สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1189 สาวใช้ตัวแสบ 1093

ตอนที่ 1189 สาวใช้ตัวแสบ 1093
วันต่อมา เหยนชิงเหยียนถูกเรียกมาเจอเย่เชินหลินที่คฤหาสน์ เย่เชินหลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ดี ：“หลังจากเมื่อวานได้คุยกับนาย เธออารมณ์ดีขึ้นมาก วันนี้นายคุณกับเธออีก จำไว้ว่าห้ามเข้าใกล้เธอเด็ดขาด”
สีหน้าของเซี่ยชีหรั่นดีขึ้นมากเมื่อเจอเหยนชิงเหยียนอย่างที่คิด เขาเทน้ำป้อนเซี่ยชีหรั่น เธอดื่มอย่างรวดเร็ว จนน้ำไหลลงคางหกใส่พื้น
เย่เชินหลินขมวดคิ้วอย่างก้าวเข้าไปช่วย เหยนชิงเหยียนรีบหยิบกระดาษช่วยเซี่ยชีหรั่นเช็ดขอบปาก กระดาษแผ่นหนึ่งถูกยัดใส่มือของเธออย่างระมัดระวัง
ตกกลางคืน เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่นแน่น ได้ยินเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอจากคนข้างกาย เธอแอบเปิดกระดาษออก“พรุ่งนี้จะมาช่วยคุณตอนสองทุ่ม เตรียมตัวให้ดี ”
วันต่อมาเซี่ยชีหรั่นตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ ฮัมเพลงอย่างมีความสุขด้วยเพลงที่ไม่รู้จัก เย่เชินหลินออกมาจากห้องอาบน้ำ เซี่ยชีหรั่นสีหน้าเปลี่ยนมองเย่เชินหลินอย่างระมัดระวัง
“ให้ตายเถอะ คุณต้องการทำแบบนี้กับผมจริงๆหรือ？”เย่เชินหลินก้าวไปข้างหน้าอย่างเหลือทน กลับถูกฝ่ามือของเซี่ยชีหรั่นตบอย่างแรง
“ฉันบอกว่าอย่าแตะต้องตัวฉัน”เซี่ยชีหรั่นดึงมือกลับมาอย่างเย็นชา
เย่เชินหลินถูกตบหน้าหันอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาหันกลับมาเช็ดมุมปากที่แตกเบาๆ บังคับให้เซี่ยชีหรั่นลิ้มรสกลิ่นเลือดจางๆบนริมฝีปากของตนเอง
จนเย่เชินหลินกระแทกประตูออกไป เซี่ยชีหรั่นถึงจะถอนหายใจออกมาได้อย่างแท้จริง แกล้งทำเป็นเรียกพ่อบ้านมาที่ห้องอย่างไม่สนใจ：“วันนี้ฉันต้องการอยู่กับเย่เชินหลินเพียงลำพัง พวกคุณอย่าออกมาตอนกลางคืน”
พ่อบ้านรับคำสั่งและจากไป เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจออกมาเบาๆ และในที่สุดก็มาถึงเวลาแห่งการหลบหนี
ช่วงกลางคืน หน้าต่างห้องถูกเคาะเบาๆ เซี่ยชีหรั่นค่อยๆหมุนข้อมือที่ถูกมัดไว้ โยนดินสอที่เตรียมไว้ตั้งแต่เช้าไปที่หน้าต่าง ในไม่ช้าก็มีร่างของคนหนึ่งค่อยๆปีนเข้ามา
“พี่สวี ทำไมถึงเป็นคุณ ชิงเหยียนล่ะ？”เซี่ยชีหรั่นกระซิบถาม
สวีเห้าเซิงดึงผ้าห่มออก สูดลมหายใจหลังจากมองเห็นแขนขาของเซี่ยชีหรั่นถูกพันเอาไว้：“เย่เชินหลินทำกับคุณแบบนี้หรือ”
เซี่ยชีหรั่นเงียบไม่พูดอะไร ความเดือดดาลของผู้ชายตรงหน้าทำให้เธอสบายใจ จึงตอบเบาๆว่า：“ตอนเขาออกไป เพื่อป้องกันฉันหนีจึงล็อคฉันเอาไว้”
สวีเห้าเซิงต่อยกำแพงห้อง เลือดสดไหลออกมาระหว่างซอกนิ้ว พยายามดึงเชือกบนร่างกายของเซี่ยชีหรั่นอย่างเต็มที่：“ชีหรั่น พี่สวีจะพาออกไปเอง”
“รอสักครู่ ฉันอยากพาเนี่ยนโม่ไปด้วย”เมื่อสองมือของเซี่ยชีหรั่นได้รับอิสรภาพความคิดแรกคือช่วยพาเนี่ยนโม่ออกไปด้วยกัน
สวีเห้าเซิงลังเลเล็กน้อย เหลือบมองเซี่ยชีหรั่น กล่าวอย่างระมัดระวัง：“งั้นคุณรีบหน่อย รถรออยู่ด้านล่างแล้ว”
ภายในห้องของเย่เนี่ยนโม่มืดสนิท เซี่ยชีหรั่นเปิดตู้เสื้อผ้าอย่างบ้าคลั่ง ถึงแม้ด้านในยังมีเสื้อผ้าที่เป็นของเย่เนี่ยนโม่อยู่ แต่เธอรู้ว่า เสื้อผ้าและของเล่นตัวโปรดของเขาหายไป
“พี่สวี เนี่ยนโม่ถูกเย่เชินหลินพาไปซ่อนแล้ว”เซี่ยชีหรั่นกล่าวอย่างกระวนกระวาย
สวีเห้าเซิงพยุงเซี่ยชีหรั่นที่ขาอ่อนไปทั้งสองข้าง พูดปลอบใจอย่างอ่อนโยนว่า：“ชีหรั่น ไม่มีเวลาแล้ว เชินหลินเป็นพ่อแท้ๆของเขา ถึงแม้เขาจะโหดร้ายแค่ไหนก็ไม่ทำร้ายลูกตนเองหรอก”
เซี่ยชีหรั่นถือตุ๊กตาที่เย่เนี่ยนโม่ชอบที่สุดไม่ยอมปล่อย สวีเห้าเซิงดันเธอลงไปชั้นล่าง เข้าออกตระกูลเย่ราบรื่นอย่างไม่คาดคิด สวีเห้าเซิงขมวดคิ้ว รู้สึกคลุมเครือว่าสิ่งต่างๆดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่ตนเองคิด
“คืนนี้ฉันให้พ่อบ้านลาพักผ่อน”เซี่ยชีหรั่นจัดการความรู้สึกตนเองจนดีขึ้น ตบมือของสวีเห้าเซิงและกล่าวเบาๆ
ความอ่อนโยนของเซี่ยชีหรั่นทำให้สวีเห้าเซิงมีความสุขสุดๆ ทั้งสองรีบหลบเข้าไปซ่อนตัวในรถเบนซ์ที่ไม่มีป้ายทะเบียน จากนั้นจึงขับหายไปในความมืด
รถแล่นไปตามทาง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกได้ว่ารถขับเป็นวงกลม สวีเห้าเซิงอธิบายว่าเพื่อไม่ทิ้งร่องรอยให้เย่เชินหลินตามหาเจอ หลังจากโยกเยกไปมาหลายชั่วโมง รถก็มาจอดที่คฤหาสน์ส่วนตัวหลังหนึ่ง
“เห้าเซิงนี่คือที่ไหนคะ？”เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าสวีเห้าเซิงเป็นคนมีกำลังทรัพย์ แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีคฤหาสน์หลังใหญ่เช่นนี้
“นี่คือบ้านเก่าคุณย่าทิ้งเอาไว้ ผมยังไม่เคยลงทะเบียน จึงไม่กลัวเย่เชินหลินจะหาพวกเราเจอ” สวีเห้าเซิงพยุงเซี่ยชีหรั่นเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง
ถึงแม้เฟอร์นิเจอร์ด้านในจะเก่า แต่มีราคาไม่เบา“เพื่อป้องกันความลับรั่วไหล ดังนั้นที่นี่จึงไม่มีคนรับใช้ ช่วงนี้ต้องลำบากคุณหน่อยนะ” สวีเห้าเซิงเทน้ำให้เซี่ยชีหรั่นและกล่าวอย่างอ่อนโยน
“ต้องอยู่กี่วัน？พวกเราจะไม่ออกไปทันทีหรือ？”แค่คิดว่าเย่เชินหลินอาจจะหาตนเองพบ เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก นิ้วมือที่จับแก้วน้ำสั่นเทา
“เกรงว่าตอนนี้เย่เชินหลินจะรู้แล้ว” สวีเห้าเซิงนั่งยองๆกุมมือของเซี่ยชีหรั่น ตอบอย่างช้าๆ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเวียนหัว อดหาวไม่ได้ คอพับลงบนไหล่ของสวีเห้าเซิงหลับไป
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าตนเองหลับไปนานแค่ไหน รู้เพียงเมื่อสวีเห้าเซิงปลุกเธอตื่นขึ้น นำโจ๊กมาวางตรงหน้าตนเอง และยังเปิดทีวีให้ดูอย่างรู้ใจ
“รายงานล่าสุด เพื่อจัดการปัญหารถไม่มีทะเบียน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปทีมสืบสวนจะถูกจัดตั้งขึ้นในทุกส่วนของถนนสายหลัก ขอให้ชาวเมืองอย่างตื่นกลัว”บนจอทีวี เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังตรวจสอบยานพาหนะที่ผ่านไปบนถนนสายหลักทุกสายในเมือง
“ต้องเป็นเย่เชินหลิน เขาต้องการสกัดกั้นพวกเราแน่ๆ！”เซี่ยชีหรั่นดูทีวีและเอ่ยพึมพำ สวีเห้าเซิงปิดทีวีทิ้ง หันไปสบตาเธอ：“ชีหรั่น เชื่อผมนะ หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่งผมจะพาคุณออกไป”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า สวีเห้าเซิงยัดนมให้เธอหนึ่งแก้ว เร่งรัดให้อีกฝ่ายดื่มลงไป
“แต่ฉันไม่ชอบดื่มนม”เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วมองสวีเห้าเซิง กัดริมฝีปากเบาๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความน้อยใจ
หัวใจของสวีเห้าเซิงถูกโจมตีอย่างรุนแรง แววตาอ่อนโยนขึ้น กล่าวปลอบโยนว่า：“ชีหรั่น วันนี้ดื่มไปก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยเปลี่ยนเป็นน้ำส้มดีไหม”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าดื่มนมจนหมด ความรู้สึกง่วงนอนจู่โจมอย่างรวดเร็ว เซี่ยชีหรั่นล้มลงไปในอ้อมกอดที่เตรียมพร้อมอย่างที่ดีของสวีเห้าเซิง
มองดูใบหน้านอนหลับอันบอบบางของหญิงสาว สวีเห้าเซิงค่อยๆหันไปมองภาพบนหน้าจอทีวี แววตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งอย่างไม่คำนึงถึงอะไร
เซี่ยชีหรั่นอยู่ภายในบ้านเก่าของสวีเห้าเซิงอีกหลายวันต่อมา ภายในบ้านไม่มีคนรับใช้ สวีเห้าเซิงจัดการเองคนเดียวทุกอย่าง เซี่ยชีหรั่นต้องการช่วย แต่ถูกอีกฝ่ายปฏิเสธเสมอด้วยข้ออ้างต่างๆ
“ชีหรั่น น้ำพร้อมแล้ว มาอาบน้ำเถอะ” สวีเห้าเซิงตะโกนมาจากห้องน้ำชั้นบน เซี่ยชีหรั่นส่งเสียงตอบ ถือเสื้อผ้าขึ้นไปชั้นบน
การออกแบบบันไดของบ้านโบราณค่อนข้างแตกต่างจากการออกแบบบันไดสมัยใหม่ เซี่ยชีหรั่นเดินไปถึงหัวบันได เหยียบช่องกระดานไม้อย่างไม่ระวัง ทั้งตัวล้มลงบนพื้นเสียงดัง
สวีเห้าเซิงรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำไปหาเซี่ยชีหรั่น วางเธอลงบนเตียงเพื่อทายา
ข้อเท้าของเซี่ยชีหรั่นขาวละเอียดสวีเห้าเซิงลูบไปลูบมา ไม่อาจละสายตาไปจากข้อเท้าขาวละเอียดจนแม้แต่ท่อนขาที่ยาวเรียว
“พี่สวีเสร็จแล้วหรือคะ？”เซี่ยชีหรั่นเห็นสวีเห้าเซิงหยุดนิ่งไป สีหน้าผิดปกติ จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
สวีเห้าเซิงลุกขึ้นกดทับร่างกายของเซี่ยชีหรั่น ความร้อนของร่างกายทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าแดงก่ำ
“ได้ไหม？ชีหรั่น？” สวีเห้าเซิงเสียงแหบแห้ง ขมวดคิ้วแน่น จนตัวสั่นไปหมด
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า ในแววตาเผยความเกลียดที่มีต่อเย่เชินหลินมากยิ่งขึ้นและเอ่ยขอโทษสวีเห้าเซิง：“ขอโทษด้วยพี่สวี ตอนนี้ฉันยังลืมเย่เชินหลินไม่ได้ ฉันไม่อยากทำร้ายคุณอีกต่อไปแล้ว”
สวีเห้าเซิงสวมกอดเซี่ยชีหรั่นที่น้ำตาไหลรินอย่างอ่อนโยน：“คุณไม่เคยทำร้ายผม”
กลางดึก เซี่ยชีหรั่นกำลังนอนสะลึมสะลือ สวีเห้าเซิงสะกิดให้เธอตื่นขึ้น ส่งชุดออกกำลังกายให้：“ชีหรั่น คืนนี้ต้องออกเดินทาง รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า”
รถแล่นไปตามทางอย่างรวดเร็ว สวีเห้าเซิงขับวนไปวนมาเหมือนหลายวันก่อน จนตึกเบื้องหน้าปรากฏสู่สายตาอย่างชัดเจน
“ศูนย์ออกแบบเครื่องประดับ？！”เซี่ยชีหรั่นจำสถาปัตยกรรมของอาคารศูนย์ออกแบบเครื่องประดับได้
สวีเห้าเซิงไม่ได้ตอบคำถามเซี่ยชีหรั่น รถขับตรงเข้าไปในโรงจอดรถอีกแห่งหนึ่ง ปรากฎว่ามีห้องลับใต้ดินขนาดใหญ่อยู่ภายใต้นิทรรศการการออกแบบ
“คุณเซี่ย พวกเราเจอกันอีกแล้ว” kiu ยืนอยู่ด้านข้าง เบื้องหลังเขาคืออาณาจักรใต้ดินที่เขาก่อตั้งขึ้น
สวีเห้าเซิงยืนอยู่ด้านข้างสวีเห้าเซิง กล่าวกับ kiu อย่างเย็นชา：“คุณตกลงว่าจะเจอเธอเพียงครั้งเดียว ก็จะช่วยกำจัดเย่เชินหลินไปจากพวกเรา”
Kiu ยิ้มให้สวีเห้าเซิง ไม้เท้าในมือซ้ายของเขาเคาะเป็นจังหวะ ร่างกายของสวีเห้าเซิงสั่น ค่อยๆล้มลงไปบนพื้น
“คุณทำอะไรกับเขา？”เซี่ยชีหรั่นโผไปด้านข้างของสวีเห้าเซิงคว่ำหน้าลงบนหน้าอกอีกฝ่าย รู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังหายใจ
“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมแค่ทำให้เขาหลับแค่นั้นเอง ในเมื่อหน้าที่ของเขาเสร็จสิ้นแล้ว”kiu โบกมือให้เซี่ยชีหรั่น เปิดประตูแกะสลักสีแดงเข้ม มีลวดลายแบบจีน
ด้านในประตูมีคนใส่หน้ากากอยู่เต็มไปหมด เป็นหน้ากากสีขาวแถบสีแดง เซี่ยชีหรั่นมองเห็นก็รู้สึกประหลาดใจ คนสวมหน้ากากคนหนึ่งเดินถือถาดออกมาจากหลังม่าน บนถาดมีชุดจีนโบราณสีแดง
“คุณเซี่ย คุณช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้ไหม？”kiu ถามเซี่ยชีหรั่นด้วยรอยยิ้ม คนใส่หน้ากากด้านข้างเดินขึ้นมาบังคับให้เธอเดินไปที่ประตูอีกบาน
“พวกคุณจะทำอะไร？”เซี่ยชีหรั่นต้องการดิ้นหนีจากการห้อมล้อมของคนใส่หน้ากาก ส่งเสียงร้องด้วยความหวาดกลัว
คนใส่หน้ากากทั้งหมดในห้องโถงมองมาที่เซี่ยชีหรั่น สีหน้าของkiu แปลกประหลาด ส่งยิ้มแปลกๆ：“อีกสักพักคุณก็จะรู้เอง”
เซี่ยชีหรั่นถูกพามาที่ห้องอาบน้ำอันหรูหรา มีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่กินพื้นที่ไปครึ่งห้อง น้ำภายในอ่างน้ำกระเพื่อมไปมา ส่งกลิ่นหอม
“พวกคุณออกไปก่อน ฉันจัดการเองได้”เซี่ยชีหรั่นแกล้งทำเป็นเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่คนชุดดำที่ตามมายังคงไม่ขยับเขยื้อน แววตาภายใต้หน้ากากสีขาวมีความร้อนผ่าวและอบอุ่น
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว ขึ้นเสียงสูง：“บอกให้คุณออกไปก่อนไม่ได้ยินหรือไง？”
“โอ้ จริงหรือ？”ในที่สุดคนชุดดำก็ขยับตัว หันมาทางเซี่ยชีหรั่นอย่างเนิบๆด้วยความสูง 1.8 เมตร พร้อมกับความรู้สึกกดดันอย่างหนักหน่วง