สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1193 สาวใช้ตัวแสบ 1097

ตอนที่ 1193 สาวใช้ตัวแสบ 1097
“เต้นรำกับผมสักเพลงได้ไหมครับ？”เงาขนาดใหญ่ปรากฏตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น เธอเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายฝรั่งเศสผมทองที่มีรอยยิ้มดึงดูดผู้คน
ผู้ชายฝรั่งเศสมีจมูกที่แข็งแรงและริมฝีปากบาง รอคำตอบของเซี่ยชีหรั่นอย่างอดทน “John อยากชวนฉันไปเต้นหรือเปล่า？”ผู้หญิงที่สวมชุดทันสมัยโน้มตัวเข้ามาใกล้
“คงไม่หรอก ผมอยากชวนเทพธิดาแห่งตะวันออกที่แสนสวยคนนี้” Johnขยิบตาให้เซี่ยชีหรั่นอย่างขี้เล่น น้ำเสียงมีความน้อยใจ：“คุณเซี่ย ถ้าคุณยังไม่ตอบรับเพลงเต้นรำของผมก็จะจบแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มบางๆ ยกมือไว้ด้านข้าง John ทั้งสองคนเคลื่อนเข้าไปในฟลอร์เต้นรำ ไม่รู้ว่า John จงใจหรือเปล่า เซี่ยชีหรั่นถูกพามาด้านข้างเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินรู้สึกเหมือนถูกไฟเผาไหม้ในใจเมื่อมองเห็น John ยกมือของเซี่ยชีหรั่น จังหวะของเพลงเต้นรำกำลังมาถึงช่วงสำคัญ เย่เชินหลินยิ้มให้เจี่ยนโรวเล็กน้อย มือยาวจับอย่างแข็งแรง ส่งออกไปทางด้านข้าง เซี่ยชีหรั่นกับเจี่ยนโรวเปลี่ยนตำแหน่งไปตามดนตรี
เจี่ยนโรวกรี๊ดเสียงเบา หลังจากนั้นถูกสองมือกอดเอาไว้ john มองเซี่ยชีหรั่นด้านข้างและก้มลงใช้ภาษาจีนที่ไม่คล่องแคล่วถามเจี่ยนโรว：“นี่คือการตกหลุมรักฝ่ายเดียวแบบคนจีนอย่างพวกคุณใช่ไหม？”
“ทำไมไม่ไปหาหญิงต่างชาติของคุณ！”เซี่ยชีหรั่นหลุดปากบ่นออกมา
เย่เชินหลินเต้นรำกับเซี่ยชีหรั่นช้าๆ：“ไม่มีใครสามารถตัดสินใจแทนผมได้”
ทำนองเพลงเปลี่ยน เซี่ยชีหรั่นถูกเย่เชินหลินยกขึ้น หมุนตัวหนึ่งรอบ มือใหญ่ที่ไม่คุ้นเคยจับตัวของเธอไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว ：“คุณเซี่ย ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้น ตนเองสลับที่กับเจี่ยนโรวอีกครั้ง อีกฝ่ายหดตัวในอ้อมแขนของเย่เชินหลินด้วยความตกใจ “เซี่ยชีหรั่น คุณกำลังหึงอยู่หรือ？”
ดวงตาสีฟ้าน่าดึงดูดของJohn มองเย่เชินหลินอย่างอ่อนโยน สัมผัสได้ถึงสายตาเย็นชาของผู้ชายที่สวมชุดสีดำคนนั้น John ยักไหล่ หมุนตัวให้ตนเองหันหลังให้เย่เชินหลิน
“วัฒนธรรมจีนมีความลึกซึ้งมาก คุณยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ”เซี่ยชีหรั่นอาศัยจังหวะเพลงจบลงปล่อยมือของJohn และตรงเข้าไปในฝูงชนที่พลุกพล่าน
ในขณะที่ใจลอย เท้าคู่หนึ่งยื่นออกมาจากด้านข้าง เซี่ยชีหรั่นออกไปได้ทันเวลา มองผู้หญิงที่ชวน John เมื่อสักครู่แต่กลับถูกเขาปฏิเสธด้วยความโมโห：“คุณรู้ดีใช่ไหมว่าตนเองกำลังทำอะไร？”
“แน่นอนฉันรู้ดี”หญิงสาวเดินไปด้านข้างเซี่ยชีหรั่น แอบเอียงแก้วไวน์ในมือจนหกลงบนตัวของเซี่ยชีหรั่น
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”หญิงสาวคว้าผ้าเช็ดปากรีบเอ่ยขอโทษ ผู้คนเข้ามามุงดูมากขึ้นเรื่อยๆ
“ชีหรั่น” หลินเจี๋ยยังคงอดเป็นห่วงไม่ได้ เซี่ยชีหรั่นมองเห็นไปทางหลินเจี๋ย ยิ้มปลอบโยน
“เกิดอะไรขึ้น？” เจี่ยนช่านเหลือบมองเซี่ยชีหรั่นที่กำลังตกที่นั่งลำบาก แอบรู้สึกสมน้ำหน้า แต่ยังกล่าวกับเจี่ยนโรวว่า：“พาคุณเซี่ยขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้ารีบขึ้นไปชั้นบนกับเจี่ยนโรว สัมผัสได้ว่าสายตาของทุกคนจับจ้องมาที่ร่างกายของตนเอง
“เสื้อผ้าทั่วไปของฉันคุณน่าจะใส่ไม่ได้ แต่คุณลองดูตัวนี้” เจี่ยนโรวหยิบชุดกระโปรงสีฟ้าประดับด้วยเพชรเทียมส่งให้เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้ารับชุดและเข้าไปในห้องน้ำ ผ่านไปสักพักจึงออกมาและกล่าวอย่างเขินอาย：“สามารถเปลี่ยนชุดใหม่ได้ไหมคะ”
เจี่ยนโรวคว้ามือของเซี่ยชีหรั่นและเอ่ยชมว่า：“คุณเซี่ย สวยมากๆเลย รีบไปกันเถอะ”
เมื่อเซี่ยชีหรั่นกับเจี่ยนโรวลงมาชั้นล่าง ในห้องโถงกำลังฟังคำกล่าวปราศรัยของเจี่ยนช่าน สายตาของทุกคนจ้องไปที่คนทั้งสองที่กำลังลงบันไดมาโดยไม่รู้ตัว
ชุดหางปลาเข้ารูปแสดงให้เห็นสัดส่วนที่โค้งเว้าของร่างกายอย่างเต็มตา ส่วนหลังแทบจะเปลือยเปล่า ขับผิวที่ขาวกระจ่างใสให้เด่นขึ้น
เย่เชินหลินมองเห็นชุดที่เซี่ยชีหรั่นสวมใส่ แววตาเปล่งประกาย เสียงชื่นชมเบาๆจากผู้คนรอบๆทำให้หัวเสีย“ให้ตายเถอะ”เขาส่งเสียงอุทานเบาๆ เย่เชินหลินเดินเข้าไปข้างกายเซี่ยชีหรั่นภายใต้สายตาของทุกคน ถอดเสื้อสูทอย่างคล่องแคล่วสวมทับบนร่างกายของเธอ
“ถ้ากล้าถอดคืนนี้น่าดู”เย่เชินหลินกระซิบข้างหูเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นสวมเสื้อสูทขนาดใหญ่กว่าตัวอย่างเชื่อฟัง เย่เชินหลินเดินจากไปแล้ว เหลือเพียงตัวคนเดียว แต่ในไม่ช้าแขนที่แข็งแกร่งก็โอบรอบเอวอีกครั้ง
“คุณเย่ ทำไมถึงกลับเร็วจังเลยครับ ไหนบอกว่าลูกสาวของผมคุยสนุกมาก” เจี่ยนช่านรีบก้าวตามหลังเย่เชินหลินพยายามชวนให้อยู่ต่อ
เย่เชินหลินโอบกอดเซี่ยชีหรั่น ด้วยรอยยิ้มที่ไม่เป็นมิตร：“ถ้าการต้อนรับแขกของพวกคุณทำให้ผู้หญิงของผมได้รับความเย็นชาและความตื่นตกใจ”เย่เชินหลินยังพูดไม่ทันจบ แต่การละสายตาก็เพียงพอที่จะอธิบายทุกอย่างได้
เจี่ยนโรวกับเจี่ยนช่านหันไปตามสายตาของเย่เชินหลินมองเห็นผู้หญิงที่เมื่อสักครู่ทำไวน์แดงหกใส่บนตัวของเซี่ยชีหรั่น เจี่ยนโรวรู้สึกโกรธแค้น ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ คืนนี้เธอคงยังมีโอกาสได้อยู่กับเย่เชินหลิน หญิงสาวเห็นเย่เชินหลินมองเธอ จึงส่งยิ้มให้เขาเล็กน้อย
เจี่ยนโรวเดินไปด้านข้างหญิงสาว หยิบไวน์แดงบนโต๊ะราดใส่เธอ：“นังสารเลววางแผนทำร้ายคนอื่น！”
“เธอทำอะไร！”หญิงสาวก้าวขึ้นมากระชากผมของเจี่ยนโรว ทั้งสองตบตีกันไปมา จนบริเวณนั้นเกิดความโกลาหล
เซี่ยชีหรั่นยังไม่ได้สติกลับมา ถูกดึงมือเบาๆ：“ทำไม อยากจะเข้าไปสัมผัสด้วยตนเองหรือไง？”
ทั้งสองออกมาจากห้องโถง เซี่ยชีหรั่นกลับถูกเรียกเอาไว้：“พวกคุณคนจีนให้ความสำคัญกับคำพูด คุณตกลงยกเขาให้ฉันแล้ว”หญิงสาวต่างชาติมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความโมโหจนแทบหายใจไม่ทัน
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว กระซิบข้างหูของเซี่ยชีหรั่น：“เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอง”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างขมขื่น กล่าวกับหญิงสาวว่า：“คำพูดที่เชื่อถือได้ของคนจีนไม่ได้ใช้กับด้านนี้”
“ฉันไม่สนใจ คุณยกเขาให้ฉันแล้วเขาก็คือของฉัน”หญิงสาวเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
เซี่ยชีหรั่นก็โมโห หญิงต่างชาติคนนี้ทำไมถึงจงใจหาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผลเช่นนี้ เธอหันหน้าไปจูบลงบนแก้มของเย่เชินหลินแรงๆหนึ่งที：“ทำให้คนต่างชาติอย่างพวกคุณได้เห็นว่าอะไรคือการจงใจหาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผลที่แท้จริง”
“เซี่ยชีหรั่น” เสียงของเย่เชินหลินต่ำลง อย่างน่าหลงใหล เขาจับใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นที่กำลังถลึงตามองหญิงต่างชาติให้หันมา：“การจงใจหาเรื่องอย่างไม่มีเหตุผลที่แท้จริงเป็นแบบนี้”
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นกำลังเต้นแรงสุดๆ ในสมองปรากฏภาพของสวีเห้าเซิง หลังจากนั้นก็ถูกใบหน้าระยะใกล้และสัมผัสอบอุ่นจากริมฝีปากของเย่เชินหลินทำลายลง
บนระเบียงชั้นสอง เจี่ยนโรวมองสองคนที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม หันกลับมาถามซือซือว่า：“ไหนคุณบอกว่าเซี่ยชีหรั่นจะไม่ชอบเย่เชินหลิน？ทำไมฉันรู้สึกว่าพวกเขาทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากเลย”
เล็บสีแดงของซือซือจมลงไปลึกกลางฝ่ามือ หยิบมือถือถ่ายภาพของเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลิน：“kiu ไหนคุณบอกว่าเซี่ยชีหรั่นจะไม่ชอบเย่เชินหลิน？ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมาก！”
Kiu ฟังซือซือแผดเสียงอย่างรังเกียจ“เย่เชินหลินแผนการเยอะ คุณรู้ได้อย่างไรว่านี่ไม่ใช่กลอุบายของพวกเขา อย่าไปหลงกล”
“ดีที่สุดถ้าเป็นแบบนี้ อย่าลืมว่าลูกชายของคุณยังคงรอคนที่เขารักที่สุด”ซือซือมองรถที่อยู่ไกลออกไป วางสายลง
ด้านหลังมีสองมือเข้ามาจับคอของซือซืออย่างรุนแรง หลินเจี๋ยรีบเข้ามา：“ปล่อยเธอไปนะ！”
ร่างกายของผู้ชายเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ กล่าวด้วยความเมา：“ครึ่งปีก่อนถ้าไม่ใช่เพราะแกแย่งโครงการของฉันไป ฉันก็คงไม่ล้มละลาย”
“นั่นคือธุรกิจ” หลินเจี๋ยเอ่ยเบาๆ ชายคนดังกล่าวยิ่งบีบคอซือซือแน่นขึ้น：“ฉันไม่สน วันนี้ฉันจะทำให้แกได้สัมผัสว่ารสชาติของความสูญเสียมันเป็นอย่างไร！”
ซือซือถูกบีบจนหน้าม่วง ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองหลินเจี๋ย หลินเจี๋ยถามว่า：“คุณเคยพูดว่าตายเพื่อผมได้？”
ซือซือมองหลินเจี๋ย ส่ายหน้าด้วยความลำบาก หลินเจี๋ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“งั้นก็ไปตายซะเถอะ”
ชายคนดังกล่าวมองหลินเจี๋ยอย่างสงสัย หลินเจี๋ยกระแทกเขาล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” หลินเจี๋ยก้าวขึ้นมา
ซือซือโผเข้าอ้อมแขนของหลินเจี๋ยอย่างกะทันหัน ร้องไห้โฮ ร่างกายของหลินเจี๋ยแข็งทื่อ ไม่ได้ผลักซือซือออกไป
ภายในคฤหาสน์ตระกูลเย่หนาวเหน็บ สวีเห้าเซิงหนีไป！จางเฟิงอี้ยืนรายงานเย่เชินหลินอยู่ด้านข้าง เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไร มองจางเฟิงอี้ด้วยความเยือกเย็น
จางเฟิงอี้เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก：“ผมจะไปตามหาครับ”
“เชินหลิน ว่ากันว่า kiu มีอิทธิพลมากในประเทศอิตาลี เป็นมาเฟียรุ่นที่ห้า พรุ่งนี้ฉันจะไปประเทศอิตาลี” หลินเจี๋ยเปิดประตูเข้ามานั่งข้างเย่เชินหลิน
“ไม่ต้อง”เย่เชินหลินปฏิเสธหลินเจี๋ยอย่างไม่อ้อมค้อม
หลินเจี๋ยลุกขึ้นจากเก้าอี้มองเย่เชินหลินและกล่าวว่า：“ถึงแม้ฉันจะชอบเซี่ยชีหรั่น แต่ฉันก็คือเพื่อนของนาย”
เย่เชินหลินเปลี่ยนเรื่องคุย：“บางทีนายไม่ควรพูดแบบนี้ แต่ซือซืออาจจะไม่เหมาะกับนาย”
หลินเจี๋ยนั่งลงบนโซฟาอย่างห่อเหี่ยว ผ่านไปสักพักถึงกล่าวว่า：“ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเหมือนนายที่คนรักก็เป็นห่วงตนเองเหมือนกัน บางทีการเลือกปกป้องอีกคนที่รักตนเองอย่างสุดซึ้งอาจจะง่ายกว่า”
“นายอย่าเสียใจภายหลัง”เย่เชินหลินมองหลินเจี๋ย
“บางทีฉันอาจจะแต่งงานกับซือซือ” หลินเจี๋ยลุกขึ้นกล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างเฉยเมย เสียงของเย่เชินหลินดังขึ้นตามหลัง：“บอกชีหรั่นหรือยัง？” หลินเจี๋ยหยุดนิ่งชั่วคราว และก้าวเท้าเดินจากไป
หลังจากหลินเจี๋ยออกไป โทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น พ่อบ้านรีบกล่าวว่า：“คุณนายอาการป่วยกำเริบ”
เย่เชินหลินไม่อยู่ ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปจับเซี่ยชีหรั่น เย่เนี่ยนโม่กอดของเล่นยืนงงอยู่ด้านข้าง มองดูเซี่ยชีหรั่นทุบของในห้อง
“เกิดอะไรขึ้น？”เย่เชินหลินก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น สายตากวาดมองความยุ่งเหยิงในห้องนั่งเล่น จนไปหยุดที่เย่เนี่ยนโม่：“ใครให้พวกคุณพาเนี่ยนโม่มาที่นี่”
พ่อบ้านรีบอุ้มเย่เนี่ยนโม่ไป เซี่ยชีหรั่นเอามือกุมศีรษะพุ่งเข้าไปแย่งเย่เนี่ยนโม่：“ใครก็ไม่สามารถพาเนี่ยนโม่ไปได้”
แขนของเย่เนี่ยนโม่ถูกกระชากจนเจ็บ ส่งเสียงพึมพำว่า：“หม่ามี๊ หม่ามี๊เป็นอะไรไปครับ？”
เซี่ยชีหรั่นอุ้มเย่เนี่ยนโม่เดินไปที่ระเบียงอย่างช้าๆ เย่เชินหลินเดินตามไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในไม่ช้าก็ถูกเธอตวาดไล่：“ไม่ต้องเข้ามา ฉันจะไปหาสวีเห้าเซิง ฉันจะไปหาสวีเห้าเซิง！”
ไม่ว่าเซี่ยชีหรั่นจะร้องด้วยความโศกเศร้ามากแค่ไหน เย่เชินหลินยังคงก้าวไปข้างหน้าไม่หยุด ทันใดนั้นก็เดินไปที่ด้านข้างของเธอ