สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1179 สาวใช้ตัวแสบ 1083

ตอนที่ 1179 สาวใช้ตัวแสบ 1083
“เรื่องอื่นก็คงไม่ แต่ถ้าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเซี่ยชีหรั่น เขาจะเป็นผู้ชายที่โง่ที่สุดในโลก” ซือซือวางสายไปอย่างเย็นชา เซี่ยชีหรั่น ฉันก็แค่อยากเห็นเธอเดือดร้อน
“แม่ เมื่อไรแม่จะมาหาผม” เสียงนุ่มนิ่มของเนี่ยนโม่ในโทรศัพท์ทำให้เซี่ยชีหรั่นควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ไม่กี่วันผ่านไป เธอไม่คิดจริงๆ ว่าเย่เชินหลินจะใจร้ายไม่ให้เธอไปหาเนี่ยนโม่
“ชีหรั่น มาหาฉันสิ” ลำโพงโทรศัพท์ถูกเปิด เสียงทุ้มต่ำของเย่เชินหลินดังขึ้น
เซี่ยชีหรั่นวางสายอย่างดุเดือด ความกังวลและความกลัวในใจค่อยๆ เพิ่มขึ้น เสียงสัญญาณทำให้สีหน้าเย่เชินหลินแย่ลงเรื่อยๆ โรลส์-รอยซ์ โฮลดิงส์สีมืดจอดลงเงียบๆ ใต้ตึกเซี่ยชีหรั่น แค่เธอก้มศีรษะลงมาก็จะเห็น
“ทำไมพ่อไม่ให้ผมคุยกับแม่?” เนี่ยนโม่พูดเสียงดัง ดวงตาดำขาวที่แยกกันอย่างชัดเจนมองเย่เชินหลิน เย่เชินหลินลูบศีรษะเนี่ยนโม่แล้วพูดขึ้น “เดี๋ยวก็ได้เจอแล้ว”
หลังจากทรมานโดยฝันร้ายทั้งคืน เซี่ยชีหรั่นก็มองเอกสารอย่างหงอยเหงา มีเสียงเคาะประตูรัวๆ ที่ประตูทางเข้า Kitty รีบวิ่งเข้ามาพร้อมโทรศัพท์ “ประธานเซี่ย มองไม่ผิดค่ะ เพื่อนฉันถ่ายภาพในคืนนั้น”
เซี่ยชีหรั่นรับรูปมา ผู้ชายในรูปสวมหมวก เขาดูเหมือนคนที่ฉันเห็นในคืนนั้นมาก
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม จริงๆ แล้วประธานเย่ก็หวังดีกับคุณมาก” Kitty บ่นพึมพำ รู้สึกค่อนข้างเสียใจที่พูดเรื่องพวกนั้นกับเซี่ยชีหรั่น
“เธอไปทำธุระก่อนเถอะ ขอบคุณที่เป็นห่วง” เซี่ยชีหรั่นฝืนยิ้มปลอบ Kitty ที่ไม่สบายใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาจางเฟิงอี้
“ในคืนสัปดาห์ก่อน คุณได้ออกไปแถวๆ บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นหรือเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นถามตรงๆ
จางเฟิงอี้ตอบสนองอย่างรวดเร็วว่าเซี่ยชีหรั่นหมายถึงเรื่องทำลายบริษัทบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นเมื่อสัปดาห์ก่อน
จางเฟิงอี้นึกถึงเย่เชินหลินที่ไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นเกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้อยู่ตลอดเวลา จึงปฏิเสธไปด้วยจิตใต้สำนึก “เปล่าครับ คืนนั้นประธานเย่คุยธุรกิจอยู่ ผมรออยู่ข้างๆ”
วางสายไป จางเฟิงอี้ก็คิด โทรหาเย่เชินหลินดีกว่า เย่เชินหลินที่อยู่ในสายก็เงียบไปนานก่อนจะตอบกลับมาแค่ “อืม” แล้ววางสายไป
เวลาคงที่ในตอนกลางคืน โทรศัพท์เซี่ยชีหรั่นดังขึ้นตรงเวลา เสียงหน่อมแน้มของเย่เนี่ยนโม่พูดขึ้นอย่างออดอ้อน “แม่ วันนี้เนี่ยนโม่วาดรูปหนึ่ง ในรูปมีพ่อ แม่ แต่แม่ไม่ได้มาหาเนี่ยนโม่นานมากแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นปิดปาก กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ พลังของเธอแตกสลายเพราะเสียงของเย่เนี่ยนโม่ “เนี่ยนโม่เป็นเด็กดีนะลูก เดี๋ยวแม่มา เดี๋ยวแม่มาหาตอนนี้เลย”
บ้านพักที่คุ้นเคย พ่อบ้านต้อนรับเซี่ยชีหรั่นเข้าห้องโถงอย่างเคารพ เนี่ยนโม่รีบวิ่งมาหาอย่างมีความสุข เย่เชินหลินเดินตามสบายๆ อยู่ด้านหลัง
“แม่ พ่อบอกว่าแม่ต้องมาแน่นอน”
เซี่ยชีหรั่นเงยศีรษะมองชายจอมกลยุทธ์ เดินตรงไปด้านหน้าเย่เชินหลินและยกฝ่ามือขึ้น
ไม่คาดคิดว่าจะถูกจัดฉาก มีเสียงหอบอยู่รอบๆ พ่อบ้านรีบส่งสายตาให้กับคนรับใช้อย่างรวดเร็ว อุ้มเนี่ยนโม่ขึ้นมาแล้วเดินไปห้องโถงด้านข้าง
“นี่คือของขวัญแรกที่คุณเอากลับมาให้ฉันเหรอ?” เย่เชินหลินกวาดตามองมือเซี่ยชีหรั่นที่ยกขึ้นสูง เอามันลงอย่างสบายๆ แล้วจูบมัน
“เย่เชินหลิน คุณมันหน้าด้าน!” เซี่ยชีหรั่นพยายามสะบัดมือเย่เชินหลินออก น้ำตาไหลออกมาโดยไม่มีการเตือน
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นที่มองตนด้วยความหวาดระแวงอย่างเงียบๆ เป็นครั้งแรกที่ในใจรู้สึกไร้พลังเล็กน้อย โพล่งออกมาอย่างเย็นชา “ฉันหน้าด้านเหรอ? คุณคิดจริงๆ เหรอว่าฉันเป็นคนทำทุกอย่าง?!”
เย่เชินหลินก้าวทีละก้าว เซี่ยชีหรั่นถอยทีละก้าว ผู้ชายตรงหน้ายังคงคำรามต่อ “ฉันหน้าด้านเหรอ? เวลาคุณเจอกับอะไร เคยคิดจะถามฉันตรงๆ ไหม ให้ฉันตอบ ไม่ใช่ไปฟังความจริงจากปากคนอื่น แล้วเอามาลงกับฉัน?”
“ฉันหน้าด้านเหรอ? แล้วคุณเคยเชื่อใจฉันจริงๆ สักครั้งไหมตั้งแต่ต้นจนจบ” แจกันที่อยู่มุมผนังถูกเซี่ยชีหรั่นทำลายและหล่นลงพื้นเสียงดัง
เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถถอยหนีได้ ร่างกายแนบกับกำแพงเย็น น้ำตานองมองผู้ชายที่เข้ามาใกล้
สองมือเย่เชินหลินประคองข้างกายเซี่ยชีหรั่นและก้มศีรษะค่อยๆ เข้าไปใกล้ แนบศีรษะข้างๆ เข้ากับผิวอ่อนโยนบนใบหน้าของอีกฝ่าย พูดเบาๆ อย่างโหดเหี้ยม “ฉันหน้าด้านเหรอ? งั้นคุณก็จะหนีไม่พ้น? ตลอดไป!”
เซี่ยชีหรั่นจำไม่ได้ว่าตัวเองมาที่ห้องเย่เชินหลินได้อย่างไร และจำไม่ได้ว่าตัวเองถูกขอร้องกี่ครั้ง แค่รู้สึกว่ามีใครเอาค้อนมาทุบหัวใจ หัวใจที่ว่างเปล่าและสั่นไหวสุดชีวิต รู้ว่าถลำลงและหลับไป
“แม่~” เสียงนุ่มนิ่มทำให้เซี่ยชีหรั่นค่อยๆ มีสติ เห็นเนี่ยนโม่กำลังลูบแขนที่ถูกบีบจนเป็นรอยช้ำ หน้าเซี่ยชีหรั่นแดงทันที รีบพับแขนเสื้อลง
“แม่ พ่อรังแกแม่หรือเปล่า?” ตาโตดำขาวชัดเจนกลายเป็นละอองน้ำอย่างรวดเร็ว เริ่มโกรธเย่เชินหลิน พ่อคนนี้ทำให้แม่โกรธตลอดเวลา ไม่ดีเท่าลุงสวีผู้อ่อนโยนเลย!
“พ่อไม่ได้รังแกแม่ แม่ไม่ระวังไปชนมันน่ะลูก” เซี่ยชีหรั่นอดทนต่อความเจ็บปวดและอุ้มเนี่ยนโม่ขึ้นมา
เนี่ยนโม่พิงอ้อมแขนเซี่ยชีหรั่นอย่างเชื่อฟัง เงยศีรษะเล็กขึ้นมาแล้วพูดอย่างจริงจัง “ถ้าพ่อรังแกแม่ เนี่ยนโม่จะไม่สนใจพ่อแล้ว”
เย่เชินหลินกอดอกค่อยๆ เดินเข้าหาสองแม่ลูก เนี่ยนโม่ปีนลงจากเตียงมาป้องกันข้างหน้าเซี่ยชีหรั่น อ้าแขนออกอย่างจริงจังและมองเย่เชินหลินอย่างระมัดระวัง “พ่อนิสัยไม่ดี ห้ามรังแกแม่”
“แม่ของลูกชอบที่พ่อแกล้งมาก” เย่เชินหลินเลิกคิ้ว มองรอยจูบสีแดงระเรื่อบนคอเซี่ยชีหรั่น นิ้วลูบริมฝีปากเหมือนรสยังกรุ่นอยู่ที่ปาก
“คุณหยุดเลย!” เซี่ยชีหรั่นรีบสำรวจหนึ่งครั้ง ยกคอเสื้อให้สูงขึ้น แล้วพาเนี่ยนโม่เดินออกไปนอกประตู
เย่เชินหลินไม่พูดอะไร ยื่นแขนแกร่งออกไปกอดเนี่ยนโม่ “คุณไปได้ แต่เนี่ยนโม่ต้องอยู่”
เนี่ยนโม่โดนจับแขนจนรู้สึกเจ็บนิดๆ กระตุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ปล่อยผม เจ็บมาก นิสัยไม่ดี!”
เย่เชินหลินปล่อยให้เย่เนี่ยนโม่โวยวายเหมือนไม่มีใครอยู่ข้างๆ ตามองเซี่ยชีหรั่นไม่กะพริบ
เซี่ยชีหรั่นหายใจเข้าลึกๆ แย่งตัวเนี่ยนโม่กลับมา “เนี่ยนโม่เป็นเด็กดีนะ เดี๋ยวแม่ไปทำคุกกี้ที่หนูชอบที่สุดมาให้ ตอนนี้รอแม่ที่ห้องรับแขกโอเคไหม?”
เนี่ยนโม่พยักหน้า สองมือจับเสื้อที่หน้าอกเซี่ยชีหรั่นแน่น
“เย่เนี่ยนโม่ ไปห้องรับแขก” เย่เชินหลินเอ่ยปาก น้ำเสียงเข้มงวด แต่ดวงตามีร่องรอยความอ่อนโยนของความรักของพ่อ
เย่เนี่ยนโม่ไม่มีความกลัวอยู่ภายในใจ กระตุกสักพัก ถึงได้ปล่อยมือเซี่ยชีหรั่นแล้วก้าวเท้าเดินไปทางประตูอย่างไม่ยินยอมนัก
เซี่ยชีหรั่นปิดประตูเสร็จแล้ว หันตัวมาเผชิญหน้ากับเย่เชินหลิน หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้น “ถึงคุณจะกักตัวฉันไว้ได้ แต่ฉันไม่อยากมีอะไรกับคุณอีกแล้ว ไม่อยากให้เรื่องแบบเมื่อคืนเกิดขึ้นอีก”
เย่เชินหลินเข้ามาใกล้เซี่ยชีหรั่นด้วยรอยยิ้มสดใส “อ่อ แล้วคนที่คร่ำครวญเมื่อคืนมันเป็นใคร คนที่เกาะฉันแน่นเมื่อคืนมันเป็นใคร ดูสิ ขนาดตอนนี้ฉันเข้าใกล้คุณ กลิ่นของตัวคุณยังเป็นของฉันเลย”
คำพูดโหดร้ายทำให้เซี่ยชีหรั่นอับอาย ยืดคอขึ้นมาแล้วพูดสิ่งที่คิดไว้เมื่อคืน “ฉันอยากเซ็นสัญญากับคุณ!”
มีคนทำลายความเงียบหลังจากนั้นไม่นาน “ได้!”
เซี่ยชีหรั่นเบิกตากว้างมองชายกำยำตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ กลืนน้ำลาย “ถ้าอยากให้ฉันอยู่ที่นี่ก็ได้ ฉันต้องการเซ็นสัญญากับคุณ!”
เย่เชินหลินเลิกคิ้วอันดูดีขึ้น มองเซี่ยชีหรั่นโดยไม่ปฏิเสธ
เซี่ยชีหรั่นแนบผนังคลำไปที่หน้าโต๊ะ หยิบปากกาขึ้นมา เย่เชินหลินยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้ไปไหน มองดูเซี่ยชีหรั่นเขียนด้วยปากกาอย่างรวดเร็วด้วยความใจเย็น
“ข้อแรก: ไม่อนุญาตให้ฉันสัมผัสคุณได้ตลอดเวลา คุณแน่ใจไหม?” ดวงตาเย่เชินหลินมองลำคอเปลือยเปล่าของเซี่ยชีหรั่น พูดขึ้นพลางหัวเราะเบาๆ
เซี่ยชีหรั่นดึงคอเสื้อขึ้นโดยไม่รู้ตัว จ้องมองชายตรงหน้าอย่างดุร้าย
“ข้อสอง: ไม่ก้าวก่ายอิสระส่วนบุคคล?”
“ข้อสาม……”
เย่เชินหลินอ่านทีละข้ออย่างรอบคอบจนไปถึงข้อสุดท้ายหายไปในลูกกระเดือกชายหนุ่ม ความเงียบทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแย่
“ในเมื่อคุณเสนอสัญญา ฉันในฐานะคู่สัญญาสามารถขอมันได้ด้วยหรือเปล่า?”
แววตาจดจ่อของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นหลบสายตาโดยไม่รู้ตัว “ได้ ตราบใดที่ไม่ขัดแย้งเนื้อหาในสัญญาฉัน”
“ฉันอยากให้ต่อไปคุณเชื่อใจฉันคนนี้ เชื่อใจฉันไม่ว่าจะเรื่องไหน คุณทำได้ไหม?” คำชัดเจนออกมาจากปากบางๆ ของเย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่นลังเล เชื่อใจเย่เชินหลินเหรอ? เชื่อผู้ชายคนนี้ที่มักจะจัดการควบคุมตัวเธอให้อยู่ในขอบเขตน่ะเหรอ
เสียงชัดเจนทำลายความลังเลของเซี่ยชีหรั่น เธอจ้องมองนิ้วเรียวยาวของเย่เชินหลินฉีกกระดาษเป็นชิ้นๆ อย่างอึ้งๆ 
“เซี่ยชีหรั่น คุณไม่เคยเชื่อใจฉันเลย ฉันเหมือนคนโง่” จากนั้นก็ทิ้งเศษกระดาษลงไป เย่เชินหลินหันตัวไปอย่างเย็นชา เขากลัวว่าอยู่ต่ออีกนาทีเดียว ความโกรธของตัวเองจะซ่อนไว้ไม่อยู่อีกต่อไป
“เดี๋ยว!” เซี่ยชีหรั่นเลียริมฝีปากแห้งแล้วพูดขึ้นอย่างยากลำบาก “ฉันจะลอง…เชื่อคุณดู”
“ตกลง!”
ตอนเช้าที่แดดแจ่มใส เซี่ยชีหรั่นแอบมองผู้ชายที่นั่งโซฟา “ถ้าคุณยังมองฉันอีก อย่าโทษที่ฉันไม่ปฏิบัติตามสัญญานะ” ดวงตาเย่เชินหลินอยู่ที่ข่าวเศรษฐกิจ น้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก
เซี่ยชีหรั่นหันสายตากลับมา เมื่อมองไปทางเย่เชินหลินในดวงตาก็มีความแน่วแน่ “การแข่งขันออกแบบเครื่องประดับจะเริ่มขึ้นแล้ว ฉันจะออกไปเลือกฉาก”
เย่เชินหลินวางหนังสือพิมพ์ในมือลง มองเซี่ยชีหรั่นอย่างตั้งใจ “เลือกฉาก?”
“อืม หัวข้อหลักของฉันในช่วงนี้คือธรรมชาติและดอกไม้ ฉันเลยอยากออกไปเดินสักหน่อย” เซี่ยชีหรั่นพูดถึงแนวคิดการออกแบบของตัวเองอย่างร่าเริง จากนั้นไม่นานก็หยุดพูด เกรงว่าผู้ชายคนนี้คงไม่สนใจฟังเรื่องพวกนี้ของตนหรอกมั้ง
เย่เชินหลินที่อยู่บนโซฟายืนขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด เซี่ยชีหรั่นก้มศีรษะลงอย่างรู้สึกแย่นิดหน่อย จนกระทั่งแขนถูกเย่เชินหลินดึงขึ้นมาอย่างรุนแรง
“ไปไหน?”
“ตามหาธรรมชาติ!”