหยิบกระดานวาดรูปขึ้นมา เสียงกระแทกประตูสุดสยองก็ดังขึ้นอย่างเป็นแบบแผนอีกครั้ง
เซี่ยชีหรั่นหยิบไม้เบสบอลหลังประตูแล้วบิดลูกบิดเบาๆ เพื่อเปิดประตู มองดูรอบๆ อย่างเงียบๆ นึกถึงที่บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นถูกหมึกดำสาด เซี่ยชีหรั่นก็รีบปิดประตูแล้วล็อกมันอย่างดี 
บ้านที่ว่างเปล่าทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างสั่นๆ และโทรหาสวีเห้าเซิง “พี่สวี เนี่ยนโม่อยู่กับพี่หรือเปล่า?”
“กำลังอยากคุยกับเธอเรื่องนี้พอดี เนี่ยนโม่ถูกเย่เชินหลินรับไปแล้ว” สวีเห้าเซิงพูดขึ้นอย่างอายๆ ในใจก็ขมขื่น ถ้าเขากับเซี่ยชีหรั่นแต่งงานกันแล้ว ตอนนี้จะมีความสุขแค่ไหน
เซี่ยชีหรั่นไม่มีอารมณ์จะพูดต่อ รีบวางสายและใช้นิ้วกดเลขหมายที่คุ้นเคยทันที “เนี่ยนโม่อยู่กับคุณหรือเปล่า”
“คุณเล่นเกมซ่อนหากับฉันต่อไปได้นะ” เย่เชินหลินทรุดตัวนั่งเก้าอี้โซฟาอย่างเกียจคร้าน กำลังทำท่าให้เนี่ยนโม่ที่กำลังเล่นอยู่ให้เงียบ
“เย่เชินหลิน คุณจะพอได้หรือยัง!” เสียงคำรามสั่นสะท้านของเซี่ยชีหรั่นทำให้เย่เชินหลินตื่นตัว ลุกขึ้นยืนตรง น้ำเสียงกลายเป็นจริงจัง “เซี่ยชีหรั่น บอกฉันมาว่าคุณอยู่ไหน”
เซี่ยชีหรั่นเม้มปากไม่พูด วินาทีต่อมาก็วางสายโทรศัพท์อย่างว่องไว เสียงเคาะประตูด้านนอกหายไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าผ่อนคลาย ปิดประตูและหน้าต่างในบ้านให้แน่น นอนขดตัวบนโซฟาแล้วจ้องไปที่ประตูใหญ่
เย่เชินหลินไม่รู้ว่าตัวเองแล่นบนถนนเส้นสีเหลืองกี่ครั้งแล้ว เขาสงสัยมานานแล้วว่าครั้งนี้เป็นการพุ่งเป้าไปที่เซี่ยชีหรั่นจริงๆ นึกถึงผู้หญิงที่อยู่ในห้องกำลังหวาดกลัว ดัชนีน้ำมันบนกระทะยังคงทะยานขึ้น
เซี่ยชีหรั่นตกใจเมื่อได้ยินเสียงกริ่งประตู กระเด้งเหมือนลูกแมว พอเดินมาที่ตาแมว นอกประตูก็คือใบหน้าอันคุ้นเคย
ค่อยๆ บิดลูกบิดเปิดประตูแล้วพุ่งเข้าสู่อ้อมกอดชายหนุ่ม เย่เชินหลินโอบกอดร่างบางของเซี่ยชีหรั่นอย่างดุเดือด งับหูอีกฝ่ายเป็นการลงโทษ
บนเตียงใหญ่ เซี่ยชีหรั่นนอนหลับอย่างสงบ เย่เชินหลินควบคุมคอมพิวเตอร์จากระยะไกลคุยกับจางเฟิงอี้หญิงสาวที่อยู่ข้างๆ พลิกตัวมา เย่เชินหลินโน้มตัวไปจูบอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน ไม่เห็นดวงตาขรึมที่หันหลังลืมตาให้ตน
เซี่ยชีหรั่นสงบสติอารมณ์ในอ้อมกอดชายหนุ่ม ขยับตัวเล็กน้อย จับแขนเย่เชินหลินออกอย่างเงียบๆ แอบลงจากเตียง จากนั้นในวินาทีต่อมาบริเวณเอวก็ถูกโอบกอดแน่นและลากกลับลงมาบนเตียง
ความร้อนแผดเผาของเย่เชินหลินปะทะต้นขาเซี่ยชีหรั่น ดวงตาชัดเจน “ทำไม พอนอนหลับแล้วก็อดใจหนีไม่ได้?”
คำพูดเย็นยะเยือกทำให้เซี่ยชีหรั่นอึ้งไปชั่วขณะ กัดฟันอยากจะหลุดออกจากการจองจำ หน้าอกแผดเผาที่แนบอยู่ทำให้ร่างกายเธอแข็งทื่อทันที
“เพราะฉันเอ็นดูคุณมากไป คุณเลยกล้าหนีซ้ำแล้วซ้ำเล่าใช่ไหม หืม? ชีหรั่น?” มือใหญ่แห้งกร้านยื่นเข้าไปในชุดนอนเซี่ยชีหรั่น นวดมันอย่างอิสระและเอาแต่ใจ
“เย่เชินหลิน คุณอย่าทำแบบนี้ ฉันไม่ใช่ข้าราชบริพารของใคร” กัดปากระงับเสียงครางที่จะหลุดออกไป เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นอย่างดื้อรั้น
เย่เชินหลินหยุดการกระทำจริงๆ นิ้วเรียวทรงพลังบีบคางขาวเซี่ยชีหรั่นให้หันมาทางตนอย่างรุนแรง ก้มลงมองผู้หญิงคนนี้ที่ไม่อยากเกี่ยวข้องกับตน
“เซี่ยชีหรั่น ชีวิตนี้คุณต้องเกี่ยวพันกับคนที่ชื่อเย่เชินหลิน ตลอดชีวิต” มองใบหน้าเปื้อนเลือดของอีกฝ่ายอย่างโหดเหี้ยม เย่เชินหลินจูบปากดื้อรั้นของเธอเบาๆ
เซี่ยชีหรั่นต้องยอมรับว่าร่างกายตนเข้ากับเย่เชินหลินได้ดี เมื่ออีกฝ่ายต้องการเข้ามา จู่ๆ ก็ผลักเย่เชินหลินออกอย่างมีสติ
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชา เกี่ยวนิ้วเล็กน้อย เต็มไปด้วยคำเตือนมากพอที่จะทำให้ผู้หญิงใจเต้นภายใต้ความเฉื่อยชา
“คืนนั้นคุณได้…?” เซี่ยชีหรั่นตัวสั่นอยากถามว่าคนที่ปาร์ตี้ค็อกเทลงานออกแบบในคืนนั้นใช่เขาไหม คำพูดวนไปมาก็ยังไม่พูดออกไป
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว ลุกขึ้นนำคำพูดลังเลของเซี่ยชีหรั่นเข้าปากไป อย่างดุเดือด หลังจากผ่านความปรารถนาแล้ว เย่เชินหลินก็สวมเสื้อผ้าออกไปข้างนอก เซี่ยชีหรั่นหยุดเขาโดยไม่สนร่างกายที่เจ็บปวด
“เย่เชินหลิน คืนเนี่ยนโม่มาให้ฉัน”
“ถ้าต้องการเนี่ยนโม่ก็ย้ายมาอยู่กับฉัน” เย่เชินหลินยิ้มเล็กน้อย แล้วเดินจากไป
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้เจอเนี่ยนโม่มาหลายวันแล้ว Kitty มองใบหน้าซีดเซียวของเซี่ยชีหรั่นด้วยความเป็นห่วง ลังเลไม่รู้ว่าควรเล่าเรื่องนั้นไหม
เซี่ยชีหรั่นรวบรวมสติยิ้มแล้วพูดกับ Kitty “มีเรื่องอะไร ไม่ต้องลังเล”
Kitty มองใบหน้าเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “วันนั้นที่บริษัทโดนหมึกสาดจริงๆ แล้วเพื่อนฉันผ่านมาพอดี รู้สึกว่าคนคนนั้นค่อนข้างเหมือนบอดี้การ์ดคนหนึ่งที่อยู่กับประธานเย่เลยค่ะ”
“Kitty เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังพูดอะไร? สิ่งที่เธอพูดตอนนี้เธอต้องรับผิดชอบตามกฎหมาย” เซี่ยชีหรั่นระงับความกังวลในใจ เสียงที่ค่อนข้างดุขัดคำพูดของ Kitty
Kitty หดศีรษะ ตัวเองก็ไม่แน่ใจขึ้นมาเช่นกัน “อาจจะ ฉันอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ค่ะ”
หลังจาก Kitty เดินไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็หดตัวในโซฟา อารมณ์เสียอย่างมาก โทรหาหลินเจี๋ยด้วยความตื่นตระหนก
“ชีหรั่น เธอยังสบายดีใช่ไหม?” หลินเจี๋ยรู้ผ่านความสัมพันธ์ของตัวเองว่ามีคนแอบทำลายบริษัทเซี่ยชีหรั่น มีเย่เชินหลินอยู่เขาไม่กังวลเกี่ยวกับฆาตกร แต่ก็กังวลว่าเซี่ยชีหรั่นจะเสียใจรู้สึกแย่ และกังวลว่าการบังคับนั้นเจตนาหรือเปล่า
เซี่ยชีหรั่นฉีกยิ้มขมขื่นออกมา “ฉันสบายดีค่ะ ฉันสบายดีจริงๆ”
น้ำเสียงเซี่ยชีหรั่นทำให้หลินเจี๋ยสงสัย ถามขึ้นโดยไม่คิดอะไร “มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเธอกับเย่เชินหลินหรือเปล่า? อยากให้ฉันนัดเขามาคุยหน่อยไหม? ช่วงนี้สังเกตเห็นคนแปลกๆ เดินตามหรือเปล่า?”
สามคำนี้เป็นคำที่เซี่ยชีหรั่นไม่อยากได้ยินมากที่สุดในตอนนี้ เกือบขัดคำพูดหลินเจี๋ยโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว “หลินเจี๋ย ช่วงนี้ไม่มีใครตามฉันมาค่ะ แล้วมันไม่เกี่ยวข้องกับเขา”
ซือซือเห็นหลินเจี๋ยขมวดคิ้ววางสายไป เล็บแดงหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วเขย่า “ที่คุณบอกว่าครั้งนี้บริษัทเซี่ยชีหรั่นถูกทำลายคือเย่เชินหลินทำหรือเปล่า”
“คุณรู้ดีที่สุดว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร” คำพูดซือซือทำให้หัวใจหลินเจี๋ยหนาวเย็น
น้ำใสในดวงตาซือซือเคลื่อนไหว แววตาไม่แน่ใจของหลินเจี๋ยทำให้ในใจซือซือแอบยิ้ม “บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นเป็นธุรกิจที่เซี่ยชีหรั่นสร้างขึ้นเอง ถ้าเย่เชินหลินอยากให้เซี่ยชีหรั่นกลับไปอยู่กับตัวเองจริงๆ มันก็เป็นวิธีที่ทำลายจิตใจเซี่ยชีหรั่นได้ผลที่สุด”
หลินเจี๋ยหรี่ตามองซือซือ คลายใบหน้ายิ้ม พูดขึ้นอย่างคาดเดาไม่ถูก “ดูเหมือนคุณจะรู้มากเลยนะที่รัก”
ซือซือปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ “ทุกคนรู้ว่าผู้หญิงของเย่เชินหลินล้วนอยากเข้าใจเย่เชินหลิน ผู้หญิงที่อยากเข้าใจเย่เชินหลินก็ต้องยิ่งอยากเข้าใจเซี่ยชีหรั่น ผู้หญิงที่ทำให้เย่เชินหลินเก็บไว้ในใจนานหลายปี แน่นอนว่า ที่รัก คนที่ฉันรักมากที่สุดก็คือคุณ”
“ถ้าอยากช่วยเซี่ยชีหรั่นออกมาจากเย่เชินหลิน เรื่องในครั้งนี้ก็เป็นโอกาสที่ดีมาก” ซือซือล่อหลินเจี๋ยไปยังเหยื่ออย่างช้าๆ และเป็นระบบ
หลินเจี๋ยเลิกคิ้วมองซือซือที่จู่ๆ ก็เดินเข้ามาแนบอกตน มือเล็กปลดเนกไทออก เหลือบมองหลินเจี๋ยพร้อมถือถุงยางในมือ
หัวใจหลินเจี๋ยขยับ พูดขึ้นติดตลก “ดูเหมือนคุณไม่อยากมีลูกกับฉัน” ซือซืออึ้งไป หัวเราะคิกคักขึ้นมา ทิ้งถุงยางไป แล้วมองหลินเจี๋ยอย่างน่ารัก “ไม่ใช้ซะหน่อย ฉันอยากมีลูกกับคุณ ในฝันก็อยาก”
หลินเจี๋ยลุกขึ้นอย่างปฏิเสธไม่ได้ ร่างกายส่วนล่างมีปฏิกิริยาแล้ว แต่ในหัวสมองกลับนึกถึงเซี่ยชีหรั่น รีบวิ่งผ่านซือซือไป หลินเจี๋ยไปห้องน้ำคนเดียวเป็นเวลานานมาก
ในห้องคนไข้ จิ่วจิ่วดูการเลี้ยงดูเด็กอย่างมีความสุข เธอรู้สึกเซอร์ไพรส์มากที่ตั้งครรภ์อีกครั้ง และมีความระมัดระวังมากขึ้นด้วย คุณหมอนอกห้องคนไข้ชี้แจงรายงานให้เหยนชิงเหยียนฟังอย่างเข้มงวด “พิจารณาเบื้องต้นแล้วว่าเป็นยาพิษเรื้อรัง ปริมาณยาไม่มาก ดังนั้นจึงทำให้สูญเสียเสียงในระยะสั้นเท่านั้น จะพูดได้เมื่อไรนั้นยังไม่แน่นอน”
เหยนชิงเหยียนฟังด้วยความอึ้ง เธอรู้ว่าปริมาณยาเหล่านั้นเพียงพอที่จะฆ่าเด็กได้ และเพราะซือซือกลัวว่าคนอื่นจะรู้ส่วนผสมของยาจึงลงมืออย่างไม่เต็มที่ จึงช่วยชีวิตจิ่วจิ่วไว้ได้
เมื่อเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นในห้อง เหยนชิงเหยียนก็รีบกลับไปที่ห้อง จิ่วจิ่วชี้ไปที่หมายเลขโทรศัพท์หนึ่งที่ไม่คุ้นเคยและถามขึ้นด้วยแววตาสงสัย
ปลอบโยนจิ่วจิ่ว แสร้งทำเป็นรับโดยไม่สนใจ น้ำเสียงเหยนชิงเหยียนมีความรำคาญ “มีอะไรอีก?”
“ได้ยินว่าจิ่วจิ่วท้องแล้ว ยินดีด้วยนะ” เสียงหวานของซือซือดังขึ้น เหมือนแตรของปีศาจ
ดิ้นรนเพื่อยุติการทำงานทั้งวัน เซี่ยชีหรั่นเป็นคนสุดท้ายที่ออกจากห้องทำงาน เงยศีรษะขึ้นมองห้องทำงานชั้นบนสักชั้นที่ดวงไฟยังสว่างอยู่ มีร่างหนึ่งแวบผ่านมาจากไม่ไกล
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแปลกใจ แอบตามหลังผู้ชายที่ใส่หมวก ผู้ชายคนนั้นถือของบางอย่างเดินอย่างรีบเร่ง หยุดฝีเท้าลงเมื่อมาถึงประตูทางเข้าร้านเรื่องประดับแฟชั่นบริษัทของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นอยากจะตะโกนออกไปโดยไม่รู้ตัว ฝ่ามือใหญ่แห้งกร้านก็ปิดปากเธอแล้วลากไปในที่มืด
“ชีหรั่น ฉันเอง” หลินเจี๋ยกดเซี่ยชีหรั่นไว้และกระซิบเสียงเบา ขณะที่มองในที่มืด พบว่าคนชุดดำไม่สังเกตเห็นก็ถอนหายใจยาว
คนชุดดำหยิบขวดสองขวดออกมาจากกระเป๋าและเทของเหลวสีแดงที่ประตูบริษัท หลินเจี๋ยพุ่งออกไปทันที ผู้ชายคนนั้นเหมือนจะรู้ตัวจึงทิ้งขวดและพุ่งออกไปนอกหน้าต่าง กระจกข่วนแขนผู้ชายคนนั้น ทิ้งกอดเลือดไว้
“เย่เชินหลิน?” หลินเจี๋ยหยิบคีย์การ์ดที่ทิ้งไว้บนพื้นขึ้นมา ใบหน้าที่เป็นของเย่เชินหลินบนคีย์การ์ดนั้นชัดเจน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาเย่เชินหลินเพื่อขอความช่วยเหลือ เซี่ยชีหรั่นจับแขนหลินเจี๋ยไว้แล้วส่ายศีรษะ
ภายในห้องส่วนตัว เหยนชิงเหยียนกลั้นเจ็บพันแผลแล้วตะโกนใส่โทรศัพท์ “เธอคิดว่าหลินเจี๋ยมันโง่มากที่จะถูกหลอกด้วยกลอุบายนี้เหรอ?”