สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1187 สาวใช้ตัวแสบ 1091

ตอนที่ 1187 สาวใช้ตัวแสบ 1091
“เธอต้องการอะไร？โยวเล่อ บอกฉันมา”เสียงทุ้มของเย่เชินหลินมีเสน่ห์
“ฉันอยากแต่งงานกับคุณ” โยวเล่อตอบพึมพำ
“ได้”เย่เชินหลินตอบอย่างไม่ยืดเยื้อ
โยวเล่อมึนงง จากนั้นก็ยิ่งบ้าคลั่งขึ้นมา：“ไม่ คุณหลอกฉัน คุณไม่สามารถแต่งงานกับฉันได้”
“ดูเหมือนคุณยังรู้จักเย่เชินหลินไม่พอ เรื่องที่เขาตกลงแล้วเขาไม่เคยเปลี่ยนใจ” จางเฟิงอี้ขยับเข้าใกล้โยวเล่ออย่างช้าๆ เพื่อหาโอกาสลงมือ
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย มองเย่เชินหลินด้วยขอบตาเปียกชื้น เพียงแต่สายตาของอีกฝ่ายไม่ได้มองมาที่ตนเอง คล้ายกับไม่ว่าตนเองจะอยู่หรือตายก็ไม่เกี่ยวกับเขาเลย
“มา ตอนนี้พวกเราไปจดทะเบียนกัน”เย่เชินหลินยื่นมือไปทางโยวเล่อ ด้วยแววตาอ่อนโยน
โยวเล่อมองใบหน้าที่ปรากฏในความฝันนับครั้งไม่ถ้วนอย่างหลงใหล ยื่นมือออกไปวางบนมือของเย่เชินหลินเบาๆ เซี่ยชีหรั่นหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว ส่วนจางเฟิงอี้พุ่งเข้าไปจับโยวเล่อเอาไว้
“แค่กๆ”เซี่ยชีหรั่นไออย่างรุนแรง แผ่นหลังถูกตบเบาๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ถูกล็อคอยู่ในอ้อมกอดแน่น
เย่เชินหลินกอดแน่นมากๆ เซี่ยชีหรั่นดิ้นเบาๆอย่างไม่สบายตัว เพื่อแลกกับแรงบีบของอีกฝ่าย ราวกับว่าต้องถูเลือดเนื้อของตนเองถึงจะยอมเลิกรา
“เย่เชินหลิน คุณหลอกฉัน คุณหลอกฉัน！”โยวเล่อพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิต เย่เชินหลินเงยหน้าขึ้น สองมือยังคงโอบรอบเอวของเซี่ยชีหรั่น เอ่ยจากด้านบนว่า：“ใครบอกว่าขี้เถ้ากระดูกจะแต่งงานไม่ได้”
ภายในรถ เย่เชินหลินยังคงรู้สึกใจเสีย กอดเซี่ยชีหรั่นแน่นไม่ยอมปล่อย ทันใดนั้นก็ได้รับสัมผัสที่อบอุ่นบริเวณแก้ม เขาหันมาอย่างตะลึง เซี่ยชีหรั่นรีบหันไปมองนอกหน้าต่าง：
“ขอโทษค่ะ”บนฝาผนังเซี่ยชีหรั่นมองเห็นโยวเล่อถือน้ำหมึกยืนอยู่ที่ประตู ทุกสิ่งที่เธอทำนั้นชัดเจนในตัวเอง
เย่เชินหลินรู้สึกว่าหัวใจของตนเองมีเส้นสีแดงพันอยู่รอบๆอย่างนุ่มนวล ริมฝีปากบางกระดกขึ้นเบาๆ คว้าไหล่ของหญิงสาวก้มลงไปมอบจูบร้อนแรงอย่างนุ่มนวล หัวเราะเบาๆว่า：“ยัยโง่ คำขอโทษควรจูบตรงนี้”
การที่เซี่ยชีหรั่นได้เจอกับเรื่องเหล่านี้ สวีเห้าเซิงไม่เคยคาดคิดสักนิด เขาจ้องไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า นึกถึงใบหน้าของเธอ
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังขึ้นจากทางเดินด้านนอก คล้ายกับการก้าวเดินของเซี่ยชีหรั่น ในความอ่อนโยนมีความฉลาดและขี้เล่น สวีเห้าเซิงดวงตาส่องแสงประกาย แต่หลังจากมองเห็นคนที่มาก็มืดลงอย่างรวดเร็ว
“ทำไม คุณผิดหวังที่ไม่ใช่เซี่ยชีหรั่นหรือไง？”ซือซือนำผลไม้วางบนโต๊ะ มองดูเก้าอี้อย่างรังเกียจ จากนั้นจึงยืนพูด
“ใช่” สวีเห้าเซิงไม่หลีกเลี่ยงแม้แต่นิดเดียว
ซือซือไม่ใส่ใจน้ำเสียงเย็นชาของอีกฝ่าย นิ้วมือค่อยๆอ้อยอิ่งอยู่บนดวงตาที่มีผ้าพันแผลสีขาวของอีกฝ่าย：“เพื่อเย่เนี่ยนโม่คุณยอมแม้เกือบจะรักษาดวงตาเอาไว้ไม่ได้ แต่อีกฝ่ายกลับไม่เคยเห็นคุณในสายตามาตลอด คุณมันน่าเศร้าจริงๆ”
สวีเห้าเซิงเอื้อมมือไปจับซือซือไว้ทันที ดึงอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ และถามอย่างดุร้าย：“คุณต้องการจะพูดอะไรกันแน่”
ซือซือจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย ถือโอกาสโน้มตัวลงบนหน้าอกของสวีเห้าเซิงหัวเราะคิกคักและกล่าวว่า：“ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะใช้ดวงตาคู่นี้เพื่อให้เซี่ยชีหรั่นมาอยู่ข้างกายฉัน”
“คุณคิดว่าใครก็ต่างจิตใจเลวร้ายเหมือนคุณหรือไง” สวีเห้าเซิงผลักซือซือออก เธอรู้สึกขุ่นเคืองอยู่บ้าง หลังจากนั้นจึงยิ้มอย่างพราวเสน่ห์：“ต้องการความรักหรือต้องการเป็นสุภาพบุรุษที่น่าตลก คุณคิดดูเอาเองแล้วกัน”
เมื่อเยี่ยมสวีเห้าเซิงเสร็จเรียบร้อย ซือซือจึงรีบมาที่งานเลี้ยง โดยมีหลินเจี๋ยรออยู่ที่นั่นแล้ว นักข่าวกลุ่มหนึ่งก้าวขึ้นมา “ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงคนนี้คือแฟนสาวของคุณหรือเปล่าคะ？”สำหรับนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จที่ยังไม่เคยมีข่าวลือมาก่อน นักข่าวจึงให้ความสนใจอย่างมาก
ซือซือแอบชะโงกมองหลินเจี๋ย：“วันนี้มีแต่คนเอาแต่ติดตามฉัน เพื่อใช้โอกาสนี้ปฏิเสธความสัมพันธ์กับเซี่ยชีหรั่น”
หลินเจี๋ยเหลือบมองซือซือหนึ่งครั้ง จากนั้นจึงหันไปกล่าวกับนักข่าวว่า：“เธอชื่อว่าซือซือ หวังว่าทุกคนจะให้พื้นที่ส่วนตัวแก่พวกเรา”นักข่าวถ่ายฉากที่ซือซือชะโชกออกมาด้านข้างหูของหลินเจี๋ยไป
หลินเจี๋ยเงียบไม่พูดจา ในใจกลับปรากฏภาพของเซี่ยชีหรั่น หากเห็นภาพเหล่านี้ ชีหรั่นจะมีท่าทางอย่างไร？
เซี่ยชีหรั่นกำลังวิ่งอย่างสุดกำลัง ด้านหลังมีเงาสีดำไล่ตามตนเองตลอด เงาสีดำมีกลิ่นคาวเลือดรุนแรง ไม่ว่าเธอจะเร่งความเร็วแค่ไหน กลิ่นคาวเลือดก็คละคลุ้งอยู่ตลอดเวลา
บนพื้นหญ้าว่างเปล่ามีท่อวางโดดเดี่ยวอยู่แท่งหนึ่ง เซี่ยชีหรั่นเข้าไปหลบในท่อและกลั้นหายใจ เงาสีดำก้าวเดินอย่างหนักหน่วง แกว่งเคียวยาวในมือของมัน
เคียวขูดกับพื้นซีเมนต์ส่งเสียงบาดหู เซี่ยชีหรั่นหดตัวอยู่ในท่ออย่างหวาดกลัว มองดูคนที่เข้ามาใกล้มากและแสงของใบมีดที่สาดส่องลงมายังแก้มของตนเองครึ่งหนึ่ง
ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนกำลังตามหาเซี่ยชีหรั่น ผ่านไปสักพักจึงลากเคียวจากไป เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก ทันใดนั้นเองด้านหลังก็มีเสียงอันทรงพลังและทุ้มต่ำดังขึ้น：“ชีหรั่น คุณมาหลบอยู่ตรงนี้นี่เอง”
“ชีหรั่น คุณเป็นอะไรไป？”เย่เชินหลินตบไหล่ของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ อยากช่วยให้ผู้หญิงที่ตัวสั่นคนนี้สงบสติลง
หน้าผากของเซี่ยชีหรั่นมีเหงื่อไหลซึมออกมามากมาย ขดตัวในอ้อมแขนของเย่เชินหลิน ทำไมเธอถึงฝันแบบนั้น ในความฝัน เย่เชินหลินถือเคียวหัวเราะให้เธอเบาๆ
มือของเย่เชินหลินตบหลังของเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่รีบร้อน ผ่านไปครู่ใหญ่อยู่ดีๆก็ถามว่า：“ชีหรั่น ร่างกายของคุณมีกลิ่นอะไร？”
กลิ่น？เซี่ยชีหรั่นนึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่อบอวลในความฝัน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าทั้งร่างกายเต็มไปด้วยคราบเลือด เมื่อผลักเย่เชินหลินออกไปอย่างแรง จึงพบว่าตนเองถูกขังอยู่ในกรงขนาดใหญ่
“เซี่ยชีหรั่น คุณไม่มีทางหนีพ้น”เย่เชินหลินหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม
“ไม่！ปีศาจร้าย！”เซี่ยชีหรั่นกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ลืมตาขึ้นด้วยเหงื่อท่วมตัว เตียงที่คุ้นเคย ไม่มีกรงขัง ไม่มีเคียว ไม่มีเย่เชินหลิน
เสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้น：“คุณนาย คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ？”พ่อบ้านเดินผ่านมาพอดี ได้ยินเสียงเซี่ยชีหรั่นกรีดร้องจึงรีบเอ่ยถาม
เซี่ยชีหรั่นตะโกนตอบด้วยเสียงแหบแห้ง：“ฉันไม่เป็นไร”
“ชีหรั่น เธอเป็นอะไรหรือเปล่า？ขอบตาดำมากเลย”ที่โรงพยาบาล จิ่วจิ่วเขียนกระดาษถามเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นลูบท้องที่นูนออกมาของจิ่วจิ่วและถามเหยนชิงเหยียน：“จิ่วจิ่วยังไม่สามารถพูดได้อีกหรือ？”
เหยนชิงเหยียนส่ายหน้า มองท้องของจิ่วจิ่วด้วยสีหน้าอ่อนโยน：“ยังไม่ได้ ทำได้เพียงออกเสียงพยางค์เดียว”
เนี่ยนโม่เอาแต่แอบอยู่ด้านหลังเซี่ยชีหรั่นตั้งแต่เหยนชิงเหยียนเริ่มพูดจนถึงตอนนี้ เหยนชิงเหยียนหยิบอมยิ้มเพื่อปลอบโยนเขา：“เนี่ยนโม่ หนูคิดอะไรกับคุณลุงหรือเปล่าครับ？”
เนี่ยนโม่ตัวสั่น หดตัวอยู่ด้านหลังของเซี่ยชีหรั่นมากยิ่งขึ้น ยิ้มให้เซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยน เหยนชิงเหยียนกำมือแน่นขึ้นอย่างช้าๆ
“ชีหรั่น！” สวีเห้าเซิงปรากฏตัวในห้องคนป่วยอย่างกะทันหัน ตาข้างซ้ายยังคงปิดด้วยผ้าก๊อซหนา มีความสุขอย่างยิ่งที่ได้เห็นเซี่ยชีหรั่น
เนี่ยนโม่พุ่งเข้าหาอ้อมแขนของสวีเห้าเซิง เซี่ยชีหรั่นมองเห็นดวงตาของสวีเห้าเซิงรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกแยกออกจากกัน ทั้งสองเดินตีคู่กันไปบนสนามหญ้า สวีเห้าเซิงพยายามหาโอกาสคุยกับเธอ
มีคนแก่ที่นั่งอยู่ไกลเดินเซไปเซมาทางพวกเขาสองคน ดูเหมือนจะเมาจนเข้ามาชนกับเซี่ยชีหรั่น สวีเห้าเซิงรีบพยุงเธอเอาไว้
เซี่ยชีหรั่นไม่เคยได้กลิ่นบนร่างกายของสวีเห้าเซิงมาก่อน ซึ่งกลิ่นนี้ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกสบายมากๆ สายตาของเธอที่มองสวีเห้าเซิงมีความอ่อนโยน
กลางคืน เย่เชินหลินกำลังเคาะแป้นพิมพ์ สัญญาณเตือนปุ่มสีแดงภายในห้องโถงดังขึ้น เขาจึงเปิดกล้องวงจรปิดดู
เซี่ยชีหรั่นในกล้องวงจรปิดสวมชุดนอนยาวสีขาวเดินอยู่ในห้องโถงอย่างเชื่องช้า เดินไปเหมือนกำลังหาสิ่งของอะไรสักอย่าง
เซี่ยชีหรั่นเป็นอะไรไป？ละเมอหรือเปล่า？เย่เชินหลินขมวดคิ้วเดินลงไปข้างล่างและเข้าไปหาเธออย่างแปลกใจ
ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นเบิกกว้าง แววตาว่างเปล่า เหมือนมองไม่เห็นเย่เชินหลิน เขาส่งสายตาให้พ่อบ้าน ทั้งสองเฝ้าดูเธอหาของไปรอบๆห้องโถง ในที่สุดก็มาหยุดที่นั่งประจำของเย่เชินหลินในห้องโถง！
“เย่เชินหลิน ฉันเกลียดคุณ เย่เชินหลิน ฉันเกลียดคุณ！”เซี่ยชีหรั่นคว้ามีดผลไม้ในถาดแทงลงไปบนเก้าอี้ ออกแรงทุกครั้งที่แทงลงไป
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว เปิดไฟอย่างรวดเร็ว คำรามเสียงต่ำ：“เซี่ยชีหรั่น คุณทำอะไร？！”
เซี่ยชีหรั่นหันมาจ้องมองเย่เชินหลิน จากนั้นหมดสติ ล้มลงไปบนโซฟา
วันต่อมา เซี่ยชีหรั่นค่อยๆตื่นขึ้น ในห้องน้ำมีเสียงน้ำไหล ทุบศีรษะของตนเอง เธอจำไม่ได้ว่าทำไมตนเองถึงมาที่ห้องของเย่เชินหลินกลางดึก
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก เย่เชินหลินนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา เก็บความรู้สึกสงสัยมากมายที่มีในใจ เขาเดินเข้าไปใกล้เธอ：“คุณรู้หรือเปล่าว่าเมื่อคืนทำไร？”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า มองเห็นเย่เชินหลินสีหน้าไม่สู้ดีนัก จึงลองถามหยั่งเชิง：“หรือว่าเมื่อฉันเข้ามาในห้องของคุณ？！”
เย่เชินหลินแปลกใจ เอื้อมมือออกไปต้องการลูบไล้เส้นผมที่อ่อนนุ่มของเซี่ยชีหรั่น กลับถูกอีกฝ่ายสบัดออกอย่างไม่รู้ตัว
“ผลัก！”
เซี่ยชีหรั่นมองมือของตนเองอย่างมึนงง กล่าวอย่างติดๆขัดๆเล็กน้อย：“ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อสักครู่อยู่ดีๆก็···”
สิ่งที่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้บอกเย่เชินหลินก็คือ เมื่อเขาเข้ามาใกล้ตนเอง มีความโกรธที่ทนไม่ได้แผดเผาเธอ จนแม้กระทั่งเสียงดังขึ้นในใจ เย่เชินหลิน คือศัตรู ！
“เซี่ยชีหรั่น ในเมื่อคุณปฏิเสธผมแบบนี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณอยู่แค่ในห้องของผมไม่ต้องออกไปไหน”เย่เชินหลินเอ่ยอย่างเย็นชา พูดจบก็เดินออกไปทิ้งเซี่ยชีหรั่นที่ชะงักงันไว้คนเดียว
“ภาวะซึมเศร้าและโรคหลายบุคลิกจะไม่ทำให้เกิดอาการละเมอ อาการของคุณนายค่อนข้างแปลก” จางเฟิงอี้พลิกเอกสารในมือ
เย่เชินหลินถูระหว่างคิ้วของตนเองด้วยความสงสาร ในสมองเต็มไปด้วยแววตาเคียดแค้นของเซี่ยชีหรั่นตะโกนเรียกชื่อตนเองในคืนนั้น
“ติดต่อคุณหมอ”
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไรไป เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ เธอเดินอยู่ข้างถนนอย่างสะลึมสะลือ จนเกือบถูกรถที่ขับผ่านไปมาชน ยังโชคดีที่ออกไปได้ครึ่งทางมีคนเข้ามาขวางเธอไว้ได้ทัน
เมื่อมาถึงเครื่องประดับแฟชั่น บรรดาพนักงานต่างพากันรุมล้อม เป็นเรื่องยากที่จะได้เจอกับเซี่ยชีหรั่น “พวกคุณไม่ทำงานกันหรือไง？”