สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1192 สาวใช้ตัวแสบ 1096

ตอนที่ 1192 สาวใช้ตัวแสบ 1096
ไฟห้องรับแขกด้านล่างส่องสว่าง มีเสียงการสนทนาที่จงใจลดเสียงเบา ได้ยินชื่อตนเองอย่างเลือนราง เซี่ยชีหรั่นหยุดฝีเท้าลง ยืนชิดที่มุมกำแพง
“มีกรณีแบบนี้เยอะมาก การทำอาชญากรรมผ่านการสะกดจิต อย่างเช่นHeidelberg Hypnosisที่มีชื่อเสียง หมอที่นั่นใช้การสะกดจิตอย่างลึกซึ้งเพื่อทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งฆ่าสามีของตนเองและฆ่าตัวตายถึงหกครั้งติดต่อกัน
และทุกครั้งหลังจากที่ผู้หญิงฆ่าตัวตายจะลืมว่าตนเองทำอะไรลงไป และยังพึ่งพาหมอมากๆ สถานการณ์ที่คุณเซี่ยถูกสะกดจิตกับกรณีนี้มีความคล้ายคลึงกัน”
“คุณหมายถึงชีหรั่นมีแนวโน้มที่จะฆ่าตัวตาย”สายตาของเย่เชินหลินจ้องมองอย่างกินเลือดกินเนื้อ ราวกับว่าอีกฝ่ายพยักหน้าจะถูกหักคอทันที
กาแฟที่เข้าไปในปากยากที่จะกลืนลงไปภายใต้สายตาที่จ้องมองของเย่เชินหลิน หมอห่าวยักไหล่：“ผมเพียงแค่พูดถึงอาการป่วยของคุณเซี่ย อย่างไรเสียคำสั่งของkiu เพียงแค่ทำให้เซี่ยชีหรั่นกับสวีเห้าเซิงตกหลุมรักกัน ไม่ได้ทำร่างกายของพวกเขาได้รับบาดเจ็บ”
ทั้งสองยังคงลดเสียงคุยกัน เซี่ยชีหรั่นได้ยินไม่ชัดเจน บางครั้งมีพยางค์ไม่กี่คำมากระทบหู เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเรื่องที่ทั้งสองกำลังคุยกันน่าจะเกี่ยวข้องกับตนเอง จึงก้าวขึ้นหน้าไปอีกก้าวสองก้าว เสียงของเย่เชินหลินลอยเข้าหูอย่างชัดเจน
“สวีเห้าเซิงถูกผมจัดการไปแล้ว ถ้าเซี่ยชีหรั่นยังไม่หายดีเขาจะไม่สามารถกลับมาได้”คำพูดของเย่เชินหลินทำให้สมองของเซี่ยชีหรั่นมึนงง เหลือเพียงสวีเห้าเซิงสามคำนี้ดังก้องอยู่ในหัว
“คุณโหดเหี้ยมจริงๆ”หมอห่าวยักไหล่ สายตาทะลุผ่านเย่เชินหลินมองไปที่เงาบริเวณหัวบันได เซี่ยชีหรั่นปิดปากพยายามไม่ให้ตนเองส่งเสียงออกมา
หลังจากเสียงประตูปิดลงที่ได้ยินอย่างชัดเจน ตามมาด้วยเสียงรองเท้าหนังเหยียบลงบนพื้น เซี่ยชีหรั่นต้องการหลบหนีก่อนที่เย่เชินหลินจะมา แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ขยับเท้าไม่ได้
แสงไฟสลัวทำให้เงาของเย่เชินหลินยาวขึ้น ก้มลงมองเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินเอื้อมมือไปซับน้ำตาอีกฝ่ายเบาๆ ส่งเข้าไปในปากรู้สึกถึงรสขม
“เซี่ยชีหรั่น”เย่เชินหลินเสียงแหบแห้ง ยกขากรรไกรล่างของเซี่ยชีหรั่นขึ้นมา：“อย่าเสียน้ำตาเพื่อใคร”
“เย่เชินหลิน คุณปล่อยสวีเห้าเซิงไปเถอะ！”เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าหัวใจของเธอแปลกไปมาก เมื่อคิดถึง“เย่เชินหลิน”สามคำนี้ หัวใจเต้นเหมือนตีกลอง แต่เมื่อคิดถึง“สวีเห้าเซิง”อารมณ์กลับเรียบเฉยและไม่รู้สึกตื่นเต้น
เซี่ยชีหรั่นไม่มีเวลาไปคิดอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับความรู้สึกที่เปลี่ยนไปของตนเอง มีเพียงเสียงอันทรงพลังคอยเตือนตนเองและจังหวะเคาะแปลกๆไม่ยอมหยุด：“สวีเห้าเซิง ไปหาสวีเห้าเซิง”
“แน่ใจไหมว่าต้องการทำสิ่งนี้？”
เซี่ยชีหรั่นดึงแขนเสื้อของเย่เชินหลินและพยักหน้าไม่ยอมหยุด ช่วยสวีเห้าเซิง เขาจะต้องช่วยสวีเห้าเซิง
“ได้”เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นเข้ามาในห้องอาบน้ำ กางแขนออก ส่งสายตาให้เซี่ยชีหรั่นถอดเสื้อผ้าตนเองออก
เซี่ยชีหรั่นมึนงง ความรู้สึกคุ้นเคย ผู้ชายคนหนึ่งหยอกล้อในห้องน้ำ จูบอย่างดูดดื่มและบีบนวดเหมือนกับฉากในภาพยนตร์
เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นเข้ามา พ่นลมหายใจอุ่นข้างหู：“ต้องให้ผมบอกคุณว่าคนรับใช้ต้องทำอย่างไรหรือเปล่า？หรือว่าผมโปรดปรานคุณมานานเกินไป แม้แต่ถอดเสื้อให้เจ้าของบ้านก็จำไม่ได้？”
มือเล็กคู่หนึ่งวางบนเสื้อคลุมอาบน้ำที่ผูกปมอย่างสั่นเทา เข้าใจว่าหลายครั้งไม่ได้แก้ออก เซี่ยชีหรั่นออกแรงฉีกขาดทันที เย่เชินหลินกางแขน มองดูการกระทำของเธอ
เซี่ยชีหรั่นรู้ชัดเจนว่าเพื่อโม่เสี่ยวจุนตนเองจึงมาที่นี่เพื่อพบกับผู้ว่าราชการ เธอกับสวีเห้าเซิงตกหลุมรักกัน กลับถูกเย่เชินหลินยึดครอง ตอนนี้มาทำให้ตนเองอับอายอีกครั้ง
ในสมองมีเสียงที่ขัดแย้งกับความคิดของตนเอง พยายามที่จะเปิดเผยความจริง แต่มักจะถูกคั่นด้วยเมฆสีเทา ทำให้เซี่ยชีหรั่นเห็นว่ามันไม่จริง เมื่อได้สติกลับมา มีเพียงไอน้ำเล็กน้อยบนผิวน้ำ
ภายในห้องน้ำขนาดใหญ่ที่สามารถจุคนได้ห้าไร้เสียงของเย่เชินหลิน ฟองสีขาวนิ่งไร้การเคลื่อนไหว เซี่ยชีหรั่นถือเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวรอเย่เชินหลินเหมือนเดิม
ในความวังเวง ไม่มีคราบน้ำแม้แต่น้อย“เย่เชินหลิน？”เซี่ยชีหรั่นเรียกเบาๆ
ไม่มีคนตอบ เซี่ยชีหรั่นขยับเข้าใกล้ไปอีกเล็กน้อย：“เย่เชินหลิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
ความตื่นตระหนกที่ล้นหลามเข้าแผ่คลุมเซี่ยชีหรั่น“ เย่เชินหลิน！”คุกเข่าบนพื้นลื่น เซี่ยชีหรั่นเอื้อมมือเข้าไปในอ่างอาบน้ำ
น้ำกระเพื่อมดังขึ้น เย่เชินหลินยื่นมือมาดึงเซี่ยชีหรั่นลงไป ใบหน้าที่เปียกชุ่มจ้องมองอีกฝ่าย เสียงทุ้มต่ำมีความยั่วยวนอย่างรุนแรง ：“เซี่ยชีหรั่น เมื่อสักครู่คุณรู้สึกอย่างไร？”
เสื้อเชิ้ตเปียกแนบเนื้อของเซี่ยชีหรั่น หลังจากความหวาดกลัวครั้งใหญ่ที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เซี่ยชีหรั่นถามอย่างมึนงง：“คุณพูดอะไร？”
เย่เชินหลินแนบชิดเซี่ยชีหรั่น ร่างกายที่แข็งแกร่งโอบล้อมร่างเล็ก“ผมพูดว่า ต้องให้ผมตายใช่ไหมคุณถึงจะนึกถึงผม！”
“ตึกๆตึกๆ”ไม่รู้ว่าหัวใจของใครเต้นไม่ยอมหยุด เซี่ยชีหรั่นหนีไปอย่างรวดเร็ว ซ่อนตัวอยู่ในมุมที่ปลอดภัย ไม่ตอบและไม่แก้ตัว
ตอนเช้าตรู่ เซี่ยชีหรั่นลืมตาขึ้นอย่างงุนงง จัดแจงเสื้อผ้าอย่างเงียบๆลุกขึ้นจากเตียง เสียงเยือกเย็นของเย่เชินหลินดังขึ้น：“จะไปไหน？”
“หรือว่าคนรับใช้สามารถนอนห้องเจ้าของบ้านได้？”เซี่ยชีหรั่นเยาะเย้ยตนเอง
เย่เชินหลินลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า พยายามไม่แตะต้องหัวข้อที่จะทำให้ตนเองโมโหได้：“งั้นคุณก็ทำตัวเป็นคนรับใช้ที่พยายามปีนขึ้นเตียงเจ้านายได้ดี”
เซี่ยชีหรั่นจ้องมองเย่เชินหลินอย่างโหดเหี้ยม เสยผมหน้าม้าเบาๆ เดินเงียบๆไปที่เตียงพับผ้าห่ม“เรื่องพวกนี้คุณไม่ต้องทำ”
เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นออกมา หยิบผ้าห่มทิ้งไปด้านข้าง“งั้นผมต้องทำอะไร？”เซี่ยชีหรั่นรักษาระยะห่างกับอีกฝ่ายอย่างดื้อรั้น
“ในเมื่อคุณอยากทำงานมาก ผมจะทำให้คุณสมหวังเอง！”
รถจอดลงที่อาคารหรูหรา เซี่ยชีหรั่นต้องการลงจากรถ แต่เย่เชินหลินแย่งเดินมาถึงหน้าประตูของเซี่ยชีหรั่นแล้ว มือพิงหลังคา ปกป้องเธอ
การที่รถของเย่เชินหลินปรากฏตัวขึ้น ทำให้บริเวณหน้าอาคารเกิดความวุ่นวายอย่างมาก ผู้ชายลงพุงคนหนึ่งเดินเข้ามาด้านข้างเย่เชินหลิน：“ประธานเย่ ไม่คิดว่าวันนี้จะเชิญคุณมาได้”
เย่เชินหลินพยักหน้า จางเฟิงอี้จากรถอีกคันนำของขวัญมามอบให้แก่ชายผู้นั้น เขารับไว้ด้วยรอยยิ้ม：“ประธานเย่ให้เกียรติผมมากๆ มา นี่คือสาวน้อยเจี่ยนโรว”
ชายคนดังกล่าวผลักหญิงสาวด้านหลังขึ้นมา จนหญิงสาวเอนไปทางเย่เชินหลินอย่างไม่ทันตั้งตัว เย่เชินหลินปล่อยมือที่โอบเอวของเซี่ยชีหรั่นเบาๆมาช่วยพยุงผู้หญิงคนนี้ที่มีชื่อว่าเจี่ยนโรว
“ไม่เป็นไรนะครับ？”น้ำเสียงของเย่เชินหลินยังคงเหมือนเดิม แต่เจี่ยนโรวหน้าแดง
ชายคนดังกล่าวยิ้มอย่างมีความสุข เหลือบมองเซี่ยชีหรั่น ตั้งแต่เมื่อสักครู่จนถึงตอนนี้ สายตาของเย่เชินหลินไม่ได้อยู่ที่ผู้หญิงคนนี้เลย ถึงแม้จะหน้าตาสวย แต่ไม่มีหวังแน่นอน
เซี่ยชีหรั่นถูกผลักออกไปข้างๆ เย่เชินหลินถูกเจี่ยนโรวและกลุ่มคนรายล้อมพาเดินเข้าไปในห้องโถง เซี่ยชีหรั่นรีบเดินตามไปได้เพียงไม่กี่ก้าว รองเท้าส้นสูงก็บีบใต้ฝ่าเท้า ความเร็วลดลงอย่างเห็นได้ชัดเจน
เย่เชินหลินไม่ได้หยุดเดิน แต่ความเร็วก็ช้าลงอย่างเห็นได้ชัดเจน เจี่ยนโรวเห็นเย่เชินหลินลดความเร็วอย่างกะทันหันจึงเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล ：“คุณเย่ เป็นอะไรไปคะ？”
คุณเย่หันไปมองเจี่ยนโรว แววตามีรอยยิ้ม：“เดินเร็วไปแมวน้อยตามไม่ทัน”
เจี่ยนโรวหน้าแดงขึ้นทันที รู้สึกตื่นเต้นมาก ค่อยๆขยับเข้าใกล้เย่เชินหลิน ก้าวช้าลงเช่นกัน
หลินเจี๋ยมองเห็นเซี่ยชีหรั่น ต้องการเดินเข้าไปหา ซือซือดึงเอาไว้และกระซิบว่า：“ไม่ง่ายเลยที่อีกฝ่ายจะหลงกล คุณยังจะไปห่วงใยเซี่ยชีหรั่น มันจะไม่ทำให้พวกเขาสงสัยหรือ？”
หลินเจี๋ยหันไปมองซือซือและถามว่า：“คุณต้องการอะไร？อย่าลืมว่าเมื่อวานนี้คุณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์อีกครั้ง ครั้งต่อไปอาจตายได้”
“ถ้าฉันอยากแต่งงานกับคุณสักช่วงล่ะ” ซือซือตอบออกมา ในที่สุดจังหวะก็สุกงอม
“แต่งงาน ถ้ารู้ว่าผมยังคงชอบเซี่ยชีหรั่นเหมือนเดิม การแต่งงานเพียงแค่ในนามคุณก็ต้องการหรือ？”หลินเจี๋ยถามอย่างเหลือเชื่อ
“ฉันต้องการเพียงแค่คุณ”ซือซือตอบอย่างนุ่มนวล หลินเจี๋ยหยุดชะงักไปชั่วคราว ส่วนเซี่ยชีหรั่นเข้าไปด้านในได้สักพักแล้ว“ไปเถอะ”หลินเจี๋ยเอ่ย
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเข้ามาถึงห้องโถงใหญ่เย่เชินหลินก็ถูกติดตามไปอีกที่หนึ่ง หยิบน้ำผลไม้ขึ้นมาหนึ่งแก้ว เซี่ยชีหรั่นจิบเบา ๆ ต้องการหาที่หลบจนเพื่อรอจนกว่างานจะเลิก
เพิ่งจะก้าวเท้า สายตาที่รวดเร็วและดุดันของเย่เชินหลินมองตาม เซี่ยชีหรั่นบ่นพึมพำ：“ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้เคลื่อนไหวอย่างอิสระหรือไง？”
“เซี่ยชีหรั่น？คุณคือผู้หญิงของเย่เชินหลิน？”ผู้หญิงต่างชาติสวมชุดเปลือยหลังสีแดงเพลิงถือไวน์แดงเดินเข้ามาข้างกายเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นต้องการอธิบาย แต่มองดูอีกฝ่ายพูดภาษาจีนไม่คล่อง จึงพยักหน้าอย่างยอมรับชะตาชีวิต
“คุณยกเขาให้ฉันเป็นอย่างไร！”หญิงสาวมีความมั่นใจในรูปลักษณ์ของตนเองมาก
เซี่ยชีหรั่นเหลือบมองเย่เชินหลิน บังเอิญสบตาเข้ากับอีกฝ่ายพอดี แสร้งทำเป็นไม่สนใจ：“ ยกให้คุณหรือเปล่าไม่ใช่การตัดสินใจของฉัน แต่เป็นเขา”
“ok เป็นเรื่องง่ายถ้าคุณเห็นด้วย ฉันให้ความสำคัญมากเกี่ยวกับเรื่องการมาก่อนมาหลังของคนจีน”หญิงสาวเดินพริ้วไหวไปข้างกายเย่เชินหลิน สองมือเรียวยาวควงแขนของเขา
เจี่ยนโรวหน้าแดงมองเห็นหญิงต่างชาติแนบชิดใกล้กับเย่เชินหลินมาก เธอหันไปมองเจี่ยนช่านพ่อของตนเองเพื่อขอความช่วยเหลือ เจี่ยนช่านเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย：“คุณเย่ งานเต้นรำกำลังจะเริ่มขึ้น ไม่ทราบว่าจะเป็นเกียรติเต้นรำกับลูกสาวของผมสักเพลงได้ไหมครับ？”
เจี่ยนโรวก้มหน้าลงไม่กล้ามองเย่เชินหลิน เธอไม่ควรทำตัวเหมือนหญิงต่างชาติคนนั้น แต่ก็รู้สึกอิจฉามาก
“ด้วยความยินดี เพียงแต่ผมมีธุระต้องขอตัวก่อน”เย่เชินหลินโอบเอวของหญิงต่างชาติและพยักหน้าให้เจี่ยนโรว
เดินมาถึงข้างกายเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินก้มลงถาม：“ผู้หญิงคนนี้บอกว่าคุณยกผมให้เธอ？”
เซี่ยชีหรั่นมองหญิงต่างชาติ ไม่รู้ว่าหล่อนจงใจบิดเบือนความหมายของตนเองหรือไม่เข้าใจมันอย่างละเอียด ต้องการอธิบาย แต่มองเห็นเย่เชินหลินจับมือของอีกฝ่ายจึงเชิดหน้าขึ้นและตอบว่า：“ไม่เลว ในเมื่อเธอสนใจคุณ งั้นคุณก็จะได้ไม่ต้องมากวนใจฉัน”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นดวงแววตาที่คาดเดาไม่ได้ เขาพยักหน้าด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก โอบผู้หญิงคนนี้เดินจากไป ไม่หันกลับมามองเซี่ยชีหรั่นอีกเลย
งานเต้นรำเริ่มต้นขึ้น แสงไฟสีฟ้าอ่อนกระทบร่างกายของเจี่ยนโรวและเย่เชินหลินในฟลอร์เต้นรำ หญิงสาวจำนวนนับไม่ถ้วนต่างพากันกระซิบกระซาบ เจี่ยนโรวซบไหล่ของเย่เชินหลินเบาๆ กลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว